Toto had een felle blik in zijn ogen. Plots gloeide hij roze en werd weg geworpen. Hij knalde hard tegen de grond en stuiterde haast tegen een steen. Er zaten overal wonden en hij zag wat waas voor zijn ogen. Zijn hoofd leunde tegen een af gebrokkelde Grafsteen. Hij hoestte wat bloed en zag een groen wezen voor zich.Hij had scherpe bladeren op zijn ellebogen die donkergroen gloeide. "Ook hoi" zei hij. Dat was het meest nuttige wat hij op het moment kon doen. Een beetje galgenhumor. Toto dat een Quilava een Hittegolf afvuurde. Hij zag dat hij redelijk dichtbij de Quilava was geland en de Hitte golf dus voor een gedeelte ook de kant van de Grovyle opging. Toto grijnsde en hoestte wat bloed op de voeten van de Grovyle. "Kadootje" kreunde hij. Hij grijnde. en zag dat er hevig gevochten werd. "Hé durf jij eigenlijk wel tegen zo'n kleintje" Toto was een beetje zijn verstand verloren en keek hoe het gevecht er aan toe ging. Het ging best wel goed ging er in zijn verwarde hoofd en hij keek met zijn donkerrode ogen de Grovyle aan.

Kiara's lange oren gingen dreigend naar achter. Iemand was bezig haar aan te vallen. In een snelle reflectie draaide ze zich om en begonnen haar negen staarten kaarsrecht omhoog te staan. Haar rode ogen kregen een angstaanjagende gloed. Het gekke alleen was, het was niet hààr Psychic die de Totodile in zijn greep nam. Deze was blauw. De gloed in haar ogen trok weg, haar staarten vielen weer op hun plek en verbaasd keek ze toe hoe de Totodile werd weggesmeten. Haar blik viel op een Noctowl, niet veel verderop. Kiara grijnsde waarbij haar scherpe witte tandjes werden ontbloot. Lunaria. Ze maakte een dankbaar knikkend gebaar en draaide zich toen weer sierlijk om. De Totodile viel ze niet aan, dit hoefde ook niet. Lunaria en een onbekende grovyle hadden hem al in het vizier. En bovendien, het was een Waterpokemon. Eentje die ze maar beter kon vermijden, ook al kende ze er niet echt angst voor. Met een kille blik zocht ze de omgeving af. Waar was die Aipom nou? Ze wilde weten of haar Fire blast hem had geraakt.

Met zijn blauwe hand veegde Riolu het bloed van zijn kop en keek hij met een felle blik rond. Het ging er flink aan toe op het kerkhof. Overal vlogen aanvallen in het rond. Zelf had Riolu nog geen tegenstander, maar dit zou niet lang duren. Hij had de Noctowl, de Grovyle en Toto opgemerkt. Het was niet echt eerlijk, Toto was gewond en nog vielen ze hem met zijn tweeën aan. Maar, zo zat de Lustro nou eenmaal in elkaar, wat had hij anders verwacht? Wraak op Shiny moest nog maar even wachten, hij moest eerst Toto helpen. Riolu's sterke zwarte poten zette zich af van de grond en een fel wit licht verscheen achter zijn lichaam. Via een Snelle aanval stormde hij op de Grovyle af. Op het laatste moment sprong hij omhoog, maakt hij een snelle draai en mikte hij op zijn kaak met een Focus slag.

Vaagjes voelde Houndoom dat iets haar raakte, voordat ze zelfs nog maar bij Danger in de buurt was. Ze voelde een warm gevoel van binnen. Was haar Flash Fire geactiveerd? Darky had vast de vlammenwerper op haar afgestuurd, gokte ze. Danger was inmiddels ook in beweging gekomen, merkte ze. Ze raakte hem niet, wat haar verbaasde. Te laat had ze zijn Iron Tail gezien. Een pijnscheut ging door haar zij heen, zijn staart had haar geraakt. “Jij…!” siste ze, woedend op zichzelf dat ze zich zo makkelijk had laten raken. Waarom had ze die Iron Tail niet zien aankomen? Ze wierp haar achterste behendig in de lucht om op die manier zo snel mogelijk te draaien. Zachtjes grommend keek ze Danger aan, met bijpassend ontblootte tanden. Nee, ze moest haar aanval nu niet staken. Daar zou ze niks aan hebben. Haar staart begon nu ook te gloeien, net als die van Danger had gedaan toen hij zijn Iron Tail gebruikte. Ze zette zich af van de grond, en draaide haar lichaam in de lucht. Maar in plaats van op Danger te mikken, had ze op de grond voor zich gemikt. Haar staart sneed met gemak in de grond, en zorgde ervoor dat er puin vanaf spatte, hopelijk Danger rakend zoals ze had gepland. Haastig sprong ze weer weg, aangezien ze niet zelf geraakt wilde worden door het puin. Zou het gewerkt hebben? Ze gaf zichzelf geen tijd om op het antwoord van haar vraag te wachten, en opende haar bek. Meerdere bruin gekleurde klodders schoten uit haar mond, wat tiperend was voor Sludgebomb, in de richting van waar ze Danger het laatst had gezien.

Swift vloog boven the cursed cemetry. Het leek rustig, totdat ze opeens een hele groep Pokemon zag vechten. Een oorlog? Als nieuweling zou ze haarzelf mischien kunnen bewijzen bij een oorlog. Ze streek een eindje verderop neer, en gleed geruisloos naar de Pokemon toe. Ze stopte. Er waren Suerte leden en Lustro leden. Ja, dit was een oorlog! Als Dragonair zag ze er niet angstaanjagend uit, dus ze verwachtte niet dat iemand de moeite nam haar aan te vallen. Ze gleed weer verder, met haar slangachtige lichaam tegen de grond aan gedrukt. Zou iemand haar zien? Blauw was wel een opvallende kleur. Een gedachte kwam in haar op. Verberg je niet. Vecht. Je bent toch geen watje. Dat sprak Swift moed in. Ze rekte haarzelf uit, en nu stond er ook een Dragonair op het slagveld. Ookal vond ze het allemaal best eng, haar ademhaling was nog normaal en ze probeerde kalm te blijven.

