Blue haalde diep adem. ze wilde graag reageren op Riolu's woorden, maar kon geen woord meer uit haar keel krijgen. Ze liet haar handen weer zakken en haalde nog één laatste keer diep adem, voor ze haar blik weer op Riolu durfde te richten. Zachtjes beet ze op haar lip. Wat betekende dit? Wie was die schim? Waarom was ze in gevaar? Blue snapte er niks van. Ergens hoopte ze dat de gedaante terug kwam, maar hij bleef weg. Ze zuchtte diep en ging tegen de boom aan zitten. "S - sorry," zei ze zachtjes, en waarschijnlijk bijna onverstaanbaar. Ze had het gevoel dat haar gedachten minstens tien keer zo traag werkten als normaal. Maar, ze had ook zoveel vragen door de vreemde verschijning.. Vaagjes staarde Blue voor zich uit terwijl ze haar best deed om na te denken.

Ook Riolu zakte rustig door zijn benen en nam plaats naast Blue. Hij staarde met zijn rode ogen naar de lucht. Riolu was zo diep in gedachten verzonken dat hij de verontschuldiging van Blue niet hoorde. Zijn gedachtestroom zat vol met vragen, vragen die hij niet kon beantwoorden. Een diepe zucht verliet zijn mond, waarom moest nou net Blue overkomen? Ze had het al zo zwaar gehad en dan moest dit er ook nog eens bijkomen. Maar aan de andere kant, misschien hadden ze er iets aan, misschien moesten ze zich voorbereiden op iets was nog moest komen. Riolu wist het niet, deze onwetendheid vond hij erg vervelend. Waarom was die schim niet wat duidelijker geweest?

Blue sloot haar ogen. Ze hoorde dat Riolu naast haar ging zitten, en voelde dat hij verward was, net als zij. Ze probeerde zich af te sluiten van de buitenwereld, zodat ze beter kon denken. "Waarschuw ook de Prins," zei ze opnieuw, zonder dat ze het wist. Ze had zich zo goed afgesloten dat ze niet meer de controle had over wat ze zei en wat ze dacht. De Prins.. iets in haar zei dat het Riolu móest zijn. Hij was immers een prins. Blue's kop zakte vreemd naar beneden. Haar spieren waren opeens heel slap. Het duister wat ze eerst zag door haar gesloten oogleden werd vervangen door de witte ruimte en de blauwe schim. "Blue," begon dezelfde stem. Blue wilde vragen wie hij was, maar kon vreemd genoeg niks zeggen. "Waarom zoek je contact?" Blue begreep het niet. Ze had geen contact gezocht. Dat was automatisch gegaan. "Jij en de Prins moeten oppassen. Begrijp dat!" Blue deed een stap naar voren. "Welke Prins?" riep ze totaal onverwachts. "De Prins van Aureon.." klonk de stem, voor alles weer verdween. Blue opende haar ogen en ging recht zitten. Ze keek opzij, naar Riolu. Haar hart bonsde luid. Ze had contact gemaakt met de schim, maar had niet gezien wat het was. Ze wist zeker dat ze Riolu moest zeggen dat ze in gevaar waren, maar kreeg weer geen woord uit haar keel.

Met een bezorgde blik keek Riolu naar Blue. 'Waarschuw ook de prins,' had ze weer gezegd. Ze was verward, net als hij. Even wende Riolu zijn blik naar het bladerdek boven hem, maar al snel keerde hij zich weer tot Blue toen hij merkte dat hij opeens haar emoties niet meer kon aanvoelen. Angst sloop zijn lichaam in, Riolu had dit alleen als of hij of de Pokémon van wie hij het aanvoelde zwak tot zelfs dood was. "Blue?" Vroeg hij angstig. Hij bracht zijn handje naar haar schouder en schudde haar zachtjes heen en weer. Geen reactie, haar ogen bleven gesloten en haar lichaam was helemaal slap. "Blue? Blue word wakker!" Riolu's stem klonk beverig, wat was er met haar? Plotseling leek er beweging in haar lichaam te komen en Riolu trok zijn handje terug. Ze ging recht zitten en keek Riolu aan. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond, gelukkig hij kon haar emoties weer aanvoelen, Blue was weer terug. "Je was ver heen," zei Riolu terwijl hij probeerde een klein glimlachje op zijn gezicht te laten verschijnen om haar gerust te stellen "Wat is er gebeurd? Heeft de schim weer contact gemaakt?". Hij hield zijn kop schuin en keek Blue met een vragende en bezorgde blik aan.

