Met zware, langzame passen liep er een grote Luxray over de velden. Telkens wanneer zijn poot neer kwam dwarrelde er stof omhoog. Felle, gele ogen staarden over de vlakte. Het was er verlaten, maar zo leeg en uitgestrekt dat je een naderende pokémon van tientallen meters afstand aan kon zien komen. Tenzij de pokémon in kwestie zo klein was dat hij zich in het karige struikgewas kon verbergen. Rowan had niks te vrezen van dat soort pokémon. Hij was niet alleen groot voor zijn soort, maar ook sterk en meedogenloos. Of hij harteloos was wist hij niet zeker. Hij was zijn hart niet zo lang geleden verloren. Toen de Luxray was teruggekeerd naar PokeRPG had Houndoom hem verteld dat ze zich achter de Chiave had geschaard. Ze was overgelopen en wat zijn hart meegenomen.

Woede en verdriet stroomden in hevige vlagen door hem heen. Hij sloeg zijn klauwen uit en haalde ze door de verdorde grond. Hij wenste dat Houndoom zijn hart hart gebroken, in duizend stukjes had gescheurd. Dan had hij zijn hart tenminste nog gehad. Rowan wist zeker dat hij nooit meer van iemand zou houden en dat hij bovenal nooit zijn gevoelens meer zou tonen op die manier. Hij voelde geen echte vreugde en zijn verdriet en woede had hij er weg gestopt. Niemand zou hem betrappen op een uitbarsting van woede of verdriet. Dat hield hij zich voor tenminste. Hij zou een evenwichtige leider zijn voor hun toekomstige groep, samen met Shade.

Shade was een aanwinst, eindelijk een bondgenoot met een goed stel hersens. Rowan wist alleen niet voor hoever de pokémon te vertrouwen was. De Gengar zou nooit hun zaak verraden, nee, dat niet. Hij was echter wel het type voor intriges en dubbele bodems. Ondanks dat ze het goed met elkaar konden vinden, moest Rowan altijd goed op zijn woorden letten wanneer hij bij Shade was. Hun gesprekken waren eigenlijk altijd zakelijk, beide spraken ze niet over hun verleden. Het was een simpele regeling, maar wle één die werkte.

De Luxray hief zijn kop en zag hoe de zon langzaam onder ging in het westen. Omdat de vlakte zo plat en uitgestrekt was, leek de vurige schijf in de aarde te zakken. Rowan ging zitten, zijn neus in de richting van de zon. Zijn rechteroor ging opzij, vanuit zijn ooghoeken registreerde hij beweging. Een pokémon kwam zijn kant op en hoewel hij nog ver weg was, had Rowan het gevoel dat hij naar hem toe liep. Zijn uitdrukking bleef vlak terwijl hij naar de zonsondergang bleef kijken. Hij voelde geen dreiging, dus reageerde hij er niet op. De pokémon hield naast hem halt en Rowan zag dat het een Absol was. “Wees gegroet,” zei hij kalm, zonder de pokémon aan te kijken.

OOC: Satokooooo

Die schreeuw... die ene schreeuw had hem totaal veranderd, had zijn hele leven veranderd. Op zijn éénjarige leeftijd had hij zijn ouders voor zijn ogen op brute wijze af zien slachten. Satoko had niets kunnen doen dan alleen toe kunnen kijken, vastgehouden door een slechte Scyther die er blijkbaar genot aan deed om de jonge Absol zo te zien lijden. Hij had zich sterk kunnen houden, ondanks zijn waterige oogjes en de vlugge tranen die er uit liepen, maar had niet als een achterlijke baby om hulp geschreeuwd. De kreten die zijn ouders hadden geslagen, waren traumatiserend geweest. Het enigste wat hij zich nog herinnerde was dat zijn twee ouderlijke Absols met een harde klap bewusteloos werden neergeslagen en hij zelf volgde met een fikse schaar tegen zijn schedel aan.

