Verscheidene vogel pokemon vlogen verschrikt op, pokemon die dit niet konden renden zich zo snel al ze konden, uit de voeten. Een enorme Vlammewerper raaste door de bomen en het vuur greep alles wat het maar grijpen kon. Het verspreide zich ongelofelijk snel, en hoe meer het at des te hongeriger het werd. Kiara grijnsde en liep met stevige passen door, dit was wat ze allemaal in haar eentje kon.. Daar had ze die 17 sabeley's nergens voor nodig. Overal waar zij liep week het vuur voor haar uiteen, een bredere grijns verscheen op haar gezicht. Zij had er controle over, ze kon er met gemak doorheen, had totaal geen last van de hitte, en ze zorgde ervoor dat het hele bos werd vernietigd. Precies zoals Shiny haar de opdracht had gegeven. Een pidgey viel als een lappenpop naar beneden en belande naast haar poten. De pokemon was waarschijnlijk gestikt in de rook, maar ze had er totaal geen medelijden mee. Zo was ze gewoon, haar hart was gevuld met duisternis en haat. Ze trapte de pidgey weg alsof het een klein takje was en liep daarna door. Ze merkte een stuk bos die nog niet helemaal in de vlammenzee was geraakt. Ze opende haar bek en vuurde een Heat Wave af. De bomen trokken helemaal krom van de hitte en waren na een paar snelle seconden totaal verschroeid tot as. Met een valse grimas ging ze op een steen zitten en keek ze tevreden rond.

Aleran lag samen met Feathers rustig te slapen tegen een zonloze boom aan, in het Timerise Forest. Plotseling werd het heel heet onder Aleran's voeten en maakte hij Feathers wakker. ''Feathers! Feathers! Word wakker, straks worden we geroosterd, en ik wil dit zo snel mogelijk oplossen!'' riep hij zo hard als hij kon. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was, en het werd hem behoorlijk heet onder z'n voeten.

Feathers werd wakker en opende langzaam haar ogen, en keek Aleran slaperig aan. ''Watizurr?'' vroeg ze half gapend en keek toen pas naar het vuur. zijzelf was een vuur pokemon, en had er geen last van, maar het bos mocht niet gesloopt worden! Ze stond snel op, en keek rond, totdat ze Kiara opmerkte. ''HEE!'' riep Feathers naar haar, zo hard dat ze het wel moest horen. ''Wat ben jij nou weer aan het doen, idioot?'' zei ze, niet wetend dat het een Dark-sider was. Ze rende naar het vuur en begon er op te stampen. Natuurlijk kreeg ze het niet uit, en ze keek boos naar Kiara. ''Pyromaan..'' siste ze, terwijl de vlammen haar poten likten.

''Feathers! Schat! Kijk uit!'' riep Aleran in paniek. ''Kijk naar je poten, astjeblieft ga daar weg.. We kunnen haar niet aan!'' en hij rende ook richting het vuur. ''We kunnen beter hulp halen, schat. Misschien Celebi, de bewaker van het bos.. misschien Dustfire.. de beschermer van de pokémon. Maar kom astjeblieft uit het vuur.'' zei hij nietwetend dat hij er zelf ook in stond. De pijn brandde in zijn poten.

Een schreeuw weerklonk in haar oren en arrogant draaide ze haar kop. Een mightyena en Arcenine stonden vlak voor haar. Ze grijnsde, het waren van die goedzakjes. Met een sierlijke boog sprong ze van de steen en belande ze een paar meter verwijder van de arcenine. 'Wat ik aan het doen ben? nou waar lijkt het op?' zei haar zuivere stem. Sierlijk zette ze een paar passen in de richting van de twee pokemon terwijl haar twee rode ogen begonnen te gloeien. 'Ik zou jullie zielig bosje maar niet proberen te redden, ik heb gehoord dat de legendarische pokemon nu zijn gevangen genomen, jullie kunnen niks doen..' haar zachte, heldere stem kwam merkwaardig genoeg boven het gebulder van de vlammen uit. Ze ging zitten en begon arrogant haar poot te likken, wel hield ze met haar roodgloeiende ogen de twee strak in de gaten.

