[Sorry, jullie weten allemaal dat ik pcverbod heb. Maar, ik móet posten, ik weet het, dus.. Vandaar deze flutpost. Ik zit nu stiekem, dus kan niet echt lang doen over mn post.. Bovendien doet mn internet niet goed mee..]

De kleine Pikachu, Amore, keek Riolu aan. 'Zo goed?' vroeg hij na een tijdje. Ze knikte en zuchtte. ''Ja, die is wel goed, denk ik. Maar, hij moet precies rond zijn.. Anders kunnen de wielen niet draaien,'' legde ze rustig uit. Ze haalde nog een keer diep adem en probeerde te bedenken wat ze nog meer moesten doen. Ze keek even naar de grond. Ze móest hier weg, moest iets anders doen. Maar, hoe kon ze hier weggaan terwijl haar nicht hier halfdood lag? Ze kon haar toch niet in de steek laten? Dat was onacceptabel, en dat zou ze echt nooit doen. Maar, wat moest ze dan? Moest ze hier gaan stressen? Ze beet op haar lip en proefte het bloed, maar het maakte haar niet uit. Zij en Riolu hadden het idee gehad om een groep op te richten; Chiave. Maar, voordat die er kwam, zou ze wat moeten doen, búiten PokéRPG. Want, nu zou het haar niet lukken. Ze moest eerst kijken of het wel kon. Of ze Akira wel aan kon. Als ze dat niet wist, en de Chiave zou oog in oog staan met de Lustro.. Hoe zou zij de groep kunnen leiden als ze de tegenstander sowieso niet aankon? Maar, als ze Akira aankon, wat zou Houndoom dan doen? Als die uitgeschakeld was, hadden ze Shiny en Secret nog. Amore haalde nog eens diep adem. Secret. Ze wist hoe ze Secret uit kon schakelen.. Hoe ze haar voltexplosie kon stoppen.. Maar, veilig was het niet. Amore keek naar Shadow. Als ze de Chiave snel af wilde hebben, zodat de Lustro kapot zou gaan, zou ze nú moeten vertrekken. Maar.. Ze kon toch niet zo harteloos zijn om Shadow hier achter te laten..?

'Ja, die is wel goed, denk ik. Maar, hij moet precies rond zijn.. Anders kunnen de wielen niet draaien.' antwoorde Amore. Riolu maakte een knikkende beweging. "Ja, dat kan Evening wel doen, denk ik," sprak hij vervolgens. Hij wende zijn blik even naar het materiaal dat ze hadden verzameld. Takken, bladeren en het 'touw' waar de Spinarak voor kon zorgen. Er verscheen een frons op zijn gezicht. Alleen de wielen nog.. Maar, hoe konden ze die maken? Voordat hij de kans kreeg om hierover na te denken, voelde hij plots de verandering in Amore's emoties aan. Hij keek haar aan en zag dat ze haar blik op de grond had gericht. Haar tandjes stonden in haar lip, die langzaam begon te bloeden. Ze twijfelde ergens over en het zat haar duidelijk niet goed. Riolu zuchtte zacht en liep naar haar toe. Zijn handje reikte naar de hare en pakte deze vervolgens zachtjes beet. "Ga maar," sprak hij, "Ik en Evening zorgen wel voor Shadow." Het was alsof Riolu haar gedachten had kunnen lezen, wat natuurlijk niet het geval was. Hij kende haar gewoon door en door en samen met zijn gave om emoties te kunnen lezen, wist hij binnen mum van tijd wat er door haar koppie ging. Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht terwijl hij haar een zachte kus op haar voorhoofd gaf. "Kom alsjeblieft wel weer snel terug," fluisterde hij vervolgens.

