Een jonge Axew, kleiner dan een normale versie, huppelde door het bos. Zijn ogen waren in een tevreden glimlach dicht geknepen en zijn mond drukte dat ook uit. Heerlijk was het om zorgeloos rond te dwalen in een gebied wat nog onbekend voor je was. Dat dacht hij, althans.. Sommige Pokémon zouden denken dat hij vreemd was, of op zijn minst, niet normaal. Hij moest wel toegeven, dat was hij soms ook wel. Soms was hij dagenlang aan het fantaseren, over iets wat hem helemaal geen barst boeide. Zo gingen de dagen voorbij, de een leuker dan de ander, oftewel, hij verveelde zich ernstig. Geen enkele dag ging voorbij zonder dat hij iets miste in zijn leven. Familie. Vrienden. Maar dat was helaas niet voorbij gekomen of had hij dat ooit gevonden. Het was niet echt leuk, het elven wat hij op dit moment had. Hij moest alles voor zichzelf doen, zijn eigen voedsel, voor zichzelf zorgen. Maar áls hij een keer ziek zou worden, kon hij niets doen. Zijn lot zag er dan ook niet echt vrolijk uit, terwijl hij dat nu wel was. Waarom? Dat is haast niet uit te leggen…
Bomen flitsten voorbij en de grond onder zijn poten bedekte zich langzaam met een zacht en dun laagje mos. Hoe dieper hij in het bos kwam, hoe groener het overal werd. Héél even stopte hij om zijn omgeving te bekijken, maar zag niets ongewoons, hij nam weer het huidige pasje aan. Langzaam verscheen de glimlach op zijn gezicht weer en ging hij weer verder zoals hij begon. Frosty voelde hij de zon, die door de bladeren van de bomen heen scheen, op zijn huid scheen en hem een warm gevoel gaf. Een kinderlijke lach ontsnapte uit zijn keel. Weer stopte hij, dit keer niet om iets te bekijken, maar om even te genieten van dit moment. Frosty nam een grote hap lucht en uitte die als een zucht. Hij deed langzaam een paar pasjes in de richting van een boom en zocht een zacht en koel plekje tegen het mos aan. Langzaam voelde hij hoe zijn ogen dicht wilden vallen, maar dat was hetgeen dat hij niet wilde. Als hij in een vreemd bos in slaap zou vallen, kon iedereen hem gewoon aanvallen. Zomaar. Frosty slikte even bang en opende snel zijn ogen. Opeens was het vriendelijke daglicht, wat hem zojuist had beschenen, verdwenen. Alles werd donkerder en griezeliger, de takken van de bomen hielden het zonlicht tegen en de struiken bleken opeens scherpe takken te hebben. Zo snel als hij kon sprong Frosty van de boom weg om te kijken waar de veiligste uitweg was uit deze hel. Tranen begonnen op te wellen in zijn ogen en zijn achterpootjes knikten van angst tegen elkaar aan. Waarom was hij hier gekomen? Was er dan niemand die hem kon helpen? Of zou hij het weer moeten oplossen, zoals hij altijd moest doen in zijn eentje? Verdrietig zakte hij door zijn achterpoten en viel op de grond, de tranen die hij had geprobeerd vast te houden, rolden over zijn wangen naar de grond. Frosty voelde zijn hart steeds harder en sneller kloppen en hoorde het gekraak van de bomen. Alsof ze lachten, om hem, omdat hij zo zwak en alleen was. ‘Het is waar..’ Mompelde een stemmetje in zijn kop tegen hem. ‘Je bent zwak, en dat weet je goed. Jij kan niets!’ Nog meer tranen begonnen over zijn wangen te lopen en hij voelde de grond onder zijn kin langzaam nat worden. Was hij maar nooit geboren, niemand zou hem missen als hij er niet meer was. Zou iemand het nu maar afmaken, dan was hij voorgoed weg. Heel zachtjes hoorde hij iets, iemand kwam in zijn richting! Frosty nam niet de moeite zijn kop op te heffen om te zien wie het was, zijn einde was misschien nu genaderd. Maar hopelijk zou het dan snel gebeurd zijn, zonder vreselijk pijn te lijden. Langzaam sloot hij zijn ogen, een laatste golf van tranen verliet zijn gezicht en viel op de grond. Hij was er klaar voor..

