Een neus bewoog geïrriteerd toen de zon op de kop scheen die er bij hoorde. twee donkerbruine ogen knipperden open. Een vermoeide zucht verliet de bek van de pokemon. het was een Houndoom en zijn naam was Chaser. Even gaapte hij en hij rekte zich uit. De avond van tevoren was hij hier neergeploft. het was lekker warm geweest en de schaduw van de bomen voelde heerlijk aan , zo heerlijk dat hij erdoor in slaap was gesukkeld. Al uitrekkend speurde hij de omgeving af op onbekende geuren of geluiden. er was nog niets. maar toch voelde hij zich bekeken. hij haatte dat gevoel het bezorgde hem het gevoel van zwakheid , van angst , dat de mannen weer terug kwamen , met die netten en die geweren en de Raichu. Die verdomde Raichu met zijn elektrische schokken. Gelukkig was dat allemaal verleden tijd , dat wist hij en mochten ze al erug komen kon hij ze nu wel aan , zeker sinds de vorige keer. Hij was een stuk sterker dan toen , maar ook een stuk norser. Hij schudde zich uit en liep naar een klein stromend beekje. Hij dronk er wat water uit en ging daarna opzoek naar voedsel. Hij hoopte een Ratatta of een andere makkelijk vangbare pokemon tegen te komen en als het even kon ook een paar bessen. Een paar uur liep hij rond maar hij vond bijna niks. Een klein ,bijna opgegeten , karkas van een kleine Pidgey , maar geen bessen. Chaser zuchtte teleurgesteld , misschien dat hij straks of morgen wat meer kon vinden. Het beste was natuurlijk als hij zelf wat kon vangen. Hij liep verder in oostelijke richting toen hij een vleug van een andere pokemon was. Het was gaan Rattata want die geur herkende hij overal , nee het was een andere pokemon maar wie het was wist hij niet. Langzaam liep hij op de geur af , toen hij er bijna naast stond dook hij een paar bosjes in en wachtte op wie of wat er kwam.

[Kim moet eerst reageren en daarna mogen anderen er bij ]
(ps. is het een beetje goed?)

[Tuurlich is het gut o3o]

Zwijgend liep de Quilava door het nu dichtbegroeide bos. In de winter was het wat kaal geweest, en kon je door het gebrek aan bladeren ver het bos doorkijken. Maar nu was het weer zoals het hoorde te zijn. Struiken en bomen droegen hun blad weer en gaven het bos zijn groene uiterlijk terug, de Pokémon waren allemaal uit hun winterslaap en profiteerden van het groter wordende voedselaanbod en natuurlijk van het kunnen baden in de zon. Eindelijk, na zoveel koude en beroerde maanden. Alle reden om uit die winterdepressie te komen en weer vrolijk te worden! Alhoewel, dat gelde niet direct voor alle Pokémon. Evening had het er maar wat moeilijk mee zijn hart weer te vullen met vrolijke gedachten. Het feit dat zijn dochter een tijd geleden voor zijn ogen haar leven werd ontnomen bleef hem nog steeds erg bij en de beelden die zich de tijd erna zoveel opnieuw voor zijn ogen werden afgespeeld, hadden nog steeds een overheersende werking. Maar hij probeerde het wel, echt waar. Hij was altijd al een rustige, stille en wat snel depressieve Pokémon geweest, maar als dat ene hem niet overkomen was zou zijn hart zich nu langzaam vullen met blijdschap.

Want hij moest toegeven, de wereld waar hij in leefde, Inciala genoemd, was nu ontzettend mooi. De landschappen, het weer, de jonge Pokémon die dit jaar geboren waren en samen in het gras stoeiden en speelden. Hij had zo graag Summer ook willen zien spelen met haar broertje en zusjes. Maar ja.. Evening slaakte een klein zuchtje, en liep daarna wat sneller door. Hij zou er wel overheen komen, ooit. Dat wist hij zeker. Maar nu was het hoofdstuk nog niet afgesloten, er mistte iets, iets wat hem een leeg gevoel in zijn hart gaf. Ze hadden haar nog niet een waardige begrafenis gegeven, die ze zo verdiende. Daarnaast moesten de andere kinderen nog het echte verhaal weten waarom hun zusje al zo lang uit beeld was verdwenen en als laatste .. moest hij die Mightyena vinden. Want het bleef aan hem knagen. Hij had hem wel aangevallen, maar daarna zo weg laten rennen. Evening was meestal niet wraakzuchtig, maar de mightyena had volgens hem veel te veel geluk gehad, het geluk dat hij weg kon komen. Dat gunde hij hem niet, dat verdiende hij niet. Als hij de Pokémon nog eens tegen zou komen, zou die daarna nooit meer opnieuw de zon zien opkomen. Dat was zeker.

