Haast geruisloos zette een grote, sierlijke Ninetails haar poot neer in het zachte gras. De sprieten voelde nog vochtig aan van de dauw. Een rilling van de kou trok even over haar rug maar ze liep door. Na de harde onherbergzame grond van de afgelopen dagen was het gras een welkome afwisseling. De Ninetails hield voor een moment halt om nog even van de stilte te kunnen genieten. Ze sloot haar ogen en voelde hoe de wind door haar vacht ging. Een begroeting van deze plek, speciaal voor haar. Vana, zoals de Ninetails heette, opende opnieuw haar ogen en glimlachte kort. Dit zou een hele nieuwe start voor haar worden. Ze wist het zeker.

Na nog een tijdje te hebben doorgelopen hield Vana halt en plofte neer. Ze voelde haar pijnlijke poten wel kloppen maar had niet eerder willen stoppen. Niet totdat ze zeker wist dat ze ver genoeg het gebied in was en daar had ze alle reden voor. Meer dan eens de afgelopen dagen had ze het gevoel achtervolgd te worden, maar telkens als ze had omgekeken of zelf op de loer had gelegen, had ze niets kunnen ontdekken. Ze nam zichzelf voor dat het door de vermoeidheid kwam van de lange reis. Dat ze zichzelf dingen inbeeldde. Maar nu voelde het anders. Eerst had ze het gevoel alleen maar vanaf grote afstand te worden achtervolgd. Maar nu had ze ook het gevoel alsof ze van dichtbij werd bekeken. Dichterbij dan ze eigenlijk wilde. Oplettend schoten haar ogen over het veld. Nergens waar je je erg goed kon verstoppen. Of misschien toch...
Wie weet wel daar, net voorbij die heuvelrug. Of verderop op dat plekje waar niet iets meer gras groeide en het dus hoger stond. Een prima plekje voor een kleine pokémon om zich te kunnen verbergen. 'Kom op Vana, ga nou geen dingen inbeelden die er niet zijn,' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Vana ging liggen en legde haar kop op haar voorpoten. Haar ogen sloten zich langzaam maar haar oren bleven alert. Ze wilde geen enkel geluid missen en al helemaal niet in slaap vallen. Al was dat nu wel heel verleidelijk.
Na een paar minuten hoorde Vana ineens geritsel in het gras. Ze deed niets. Ze opende haar ogen niet. Ze veranderde haar ademhaling niet. Dat klonk nog steeds alsof ze diep in slaap was. Ook haar oren bewogen geen millimeter. Maar ondertussen probeerde ze elk geluid te registreren en thuis te brengen, klaar om in een seconde te reageren mocht dat nodig wezen. Misschien was het wel geen vijand, al moest je daar altijd vanuit gaan tot het tegendeel was bewezen. Maar misschien was het dat ook wel. Hoe dan ook, Vana zou er snel genoeg achterkomen nu ze het nog onbekende wezen steeds dichterbij hoorde naderen.

Hope drukte zich tegen de grond, haar oren bewogen opgewonden heen en weer. Haar goudkleurige ogen waren op haar 'prooi' gericht. De kleine Pichu tijgerde door het gras en gedacht zich toen dat haar oren en staart misschien wel zichtbaar waren! Snel legde Hope haar oren in haar net en deed ze haar staart naar beneden. Toen kroop ze verder, nog altijd uiterst geconcentreerd. Haar slachtoffer leek nog altijd niks door te hebben. Plotseling landde het op een kleine steen. "HEBBES!" krijste Hope, terwijl ze een enorme sprong naar voren maakte. De Butterfree schrok op van het geluid en was al weg voordat Hope op de steen klapte. "Wat is dit nu weer voor onbehoorlijk gedrag!" riep de Butterfree uit. Hope wreef over haar hoofd - ze had haar voorhoofd tegen de steen gestoten - en keek op. "Ik ging je vangen!" riep ze vrolijk. De Butterfree keek haar neerbuigend aan. "Behoren niet beide subjecten die aan een spel meedoen te wéten dat ze aan een spel meedoen?" zei hij berispend. Hope knipperde verwonderd met haar wimpers en probeerde te ontcijferen wat die zin betekend. Beide subjecten met een spel... O wacht! Hij bedoelde dat zij hem helemaal niet had verteld dat ze jagertje speelde! De Pichu schoot in de lach. "Ja, maar als je het weet, dan is het toch niet leuk meer?" De Butterfree snoof beledigd. "Ik vind dit onbehoorlijk gedrag. Wanneer ik uw ouders tegenkom zal ik hier zeker een melding van maken." Na dit gezegd te hebben vloog de Pokémon weg. Hope stak haar tong naar hem uit. Puh, hij wist helemaal niet wie haar ouders waren! Toch?

