Stilte. Geen enkel geluid was hoorbaar, tot de rust verstoord werd door een zacht, bijna onhoorbaar geluid, dat was te herkennen als snelle voetstappen. Een donkere gestalte bewoog zich behendig tussen de vele bomen en struiken door, er op lettend dat ze geen spiertje teveel bewoog, opdat ze zo min mogelijk energie zou verliezen. Een halve dag, dat was ongeveer hoe lang ze had gerend, de korte pauzes die ze had genomen niet meegerekend. Terwijl ze weken, nee, maanden weg was geweest, voelde het alsof er nauwelijks tijd was verstreken. Terwijl het goed had gevoeld om weer te vertrekken, had ze een vertrouwde tinteling gevoeld toen ze de bekende geur van Inciala had opgesnoven. Ze had het gevoel dat ze weer een klein kind was dat voor het eerst voet zette in Inciala. Het was een gevoel dat gewoon niet te beschrijven viel, hoe hard ze het ook probeerde. Het was alsof ze thuis kwam van een lange vakantie. Nu ze er over nadacht voelde Inciala zelfs meer als haar thuis dan haar geboorteplaats. Al sinds de dag dat ze had besloten om weer te vertrekken naar Inciala, was er een glimlach op haar gezicht geweest. Ze zou eindelijk weer naar huis kunnen. Ze was, echter, niet meer dezelfde Houndoom. De twijfels waar ze constant mee had gezeten… Ze had ze weggegooid. Ze wilde niet meer de Houndoom zijn die bekend stond om haar frons. Ze had zichzelf opnieuw uitgevonden. Ze muur die ze eerst om haar heen had getrokken stond er nog, maar was verlaagd, zodat het mogelijk was om er overheen te kunnen kijken. De zwakke Houndoom die uit conditie was, en een wrak vol met twijfels was, was verleden tijd als het aan haar lag. Elke dag had ze haarzelf getraind, tot ze eindelijk haar doel had bereikt. Een nieuwe Houndoom waar ze tenminste tevreden over kon zijn.

Houndoom verminderde haar pas, beseffend dat ze nu echt in Inciala was. Ze was al een paar minuten geleden de grens over gegaan, maar was nu pas gestopt om te genieten van het feit dat ze terug was. Niemand hoefde te weten waarom ze weg was geweest. Zolang ze maar wisten dat ze terug was, beter dan ooit. Ze bracht haar hoofd naar achteren, en liet een lange huil horen. Het voelde goed om weer terug te zijn… Ze glimlachte. Er waren veel pokémon geweest die ze niet kende, de vorige keer dat ze in Inciala was. Ze voelde zich vervreemd van haar eigen land. Maar misschien was dat ook wel hoe ze zich zou moeten gedragen. Als een vreemdeling die nog nooit eerder voet had gezet in Inciala. Kort liet ze haar blik over haar omgeving glijden, beseffend dat ze alleen was. Nee, dat was niet wat ze wilde. Ze wilde anderen zien. Dat gevoel van alleen zijn… dat wilde ze nooit meer hebben. Ze zette haar lichaam weer bewegend, er op gokkend dat ze vanzelf iemand tegen zou komen als ze dieper het Timerise Forest in zou gaan.

Haar hoofd was vol en druk. Gedachten en herinneringen buitelden over elkaar alsof ze haasje over speelden, hoewel het soms meer naar twister leek te neigen. Fantasieën vermengden zich met herinneringen, gaven er een andere draai aan. Het eeuwig ‘wat als..’ scenario. Wat als ze hem nou meer ruimte had gegeven? Wat als ze niet moeilijk had gedaan over bepaalde keuzes die hij had móeten maken. Keuzes die belangrijk waren voor zijn toekomst, maar haar daarbij ook dusdanig beïnvloedden zou ze niet stil aan de zijlijn kon blijven kijken.. Als als als. Hoe vaak had ze wel niet gedroomd dat ze terug was op zo’n cruciaal punt en het anders aan zou pakken. Of gewoon ver terug, in de tijd dat ze nog zorgeloos en gelukkig was met hem aan zijn zijde. Teresiá slikte en probeerde zo het beklemmende gevoel dat zich om haar hart sloot te verjagen. Het hielp een beetje, maar het drukkende gevoel om haar meest belangrijke spier bleef. Teresiá keek op, waar was ze eigenlijk? Haar bruine ogen gleden onderzoekend over de bomen, ranken en struiken. Alles was kenmerkend groen, maar ze herkende de glans van de bladeren. De buitensporige bloei en pracht wat enkel voor kon komen in een bos waar een Celebi huisde. Ze was in Timerise Forest. Het duurde een tijdje voordat het signaal om te lopen haar benen hadden bereikt. Waar haar tred normaal licht en vrolijk was sleepten haar witte poten zich nu voort. Voorop haar poten begonnen zich zwarte vegen te vertonen, doordat ze haar voeten niet goed optilde. Wat als, wat als ik…