-Niet geweldig, maar ik moest even iets doen..

[Niet geweldig? Ik vind het een goede post, hoor! *3*]

Het was niet bepaald veilig om om deze tijden nog door de bossen te zwerven. De dagen waren de laatste tijd ontzettend kort. De schemering zou al bijna beginnen, en binnen een half uur zou de zon al geen licht meer schenken aan dit gebied. Hij was hier gekomen om even zijn hoofd leeg te maken, gewoon om rond te strompelen, nergens aan te denken en gewoon luisteren naar de melodieën van het woud. Zulke tochtjes maakte hij wel vaker, en elke keer genoot hij ervan. Ook was dit een goede manier om nieuwe gebieden te ontdekken. In dit deel van het bos was hij namelijk nog nooit geweest. De begroeiing werd steeds dichter, en zacht mos bedekte op steeds meer plekken de bosgrond. Het voelde fijn onder zijn voetkussentjes, veel beter dan die takken of dennennaalden waar hij zich voorheen overheen moest verplaatsen. Aan het einde van de dag wanneer hij een schuilplaats gevonden had kon hij de splinters uit zijn poten trekken.

Met een grote tevreden glimlach keek de Jolteon om zich heen. De loofbomen waren nu geheel kaal, maar de naalddragende bomen en de struiken zorgden ervoor dat het bos het hele jaar groen bleef. Hmm.. Tarquin stak zijn neus in de lucht en snoof de bosgeur op. Rond deze tijden, als het fris maar vochtig was, rook het bos het lekkerste. Ineens bleef de Pokemon staan, en spitste zijn oren. Een windvlaag trok over de boomtoppen. Meteen een paar seconden later verdwenen de laatste zwakke zonnestralen en veranderde de lucht meteen van kleur. Het was nu grijzig, en de bomen werden donker en zagen er soms onheilspellend uit met hun takken die op grijpende vingers leken. Vroeger hield hij daarom nooit echt van het bos. Maar hij had er in zijn leven vaak doorheen getrokken in de nacht, dus zijn angst was volledig verdwenen.

Maar wat hoorde hij daar? Tarquin stopte langzaam met lopen. Zijn oortjes bewogen, zijn felgekleurde ogen speurden over de grond om zich heen. Wat hoorde hij daar voor een merkwaardig geluid? Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich volledig op het geluid, zoals hij geleerd had. Schakel je ene zintuig uit, en versterk daarmee de andere. En het werkte, tot zijn grote genoegen. Hij kon nu duidelijk het geluid horen. Het was gesnif, misschien het zachte gehuil van een Pokemon? Wat voor Pokemon zou op dit tijdstip liggen te huilen in het bos? Misschien een verdwaalde Pokemon, of een bange. Tarquin verplaatste zich richting het geluid, nog steeds met zijn ogen dicht. Wanneer het erg dichtbij kwam opende hij zijn ogen en richtte zijn blik op de Pokemon die daar op de grond lag. Het was een kleine en jonge Axew die zich blijkbaar zo ellendig voelde dat hij niet eens opkeek wie er naast hem stond. Alsof het hem niet kon ballen dat er misschien wel een gevaarlijke Pokemon naast hem stond.