Nu ontsnapte er een kleine grom uit de bek van de Quilava. En tegelijkertijd leek er daarna een kleine glimlach op zijn kop te komen. Hij had een doel, een missie. Eentje die hem verder hielp het voorval te accepteren. Maar nu nog dit bos uitkomen. Alhoewel, misschien kon dat langer duren dan verwacht, want hij rook een onbekende geur. De Pokémon stopte met lopen, keek om zich heen en concentreerde zich toen op de geur. Het rook een beetje hetzelfde als een mightyena, maar minder smerig. Eerder verbrand, rokerig. Een vuursoort? Zijn ogen flitsten van links naar rechts, en hij hoorde wat geritsel. Wat daarna echter stopte, en niet meer terugkwam. Verstopte iets of iemand zich voor hem? Nee, hij hoorde een bosje nog één enkele keer ritselen. In zijn ooghoeken zag hij dat bosje bewegen en er net een zwarte staart in verdwijnen. ''Wie is daar?'' snauwde hij, alerter dan normaal. Wanneer hij geen antwoord kreeg spande hij zijn spieren aan en liet hij daarna een stevige vuurbal uit zijn bek ontsnappen, die het bosje direct in vlammen zette. ''Toon jezelf!'' zei hij daarna, fronsend.

Chaser zijn oren gingen heen en weer bij het geluid van de andere pokemon. zijn interesse was geprikkeld. Misschien wist de pokemon wel waar veel eten te halen was , hij was namelijk nog hongerig. Voorzichtig draaide hij zich om en werd verrast doordat er een vuurbal op hem af vloog. Nu zag hij dat de voorheen nog onbekende pokemon een Quilava was. Langzaam en zelfverzekerd kwam hij de bosjes uit. Hij was niet honderd procent zeker maar hij moest wel zelfverzekerdheid uitstralen want angst is een zwakte , dat had hij wel geleerd. Het zonlicht scheen op zijn zwarte vacht en op zijn hoorns en maakte het licht glanzend. Zijn donkere ogen namen de Quilava op. Hij zag er niet al te kwaad uit , nu maar hopen dat zijn intuïtie klopte. "ben je een beetje heet hoofdig vandaag?". Chaser vond het raar klinken maar hij vond 'hey' zo afgezaagd op het moment. De bosjes achter hem waren langzaam aan het af branden Het was zonde ze waren mooi hoog geweest , maar ach daar was nu niets meer aan te doen. Het vuur had nog een voordeel , het overstemde het geluid van zijn knorrende maag , of dat hoopte hij. Het was altijd zo beschamend als je maag knorde in het bijzijn van anderen.

Het duurde niet lang voordat de onbekende Pokémon uit het brandende bosje stapte. Evening had het goed geroken, het was een vuursoort. Een Houndoom, om precies te zijn. Een Pokémon die er uit zag als een hellehond, met dodelijke hoorns en een duivelse staart. Het was maar goed dat hij het goed geroken had, want deze vuurpokémon was resistent voor de hitte van het vuur. Een Pokémon van een ander type had hij pijn gedaan of zelfs vermoord. Evening ademde diep in en uit. Hij was te impulsief geweest. Deze keer had hij geluk, maar hij moest op zijn tellen passen. Maar awel, de Houndoom was de bosjes uitgekomen, langzaam maar zeker. Nu was het nog maar de vraag wat hij zou gaan doen, wat zijn reactie was. Zou hij de kalmte bewaren? Dat leek onwaarschijnlijk bij zo'n gevaarlijk ogende Pokémon. Nee, het was meer waarschijnlijk dat hij zijn woede leek blijken door Evening met zijn goede stel scherpe tanden beet te pakken en heen en weer te slingeren tot er niks meer van hem over was.

Maar nee, tegen zijn verwachtingen in bleek de Houndoom helemaal niet agressief, het enige wat hij deed was hem aanspreken op die actie van net. "ben je een beetje heet hoofdig vandaag?". Even zweeg Evening, waarna hij een ''Hmpf'' geluid uitbracht, zijn ogen gericht op het bosje waarvan de blaadjes knetterden in het vuur. Hij maakte een zwaai met zijn arm en het vuur stopte met branden, de vlammen verdwenen in de atmosfeer. Wacht.. wat? Verbaasd keek hij naar de hand van de arm waarmee hij net gezwaaid had, alsof er iets aan te zien was, maar dat was er niet. Daarna flitste zijn blik weer naar de Houndoom. Hij schudde kort zijn kop en liet niet merken dat hij in de war was van wat er net gebeurd was. ''Het spijt me van daarnet'' sprak hij rustig, terwijl hij zijn blik toch even weer focuste op het zwarte maar niet meer brandende bosje. ''Met wie heb ik het genoegen?'' sprak hij daarna weer tegens de Pokémon tegenover hem, vragend met een vriendelijke toon in zijn stem.