Het knikkende gebaar van Kiara viel Lunaria op en ze begreep dat het een soort bedankje was. Mooi zo. Lustro leden hoefden niet totaal harteloos te zijn.. Een Grovyle leek de Totodile ook uit te dagen, zelfs al was die erg verzwakt door Lunaria. Was hij dan echt zwakker dan ze gedacht had? Achja.. Lunaria besloot iets dichterbij de Totodile in een boom te gaan zitten en koos een tak vlak boven hem uit. De Totodile sprak tegen de Grovyle, maar Lunaria nam niet de moeite te luisteren. Zijn laatste woorden ving ze echter wel op. ''Hé durf jij eigenlijk wel tegen zo'n kleintje,'' sprak hij, alsof hij hen uitdaagde. Lunaria grinnikte zachtjes. ''Ja, dat durven wij.'' Ze richtte haar nietsziende ogen op de Totodile. ''Had je daar wat tegen?'' Ze spreidde haar vleugels en liet haar ogen gloeien, alsof ze een zeer krachtige aanval ging doen. Ondertussen hoorde ze iets verderop. Lunaria gebruikte haar manier van Kijken om te zien wat het was en merkte de Dragonair op, die zich probeerde te verbergen. ''Zeg, Groentje,'' zei Lunaria tegen de Grovyle. Ze hield haar aandacht meer op de Dragonair dan op de Grovyle en Totodile. ''Jij kan deze kleine wel aan, toch?'' Ze wachtte niet op antwoord maar zette zich meteen af. Ze merkte dat de Dragonair zich tussen de strijd mengen wilde en zich helemaal uitrekte. Dom, want nu kon Lunaria makkelijk doen alsof ze de Dragonair per ongeluk raakte. Ze wendde zich richting de slangachtige Pokémon en stak haar klauwen uit. Ze greep precies op de plek waar de Dragonair zou moeten zijn en kneep stevig. Vervolgens vloog ze verder om ergens achter een grafsteen te verdwijnen en te luisteren of ze schade had aangericht.

''Rot op,'' bromde de kleine Buizel, Achi, tegen Shiny. Deze grijnsde licht en vuurde een schaduwbal af. Achi sprong omhoog en viel aan met een water pulse. Deze raakte Shiny en verwarde hem. Dit was de geschikte kans. Achi draaide zich om naar Tora en vuurde een sonicboom af. De dikke Raichu werd geraakt en keek even duizelig om zich heen, voordat ze een donder afvuurde. Deze raakte Achi volop. Hij werd naar achteren afgevuurd. Hij stond weer op en schudde zijn kop. Vervloekte bliksemaanval. Hij keek even verbaasd om zich heen. Waar was Shiny? Hij gromde, maar zag Shiny toen verderop weg strompelen. Oh my God, dacht hij bij zichzelf. Hij fronste, maar werd toen natuurlijk geraakt door een aanval van Tora, die hij helemaal vergeten was. Hij gromde zacht en draaide zich om. Hij deed een water straal, ook wel bekend als aqua jet. De Raichu ontweek het en viel aan met een ijzerstaart. Achi dook eronder door en raakte Tora alsnog volop in haar buik. Ze gromde en schoof een stuk naar achteren. Achi vuurde een sonicboom af, die de dikke Raichu volop raakte. De sonicboom werd gevolgd door een Water pulse, die deze keer jammer genoeg niet voor een verwarring zorgde. Tora wilde een aanval afvuren, maar Achi deed snel een ijsstraal, die haar bevroor. Achi grijnsde vrolijk.

-Jaja, kudpost.. Ik kan niet RPGen op andermans acc.. Jwz..-

Darky keek eigenwijs naar wat er gebeurde. Evening begon te graven. "Wat is ie van plan.." Mompelde Darky. Darky keek toe wat er gebeurde. Hij wou weten wat evening van plan was. Evening had een gat gegraven en nam blitzy mee. Ze zaten nu samen in een gat in de grond. Het was een dig aanval. Darky keek geïrriteerd naar wat er daarna gebeurde. Evening klom uit het gat. Blitzy niet. Blitzy bleef zitten. Evening deed een heat wave op de Darky's. Darky keek naar zijn dubbelgangers. "Bescherming, graag." Zei Darky. Darky keek naar zijn dubbelgangers. De dubbelgangers van Darky gingen voor Darky zweven. Ze kregen de klap van de heat wave en langzaam losten ze op. "Prachtig." Zei darky. Darky keek toen naar blitzy die uit het gat gekomen was. Evening en blitzy stonden dicht bij elkaar. "Mijn beurt." Zei darky. Darky sloot zijn ogen en kalmeerde voor een korte tijd. Darky concentreerde zich. Darky zweefde richting Evening en Blitzy en deed een Dark Void. Darky zweefde snel weer de andere kant op om geen lichamelijke klap op te vangen zoals een mach punch van blitzy. Darky grijnsde en stopte. Darky wachtte op de reactie van Evening en Blitzy. Darky wachtte om te zien of de aanval raak was. Ondertussen begon Darky een nieuwe Dark Void te laden.

Verderop zat Levy. Levy keek naar een fire blast. Het kwam op hem af! "Neee!" Riep Levy. Levy sprong in een boom. "Gvd, wie deed dat!?" Riep Levy boos. Levy keek rond. Genoeg vuur pokémon. Bijna iedereen kon het gedaan hebben. "Dan niet.." Zei Levy geïrriteerd. Levy sprong naar een andere boom en ging steeds verder. Levy zat nu dicht bij de totodile die aan het vechten was. Levy zag Blame en Lunaria. "Lustro" Zei Levy geïrriteerd. Levy had de 2 nog nooit gezien. De noctowl kwam hem bekend voor, maar Levy kon het niet herinneren. "Ten aanval!" Riep Levy. Levy sprong uit de boom en ging achter blame staan. Levy tikte op Blame zijn schouder en laadde een ijs punch. "Ga maar even afkoelen." Zei Levy. Levy sprong met zijn staart omhoog zodat hij zou veren. "Nu!" Riep Levy. Levy mepte met een ijs punch richting Blame.

