Een diepe zucht verliet de snavel van de redelijk oude Noctowl. Hoewel ze niet eens zo’n hoge leeftijd had, voelde ze zich veel ouder dan ze werkelijk was. Ze had flinke littekens opgelopen in gevechten en was bovendien blind geworden. Nu had zij sterk genoege psychische krachten dat ze alsnog kon ‘zien’, maar het was niet hetzelfde. Het zou ook nooit hetzelfde worden.
De Noctowl was een zogenaamd slechte Pokemon, een die lid was geweest van de Guerra toen het nog Lustro genoemd werd. Ze was al sinds ze klein was bevriend met één van de meest bekende ‘slechte’ Pokemon, een Gengar die zichzelf Shade noemde. Hun vriendschap was echter uit elkaar gevallen en nu kon hij haar niks meer schelen.
Was ze trots op haar leven? Nee. Ze was zwak. Klein, maar dat zat in haar genen. Haar dochter wilde haar vermoorden en haar vroegere beste vriend gaf niks meer om haar. Ze had alleen vijanden. Maar hoorde zelfs de duistere groep niet bondgenootschappen te vormen? Hoorden ze niet vriendelijk naar elkaar te doen, onderling vrienden te worden? Affectie was toch niet verboden als je voor de heerschappij vocht?
Lunaria opende haar ogen half. Haar blik was leeg, haar pupillen wazig. Ze herinnerde het zich nog goed, de dag dat ze haar zicht verloor. Een brandwond in de ogen was onherstelbaar. Ze hoopte dat haar ogen er angstaanjagend uit zagen. Half gesmolten of iets dergelijks. Zo voelden haar ogen in het begin wel. Ze herinnerde zich nog goed de pijn die ze voelde nadat het ongeluk was gebeurd. Haar ogen waren gezwollen geweest, totaal verwoest en de pijn was ondragelijk. Niets kon haar ogen nog fixen, en hoewel ze best graag weer normaal wilde kunnen zien, had ze genoeg aan haar psychische zicht. Ze had sowieso haar zicht niet echt meer nodig. Het leven was doelloos geworden. Ze was een solitaire vogel geworden, een stille rover die enkel nog moordde, puur omdat ze zichzelf in leven moest weten te houden. Was het het waard? Kon ze niet beter op zoek naar gezelschap en haar leven op zijn minst iets vrolijker afsluiten? De Noctowl had helemaal geen behoefte aan gezelschap. Zelfs als dat haar vrolijker zou maken, zou ze nog liever direct eenzaam dood neer vallen. Ze was toch niet sterk genoeg om waardevol te zijn voor iemand.
Lunaria sloot haar ogen weer. Met haar psychische krachten speurde ze de omgeving af, op zoek naar een waardige schuilplaats. Ze vond een holte een paar meter hoog in een boom, wat haar tegen de meeste Pokemon kon beschermen. Ze ademde een maar diep in en uit en spreidde toen haar vleugels, om richting de holle boom te vliegen. Ze had zich net afgezet toen ze werd afgeleid door een gedaante, enkele rijen bomen van haar af. Nu kon ze makkelijk achterhalen wat voor Pokemon het was, maar eigenlijk kon het haar weinig schelen. Ze wilde nu naar de holle boom toe, zelfs al wist ze niet eens zeker waarom. Ze wilde gewoon enkele momenten het gevoel hebben dat ze een doel had in haar leven, zelfs al was het maar zoiets lulligs als een holle boom vinden. Als de andere Pokemon haar gezien had, en interesse in haar had, zou hij wel achter haar aan komen. Zo niet, dan had Lunaria alle tijd voor haarzelf, net zoals altijd..


Note;; Het is.. ochtend ofzo. Als iemand dat nodig heeft voor een reactie. Oh, en dit topic is open voor iedereen C:

Lunaria plantte haar klauwen in een tak recht voor de holle boom. Ze hield haar vleugels enkele tellen nog gespreid, terwijl ze diep uitademde. Ze was niet moe van zo’n kort eindje vliegen. Ze was enkel verward, hield ze zichzelf voor. Uit conditie misschien? Alles scheen gewoon doelloos te zijn geworden voor de Noctowl. Haar veren zaten ook niet meer zo mooi als ze ooit hadden gezeten. Nou was ze nooit echt moeders mooiste geweest, maar haar leeftijd nam inmiddels echt haar levenslust weg. Er was slechts één ding dat haar echt in leven hield. De gedachte dat haar dochter nog ergens rondvloog, dat zij niet zou resten voor haar wraak op haar moeder was genomen. En Lunaria wist dat als zij eerder zou sterven dan Nyra, de jongere Noctowl zich voldaan zou voelen en alle eer op zich zou nemen.
"Gegroet." Lunaria had de koude aanwezigheid van de spookpokemon helemaal niet waargenomen. Pas toen hij sprak, pas toen ze haar ‘zicht’ focuste en enkel een waas voor haar zag merkte ze op dat de Spiritomb in haar buurt was. Het feit dat ze hem zo laat had opgemerkt, was een duidelijk signaal voor haar dat ze sneller achteruit ging dan ze had gedacht. Ze herstelde zich zo snel ze kon, sloeg haar vleugels dicht tegen haar lichaam aan en sprak. “Wel, wat hebben we hier?” Ze kon maar net de vorm van de Spiritomb herkennen. Door met Shade om te gaan kon ze makkelijk de structuur van de Gastly, Haunter en Gengar evolutielijn herkennen. Deze waren namelijk opgebouwd uit gas en Gengar voornamelijk uit schaduwen. Het verbaasde Lunaria dat ze die Pokemon uberhaupt kon zien, maar ze besefte zich natuurlijk ook dat het gewoon levensvormen waren en die kon ze wel herkennen. Een Spiritomb bestond echter uit zielen van andere Pokemon, wat Lunaria nooit echt zou begrijpen. Desalniettemin vond Lunaria het een interessante Pokemon, eentje die ze nog niet eerder was tegengekomen. Ze had enkel de verhalen gehoord. Nu was het maar de vraag of dit net zo’n Spiritomb was als van de verhalen.
“Wat brengt een Spiritomb als jij naar het Timerise Forest?” vroeg Lunaria. Er zat niet echt interesse in haar stem, maar wat kon ze ook anders? Ze had vrij weinig contact gehad de afgelopen maanden en daarvoor had ze zich eigenlijk nooit vriendelijk gedragen. Hoewel ze nog wel geloofde in wat de Guerra had gedaan had ze haar agressieve houding achterwege gelaten en zou ze zich normaal gedragen rond zij die haar niet zouden herkennen.
Nu ze daar toch over dacht, herkende de Spiritomb haar niet? Ze was weliswaar niet een van de bekendste Pokemon geweest, maar iedereen die een beetje bekend was met de Guerra wist dat er een blinde Noctowl deel van de groep was geweest. Zelf zou ze er echter niet over beginnen. Het was tenslotte het verleden, en nu er geen duidelijk duister een weg naar de top probeerde te bereiken, zou Lunaria zich gedeisd houden.

Note;; Je post was prima hoor! Ik hoop dat ik je niet teveel afleid met al die onzin in mijn post

De Spiritomb spendeerde enkele tellen lachend voor hij werkelijk antwoord gaf op Lunaria’s vraag. De Noctowl zag niet helemaal in wat er zo grappig was, maar dit was vast een persoonlijk trekje. Zoals zij een tijd geleden nog vaak met haar snavel in haar veren zat te prikken, proberend alles op een rijtje te zetten. Nu had Lunaria het gevoel dat ze niks meer op een rijtje te zetten had. Natuurlijk kon ze aandacht besteden aan haar uiterlijk, maar wat had het voor zin? Zonder een echt levensdoel voor ogen zou het toch niet veel uitmaken wat voor eerste indruk ze maakte op andere Pokemon.
"Het verleden, dat brengt me hier. De nieuwsgierigheid jegens vernieuwing."
Lunaria staarde hem enkel aan. Ze besefte dat ze vrij weinig interesse had in de Spiritomb. Ze was nooit een Pokemon geweest die graag door andermans verleden groef, tenzij het belangrijk kon zijn voor Akira, Shiny en de andere leden van de Lustro, Guerra, of hoe ze zich op dat moment ook maar noemden. "Verontschuldig mij mijn nieuwsgierigheid, maar wat is er met jouw ogen?"
Het was fijn dat de Spiritomb beleefd bleef, een bewijs dat niet iedereen volledig corrupt was. Op dit moment besefte Lunaria ook dat hij absoluut geen idee had dat zij deel uit had gemaakt van een ‘duistere’ beweging in Inciala en dat het geen probleem kon zijn als ze hem delen van haar verleden uitlegde. Hij scheen echter ook niet dezelfde afkomst te hebben, waaruit Lunaria besloot om de details van haar tijd bij de groep weg te laten. Wat maakte het verleden ook uit als het alleen maar haar toekomst had weggevaagd?
“Wel,” begon Lunaria, “ik heb ongelukkig genoeg eens een Ember recht in mijn gezicht gehad, sinds dien kan ik niet meer zien.” Moest ze vertellen dat ze haar eigen ‘zicht’ had ontwikkeld? Het was niet echt een detail dat op dit moment van belang was. Hij had tenslotte alleen naar haar ogen gevraagd, en als hij het wel belangrijk vond om te weten hoe het was om blind te zijn zou hij wel doorvragen. Voor Lunaria was het inmiddels de normaalste zaak van de wereld, maar zij had dan ook al enkele jaren zonder haar ogen door moeten brengen. Er was echter niet vaak interesse geweest in wat er werkelijk gebeurd was. Men kon meestal meteen al zien dat ze blind was en verder ging men er nooit op in. Ze was slim en sterk genoeg om voor zichzelf op te komen, ondanks haar handicap, en dat wisten de Pokemon uit haar omgeving. Dat ze inmiddels zwak was, kon waarschijnlijk niemand echt wat schelen, behalve misschien haar dochter, maar die was nu nergens te bekennen.


Note;; x