Met moeite probeerde Satoko die akelige hoofdpijn weg te werken, maar niets hielp. Water hielp niet, enige bessen die hij nog had kunnen vinden in het Skull Forest waren ook nutteloos en van het een op het ander was hij toch hier beland. Een aantal dagen geleden was hij achter een vijandige Scizor aangegaan en waren ze de strijd aangegaan, waar hij het nog aardig goed op deed. En vreemd genoeg was Mayumi ook in het spel gekomen, en had dan ook de rode pokémon kunnen verslaan.. Met wat nare gevolgen, zijn geliefde was dan ook bijna uitgeschakeld geweest en vervolgens was hij ingestort na een felle lichtflits te hebben gezien. Toen hij eenmaal weer bij was gekomen, had hij die hoofdpijn gehad en sindsdien had hij het er niet meer uit kunnen krijgen.
Zou het door die bliksemschicht gekomen zijn? Eigenlijk wist hij niet eens wat het zou zijn geweest, Mayumi had het tenslotte ook niet kunnen zien.

Steeds langzamer, naarmate hij een onbekende pokémon in het zicht zag komen die duidelijk naar de zonsondergang aan het kijken was, begon hij te lopen en ook omdat zijn poten het bijna begaven van pijn. Dagen had hij gelopen, vaak rondjes gelopen door dat donkere bos heen en eindelijk was hij nu op een andere plek aangekomen. Nog steeds het donkere gebied, maar dit gaf al een wat veiliger gevoel, hij kon nu tenminste beter voorbereid zijn voor als er een pokémon op de loer lag. Satoko gromde zachtjes, van irritatie aan zijn koppijn, en ging naast de Luxray zitten. Een feloranje zon verblindde hem bijna, toen hij zijn kop omdraaide en draaide gauw dan ook maar weer om. Het begon al donker te worden dus, wat betekende dat hij naar een veilige plek moest zien te komen. Een paar nachten had hij geluk gehad dat hij onaangeraakt de nacht was doorgekomen, maar dat kon niet zo blijven. Hij moest op zoek gaan naar een grot, tenminste een veilige plek om zichzelf beter te maken. Die hoofdpijn moest weg en hij moest zijn energie weer opladen. Met de minuut leek zijn energie wel weggezogen te worden. ''Hallo daar.'' Bromde hij, terwijl hij zich kalm op zijn kont liet zakken en dan ook naar de zon keek, maar ondertussen wel de pokémon in de gaten hield. Hij nam een risico en moest zich dan ook ten alle tijde voorbereid stellen.

-I know, zijn begroeting klinkt nogal pedo-achtig, maar kon ff geen andere begroeting verzinnen!

De Absol naderde langzaam, Rowan reageerde nauwelijks totdat de pokémon naast hem plaats nam. ''Hallo daar.'' bromde hij. De Luxray grinnikte zachtjes. Een weinig subtiele begroeting. Zijn ogen bleven op de zon gericht, terwijl er een stilte viel. Er rezen veel vragen in hem naar boven. Wie was deze pokémon? Waarom had hij zijn toenadering gezocht? Toch was zijn interesse te min om al deze vragen te stellen. Hij voelde zich leeg, zijn emoties weggestopt achter een ijzeren muur in zijn geest.Ergens was de leegte prettig. Het creëerde rust in zijn wereld vol chaos. Een wereld die hij beter wilde maken. "Men kent mij als Rowan. Met wie heb ik het genoegen?" Rowan draaide zijn kop, zijn ogen vragend. Ergens was het een risico om zichzelf zo bekend te maken. Aan de andere kant was de Chiave waarschijnlijk toch al op de hoogte van zijn terugkeer. Houndoom had die informatie vast wel doorgespeeld. Ergens voelde hij een steek in zijn hart van verdriet en verraad, maar het verdween net zo snel als het gekomen was. Houndoom was verleden tijd.