Blue bleef naar Riolu kijken zonder een woord te zeggen. Want, wat moest ze zeggen? ze had contact gehad met de schim, maar hij zei dat zij contact gemaakt had. Dus eigenlijk niet.. Er waren maar weinig antwoorden gekomen van het tweede gesprek met de schim. Ze wist alleen dat Riolu de Prins was die ze moest waarschuwen. Maar om dat nou meteen te zeggen.. "Ik weet niet wat er gebeurde," zei Blue uiteindelijk. "Ik concentreerde me op mijn gedachten en opeens.." Ze wist niet hoe ze het moet noemen en moest er maar vanuit gaan dat Riolu het begreep. "We moeten oppassen, zei de schim." Blue fronste. Wat betekende al dit gedoe..?

Riolu luisterde naar haar woorden en trok een niet begrijpend gezicht. Wat bedoelde ze? Dat ze zelf contact had weten te maken? 'We moeten oppassen,' vooral dat gedeelte maakte Riolu ongerust. Oppassen voor wat? Wat was hetgene wat hun zo in gevaar zou moeten brengen? Hard sloeg Riolu zijn hoofd naar achter tegen de stam aan. Van al die vragen werd hij gek, hij moest even rustig aan doen, stapje voor stapje, kijk niet naar het geheel maar begin bij waar je moet beginnen. "Oke.." Mompelde Riolu onverstoorbaar "Waar zouden we voor moeten oppassen?". Plotseling herinnerde Riolu zich iets, maar hij wist niet of dat hiermee te maken had. Hij wende zijn blik richting Blue en keek haar eventjes onderzoekend aan, alsof ze een vreemde voor hem was, wat natuurlijk niet zo was. "Blue," begon hij zachtjes "Jij weet dat een Riolu eigenlijk geen Aura sphere kan?". Op zijn uitdrukking verscheen een ernstige blik. Riolu had altijd gedacht dat hij de enige Riolu was die Aura sphere beheerste. Alle Riolu en Lucario die van koninklijke adel zijn uit Aureon bezitten een speciale aura kracht. Bij de gedachte balde Riolu zijn handje tot een vuist. Die Aura kracht was hetgene wat de stropers in handen wouder krijgen. Dankzij die kracht was hij van zijn ouders en zijn vaderland gescheiden en had hij een vreselijk verleden moet lijden. En misschien was het nu ook wel de reden dat ze in gevaar liepen, of tenminst iets wat er mee te maken zou hebben. Riolu wist het niet. Maar, wat hij wel wist was dat Blue geen normale Riolu was.

Blue staarde even naar Riolu, zonder het door te hebben. Ook zij vroeg zich af waar ze voor moesten uitkijken. Ze luisterde eerst niet goed naar Riolu, tot ze iets over Aura Sphere hoorde. "Wat..?" vroeg ze, al drongen de woorden na korte tijd al tot haar door. Ze fronste diep. Riolu die geen Aura Sphere kon? Voor zover Blue wist had ze altijd al die aanval gekund. Doordat Riolu het ook had gebruikt had ze gedacht dat alle Riolu's het konden. Probeerde Riolu haar dan voor de gek te houden? Nah, dat was niks voor Riolu. "Ik heb het voor zover ik weet altijd gekund," besloot Blue zachtjes te zeggen. Want wat moest ze anders doen? Ze kon niet altijd blijven zwijgen, zoals ze vroeger wel moest. Dat was ook één van de redenen dat ze weg was gegaan uit Hemera.

