De zon scheen fel over het land. De wind was weg, geen enkele boom of struik liet ook maar een enkele beweging zien. Het gras groeide weer volop, en de waterplassen reflecteerden de zonnenstralen als een spiegel. Hij slaakte een weltevreden zucht, waarna hij rustig neerplofte in het gras, onder een boom, want in de schaduw was de temperatuur perfect. Hij propte snel een bes in zijn mond die hij onderweg gevonden had, en staarde daarna over het oh zo bekende grasveld, de Peaceful Plains. Uren kon hij wel staren naar de vele planten die hier zo weelderig groeiden, of naar de Pokémon die hier speelden, rond renden of eten aan het verzamelen waren. Als je een plek voor rust zocht, was dit de perfecte plek. Toch zou hij niet zo vrolijk mogen zijn. Het verschrikkelijke nieuws dat Amore en Riolu uit het gebied verdwenen waren, had gisteren voor het eerst in zijn oren geklonken. Misschien hadden ze genoeg van dit gebied gehad. En toch begreep hij het niet. Ze hadden hier de leiding over de grootste groep in het gebied. Een eigen kleine vallei om hun kinderen in groot te brengen.. Hun leven had er in Evening's ogen als een sprookje uitgezien. Afgezien van de strijd tussen hen en de Guerra, dan. Ook de gevechten waarin hij zij aan zij vocht met de leiders, zou hij nooit vergeten. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren met de groep. Zou hij zomaar uiteenvallen, alsof een gebouw zijn pilaren verloren had? Of zouden andere Pokémon de verantwoordelijkheid op zich nemen, en de groep overnemen? Wie waren na Amore en Riolu de hoogste leden? Dat waren hij en Shadow. Misschien... Hij draaide zijn oortjes twijfelend. De leider zijn van de Manera had kort geduurd, maar het was wel leuk. Natuurlijk had hij altijd al met een tikje jaloezie gekeken naar de leiders van de Chiave. Hij en Shadow hadden altijd de tweede viool gespeeld. Misschien zou het goed doen om haar eens te roepen? Hij stond snel op, stak zijn kop in de lucht en liet een kenmerkende roep horen. Een roep waarvan hij zeker was dat zijn partner hem zou herkennen uit duizenden, net zoals hij de hare zou herkennen.

De kou had al een tijd het gebied in zijn bezit. Sneeuw en ijs waren niet zeldzaam geweest in het gebied, tenzij je je in een hete omgeving als de woestijn bevond. Het was echter duidelijk dat dat zou veranderen. De bomen leken veel fleuriger dan ze de afgelopen tijd hadden gedaan, en dat terwijl er nog geen nieuwe bladeren aan zaten. De zon scheen fel, iets wat ook zeldzaam was geweest. De natuur liet merken dat het tijd was om te veranderen. Het koude seizoen was voorbij en was plaats aan het maken voor een warmere: lente. Dit liet een glimlach ontstaan op het gezicht van de enige grijze Raichu op de wereld. Ze sloot voor een moment haar ogen en genoot van de warme zon. Het vrolijke gekwetter van een aantal vogel-pokémon vulde haar oren. Het deed haar op een of andere manier denken aan haar eigen kinderen. Lente was het seizoen waarin de meeste kleintjes werden geboren. Die van haar waren al geboren in de winter. Dat betekende voor haar dat het nu tijd zou worden om ze de schoonheid van de natuur te laten zien. Ze zouden al snel hun nestje mogen verlaten om het Chiave gebied te gaan onderzoeken. Chiave.. Shadow zuchtte diep. Amore en Riolu waren vertrokken. Ze liet een zachte grom horen. Waarom waren ze weg? Omdat de Guerra ook weg was? Wat een stomme reden. Lang niet alle Guerra leden waren dood en er zouden altijd Pokémon blijven met slechte bedoelingen. Net toen ze besloot met Evening te gaan praten klonk er een roep. Zijn unieke stem klonk over het hele gebied. Shadow hief haar kop op en opende haar ogen, zodat ze in de richting waar de roep vandaan kwam kon kijken. Het was niet eens zo ver weg.. Gelukkig zat ze al ergens op een veld. Ze stond op, veegde wat zand uit haar vacht en zette zich op vier poten, om met een Quick Attack naar haar geliefde toe te rennen.