OOC: Okee, ik kon niet zo veel >__<

Om plaats genomen te hebben naast de Luxray was een hoog risico, maar blijkbaar accepteerde de pokémon hem. Zijn hoofd bonkte nog steeds ontzettend hard, wat hem verdomd irriteerde en de neiging om te gaan liggen was groter dan hij zich ooit kon voorstellen, maar hij probeerde toch die pijn te onderdrukken, met al zijn kracht te negeren. Hij kreeg in de gaten dat hij met zijn gedachten aan het worstelen was over wat er afgelopen nacht was gebeurt, waardoor hij in de lucht staarde. Meteen wendde hij zijn blik af, keek naar de Luxray. De pokémon draaide tevens zijn hoofd en stelde zichzelf voor als Rowan. Van die naam had hij nog nooit van gehoord, überhaupt was dit zijn eerste keer dat hij een Luxray zag. Dat zou vast door het feit komen dat hij nauwelijks in het donkere gebied kwam. Toch was hij er op dit moment, op zijn zwakste moment. Satoko gromde lichtelijk, niet omdat hij zich irriteerde aan de mannelijke pokémon die naast hem zat, maar omdat zijn hoofd zo hard bonkte dat het misschien ook wel voor hem te horen was. Hij twijfelde even of hij zijn naam zou vertellen, maar ergens leek het hem toch wel de beste keus. Hij had het risico genomen om naast Rowan te gaan zitten, en dat was tot nu toe goed afgelopen. Satoko voelde zich onderdanig worden, omdat hij erg zwak was en zijn energie begon te dalen, en legde zich er maar bij neer. ''Satoko is mijn naam.'' Zei hij op een keurige, deftige toon, al was er ergens wel een lichte piep in te horen.

-Ughe, me neither.

Zijn naam leek de Absol niks te zeggen. Dat was op dit moment een positief gegeven. Hoe minder pokémon wisten van zijn terugkeer, hoe beter. Rowan beet eventjes op zijn lip terwijl zijn gedachten terug schoten naar Houndoom. Ze was zo ongeveer de eerste geweest die hij tegen was gekomen en nog altijd wist hij niet of ze de Chiave had verteld dat hij terug was. De groep had in elk geval nog geen acties ondernomen. Hoewel de Absol naast Rowan plaats had genomen, leek hij vooral met zichzelf bezig. Rowan respecteerde de stilte, door de jaren had hij een mateloos geduld opgebouwd. Geduld was nodig voor veel dingen. Om kennis te vergaren, om nieuwe dingen te ontdekken en ook om plannen in werking te laten treden. Hij had er lang over gedaan om zo geduldig te worden als hij nu was. Het gebrek aan geduld had hem veel gekost. ''Satoko is mijn naam,'' sprak de Absol gewichtig. Rowan grijnsde lichtjes. Het amuseerde hem dat de pokémon zich zo waardig probeerde te gedragen, terwijl hij overduidelijk verzwakt was. Rowan wist niet of dit door een lange reis of door een gevecht kwam. "Mag ik vragen hoe je in deze toestand bent geraakt?" vroeg de Luxray daarom, de formele toon doorvoerend. Zijn gele ogen gleden inspecterend over de pokémon. Hij was sterk gebouwd en op een vreemde manier herinnerde hij hem aan May, hoewel zij een vrouwelijke Absol was.

Van May schoten zijn gedachten terug naar Shade en Mystique. Vanuit zijn ooghoeken gluurde hij naar Satoko. Misschien was dit ook een mooie toevoeging aan hun organisatie. Eigenlijk maakte het niet eens zoveel uit hoe de Absol erover dacht, zodra hij eenmaal aan Mystique gebonden zou zijn, zou hij het alleen maar met hem eens zijn. Rowan draaide zijn kop en probeerde Satoko's blik te vangen. "Ik kan je helpen, als je wilt," zei hij vriendelijk. Hij definieerde niet waarmee hij de Absol zou helpen, maar het leek Rowan wel duidelijk dat hij op Satoko's wonden bedoelde. Het was nu eenmaal niet fijn om gewond rond te lopen, zeker als je wist dat je herstelperiode nog wel weken kon duren. Dat soort zwakheden konden je in deze wrede wereld de kop kosten. "Het enige wat je hoeft te doen, is instemmen. Ik zorg voor de rest." Rowan's gele ogen bleven afwachtend op Satoko hangen. Zou de Absol hem voldoende vertrouwen?

OOC: Aangepast. Hoop dat je er zo meer mee kan.