"Dat is vreemd.." mompelde Riolu zachtjes. Hij beet zachtjes op zijn lip en twijfelde of hij het Blue wel moest vertellen. Ze had al zoveel achter de rug en hij wou haar niet van streek maken. Maar misschien had het iets te maken met die schim, dus besloot hij het toch maar te vertellen. "Blue, ik weet niet goed waarom of hoe, maar volgens mij ben jij geen normale Riolu. Dat jij Aura sphere kunt is erg vreemd, ik heb altijd gehoord dat alleen Riolu van koninklijke adel uit Aureon deze aanval beheersen," even viel hij stil, hij gunde Blue en hemzelf even de tijd om het te verwerken. "Weet je heel zeker dat je uit Hemera komt, of dat je familie echt normale burgers waren?" vroeg hij uiteindelijk. Hij sloot zijn ogen, het moest er gewoon mee te maken hebben. Er was iets wat ze beide niet wisten en wat zorgde voor het gevaar dat dreigde. Het was allemaal één geheel, maar Riolu wist de puzzelstukjes maar niet in elkaar te zetten. Al snel opende hij zijn ogen weer om naar Blue te kunnen kijken.

De eerste woorden van Riolu verwarden Blue. Was het echt zo dat niet alle Riolu Aura Sphere konden? maar Blue wist niet beter dan dat ze het kon. Haar ouders hadden haar wel op het hart gedrukt nooit die aanval te gebruiken in het bijzijn van anderen, behalve als je 100% zeker wist dat ze het niet zouden doorvertellen. Wisten zij er meer van? Waarschijnlijk wisten zij dat het speciaal was, en dat Riolu's die dat konden veel achtervolgd zouden worden en vaak ook gevangen genomen. Ze keek op toen Riolu haar iets vroeg. Ze knikte. Ja, ze kwam uit Hemera. Waar anders vandaan? "Ik wist niet veel van mijn familie, maar ze waren volgens mij gewone burgers," sprak ze zachtjes. "Ze praatten weinig over geheimen. Wie weet luisterde iemand ons af." Ze zuchtte. Nee, ze kon niet van koninklijke adel zijn.. Toch?

Riolu luisterde zwijgend naar Blue's woorden, ondertussen diep nadenkend over wat dit te betekenen had. Blue zei dat ze echt uit Hemera kwam en dat ze niet veel van haar Familie wist. Volgens haar waren het gewone burgers, maar toch had Riolu het vreemde gevoel dat dit niet helemaal waar was. Hoe kon ze anders de aanval Aura sphere? Een hard krakend geluid deed hem verbaasd op kijken. Geritsel weerklonk in zijn oren en met een ruk draaide Riolu zich om. De struiken waren duidelijk aan het bewegen, er was iets in aantocht. Een kleine nidoran stak haar kop uit de struiken en keek de twee Riolu's even verbaasd aan. Vervolgens werkte ze een blaadje naar binnen en trippelde ze daarna langzaam weer weg. Een opgeluchte zucht verliet Riolu's mond, het was maar een Nidoran. Toch was hij lichtelijk verbaasd dat zo'n kleine Nidoran zo'n hard geluid kon veroorzaken. Maar ze waren in ieder geval niet in gevaar, tenminste, nog niet. De waarschuwing die Blue had gekregen bleef maar in Riolu's kop zitten. Het gaf hem de zenuwen, wat behoorlijk vervelend was. Hij was zelfs geschrokken van een kleine Nidoran, dit zou hem anders nooit zijn overkomen.

Blue keek niet op toen de struiken begonnen te ritselen. Ze verwachtte niet dat ze nu al aangevallen zouden worden ofzo. Riolu leek wel te schrikken en richtte zijn blik snel op de struik, waar een Nidoran uit kwam. Het wezentje trippelde rustig weg. Blue wist dat Riolu opgelucht was dat het geen gevaarlijke Pokémon was. Ergens vond ze dat Riolu overdreef.. Hij had de waarschuwing niet gezien, zij wel. Hij wist niet hoe de schim er uit zag. Maar hij was wel betrokken bij dit mysterie. Wat betekende het? Waarom had de schim niet meer gezegd? Dacht hij dat ze hiermee wel verder konden? Blue zuchtte diep en staarde met een slaperige blik voor zich uit. Het was allemaal zo vermoeiend en verwarrend..

