Zwierig zweefde er een pokémon door het bos van pokerpg. Ze was hier net nieuw aangekomen en het was niet vreemd dat sommigen niet wisten wat ze was. De pokémon was een Gardevoir die de naam Melodie droeg. Die naam was haar vele jaren geleden gegeven en vaak, zo ook nu, deed ze haar naam eer aan. Met een fluweel zachte stem zong ze: “Ik ben zij die de toekomst ziet, ik ben zij die weet wat geschied. Ik ben zij die neemt en geeft, maar vrees mij niet. Ik ben zij die zorgt voor al wat leeft, dus luister naar mijn lied.” Terwijl ze zong keek Melodie recht vooruit, maar ze wist waar elke pokémon in dit bos zich bevond. Ze kon de energie van elke pokémon voelen en wanneer ze tegenover eentje stond kon ze diens gezicht en houding zo goed lezen, dat men fluisterd dat ze kan gedachtenlezen. Ze glimlachte. Een vreemde roddel was dat geweest. Ze kon de toekomst zien en dan waren ze bang dat ze kon gedachten lezen. Pokémon waren soms vreemde wezens. Bij een omgevallen boom hield ze halt. Triest streek ze over gespleten hout. “Vrees niet mijn vriend. Je offer is niet voor niets.” Fluisterde ze. Natuurlijk had ze gelijk. Tussen de ontblootte wortels schuilden Paras en Wurmple, zijn bladeren hadden al als voedsel gedient en zelfs zijn stam was nu het huis van Furret en Rattata. Toch werd ze triest bij het zien van de boom. Melodie zuchtte en zweefde weg bij de boom. Dit hoefde ze niet langer aan te zien.

Een wit met groene gedaante bewoog zich voort door het bos. Het was een Kirlia. Dit viel de meesten niet op, omdat ze nogal snel door het gebied ging. En, dan niet op de normale manier. Ze sprong van tak naar tak, hoog in de bomen. Ze was er aan gewend geraakt om niet op te vallen, dus dat deed ze ook niet. Elke sprong was foutloos, even als elke landing. Nooit hoorde je haar. Geluidloos bewoog zij zich voort. Na een tijdje merkte ze dat er een Pokémon in de weg zat. Het was een mankey, die op een tak zat. Als hij daar zou blijven zitten, zou zij op hem springen, en zouden ze samen uit de boom vallen. Natuurlijk kon het haar niks schelen dat hij uit de boom zou vallen, zolang zij maar boven bleef. Ze zette een lichte grijns op haar gezicht. Een soort vreemde gele gloed vormde zich om haar lichaam heen. Vervolgens verschenen er lichtblauwe balletjes. Ze vuurde de Hidden Power af op de Mankey, die uit de boom viel. Ze grinnikte zacht en zette zich sierlijk af. Met een sierlijke beweging landde ze op de dikke tak van de volgende boom, waar de Mankey hiervoor gezeten had. Maar, ze was hier niet om spelletjes te spelen. Ze had een vreemd visioen gehad toen ze in de toekomst had rondgeneusd. Ze had een vreemde gedaante gezien, die niet helemaal scherp was. Maar, wat ze wel had gezien, was dat zij zelf niet bepaald blij zou zijn bij het zien van deze persoon. Ook wist ze dat deze zich bevond in het Timerise Forest. Na een tijdje zag ze een Gardevoir. Een Shiny. Ze herkende deze maar al te goed. Met een sierlijke salto sprong de Kirlia uit de boom. ''Hallo, Melodie,'' sprak ze met een valse grijns. ''Wat doe jij hier?'' vroeg ze vals, terwijl ze een wenkbrauw ophief.