Hope ging op de grond zitten en wreef nogmaals over haar hoofd. Oeps, weer een bult. Haar moeder vond het vreselijk dat ze altijd onder de blauwe plekken en bulten thuis kwam, maar aangezien Angel er altijd net zo aan toe was vond Hope dat ze er niks aan kon doen. Ze speelde nu eenmaal wat onvoorzichtig. Haar ogen bleven even hangen op de plek waar de Butterfree in het bos verdwenen was. Hij zou toch niet echt naar haar moeder gaan, toch? Ondanks dat ze maar een gewone Pichu was had ze opvallende, goudkleurige ogen. Maar lang niet iedereen wist dat deze Pichu met gouden ogen de naam Hope droeg en prinses van de Chiave was. Okee, ze was niet echt een prinses, maar zo zag ze zichzelf graag. Hope zuchtte even en staarde over het veld. Toen viel haar blik op een sierlijk gestalte met negen dansende staarten. Hope begon breed te grijnzen en rolde snel op haar buik. Há, ze zou Teresiá wel even te pakken nemen! Op topsnelheid tijgerde ze door het gras, haar oren en staart tegen haar lichaam gedrukt. Toen ze vlakbij de Ninetales was ging ze langzamer lopen. Vanbinnen kraaide Hope van geluk. Terees hoorde haar helemaal niet aankomen! Eén... Twee... Drie! "Ik heb je!" riep Hope luid, terwijl ze naar voren schoot uit het gras. Vlak voor het gezicht van de Ninetales zette ze een noodstop in en kwam slippend tot stilstand, slechts enkele centimeters van de neus van de Pokémon verwijderd. Hope knipperde verbaasd met haar ogen. "Oeps," giechelde ze, "Jij bent Teresiá helemaal niet!"

Toen het onbekende wezen nog maar een paar centimeter van Vana verwijderd was schoten haar fel rode ogen open. In een fractie van een seconde spande haar spieren zich aan en sprong ze overeind. Oren plat naar achteren en de geur van licht verschroeid gras onder haar poten. Het duurde even voordat Vana doorhad dat de pokëmon voor haar onmogelijk een gevaar kon zijn. Het was nog maar een kind. Een Pichu van amper een half jaar, tenminste zo zag ze eruit. Vana ontspande zich iets. De branderige geur trok weg evenals haar vijandige houding. Ze ging zitten en concentreerde zich op de woorden die de kleine pokémon tot haar sprak.
'Nee, inderdaad,' begon ze haar zin. Vana's stem klonk kalm en rustig. Ze bleef naar de Pichu kijken. Dit kon onmogelijk de pokémon zijn die ze had aangevoeld. Die was groter dat wist ze zeker. 'Mijn naam is Vana,' sprak ze vervolgens na de korte stilte. 'Wie ben jij eigenlijk, en waar is je moeder?' vroeg Vana uiteindelijk. Een kind alleen laten in een open veld, klaar om door allerlei grotere pokémon te worden aangevallen te worden was onverantwoordelijk. Aan de andere kant, misschien wist de moeder van deze Pichu helemaal niet dat haar kind hier in haar eentje was.

Vana was ontspannen gaan zitten. Haar staarten zwierde zachtjes heen en weer. Geen enkel van de negen staarten bewoog hetzelfde. Ze gingen elk een andere kant op. Maar ineens stopte dat. Een nieuw geluid had Vana's gehoord bereikt. Er was hier nog een pokémon en deze was waarschijnlijk niet zo onschuldig als de Pichu. Vana sprong overeind en keek alert om zich heen. 'Blijf achter me,' zei ze zacht tegen de Pichu. Uit het niets kwam een Mightyena en stortte zich op Vana. Die werd tegen de grond gesmakt. Ze trapte met haar achterpoten tot ze voelde dat ze iets geraakt had. Ze sprong weer overeind en haalde diep adem. Een wolk van vuur vormde zich uit haar bek en spoelde over de Mightyena heen. De Mightyena gromde iets naar Vana en rende er weer vandoor. Vana keek de pokémon na tot hij verdwenen was. Ze keek even om naar de Pichu. 'Waar sloeg dat op?' vroeg ze zacht. 'Zijn alle pokémon in dit gebied zo of tref ik er nu net eentje die zich ergens op af moest reageren?' vroeg ze daarna met een flauwe glimlach.