Riolu beet zachtjes op zijn lip, waarom had hij nog zo'n raar, angstig gevoel in zijn lichaam? Die Nidoran was allang alweer weg en voor de rest was het stil in het bos, op enkel vogelgezang na dan. Riolu sloot zijn ogen, hij moest eens rustig doen, er was nog niks aan de hand. Maar hoe hij ook zijn best deed, rustig werd hij niet. Het leek wel alsof zijn lichaam dit niet wilde, maar waarom niet? Was het zijn instinct? Net toen Riolu zijn ogen weer had geopend en iets tegen Blue wou zeggen, hoorde hij geritsel. Om niet niet nog meer overdreven over te komen, besloot hij er niet op in te gaan. Na een tijdje verscheen dezelfde Nidoran weer in het zicht. Onschuldig begon hij aan een paar blaadjes te knabbelen, maar Riolu zag dat hij hun wel in de gaten hield. Hij vroeg zich af wat de Nidoran hier deed, behalve eten had hij hier niet veel te zoeken. Even wende hij zijn rode ogen naar de lucht, wat een grote fout was. De Nidoran sprong plotseling naar voren en vuurde een sterke Toxic af. Riolu sprong op, maar het was al te laat. Een grote paarse wolk drong zich om hen heen, te dik om te zien waar je heen ging. Riolu probeerde zo lang mogelijk zijn adem in te houden terwijl hij probeerde Blue te vinden, maar zijn longen schreeuwde uiteindelijk om zuurstof zodat hij zijn mond wel moest openen. Het vergif drong zijn lichaam binnen en had meteen effect om hen. Hoestend en misselijk zakte Riolu door zijn poten. Met zijn oog dichtgeknepen en zijn hand voor zijn mond krabbelde hij moeizaam weer overeind. De hele omgeving was een paarse mist, geen teken van Blue, nog de Nidoran. Riolu was behoorlijk kwaad op zichzelf, waarom had hij niet door gehad dat de Nidoran hen slecht gezind was, waarom had hij niet naar zijn instinct geluisterd?! Een misselijk gevoel kroop zijn maag in en de omgeving begon om hem heen te draaien. "B-blue.." schreeuwde hij schor "wa.. waar ben je?".

Blue zuchtte. Wat moesten ze doen? Een gevoel van onheil drong tot haar door. alsof ze in gevaar waren. Net toen ze zichzelf bijna had wijsgemaakt dat er niks was viel de Nidoran aan. Blue sprong razendsnel omhoog, maar vergat Riolu. Ze vloekte zachtjes in zichzelf terwijl ze door de paarse mist heen probeerde te kijken, die zich inmiddels begon te verspreiden. Er was maar één oplossing; de Nidoran tegenhouden. Ze haalde diep adem en sprong naar beneden. Ze sloot haar ogen en probeerde met haar Aura te zien waar de Nidoran was, maar het lukte niet. Het was de Nidoran die zichzelf verraadde; hij trippelde weg. Blue bewoog zo snel mogelijk richting het geluid en wist de Nidoran vast te grijpen. Ze ging de wolk uit, om normaal tegen het wezentje te kunnen praten. "Waarom deed je dat?" vroeg ze, zodra ze de Nidoran met veel geweld tegen een boom aan gedrukt had. Ze keek hem vurig aan. Hij gaf geen antwoord. Blue laadde met één poot een Aura Sphere. De woorden van de schim was ze even vergeten. ''Antwoord!'' gilde ze zowat, maar de Nidoran bleef zwijgen. het geluid van zware voetstappen klonk achter Blue. Oh noes.. Ze slikte en liet de Nidoran los. De Aura Sphere verdween. Langzaam draaide ze zich om, om recht in de ogen van een Nidoking te kijken. De Nidoran was vlug op zijn rug geklommen. Opnieuw slikte Blue. What the ...? Eventjes was ze verstijfd van angst. gelukkig had ze vroeger dingen geleerd om rustig te worden. Blue sloot haar ogen en bande al haar gedachtes uit. het werkte net op tijd; toen ze haar ogen opende haalde de Nidoking uit met zijn gigantische klauwen. Blue sprong vlak voor ze geraakt werd naar achteren. Hier bedacht ze zich dat Riolu nog ergens was. De wolk was zo verdund dat het gif geen effect meer had, merkte Blue toen ze op de plek kwam waar ze geweest waren. Al snel zag ze het lichaampje van Riolu liggen. Ze kreeg een hol gevoel; Riolu was wel vergiftigd. Vlug pakte Blue Riolu op. ''geen zorgen,'' zei ze zachtjes. ''We gaan hier al weg..'' Voor Blue had bedacht waar ze heen zouden gaan sprong ze in de rivier. die zou hen in ieder geval tijdelijk in veiligheid brengen..