Daar zat hij al. Op het veld. Zoals elke Quilava er zou zitten. En toch kon Shadow hem op een of andere manier makkelijk herkennen. Als ze hem zag, kon ze niet anders dan glimlachen. Hij stelde haar gerust als ze dat nodig had en wist altijd haar humeur op te krikken. Ze was zo blij met hem. Nooit meer zou ze bij hem weg willen. Ze kon zich haar leven niet zonder hem voorstellen.
Haar pas versnelde. Ze wilde weten waarom hij haar geroepen had. Waarschijnlijk zou hij haar aan horen komen, maar dat kon haar niet schelen. Ze glimlachte nog steeds, waarna ze zich afzette en met haar volle snelheid en gewicht bovenop Evening belandde. Ze was op een vreemde manier vrolijk, waardoor ze niet meer nadacht over het feit dat zo'n sprong wel eens pijn kon doen. Ze gaf hem een liefkozende lik over zijn wang en keek hem toen grijnzend aan, benieuwd naar zijn reactie op deze onverwachtse actie.

- Vage bui. owo'' -

Evening verwachtte dat het wel even zou duren, maar hij had er alle vertrouwen in dat ze op zijn roep af zou komen, als ze in de buurt was. Hij leunde achterover tegen een boom aan en sloot zijn ogen, terwijl hij de zon zijn korte vacht liet verhitten. Een zeer licht briesje blies door zijn haren heen, en zorgde ervoor dat er een perfecte balans was qua temperatuur.Hij hoorde veel voetstappen in de buurt, maar reageerde weinig. Er liepen hier veel Pokémon rond, en het zou wel even duren voordat Shadow aan kon komen. Af en toe zoemde er een nieuwsgierige Combee langs zijn oren, of trippelden er vogelvoetjes langs de boom. Maar hij wist het toen Shadow eraan kwam. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, maar hij kon haar aanwezigheid duidelijk voelen. Een vrolijk gevoel onstond in zijn maag. Er kwam een glimlach op zijn gezicht, maar voordat hij zijn ogen kon openen sprong Shadow met haar volle gewicht bovenop hem. ''Oef...'' ontsnapte er uit zijn mond, terwijl hij half omviel. Hij krabbelde weer op, en grijnsde wanneer hij het vrolijke gezicht van Shadow zag. Wat was hij toch blij met haar.. Hij had er nooit, maar dan ook nooit spijt van gehad dat hij haar als zijn partner gekozen had. Slechts één keer hadden ze een tegenvaller gehad in hun relatie, wanneer Shadow het gebied uit was gegaan, en zijn hart had gebroken. Toch had hij naar geen andere Pokémon gekeken, want hij had niet kunnen denken aan iemand anders als haar. Smachtend en hoopvol had hij op haar gewacht, en ze was teruggekomen. Hij had zich zijn hele leven nooit kunnen voorstellen hoe het zou zijn om te weten dat je je enige echte liefde ontmoet had. Het was te mooi om waar te zijn. Of niet? Misschien was dit sprookje voor hun gewoon voorbestemd. Evening grinnikte. Als hij niet naar PokéRPG was gevlucht had zijn leven vast heel anders gelopen. Shadow likte hem over zijn wang, en Evening likte dom terug. ''Hai...'' zei hij met een dom hoofd. Hij rekte zich uit terwijl Shadow nog steeds op hem lag, en stak daarna zijn tong uit. Tja, wat moest hij zeggen in zo'n situatie waarin ze allebij in een vage bui waren? ''Mooi weer hea?'' besloot hij maar te zeggen, met een brede glimlach. Hij bewoog zijn hoofd zo dat de zon in zijn ogen scheen, waarna hij een vaag hoofd trok, en zijn ogen pijnlijk dichtkneep. Hij bewoog zijn hoofd weer naar de schaduw, en keek Shadow aan. Hij bedacht zich weer waarom hij Shadow had geroepen. Zijn gezichtsuitdrukking werd ietwat serieuzer. ''Amore.. en Riolu. Ze zijn weg he?'' zei hij vragend tegen haar. Natuurlijk had hij het wel gehoord, maar niet van de betrouwbaarste bronnen. Shadow wist wel wat er aan de hand was, toch? ''Waar zijn ze heen?'' vroeg hij daarna aan haar. Zijn ogen stonden vragend gericht op haar gezicht.