Haar bedachten werden verstoord door een lange, vreugdevolle brul. Teresiá’s hoofd schoot omhoog, haar oren naar voren gericht. Het was een brul die ze herkende, hoewel ze het geluid nog niet erg vaak had gehoord. Dat was Houndoom! De zwarte pokémon was een tijd weg geweest, waarschijnlijk om persoonlijke redenen. Teresiá mocht de Houndoom graag, dus het feit dat de pokémon terug was in Inciala vervulde haar verzwaarde hart met vreugde. Ze zag Houndoom niet alleen als een medelid van de Chiave, maar ook als een vriendin. De vos pokémon legde haar hoofd in haar net en slaakte een even vreugdevolle brul terug. Dit klonk natuurlijk wel veel minder indrukwekkend dan die van Houndoom, maar het ging om het idee. Het idee dat Houndoom nu wist dat ze niet alleen was en dat er iemand blij was om haar terugkomst. De sierlijke vos zette zich weer in beweging, haar poten vlogen nu over de bemoste grond. Teresiá stak haar neus in de lucht om Houndooms geur op te vangen en zette koers naar de bron van het geluid. Erg ver had ze nog niet gerend toen ze een zwarte gedaante door het bos zag schieten. “Houndoom!” riep ze vreugdevol, terwijl ze naar de pokémon toe rende. Terwijl ze Houndoom naderde minderde ze vaart, zodat ze niet tegen haar op zou knallen. “Houndoom, je bent terug!” jubelde Teresiá alsof ze weer een jonge Vulpix was. Ze buitte deze gelegenheid schandalig uit om maar niet aan haar eigen zorgen te denken, ze hoopte alleen dat Houndoom het niet zou merken.

Het duurde minder lang dan ze had verwacht. En luide brul had weerklonken, die duidelijk diende als antwoord op de hare. Haar mondhoeken krulden omhoog, blij door de brul, die een teken was dat ze niet was vergeten. De brul herkende ze als die van Teresiá, een Ninetales waar ze goed mee overweg had gekund toen ze bij de Chiave zat. Ze wilde zich afvragen of ze nog steeds in de groep zat, maar gaf haarzelf daar de tijd niet voor. Nee, ze zou eerst Teresiá begroeten. Dat was wel het minste dat ze kon doen na voor zo’n lange tijd weg te zijn geweest. Ze maakte wat meer vaart, en begon in de richting van de brul te rennen, hopend dat ze Teresiá op deze manier tegen zou komen. Het duurde echter niet al te lang, of de geur van de Ninetales was ruikbaar. Ze wilde van richting veranderen, maar de Ninetales was haar al voor geweest. “Houndoom!” Verrast keek ze in de richting van de stem. En inderdaad, ze had het juist gehad. Het was Teresiá geweest die haar had beantwoord. Net als de Ninetales verminderde Houndoom haar vaart, zodat ze haar niet voorbij zou rennen. De glimlach die net nog op haar gezicht had gestaan, was inmiddels veranderd in een brede grijns. Terwijl ze er naar uit had gekeken om haar oude vrienden te zien, had ze nooit verwacht dat het zo zou voelen. Zo… bevrijdend. Ze besefte het nu. Ze was echt terug.

“Houndoom, je bent terug!” riep de Ninetales uit. Een zachte grinnik ontsnapte uit Houndoom’s bek. De Ninetales, die ongeveer van haar leeftijd zou moeten zijn, leek nu nog op het meest op een klein kind dat een cadeau kreeg. Niet dat ze Teresiá daar op aan zou moeten kijken. Als ze eerlijk was, voelde zich zelf ook zo. “Ik kon niet eeuwig wegblijven, of wel soms?” beantwoordde ze Teresiá’s vrolijke begroeting. Haar staart ging met brede zwiepen heen en weer, ze kwispelde alsof ze een jonge puppy was. Nee, dat was niet iets waar ze zich zorgen over zou moeten maken. Schaamte… Dat was iets dat ze niet nodig had. Al helemaal niet als ze in de buurt van vrienden was. Houndoom liet een zucht horen. “Ah, ik ben zo lang weg geweest… Ik heb veel gemist, of niet soms?” vroeg ze Teresiá. Ze hield haar hoofd een tikje scheef, iets wat ze altijd deed als ze zich iets afvroeg, of als ze simpelweg nieuwsgierig was. Het zou een van de dingen zijn die ze nooit af zou leren. Ze bleef de Ninetales aankijken, zich afvragend of deze veel was veranderd in de tijd dat ze weg was geweest. Ze besloot uiteindelijk dat het niet veel uit zou maken of Teresiá veel was veranderd. Wat wel belangrijk was, was dat ze haar nog steeds als een vriend scheen te zien. Of iets in die richting, in ieder geval.