- Ja ik weet dat het een beetje raar is dat Riolu meteen weet wat Amore wil. Maar, ik heb het expres ff zo gedaan, zodat Tutu hierna meteen kan antwoorden dat Amore weg gaat etc. Als dit niet het plan was, zeg dat dan ff, dan edit ik me post. xD -

Amore keek Riolu verbaasd aan toen hij wat zei. 'Ga maar,' zei hij. 'Ik en Evening zorgen wel voor Shadow.' Ze knikte zacht bij het horen van deze woorden en grijnsde toen Riolu haar een kus op het hoofd gaf. ''Zoals altijd ben je weer geweldig,'' zei ze. Ze sloot haar armen even om hem heen en haalde diep adem. ''Ik probeer zo snel mogelijk terug te komen.'' Met deze woorden draaide ze zich om en rende ze weg, richting Shadow en Evening.
Hier zag ze hoe Shadow op Evening's schouder lag te slapen. Ze twijfelde even, maar liep toen op Evening af. ''Evening, ik moet weg.'' Ze richtte haar blik op Shadow en haalde diep adem. Ze kon het bijna niet over haar hart verkrijgen om zomaar weg te gaan, maar ze moest wel. ''Ik móet iets doen. Je kan wel soort van zeggen dat mijn leven er ook van af hangt. Als ik niet zeker wist dat jij en Riolu het aan konden, had ik haar nooit in de steek gelaten. Het spijt me zeer, ik hoop dat je het me vergeeft.'' Ze keek even naar Shadow. ''Sorry, Shad..'' sprak ze zacht. ''Dag, Evening.'' Ze draaide zich om en ging er met snelle passen vandoor.

''Natuurlijk!'' klonk er ineens, veel harder en entausiaster dan Shadow eerder deze dag had gesproken. Daarna volgde een lik, die ook niet meer zwak en zielig aanvoelde, maar liefdevol en sterk. Evening's ogen werden groot, en daarna verscheen er een dolblije glimlach op zijn gezicht. Dus.. ze waren weer partners? Evening voelde dat Shadow haar kop op zijn schouder legde, en zuchtte daarna deels opgelucht. Als ze Shadow weer beter konden maken, dan zou het allemaal goedkomen, en dan zou het weer net zo worden als eerst. ''It's gonna be allright..'' zong Shadow zachtjes, alsof ze net de gedachten van Evening had kunnen lezen. Evening sloot zijn ogen even, en genoot van de heerlijke warmte van Shadow's vacht, net als bij de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten. ''Volgende keer ga je met me mee als ik weg ga..'' fluisterde Shadow zacht, waarna weer een lik volgde. Evening gaf haar een liefdevolle lik terug. ''Afgesproken..'' zei hij glimlachend tegen Shadow. Daarna keek hij vreugdevol voor zich uit, naar de uitgestrekte grasvelden die voor hen lagen. De eerstvolgende minuten waren wel erg stil. Evening draaide zijn kop weer, en zag dat Shadow op zijn schouders in slaap gevallen was. ''Hmm..'' mompelde hij grijnzend. ''Slaap lekker, dan maar..'' misschien was het ook maar goed zo, dat ze sliep. Dan voelde ze in ieder geval geen pijn meer.. Evening keek naar de grond, en pakte de tak die nog niet helemaal afgewerkt was. Deze begon hij voorzichtig recht en rond te snijden. Maar al snel hoorde hij voetstapjes, waardoor hij de tak weer neerlegde en naar de Pikachu keek die naar hen toe gelopen was. ''Evening, ik moet weg.'' zei Amore, en Evening keek haar ietwat verontwaardigd aan. Weggaan? Maar dit was toch hartstikke belangrijk? Hoe kon ze nou gewoon gaan? Maar net toen Evening zijn mond wou opentrekken om te vragen waarom ze wegging, begon ze zelf weer te spreken.Ze vertelde dat ze iets moest doen waarvan haar leven afhing, en dat ze hem en Riolu vertrouwde, om op Shadow te passen en haar verder te helpen. Evening snoof lichtjes, maar accepteerde het wel. Hier hing Shadow's leven vanaf.. ging er door zijn kop heen. Maar als ze in zo'n dringende situatie nog weg moest, was het vrij ernstig, en zou ze het haar wel vergeven. ''Sorry, Shad..'' zei ze zacht, naar Shadow kijkend. ''Dag, Evening.''zei ze, en draaide zich daarna om om uit het zicht te verdwijnen. Hmm.. Evening was nog steeds licht beledigd, en pakte de tak weer op, en begon nu feller en sneller te snijden. Zo snel dat hij de controle even kwijtraakte, en hij in zijn eigen poot sneed. Evening had zijn mond al wijdopen, maar kon zich net inhouden om niet te gillen, straks zou hij Shadow weer wakker maken. Met tranen in zijn ogen stopte hij zijn bloedende poot in zijn mond. ''Auw...'' zei hij dommig, en bleef daarna zitten. Deze tak was nu af, en nu was het wachten op Riolu voor nieuwe onderdelen.