Riolu voelde hoe het gif zich razendsnel door zijn lichaam verspreide. Hij wilde verder lopen, maar in plaats daarvan wankelde hij naar achter. De wereld draaide om hem heen en er begonnen zwarte duizeligmakende vlekken voor zijn ogen te verschijnen. Voor een tweede keer zakte hij door zijn poten, zijn hele lichaam werd slap, steun zoeken ging niet meer. Met een doffe klap viel hij op de grond, het laatste wat hij nog moeizaam in zich op kon nemen, voordat hij bewusteloos raakte, waren zachte voetstappen.

Langzaam opende Riolu zijn ogen. Lang om te beseffen wat er was gebeurd had hij niet, aangezien er een grote golf water over hen heen sloeg. Riolu hoeste en moest zich aan Blue vastgrijpen om niet door de rivier mee te worden gesleurd. Hij voelde dat het gif nog in zijn werking was, zijn hele lichaam voelde slap aan, maar hij was tenminste weer bij. Een tweede golf sloeg over hen heen, de rivier begon aardig sterk in stroming toe te nemen. Riolu vroeg zich af hoe lang Blue het nog kon volhouden, zwemmen in je eentje ging nu al moeilijk, laat staan met iemand op je rug. Riolu wilde wat zeggen, maar zijn keel leek dichtgeknepen. Bovendien, de rivier leek steeds kwader te worden. Het water klotste wild tegen hem aan en Riolu moest continu hoesten. Tranen sprongen in zijn ogen en in zijn borstkas ontstond een brandend gevoel. "B-blue.." wist hij moeizaam uit te brengen voordat hij voor een tweede keer zijn bewust zijn verloor.

Blue deed haar best naar de kant te zwemmen, maar dat lukte niet. Steeds meer golven sloegen over haar heen, waardoor haar vacht nat en zwaarder werd. En waarbij werd ze ook nog hartstikke moe. ''B-Blue..'' bracht Riou moeizaam uit. Dit gaf Blue nieuwe moet, maar niet genoeg. Ze probeerde nog eens naar de kant te zwemmen, maar kreeg alweer een golf over zich heen. ''R-Riolu..!'' reageerde Blue op Riolu. Precies toen ze da zei sloeg er een golf tegen haar gezicht aan, zodat ze flink wat water binnen kreeg. Het was te zwaar.. Ze stribbelde flink tegen, maar werd toch onder water getrokken. Ze duwde Riolu nog omhoog, zodat hij het langer volhield. Net toen ze adem moest halen om niet te stikken verdween de bodem van de rivier. Blue leek even te vliegen en dacht dat ze dood was, maar toen ze adem haalde voelde ze vochtige lucht haar longen binnendringen. Zuurstof.. Ze begon bijna te hyperventileren. Omdat Blue Riolu had losgelaten wist ze niet waar hij was. Ze deed haar ogen niet, open want ze besefte wat er gebeurde; ze vielen van de waterval af. Blue had graag iets tegen Riolu willen zeggen voor het einde, maar helaas.. Ze viel en viel en wist niet of Riolu binnen gehoorafstand was. Blue voelde haar verzwakte lichaam keihard op het water onder de waterval landen, en door het oppervlak breken. Gelukkig had ze nog net een hap lucht kunnen nemen. ze bleef lang genoeg bij bewustzijn om te voelen dat ze aanspoelde. Hierna viel ze weg.

