Eenmaal aangekomen bij de rustgevende vlakten keek hij rond. Zijn maag rammelde al de hele dag, al had hij geen slachtoffer kunnen vinden. Zijn ogen waren puur rood gaan gloeien. Zijn vacht was erg warrig, en zat erg onder de modder. Eerst moest hij z'n weg zien te maken door de Muddy Swamp. Een van de irriterendste gebieden die je maar tegen kon komen. Ook zaten er een aantal doorns vast in de klitten in z'n vacht. Dat kwam er ook van als je omkukelde de bosjes in. Zijn rechtervoorpoot was niet al te sterk. Hij zat een aantal dagen geleden vast met z'n poot onder een flinke tak, die afgebroken was door een hevige storm. Sindsdien heeft hij er last van, maar probeert het zoveel mogelijk te onderdrukken. Alleen was hij zo dwars dat hij er die dagen gewoon is op blijven lopen, zonder er wat aan te doen. Het oude bloed zat er nog steeds op. Het zou andere vleesetende pokemon aanlokken, maar dat kon hem niks schelen. Hij was sterk genoeg om voor zichzelf op te komen. Niemand zou aan hem komen zolang hij z'n scherpe tanden ten aanval had. En natuurlijk z'n andere aanvallen.

Z'n ogen rolden alle kanten op. Er was geen enkele pokemon op te merken. Wat was dat toch, waar waren ze gebleven? Hij sloot z'n ogen en spitste z'n oren. Daar rechts.. Daar hoorde hij iets snurken. Zachtjes sloop hij erheen en zag door de bosjes dat er een stiekeme Rattata lag te slapen. Met in z'n poten een onbekende bes. Waarschijnlijk was het in slaap gevallen door de bes. Dit was zijn kans om eindelijk zijn honger weg te werken. Met z'n bek pakte hij het beest bij z'n staart en legde het weer voor hem neer, uit de bosjes vandaan. De pokemon werd er niet wakker van. Met z'n linker voorpoot gaf hij er een flinke mep tegen. Nog steeds kwam er geen enkele andere beweging in. Deze keer gaf hij er nog een mep tegen, maar deze keer harder en z'n klauwen uitgestoken. Het bloed verspreide zich op het gras. Binnen een aantal minuten had hij het volledige dier opgepeuzeld. Heerlijk. Had hij nog maar een toetje. Het enige bewijs wat er nu nog was, dat het dier had geleefd, was het overige bloed en de bessen waar de Rattata van gesmikkeld had. Aleran keek op, opzoek naar een perfect slaapplekje. Zijn bek was omringd met het verse bloed. Met z'n linker voorpoot veegde hij nog even z'n smoel af en likte vervolgens de rode vloeistof van z'n poot af. De zon was vanaf deze plek prachtig te zien. Hartstikke groot en oranje. Het was al ongeveer op de helft.

[ Aleran & Lunaria ]

Deze herfstavond bracht iets bijzonders met zich mee, en het was niet de mooie zonsondergang. Hoewel het behoorlijk koud leek zouden er deze nacht zogenaamde 'thermals' komen; bellen warme lucht. Het waren natuurlijk niet echt bellen, maar als vlieg-Pokémon voelde het zo. Lunaria had al heel lang niet meer van deze ware mucht onder haar veren gehad en wilde het toch maar weer eens meemaken. Ondanks haar handicap – een aantal uitgetrokken veren – vloog ze naar de plek waar deze luchtbellen het beste te voelen waren: de Peaceful Plains. De vlucht was vredig en hongerloos en Lunaria kon bijna zeggen dat ze tevreden was. Alleen haar vleugel-handicap verpestte deze avond.

Slechts weinig Pokémon waren naar de plains gekomen. Het meeste viel de Mightyena op en hij was hier duidelijk niet voor de thermals. Lunaria landde op het gras, licht hijgend. Zometeen zou de warme lucht haar optillen alsof ze niks was. Dan kon ze vliegen zonder ook maar iets te merken van haar handicap. Iets wat haar misschien wat optimistischer zou maken, aangezien ze pas net besefte wat een beroerd leven ze eigenlijk had. Steeds als ze net genezen was van iets kreeg ze weer iets nieuws. Kon ze niet eventjes normaal leven? Bovendien zat ze bij de Guerra en haatte vrijwel iedereen haar. En dan had ze ook nog dat probleem van haar verleden waar ze het nooit over had.. Gelukkig was haar kleine probleempje niet achter haar aan gevlogen en kon ze een relatief rustig leven hebben in PokéRPG.