''Een gevecht met één van de lagere, en ik moet eerlijk zeggen dat ik me er nu voor schaam dat ik me tot zijn niveau verlaagd heb...'' Beantwoordde hij Rowan zijn vraag vaagjes, maar het was niet alleen dat maar er lag nog veel meer achter. Het was in het begin slechts dollen geweest en 'stoeien', zoals hij het noemde al was het eerder gewoon vechten. Maar toen zijn May erbij betrokken raakte, werd het pas echt menens. Veel aan zijn antwoord had hij niet toe te voegen, het ging hem niet om excuses of smoesjes of de echte waarheid, het zou de Luxray toch hoogstwaarschijnlijk niks boeien. Zonder verdere energie nog over te hebben liet hij teleurstellend zijn kop hangen, vanwege de keiharde pijn daarin. Als Rowan het zou willen, had hij nu de kans om hem te doden. Satoko zou hoe dan ook sterven, kon geen slag of stoot uitvoeren. Net toen hij zich er letterlijk bij neer wou gaan leggen, merkte hij op dat de Luxray opnieuw sprak. Niet dreigend of boos, nee... wonderbaarlijk op een vriendelijke manier, wat hij nog niet achter de pokémon gezocht had.
Even draaide hij zijn kop om om de Luxray in zijn geelschijnende ogen aan te kijken met zijn rode en knikte even als teken dat hij het begrepen had. Maar langzaam stierf zijn stem af, hij leek al minder bij bewustzijn te zijn, hij verzwakte met de seconde en dat was een ontzettend slecht teken. Zijn ogen zakten langzaam dicht en net voordat zijn gehoor afstierf hoorde hij nog het laatste wat Rowan vertelde.
''Ja, alsjeblieft...'' Piepte hij zachtjes, terwijl hij al wat naar beneden duizelde. ''Ik ga even... ik moet even... dankjewel.'' Bracht hij zacht uit, waarna hij zichzelf op de grond stortte.

''Een gevecht met één van de lagere, en ik moet eerlijk zeggen dat ik me er nu voor schaam dat ik me tot zijn niveau verlaagd heb...'' gaf de Absol als antwoord. Het duurde even tot Rowan de zin begreep. Hij knikte ter antwoord, hij herkende het. Niet zo lang geleden had hij met Luxor dezelfde situatie meegemaakt. De uitkomst had hem teleurgesteld, maar hij wist dat de jonge Luxio talent had. Rowan keek Satoko afwachtend aan. Zou hij zijn aanbod aannemen? Het leek een doordachte, verstandige pokémon, juist de types waar hij naar op zoek was, maar die waren ook het moeilijkst over te halen. ''Ja, alsjeblieft...'' piepte de Absol tot zijn verbazing, terwijl hij wat door zijn poten zakte. ''Ik ga even... ik moet even... dankjewel.'' Met een zachte plof stortte Satoko zich op de grond. Rowan keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan en zuchtte toen. Hij richtte zijn blik weer op de zon, die net achter de horizon verscheen. Duisternis daalde neer over de uitgestrekte velden. De grote Luxray kwam overeind en rekte zich uit zoals een kat betaamd.

Toen richtte hij zijn aandacht op de Absol. Dit scheelde hem wel het 'doe je ogen dicht' gedoe, maar het betekende ook dat hij Satoko naar de grot zou moeten dragen. Rowan zuchtte nogmaals. Het leek haast een gewoonte te worden, Absols op zijn rug vervoeren. Niet erg zachtzinnig greep hij Satoko's nekvel, dat werd beschermd door zijn dikke vacht, en gooide hem onhandig op zijn rug. Rowan schoof zijn achterwerk onder die van de Absol en tilde ook dat van de grond. Hij gromde, Satoko was nog zwaarder dan May was geweest. Hij rolde met zijn schouders en heupen tot de Absol comfortabel op zijn rug lag, waarna hij vertrok. In een rustige galop zette hij koers naar de grot van Mystique. Godzijdank waren de Sombra Waterfalls niet erg ver.

OOC: Godmode met toestemming, topic is klaaaar.