Swift schrok van wat Amore had gezegd. Suerte... Is er niet meer? Zat ze er eindelijk in, verdween het? Swift wist niet wat haar overkwam. "Suerte is er niet meer!? We streden om pokerpg te beschermen! Maar nu? Suerte stopt omdat we een keer verloren!" Mischien had het ook wel een andere reden, maar ze was zo kwaad dat ze dat vergat. "We moeten Lustro tegenhouden, we moeten pokerpg redden! Straks vernield Lustro nog heel pokerpg!" Boos keek ze naar alle Pokemon. Veel waren gewond, en de wond in haar eigen nek deed ook pijn. Het steekte als een mes in haar vel, en bloed stroomde naar beneden.

Toto zette even stapje naar achter. "Ehm ik deed even te brutaal dat kwam door een Grafsteen die knalde tegen mijn hoofd enzovoorts. Sorry" Toto bleef even stil en bloed stroomde over zijn lijfje. Plots hoorde hij dat Suerte moest verdwijnen. "Wat!" Toto zuchtte en er schoot weer een pijn steek door zijn lijf. Hij viel bijna weer op de grond. Hij hoorde Amore vertellen over de voltkrachten van haar dochter ''Suerte is misschien niet meer, maar ik hoop dat we nog altijd verder kunnen gaan met wat we allemaal geleerd hebben. Ik zal iets regelen. Er zal een vervanger komen. Niet nu. Dat is te voorspelbaar. De Lustro zal ons dan weer pakken. Nee, later. Ik hoop dat jullie mij dan genoeg zullen vertrouwen om het dan opnieuw te proberen,'' Toto knikte en zei: "Tuurlijk vertrouw ik je." hij keek in de verte. De meeste Lustro pokémon waren weg gegaan. Amore praten verder en Toto knikte. "We moeten Lustro tegenhouden, we moeten pokerpg redden! Straks vernield Lustro nog heel pokerpg!" Toto knikte en zuchtten. "Dat gebeurt niet, nog niet zolang wij leven." Toto vond dat best wel mooi gezegt. "Maar ehm als ik even wat mag zeggen, we moeten ergens naar toe. Ieder van ons heeft zware verwondingen op gelopen. En hoe zit het met het Suerte gebied? Weten zij daar van?" zei Toto terwijl zijn donkerrode oen weer wat meer kleur kregen.

Met een rochelend geluid begon Houndoom te hoesten. De Volt Explosie van Secret was zeker een grote klap geweest… Ze maakte haar gehoest af met een felle nies, veroorzaakt door het vele stof wat nog rondvloog. “Bah…” snoof ze. Ze schudde het vele stof van zich af. Ze wilde niet ijdel zijn, maar dat scheen op het moment behoorlijk lastig, gezien het feit dat ze onder de resten zat van dode pokémon, waar de graven natuurlijk van waren geweest. Vaagjes drong het tot haar door dat de oorlog voorbij was. Ze trok een ontevreden gezicht. Wat jammer… Ze had graag een echt gevecht gehad, in plaats van dit. Ach ja, er zat blijkbaar niets anders op. Het zou pure tijdverspilling zijn als ze nu nog een aanval zou uitvoeren op een van de oud-suerte leden. Langzaam stapte ze in de richting van de andere Lustro leden. Was het gevecht werkelijk over? Ja, dat moest wel… Ze glimlachte vaagjes. Zou de uitslag anders zijn geweest als Amore en Shadow er waren geweest? Zachtjes beet ze op haar onderlip, beseffend dat ze nog lang niet krachtig genoeg was. Want dat Suerte weg was, betekende niet dat de kans om aangevallen te worden uitgesloten zou zijn. Haar mondhoeken krulden om tot een glimlach, toen ze opnieuw dacht aan de gezichten die ze had gezien. Verbazing was het enige woord dat ze er voor had. Hopelijk zou ze zulke gezichten nog eens zien… Tevreden grijnzend dartelde ze weg van het slagveld.

