Iedereen welkom~!

Ze liet haar poten zich leidden. Wat kon het anders doen? Ze kon niets zien; en het enige wat ze hoorde was het ruizen van de wind, en het gonzende bloed in haar oren. Er was hier niets. Nou, in haar wereld was er niets. Duisternis, eenzaamheid. Niets meer en niets minder. De warmte die ze langgeleden had gevoeld bij de Arcanine leek te doven. Het vuur dat het had veroorzaakt was gedoofd. En dat had haar doen opstaan en vertrekken. Ze hadden het haar nooit moeten vertellen. Alles. Dat zij ervoor had gezorgd dat een grote mengelmoes het gevolg was van haar verraad. Ze wilde het niet weten. Het enige wat ze wilde was dat de groep waar zij verplicht in had moeten huizen verdween. Van de aardbodem. Haten was een groots begrip, maar ze mocht er niemand. Zelfs haar moeder… In het begin merkte ze het niet. Maar al snel bleek dat emoties ook doorschemerden in iemands stem, en daar putte ze uit hoe iemand zich voelde. De manier waarop haar moeder altijd tegen haar had gesproken, en dat in vergelijking met de toon van haar stem wanneer ze tegen anderen praatte over een willekeurig onderwerp. Het was zo duidelijk geweest. Glashelder. Het klonk best ironisch, maar ze zag het gewoon. Ze zag het in dat ze altijd een mislukkeling zou zijn daar.
Ze had niet dezelfde route als eerst gebruikt. Die route was een omweg. Ze had destijds maar wat rondgedwaald, niet wetende waar ze naartoe moest. Maar nu wist ze dat wel, en ze ging er in één rechte lijn naartoe. Haar gevoel zei haar weer terug te gaan, hoelang geleden het ook was. Er was iets dat ze daar moest doen, hoewel ze nog niet wist wat dat was. En als er een ding was wat ze had geleerd in haar korte leven, dan was het dat ze altijd op haar gevoel moest vertrouwen. Het gevoel dat haar had verteld de anderen dwars te zitten, het gevoel dat haar had verteld zich aan te sluiten bij de zogeheten vijand, het gevoel dat haar had verteld weer terug de gaan naar dit gebied. Niets van gevoel had haar verteld dat ze weer terug moest gaan naar haar geboorteplaats. Helemaal niets. Ze had het zelf gedaan, en nu vertelde haar gevoel haar weer dat ze een fout had begaan. Een domme fout. En het had haar te lang geduurd dat te realiseren.
Een briesje trof haar in het gezicht. Ze hief haar kop op, sloot haar ogen. Ze bleef stilstaan en nam de tijd de geuren die het briesje had gebracht te analyseren. Dit was het. De grond voelde weliswaar anders… Ze was destijds in een soortgelijk jaargetijde aangekomen. Maar ergens bij de bergen, als ze zich nog goed herinnerde. Dit was enkel dor landschap met een lang gras soort dat langs haar dikke wintervacht streek, opstandige scherpe steentjes die irriterend in haar pootkussentjes staken. Maar net niet hard genoeg om het gevoelige vel door te prikken en de rode vloeistof eruit te laten stromen. Ze opende langzaam haar ogen. Ze was er. Het was inderdaad vele malen sneller gegaan dan voorheen. Maar destijds was ze ook sneller afgeleid geweest. Grappig, dat naïeve maskertje. Nu had ze echter besloten om het daar te laten, bij de Arcanine. Die hadden het meer nodig dan haar. Want ze hoorde de afgunst wel van sommigen. Ze was niet doof.
Ze draaide haar oren een beetje wanneer ze meende wat te horen. Maar de suizende wind, die aangaf dat het een opengebied was, overstemde nogal veel. En als je niet zeker wist of er wel wat was, kon je je er moeilijk op concentreren. Maar opnieuw was er weer dat gevoel… Het gevoel waar ze het meest trouw aan was gebleven. Het enige wat ze eigenlijk nog had. En als je maar een ding had om te beschermen, dan deed je dat met alles wat je in je had. Dus bleef ze op dat gevoel vertrouwen, omdat dat de enige manier was om het te behouden.