Aleran zag de pokémon dichterbij komen, maar hij trok zich er niks van aan.
''Feathers kom mee, we moeten hulp zien te zoeken. Misschien een waterpokémon.. Een hele sterke en grote waterpokémon!'' riep hij nog steeds uit paniek. Zijn poten brandden en pijnigden steeds meer. Hij moest hier weg zien te komen, maakte hem niet uit hoe. Al moesten ze Kiara aanvallen. Aleran wist geen enkele andere mogelijkheid en sprintte opeens naar Kiara en beet haar keihard in haar staart. Er kwamen behoorlijk wat bloeddruppels uitgedruppeld. Hij wist niet of het haar veel pijn deed, maar effect had het wel want Kiara's kop was behoorlijk pissig en vertrokken.

Feathers keek dom naar Aleran. ''Ik weet dat ik in het vuur sta. Ik voel het niet eens'' zei ze slim en liep toen langzaam het vuur uit, om Aleran gerust te stellen. Ze hief haar poot in de lucht. ''Zie je? niks aan te zien..'' zei ze, en zette haar poot stevig neer, en keek strak naar de Ninetales. de ninetales spotte met haar, en Feathers werd behoorlijk pissig. ''oeehh, wat zijn we weer stoer, met je rood gloeiende oogjes. Schat, je contactlenzen flippen volgensmij'' [omg xD] Daarna vertelde Kiara over de legends. ''WAT??!! '' zei Feathers ongelovig. ''De legends weg? dat kan niet.. dat zeg je alleen om ons bang te maken. Dat lukt je lekker niet! ''ze keek dom naar Kiara, maar voordat ze op haar af wou springen beet Aleran al in haar staart. ''Aleran, ik zou maar wegwezen. Strax heeft ze laserogen ofzo.'' zei ze dom, ze was nogal melig. Ze sprong over de ninetales heen, en keek achterom naar aleran. ''Laten we.. idd hulp halen.. ik bedoel.. ik kan geen branden blussen,.. hehe'' zei ze dom.

[Verkeerde account?]

Een kleine ballon verscheen tussen al het vuur. Hij lachte gemeen en keek heen en weer. Alle pokemon vluchtte voor het vuur en hijzelf had het water uit de grote meer van Timerise Forest met zijn Psychic naar een andere plek zodat ze het zo niet konden blussen. 'Bal aan.' Glimlachte hij gemeen. Hij vuurde een Shadow Bal op een boom af de boom viel op een paar andere bomen die al waren omgevallen.

(een heel meer weghalen met Pschic? origineel xD)

Voor ze het wist zaten de Mightyena zijn tanden in één van haar staarten. Vals draaide ze haar kop en haar ogen begonnen nog feller te gloeien. 'Dat was een hele stomme fout van je!' zei ze kil. Tuurlijk deed het zeer, maar er was iets wat de mightyena blijkbaar was vergeten... In haar negen staarten zaten magie, hiermee kon ze vloeken over andere pokemon uitspreken. Vloeken die wel 1000 jaar konden duren. Er zat een speciale energie en een bovennatuurlijke kracht in haar staarten, dit zorgde er dan ook voor dat ze 1000 jaar kon leven. Aan haar staarten komen was dan ook een heel, maar dan ook een heel, slecht plan.Kiara duwde de mightyena van zich af en draaide haar complete lichaam naar hem toe. Haar negen staarten bewogen totdat ze kaarsrecht achter haar lichaam stonden. Dit zag er vrij angstaanjagend uit. Zonder dat Aleran er iets aan kon doen kwam er een rood veld om hem heen. Via Psychic tilde ze hem in de lucht en smeet ze hem tegen een brandende boom aan. Hierna draaide ze zich kwaad om naar de arcenine 'had jij nog wat te zeggen?' schreeuwde ze kwaad. Ze moesten blij zijn dat ze nog geen vloek over hen had uitgesproken, dit kon ze wel ieder moment gaan doen..

[Geen ispritatie =3]

Stero keek om zich en glimlachte doorgjes. Hij keek naar een paar pokemon die probeerde weg te rennen voor het vuur. 'Thunder..' Mompelde hij. ER schoot een Thunder voor hun en voor hun vlogen de bosjes ook in vlam.

(Weetje Stero en Kiara, Feathers en Aleran waren al weg. Ohnee grapje. Verkeerd. Ik dacht dat Feathers de allerlaatste zin bedoelde dat ze wegrenden.)