Swift werd vastgegrepen bij haar nek, wat hevig pijn deed. Ze kreeg geen lucht meer, en net op het moment dat ze dacht te stikken, werd ze losgelaten. De klauwen hadden haar vel doorboord. Bloed stroomde uit haar nek. Ze keek achterom om te zien wie het had gedaan, maar haar zicht was wazig door het vele bloedverlies. Ze kon wel zien dat het een uilachtige Pokemon was. Ze gokte dat het een Noctowl was. Zou ze terugvechten of er geen aandacht aan besteden? Hmmm... Ze zal maar een Wrap doen. Swift schoot op de Noctowl af, en als een Boa Constrictor circelde ze haar lichaam om het vogellichaam. Ze kneep steeds harder, zodat alle lucht eruit is. Het kostte veel energie, maar ze zal alles doen om Suerte te laten zegevieren. Swift concentreerde haar weer op de Noctowl.

Een Raichu kwam aansprinten. Zijn staart was volgeladen met electriciteit, zijn blik doelbewust. Hij wou meevechten in de oorlog die hier zou plaatsvinden. Al snel kwam er een grote groep met vechtende Pokemon in zicht. Het was een mengelmoes van Lustro en Suerte. Maar... er was geen Amore of Akira te bekennen. Hij wou er sneller zijn, dus er verscheen een wit licht achter hem. Met een snelle aanval rende hij ernaartoe. Hij mengde zich in het slagveld. ''Ha!'' Schreeuwde hij. Onderzoekend keek hij om zich heen. Wou der iemand met hem vechten? Hij hoopte het. Hij had echt zin om te vechten. Maar elke Pokemon was al aan het vechten met een andere. Zou er ook iemand aandacht hebben voor hem?

Een kleine Pikachu, zelfs nog kleiner dan Amore, schoot langs de Buizel. Deze keek haar na en rende achter haar aan, zoals verwacht. Ze rende verder, langs vele Lustro-leden. Ze zouden haar vast wel kennen. Zonder ook maar iemand te hoeven moorden had ze zich van nieuweling naar gewaardeerd lid weten te krijgen. Bovendien had ze ooit de Suerte-aanval geblokkeerd, een grot laten exploderen en.. Ze had nu de explosie onder controle. Dé explosie waar zij een aardige reputatie mee op kon bouwen. De explosie die Amore angstaanjagender maakte. Niemand wist of die het onder controle had. Zij had het wel, en daar zou iedereen vandaag achterkomen. Ze stopte in het midden van de vechtende pokémon. ''Hallo,'' sprak ze met een grijnsje. Haar ogen gaven rood licht. Rode schokken kwamen van haar kleine wangetjes af. Als het goed was zou geen enkel Suerte-lid het aan kunnen zien komen. De Lustro-leden wisten ervan. Bovendien stond ze vooral tussen de Suerte-leden. Ze zag dat Achi op haar af rende, aanvallend. Het leuke was.. Van Amore mocht hij haar nog niet aanvallen. Maar, daar ging het nu niet om. ''Drie,'' begon ze. ''Twee.. Eén..'' Haar grijns werd groter. ''Boem,'' sprak ze vaag. Een enorme explosie volgde. Een volt-explosie.

Het is de bedoeling dat alle Suerte-leden een flinke klap krijgen en niet meer in staat zijn om te vechten.

Zoals Lunaria had verwacht ging de Dragonair achter haar aan om haar aan te vallen. Lunaria 'zag' hoe de Dragonair naar haar toe kwam, en wist daardoor dat ze een Wrap gebruikte. Aha.. Ze wist precies hoe ze dit moest ontwijken, maar had daar wel iets voor nodig.. Net op het goede moment landde er een Staravia tussen de vechtende Pokémon die verward om zich heen keek. Lunaria gebruikte haar psychische kracht om hem op haar plek te laten komen. Zij kon net op tijd wegvliegen om de aanval te ontwijken. Ze wilde net zelf een aanval gebruiken toen ze werd afgeleid door een geluid achter zich. Ze Keek er even naar, en zag dat het een Pikachu was. Aha.. Ze begon af te tellen en Lunaria wist dat ze vlug weg moest duiken.. De enige plek die ze als schuilplaats zag was de grafsteen waar ze zonet ook achter was verdwenen. Ze hoorde nog net zachtjes 'Eén,' toen ze achter de grafsteen landde. Vervolgens klonk er een geluid dat een explosie moest zijn. Lunaria voelde iets prikken in haar ogen; zand. Ze sloot ze vlug en gebruikte haar Kijk-manier om te zien wat er gebeurd was, maar kon zich door de pijn niet concentreren. Daarom besloot ze maar stil te wachten tot ze het zand niet meer tegen haar veren voelde schuren.