Ook Riolu sloot even zijn ogen toen Amore hem omhelsde en hij probeerde zijn pijn te verbergen. Dit ging echter vrij moelijk, zijn arm had een flinke klap gemaakt. Het was geknakt, als een twijge. Riolu vond het verbazend dat het zo makkelijk was gegaan. 'Het maakt niet uit. Suerte is er niet meer. Maar we zullen ze krijgen. Je hebt je best gedaan, dat zie ik aan je,' zei Amore. Riolu maakte een knikkend gebaar en wist vaagjes een glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen. Hij liet Amore los en keek toe hoe ze de andere toesprak. Ze was trots, op iedereen. Althans, niet iedereen, niet op Achi. Maar, waarom? Riolu luisterde en het werd duidelijk. Achi had een fout gemaakt. Een grote fout. Zo groot zelfs dat Amore wilde dat hij verdween. Achi leek het te begrepen en liep weg. Met grote ogen keek Riolu hem na, net zolang totdat hij uit het zicht verdween. Hij was best teleurgesteld in hem, hoe had hij zo'n grote fout kunnen maken? Riolu schudde met zijn kop en richtte toen zijn blik weer op Amore, die antwoord op de vragen van de andere begon te geven. Suerte was weg. Vertelde ze. Maar, er zou wel een opvolger komen. In Riolu's ogen verscheen een vastberaden blik. Mooi zo, de Lustro moest bestreden worden. Ze moesten voorkomen dat ze pokeRPG overnamen. "Argh.." Hij kneep zijn ogen dicht en greep naar zijn arm. Deze lag in een rare houding. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. De Lustro kon wel even wachten, zijn arm had eerst verzorging nodig. Hij zakte door zijn poten en ging op de grond zitten. Hij was moe, Amore had gelijk, een beetje uitrusten konden ze op dit moment goed gebruiken.

'Suerte is er niet meer!? We streden om pokerpg te beschermen! Maar nu? Suerte stopt omdat we een keer verloren! We moeten Lustro tegenhouden, we moeten pokerpg redden! Straks vernielt Lustro nog heel pokerpg!' Amore haalde diep adem om op de woorden van Swift te reageren, maar Toto was haar voor. 'Dat gebeurt niet, nog niet zolang wij leven,' had hij gezegd. Amore besloot te doen alsof hij niks gezegd had. ''Lustro zal niet regeren, Swift. Suerte is dan misschien weg.. Maar..'' Amore keek even om zich heen. ''.. Wij zijn er nog. En ons krijgen ze niet zo makkelijk klein. Als we sterker en grootser zijn.. Zullen we ze verslaan. We moeten gewoon helderder nadenken.'' 'Maar ehm als ik even wat mag zeggen, we moeten ergens naar toe. Ieder van ons heeft zware verwondingen op gelopen. En hoe zit het met het Suerte gebied? Weten zij daar van?' Amore keek Toto rustig aan, nadat hij klaar was met praten. ''Nee, Toto. Niemand zal daar van weten. Ik wil jullie verzoeken er niet zonder reden heen te gaan. Dan komen ze er ook niet achter.'' Ze grijnsde licht. 'Argh,' hoorde ze plots. Ze keek naar Riolu en fronste. ''Riolu..?'' Ze hield haar kop een tikkie scheef. Ze was geen verzorger. Ze zou geen idee hebben hoe ze hem kon helpen. Ze haalde even diep adem. ''Ik wil dat jullie allemaal even uitrusten. Ik zal de wacht houden.'' Ze keek de groep aan en grijnsde licht. Ze hoopte dat iedereen even ging uitrusten. Dan kon zij rustig ergens gaan zitten om de wacht te houden.

''Lustro zal niet regeren, Swift. Suerte is dan misschien weg.. Maar..'' Amore keek even om zich heen. ''...Wij zijn er nog. En ons krijgen ze niet zo makkelijk klein. Als we sterker en grootser zijn.. Zullen we ze verslaan. We moeten gewoon helderder nadenken. Ik wil dat jullie allemaal even uitrusten. Ik zal de wacht houden.'' Swift keek Amore verontschuldigd aan. ''Eeem, ik heb amper gevochten, dus ik ben niet moe...'' Ze had dan wel een zware wond in haar nek, ze was niet moe. Het was vernederend om te horen dat andere zwaar gevochten hadden en zij niet eens moe was. ''Mag ik ook de wacht houden? Als je het niet wilt hoeft het niet...'' Ze keek naar de grond, wachtend op een antwoord. Na een tijdje keek ze weer naar boven, en met haar roze achtige ogen keek ze naar de kleine Pikachu.