Melodie hield halt. Ze had een vreemd voorgevoel, iets zij het dat het tijd was om te Zien. Ze legde haar handen tegen elkaar en sloot haar ogen. Ze Zag een gedaante, hoog in de bomen. Haar bewegingen waren sierlijk, haar sprongen perfect. Ze zou spoedig de plaats bereiken waar ze zich nu bevond. Melodie keerde terug naar het heden en richtte haar ogen op de boomtoppen. Al gauw kwam de Kirlia in zicht en met een salto landde ze voor haar. Kalm keek Melodie naar de pokémon. ''Hallo, Melodie,'' sprak ze. De grijns op haar gezich thad iets duisters. Melodie keek haar nog altijd uitdrukkingsloos aan. Wat was er van haar geworden? ''Wat doe jij hier?'' Het was een onbeleefde vraag en het gezicht van Music maakte het er voor Melodie niet beter op. “Gegroet Music.” Haar stem klonk fluweel zacht, maar haar ogen smeulden. Gewetenloos, klein monster. “Ik neem aan dat je de reden van mijn komst wel kan raden.” Vervolgde Melodie, terwijl er langzaam woede in haar ogen te zien was. Waarschijnlijk had Music een niet al te goed beeld van haar toekomst, daar had Melodie al voor gezorgt. Ieder die haar toekomst probeerde te lezen zou enkel vage beelden te zien krijgen.

Het uitdrukkingsloze gezicht van Melodie irriteerde Music. 'Gegroet Music,' had Melodie gezegd. Haar stem zacht. Aardig. Blegh. 'Ik neem aan dat je de reden van mijn komst wel kan raden,' sprak de Gardevoir. ''Nee, helaas niet. Het enige wat ik wist was dat er één of ander persoontje zou komen dat mij alleen al met zijn, of in dit geval haar, komst zou irriteren. En, dat klopte.'' Ze hief één wenkbrauw op. Ze zag de woede in de ogen van de Gardevoir en grinnikte. Ze was niet onder de indruk van het feit dat haar oude zus Shiny was. Zelf vond ze groen een veel mooiere kleur dan blauw. Verder was ze nooit onder de indruk geweest van haar. Ze vond dat ze oud was. Te oud. Een soort oma, ofzo. Met een frons op haar gezicht begon ze te rekenen. Als ze het goed had, had de Gardevoir haar oma wel kunnen zijn. En, als zij al kinderen had, zou ze zelfs al overgrootmoeder zijn. Een grinnik ontsnapte uit haar mond terwijl ze zacht snoof. ''Nou, wat mot je hier, oma?'' Ze gromde binnensmonds terwijl ze een reden begon te verzinnen, ookal wist ze deze waarschijnlijk al. Melodie was erachter gekomen dat hun ouders dood waren. Ze had rondgeneusd en was erachter gekomen dat zij het had gedaan, en was hier om haar te wreken. Hmmn.. Music was benieuwd hoe zo'n gevecht zou gaan. Beiden konden teleporteren enzo. Melodie was ouder, maar zij had waarschijnlijk meer ervaring met vechten, omdat zij verschillende moorden had gepleegd. Bovendien was ze sneller. Ze fronste en probeerde na te denken.

Het antwoord van Music amuseerde haar. Haar visioenen waren dus inderdaad wazig geweest. Dus zij zag haar als een irritant persoontje? Ze zou haar eens laten zien wat irritant was! Music viel stil en aan haar gezichtstrekken zag ze dat de pokémon die nadacht. Zelf hield Melodie haar gezicht uitdrukkingsloos. Doordat ze anderen zo goed kon lezen zorgde ze ervoor dat dit bij haar niet het geval was. Maar goed, wanneer Music wist waarom zij hier was, kon dit nog best eens op een gevecht uitdraaien. Gauw inspecteerde ze haar omgeving. Hierbij gebruikte ze echter niet haar ogen. Met haar aura voelde ze waar de bomen, struiken, stenen en kuilen waren. Elke pokémon die ze tegen kwam gaf ze een waarschuwing. Al gauw waren de meeste pokémon uit het gebied. ''Nou, wat mot je hier, oma?'' Verbaasd keek Melodie naar haar zusje. “Oma? Goddank ben ik jou ouders niet. “ Ze schudde haar hoofd. Zo onbeleefd. “Ik ben hier, omdat mijn ouders een fout hebben begaan. Ze hebben jou verkeerd opgevoed, ze hebben je laten leven. Dat alles was een fout.” Melodie haald even diep adem. De gedachte aan haar ouders schrijnde, als een open wond. “Ik ben weggegaan toen ze hun hoofd verloren, maar jij. Je hebt ze gedood. Dat was onnodig.” Woedend keek de gardevoir naar Music. “Waarom heb je dat gedaan? Waarom heb je die andere pokémon gedood? En die mensen?” Toen werd haar uitdrukking weer zacht. “Wat is er met je gebeurt Music?” zei ze zacht.