'Zoals altijd ben je weer geweldig,' hoorde hij Amore zeggen. Er verscheen een lichte rode blos op zijn wangen terwijl hij haar armpjes even om zijn lichaam voelde. Even drukte hij liefkozend zijn koppie tegen de hare terwijl ze hem zei dat ze probeerde zo snel mogelijk weer terug te komen. Vervolgens draaide ze zich om en rende ze weg, de richting op waar Shadow en Evening zich bevonden. "Succes," sprak Riolu zacht. Nadat ze uit het zich was verdwenen wende hij zijn aandacht op de Spinarak, die al die tijd braaf had zitten wachten. Hij glimlachte, "Kom, laten we naar Shadow gaan, ze heeft onze hulp hard nodig." De Spinarak knikte en kroop achter Riolu aan, die het materiaal optilde en toen het bos uit liep.

Uiteindelijk, na een hoop gesjouw, bereikte Riolu Shadow en Evening. Hij legde de takken en bladeren neer op de grond en vouwde toen de kleinere takken, die de Spinarak had weten op te rapen, tot een wiel. De Spinarak zorgde ervoor dat alles netjes bij elkaar bleef, met behulp van zijn spinnenweb. Riolu knikte dankbaar en wende toen zijn blik naar Evening. Hij had pijn, maar was ook beledigd. Riolu keek hem even vragend aan. Toen realiseerde hij zich dat het vast om Amore ging. "Evening, Amore wilde niet weggaan, maar dit is echt heel belangrijk. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons," sprak hij kalm. Meer besloot hij er maar niet over te zeggen. Chiave moest nog een soort van geheim blijven, zelfs voor de toekomstige leden. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Kom, laten we de .. auto in elkaar zetten." Hij richtte zich op het materiaal en begon te bouwen. Hij probeerde het zo goed mogelijk te doen, ondanks dat hij nog nooit een auto had gezien. Tenminste, de stropers maakte gebruik van hele andere voertuigen. Toch probeerde hij zich het beeld dat Amore hem had uitgelegd zo goed mogelijk voor zich te halen. Gelukkig waren Evening en Spinarak er om te helpen.

Alles leek vredig. Een zacht briesje waaide door Shadow's vacht. Dat ze alleen het gras waar ze in zat voelde maakte haar niet bang. Haar ogen waren gesloten, zodat ze de leegte om haar heen niet zag. Met haar ogen dicht voelde ze dat het een mooie plek was, met mooi weer. Een rustige plek met het zachtste gras wat je ooit gevoeld had. Zelfs vrediger dan de Peaceful Plains. Het was een prachtige plek. Shadow wilde er voor altijd blijven..

De warme zonnestralen leken opeens te verdwijnen. Ook het gras kriebelde niet meer tussen haar tenen. Verbaasd opende Shadow haar ogen. Ze zat niet meer op die heerlijke plek. Ze zat midden in een eindeloze duisternis. ''Nee..'' mompelde ze, al wist ze niet waarom. Waar was ze? Ze keek angstig om zich heen, maar er was niks. Alleen zij was er. Maar, waar was ze? Twee lichtpuntjes verschenen opeens in de eindeloze duisternis. ''Help me!'' riep Shadow, maar de lichtpuntjes reageerden niet. Even dacht Shadow te zien dat ze knipperden. Dan waren het ogen. Maar, waarom hielp de Pokémon haar dan niet? ''Waar ben ik?'' riep ze. Haar stem was luider dan zonet. pas nu besefte ze dat ze gewoon hardop kon praten. En ze had geen pijnlijke wonden meer! Waren haar wonden dan een droom geweest? De lichtgevende ogen knipperden opnieuw, en werden toen opeens feller. De hele ruimte leek zich te vullen met het licht. Tientallen pijnscheuten schoten door Shadow's lichaam, alsof er van alle kanten messen langs haar lichaam werden gehaald. Ze voelde dat ze haar bewustzijn verloor.