Aleran leed veel pijn omdat hij tegen een brandende boom werd aangesmeten. Hij was zelf een Dark pokémon dus kon er niks aan doen dat hij niet tegen het vuur kon. Zijn rug brandde kapot. Aleran was zelf bewusteloos maar voelde wel de irriterende pijn. Veel kon hij niet doen, maar voordat hij viel hoorde hij wel de zachte en gevoelige stem van Feathers. Dat maakte hem gelukkig. Hij wist dat hij dood zou gaan als hij niet snel hulp kreeg. En Feathers was zelf ook nog in gevaar.

'had jij nog wat te zeggen?'' vroeg de ninetales aan Feathers. Feathers hoofd werd rood van woede. Niet dat je dat kon zien, door haar vacht heen.. Ze draaide haar kop Richting Aleran, en schrok zichzelf een ongeluk toen ze zag dat zijn haren van zijn huid afbrandden. Meteen sprong ze terug, en rende door het vuur naar Aleran toe. Ze doofde eerst zijn haren, en tilde hem daarna heel voorzichtig op, en ze hief hem op haar rug. Eigelijk was er nog best een verschil in grootte tussen hun twee, en daar was ze nu dankbaar voor.

Ze wou niet wegvluchtten van de pokemon. Alsof ze een zwakkeling was, een mietje. Nee, het liefste vloog ze nu nog naar de ninetales toe om haar keel aan stukken te scheuren, maar ze kon Aleran onmogelijk laten liggen. Ze kon hem niet kwijtraken. Hij maakte haar gelukkig. ''Hou vol, Aleran'' zei ze zacht. Ze concentreerde zich op de Dark-siders en rende toen weg. Ze moest Aleran verzorgen. En snel.

Aleran voelde zich slap en leeg. Hij kon zich niet bewegen, en als hij dat kon.. kostte het hem extra veel energie en moeite. Hij voelde het vertrouwde pootje van Feathers op z'n rug. Langzaam maar veilig werd hij opgetild en voor hij het wist was hij samen met Feathers op een veilige plaats. De zweetdruppels vielen van z'n koppie af. Veel energie had hij niet meer, en de pijn brandde nog steeds hevig. ''Feathers..'' kreunde hij zacht en onverstaanbaar. ''Weet.. weet.. weet.. dat ik van je ho...ou.. schattt''.

Met een brede valse grijns keek ze de twee pokemon aan. Stero negeerde ze totaal. De mightyena was gemeen terecht gekomen en lag nu bewusteloos op de grond. De arcenine werd woedend en rende naar haar 'grote geliefde' toe. Uiteindelijk verdween de arcenine met Aleran op haar rug. Dit vond Kiara jammer, ze had zin om deze liefde eens lekker met een vloek te gaan verbreken. Maar dit kwam een andere keer wel. Kil keek ze om zich heen, haar werk hier was voltooid, het zogehete Timerise forest, was nu compleet verwoest. Kiara draaide zich om, liep met een arrogante houding voorbij Stero, en verdween uiteindelijk tussen de vlammen.
(topic uit)

Een kleine growlithe rende door het bos. Haar oogjes stonden bang, toch bleef ze doorrennen. Het gekke alleen was, ze rende niet weg voor de enorme vuurzee, nee ze rende er juist naartoe. En dit voor één reden, ze had haar ouders geroken, haar ouders die zich midden in deze vurzee bevonden. Nouki was er meteen op af gerend, zonder aan de gevolgen te denken. Ze moest haar ouders zien te vinden, misschien waren ze gewond of erger...
Een brandende tak viel omlaag en belande vlak naast Nouki, ze schrok en sprong opzij maar rende hierna weer verder. Van het vuur had ze geen last, ze was namelijk een vuurpokemon, toch was het angstaanjagend om te zien.
Na een tijdje werd de geur van haar ouders steeds sterker, maar er kwam ook een nieuwe geur bij, eentje die haar hart sneller liet kloppen van angst. Bloed..
Nouki kwam bij een plek aan waar duidelijk een gevecht was plaatsgevonden, of in ieder geval, iets dat daarom leek. De geur van haar ouders vervaagde hier terwijl de geur van het bloed sterker werd. Durfde ze om te kijken? Heel voorzichtig draaide Nouki haar koppie en wat ze toen zag deed haar hart bijna stil staan. Een enorme bloedvlek zat op een boomstam, normaal zou ze hier niet veel aandacht aan besteden, maar de plukken zwart haar en de geur maakte genoeg duidelijk van wie dit afkomstig was. Aleran. 'papa?!' riep Nouki bang 'Mama?! waar zijn jullie?!'. Geen antwoord, Nouki voelde de angst haar hele lichaam inkruipen. Ze rende door, bang en verward. Sneller, steeds sneller, de vlammen en bomen zag ze niet eens meer. Dood... Haar vader was dood.. Deze vervelende gedachte spookte de hele tijd door haar hoofd. Opeens voelde ze een stekende pijn in haar pootje, ze was blijven haken in een boomwortel. Nouki viel voorover en viel met een harde smak op de grond. Ze snikte, ze was te bang en te moe om nog op te staan. Een traan rolde van haar wang. 'H-help.. Mama? papa?' zei ze zachtjes snikkend.