Vanuit zijn ooghoeken zag Riolu Lunaria verdwijnen. Waarheen zag hij niet, dit was omdat hij zijn aandacht weer op Toto vestigde. Hij conclueerde dat hij wel oké was en draaide zich vervolgens om. Vanachter hem weerklonk een klap, waarvan hij wist dat het Levy was, die een tweede slag deed op de Grovyle. Riolu besloot hem aan Levy over te laten en rende naar voren. Zijn blik was namelijk op een Pokémon gevallen. Een raichu. Was het .. Tora? Maar, toen Riolu hem dichterbij naderde, zag hij dat het niet Tora was, maar een andere nog voor hem onbekende Raichu. Hij hield halt en draaide zich om, waar zouden Shiny, Achi en Tora dan wèl zijn? Ze waren verdwenen, zomaar uit het zicht verdwenen. Had Achi dit expres gedaan? Riolu kon hier geen antwoord opgeven, en tijd om dit te doen had hij ook niet. Hij merkte namelijk de pikachu op die het kerkhof kwam opgelopen. Een grom verliet zijn borstkas. Dit was niet goed. Secret, de dochter van Amore, was verschenen. Haar ogen hadden de bekende angstaanjagende rode gloed en uit haar wangzakken ontsnapte rode vonken. 'Drie,' begon ze. Riolu ging klaar staan, wat was ze van plan? Hij mocht haar niet aanvallen, dit had Amore hem verboden. Maar, was dit niet precies wat Secret wilde? 'Twee.. Eén..' Riolu's rode ogen werden groot. 'Boem,' Een enorme volt-explosie volgde. Razendsnel creeërde Riolu een blauw veld om zich heen, maar het gaf niks. De enorme kracht brook dwars door zijn Protect heen en hij werd met een enorme vaart naar achter geblazen. Een misselijkmakend krakend geluid werd hoorbaar toen hij met een harde klap tegen een grafsteen aan werd gesmeten, die vervolgens in stukken brak. Even bleef Riolu tussen het puin liggen. Deze explosie, hij was nog krachtiger geweest dan toen die keer op Mt. Solare en in de grot. Zijn hele lichaam deed zeer. Toen hij overeind probeerde te komen schoot er zo'n stevige pijn door zijn arm dat hij een kreet slaakte. Zijn arm, hij was gebroken en goed ook. Met behulp van zijn andere arm wist hij het puin van zich af te slaan en krabbelde hij overeind. Weer een pijnscheut en terwijl hij stevig op zijn lip beet greep hij naar zijn verwonde arm. Deze hing er slap bij, en een pijn dat het deed. Terwijl Riolu er zijn aandacht niet probeerde op te vestigen keek hij rond. Het was één grote puinhoop, hoe had een kleine pikachu dit kunnen veroorzaken? En nog belangrijker was.. Hoe waren de andere Suerte leden er aan toe?

Secret opende haar ogen. Alles lag in puin. Ze zag hoe vele grafstenen weg waren gevlogen. Er was een grote lege cirkel rondom haar zichtbaar. Iedereen die hier had gestaan, was natuurlijk weggeschoten. Ze keek even onderzoekend rond. Tora kwam aan. Ze grijnsde. ''Oma,'' sprak ze rustig. De Raichu gromde zacht en knikte. De voltexplosie had blijkbaar het ijs gebroken. Secret keek weer even om zich heen. Toen ze Achi op de grond zag liggen grijnsde ze. Hij was.. Uitgeschakeld? Ze hield haar kop scheef en liep op hem af. ''Verdwijn,'' gromde ze. Hierna liep ze weer terug naar het midden van de groep. Maar, plots veranderde haar gehele houding.
Een andere Pikachu, wat groter dan Secret, kwam aanlopen. Ze was kleiner dan gemiddeld, en voor iedereen hier waarschijnlijk zeer bekend. ''Hé, hé,'' sprak ze, haar stem kalm, alsof ze het tegen twee ruziemakende kleuters had. Ze keek om zich heen. ''Oh nee, he,'' mompelde ze. Ze keek naar haar moeder en hief een wenkbrauw op. Ze had het nieuws al gehoord. Het maakte niet uit. Ze liep op de Lustro-leden af en haalde diep adem. ''Gefeliciteerd. Jullie hebben gewonnen. Suerte is niet meer,'' sprak ze luid. Ze hoopte maar dat Achi Suerte verteld had over dit. ''Dit zal vast een grote overwinning voor jullie zijn. Het is toch zo jammer dat jullie leider, Shiny, er als een bang kippetje vandoor is gegaan,'' sprak ze met een valse grijns. ''Ik heb hem gezien.'' Ze hief haar wenkbrauwen op. ''Nu zal ik jullie vriendelijk verzoeken om te vertrekken. Jullie willen vast en zeker geen scène schoppen, he?'' Ze ontblootte haar scherpe tanden in een angstaanjagende grijns. Ze keek eerst haar moeder aan, die zachtjes gromde. Hierna richtte ze haar blik op haar dochter. ''Jullie kunnen maar beter naar jullie grotje toe gaan,'' mompelde Amore. Tora keek achterom. 'Gaan jullie maar,' sprak zij snel tegen de andere Lustro-leden, voor ze weg rende.
Secret knikte. Hierna richtte ze haar blik op Houndoom en de rest. Ze rolde met haar ogen. 'Lopen..' mompelde ze streng. Ze liep verder. 'We willen niet dat zij doet wat ik deed,' vervolgde Secret, voordat ze wegliep.