Na zijn uitspraak antwoorde de Quilava met een “hmpf”. Chaser pikte het geluid op van het vuur wat knetterde in de bosjes en zijn oren draaide naar het geluid toe. Hij liet zich zelf toe om even van de Quilava weg te kijken en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het brandende vuur. Hij was dan ook verbaasd dat het vuur ineens uitging. Chaser draaide zijn ogen terug naar de Quilava en zag dat deze met zijn arm omhoog stond. Chaser wist zeker dat zijn verbazing heel duidelijk van zijn gezicht af te lezen was. De quilava leek al net zo verbaasd als Chaser zelf was. Hij merkte dat de pokemon voor hem naar zijn poot keek , en daarna naar de zwarte , maar niet af gebrande bosjes. De rook prikkelde nog na in zijn neus. De Quilava keem hem aan en schudde even met zijn kop. “het spijt me van daarnet” sprak hij rustig. Zijn ogen flitste even terug naar de bosjes en daarna weer terug op Chaser. “met wie heb ik het genoegen?” vroeg de pokemon tegenover hem. Chaser nieste het stof uit zijn neus voordat hij antwoorde. “Chaser” zei hij kort maar niet onvriendelijk. “En wie ben jij? Als ik vragen mag?” vroeg hij de pokemon tegenover hem. Hij was er vrijwel zeker van dat deze pokemon niet kwaadaardig was , en hopelijk niet hoorde tot het team wat achter hem aan zat. Dat wist hij niet zeker maar achtte de kans klein anders was de Quilava nooit zo vredelievend geweest. Dan had hij hem of allang aangevallen of hij had de rest ervan op de hoogte gesteld dat hij er was. En dat kon niet door vuur uit te laten gaan door een beweging van een poot. Toch?

//Het toppunt van inspiratieloosheid is bereikt.

De Houndoom antwoordde op zijn vraag. Het was kort, maar langer hoefde het ook niet te zijn, want Evening wist nu zijn naam. De Houndoom noemde zichzelf Chaser. Hoewel Evening bijna zeker wist dat hij deze Pokémon nog nooit gezien was, groef hij door zijn herinneringen naar zijn ontmoetingen met Pokémon van dezelfde soort. Maar nee, hij kon zich alleen de vrouwelijke Houndoom herinneren die ook de naam Houndoom droeg, de Pokémon die zo vaak tussen de goede en de slechte kant gewisseld was. “En wie ben jij? Als ik vragen mag?” vroeg de Houndoom aan Evening. Ah. Hij spiegelde dezelfde vraag terug. Maar natuurlijk, dat was logisch. Hij had zelf zijn identiteit gegeven, dus mocht hij die van Evening natuurlijk ook weten. Evening nam eerst echter de tijd om hem te bekijken. Hij was tot nu toe vooral vriendelijk. Kortaf, maar aardig tegen hem. Hij bespeurde geen kwaad in de Pokémon. Terwijl hij hem onderzocht veranderde zijn houding ook. Waar hij eerst terughoudend en voorzichtig was, begon hij nu wat losser te worden. ''Natuurlijk mag je dat vragen'' zei hij met een kleine bescheiden glimlach. ''Mijn naam is Evening. Één van de leiders van de Chiave, een groep die in dit gebied strijdt voor de vrede.'' vertelde hij de Houndoom openlijk. Nooit stelde hij zich zo voor, maar hij deed de laatste tijd weinig met en voor de Chiave (wat natuurlijk wel zijn redenen had) en hij wou goed zijn voor de groep. De leden bleven echter altijd fanatiek, en ze hadden al tijden geen oorlog gehad hier in Inciala. En daar mochten ze trots op zijn. ''En jij, Chaser? Ik heb je eerlijk gezegd nog nooit gezien, en ik heb ook nog nooit iets over je gehoord. Ben je nieuw in Inciala?'' vroeg hij voorzichtig en vriendelijk. Hij zou blij zijn te horen dat hij nieuw was in dit gebied. Het was altijd leuk om nieuwe inwoners te ontmoeten en te verwelkomen. Contact met de inwoners was ook heel belangrijk. Hoe meer vrienden je maakt, hoe sterker je staat.