Maar gelukkig was dat niet het geval. Tarquin kon soms wat ijzig of misschien zelfs chagrijnig kijken, maar hij was vriendelijk en had een groot hart. Hij was vooral aardig voor kinderen, een karaktertrek die was ontstaan doordat hij ooit ook een gezin wou stichten, nu nog steeds, maar hij heeft nooit iemand kunnen vinden. Zijn oren begonnen te hangen, zijn kop werd schuin gedraaid. ''Hey, kleine...'' fluisterde hij zachtjes, terwijl hij zijn kop wat naar beneden boog. ''Wat is er loos? Ben je verdwaald? Of je ouders kwijt? Kan ik je ergens mee helpen?'' Tarquin zweeg even, en besefte dat hij eigenlijk wel heel veel tegelijk vroeg aan de Axew. Maar daar kon hij niets aan doen. Hij wou de Pokemon zo graag helpen dat hij misschien wat te enthousiast werd. Hmm.. oke, dat gaf niks. Als de Axew antwoordde wist hij in ieder geval wat de situatie was. Geduldig wachtte hij een antwoord af van de kleine Pokemon met zijn ogen vol tranen.

Nog steeds liepen de warme druppels langs zijn gezicht, snikkend bleef hij daar maar liggen. Op de bosgrond, omringd door enge donkere bomen, die hem misschien wel wilden pakken. Waarom? Waarom was hij hier toch gekomen? Hoe dom kon hij wel zijn? Wist hij dan niet dat hij te snel bang was alleen? Frosty zuchtte en gaf het op, hij kon hier maar geen oplossing voor vinden. Het was al te laat. De zon was allang onder gegaan en dat zou alleen maar slechte dingen betekenen. Pokémon met kwade gedachten zouden zich nu alleen maar sneller verspreiden, ze zouden niet snel gezien worden, vooral niet door een zwakke Axew zoals hij. Weer voelde hij een golf van verdriet door zich heen gaan, alsof er een kleine zee in zijn ziel was ontstaan, die alsmaar grotere golven opriep, die niet eens werden verzwakt door de kust. [zo, grote metafoor..] Heel even kon het leven hem niets meer schelen, maar toen hoorde hij iets.
Heel even voelde hij een klein vonkje hoop in zijn borst ontstaan, die bijna weer werd gedoofd door de golven van verdriet. Misschien was dit wel de Pokémon die zijn einde zou bepalen. Frosty weerhield zich om zijn ogen te openen en bleef door snikken, misschien zou deze Pokémon wel medelijden krijgen en het snel beëindigen, in plaats van pijnlijk. Opeens hoorde hij een stem, zachtjes fluisterend. Door zijn nieuwsgierigheid gedreven opende hij zijn ogen en zag een Pokémon naast hem staan. Hij had een gele vacht, die aan alle kanten rechtop stond, alsof hij onder stroom stond en de grootste oren die Frosty ooit had gezien.
''Hey, kleine...'' Weer voelde Frosty het vonkje hoop tegen zijn borst aan, hij slikte even en luisterde toen weer verder naar wat hij te zeggen had. ''Wat is er loos? Ben je verdwaald? Of je ouders kwijt? Kan ik je ergens mee helpen?'' De Pokémon zweeg en Frosty duwde zich een beetje omhoog met zijn voorpootjes. Nog een beetje zwak ging hij zitten en slaakte een kleine zucht. Hij nam een grote hap lucht en keek de gele Pokémon aan, nog steeds fonkelden er wat tranen in zijn oogjes. “I-i-ik b-ben h-helem-maal alleen..” Snikte hij verdrietig en dwong zichzelf om niet weer op de grond te gaan liggen janken. “I-ik h-heb m-mijn ouders n-niet m-meer ge-gezien.. En n-nu de z-zon w-weg is, b-ben i-ik t-te b-bang om te-terug t-te gaan..” Helaas kon hij het niet lang volhouden om dapper naar boven te kijken en keek zielig naar zijn pootjes. Hij wilde hier weg en voor altijd verdwijnen. Nu dacht deze Pokémon vast dat hij zwak was en niet voor zichzelf kon zorgen. Maar toch, het was ook allemaal waar, hij kon er gewoon niets aan doen. Hij had liefde en aandacht nodig, ouders die hem zouden verzorgen. Niet die hem zomaar in de steek zouden laten! Voor een kort moment voelde hij de drang om heel hard tegen de dichtstbijzijnde steen te trappen, maar hij wist dat dit niets zou oplossen.
Schuldig keek hij weer de Pokémon aan en zuchtte weer. Zonder het eigenlijk te beseffen stond hij op en wankelde op de Pokémon af, toen hij er vlak voor stond sloot hij zijn oogjes en liep op een van zijn voorpoten af. Langzaam leunde hij er tegenaan en gaf de poot een knuffel, gewoon om aan te tonen dat hij hem vertrouwde. Even leek alles opgelost, alsof alles toch nog goed zou komen. Maar toen drong het tot hem door. Misschien wilde deze Pokémon niets met hem te maken hebben! Wat had hij nu weer gedaan? Ach, misschien zou hij weer geluk hebben. Hopelijk was het niet allemaal opgegaan aan de komst van deze Pokémon, die hopelijk toch wel vriendelijk was. Zijn stem had net nog zo vriendelijk geleken, of lag dat toch aan hem?