Shadow opende langzaam haar ogen. Het felle licht van de zon verwarmde haar grijze vacht. Waar was ze? Zodra ze wat meer gewend was aan het licht zag ze in de verte nog een Pikachu wegrennen. Ze lag op de zachte vacht van een Quilava. Ze richtte haar ogen op het gezicht van de Quilava. Wie was dat? Angst kroop meteen door haar lichaam. ''Blijf van me af!'' gilde ze schor. Ze probeerde uit te halen met haar poot, maar miste en viel op de grond. Opnieuw kwam het gevoel dat honderden messen haar lichaam open reten. De pijn liet haar opnieuw flauwvallen.

Het duurde niet lang voor Shadow opnieuw haar ogen opende. Een grassprietje kriebelde in haar neus. Ze nieste, waardoor een grote snotklodder op het gras landde. Met een gezicht dat duidelijk walging uitstraalde schoof ze een klein stukje naar achteren. Daardoor kwam Evening in haar gezichtsveld. Ze draaide haar ogen naar hem toe. Heh? Ze had toch op zijn schouder gelegen? Had hij haar op het gras gelegd of zoiets? Waarschijnlijk.. Shadow zuchtte, waarna ze voetstappen hoorde. Voetstappen van een Riolu, dé Riolu. Ze draaide voorzichtig haar kop in zijn richting. Ze luisterde niet naar de woorden die hij sprak. Op een of andere manier leken ze betekenisloos. Alsof ze de taal nooit had leren spreken. Ze sloot haar ogen weer. Een pijnscheut trok door haar kop, maar het was niet genoeg om haar weer buiten westen te krijgen. Ze deed haar best te blijven luisteren naar wat er gezegd werd. Maar, niks drong tot haar door. Ze zuchtte opnieuw, waarna ze gaapte. Flauwvallen was vermoeiender dan ze verwacht had.

Riolu kwam eraan, en ging meteen bezig met de takken. Na een paar handige buigingen en met behulp van de spinnenrag van de Spinarak. Al snel was het klaar, en knikte de Riolu dankbaar naar de spinnenpokémon. Daarna wendde hij zijn kop naar Evening. "Evening, Amore wilde niet weggaan, maar dit is echt heel belangrijk. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons," Evening snoof lichtjes. ''Dat weet ik..'' sprak hij nog steeds licht beledigd. Hij kon er niks aan doen maar het beledigde gevoel ging maar niet weg. "Kom, laten we de .. auto in elkaar zetten." Evening knikte instemmend, en wou Shadow rustig op de grond gaan neerleggen, tot hij zag dat haar ogen geopend en op hem gericht waren. Ineens was er angst in haar ogen te zien. Doodsangst.''Blijf van me af!'' gilde ze ineens met een schorre stem. Bijna had ze Evening geslagen, maar het lukte haar niet om hem te raken. Evening sprong van de schrik achteruit, en Shadow viel op de grond neer, waarna ze weer buiten westen was.
Hij keek naar Riolu met een vragende en geschrokken blik. Had hij ook gezien wat Shadow net had gedaan? Wat was er nu weer met haar aan de hand? Evening sloot zijn ogen, en nam een grote hap lucht om tot rust te komen. Hij opende zijn ogen weer, en keek naar de bewusteloze Shadow. ''We moeten maar opschieten met die auto..'' zei hij zorgelijk met zijn mondhoeken duidelijk naar beneden gekruld. Hij liep wat richting Riolu, en plaatste nog een paar takken als ondersteuning. Hij moest Shadow wel laten liggen, stel je voor dat ze weer aanviel? Na een tijd aan de auto gewerkt te hebben vloog het schuldgevoel door zijn kop, en ging hij snel weer terug naar zijn partner. Shadow kwam weer bij, en opende haar ogen. Ze keek hem raar aan, en zuchtte een paar keer. ''Shadow?...'' vroeg Evening met een vragende toon. ''Gaat het wel goed met je?'' hij keerde zijn koppie wat schuin, en kwam voorzichtig nog wat dichter bij haar. Maar toch klaar om elk moment weg te kunnen springen.

