*'Aankomst' in het Chinees.

De twee jonge Nidoran trokken tezamen door de bergketen die doorkruist moesten worden voordat je Inciala kon bereiken. Het waren broer en zus. Mannelijke Nidoran leken altijd gevaarlijker dan hun vrouwelijke variatie doordat hun stekels een stuk groter en sterker waren. Maar deze Nidoran leek niet zo vechtlustig type als zijn soortgenoten. Hij was eerder vriendelijk en zorgzaam. Hij liep achter zijn zusje aan, en hield ondertussen zijn blik constant gericht op haar, alsof hij verwachtte dat ze elk moment in kon gaan storten. Ze zag er dan ook niet bepaald goed uit. Ze had een vastberaden blik in haar ogen, ook al stonden ze wat dof en had ze eronder grote wallen. Ze had geen zin om haar zwakheden te tonen. Hoewel ze de voorste van de twee was verplaatste ze zich ontzettend langzaam, zelfs voor haar soort, maar haar broer bleef trouw achter haar om haar in de gaten te kunnen houden. Kort keek de Pokémon achteruit, en ze kon nog net een kleine glimlach onderdrukken. Ze waardeerde het echt van haar broertje. Hij was de enige die haar bleef steunen, hoe ze hem ook behandelde. Ze was dankbaar, maar op een of andere manier wou ze het niet graag laten blijken. Doodmoe van het lopen stopte ze toen ze uiteindelijk het einde van de bergen bereikt hadden. Ze stonden nog op een hoog punt, en konden nu over het gebied uitkijken, en tegelijkertijd waren ze er zo dichtbij dat Zhē bijna de bomen van de bossen daaronder kon ruiken.


Ze ging neerzitten, en wreef hoestend in haar steeds tranende ogen. Ugh, ze haatte het om ziek te zijn. En al helemaal als ze geen idee had waar ze aan leed. Ze wilde het liefste een wild leven lijden, genieten, maar dat was op het moment onmogelijk voor haar. Ze voelde zich ziek, misselijk en zwak. Deze onbekende ziekte was ineens uitgebroken in hun vorige thuis, en had daar al vele Pokémon besmet. De Pokémon die wat zwakker waren werden geveld door de ziekte, de sterkeren bleven leven maar bleven ook ziek. Het was uitzichtloos. De Pokémon die zochten naar een remedie zouden sterven voordat ze het überhaupt vonden. Zhē schudde nors kijkend haar kop en sprak tegen haar broer. ''Het ziet er wel oké uit..'' refereerde ze naar het gebied wat voor hun verschenen was. Het laatste deel van de reis was de nogal steil aflopende berghelling naar beneden. Niet erg vermoeiend maar wel belastend voor haar kleine pootjes. Maar uitglijden en naar beneden kletteren leek haar ook niks. Ze snoof eens, waarna ze zich naar haar broertje keerde en een kleine bescheiden grijns liet zien. ''Wat vind jij, Ruì?'' vroeg ze aan hem met een schorre stem, waarna ze zelf weer terug keek.