Music zag iets in de ogen van Melodie. Nog steeds was het uitdrukkingsloos. Maar, wanneer Music keek naar de plek waarnaar Melodie keek, zag ze dat haar blik op oneindig stond. Een teken dat ze er niet bij was met haar gedachten. Een normale pokémon was dit niet opgevallen. Maar zij, als spion, merkte dat soort dingen altijd heel snel op. Ook merkte ze op dat de Pokémon wegliepen. Waren ze nou bang? De twee horens op haar hoofd bewogen even heel zacht. Ja.. Ze waren bang voor iets. Voor iets wat nog zou komen. Music dacht snel na en onderdrukte een grom. Melodie was iets van plan, dat was zeker. 'Oma? Goddank ben ik jou ouders niet,' sprak Melodie. Music keek op. ''Alleen jammer dat je nog niet op dezelfde manier bent geëindigd,'' gromde ze. 'Ik ben hier, omdat mijn ouders een fout hebben begaan. Ze hebben jou verkeerd opgevoed, ze hebben je laten leven. Dat alles was een fout.' Natuurlijk! Meteen viel alles op zijn plek. Volgens Melodie was het een fout van hun ouders dat zij, Music, was blijven leven. Ze had net iedereen weggestuurd, en was even afwezig geweest. Ze wachtte op een gevecht. Maar, Music zou niet degene zijn die dit gevecht zou beginnen. 'Ik ben weggegaan toen ze hun hoofd verloren, maar jij. Je hebt ze gedood. Dat was onnodig. Waarom heb je dat gedaan? Waarom heb je die andere pokémon gedood? En die mensen?' Music grinnikte zacht. Blijkbaar begreep de Gardevoir het niet. 'Wat is er met je gebeurd, Music?' vroeg Melodie toen zacht. Music haalde diep adem. Het leek op dit moment alsof ze elkaar goed kenden. Maar, het enige waar Music Melodie van kende, was van de verhalen van haar ouders en van foto's. En, natuurlijk van haar beeld in de toekomst. Ze haalde diep adem. ''Het was niet onnodig. Het was tijd om er een einde aan te maken. Bovendien, de mensen doodde ik voor een opdracht. A.. Iemand wilde dat ik dat deed.'' Ze grijnsde en keek Melodie aan, wachtend op een reactie.

Music scheen zich niks van haar woede aan te trekken, ze grinnikte enkel zachtjes. Melodie haalde even diep adem. Wat was er van haar geworden? Wat voor.. monster was ze? ''Het was niet onnodig. Het was tijd om er een einde aan te maken. Bovendien, de mensen doodde ik voor een opdracht. A.. Iemand wilde dat ik dat deed.'' Melodie haalde haar wenkbrauwen op? “Niet onnodig?” Ze hoorde hoe haar stem omhoog schoot en boos maande ze zich tot rust. Ze mocht haar concentratie niet verliezen. Ze streek haar gezicht weer uitdrukkingsloos, haar stem monotoon. “Elk leven is iets waard, hoe klein of onbenullig het ook mag lijken.” Melodie keek haar zusje doordringend aan. Het zou voor haar heel anders zijn. Zij wist niet hoe Melodie doordrongen was van het besef van het leven. Het besef dat alles op aarde waardevol was. Dat alles een leven had en dat je niet de macht mocht nemen er een einde aan te maken. “En als je opdracht kreeg die mensen te doden, wil dat dan zeggen dat je iemands slaaf bent? Dat je klusjes doet als een ordinarie meid?” Melodie zei het liefjes, wetend dat het Music furieus zou maken.Kleine onwetende Kirlia. Ze moest nog zoveel leren.