Angst.. De plotselinge verandering in Shadow's emoties deed Riolu bezorgd opkijken. Ze riep dat Evening van haar af moest blijven en viel toen achterover. Evening was blijkbaar erg geschrokken van de plotselinge actie van zijn vriendin, dat hij snel naar achteren sprong. Riolu had echter bezorgd een paar passen naar voren gegaan en keek nu bezorgd naar de opnieuw flauwgevallen Raichu. Wat was er aan de hand? Was ze misschien aan het hallucineren van de pijn? Hij kon hier geen antwoord op geven, maar het deed hem hetzelfde denken als dat wat Evening tegen hem zei. Ze moest zo snel mogelijk geholpen worden..

Ijverig waren hij en Evening te werk gegaan en na een tijdje was het zogehete voertuig klaar. Het was misschien niet erg stevig en zou zeker geen rit van een uur overleven, maar het was tenminste goed genoeg om Shadow naar een veilige plek te kunnen verplaatsen. Peinzend wende Riolu zijn blik naar haar. Ze was wakker geworden en leek net de woorden van Evening aan te horen. 'Gaat het wel goed met je?' Iets wat Riolu ook graag wilde weten. Hij liep naar haar toe en pakte toen vriendschappelijk haar poot vast. Misschien dat Shadow weer plotseling een slaande beweging ging maken, al verwachtte hij dit niet. De angst die hij zojuist had gevoeld was er niet meer. "Denk je dat je het voor mekaar kan krijgen om zo te blijven zitten? Dan wordt het voor mij en Evening makkelijker om je op de auto te tillen," sprak hij kalm. Hij wilde haar zo snel mogelijk verplaatsen. Dan konden ze daarna haar wonden genezen, iets wat noodzakelijk was.

Woorden, zoveel woorden. Maar Shadow kon er geen touw aan vast knopen. Haar ogen gleden niet begrijpend van Riolu naar Evening. Waar spraken ze in Arceus' naam over? En toch waren het woorden in dezelfde taal die door haar gedachten stroomden. Woorden die ze dacht, maar meteen weer vergat. Haar geheugen leek wel een lekke zeef. Ze voelde nu pas dat Riolu haar hand had vastgepakt. Ze richtte haar ogen recht op die van hem. Meteen voelde ze een vreemd, kalmerend effect wat haar hele lichaam vulde met warmte. Shadow wist niet wat hij gedaan had, maar het maakte haar gedachtes een stuk helderder. ''Bedankt,'' mompelde ze zachtjes, misschien wel onverstaanbaar. Shadow zou niet weten wat ze had moeten doen als deze blauw met zwarte Pokémon niet haar vriend geweest was. Natuurlijk had ze Evening en Amore ook nog.. Amore! Waar was Amore? Riolu was hier, bij Shadow en Evening. Amore was bij Riolu geweest. Maar waar was ze nu? Shadow kon niet genoeg kracht bij elkaar schrapen om de vraag hardop uit te spreken. Ze richtte snel een blik op haar bebloedde vacht, om de ernst beter te bekijken. Het zag er naar uit dat ze nog lang verzorging nodig zou hebben. Een bizarre pijnscheut trok door het rode teken op Shadow's linker oog. Ze greep er naar, waardoor haar arm pijn deed. Met een gilletje van de pijn viel ze op haar rug. Met een zucht sloot ze haar ogen. Een pijnlijke uitdrukking ontstond op haar gezicht. Opnieuw schoot de pijn door haar hele lichaam heen. Had ze maar niet moeten vallen..

- Heb een poging meer van Evening er in te proppen, meer kan ik niet doen. -

Evening had slechts woorden gesproken. Riolu was echter diegene die iets deed. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand vast, waarmee hij haar weer bovenop hielp. Evening kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom stond hij daar nog zonder iets te doen? Shadow had hulp nodig, en hij was niet eens diegene die zijn partner als eerste hielp. Misschien was Evening wel helemaal niet zo’n goede partner voor Shadow. Wat had hij in die tijd dat ze partners waren nou allemaal voor haar gedaan? Bijna niets. Hij begon zich af te vragen waarom Shadow hem nou teruggenomen had. "Denk je dat je het voor mekaar kan krijgen om zo te blijven zitten? Dan wordt het voor mij en Evening makkelijker om je op de auto te tillen," Het klinken van zijn naam liet hem weer uit zijn gedachten komen. Hij schudde verward zijn kop en keek naar Riolu en Shadow, die op dat moment zacht en nog net verstaanbaar ''Bedankt,'' mompelde. Evening rende met al zijn kracht naar haar toe. Ineens greep ze naar haar oog waar het rood gekleurde teken overheen lag en viel daarna met een klein gilletje op haar rug. Evening zag het gelukkig meteen en rilde haar weer zo dat ze zat. Hij keek naar Riolu. Wat had hij zojuist nou gezegd? Oh ja, ze moesten haar zo snel mogelijk op de ‘auto’ tillen. Want hoe langer ze hier bleef, hoe meer er fout met haar kon gaan. ‘’Shadow.. het klinkt wat ongepast nu je net bent neergevallen, maar ben je er klaar voor om op de auto getild te worden? Hoe eerder je hier weg bent, hoe beter…’’ zei hij terwijl hij haar wat twijfelig aankeek.