-Zo zielig, en hij heeft aandacht nodig..

[Aww ]


De kleine Pokémon leek eerst nog een beetje bang, maar al snel had hij wat moed bij elkaar verzameld en ging hij zitten, zodat Tarquin nu zijn betraande gezicht kon zien. De jonge Axew slaakte een zucht zodat het misschien mogelijk was de Jolteon iets te vertellen, maar hij was nog té van slag, en begon snikkend te praten. “I-i-ik b-ben h-helem-maal alleen..” begon de Pokémon verdrietig. Het enige wat Tarquin deed was meelevend knikken, en zwijgen, want hij wist dat de Axew nog meer te vertellen had. “I-ik h-heb m-mijn ouders n-niet m-meer ge-gezien.. En n-nu de z-zon w-weg is, b-ben i-ik t-te b-bang om te-terug t-te gaan..” Daarna richtte de Axew zijn blik weer naar beneden. Zou hij evengoed nog bang zijn, of schaamde hij zich omdat hij zijn zwakheden toonde? Deze Pokémon was zeker erg jong, want hij had totaal geen zelfvertrouwen. Hij had altijd met zijn ouders gereisd, want zonder zou hij waarschijnlijk snel verwond of vermoord worden in dit gebied.

Hoe vredig het hier ook leek, Inciala was geen plek voor zwakke Pokémon. Hoe lullig het ook leek, ook hier was natuurlijke selectie, en voor Pokémon zoals deze Axew was het geen leven, maar overleven. Tarquin zweeg nog steeds, nadenkend, tonend dat hij medelijden had met deze knaap. Hijzelf had een prima jeugd gehad. Zijn ouders waren er altijd voor hem geweest, evenals de rest van zijn familie en zijn vrienden. En wat had hij gedaan? Hij was er op vrij jonge leeftijd al vandoor gegaan. Nu hij zo naar deze Axew keek wist hij hoe oneerlijk dat eigenlijk was geweest. Hij had zijn ouders achtergelaten, en was ook nog eens s'nachts vertrokken zodat ze hem niet tegen konden houden. De Pokémon tegenover hem wou juist niets liever dan zijn ouders terugzien die hem verlaten of verloren waren.

De Axew keek omhoog, met een schuldige blik. Tarquin wist niet waarom hij zo keek, want hij voelde zichzelf veel schuldiger. En hij was nu vastberaden om dit kind te helpen. Hij zou hem naar een veilige plek kunnen lijden of dragen, en wanneer de morgenstond aanbrak zou hij samen met hem zijn ouders kunnen gaan zoeken. Het geluk die hij vroeger had gehad verdiende deze Pokémon ook. ''Hey, luister, ik...'' begon hij snel te spreken, maar stopte abrupt wanneer de Pokémon naar hem toekwam, zijn oogjes sloot en zich vastklampte aan een van zijn voorpoten, als een knuffel. Zonder het te beseffen werden Tarquin zijn oogjes waterig. Langzaam ging hij stilletjes neerzitten zodat zijn kop bijna op ooghoogte was met de Axew en wreef met zijn wang langs de zijne. Een soort 'kopje' om hem gerust te stellen.