(Hier verder of bij de Slide Waterfalls? ;o)

[doe maar hier, is denk ik wat handiger =p]

Riolu's slappe lichaam werd naar beneden gezogen en stortte vervolgens van de waterval. Met een harde plons belande hij in het water en ging hij kopje onder. Langzaam zakte zijn lichaam naar de bodem, zijn ogen had hij gesloten en alleen de belletjes die uit zijn mond ontsnapte duidde erop dat hij nog in leven was. Maar, voor hoe lang nog? Riolu was buiten bewustzijn en had niet de kracht om naar boven te komen. Het gekke alleen was, Riolu wist dat hij bewusteloos was. Het leek alsof hij in een droom zat, een droom waaruit je niet kon ontsnappen.
Riolu bevond zich in een donkere ruimte, slierten water die om hem heen stroomde namen hem langzaam in zijn greep. Zijn zwarte voetjes werden vastgegrepen door waterplanten en hoe erg hij ook worstelde, hij kwam er niet uit. 'Help!' wilde hij schreeuwen, maar het enige wat uit zijn mond kwam waren belletjes. Een stekende pijn ontstond in zijn borstkas en Riolu besefte dat dit niet de pijn was van het vergif. Nee, zijn longen schreeuwde om zuurstof, zuurstof die hij hen niet kon geven. Hij zou sterven terwijl hij op de bodem van de rivier lag. Niemand zou hem meer vinden, zijn zielen zouden voor eeuwig zwerven door het water, niet in staat om naar boven te kunnen gaan. Een zacht gesnik ontsnapte uit zijn mond, nee hij wilde nog niet, het was zijn tijd nog niet. Een angstaanjagende gevoel ontstond in zijn lichaam en hij kreeg het enorm koud. Vanuit de duisternis zag hij schaduwen tevoorschijn komen. Hij voelde hun kille vingers die over zijn gezicht streken, hij hoorde hun gemene lach. Plotseling verscheen er een fel blauw licht in de verte. De waterplanten, het water en de schaduwen verdwenen. Riolu voelde zich leeg, alsof hij niks meer kon voelen. Dat licht, wat betekende het? Was hij ... dood? "Riolu.." hoorde hij een zachte vertrouwde stem zeggen. Van wie de stem afkomstig was wist hij niet, maar het gaf hem nieuwe moed. Nee! Hij ging niet sterven. Hij moest blijven leven! Hij mocht niet opgeven, hij mocht zijn vrienden niet in de steek laten!
Met een schok opende hij zijn ogen. Hij zag het licht van de zon dat door het water scheen. Naast hem bewogen waterplanten en luchtbelletjes dwarrelden omhoog naar boven. Weer die stekende pijn in zijn bortkas, hij moest snel naar boven, anders zou hij het niet halen. Riolu wilde zijn armen bewegen, maar het vergif weerhield hem daarvan. Kwaad kneep hij zijn ogen stijf dicht en probeerde hij het nog eens. Langzaam kwam er beweging in zijn lichaam, niet veel maar hij kon tenminste naar boven zwemmen. Tenminste, als hij het zou halen. Zijn longen leken op barsten te staan. Riolu opende zijn ogen weer en zette zich met zijn benen af van de bodem. Langzaam werd hij omhoog geveerd, maar het water deed zijn best hem weer naar beneden te drukken. Zo goed als hij kon begon hij met zijn armen en benen zwemslagen te maken en heel langzaam zwom hij naar boven. Hij was bekaf en zijn lichaam voelde vreemd zwaar aan. Even dacht hij dat hij het niet zou halen. Plotseling kleurde het water licht en toen was hij boven. Druk watertappelend vulde hij zijn longen met lucht. Eerst was hij alleen maar gefocused op ademhalen, maar na een tijdje kon Riolu om zich heen kijken. Hij bevond zich midden in de rivier en nergens was een teken van Blue. Hij wist zichzelf amper boven water te houden, laat staan dat hij de over kon bereiken. "Blue!" wist hij schor te roepen. Geen reactie. Wat nou als ze.. Nee! Riolu schudde woest zijn kop, ze was niet dood, ze had vast en zeker veilig aan land kunnen komen. Een vreselijke hoestbui kwam opzetten en deze leek oneindig lang te duren. Toen het eenmaal over was waren de tranen in zijn ogen gesprongen. Riolu besefte dat hij zich ergens aan moest vasthouden. Met pijn en moeite zwom hij naar een steen. Zijn spieren waren oververmoeid en hij had het vreselijk koud, maar hij gaf niet op. Net op tijd wist hij zich vast te grijpen, aangezien er een plens water over hem heen sloeg. Voor de zoveelste keer moet Riolu hoesten en hij had moeite de steen niet los te laten. Hij was boven water, maar dit betekende niet dat hij buiten levensgevaar was. Riolu wist niet hoe lang hij dit nog vol kon houden. "Blue!" schreeuwde hij wanhopig "H.." zijn kreet eindigde in schor gepiep. Waar was ze?