Teresiá en Houndoom renden op elkaar af en minderden beiden vaart. Teresiá jubelde, maar haar hart deed maar deels mee. Het irriteerde haar, zou een deel van haar hart altijd zo verlamd blijven? Was ze nu echt alleen maar volledig gelukkig als ze iemand aan haar zijde had? Het leek erop dat Houndoom er niks van merkte en daar was Teresiá blij om. Ze vond het vreselijk om anderen op te zadelen met haar problemen. “Ik kon niet eeuwig wegblijven, of wel soms?” grinnikte de Houndoom, waarop Teresiá grijnsde. Ze snapte wat de Pokémon bedoelde. Natuurlijk kon je wel wegblijven, je benen konden je naar andere delen van deze planeet dragen, maar soms kon het ook niet. Soms stuurde je hart je terug naar waar je vandaan kwam, omdat je aan deze plek gebonden was. Dit land en alle Pokémon die er in leefde. Daarnaast gokte Teresiá dat Houndoom wel enige verantwoordelijkheid voor de Chiave voelde. De sierlijke Ninetales danste en sprong om de vrolijk kwispelende Houndoom heen. Ze leken wel twee kinderen tijdens een spel. Ze sprong weer voor Houndoom en dwong zichzelf even stil te staan. Deze energieboost begon echt vreselijk uit de hand te lopen. Ze hoorde haar vriendin een zucht slaken. “Ah, ik ben zo lang weg geweest… Ik heb veel gemist, of niet soms?” Teresiá keek even naar het schuine, nieuwsgierige hoofd van Houndoom en staarde toen in de verte. Ze dacht na, maar kon niet echt noemenswaardige dingen bedenken. "Tsja, de kids zijn weer wat ouder geworden en Shadow houdt zich nu wat meer afwijdig van de groep, maar geen ingrijpende dingen. Inciala lijkt nog altijd zo vredig als het zou moeten zijn." Teresiá glimlachte breed en voelde zich voor dit ene moment gelukzalig. Ook al was haar eigen leven niet perfect op het moment, haar leven was wel fijn. Net als de plek waar ze leefden. "Maar vertel Houndoom! Waar ben je allemaal geweest?" vroeg de Ninetales enthousiast. Ze vroeg maar niet waarom de Houndoom weg was gegaan, die redenen waren vast te persoonlijk. Maar waar ze allemaal had rond gelopen wilde ze vast wel vertellen!

OOC: Ugh, ik schaam me om dit te posten >__< Sorryyyy voor de kortheid.

"Tsja, de kids zijn weer wat ouder geworden en Shadow houdt zich nu wat meer afwijdig van de groep, maar geen ingrijpende dingen. Inciala lijkt nog altijd zo vredig als het zou moeten zijn." Was Teresiá’s antwoord. De kids waren ouder geworden… Alleen die zin al zorgde er voor dat ze zich oud voelde. Als kinderen ouder werden, betekende dat automatisch dat het ook met de volwassenen gebeurde. Alhoewel de tijd slechts langzaam voorbij leek te kruipen, ging alles stukken sneller als je terug keek. Nee, het ging misschien zelfs nog sneller als je vooruit keek. Hoe lang zou het duren voordat de kleine kinderen die altijd een awwh-factor hadden gehad plotseling waren veranderd in onbeschofte volwassenen, die waren vergeten wat voor plezier ze eigenlijk hadden gehad toen ze zich nog niet verantwoordelijk naar anderen toe hoefden te gedragen? Nee, daar wilde ze niet eens naar vooruit kijken. Het nu, dat was waar ze van wilde proberen te genieten. De laatste zin die Teresiá had gezegd, had ook onbedoeld haar aandacht getrokken. Inciala leek vredig te zijn. Betekende dit dat zij de enige was geweest die hem had gezien? Of was hij inmiddels weer vertrokken? Nee, daar wilde ze niet aan denken. Inciala leek vredig. En zo lang het vredig was, was alles goed. Over meer dingen hoefde ze zich geen zorgen te maken.

"Maar vertel Houndoom! Waar ben je allemaal geweest?" vroeg de Ninetales vervolgens. Waar? Wel, in ieder geval overal behalve Inciala. “Ik… ik heb wat rond gezworven. Ik had er eerst aan gedacht om terug te gaan naar mijn thuis land, maar aangezien ze daar niet bepaald op mij zitten te wachten… leek het me beter om daar niet naar toe te gaan,” begon ze. Waar was ze eigenlijk allemaal geweest? “Ik herinner me gigantische bergen die onmogelijk te beklimmen waren, eindeloze rivieren… Prachtige bossen,” vervolgde ze, “maar… dat was niet waar ik naar opzoek was.” Houndoom fronste kort, zoekend naar de juiste woorden. Als er iets was waar ze nooit erg goed mee was geweest, dan waren het woorden. Deze kwamen altijd klungelig uit haar mond, waardoor zinnen die goed bedoeld waren simpelweg als diaree klonken. “Voordat ik Inciala verliet… Ik denk dat ik mezelf kwijt was geraakt. Maar door weg te gaan, ver weg… Ik denk dat ik mezelf opnieuw heb gevonden.” Een scheve grijns verscheen op haar gezicht, beseffend hoe dom ze zojuist had geklonken. Zoals altijd had ze weer een zin verprutst. “Sorry, dat moet heel vreemd hebben geklonken,” verontschuldigde ze zichzelf. “Maar weet je… Ik wil opnieuw beginnen. Alsof ik een ander persoon ben, dat hier nog nooit is geweest, als je begrijpt wat ik bedoel.”