Twee warme handen zetten Shadow weer overeind, zodat ze zat. Shadow wist meteen dat het die van Evening waren. Riolu's handjes voelden heel anders, en bovendien.. had hij waarschijnlijk net niet genoeg kracht. Ze opende haar ogen, die ze had dichtgeknepen door de pijn. Ze richtte ze op Evening zodra die begon te spreken. ''Shadow.. het klinkt wat ongepast nu je net bent neergevallen, maar ben je er klaar voor om op de auto getild te worden? Hoe eerder je hier weg bent, hoe beter…'' shadow fronste even. Ongepast vond ze het totaal niet. Zoals Eve al gezegd had was het beter als ze hier sneller weg kwam. Ze voelde zich steeds zwakker worden, hoewel ze af en toe ook weer 'krachtscheuten' voelde. ''Eve..'' Shadow trok Evening's oor naar zich toe zodat ze zeker wist dat hij haar kon horen. ''Schiet op..'' In plaats van te wachten tot Evening en Riolu in actie kwamen besloot ze echter eerst zelf wat te proberen. Ze liet Evening los en liet haar voorpoten op de grond landen. Dit deed ze op zo'n manier dat het niet al te veel pijn zou moeten doen. Vervolgens deed ze een poging haar achterpoten te gebruiken. Dat deed echter nog teveel pijn, dus sleekte ze zichzelf met al haar kracht aan haar voorpoten vooruit. Zo schoof ze heel wat dichter bij de 'auto'. Ze keek op naar het ding, en keek toen achter zich, naar Evening en Riolu. Haar poten waren zeker niet krachtig geoeg om haar daar op te tillen. Ze besloot een poging te doen om zo te gaan zitten als ze net zat. Het lukte met een aantal pijnscheuten die ze kon negeren. Vervolgens keek ze opnieuw om. Met haar blik probeerde ze duidelijk te maken dat ze snel weg wilde.

Shadow had plotseling naar oog met het rode teken gegrepen en was met een gilletje naar achter gevallen. Geschrokken en verbaasd keek Riolu haar aan en probeerde hij haar toen, samen met Evening weer overeind te krijgen. Ondertussen vroeg hij zich af of het puur toeval was geweest of dat het iets moest betekenen dat ze pijn had, precies op de plek waar het rode teken zich bevond. Maar, lang om hierover na te denken had hij niet. Shadow moest die auto op en wel zo snel mogelijk.

Zo goed als ze kon had Shadow zich naar de auto versleept. Riolu voelde de enorme pijn die door haar lichaam schoot en hij vond het vreselijk dat hij haar hier niet mee kon helpen. Zo voorzichtig mogelijk pakte Riolu haar met beide handen aan haar ene arm vast. Dat zijn gebroken arm hier hevig tegen protesteerde negeerde hij. Shadow was op dit moment vele malen belangrijker. "Ik hou dit niet lang vol, dus we moeten haar nu op de auto tillen. Ben je er klaar voor Shadow?" sprak hij zo kalm mogelijk. "Oke, 1.. 2.. 3.." Met alle macht probeerde hij Shadow op de auto te krijgen. Ook probeerde hij er goed op te letten haar zo min mogelijk pijn te doen. Uiteindelijk was het gelukt en tegen die tijd trilde zijn gebroken arm van vermoeidheid. Riolu leek even opgelucht te glimlachen, maar wist dat ze er nog niet waren. Shadow moest nu eerst naar een veilige plek worden gebracht, onder beschutting van bomen. Gelukkig grenste het veld aan het bos, dus was dit niet ver.
Riolu richtte zijn blik op Evening en pakte toen het uiteinde van de auto beet. "Als jij duwt, dan probeer ik te sturen," sprak hij vervolgen. Natuurlijk zou Riolu ook meehelpen met trekken, zodat Evening niet alle last hoefde te dragen, maar met één arm kon hij nou eenmaal niet zo heel veel. Riolu haatte dit, maar hij moest het maar accepteren.