Alle Lustro-leden naar de Lustro-grot! <3

Evening had zijn heat wave succesvol afgevuurd. Trots keek hij hoe de aanval richting de Darkrai en zijn neppe klonen raasde, maar Darky liet die voor hem staan, waardoor de aanval hem niet had geraakt. Evening beet teleurgesteld en tegelijkertijd razend op zijn lip. Vervloekte Pokémon! ''prachtig'' zei hij nog. Hij keek naar Blitzy die uit het gat geklommen kwam. Evening keek er ook naar, en zag daarna dat de Darkrai zijn ogen gesloten had. Hij was vast weer iets van plan. Hij keek vluchtig naar Blitzy, die bij hem kwam staan. ''Niet te dicht bij me staan'' zei hij, met een ietwat bevelende toon in zijn stem. Hij wou niet dat hij gewond zou raken, als de Darkrai een aanval op hem zou afvuren. Weer wendde hij zijn blik naar de tegenstander, en zag tot zijn afgunst dat die een aanval aan het laden was. En niet zomaar een, nee, een Dark Void. Een aanval die je in slaap liet vallen. Dat mocht niet gebeuren, want dan zou hij niet verder kunnen vechten, en dan zou hij vast en zeker vermoord worden. ''Rennen!'' gilde hij tegen Blitzy, waarna hij zelf achter een steen sprong. Hij dook erachter ineen en luisterde naar de geluiden van de donker gekleurde ballen die door de lucht vlogen. Ook voelde hij de steen trillen door de klap van een zo'n ding. Gelukkig, de aanval had gemist. Evening stak zijn kop boven de steen uit, en rende zo hard hij kon van de Darkrai weg. Hij wou wel verder vechten, maar het leek wel of hij zijn aanvallen maar niet kon laten raken. De Pokémon was te sterk voor hem, zoals bijna elke Pokémon. Hij had nooit echt een gevecht af kunnen maken, hij had altijd moeten vluchten om niet vermoord te worden. Evening snoof teleurgesteld. Toen er ineens een vrij kleine Pikachu het gevecht in kwam, bleef hij even stil staan. Hij was al buiten bereik voor Darky. Ze stopte precies in het midden van alle vechtende Pokémon, nu enkele meters verwijderd van Evening. Hij keek verbaasd. De Pikachu leek ietwat op Amore, maar na de Pikachu even bestudeerd te hebben zag hij dat hij het mis had, en dat dit een andere Pikachu was. ''Hallo'' zei die met een grijns. Evening ging op twee poten staan. Hmpf. Die grijns was vals. Het was er een van de slechte kant, dat was duidelijk. Er kwamen rode vonken van haar wangen af, en Evening deed een paar stappen achteruit. Wat was ze van plan? ''Drie.. twee..'' klonk het daarna. Evening tilde een wenkbrauw op. Ze telde af. Maar waarvoor. ''een..'' Evening schudde zijn kop verbaasd, maar bleef staan. ''Boem'' klonk er nog, voordat de knal kwam die geen enkel lid van de Suerte had verwacht, en waarschijnlijk had ook niemand hem ooit kunnen ontwijken. Het was geen normale explosie, maar een elektrische explosie. Na een korte felle lichtflits kwam de explosie dichterbij en raakte Evening volop, aangezien hij een van de leden was die het dichtste bij haar stond. Hij voelde een hevige pijnscheut, en voelde dat zijn voeten niet meer op de grond stonden. Niet veel later kwam hij met een niet al te zachte klap weer op de grond, stootte tegen de steen aan waar hij net nog achter had gescholen, en kon zichzelf niet meer bewegen. Gele schokken liepen nog over zijn lijf heen. Hij was totaal verlamd. Hij hoorde nog vaag een paar stemmen spreken, maar had geen kracht meer om het gehele gesprek te volgen. Hij hoorde een vervelende hoge piep in zijn oren, waarna zijn beeld volledig zwart werd en hij zijn bewustzijn verloor.

Toto duizelde en zag een Riolu en nog wat dingen. Plots werd hij wakker en zag een gigantische explosie. Toto probeerde overreinde krabbelen en klom op een grafsteen. Achter zich vloog puin en rots omhoog. De Grafsteen onder hem vloog met Kilo's stof de lucht in hij knalden tegen het puin. Niks bleef heel als vloog de lucht in en verbrokkelde. Hij probeerde te ademen maar ademde stof in en proestte. Plots schoot er door het stof een Grafsteen omhoog. Hij raasde door het stof tegen Toto's hoofd en Toto tuimelde al rollende naar beneden. Hij kletterde op de grond en rolde beweging loos naar beneden. Hij botste tegen een Hoopje puin waar Riolu was. Achter hem liep een spoortje bloed. Toto braakte wat bloederige kots en keek naar een blauwe gedaante door zijn wazige ogen. Zijn ogen hadden nu een grijzigere rode kleur. Heel lelijk kleurtje eigenlijk. "Ri..riolu. Tijd niet gezien sinds dat er trainers waren" Hij kuchte weer en keek Riolu aan. Hij had geen gegevoel meer in welk lichaams deel dan ook. Uit sijn kin sijpelde bloed en hij had hoofdwonden. Toto kuchtte weer en probeerde rond te kijken. Hoe zou het me andere gaan?

Een oh zo bekende stem weerklonk in zijn blauwe oren en met grote ogen draaide Riolu zich om. Daar stond ze, Amore. Riolu wist niet of hij nu blij was haar te zien of niet. 'Gefeliciteerd. Jullie hebben gewonnen. Suerte is niet meer,' sprak. Wat bedoelde ze daarmee? De Suerte is niet meer? Waarom? Riolu snapte het niet, het verlies van een oorlog betekende toch niet dat een complete groep verdween, toch? 'Dit zal vast een grote overwinning voor jullie zijn. Het is toch zo jammer dat jullie leider, Shiny, er als een bang kippetje vandoor is gegaan.' Weer ontsnapte er uit Riolu's mond een grom. Shiny, die er bang vandoor was gegaan? Lafaard. Hoe kon hij?! 'Ri..riolu. Tijd niet gezien sinds dat er trainers waren,' hoorde hij een stem zeggen. Riolu draaide zich om en zag Toto liggen. Hij zag er niet echt goed uit, maar dit gold voor alle Suerte leden. Riolu maakte enkel een afwezig knikkend gebaar. Zijn gedachtestroom zat vol met vragen. "Auch.." hij liet een pijnlijk gekreun horen toen hij naar voren wilde stappen. Hij kneep zijn oog dicht, maar zette toch door. Toen hij uiteindelijk Amore had weten te bereiken stond het zweet op zijn voorhoofd. "A-amore, het spijt me" mompelde hij zacht. Eigenlijk wilde hij niet dat ze was gekomen. Tuurlijk, hij was blij dat de Lustro nu weg was en haar weer te zien. Maar, hij vond het verschrikkelijk dat ze te zien kreeg wat een puinhoop de Suerte ervan had gemaakt. Dat ze te zien kreeg dat haar eigen groep, verloren had van de Lustro.