Daarna hief hij zijn hoofd weer op en begon zacht te spreken tegen de kleine. ''Ik kan je helpen, als je dat wilt..'' zei hij, voorzichtig. Hoewel het vrij duidelijk was dat de Pokémon hulp van hem niet erg zou vinden wou hij niet te opdringerig klinken. Hij tilde een van zijn voorpoten op en gaf hem een klein tikje op zijn schouder. ''Hee, het komt allemaal goed.'' zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij zweeg weer even, om de Axew even een moment van rust te gunnen, en ging daarna verder. ''Wat zeg je ervan als we een veilige slaapplaats opzoeken voor de nacht en morgen op zoek gaan naar je vader en moeder?'' vroeg hij aan hem, en keek daarna even de lucht in. Deze was al bijna helemaal zwart. De maan en enkele sterren waren al te zien aan de avondhemel. Het zou snel te donker worden om verder te trekken, maar misschien wist hij daar nog wel een oplossing voor.. Nu eerst maar wachten op een antwoord van de Axew.

-Echt héél laat..

Gelukkig luisterde de Pokémon naar wat hij net nog had verteld, een veilig gevoel bloeide op in zijn borst en hij voelde zich met de minuut wat zekerder. Als deze Pokémon niet slecht was, was hijzelf ook veiliger. Want het was al aardig donker voor hem en normaal zouden jonge Pokémon niet zo laat nog ronddwalen. Frosty dacht weer aan de gruwelijke actie die hij net had verricht. Misschien werd e Pokémon wel kwaad omdat hij zomaar zijn poot had geknuffeld, het was wat vreemd. Maar hij had zo’n gevoel gehad, dat hij zich gewoon niet in kon houden. Na een paar seconden voelde hij iets langs zijn wang wrijven, weer sloot de kleine Axew zijn oogjes en voelde zich voor één keer weer wat veiliger. Toen het was gestopt keek hij op naar de Pokémon, die nu weer rechtop was gaan zitten. Weer eens een keer voelde hij zich klein en zwak tegenover een andere Pokémon, alsof hij was gekrompen en de andere Pokémon hem zou gaan aanvallen. Dat dit alles gewoon een soort val was geweest en hij nu alsnog zou sterven. Maar toen hoorde hij weer de stem, met als gevolg dat hij zijn oogjes groot maakte van verbazing en geluk. ''Ik kan je helpen, als je dat wilt..'' Zijn stem was voorzichtig, wat werkte, omdat Frosty voorzichtig opstond en bijna rond ging sprongen van blijdschap. Wat hij nog net kon inhouden. Zijn verdriet en tranen waren weg, ze waren of vervangen door de blijdschap die in zijn hart was ontstaan of opgedroogd. Frosty hoopte dat ze ook nooit meer terugkwamen, hij had er genoeg van. Al zijn hele leven, eigenlijk vanaf het moment dat hij zijn ouders was kwijt geraakt, leefde hij eigenlijk in verdriet. De Pokémon hief zijn voorpoot op, voor een klein moment wilde Frosty wegduiken, maar vanbinnen wist hij gewoon dat dit geen slechte actie was. ''Hee, het komt allemaal goed.'' Een kleine glimlach verscheen op de Pokémon’s gezicht en dat stak Frosty’s gezicht ook aan. Weer voelde hij dat warme gelukkige gevoel opbloeien, hopelijk was dit niet het laatste geluk wat hij zou gaan krijgen. ''Wat zeg je ervan als we een veilige slaapplaats opzoeken voor de nacht en morgen op zoek gaan naar je vader en moeder?'' Frosty keek weer verbaasd op en zijn oogjes werden nog groter. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar zijn keel was weer eens een keer verstopt door iets. Niet door verdriet deze keer, maar door die grote schok die hij nu voelde. Frosty slikte een paar keer en keek even om zich heen. Was dit geen droom? Niet dat alles gewoon een illusie was die zijn grote droom moest voorstellen? Hij voelde een koel briesje langs zijn lichaam glijden en keek weer naar de Pokémon die net nog had voorgesteld om hem te helpen. Opeens voelde hij de brok in zijn keel langzaam verdwijnen en opende hij weer zijn mond. “Graag, als ik geen grote last zou zijn voor je. Het is heel aardig van u..” Mompelde hij een beetje schuldig, misschien moest hij het maar niet doen? Misschien moest hij maar in zijn eentje opgroeien en hopen dat alles goed zou komen en dat hij ooit op een dag zijn ouders tegen zou komen. Nee! Dat was juist niet de werkelijkheid, hij moest deze kans grijpen om niet om te komen van de kou of honger. Hopelijk zou dit werken en zou hij voor een keer gelukkig zijn met zijn leven.