(Sorry voor het spontane gevecht maar anders had ik echt een hele kleine post x3)

Net als zijn zusje had Purity zich op het moment afgezonderd van zijn ouders. Hij werd soms echt helemaal gek van ze. Eerst was het nog normaal maar de laatste paar maanden waren ze ineens wel heel voorzichtig en beschermend en mocht Purity niet eens meer zomaar in zijn eentje naar vriendjes toe in het bos. Pff, en waarom niet? Dachten ze soms dat hij zich liet grijpen of verslaan door een andere Pokémon? Wat dachten ze wel niet! Hij kon iedereen en alles aan. Hmpf. Met deze boze en arrogante gedachte in zijn hoofd stampte hij baldadig door het gras. Het gras dat hoger dan zijn hoofd naar boven rees. De lente-achtige dagen een tijdje geleden hadden de planten goed gedaan. Het was mooi om te zien dat het gras eindelijk weer groener was dan in die winterse maanden, maar dat was ook het enige pluspunt. Dat zelfs de sprietjes gras boven hem uittorenden gaf de kleine Cyndaquil een naar gevoel. Hij deed zich wel stoer voor, maar was hij dat wel? Nee, hij was klein en hij was zwak. Misschien niet zwak vergeleken met andere Cyndaquils op zijn leeftijd, maar nog steeds zwak. En klein, oh zo klein. Een beetje grote Pokémon kon hem met gemak over het hoofd zien en in één keer plattrappen. Purity zuchtte. Hij wou ook graag sterk zijn, iets kunnen doen, belangrijk zijn, net als zijn twee ouders. Hij wou vechten, en veel trainen. Zodat hij in ieder geval kon evolueren en eindelijk verlost zou zijn van die korte onpraktische pootjes en zijn nog dichte oogjes. De kleine Pokémon balde zijn vuisten. Hij zou er wel voor zorgen dat hij groot en sterk en belangrijk werd, let maar op!

Purity had nu pas door dat de grond hier wat stijler naar beneden liep en dat hij dus over een heuvel heen gelopen was. Wanneer hij naar beneden keek zag hij tot zijn schrik dat er een gedaante aan kwam rennen. Het was zeker vele malen groter dan hem, had een hondachtige vorm en kwam recht op hem afgerend! Purity wist niet wat hij moest doen, terwijl de hondachtige steeds dichterbij kwam en de Cyndaquil zijn haastige voetstappen al kon horen. Wanneer hij echt dichtbij kwam dook Purity ineen, met zijn kleine pootjes boven zijn hoofd. De mightyena leek het echter niet op hem gedoeld te hebben, en rende zonder hem ook maar een blik te gunnen door. Snel herstelde de kleine hummel zich weer, en stampte van boosheid op de grond. Was hij daarvoor nou ineen gedoken? Wat was hij ook een bange schijterd! Hij draaide zich om in de richting waar de Pokémon heen gerend was, en fronste. ''Hé! Kom terug!'' riep hij op een uitdagende toon naar hem, maar de Mightyena was door het gras al uit het gezicht verdwenen, en waarschijnlijk had hij hem ook niet gehoord. Purity slaakte een kleine zucht en besloot daarna maar door te huppelen, op zoek naar een plek met misschien iets dat schaduw kon bieden, want het begon warm te worden.

Nu viel het hem al snel op dat daar beneden de heuvel nog twee Pokémon waren. Hij moest even goed kijke, maar kon ze toen identificeren als een ninetales en een pichu. De Ninetales was zelfs van een grote afstand makkelijk te herkennen aan de vele heen en weer zwierende staarten en een Pichu herkende hij omdat die natuurlijk bekend voor hem waren. Over bekend gesproken, was dat niet heel toevallig zijn zusje, Hope? Nu hij dichterbij kwam viel het hem op dat de Pichu een grappig plukje haar boven op het hoofd had, net als zijn zusje. Dan moest die Ninetales vast Teresiá zijn! Purity schudde de frons van net van zijn hoofd en huppelde door met een grote glimlach. ''Hope? Ben jij dat??'' riep hij van een afstandje, waarna hij binnen een paar seconden bij hun was door middel van een quick attack. Hij had hem echter nog niet helemaal onder de knie, en wanneer zijn aanval stopte sloeg hij over de kop en viel hij lachend voor zijn zusje neer. ''Goed hé?'' mompelde hij wanneer hij zichzelf weer overeind hielp. ''Heb ik nieuw geleerd!'' hij glimlachte kort naar haar en nam daarna de tijd om zich te richtten op de Ninetales. Nu hij dichterbij was kwam hij erachter dat dit echter een onbekende was. ''Oh. Hoi'' zei hij, ineens een stuk verlegener. ''Wie ben jij?'' zei hij met nieuwsgierig staande oogjes.