"Zo, wat een mooie dag om eens lekker te wandelen." zei een blauwe Pokémon. Het was Ryuu, de Riolu. Hij had vandaag besloten eens lekker te gaan wandelen langs de wilde rivieren van PokéRPG. Met wat berries in zijn hand gemaakte rugzak van palmbladeren, ging hij op pad. Hij stond er inmiddels alleen voor, zijn ouders waren namelijk op pad. Ze moesten iets doen. Hij heeft laatst geleerd dat zijn ouders eigenlijk niet zijn echte ouders waren, maar dat hij geadopteerd was, omdat zijn zijn familie overleden was. Hoe dit was gebeurd, wisten zijn adoptieouders ook niet. Ryuu schrok even, maar hij wist ook wel dat dit niet anders had gekund en was dolblij met zijn ouders die hij nu had. Maar nu stond hij er dus even alleen voor en moest hij voor zichzelf zorgen.
Na een tijdje hoorde hij de woeste rivier al bulderen. Het water stroomde hard, eigenlijk harder dan normaal, wist Ryuu. "Hmm, het komt vast door de sneeuw en regen van afgelopen dagen. Ryuu besloot even te gaan kijken bij de rivier. Ineens werd hij verstijfd. Zijn gevoelige extra oren, pikten wat op. Ryuu was namelijk een pokémon die bepaalde krachten kon voelen, zoals elke Riolu. Hij merkte dat er wat aan de hand was, maar kon verder niet bepalen hoe of wat er aan de hand was. "Hmm..." mompelde Ryuu, "dit moet ik even uitzoeken. Het gebeurt niet vaak dat ik zomaar verstoord word door een Aura." De Riolu besloot het water beter te observeren. Hij kreeg een bepaalde emotie binnen, angst. "Misschien...misschien zit er iemand in het water?!" Ryuu speurde de water kant af. Hij kwam bij de waterval en hij zou daar naar beneden moeten klimmen. "Hmm, tot nu toe niks gezien. Misschien was het iets anders. Maar waarom is die angst er dan nog steeds?" Ryuu besloot naar beneden te klimmen. Met wat handige manoeuvres was hij zo beneden. Daar zag hij ineens iemand aan de kant liggen. "Ohnee! Een andere Riolu! Die heeft vast mijn aura verstoort!" Ryuu snelde zich naar de bewusteloze Riolu toe. "Hallo? Hoor je mij?" vroeg hij, terwijl hij haar probeerde wakker te schudden. Er gebeurde niet veel, maar op dat moment hoorde hij wat boven het water uit komen. "Blue! H..." en het geluid viel weg. "Er is nog iemand in het water!" Ryuu twijfelde geen seconde en moest de persoon eruit zien te krijgen. "Vacuum Wave, dat zou kunnen helpen. Dan sla ik het water aan de kant met de persoon erbij. Ryuu maakte zich klaar voor de aanval. "VACUUM WAVE!" riep hij en met zijn vuist maakte hij een soort van schokgolf van lucht die door de snelheid van zijn vuist volgde. Het water vloog naar de andere kant van de rivier en nu was het hopen dat hij de persoon had gered. "Sorry, maar ik moet je meenemen om je vriend of vriendin te redden." zei Ryuu en hij tilde de bewusteloze Riolu op. Langzaam klom hij naar boven en zocht hij een manier om aan de andere kant van de rivier te komen en daar weer naar beneden te gaan.

Na een tijdje kwam hij aan de andere kant en was hij uitgeput van het tillen van de andere Riolu. Deze legde hij neer op een stukje gras. "Is het gelukt? Heb ik de andere gered?" Ryuu zocht rond, terwijl hij de andere Riolu in de gaten hield.