[Ik heb niet veel inspi, maar ik moet echt weer eens posten hier XD]

Wanneer de Jolteon had voorgesteld om de kleine te helpen, leek hij zowat om te vallen van verbazing. Zijn ogen werden groot en straalden iets van ongeloof uit. Tarquin zijn glimlach werd iets kleiner. Dat bracht hem wel aan het denken. Misschien was hij zijn ouders al een hele tijd kwijt, had dan geen enkele Pokémon hem geholpen? Van deze reactie kon Tarquin in ieder geval uitmaken dat deze Axew niet vaak geluk gehad had in zijn leven, zeker niet als het aankwam op vreemde Pokémon. Tarquin was nu eigenlijk best opgelucht dat deze Pokémon precies hém had gevonden, in plaats van iemand die hem liever kwaad deed. Uiteindelijk had de kleine Pokémon weer een beetje moed bij elkaar geraapt en sprak hij weer tegen de Jolteon. “Graag, als ik geen grote last zou zijn voor je. Het is heel aardig van u..” mompelde hij, een beetje schuldig. Tarquin keek hem even raar aan. ''Hey, je bent helemaal geen last voor me'' suste hij hem snel toe. En dat was ook waar, hij was altijd alleen en had op het moment niet veel te doen, dus deze Pokémon helpen was het beste wat hij op het moment kon doen. daarbij kon hij dan eindelijk zijn vaderlijke kanten laten zien. Heel lang had hij zelf kinderen gewild, maar nooit was de kans er voor hem geweest. Misschien kon deze Pokémon dat lege gat tijdelijk opvullen.. Tarquin zou er in ieder geval alles voor doen om hem op zijn gemak te stellen en ook om zijn ouders te vinden, al wist hij niet hoe en waar hij moest beginnen.

Tarquin zweeg even terwijl hij de Pokémon aankeek, maar daarna vormde zich een grijnsje op zijn kop. Hij pakte de kleine Pokémon met zijn bek beet in zijn nekvel, en gooide hem daarna achterop zijn rug. Grote kans dat hij hem zo schrik had bezorgd, maar dat maakte hem niet veel uit. Hij zou deze keer wel even taxi spelen voor deze Pokémon. Het zou de reis in ieder geval gemakkelijker maken, en ook kon Tarquin zich een stuk sneller verplaatsen dan de Axew, wat op het moment wel cruciaal was, want hoe sneller ze hier weg konden komen, hoe beter. Langzaam begon hij zich te verplaatsen, steeds sneller tot ze uiteindelijk met een hoge snelheid tussen de bomen door bewogen. Geconcentreerd op het wegkomen was hij eigenlijk iets vergeten te vragen aan de Axew. Nu het zo stil was, en hij in zijn ritme was en tijd had om na te denken, kwam het ineens bij hem op. ''Zeg, Axew. Wat is je naam eigenlijk?'' vroeg hij vriendelijk aan hem, terwijl hij kort even naar achteren gluurde. Hij wendde zijn kop weer naar voren en ontweek net de stam van een dikke boom. Een grijns kwam weer op zijn bek wanneer zijn oren door de wind wapperden en zijn ogen door de koude lucht waterig werden. ''Mijn naam is Tarquin, trouwens.'' sprak hij, terwijl hij door de bossen staarde. Hij kon daar al iets in de verte hoge rotsformaties zien, de bergen of de grotten. Bij beide gebieden hadden ze genoeg schuilgelegenheid. Dan kon hij eindelijk uitrusten, en de Axew ook. Want het was voor hen beiden vast een slopende dag geweest.