-oei, flutpost xD-

'Niet onnodig?' Music grinnikte bij het horen van Melodie's reactie. Bij het uitspreken van de twee woorden schoot haar stem omhoog. 'Elk leven is iets waard, hoe klein of onbenullig het ook mag lijken.' Music begon te lachen. ''Ja zeker,'' mompelde ze. De sarcasme in haar stem was goed hoorbaar. 'En als je opdracht kreeg die mensen te doden, wil dat dan zeggen dat je iemands slaaf bent? Dat je klusjes doet als een ordinarie meid?' Music grinnikte en schudde haar hoofd zacht. ''Nee, lieve Melodie,'' sprak ze. Haar stem was kalm, beheersd. Melodie dacht dat ze onwetend was, maar, dat was zij zeker niet. In de tijd bij haar ouders was ze verwend geweest, maar ze moest veel leren. Ze zag alles vanuit een ander punt dan de rest, zag de fouten die zij maakten, en besloot dezelfde fouten niet te maken. Zo had ze vele dingen geleerd, die nog eens van pas konden komen. Ze wist natuurlijk niet alles, maar dat maakte niet uit. Ze was nog jong. ''Je denkt toch niet dat ik een slaafje ben? Haha. Nee. Degene die het mij vroeg was de leider van een groep. Iemand die respect verdient. Voor zo iemand doe ik zoiets graag. Ik was toch al op moordpad, dus, wat maakte het uit om dat te doen? Het scheen belangrijk te zijn, en.. Bovendien is die persoon nu ook mijn leider,'' grijnsde Music, terwijl ze met haar ogen rolde.

-Oeps. Deze ook.-

Langzaam raakte Melodie geïrriteerd, maar liet dat niet merken. Met een haast dood gezich tstaarde ze Music aan die enkel sarcastisch grinnikte. ''Nee, lieve Melodie,'' antwoorde de Kirlia op dezelfde beheerste toon als haar zus. Melodie vernauwde haar ogen en liet haar blik over de pokémon gaan. Music was bllijkbaar nog niet van plan haar aan te vallen. Dat was mooi, Melodie hield niet van vechten. Ze dacht terug aan haar laatste, echte gevecht. Dat was al haast vijf jaar geleden met een Scizor die een gebied had geterroriseerd. Ze had hem verslagen en was nog lange tijd in het gebied gebleven om de gewonden te genezen en de gemeenschap te herbouwen. Ze wist echter niet of die Scizor ook maar in de buurt van Musics krachten zou komen. Ook zij was een Psygische pokémon en Melodie kreeg het vermoeden dat haar zusje meer evaring en kracht ha opgedaan dan ze aanvankelijk had gedacht. ''Je denkt toch niet dat ik een slaafje ben? Haha. Nee. Degene die het mij vroeg was de leider van een groep. Iemand die respect verdient. Voor zo iemand doe ik zoiets graag. Ik was toch al op moordpad, dus, wat maakte het uit om dat te doen? Het scheen belangrijk te zijn, en.. Bovendien is die persoon nu ook mijn leider,''

Melodie stond nog altijd roerloos met een uitgestreken gezicht. Stuk voor stuk ontleedde ze de zinnen die Music had gesproken. Ze was slim, ze wist hoe ze de juiste mensen in de kaart moest spelen. Bovendien verantwoordde ze haar daden door te zeggen dat ze toch al bezig was. Blijkbaar was ze van mening dat een leven meer of minder dan niet meer uitmaakte. Het scheen belangrijk te zijn.. Het had ervoor gezorgt dat de Kirlia nu lid was van een organisatie, Melodie gokte dat ze zich al aardig hoog in rang had opgewerkt. Melodie zuchtte even en sloot voor een seconde haar ogen. In haar ogen was het gevaarlijk om haar zusje zoveel macht te geven. Ze keek Music doordringend aan. “Wij verschillen, jij en ik. Door dezelfde, maar toch door heel verschillende ouders grootgebracht. Ik had inderdaad niet van je verwacht dat je een slaafje zou zijn, leidinggeven zit ons in het bloed. Jij beveeld en neemt geen bevelen aan. Natuurlijk wel wanneer jou dit mooi uit komt.” Melodie snoof. Hoe langer de conversatie duurde, hoe meer ze de pokémon tegenover haar verachtte. “Ik wil niet met je vechten, dat is tegen mijn principes. Maar hoe zou je anders gestraft worden? Wie anders zou die taak op zich moeten nemen?” Spuwde ze verafschuwd. In een flits hief ze haar armen en onmiddellijk verscheen er een blauw aura om haar heen. Paarse bollen verschenen om haar heen en met haar armen stuurde ze de Hidden Power op Music af.