Kiara verscheen van achter een grote grafsteen en ging zitten. Zwijgend keek ze naar het hele tafereel dat zich tussen Amore en de Lustro afspeelde. Hmpf, verrekte Suerte. Een zucht verliet haar bek en met een sierlijke boog draaide Kiara zich om. Er stond een kille blik in haar ogen terijl ze achter Secret en Tora aan liep, weg van het kerhof.
-Sorry voor de megaflut post van Kiaar, maar ik ga hierna toch niet meer met der posten.-

Amore keek om zich heen. Suerte was verslagen. En, dat was goed zichtbaar. 'A-Amore, het spijt me,' sprak een bekende stem. Amore keek om. Ze zag Riolu. De pijn in zijn ogen was zichtbaar. ''Riolu,'' piepte ze. Ze omhelsde hem. Ze sloot haar ogen bij het bekende gevoel. ''Het maakt niet uit. Suerte is er niet meer. Maar we zullen ze krijgen,'' mompelde ze. ''Je hebt je best gedaan, dat zie ik aan je,'' sprak ze, waarna ze hem los liet. ''Dat geld voor jullie allemaal,'' sprak ze na een tijdje. ''Ik ben trots op jullie. Dat ik toch ooit jullie leider heb mogen zijn,'' sprak ze toen. Ze zette een klein grijnsje op haar gezicht en keek Achi aan. ''Jij bent de enige waar ik boos op mag zijn. Aan hen te zien, wisten ze niet waar ze voor vochten. Niemand wist dat suerte zou verdwijnen als ze verloren. Niemand wist waarschijnlijk zelfs waarom en óf ik en Shadow op zouden komen dagen,'' sprak Amore. Rustig, maar toch fel. ''Ga,'' sprak ze. Ze knikte naar de verte. ''En kom terug wanneer je wil,'' ging ze door. Hij knikte en verdween. Iedereen zou dit begrijpen. Hij had een hele groep laten vechten zonder hen de consequenties te vertellen. Dat was slecht. Heel slecht. Ze draaide zich weer om en keek de rest aan. Ze schudde haar kop heen en weer. ''Rust uit. Dat hebben jullie verdiend,'' sprak ze en ze ging een eindje verderop zitten.

Darky keek naar evening. Hij ging weg. Weg van de dark void, weg van darky dus. "Ga maar..vlucht van de dood.." Bromde Darky. Darky keek naar evening die uit het zicht was verdwenen. Darky keek rond. Hij had hier niets meer te zoeken. Evening was weg, dus niks meer om te vechten. De andere lustro pokémon zouden vast wel winnen. Op het moment dat Darky net dacht om weg te gaan hoorde hij een explosie. Grote elektriciteit was te zien. Darky bleef even kijken naar de explosie. Het was de kant waar Evening was op gegaan. "Dat is dus je eigen fout.." Bromde Darky. Darky sloot zijn ogen. "Ik wed dat de oorlog hiermee is afgelopen.." Darky deed zijn ogen weer open en zweefde weer verder. Darky ging naar de lustro grot. Waarschijnlijk hadden ze de oorlog gewonnen. De lustro. Dat dacht Darky tenminste, ookal was hij er heel zeker van. Darky verdween langzaam in het stof dat door de cursed cemetry dwaalde.

Zodra het puin wat was weggezakt durfde Lunaria haar ogen weer te openen. Ze deden nog steeds pijn, maar de zon zich in elk geval weer concentreren. Ze Keek even om zich heen en kwam toen achter de grafsteen vandaan, om er vervolgens op te gaan zitten. Aan de woorden van de pratende Pokémon te horen moesten de Lustro leden terug naar de grot. Ach, waarom niet? Ze Keek even om zich heen en zag meerdere Suerte leden die ernstig gewond waren. Haha.. Lustro overwon.. Haar gezicht kreeg een zelfvoldane uitdrukking. Ze sloot haar ogen en zette zich af van de grafsteen. Ze zweefde een rondje boven her slagveld voor ze koers zette richting de Lustro grot. ''Tot ziens..'' grinnikte ze nog, voor ze zich écht omdraaide en wegvloog. Zo hoorde het te zijn; Lustro hoorde te winnen. Suerte was eindelijk ten onder gegaan en de Lustro was opnieuw een stapje dichterbij het heersen over PokéRPG. Hoewel Lunaria niet heel veel had gedaan voelde ze zich toch nuttig genoeg. Ze sloeg rustig met haar vleugels in een al even rustige vlucht richting de grot.

- flutpost xd -

Evening had in een afgelegen hoekje gelegen, want niemand zag zijn toegetakelde lichaampje. Zijn bewusteloosheid duurde echter niet erg lang, en na een tijdje kwam hij weer bij. Zijn oogleden voelden zo zwaar als steen en het duurde dan ook een tijdje voordat hij ze allebei weer normaal geopend had. Het hele kerkhof was volledig verwoest. In ieder geval het stuk dat hij op het moment kon zien. Met moeite kreeg hij zijn armen onder zijn lichaam, waarmee hij zichzelf optilde, en duizelig op twee poten ging staan. Hij was niet meer verlamd, dat was het enige lichtpuntje op het moment. Hij wreef met zijn voorpoot over zijn kop heen, en zag toen dat er bloed op zijn pootje zat nadat hij dat had gedaan. Hij zuchtte. Het maakte hem niet uit hoe erg hij er aan toe was, hij had op volle kracht gevochten, en meer had hij niet kunnen doen. Langzaam keek hij rond, en merkte de Suerte leider in de verte op, samen met een paar leden van de groep. Gebroken begon hij te lopen, en het duurde dan ook lang voordat hij de Pokémon bereikt had. Met tranen in zijn ogen keek hij Amore aan. ''Sorry Amore.. Ik heb gefaald, ik heb niemand kunnen verslaan, ik heb zelfs weg moeten rennen van die Darkrai..'' hij keek even achterom, en zag tot zijn opluchting dat die en ook de andere Lustro leden er niet meer waren. Hij keek weer terug, voorbereid op een teleurgestelde blik van Amore, maar dat was niet te zien. Evening slikte zachtjes. Hij had nog niet gehoord over dat Suerte nu meteen niet meer bestond. Hij had alleen het laatste gehoord, dat ze uit mochten rusten. Hij wou het niet, maar zijn poten leken hem niet meer te willen dragen, en uitgeput zakte hij in, en ging maar zitten, om bij te kunnen komen.