Het kwam er aan. Lunaria voelde het. Doordat ze met haar psychische krachten moest zien waren die ver ontwikkeld en kon ze ook dit soort dingen aan voelen komen. Ze ging hoog op haar poten staan met haar vleugels wijd. Het zag er niet uit, maar dat maakte haar niet uit. Nog even wachten.. Slechts een klein beetje van de warme lucht bereikte het deel boven de grond, maar het was een perfect teken voor Lunaria om op te stijgen. Ze zette zich krachtig af, ving de warme lucht onder haar vleugels en liet zichzelf hoog de lucht in tillen. Spontaan begon ze vreemde draaien te maken en met de lucht te spelen. Hoe lang had ze dit wel niet gedaan? Ze voelde zich vrijer dan ooit, alsof ze iedereen aan kon. Totaal geen moordneigingen. Het was vreugde en genot dat haar al lang niet meer was toegereikt. Sterker nog, ze had in PokéRPG niet eens vrienden met wie ze kon lachen. En ze was hier al zo lang.. Deze treurige gedachte werd echter al snel uit haar kop gebeukt toen ze haar zich 'uitschakelde' en de pure vrijheid evenaarde. Nog nooit had ze zo gevlogen met kapotte vleugels. Nog nooit had ze zich zo heerlijk gevoeld sinds ze bij de Guerra was gegaan.

Achter hem klonk gefladder. Nieuwsgierig draaide hij zich om. Een Noctowl vloog rechtstreeks over hem heen en genoot zo te zien van de wind. Hij hoorde zijn maag nog na knorren, maar hij had geen behoefte aan een Noctowl. Geïnteresseerd liep hij dichter naar de uil. Wacht eens even. Naarmate hij dichterbij kwam herinnerde hij zich ineens weer iets. Een lange tijd geleden had deze uil zijn dochter aangevallen. Dit was de bijzondere blinde Pokémon. Feathers had haar destijds aangevallen. Waarbij hij snel was gevlucht, om een of andere vage reden. Een reden die hij zich liever niet meer zou herinneren. Aleran schudde zich uit z'n gedachten. Het had geen zin om nog terug te denken aan het verleden. Gebeurd is gebeurd. Hij had er ook totaal geen behoefte aan om deze vogel nu aan te vallen.
''Hee,'' begon hij rustig, om geen problemen te veroorzaken. Voor de zekerheid stond hij wel al in een houding waarbij hij gemakkelijk kon aanvallen.

Een stem klonk. Blijkbaar had de Mightyena haar opgemerkt en had hij besloten met haar te gaan praten. Ze activeerde haar zicht om hem eens te bekijken. Zijn lichaamshouding duidde aan dat hij klaar was om aan te vallen. Zijn stem had iets herkenbaars gehad, maar Lunaria kon niet meteen plaatsen wat. Ze spreidde haar veren, zodat er ruimte tussen kwam en de lucht er tussendoor gleed, zodat ze langzaam naar beneden ging. Eenmaal vlak bij de grond strekte ze haar poten uit en sloeg ze haar vleugels tegen haar flanken. Het leek even alsof ze voor de Mightyena boog, maar dit was enkel een landingsbeweging. Zodra ze stevig stond rees ze haar kop op om naar de Mightyena te kijken. Nog steeds was ze vrij van moordneigingen. Misschien was ze wel wat killer op de grond dan als ze in de lucht had gepraat, maar daar dacht ze niet bij na. Zijn lichaamsbouw kwam haar bekend voor. Misschien had ze hem toch eerder gezien. Toch besloot ze die gedachte te laten vieren en deed ze een poging een gesprek te beginnen. “Hallo,” klonk haar stem, warmer dan normaal. “Zou ik u misschien mogen vragen welke tijd van de dag het is?” Lunaria kon zonder haar ogen niet zien waar de zon of de maan stond. Ze kon slechts dingen op de aarde zien, en zelfs daarvan zag ze niet alles. Als ze vloog was haar zicht minder dan als ze op de grond zat. De lucht zou zij nooit meer kunnen zien, tenzij ze op wonderlijke wijze opeens weer normaal zicht kreeg. Ook kleuren waren voor haar niet onherkenbaar. Het enige waaraan ze anderen kon herkennen was aan hun stem en lichaamsbouw. Het allerliefste zou Lunaria weer eens kleuren willen zien. Als ze haar scherpe klauwen kon inruilen voor het zien van kleuren had ze dat maar al te graag gedaan. Ze besefte dat je iets pas echt kon waarderen als het er niet meer was. Daarom was ze zeer gesteld met haar slappe manier van zien. Het was altijd beter geweest dan toen ze helemaal niks meer kon zien. Daarom zou ze er ook alles voor over hebben om weer eens kleur te zien, of op zijn minst zo'n prachtige volle maan. Ja, ze zou er zeker wel een moord voor willen doen..