- Dit gaat een flutpost worden, alvast sorry <3 -

Riolu kwam Shadow's kant op en hielp haar de auto op. Hij telde af voor hij een poging deed haar op te tillen, wat Shadow vrij zinloos vond. Natuurlijk kon ze zich nu klaar maken, want het ging natuurlijk weer pijn doen. Maar hij kon beter sneller tillen en haar zo snel mogelijk weg brengen. De plaatsen waar Shadow handen voelde drukken deden pijn, maar ze liet geen kik horen. Dat zou misschien beledigend zijn. Gelukkig voelde Shadow al snel de auto onder haar billen en werd ze losgelaten. Ze liet zich voorzichtig op haar rug vallen. Ze moest al haar spieren aanspannen om niet te hard te vallen, maar het lukte. ''Als jij duwt, dan probeer ik te sturen,'' klonk de stem van Riolu. Shadow wist niet of Evening antwoord gaf, want ze sloot haar ogen en negeerde wat er om haar heen gebeurde. Zo kwam ze tot rust en voelde ze de pijn nauwelijks meer. Het laatste wat ze doorhad, was dat de auto in beweging kwam. Daarna viel ze al snel in slaap.

- Zeg, aangezien dit topic nu al 2 maand 'fzo duurt, zal ik als dit helemaal is afgesloten een nieuw topic openen wat zich later afspeelt. Shad is dan dus al wat beter genezen enzo. Dus, graag snel dit afsluiten. Dit was mijn laatste post hier. x] -

Shadow fronste. ''Eve..'' Evening hield zijn kopje ietsjes schuin, waarna Shadow zijn oor naar zich toe trok, om er zeker van te zijn dat hij haar zou horen. ''Schiet op..'' Evening fronste, en knikte daarna. Voordat hij haar vast kon pakken sleepte ze zich echter dichter bij de auto. Evening had de hele tijd met zijn armen gestrekt achter haar aan gelopen, voor als ze viel. Hij wou haar wel al nu oppakken, maar ze leek er vastbesloten van te zijn dat ze dat kleine stukje alleen kon afleggen. Eenmaal bij de auto ging ze met zichtbare moeite zitten en keek achterom. Evening glimlachte zwakjes. ''Goed..'' zei hij, en keek van Shadow naar de auto. ''Laten we je er maar optillen..'' Evening keek eerst achterom of Riolu er al aankwam, maar gelukkig stond die al bijna naast hen. Aan zijn gezicht kon Evening zien dat hij zou helpen met Shadow tillen, ook al kon hij niet veel kracht zetten met zijn gewonde arm. "Ik hou dit niet lang vol, dus we moeten haar nu op de auto tillen. Riolu pakte Shadow vast, en meteen hielp Evening hem. ''Ben je er klaar voor Shadow?" Zei hij tegen Shadow. Evening wist verder niets te zeggen, en concentreerde zich maar op het omhoog duwen van Shadow. "Oke, 1.. 2.. 3.." en voordat hij het wist, was het hen gelukt en zat Shadow op de zelfgemaakte auto. Shadow leek niet veel pijn te hebben en ging liggen, ook al kon dit ook schijn zijn om Evening en Riolu niet ongerust te maken. "Als jij duwt, dan probeer ik te sturen," zei Riolu vervolgens tegen Evening. Evening knikte. ''Is goed, Riolu..'' antwoordde hij. Hijzelf kon veel meer kracht zetten, dus was duwen voor hem het meeste geschikt.
Hij wierp nog een blik op Shadow, die haar ogen al gesloten had, voordat hij de wagen voortduwde, op weg naar een veiligere plek.

[Sorry voor de laatheid. Ik kreeg dagenlang geen verbinding meer >.<]