Toto blies wat stof uit zijn bek. Hij zag dat Amore kwam en een Quilava die hij niet kende en ze boden hun excuses aan. Toto kuchtte. "Hier een paar meter verder licht een door de lucht geslingerde en tegen Grafstenen geknalde Totodile die hulp nodig heeft!" zei hij en en probeerde zich vooruit te trekken. Bloed sijpelde overal en nergens naar toe. Toto kuchte alweer en hoestte wat stof uit zijn bek. "Ik heb mijn best gedaab daar heb ik geen spijt van." zei hij kalm. Hij vond het een beetje vreemd. Je excuses aan bieden aan de leider die niks had gedaan terwijl je zelf je leven er voor hebt gegeven. "Geef toe, we hebben ons best gedaan, ons leven gegeven." Toto keek achterom. Zijn staart lag bloederig in het stof. "En we hebben gestreden voor goed, maar eh Amore of ik mis wat of die verbrokkelde grafsteen kwam iets te hard tegen mijn hoofd aan. Maar waarom was jij de niet?" Toto bleef even stil en kroop wat naar achter. Toto voelde plots een pijnsteek door zijn hoofd "Ah!" riep hij. "Zo'n grote knal doet pijn" bromde hij.

'Sorry Amore.. Ik heb gefaald, ik heb niemand kunnen verslaan, ik heb zelfs weg moeten rennen van die Darkrai,' sprak de Quilava. De Quilava was Evening. Amore herkende hem als de partner van Shadow. ''Het geeft niet. Je hebt je best gedaan. Ik ben trots op jullie allemaal,'' grijnsde ze. 'Hier een paar meter verder ligt een door de lucht geslingerde en tegen Grafstenen geknalde Totodile die hulp nodig heeft!' Ze hief een wenkbrauw op en sprong met een agility richting de Totodile. Met een sierlijke beweging trok ze hem omhoog, en sprong weer terug naar haar plek. 'Ik heb mijn best gedaan daar heb ik geen spijt van. Geef toe, we hebben ons best gedaan, ons leven gegeven. En we hebben gestreden voor goed, maar eh Amore of ik mis wat of die verbrokkelde grafsteen kwam iets te hard tegen mijn hoofd aan. Maar waarom was jij er niet?' Amore keek hem doods aan. ''Ik was er inderdaad niet. Ik hoor er nu ook niet te zijn. Een stel moordenaars heeft.. Personen vermoord die mij dierbaar waren. Laten we maar zeggen dat ze nu niks meer kunnen doen,'' sprak Amore. ''Het was al duidelijk dat ik er niet zou zijn. Achi had jullie dit moeten melden. Bovendien had hij moeten melden dat het niet alleen jullie leven was waarvoor jullie streden. Jullie streden voor.. De groepen. Als Suerte verloor, zou Suerte verdwijnen. Hetzelfde voor Lustro. Suerte verloor. Helaas. Van mijn bloedeigen dochter,'' mompelde Amore en ze schudde haar kop zacht heen en weer. ''Helaas, maar we kunnen er niks meer aan doen. Suerte is niet meer.''

De Darkarai's blokkeerden Evening's Heat Wave en Dakry had nog nét de tijd om Blitzy te ontwijken. 'Prachtig!' vloekte Evening. Zijn kop draaide naar die van Blitzy. 'Niet te dicht bij me staan' zei Evening bevelend. Blitzy draaide zijn blik in een flits naar Darky. Hij had niet gezien dat hij een Dark Void oplaadde. 'Rennen!' gilde Evening. Evening sprong achter een rots. Blitzy zag een donkere bal net naast zijn voeten neerploffen. Het leek beter om ook te lopen. Blitzy dook achter de steen waar Evening achter zat. De steen leek even te breken, maar bleef staan. Evening keek nogal triest. Juist toen Blitzy iets wou zeggen werd zijn aandacht afgeleid door een kleine Pikachu. Die Pikachu kwam hem bekend voor. 'Hallo,' sprak ze met een grijnsje. Er kwamen rode schokken uit haar kleine wangetjes af. Ze grijnsde té vals. Ze was iets van plan. Blitzy herkende die rode vonken van ergens 'Drie,' begon ze opeens te tellen. 'Twee..' Blitzy's mond viel open. Hij dacht terug aan zijn eerste Suerte-training. Amore's volt was het enige dat rood was. Die Pikachu had haar krachten? 'Eén..' klonk haar stem. 'Boem,'. Rood volt was veel sterker dan gewoon volt, wist hij. Wat ging ze doen een gigantische Donderschok? Opeens klonk er een gigantische knal. Een rode explosie welde van die Pikachu op. Blitzy keerde zich om en wou lopen, maar werd in één seconde op de grond geblazen. 'NEE!' schreeuwde Blitzy toen hij de explosie op zich af zag komen. Direct erna voelde hij zijn hele lichaam schokken. Het was alsof die Electrisiteit in zijn hersens vloog. Alles leek rond te tollen en hij wist niet waar boven of onder was. Het volgende moment lag Blitzy op de grond. Zijn gehoor werkte niet goed meer, hij hoorde enkel iets wazigs. Even later werd zijn gehoor beter en hoorde hij Amore's vertrouwde stem. 'Dat geld voor jullie allemaal,' zei ze. Blitzy stond recht en grijnsde. Er waren blijkbaar geen doden gevallen. 'Ik ben trots op jullie. Dat ik toch ooit jullie leider heb mogen zijn.' Ooit? was de Suerte weg? Waarom moest zijn gehoor juist op dat moment even verzwakken? Amore zei iets tegen Achi, maar Blitzy luisterde niet. Sommige Suerteleden praatten met elkaar. Blitzy zuchtte. Geen enkele Lustro-lid meer. Dat betekende maar een ding; De Suerte had verloren en was nu niet meer. 'Rust uit. Dat hebben jullie verdiend.' zei ze en ging een eindje verderop zitten. Evening sprak even later met Amore. Fijn, die was ook veilig. Blitzy zuchtte. Wat zou er nu gebeuren met degenen die geworen hadden de Lustro te doden? 'Waarom was jij er niet?' sprak Toto 'Ik was er inderdaad niet. Ik hoor er nu ook niet te zijn. Een stel moordenaars heeft.. Personen vermoord die mij dierbaar waren. Laten we maar zeggen dat ze nu niks meer kunnen doen.' Blitzy zuchtte. Waarom moest ze weg juist tijdens de oorlog? 'Het was al duidelijk dat ik er niet zou zijn. Achi had jullie dit moeten melden. Bovendien had hij moeten melden dat het niet alleen jullie leven was waarvoor jullie streden. Jullie streden voor.. De groepen. Als Suerte verloor, zou Suerte verdwijnen. Hetzelfde voor Lustro. Suerte verloor. Helaas. Van mijn bloedeigen dochter.' 'Je dochter?' sprak Blitzy. 'Daarom had die Pikachu Rode Volt krachten..' zei Blitzy. De Lustro had meer geheime wapens dan iedereen dacht.

