Met kleine stapjes, die alsnog groot voor hem waren, waggelde een kleine Axew door de Plains. Zijn ogen waren strak voor zich gericht en het leek alsof hij niet wist waar hij mee bezig was, zijn spoor was lang en recht. Zo ging dit maar door, het leek hem niet eens door te dringen dat hij hier al erg lang liep, oftewel treuzelde. Hij verveelde zich, erg. Frosty nam een grote hap lucht en slaakte die in een zucht uit. Hij stopte met het rond waggelen en ging zitten op het zachte gras, zijn kop zat vol met allerlei gedachten, die hij maar niet weg kon krijgen. Frosty sloot zijn vermoeide ogen en probeerde zijn kop leeg te maken, van alles wat hem dwars zat. Maar nee, het lukte maar niet. Ook al als het hem maar een beetje lukte, vloog er weer een probleem naar binnen. Wat nou het grote probleem was? Ha! Het was niet één groot probleem, maar meerdere! Elk van hen was bijna onmogelijk om op te lossen. Bijvoorbeeld; Hij was jong en alleen op deze wereld. Te zwak om in z'n eentje op pad te gaan om te leven, maar te druk om op één plek te blijven. Maar het ergste, voor hem dan, was dat hij zich verveelde. Dat vervelende gevoel dat je kreeg als je niets te doen had of iets wat je erg saai vindt. Ja, dat had hij nu en hij kon er met geen mogelijkheid vanaf komen...
Weer zuchtte de kleine Axew en hij opende zijn ogen, de zon scheen in zijn gezicht en de hemel was zoals gewoonlijk helder blauw. Kon hij er dan echt niets aan doen? Waarom was hij toch zo alleen op deze wereld? Het enige wat hij miste was een echte vriend, één die hem door dik en dun zou steunen.. Maar nee, dat werd hem niet gegund. Of tot nu toe niet. Je moet even iets over Frosty weten, hij was nogal ongeduldig als hij zijn zin niet kreeg. Frosty leunde naar achter en liet zich op het gras vallen. Starend naar de hemel begon hij steeds vermoeider en vermoeider te worden. Uiteindelijk kon hij er niets meer aan doen en sloot hij nogmaals zijn ogen en dit keer viel hij in een diepe slaap. Wachtend tot iemand hem wakker zo maken, maar of hij dát nou zo leuk zou vinden was een raadsel voor diegene..

-Moet even inkomen..

Vrolijk stuiterde Hope over Peaceful Plains. Ze was vrij, vrij, vrij! Ze was nu drie maanden oud en heus wel oud en wijs genoeg om het land wat te kunnen verkennen. Niet dat haar ouders hun graag alleen lieten na de dood van Summer.. Hope huiverde even en haar oortjes zakten naar beneden. Haar ogen gleden over de kale boomtoppen, kale, enge handen die naar de strak blauwe lucht grepen. Opnieuw kroop er een rilling over haar rug. Hope hield niet van de herfst. Het was koud, guur, nat en soms ronduit eng. Ze zuchtte en liep op twee poten verder over de grote vlakte. Toen fladderde er opeens een Butterfree uit de struiken. Hij vloog twee keer op haar heen, waardoor Hope in de lach schoot. Dat was een overduidelijke uitnodiging om te spelen! Ze zette zich op vier pootjes en holde achter de vlinder aan. Die lachte ook en dwarrelde over het veld met de kleine Pichu op zijn hielen.

Toen de Butterfree wat langzamer ging vliegen ging Hope op haar achterpoten staan en sloeg ze naar de poten van de vlinder. Toen ze dit echter deed, knalde ze met haar hak tegen iets hards en tuimelde ze achterover. De Butterfree schrok en fladderde snel weg. Hope kreunde zachtjes. Ze lag op haar rug in het gras, boven haar was de lucht blauw en onberoerd. De Pichu krabbelde overeind en keek naar datgene waar ze over gestruikeld was. Het was een.. pokémon? Alleen had ze nog nooit zo'n pokémon gezien. Hij had iets weg van een Larvitar, alleen had deze een soort van slagtanden. Voorzichtig deed ze een stapje dichterbij en boog ze over de pokémon heen. "Uh, hallo?" zei ze vragend.

OOC: Omdat je zei dat hij diep sliep, wist ik niet echt of hij hier nou wakker van zou worden xD