Plotseling vloog het water omhoog en Riolu kreeg een vermoeden dat dit niet een normale golf van de rivier was. Door de kracht moest hij de rots loslaten en werd hij naar achteren geschoten. Met een klap belande hij op de oever, om vervolgens een golf water over zich heen te krijgen. Hoestend en bibberend krabbelde hij overeind en ging hij, leunend op zijn handen, op zijn knieën zitten. Water ontsnapte uit zijn mond en het duurde even voordat Riolu weer normaal wist te ademhalen. Langzaam ging hij staan en keek hij om zich heen. Hij wist niet wie of wat hem uit de rivier had gehaald, maar dit was nu niet belangrijk. Hij moest Blue vinden en weten of ze veilig was. Een pijnscheut schoot door zijn lichaam en met een oog dichtgeknepen greep hij naar zijn maag. Fijn, het vergif was nog niet uitgewerkt ,maar hij kon tenminste lopen. Met moeite zette hij zichzelf in beweging.

Niet lang hierna zag hij twee zwart/blauwe gedaantes in het zicht verschijnen. Riolu keek goed en wat hij toen zag deed hem zijn hart in zijn keel horen kloppen. Er stond een nog voor hem onbekende Riolu, die zoekend om zich heen keek en naast hem lag ... Blue! Zo snel als hij kon rende hij naar ze toe, de pijn negerend. Eenmaal aan gekomen zakte hij door zijn poten en knielde hij voor haar neer. Water druppelde van zijn lichaam af en vielen op het slappe lichaampje van Blue. Tot zijn opluchting merkte hij een zwakke ademhaling op, ze was niet dood, maar wel uitgeput. Ze had iets heel dappers gedaan, wat veel van haar had gevergd. "Oh Blue ... Het spijt me zo," zei Riolu zachtjes en hij legde zijn hand op haar hoofdje. Plotseling realiseerde Riolu zich dat hij nog geen woord tegen de vreemde Riolu had gesproken. Hij wende zijn blik naar de zijne en besefte dat hij waarschijnlijk degene was geweest die hem en Blue had gered. "Bedankt," zei hij zacht. Meer woorden waren niet nodig, je kon aan Riolu's blik zien hoe dankbaar hij was.

Opnieuw kwam Blue terecht in de witte ruimte. Deze keer leek hij echter sterker. Ze deed een stap naar voren. Ze voelde iets onder haar poot, maar ook weer niet. Ze werd er misselijk van. ''Hallo..?'' vroeg ze voorzichtig. Verderop zag ze een blauwe schim verschijnen. Deze keer was hij echter duidelijker dan ooit tevoren. Zijn lange armen steunden op een sierlijke stok. Zijn benen waren duidelijk de sterkste niet. De hoofd-hangsels die gewoonlijk zwart zouden zijn stonden strak opzij en zijn ogen waren gesloten. ''Blue..'' zuchtte de schim, die nu herkenbaar was als een Lucario. ''Waarom loopt het lot zo? Ryuu had jullie niet mogen vinden..'' De Lucario klonk vermoeid. ''Wat is deze verbinding?'' vroeg Blue, maar de Lucario leek haar niet te horen. ''Zorg dat jullie je Aura niet gebruiken. Alstjeblieft, zweer dat je het verborgen houdt..!'' Blue keek bezorgd naar de gedaante, maar kon niet anders dan het zweren. Ze knikte en hield haar poot op haar borst, en met een zekere houding sprak ze: ''Dat zweer ik.'' Meteen verdwenen de leegte en de schim weer. Blue voelde water in haar longen en hoestte hard en lang. Ze hoorde nog net een stem iets zeggen. ''Bedankt,'' sprak het. Niet tegen Blue, merkte ze. Haar ogen zagen niet veel en het duurde dan ook een tijdje voor ze Riolu en de andere Riolu kon onderscheiden. Ze fronste, en dacht aan wat de Lucario zei. Ryuu had jullie niet mogen vinden.. ''Dan moet jij Ryuu zijn,'' sprak Blue kalm tegen de Riolu die ze niet herkend had. Het moest wel. Wie was anders de Ryuu waar de Lucario het over gehad had? Er kriebelde iets in haar keel, en opnieuw hoestte ze luid en veel. ''S-sorry,'' zei ze, rillend door een koude windvlaag die haar natte lichaampje omhulde.