OOC: Het werd eens tijd voor een gevecht xD

'Wij verschillen, jij en ik. Door dezelfde, maar toch door heel verschillende ouders grootgebracht. Ik had inderdaad niet van je verwacht dat je een slaafje zou zijn, leiding geven zit ons in het bloed. Jij beveelt en neemt geen bevelen aan. Natuurlijk wel wanneer jou dit mooi uit komt. Ik wil niet met je vechten, dat is tegen mijn principes. Maar hoe zou je anders gestraft worden? Wie anders zou die taak op zich moeten nemen?' Music luisterde kalm naar de woorden van haar zus. Plots ging alles veel sneller. In een flits hief de Gardevoir haar armen en er verscheen een blauwe laag om haar. Paarse bollen verschenen en ze schoot deze op Music af. Music wist zich op tijd te teleporteren en landde achter Melodie. Binnen een fractie van een seconde had ze een donkere bal voor zich gecreëerd, die ze naar Melodie afvuurde. Hierna sprong ze met een salto naar achteren, zodat er wat ruimte tussen haar en Melodie zat. Ze vuurde hierna nog een schok golf af, een aanval die niet te ontwijken was. Ze zette een lichte grijns op haar gezicht. Een zucht verliet haar mond. ''We verschillen niet zó veel, zie je?'' grinnikte ze vals. ''Jij vindt dat ik een fout heb begaan, dus wil je me straffen, door me aan te vallen. Wat is het verschil tussen dit, en wat ik met mijn..'' Ze fronste. ''Nee, ónze ouders heb gedaan?'' Een valse grijns ontstond op haar kop, terwijl ze op Melodie's reactie wachtte.

{Hmmn.. ^,^}

Music teleporteerde zich en Melodie hoefde niet te kijken waar ze neer kwam. Met een ruk draaide de Gardevoir zich om en riep onmiddellijk haar beproefde schild op. Dit bleek een slimme zet, aangezien Music een Shadow ball op haar af vuurde. Melodie keek met samengeknepen ogen toe hoe de pokémon sierlijk naar achteren sprong en een Shock Wave afvuurde. Melodie, die nog altijd omgeven was door de Protect, bleef roerloos staan en keek toe hoe de golf elektriciteit over haar heen spoelde. ''We verschillen niet zó veel, zie je?'' grinnikte haar zusje. ''Jij vindt dat ik een fout heb begaan, dus wil je me straffen, door me aan te vallen. Wat is het verschil tussen dit, en wat ik met mijn..'' Ze fronste. ''Nee, ónze ouders heb gedaan?'' Met een vlak gezicht staarde Melodie haar aan, terwijl ze met langzame passen naderbij kwam. “We verschillen wel. Ik vecht niet graag, sterker nog, ik veracht het. Jij houdt van vechten, je geniet van andermans leed.” Melodie snoof verachtelijk. “Bovendien heb ik nooit de intensie gehad jou te doden. Ook iets wat jij blijkbaar noodzakelijk acht.” Terwijl ze de Kirlia nog altijd aan staarde kleurden haar ogen blauw en ontstond er een blauwe gloed om haar heen. Haar ogen bleven gefixeerd op Music terwijl ze de Psygic deed.

~ Wiehie, heel laat. Maarja.. Ik heb pcverbod.. ~

'We verschillen wel. Ik vecht niet graag, sterker nog, ik veracht het. Jij houdt van vechten, je geniet van andermans leed,' sprak haar zus, Melodie, waarna ze snoof. 'Bovendien heb ik nooit de intensie gehad jou te doden. Ook iets wat jij blijkbaar noodzakelijk acht.' Music rolde overdreven met haar ogen. Ze voelde hoe een Psychic steeds dichterbij kwam. Ze wist net op tijd opzij te teleporteren. Het leek alsof ze al die tijd was blijven staan, tot de psychic langs haar schoot. Ze rolde met haar ogen en grinnikte. "Als je vechten zo veracht, waarom stoppen we hier dan niet mee? Dan ga ik vrolijk Pokémonnetjes vermoorden, en dan ga jij met bloemetjes praten." Ze haalde een keer diep adem en snoof. "Voor mij zit een leven zoals het jouwe er niet meer in, Melodie. Onze ouders hebben me verpest, zoals sommigen het zouden noemen. Ik ben kapot. En dat zal ik afreageren op iedereen die ik niet mag. Bovendien.. Ik heb toch al wat meer vriendjes dan jij hebt," sprak ze grinnikend. "Jij denkt dat je het allemaal wel gaat maken zo, dat je alles goed doet.. Maar dat is niet zo, Melodie." Ze richtte haar blik op oneindig. Haar ogen werden een beetje wazig. Snel schoot haar blik weer naar Melodie. "Kijk, Melodie. Ik beschouw jou niet als mijn zuster, evenals jij mij, waarschijnlijk. Je bent een volslagen vreemde voor me, ook al weet ik best veel door.. Tjah.. Je weet wel.. Die psychische krachten enzo.. En, onze ouders.." Ze snoof even minachtend. "Maar, verder ken ik je niet. En ik wil het ook niet, écht niet. Dus.. Ben je van plan iedereen die aan 'mijn kant' staat af te slachten? Zoja, dan zetten we dit gevecht voort. Anders, kan je je beter omdraaien en hoop ik dat we elkaar nooit meer zien."