Gelukkig vatte Evening haar rare actie niet verkeerd op. Hij had het duidelijk niet verwacht, maar werd niet boos of iets dergelijks. Zou hij hetzelfde hebben als zij, dat hij bij het zien van haar al te vrolijk werd om boos te zijn? Het maakte Shadow niet uit. Zolang hij maar gelukkig bleef zou zij ook gelukkig zijn. "Mooi weer hea?" klonk zijn stem, nadat hij haar teruggelikt had. Shadow keek hem schaapachtig aan en knikte. Het was inderdaad mooi weer. De lente was eindelijk gekomen. Iets waar Shadow maar al te vrolijk mee was. Binnenkort konden de kleintjes de wereld op zijn mooist zien.. Het was slim geweest van ze om in de winter uit te komen. Als ze iets langer hadden gewacht, hadden ze de lente gedeeltelijk moeten missen. Wat zou dat jammer zijn geweest.. Shadow schudde haar kop een beetje, om uit haar gedachten te komen. Toen ze weer naar Evening keek, zag ze dat zijn blik was veranderd. Even hield ze haar kop vragend scheef. Toen hij twee namen noemde snapte ze het al. Ze zuchtte en klom van hem af, om met een droevige blik naar de grond te kijken. De twee leiders van Chiave waren weg en ze hadden de leiders van Manera niet eens verteld waarom. Ach, kon gebeuren hè.. "Waar zijn ze heen?" vroeg haar partner vervolgens. Shadow wilde opnieuw zuchten, maar besefte dat dat zinloos zou zijn en hield zich in. "Ik weet het niet.." gaf ze zachtjes toe. "Maar.. Ik denk dat het met de val van Guerra te maken heeft." Ze hief voorzichtig haar kop op en keek in de rode ogen van Evening. "Geef toe.. Akira weg, Amore en Riolu weg.. Het kan geen toeval zijn, of wel?" Ze wachtte niet op antwoord. "Maar.. Chiave kan niet doorgaan zonder leider.." Het was duidelijk welke kant ze op wilde, maar ze wilde het niet hardop uitspreken. Toch was het logisch als ze Chiave overnamen. Tenslotte waren zij door het leiden van de Manera een soort onderleiders van Chiave, toch?

Schaapachtig had Shadow teruggekeken naar zijn vraag over het weer. Evening grinnikte, want het zag er wel heel lachwekkend uit. Maar de sfeer sloeg om wanneer Evening over een heel ander onderwerp een vraag stelde. Het was maar een zucht, en toch deed het Evening pijn. Ze klom ook meteen van hem af, en Evening stond met een ernstige blik op zijn gezicht weer op. De droevige blik van Shadow liet hem zijn arm om haar schouder slaan. "Ik weet het niet.." zei ze zachtjes. Dus zelfs Shadow wist niet wat er met Amore en Riolu gebeurd was. Dat was raar. De leiders van de Chiave, een paar machtige Pokemon in dit gebied. Als ze het gebied uit waren gegaan, om welke reden dan ook, dan zouden ze het toch wel moeten vertellen aan iemand?. Wanneer Shadow weer sprak draaide hij zijn kop naar haar toe. "Maar.. Ik denk dat het met de val van Guerra te maken heeft." Zijn partner hief haar kop op, en keek recht in de ogen van Evening. Evening slikte. De Guerra. Akira was ook weg? Dat wist hij ook niet eens. "Geef toe.. Akira weg, Amore en Riolu weg.. Het kan geen toeval zijn, of wel?" Nee.. dacht Evening. Dat kon niet. Of het moest wel heel raar en toevallig zijn gelopen. Maar voordat hij kon antwoorden praatte Shadow verder. "Maar.. Chiave kan niet doorgaan zonder leider.’’ Evening krabde over zijn kopje. Hij wist wat ze bedoelde. De Guerra was uit elkaar gevallen, maar dat konden ze niet laten gebeuren met de Chiave. Evening’s gedachten schoten naar de laatste gevechten tegen de Chiave. Alle andere Pokemon die naast hen streden tegen het kwaad in dit gebied. Wat als er iets zoals de Guerra terugkwam? Dan zou totale chaos uitbreken. Het 'verlies' van Amore en Riolu was groot, en toch moesten ze doorgaan. Een klein grijnsje kwam op zijn kop. Ze dacht dus hetzelfde als hem nu, op het moment. Evening opende zijn mond. ''Dan is het aan ons..'' zei hij zacht, en wachtte op een antwoord.

