Regen.
Donkere wolken hadden de lucht gevuld en verstopten de prachtige sterrenhemel. Het was nog vroeg in de nacht, waarschijnlijk nog niet eens volledig donker, maar de regenwolken blokkeerden het schijnsel van de maan volledig en maakten het bovendien onmogelijk om te checken of het echt nog een beetje licht was. De meeste Pokemon hadden een schuilplaats opgezocht in een boom of onder de grond en zaten nu gezellig met hun familie of vrienden te wachten tot het tijd was om te slapen. Zelfs de Pokemon die gebruikelijk naar buiten kwamen in de nacht hadden besloten om nog even te wachten tot ze naar buiten kwamen. Je moest wel een hele goede reden hebben om met dit weer naar buiten te gaan. Of je moest een water Pokemon zijn, natuurlijk..
Voor Shadow maakte het allemaal niet meer uit. Niet alleen omdat ze een elektrische Pokemon was, wat betekende dat de regen haar in elk geval geen pijn kon doen. De tweede reden was dat ze tijd alleen nodig had, en nu was de perfecte tijd om alleen te zijn.

De grijs gekleurde Raichu hield van gezelschap. Ze was er altijd voor ieder ander en zou zich slecht voelen als ze ergens niet mee kon helpen. Een goede eigenschap voor een leider, aangezien de volgers haar natuurlijk zouden moeten vertrouwen. Het grootste probleem was met Shadow, dat als ze zelf een probleem had ze ineengesloten werd en zelf geen hulp meer kon accepteren. Een wandeling langs een afgelegen gebied deed haar dan altijd goed. Of door het bos. Of bij een van de meren die zich in Inciala bevonden, zelfs al waren die vrij druk bezocht. Het liefst een plek waar ze niet bang hoefde te zijn om door iemand aangesproken te worden. Of om een tijd waarop die kans klein was..

Shadow maakte zich oprecht zorgen om zichzelf. Ze had zich vaker gebroken gevoeld door bepaalde gebeurtenissen. Ze was zelfs zo erg gewond geweest dat ze had gedacht dat ze het niet zou overleven. Maar zoals dit.. Dit kon ze niet bevatten. Niet alleen was een van haar kinderen dood, een ander was verdwenen. En dan had ze ook nog dit akelige gevoel.. Dit gevoel dat niets volgens plan zou gaan. Dit gevoel, dat haar vertelde dat ze alert moest blijven. Dat ze moest blijven staan en goed om haar heen moest kijken, terwijl het verdriet om het verlies van haar dochter haar ogen wilde sluiten en haar naar de grond wilde trekken. Ze wilde zich terplekke laten vallen en niet meer opstaan. Maar ze moest sterk zijn. Ze moest bewijzen dat ze haar leider-rang waard was, zelfs al betekende dat dat ze haar gevoel niet mocht uiten.
Maar ze kon niet terugkeren naar de groep. Ze was al enkele weken uit het zicht van alles gebleven en eigenlijk beviel het haar wel. Hoewel er een akelig gevoel aan haar knaagde, scheen alles perfect te verlopen in Inciala. De Chiave was niet echt nodig om de vrede te bewaren. Toch wilde ze de groep niet loslaten, omdat de Pokemon haar familie waren geworden en voor ze het wist zou er een nieuw soort Lustro of Guerra of Darkside tevoorschijn komen en proberen Inciala voor zich te winnen. Op dat moment zou de Chiave klaar staan om het duister te stoppen voor het zich ver genoeg kon verspreiden. Een kleine grijns wist zich op Shadow’s gezicht te vormen. Ze hadden alles onder controle..

Een enorme bliksemflits verscheen zo’n twintig meter voor Shadow uit het niets. Een keiharde klap klonk, en Shadow liet zich op de grond vallen. Een stormachtige nacht bij de rivier. Waar deed dat haar aan denken? De eerste ontmoeting met Riolu. Nog een dierbare die haar had verlaten. Weliswaar niet op zo’n tragische manier als Summer, maar.. Riolu was zo makkelijk haar beste vriend geworden. Hem kon ze altijd vertrouwen, of ze dat nou besefte of niet. Hij was makkelijk gezegd de vriendelijkste Pokemon die ze ooit had ontmoet. Zelfs nog vriendelijker dan Evening, durfde ze toe te geven. Maar Riolu was weg. Samen met Amore, en zo veel anderen die haar leven het waard hadden gemaakt. Langzaam kwam Shadow weer overeind. Ze veegde wat van de modder uit haar vacht. Niets zou meer zo worden als het ooit was geweest. In de loop der tijd was Shadow emotioneel kapot gemaakt, wat haar persoonlijkheid had doen omslaan. Ooit was ze vrolijk. Ze kon doen wat ze wilde en was bij iedereen geliefd om die rede. Nu verliet iedereen haar, om haar met een nog groter gat in haar hart achter te laten.