Hope's mond viel open bij het zien van de grote, dreigende Ninetales. Nee, dit was Teresiá absoluut niet! Die zou haar nooit zo bedreigd hebben! Hoewel.. Het leek erop dat Terees nooit iemand bedreigde. Zeker geen kinderen, in elk geval. Hoe dan ook, de Ninetales ontspande zich al, blijkbaar was Hope niet zo indrukwekkend. Dat irriteerde haar wel enigszins, ze was al bijna een half jaar en hartstikke sterk! "Nee, inderdaad," zei de Ninetales. Hope bestudeerde haar nog wat meer en zag dat ze rode ogen had. Wat gek, die van Teresiá waren bruin! "Mijn naam is Vana," stelde de Pokémon zich voor. Hope deed haar mond al open om Vana hartelijk te begroeten, maar de Ninetales sprak nog verder. "Wie ben jij eigenlijk, en waar is je moeder?" De kleine Pichu deed haar mond even open en dicht en zwol toen op van verontwaardiging. "Ik hoef mijn moeder helemaal niet bij me te hebben," sprak ze boos, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en haar hoofd opzij draaide. "Ik ben al bijna een half jaar hoor!" Omdat ze haar ogen verontwaardigd had gesloten merkte Hope niet dat Vana's houding veranderde. Toen er geen antwoord kwam opende de Pichu verbaasd haar ogen. De Ninetales stond met de rug naar haar toe, haar rode ogen op het gras gericht. "Blijf achter me," sprak ze zacht. Hope stond langzaam op en keek nieuwsgierig maar behoedzaam langs Vana's poten.

Plotseling sprong er een enorme Pokémon tevoorschijn! Hope gilde en strompelde een paar passen achteruit, terwijl Vana werd neergehaald door de grote, grijze Pokémon. Ze wist niet hoe hij heette, maar zag wel dat hij klauwen en scherpe tanden had. Meteen schoten haar gedachten terug naar Summer en meteen stonden haar goudkleurige ogen vol tranen. Ze wist wat voor Pokémon dit was. Het was een Mightyena, moordlustige engerds waren het! Ondertussen had Vana de wolf van zich afgewerkt en verjoeg ze de Pokémon met een krachtige Flamethower. Toch kon Hope er niet van genieten. Ze wreef hard in haar ogen om de tranen en het beeld van Summer dat op haar netvlies brandde weg te krijgen. Ga weg, ga weg. Ga weg, Summer, dacht ze huilerig. Ze hoorde dat Vana iets zei, maar verstond haar niet. Hope haalde even diep adem en probeerde zich te vermannen. "Zijn alle pokémon in dit gebied zo of tref ik er nu net eentje die zich ergens op af moest reageren?" vroeg Vana met een flauwe glimlach. Hope keek haar aan alsof ze gek was. Dit was helemaal niet grappig! Ze wreef even over haar neus en zei met een nog huilerig stemmetje: "Nee, meestal zijn de Pokémon hier heel lief. Ze willen niet allemaal met me spelen, maar ze doen me ook geen pijn." Haar stem stierf weg.

''Hope? Ben jij dat?'' De Pichu hief met een ruk haar hoofd. Dat was Purity! Was de Mightyena al weg? Straks pakte hij hem ook nog! De grijze Cyndaquil zette zich op vier poten en ... verdween in een witte waas. Hope slaakte een kreet van afgunst. Pure kon Quick Attack! Waarom konden hij en Angel zoveel betere aanvallen leren?! Tot haar genoegen struikelde Pure wel en rolde hij naar beneden. ''Goed hé?'' mompelde Purity terwijl hij weer overeind krabbelde. Hope knikte en glimlachte. Ze kon niet boos zijn op haar broertje. Boos zijn op Angel was veel gemakkelijker. Toen kreeg hij de Ninetales in het oog.
''Oh. Hoi. Wie ben jij?'' zei Pure nieuwsgierig. "Dat is Vana," zei Hope gewichtig, zoals ze wel vaker deed als ze iets wist wat haar broertje niet wist. "Ze heeft me net gered! Er was een Mightyena en die.. die.." Hope stopte met praten en staarde naar haar voeten. Waarom wilde Summer niet uit haar hoofd verdwijnen?