Evening bleef even stil. Shadow nam dat hem niet kwalijk. Tenslotte wat dit een aangrijpende gebeurtenis. Riolu en Amore waren als familie voor Shadow geweest.. het deed haar niet veel goed dat die nu weg waren. Zou ze hen ooit weer zien, of zouden ze voorgoed verdwijnen voor Shadow daar de kans toe had? Het lot zou het bepalen en Shadow moest afwachten. Ze moest rekening houden met het ergste, en tegelijkertijd doorgaan met leven. Op zich was dat niet zo heel moeilijk: tenslotte zou de tijd altijd door blijven tikken, ondanks alle omstandigheden. En toch zou het zwaar kunnen worden..
“Dan is het aan ons..” klonk plotseling de stem van Evening. Shadow knikte, om vervolgens haar kop op zijn schouder te leggen. Knikken was genoeg. Soms waren woorden niet nodig. Ze legde haar armen om hem heen en sloot haar ogen. “Nobody said it was easy..” zong ze zachtjes. De rest van het lied lied ze achterwege; deze zin was genoeg en paste bovendien goed bij de situatie. “Evening?” vroeg ze toen zachtjes. Ze hief haar kop op, zodat ze in zijn ogen kon kijken. Haar ogen glommen meer dan gebruikelijk, wat betekende dat ze natter waren. “Beloof me.. Dat als jij weggaat, je mij meeneemt.” Ze herinnerde zich haar vertek, waarbij ze haar vrienden en familie had achtergelaten. Dat was de grootste fout van haar leven geweest. Haar instinct was in de war van al het geheugenverlies dat ze toenertijd had. Wat daar mee gebeurd was wist ze niet, maar ze was blij dat het over was. Haar herinneringen waren haar te dierbaar. Haar vroegere vrienden, Evening, haar kinderen, Amore en Riolu.. Eén traan gleed langzaam over haar wang. Dit alles werd haar even te veel. Het was niet haar bedoeling geweest om op deze prachtige dag te gaan huilen, maar het gebeurde nou eenmaal. Vooral het vroegere vriendengroepje deed haar nu even zeer. Achi was dood, Levy had ze al in tijden niet meer gezien en Houndoom.. Houndoom was de enige die ze nog had. Nouja, nog.. Houndoom kwam net aanwandelen van de slechte kant. Koos zij haar vrienden dan zo slecht uit? Iedereen verliet haar. “Het spijt me,” mompelde ze zachtjes, waarna ze haar ogen sloot. Hierbij werd het overtollige traanvocht als het ware haar ogen uit gedrukt, zodat het rustig over haar wangen naar beneden gleed. Hiermee verontschuldigde ze zich niet voor haar tranen. Nee, omdat ze zonder Evening vertrokken was, die ene keer. Als ze terug in de tijd kon gaan, had ze dat over gedaan en had ze Evening, Amore en Riolu wel meegenomen. Of op zijn minst Evening, omdat ze het meest van hem hield en altijd zou houden. Omdat ze hem meer vertrouwde dan wie dan ook. Omdat hij was wie hij was: de liefste en mooiste Quilava die Shadow ooit had ontmoet.

*zwijmelzwijmel*

Shadow knikte, en legde haar kop op zijn schouder. Evening viel meteen stil. Het was natuurlijk erg dat Riolu en Amore weg waren, maar op een of andere manier kon hij er geen verdriet door voelen. Ergens was hij daar blij mee, maar het verontruste hem ook. Hoe kon hij zijn leiders niet missen? Misschien had hij het idee dat hij niemand nodig had, als Shadow en zijn kinderen er maar waren, hoefde hij nergens om te treuren. “Nobody said it was easy..” Evening zijn oortjes zakten langzaam naar beneden. Dat lied kende hij. Toen Shadow het gebied uit was, had het maar al te vaak door zijn hoofd gespookt. “Evening?” klonk er zachtjes uit de mond van Shadow. ‘’Hmmm..?’’ mompelde Evening, ,en keek vragend naar zijn partner. Haar ogen glommen, waren natter dan normaal. “Beloof me.. Dat als jij weggaat, je mij meeneemt.” Evening reage, erde niet meteen op haar. Ze voelde zich nog steeds schuldig om die ene keer. Het was vreselijk geweest om van haar gescheiden te zijn, maar het was verleden tijd. Nadat ze terug was gekomen hadden ze alweer zoveel meegemaakt. De avonturen met de Chiave, en natuurlijk de geboorte van hun prachtige kinderen. Nu Shadow weer terug was, was het vergeten van die depressieve tijd veel makkelijker. Een lichte, zwakke glimlach liet een van zijn mondhoeken opkrullen. Hoe kon hij nou niet gelukkig zijn nu? Hij had praktisch alles waar hij ooit om gedroomd had. Het viel hem al snel op dat er een traan over Shadow’s wang heen gleed. Hij fronste, en veegde de traan zachtjes weg. ‘’Ik zou je nooit verlaten, Shadow. Dat wil ik voor geen goud..’’ antwoordde hij uiteindelijk, en slaakte een klein zuchtje “Het spijt me,” zei Shadow, terwijl er nog een traan over haar wang heen gleed. ‘’Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen..’’ zei Evening zachtjes. Hij voelde en wist dat dit over die ene gebeurtenis ging. ‘’Je bent teruggekomen, dat is wat echt telt.’’ Fluisterde hij haar toe, en omhelsde haar langzaam. Hij drukte zijn snuit in haar vacht, en slaakte nogmaals een zucht. ‘’I know that you won’t leave me again.. I trust you..’’ zei hij zachtjes, en liet haar daarna weer los. Een kleine glimlach, deze keer wat duidelijker, verscheen op zijn kop. ‘’Kom op, we moeten niet verdrietig zijn nu. Er is veel veranderd, en er zal een hele nieuwe tijd aanbreken, maar we kunnen het aan..’’ sprak hij vol vertrouwen, en balde zijn kleine vuist.


[Jij slijmbal. xD En nu heb ik The Scientist in mijn hoofd >.<]