Amore is klein, niet middelgroot. x)

'Eehm, ik heb amper gevochten, dus ik ben niet moe..' Amore keek de Dragonair aan terwijl die sprak. ''Die wond in je nek is daar niet vanzelf gekomen.'' Amore sloot haar ogen pijnlijk, alsof ze aan iets slechts/pijnlijks dacht. Plots hoorde ze iets. Ze gromde zacht. Haar ogen kleurden bloedrood en ze deed een donder de bosjes in. Een Mismagius vluchtte. ''Weet je wat.. Niet hier uitrusten. Allemaal.. Het oorlogsgebied uit..'' Ze klonk streng. Ze haalde eventjes diep adem voor ze om zich heen keek. ''Nu..'' Ze keek met een duistere blik naar een gedaante verderop. Ze gromde zachtjes. ''Het is hier geen plek om uit te rusten. Lustro kan zo opnieuw aanvallen.'' Amore's rode ogen schoten over het gebied. Ze sloot haar ogen opnieuw even pijnlijk, zoals net. ''Ik ga alvast..'' Ze deed een pas naar achteren. Ze gromde zacht naar de gedaante. Deze draaide zich om en liep weg. Amore haalde diep adem. ''Ik zie jullie ooit wel weer,'' mompelde ze, voor ze zich omdraaide. Ze ging op vier poten staan en sprong op een grafsteen. Via deze sprong ze naar een andere. Ze zette haar Agility aan. Zo sprong ze supersnel van steen naar steen. Op het einde van het kerkhof sprong ze op de grond en sprintte ze weg.

Allemaal luisteren, aub. Binnenkort wordt jullie toegang tot het Suerte-Gebied afgepakt, en dan kan je het oorlogsgebied niet meer zien.
Reden: Alleen de Chiave mag de kleine vallei nog in.

Blijkbaar protesteerde iedereen tegen dat de Suerte weg was. 'Eehm, ik heb amper gevochten, dus ik ben niet moe..' Amore keek hem recht in de ogen aan. 'Die wond in je nek is daar niet vanzelf gekomen.' zei ze. Haar dodelijke ogen kleurde rood. Nog roder dan de top van zijn vlam. Even hoorde hij iets ritselen en toen leek Amore een totaal andere Pokémon. 'Weet je wat.. Niet hier uitrusten. Allemaal.. Het oorlogsgebied uit..' zei ze vlug. Was ze nou in paniek? 'Nu!' Ze gromde. 'Het is hier geen plek om uit te rusten. Lustro kan zo opnieuw aanvallen.' Opnieuw hoorde Blitzy iets ritselen. Amore had gelijk. Het was hier geen veilige plek om te rusten. Buiten de Lustro-leden waren er nog andere gevaarlijke pokémon die zwakke, uitgeputte Pokémon zochten om te vermoorden of misschien zelfs als maaltijd te gebruiken. 'Ik zie jullie ooit wel weer.' zei Amore. 'Amore..' zei Blitzy. 'Je was een geweldige leider... ik was blij ooit in de Suerte gezeten te hebben. Ze sprong over de grafstenen en verdween uit het zicht. Blitzy zou ook beter naar een rustige plek gaan. De Peacefull Plains.. weinig kans dat er daar een Lustro-lid zou opduiken. Blitzy wierp nog een laatste blik op de andere Suerte leden. Die zouden zich wel redden. Daarna sprintte hij behendig tussen de grafstenen door naar de Peacefull Plains.