Vana voelde zich ongemakkelijk worden toen ze de huilerige stem van de Pichu hoorde. 'Ik...sorry, ik heb je van streek gemaakt,' sprak ze zachtjes met een schuldbewuste stem. 'Natuurlijk zijn niet alle pokémon hier zo. Ik weet ook niet waar dat op sloeg,' ging ze verder.
Vana loog. Ze wist donders goed waarom die Mightyena haar aanviel. Hij moest haar hebben. Hij bezat immers de geur die ze haar hele reis naar dit gebied geroken had. Maar dat zou ze de Pichu niet vertellen. Voor hetzelfde geldt zouden ze haar gevaarlijk vinden en haar wegjagen uit dit gebied. Nee, dat is iets wat Vana graag probeerde te vermijden dus bleef ze doen alsof ze van niets wist.
'En ik wilde je eerder trouwens niet beledigen. Sorry dat ik daarnet zo dreigend deed, maar ik dacht dat er iets gevaarlijks op me af kwam,' vervolgde ze, doelend op de eerdere woorden van de Pichu.

Vana's hoofd draaide zich op bij het horen van een stem. Voor een moment verbaasde het haar dat ze de geur van deze nieuwe pokémon niet had geroken. Een blik op het gras loste haar raadsel op. De wind blies kennelijk de andere kant op en joeg de geur weg wat het moeilijker maakte voor Vana om hem te kunnen ruiken.
Ze vestigde haar aandacht op de kleine Cyndaquil die aan kwam lopen. Hij had geroepen naar de andere pokémon bij haar dus blijkbaar kende de twee elkaar. De kreet van de Pichu toen de Cyndaquil met een Quick Attack dichterbij kwam liet Vana even met een bedenkelijke blik terug kijken, maar ze draaide zich toen weer om naar de Cyndaquil. Deze pokémon leek Vana van ongeveer dezelfde leeftijd als de Pichu. Toen hij haar vroeg naar haar naam was de Pichu haar voor en ze werd keurig aan de Cyndaquil voorgesteld. Ze vertelde hem over de Mightyena van zo even maar de kleine Pichu haperde halverwege haar zin. 'Er kwam uit het niets een Mightyena aan die kennelijk uit was op een gevecht. Ik heb gewoon gedaan wat elke andere pokémon zou doen en heb hem weggejaagd,' legde ze uit aan de Cyndaquil.
Ze keek even van de ene pokémon naar de andere. 'Goed, nu weten jullie mijn naam, maar wat is die van jullie eigenlijk?' vroeg ze met oprechte interesse. Ze was ondertussen wel nieuwsgierig geworden naar wie naar deze twee pokémon dan wel niet waren.

Haar zusje bleek de naam van de Ninetales al te weten en stelde haar voor als Vana. Purity gaf een klein knikje en glimlachte. Eindelijk een keer een Pokémon met een naam die makkelijk genoeg was voor hem om te onthouden! Die van Teresiá kon hij echt niet uit zijn hoofd, en hij kon ook al niet onthouden hoe hij het uit moest spreken. Maar voor de rest waren er nog veel meer Pokémon in de Chiave-groep die moeilijke namen hadden. Zelfs die van zijn ouders waren een tijdje moeilijk voor hem geweest, maar door gewenning had hij ze nu wel goed in zijn hoofd. "Ze heeft me net gered!..'' begon zijn zusje enthousiast. Purity keek even van haar naar de Ninetales. Dus het was nog een hele aardige goede Pokémon ook. Misschien konden ze vriendjes met haar worden, ook al was ze makkelijk veel ouder en ook veel groter. Teresiá wou toch ook hun vriendje zijn? Maar hij hield voor nu nog zijn mond tegen de Ninetales, want zijn zusje had haar zin nog niet eens afgemaakt. '' Er was een Mightyena en die.. die.." Purity zijn glimlach verdween abrupt van zijn gezichtje. ''Oh..'' Hij voelde zich verdrietig worden, maar schudde daarna zijn hoofdje. Hij wou niet verdrietig zijn, daar had hij helemaal geen zin in! Hij had eindelijk zijn zusje weer een keer tegen gekomen, en ook nog een nieuwe lieve Pokémon.