» Whaha, die laatste zin rijmt x')

Het grommende geluid dat vrijwel oorverdovend in haar oren klonk. Niet alleen had ze die negativiteit gevoeld, maar ze hoorde hem ook nog eens. Ze wilde over haar schouder kijken, maar dat zou zinloos zijn. Dus staakte ze haar beweging, kin op een lijn met haar schoft. Het was vreemd. Dat ondanks dat je geen zicht had, je wel altijd de gewoonte had om naar iets speciaals te kijken. Iets wat je aandacht opeiste. De wind blies haar kant op, dus ze kon de ander niet ruiken. Zijn of haar geur was ook niet van zichzelf zwakjes aanwezig in de lucht. Dus dat toonde aan dat dit gebied van niemand was. En nog een ding was duidelijk: Dit was overduidelijk geen lid van de Chaive. Die zouden nooit iemand zo begroeten, ondanks dat ze er niet lang bij had gezeten: wist ze dat wel zeker.
Ze voelde de ietwat hevige trillingen: de ander zette zich af. Dit betekende maar een ding, als je dacht aan het dreigende gegrom. Ze schoot was, leek over de grond te zweven. Haar lichte tred, beschermend voor haar pootkussentjes. Ze voelde waar de ander neerkwam, draaide zich in die richting om. Ze vernauwde haar blik, kneep haar ogen net niet tot spleetjes. Haar mondhoeken trok ze een beetje naar achter, probeerde met haar gezichtsexpressie aan te tonen dat zijn geschreeuw pijn deed aan haar oren. Maar de stem had onthuld dat het om een mannelijke Pokémon ging.
De afstand tussen haar en de ander was ruim genoeg, dat haalde ze aan hoe sterk zijn geur was. Misschien… Een of anderhalve Ninetails-lengte. Zijn geur was alles behalve aangenaam. Hij stond, rook naar verrot vlees. Beter kon ze het niet omschrijven. En ook was er ergens de geur van bloed te bekennen… Misschien had hij net gegeten? ‘Wie geeft jou het recht zo tegen mij te schreeuwen, meneertje ik-bespring-anderen-zonder-reden?’ Ze fronste haar voorhoofd, ‘Want dit is niet jouw gebied, anders had ik je misselijkmakende geur wel eerder geroken en was ik omgekeerd. Ik ben nou niet echt het naïeve typje. En eerlijk… Denk je nou echt dat ik zo hersenloos ben dat ik je heel vrolijk mijn naam ga vertellen: nadat jij duidelijk hebt gemaakt dat het enige waarin je geïnteresseerd in bent mijn vacht is? Die je uit wilt trekken.’
Ze kon hem niet zien, voelde zich dus ook alles behalve bedreigd. Vooral naar de geschreeuw, irriteerde zich enkel. Ze had nou eenmaal andere gevoelige zintuigen. Haar reuk gaf haar een beeld van de ander. En dit beeld was alles behalve positief, vooral in combinatie met zijn ‘welkom’. Haar oren waren er om bewegingen waar te nemen, en de woorden te horen. En haar gevoelige pootkussentjes waren er ook voor het waarnemen van bewegingen, en ook waar een ander zich bevond. Ze haalde diep adem. ‘Maar ik denk dat je als goedmaker míj jóu naam kunt vertellen, denk je niet?’ Natuurlijk zou ze dan niet zo flauw zijn om haar eigen dan achter te houden. Maar het ging om het idee dat ze het wel kon doen.

» Sorry voor de late post! Had niet gezien dat iemand had gereageerd, domme ikke >o<
» En ik bepaal nog steeds zelf of Fel geplet wordt of niet (;
» En ik vond hem iets te obvious om mee te spelen, sorry ._.