Blitzy had verbaasd gereageerd op dat de Pikachu die hun net had laten falen, Amore's dochter was. Verder hoorde Evening nog vaagjes iets over die donder. Daarna begon Amore te spreken, en vertelde dat het geen speciale kracht was, maar gewoon de controle was over hun voltpercentage. Ze konden de volt in hun lichaam gebruiken om geweldige aanvallen af te vuren. Evening luisterde geboeid, en kon zich maar niet voorstellen om de hele tijd volt door je lichaam te hebben lopen. ''.. Zie het maar als een soort.. Evolutie.'' Zei Amore als laatst, en grijnsde even. Evening glimlachte en keek daarna even naar Blitzy. ''Bedankt nog, voor je hulp'' zei hij met een glimlach tegen hem. Blitzy had hem niet gekend maar had hem toch geholpen. Dat was hem niet vaak gebeurd en daarom leek het voor hem logisch om hem te bedanken. Door zijn koppijn en zijn gebrek aan concentratie kon hij het verdere verhaal over de voltaanval niet volgen. Toen ze het over de Suerte had probeerde Evening wel mee te lusiteren. Ze vertelden dat ze het heus wel opnieuw zouden proberen. Maar niet nu, dat was te voorspelbaar. ''Natuurlijk. Ik had mee moeten helpen in deze oorlog. Ik denk dat ik teveel vertrouwen had in Achi. Dat die jullie alles zou vertellen. Helaas. Volgende keer zal ik het zelf doen.'' Evening knikte als teken dat hij het begreep. Het was dus de schuld van Achi. Hij had de taak gekregen van Amore om het te leiden, maar was niet verantwoordelijk genoeg geweest om het ook echt te laten lukken. Dom natuurlijk. Maar gelukkig was hij nu weg, want anders had Evening hem boos aangekeken. Iedereen wel. De woorden van Toto negeerde Evening, hij was te koppig om er naar te luisteren. Daarbij waren zijn woorden toch wel de herhaling van wat de anderen ook zeiden. Riolu wekte daarna zijn aandacht, toen hij liet merken dat hij pijn had. "Argh.." zei hij pijnlijk, en Evening's blik viel meteen op zijn arm, die in een hele rare houding lag. ''Au..'' fluisterde hij. Hoeveel pijn moest dat wel niet doen? Het gesprek ging verder, en toen Amore ze zei om uit te rusten, sloot Evening moe zijn ogen. Maar dat kon niet voor lang duren. ''Weet je wat.. Niet hier uitrusten. Allemaal.. Het oorlogsgebied uit..'' Evening opende zijn ogen meteen weer. Wat zou er zijn? Het klonk erg streng. ''Het is hier geen plek om uit te rusten. Lustro kan zo opnieuw aanvallen.'' Evening stond op. Ze had gelijk. De Lustro was nog niet ver weg. En ze waren kwetsbaar. Als ze gevonden werden, zouden ze makkelijk vermoord kunnen worden. ''Ik ga alvast'' zei Amore, die daarna wegsprong.'' Je was een geweldige leider... ik was blij ooit in de Suerte gezeten te hebben.'' zei Blitzy daarna. Evening keek naar de Monferno, en stemde mee in. ''Ik ook'' zei hij nog, voordat hij Amore uit zijn gezichtsveld zag verdwijnen. Daarna snoof hij even, klopte wat modder van zijn wonden af, en liep daarna langzaam en struikelend van het kerkhof weg, om naar een betere plaats te gaan dan hier.

Toto stompelde langzaam weg. Zijn staart zag bont en blauw en zijn hoofdwonden lieten straaltjes bloed naar beneden sijpelen. Zijn gebroken been sleurde door de modder terwijl hij met zijn andere been zich vooruit probeerde te slepen. Langzaam gleed het bloederige spoor langs de grafstenen en baande zich over heuveltjes. Soms gleden een paar Gastly langs het spoor en keken naar het bloed. Een donkere schim blafte en sprong voor Toto's neus. Toto sloot zijn ogen en stapte voorruit. "Tot ooit, misschien" Toto zwaaide en verdween langzaam in de struiken van het nabijgelegen gebied. Toto hijgde. Afgelopen. Sloes, klaar, uit. Hij zou naar het Crystal lake gaan en daar kijken of hij wat wonden schoon kon maken. Toto hoestte wat bloed waar een Hoot hoot van schrok en vluchtig weg trippelde.

Bij de woorden van Amore knikte Swift, en schoot de lucht in als een pijl. Daardoor spatte wat bloed uit de wond bij haar nek, dat naar beneden viel en zich mengde in bij de grond. Ze bleef even in de lucht zweven, en nog even keek ze rond. Zou ze deze plek ooit nog zien? Geen tijd om daar over na te denken. Ze moest haarzelf in veiligheid brengen. Amore leek nogal in paniek dus het zal wel belangerijk zijn. Ze schoot weer verder door de lucht. Ze was zo snel dat het enige wat je zag een blauwe streep was. De wind gierde om haar heen. Ze was het oorlogsgebied al uit. De kleine vallei lag nu onder haar. Ze ging er maar niet landen, waarom wist ze niet. Ze merkte dat ze aan het stilhangen was boven de kleine vallei, dus weer schoot ze verder. Er spatte weer wat bloed uit haar wond, en nu begon het ook nog te prikken en pijn te doen. Ze kneep haar ogen dicht, en schoot nu doelloos door de lucht. Ze zal wel zien waar ze terecht komt.

Sorry voor de slechte woordkeuze. Ik ben vandaag nogal moe.