Tranen.
Langzaam drongen ze zich door Shadow’s ooghoeken door en dropen ze over haar wangen naar beneden. Halverwege vermengden ze zich met de regendruppen die al op haar gele wangen plaats hadden genomen. Het kostte haar te lang. Enkele weken, was het niet? Hoe gevoelloos het ook klonk, ze had al opgehouden moeten zijn met huilen minstens een week geleden. Ze had taken die ze moest volbrengen, kinderen die ze moest opvoeden. Shadow had er het volste vertrouwen in dat die twee dingen Evening ook wel goed af zouden gaan, maar vond het toch lullig om het aan hem in zijn eentje over te laten. Ze moest terug. Maar ze kon het niet. Letterlijk alles wat ze zag liet haar nog slechter voelen dan ze al deed. En met een vacht vol vocht, voelde ze er ook niet veel voor om dat hele eind terug te lopen naar de Chiave gebieden. Ze kon beter een schuilplaats zoeken voor de rest van de nacht en er nog eens goed over nadenken de volgende morgen. Gelukkig kende Shadow de omgeving hier inmiddels en zou het geen probleem worden een praktisch verstopte holle boom te vinden. Ze sjokte er langzaam naartoe, veegde het lange gras voor de opening weg met haar korte armpjes en kroop door het gat. Ze schudde het meeste water uit haar vacht en ging toen op het zachte mos liggen dat op de bodem van de opening was gaan groeien. Er gleed nog een laatste traan over haar wang voor ze eindelijk haar ogen sloot en een poging deed te slapen.


Note;; Geen Solaris & geen Chiave, please. C:

Het geluid van de stromende rivier hield Shadow wakker. Meestal sliep ze in de Chiave grot, waar enkel het geluid van de andere slapende leden haar eventueel van slapen af hield. Meestal was dat echter geen probleem. Zelfs de rivier zou niet zo storend moeten zijn als hij was. Het maakte niet uit hoe moe ze was, ze kon gewoon niet in slaap komen. Ze deed haar best zich af te sluiten van het spetterende geluid van het water, maar niets hielp. Alles om haar heen ruiste. Ze werd er duizelig van. Of was dat enkel het verdriet en de vermoeidheid die haar brein overnamen? Ze kneep haar ogen dicht, voelde een traan ontsnappen en deed haar best te rusten.

Haar naam werd zacht uitgesproken. Haar eerste reactie? Denken dat ze het zich verbeeld had. Ze kneep haar ogen nog wat verder dicht, alsof dat haar makkelijker in slaap kreeg. Maar het feit dat ze haar naam had gehoord, zou haar alleen maar wakker houden. Het was tenslotte te echt geweest om haar verbeelding te zijn. Toch? Ze verwarde zichzelf met haar gedachten, en dat terwijl haar brein haar wel eens op vreemdere sporen had gezet. Vandaag kon ze blijkbaar niet zo veel hebben.

Ze opende haar ogen en draaide zich om. Voor de opening bevond zich inderdaad een Pokemon die haar schijnbaar kende. Het was de Lugia, Silverbreeze, die ooit de partner van Dustfire was en het gebied samen met haar beschermde. Tenminste, dat was wat Shadow had gehoord en dus geloofde. Verder kende ze hem niet persoonlijk, maar ze was er van overtuigd dat hij een vriendelijke Pokemon was, ondanks zijn ietwat intimiderende uiterlijk.

“S… Silver..” bracht Shadow voorzichtig uit. Ze wist niet goed wat ze doen moest. Moest ze de boom uit komen om hem normaal te begroeten? Ze wist niet eens of ze wel behoefte had aan gezelschap, laat staan of hij door had wat er momenteel gaande was. Er over praten wilde ze sowieso nu niet. Ze ging er vanuit dat Silver wel ergens over wilde spreken met haar. Ze kenden elkaar immers niet bijzonder goed en praten was de manier om iemand beter te leren kennen. Bovendien zou hij niet naar haar toe zijn gegaan als hij haar niet wilde spreken. Hij had net zo goed door kunnen lopen. Of vliegen. Sterker nog, hij had haar over het hoofd kunnen zien: ze zat niet voor niets in een holle boom waarvan de opening half verstopt was. Shadow wilde zuchten, maar weerstond de verleiding. Ze moest nu niet zorgen dat hij dacht dat ze zijn gezelschap niet waardeerde, zelfs al was dat wel een beetje waar. “Fijn je te zien..” sprak ze rustig, met een kleine nepgrijns op haar gezicht. Ze hoopte dat hij niet door had dat ze niet lekker in haar vel zat, of er in elk geval niet naar ging vragen.


Note;; x