Hij wreef even kort met zijn kleine voorpootjes over zijn oogleden heen en liet wat moeizaam zijn glimlachje weer terug komen. ''Dus Vana is een held!'' mompelde hij vrolijk haar kant op. De Ninetales leek van de reacties van Purity en Hope te genieten, en vroeg daarna met een geïnteresseerde stem wat de naam van hun tweeën was. Nu pakte Purity de kans om sneller dan zijn zusje te zijn en antwoordde op de vraag van de Ninetales. ''Dit is mijn kleine zusje, en haar naam is Hope.'' vertelde hij Vana terwijl hij kort naar zijn zusje wees. Daarna bracht hij een van zijn voorpootjes naar zijn borst. ''En mijn naam is Purity. Maar je mag ook Pure zeggen, zei mijn papa.'' zei hij daarna met een grote glimlach. Daarna viel hij even stil, keek naar de negen bewegende staarten van de Pokémon tegenover hem en stelde daarna haar een vraag. ''Hoe komt het eigenlijk dat je zoveel staarten hebt?'' vroeg hij met een verbaasde toon in zijn stem. Hij had vaak Pokémon zonder staart gezien, zoals hijzelf en zijn papa. Of Pokémon met één staart, zoals zijn mama en zusjes en heel veel andere Pokémon. Zelfs een paar met twee staarten, maar die waren er niet zoveel. Maar deze negen staarten sloegen alles! Hij leek erg gefascineerd door ze te zijn, net als bij die van Teresiá. Ze bewogen allemaal los van elkaar, zo zwierig alsof ze lak hadden aan de zwaartekracht. En dan waren ze ook nog eens zo zacht! Hij vond het bijna jammer dat hij zelf geen staart had.

Vana begon zich te verontschuldigen. “Natuurlijk zijn niet alle pokémon hier zo. Ik weet ook niet waar dat op sloeg,” zei de Ninetales. Hope schudde haar hoofd. Vana begreep het niet. Maar dat was ook wel logisch, want ze wist niet wat er met Summer gebeurt was. Ze wist niet dat Hope nu waarschijnlijk een levenslang trauma had opgelopen aan Mightyena’s.. Vana zei nog wat dingen, maar dat hoorde Hope niet. Ze probeerde de beelden uit haar hoofd te verjagen, de herinneringen aan Summer. De Pichu zuchtte even, waarna er gelukkig afleiding kwam. Ze beet op haar lip en keek Pure afgunstig aan. Waarooooom was het zo nutteloos om een Pichu te zijn? Echt, ze wilde zo snel mogelijk evolueren. Desnoods met een Thunderstone. Haar ouders waren het daar vast niet mee eens. Mama en papa vonden waarschijnlijk dat ze het op eigen kracht moest doen. Puh, wat maakte het nou uit als je een beetje hulp kreeg van een steen? Dan zou ze meteen veel sterkere aanvallen kunnen leren! Vana’s stem leidde haar af van haar gedachten. “Goed, nu weten jullie mijn naam, maar wat is die van jullie eigenlijk?” Hope rees even haar wenkbrauw. Was die Ninetales doof ofzo? Pure had haar naam net over heel Peaceful Planes geschreeuwd. Hope wilde net haar mond open doen toen Purity al antwoord gaf.

“Dit is mijn kleine zusje en haar naam is Hope,'' zei Pure, waarom Hope verontwaardigd snoof. “Pff, je bent nog geen minuut ouder, hoor Pure,” bitste Hope nukkig. Ze had er zo’n hekel aan dat Pure en Angel haar altijd als een kleintje behandelden! Pure was misschien een minuut ouder, maar Pure echt maar een paar seconden. Haar broer stelde zichzelf verder voor en ze zag zijn ogen fixeren op de negen bewegende staarten van Vana. ''Hoe komt het eigenlijk dat je zoveel staarten hebt?” vroeg de Cyndaquil. Hope rolde met haar ogen. “Doh, dat is toch gewoon omdat ze een Ninetales is? Jeweetwel, nine, negen? Je vraagt toch ook niet aan een Magicarp waarom hij vinnen heeft?” Okee, nu klonk ze niet erg aardig, maar ze was het even helemaal zat dat iedereen altijd ouder was dan zij, betere aanvallen kon dan zij en altijd slimmer leken dan zij. Há, nu was zij eens lekker slimmer!