Music teleporteerde en ontweek haar aanval. Melodie klemde haar tanden op elkaar om haar frustratie te verhullen. Ze was het toch niet verleerd? Had ze wel een kans tegen Music? De Kirlia was sterker en had meer ervaring met gevechten, maar zij was slimmer en was erg goed in het ontdekken van strategiën en zwakke plekken. "Als je vechten zo veracht, waarom stoppen we hier dan niet mee? Dan ga ik vrolijk Pokémonnetjes vermoorden, en dan ga jij met bloemetjes praten." Nu gromde Melodie wel. Music haalde het bloed onde rhaar nagels vandaan, zo genaamt dan. In elk geval was ze bozer en gefrustreerden dan de Gardevoir in jaren was geweest. "Voor mij zit een leven zoals het jouwe er niet meer in, Melodie. Onze ouders hebben me verpest, zoals sommigen het zouden noemen. Ik ben kapot. En dat zal ik afreageren op iedereen die ik niet mag. Bovendien.. Ik heb toch al wat meer vriendjes dan jij hebt," Melodie snoof sarcastisch. “Zwak hoor, de schuld op iemand anders afschuiven. Je maakt jezelf tot wat je bent, je basis doet er niet eens toe.” Beet ze Music toe. En wat hadden vriendjes hiermee te maken? Een machtsvertoon? Dit was iets tussen haar en Music, daar had verder niemand iets mee te maken.

"Kijk, Melodie. Ik beschouw jou niet als mijn zuster, evenals jij mij, waarschijnlijk. Je bent een volslagen vreemde voor me, ook al weet ik best veel door.. Tjah.. Je weet wel.. Die psychische krachten enzo.. En, onze ouders.." Music snoof minachtend en Melodie ademde sissend uit. Wat was dat kind onuitstaanbaar arrogant. "Maar, verder ken ik je niet. En ik wil het ook niet, écht niet. Dus.. Ben je van plan iedereen die aan 'mijn kant' staat af te slachten? Zoja, dan zetten we dit gevecht voort. Anders, kan je je beter omdraaien en hoop ik dat we elkaar nooit meer zien." Dit verbaasde Melodie. Ze streek haar gezicht glad, richte zich in haar volle lengte op en streek over haar gewaad. “Ik weet niet waar je het over heb Music. Blijkjbaar ben je in de veronderstelling dat ik hier ben met één of ander hoger doel. Dat is niet zo. Ik interesseer me niet in jou vriendjes, jou machtsvertoon, jou ‘kant’. Ik ben hier alleen om iets recht te zetten.’ Ze staarde haar zus aan. “Ik zie je nog altijd als mij zus, hoe verdorven je ook bent en ooit, wanneer je berouw hebt, zal ik er voor je zijn. Maar je hebt blijkbaar nogal was issues die je zelf uit moet zoeken. Vertel me eens wat over ‘jou kant’. Ik ben erg benieuwd.” Ze zei het rustig, alsof het een doodnormaal gesprek was. Melodie zorgde ervoor dat er niks aan haar gezicht was af te lezen. Als ze Music niet kon verslaan zou ze de pokémon op elke mogelijke manier dwars zitten.