Pearl liep voorzichtig richting de kleine Growlithe. Vuur dat haar weg blokkeerde, liet ze verdwijnen met haar wateraanvallen, dus het was voor haar geen probleem. Het liefste ging ze nog de hele dag verder met blussen, maar de Growlithe ging voor. Pearl keek Growlithe met een lieve, maar rare glimlach aan. ''Wat doe je hier, in dit brandende bos? zijn je vader en moeder er niet?'' vroeg Pearl, niet wetend dat ze die juist zocht. Het vuur om hun heen blustte Pearl ook, en daarna liep ze richting de boom waar de plukken haar en bloedvlekken op zaten. Ze maakte een schrikkerige beweging naar achteren, en wendde toen haar kop af van de boom. Ze hield niet van bloed. Ze rilde even, en liep toen weer naar de Growlithe. ''Lukt het je om op te staan, of moet ik je helpen?'' vroeg ze met een zachte stem.

Opeens hoorde Nouki een lieve stem op de achtergrond en met betraande wangetjes keek ze op. Het was een vaporeon, een shiny om precies te zijn. Ze snoof zachtjes 'ehm.. mijn mama en papa zijn hier ergens... M-maar ikke kan ze niet vinden' zei ze verdrietig. Toen de vaporeon vroeg of ze op kon staan knikte ze zachtjes, met bibberende pootjes wist ze overeind te krabbelen. 'W-weet jij waar mijn ouders zijn? Het zijn een growlithe en een Mightyena' toen ze de soort pokemon van haar vader noemde keek ze snikkend naar de bloedvlek op de boom. Dit maakte duidelijk genoeg dat deze van haar vader afkomstig was. 'Ikke ben bang dat papa al dood is...' zei ze moeilijk en Nouki barste weer in tranen uit.

Pearl keek met medelijden naar Nouki. Wat haatte ze het om pokemon in de problemen te zien. Ze zuchtte even, en luisterde naar Nouki. Een growlithe en een Mightyena? Pearl dacht na. Op de heenweg hier naartoe zag ze in de verte een Arcanine rennen met een Mightyena op haar rug. Waren dat de ouders waar Nouki het over had? ''Ik heb een Arcanine en een Mightyena gezien. De mightyena zag er inderdaad niet goed uit, maar volgens mij leefde hij nog..'' Antwoordde Pearl, en keek nog eens naar de boom. Ze had echt geen idee wat hier gebeurd was, en dat zou ze vast ook niet willen weten. ''Volgensmij zag ik ze richting de rivier gaan... Ik kan je er brengen, als je wilt'' Zei Pearl. Ze kende het gebied niet erg goed, maar wel de plekken met water natuurlijk. Ze glimlachtte.

Haar vader leefde nog.. Nouki was zo blij dit nieuws te horen dat ze stopte met huilen. 'Ja, alsjeblieft!' riep ze uit, en van blijdschap, dat de vaporeon dit wilde doen voor haar, begon haar staart zwakjes te kwispelen. 'Ik ben trouwens Nouki..' zei ze zachtje. Haar blauwe oogjes keken even om zich heen, de vlammen waren nu al aardig gedoofd maar de restanten waren nog duidelijk te zien. Bomen waren pikzwart of helemaal verschrompeld tot as. Planten, bloemen, gras alles was weg. Hier kreeg Nouki een naar gevoel van, het woud gaf hen leven en nu was dit leven verwoest. Ze schudde verdrietig haar koppie en wende toen haar blik weer naar de vaporeon. 'Laten we gaan..' zei ze nu nog zachter, hoe langer ze hier bleef des te naren haar gevoel werd.