-Sorry echt héél laat..

Frosty zag dat de glimlach op de gele Pokemon’s gezicht wat kleiner werd, heel even dacht hij dat de Pokemon hem niet meer wilde helpen en wilde hij bijna weer neer zakken op de grond en weer te liggen huilen. ''Hey, je bent helemaal geen last voor me'' Suste hij hem toe en weer overviel het gevoel van geluk hem. Hij had weer de neiging om de poot van de Pokemon te knuffelen, maar kon zich net inhouden. Hij keek weer omhoog en zag dat de Pokemon echt véél groter was en hij wist dat hij echt veilig was bij hem. Las andere Pokemon nu zouden komen en hen tweeën zouden aanvallen, was hij veilig bij hem. Frosty slaakte een tevreden zucht en sloot voor even zijn ogen, het was voorbij. Al die dagen van het ronddwalen door onbekende gebieden waren voorbij! Toen hij zijn ogen weer open deed zag hij dat de Pokemon zijn blik op hem had gericht, een kleine grijns verscheen op zijn gezicht en Frosty keek hem lief aan. Zonder een waarschwing voelde hij dat hij bij zijn nekvel werd gegrepen. Zijn pootjes verlieten de lucht en hij voelde alsof hij kon vliegen nu. Lachend werd hij even in de lucht gesmeten en landde hij op de zachte rug van de Pokemon. Frosty richtte zijn blik naar benden en zag dat hij een veel groter zichtveld had gekregen, hij kon de bomen om hen heen veel beter zien en de twijgjes op de bosgrond leken nog kleiner. Frosty greep een paar plukjes vacht beet in zijn kleine pootjes, zodat hij niet snel eraf zou kunnen vallen als de Pokémon zou gaan bewegen. En al snel voelde hij de poten van de Pokemon bewegen en al snel raasden ze met een grote snelheid tussen de bomen door. De wind raasde langs Frosty’s gezicht en hij kneep zijn oogjes dicht en legde zijn kopje op de rug van de Pokemon. Na een tijdje was Frosty gewend aan de snelheid en kon hij weer wat recht overeind zitten. Hij ademde een paar keer de frisse lucht in en voelde zich voor een keer helemaal gelukkig. Hij had nu een soort familie, een veilige familoie. Niet een die hem achter zou laten en hem alles door zichzelf te laten doen. ''Zeg, Axew. Wat is je naam eigenlijk?'' Zei de Pokemon vriendelijk, Frosty zag dat hij even naar achter gluurde, wat als gevolg had dat de Pokemon nog net een boomstam dat hun weg blokkeerde kon ontwijken. Frosty opende zijn mond en voelde meteen een koude stroom naar binnen gaan. “Mijn naam is Frosty,” Een nog hardere wind waaide naar hen toe en de oren van de Pokemon wapperden grappig. Frosty probeerde met een los pootje een voor de oren te grijpen, maar verloor bijna zijn evenwicht. Nog net op tijd kon hij het weer terug vinden en hoorde hij nog net wat de Pokemon zei. ''Mijn naam is Tarquin, trouwens.'' Dit keer keek Tarquin niet naar achter, vast omdat hij bang was dat hij nog een keer iets zou moeten ontwijken wat hij niet had gezien. Frosty legde zijn kopje weer neer en voelde de warme vacht van Tarquin. “Ik waardeer echt wat je voor me doet en ik ben je eeuwig dankbaar, Tarquin..” Na die woorden sloot hij zijn oogjes en viel in slaap, terwijl de wind langs zijn slapende lijfje raasde en zijn pootjes zich vast hielden aan de zachte vacht van Tarquin. Hij was eindelijk thuis en had nu ook een vader, Tarquin, een Pokemon die hij net nog had ontmoet en geweldig was..