'Zwak hoor, de schuld op iemand anders afschuiven. Je maakt jezelf tot wat je bent, je basis doet er niet eens toe,' sprak Melodie. Music snoof zacht. "Nee. Wanneer een Pokémon veel heeft meegemaakt zal dit zijn of haar leven kunnen veranderen," legde Music kort en snel uit. 'Ik weet niet waar je het over heb Music. Blijkjbaar ben je in de veronderstelling dat ik hier ben met één of ander hoger doel. Dat is niet zo. Ik interesseer me niet in jou vriendjes, jou machtsvertoon, jou ‘kant’. Ik ben hier alleen om iets recht te zetten,' sprak Melodie. Een lichte frons ontstond op Music's gezicht. 'Ik zie je nog altijd als mij zus, hoe verdorven je ook bent en ooit, wanneer je berouw hebt, zal ik er voor je zijn. Maar je hebt blijkbaar nogal was issues die je zelf uit moet zoeken. Vertel me eens wat over ‘jou kant’. Ik ben erg benieuwd.' Music fronste even. "Lustro," de naam sprak ze zacht en snel uit, "is een groep Pokémon die geleid wordt door een Umbreon, Akira. Ik ontmoette haar toen ik de leidster van de 'goede' groep moest afleiden; ik moest haar familie doden. Dit deed ik.. Het was simpel. Maar, ik ga je niet vertellen over onze toekomstplannen.. Dat zou verklappend zijn, hmmn? Maar, in ieder geval.. Onze leider lijkt meer op iemand die aan de andere kant zou horen te staan. Ze moordt nauwelijks, wordt kwaad wanneer er onderling gevochten wordt. Ze wil dat de groep hecht is, als een soort familie. Ik weet niet of dit is omdat ze weet dat dat handig is in gevechten, of dat ze een familie mist." Music haalde een keer diep adem, voor ze verder sprak. "Genoeg?"

Melodie keek bewegingsloos naar de Kirlia die op zachte, dringende toon begon te praten. "Lustro is een groep Pokémon die geleid wordt door een Umbreon, Akira. Ik ontmoette haar toen ik de leidster van de 'goede' groep moest afleiden; ik moest haar familie doden. Dit deed ik.. Het was simpel.” Melodie moest enige moeite doen om de verbazing van haar gezicht te houden .Zonet had Music niet willen vertellen in wiens opdracht ze had gedood en nu gaf ze het zomaar weg. Slordig, kleine Music. Je vind mij misschien oud, maar jij bent nog jong en een stuk minder oplettend dan je denkt. Nu ik weet waar jou trouw ligt, kan ik je meer tegenwerken dan jij denkt. Ze dacht het, maar sprak niet. Dat ging ze Music niet aan haar neus hangen. “Maar, ik ga je niet vertellen over onze toekomstplannen.. Dat zou verklappend zijn, hmmn?” De Gardevoir lachtte even spottend. Achter die plannen kwam ze vanzelf wel. “Maar, in ieder geval.. Onze leider lijkt meer op iemand die aan de andere kant zou horen te staan. Ze moordt nauwelijks, wordt kwaad wanneer er onderling gevochten wordt. Ze wil dat de groep hecht is, als een soort familie. Ik weet niet of dit is omdat ze weet dat dat handig is in gevechten, of dat ze een familie mist." Melodie hief haar wenkbrauwen, terwijl Music tegelijkertijd diep in ademde. Het verbaasde haar op twee fronten. Ten eerst leek Music het vreemd te vinden dat de leider van de slechte groep nauwelijks moorde, terwijl zulke dingen juist vaak gedelegeerd werden naar leden van lagere rangen. Ten tweede, haar organistatie. Ze wilde een hechte groep. Slim. Wanneer de leden van de Lustro werkelijk één groep vormden, zouden ze een erg grote bedreiging zijn. Daarin lag vaak de kracht van de ‘goede kant’.

"Genoeg?" vroeg de Kirlia die tegenover haar stond. Melodie keek haar recht aan en glimlachte even. “Je geeft veel stof tot nadenken, kleine zus.” Ze sloeg haar armen over elkaar, de dreiging van een echt gevecht leek uit de lucht nu ze beiden hadden gemerkt dat ze aan elkaar gewaagd waren. “Maar ik kan me niet indenken dat deze groep zomaar mag en kan bestaan.” Melodie kneep haar ogen even samen en ontspande toen weer. “Ik denk niet dat andere, gewone pokémon zomaar over zich heen laten lopen. En dan heb je nog de groep die er werkelijk wat aan wil gaan doen.” Er moest zo’n groep zijn. Of zijn geweest. Maar er zou altijd een verzet zijn. Als die er niet was, zou ze er persoonlijk voor zorgen dat deze er kwam.