Een gigantische explosie verscheen vanuit het gebied waar de meeste Suerte vochten. Blame grijnsde. Een Pikachu zei iets tegen de Lustro-leden 'Dit zal vast een grote overwinning voor jullie zijn. Het is toch zo jammer dat jullie leider, Shiny, er als een bang kippetje vandoor is gegaan,' sprak ze met een valse grijns. 'Ik heb hem gezien.' Blame's mond viel open. Hoe kon iemand zo laf zijn? 'Nu zal ik jullie vriendelijk verzoeken om te vertrekken. Jullie willen vast en zeker geen scène schoppen, he?' Blame zag alle leden verdwijnen. Via een weg te banen tussen grafstenen verdween Blame naar de Lustro-grot.

''Het geeft niet. Je hebt je best gedaan. Ik ben trots op jullie allemaal,'' Zei ze met een grijns op haar gezicht. Maar wel een vriendelijke grijns. Evening glimlachte dankbaar naar haar. Ze was echt een goede Pokémon. Hij had wel eens eerder voor iemand gevochten, maar als je dan verloor werd je afgekeurd. Dit was gelukkig heel anders. De Totodile die even verderop lag schreeuwde brutaal dat hij hulp nodig had. Evening snoof en negeerde hem verder. Amore hielp de Totodile echter weer rechtop. De Totodile schreeuwde precies het tegenovergestelde van wat Evening net tegen Amore had gezegd. Weer snoof hij. Die Totodile wou gewoon slim lijken.. Hij mocht hem nu al niet, maar hij liet verder zijn mond. Ook vroeg de Totodile waarom Amore niet bij het gevecht was geweest. Evening keerde nu zijn kop richting Amore. Daar had hijzelf nog helemaal niet aan gedacht. Amore keek hem aan. Evening grijnsde. Als blikken konden doden.. ''Ik was er inderdaad niet. Ik hoor er nu ook niet te zijn. Een stel moordenaars heeft.. Personen vermoord die mij dierbaar waren. Laten we maar zeggen dat ze nu niks meer kunnen doen,'' Evening knikte, ook al wist hij niet over wie ze het had. Het was een goede reden om er niet bij te zijn, vond hijzelf. ''Het was al duidelijk dat ik er niet zou zijn. Achi had jullie dit moeten melden. Bovendien had hij moeten melden dat het niet alleen jullie leven was waarvoor jullie streden. Jullie streden voor.. De groepen.'' Evening keek Amore raar aan. Ze vochten niet om de Lustro tegen te houden, maar voor de groepen? Hij hield zich stil, want hij wist dat ze wel verdere uitleg zou gaan geven. '' Als Suerte verloor, zou Suerte verdwijnen. Hetzelfde voor Lustro. Suerte verloor. Helaas. Van mijn bloedeigen dochter,'' mompelde Amore en ze schudde haar kop zacht heen en weer. ''Helaas, maar we kunnen er niks meer aan doen. Suerte is niet meer.''
Evening opende zijn mond om iets te zeggen, maar hij had er geen woorden voor. De Suerte was er niet meer? Hij trok enkele seconden een pruillipje. Eindelijk had hij een groep gevonden met een goed doel voor ogen, eindelijk voelde hij zich thuis tussen andere Pokémon die hij niet kende, gewoon omdat ze voor hetzelfde streden, en nu was de groep alweer weg? Evening zuchtte. ''En wat gaat er dan verder gebeuren, Amore?'' vroeg hij aan haar. ''Wie gaat de Lustro tegenhouden?'' Hij voelde een steek door zijn hoofd, en greep met zijn poten naar zijn kop. ''Au...'' gromde hij zacht.

'Je dochter?' sprak Blitzy. 'Daarom had die Pikachu Rode Volt krachten..' Amore schudde haar kop zacht. ''Nee. Het is geen speciale kracht zoals jij denkt. Wij hebben onze voltpercentage onder controle. Je weet vast wel dat bij ons de volt door ons lichaam stroomt. Dit kan meer en minder worden. Bijna niemand heeft dat onder controle. Eens in de zoveel tijd is de volt te hoog, en zal de pokémon flippen. Bij ons is dit niet meer. Wij hebben het onder controle weten te krijgen. Zie het maar als een soort.. Evolutie.'' Ze grijnsde. Ze bedoelde geen evolutie waar de meesten meteen aan zouden denken, maar het langere evolutieproces. Waarin pokémon aanpassingen kregen om beter te kunnen overleven. ''Mijn dochter heeft helaas voor elkaar weten te krijgen om de ergste elektrische aanval onder controle te krijgen,'' ging Amore door. ''De voltexplosie. Zoals jullie net zagen niet al te fijn om tegen je aan te krijgen.'' Ze zuchtte. 'wat gaat er dan verder gebeuren, Amore? Wie gaat de Lustro tegenhouden?' Amore grijnsde vals. ''Suerte is misschien niet meer, maar ik hoop dat we nog altijd verder kunnen gaan met wat we allemaal geleerd hebben. Ik zal iets regelen. Er zal een vervanger komen. Niet nu. Dat is te voorspelbaar. De Lustro zal ons dan weer pakken. Nee, later. Ik hoop dat jullie mij dan genoeg zullen vertrouwen om het dan opnieuw te proberen,'' grijnsde ze. Ze keek eventjes om zich heen. Ze zuchtte. ''Natuurlijk. Ik had mee moeten helpen in deze oorlog. Ik denk dat ik teveel vertrouwen had in Achi. Dat die jullie alles zou vertellen. Helaas. Volgende keer zal ik het zelf doen.'' Iedereen zou dit begrijpen. Er zou een volgende keer komen. Lustro moest kosten wat kost verdwijnen.