'Hallo, zou ik u misschien mogen vragen welke tijd van de dag het is?' vroeg de Noctowl duidelijk aan hem. Hij keek omhoog en zag hoe de uil aan het genieten was van de lucht. De lucht die hij nooit kon meemaken, hij kon tenslotte niet vliegen. Al zou hij dat best wel een keer willen. Maar dat was toch een waanzin idee. ''Ehhm, de zon is al aan het ondergaan. Dus voordat de maan komt zal niet lang duren.'' Hij wende even zijn blik af van de vogel en keek even rond. Zou er nog een prooi in de buurt zijn? Hij gebruikte zijn neus om eten op te speuren. Ja, hij rook een geur. Die geur kon hij niet missen, het was zo dichtbij. Een bosje ritselde. Met een sprong was hij gelijk naar z'n slachtoffer op zoek. Voordat hij het wist zag hij het al. Een kleine uithaal met z'n klauwen en hij had het te pakken. Het was.. Een Spinarak? Achja, beter iets dan niets. Die waren altijd zo knapperig. Zoveel als de pootachtige probeerde, hij kon maar niet ontsnappen uit Aleran z'n poten. Alsof het een haring was slurpte hij z'n maaltje naar binnen. Het knisperde in z'n bek. Vervolgens boerde hij even kort, als teken dat het heerlijk smaalde. Hij liep terug naar de Noctowl die zich aan het vermaken was. ''Hoe is het daar eigenlijk in de lucht?'' Vroeg hij zich hardop af. De zon was, naarmate de twee Pokémon zich bezighielden met hun eigen ding, nog steeds aan het zakken.

De stem van de Mightyena rees op. Hij klonk wel vriendelijk. Hoewel dat Lunaria normaal gesproken nooit echt trok was het nu wel fijn om niet meteen iemand in je nek te hebben hangen. “Ehhm, de zon is al aan het ondergaan. Dus voordat de maan komt zal niet lang duren.” Lunaria sloot even haar ogen. Aha, het was dus avond.. Logisch, de thermals kwamen meestal als de zon aan het ondergaan was. En in de herfst. Lunaria was het echter nog steeds niet gewend dat ze niet meer wist of het dag of nacht was. Ach, gelukkig had ze er niet echt erg in. Zolang ze nog maar kon vliegen was alles best. Ze spreidde haar vleugels weer en zette zich van de grond af, om opnieuw gevangen te worden door de hete lucht die opsteeg. Nog even en het zou weer weg zijn. “Hoe is het daar eigenlijk in de lucht?” klonk de stem van de Mightyena. Haar zicht schakelde Lunaria in zodat ze hem even kon bekijken. Een zucht ontsnapte uit haar snavel. “Het is fijn, maar vast nog tien keer zo mooi als ik nog kon zien..” Haar oogleden zakten over haar ogen heen. Langzaam spreidde ze haar veren, zodat de lucht er tussendoor kon. De lucht werd bovendien ook minder warm. Ze daalde voorzichtig en toch vrij snel om weer op de grond te landen. Haar klauwen drukten zich de zachte aarde in. Opnieuw verliet een zucht haar snavel terwijl ze haar kop richting de Mightyena richtte. “Laat alles met je gebeuren, laat je poten aftrekken of je kaak afscheuren, maar zorg nooit, nóóit dat je je zicht verliest.” Hierna sloot ze haar ogen en liet ze haar kop hangen. Een blind nachtwezen, hoe zielig was dat? Eentje die niet eens wist wanneer het nou nacht was. Ze kon dan wel haar psychische krachten gebruiken om dingen die zich verder weg bevonden te kunnen zien, maar dat was lang niet zo fijn als het zien van de nacht en de kleuren die de wereld bracht.