De bladeren ritselden onder haar pootjes bij iedere stap. Het was windstil en er vloog even een Swablu over, die vrolijk zong. Toen was het weer stil, op het ristelen van de bladeren onder haar pootjes na. Ze keek om zich heen, maar overal waar ze keek zag ze bomen. *Zucht* 'Ik loop nu al uren, wanneer kom ik eens een Pokémon tegen?' dacht ze. Plots voelde ze zich alleen. Ouders had ze niet, ze was een wees. Zussen of broers had ze evenmin. Weer zuchtte ze even. Misschien leefden haar ouders nog, maar hadden ze haar achtergelaten. Zou ze ze ooit nog tegenkomen? Ze dacht van niet, maar ze hoopte het wel. Opeens begon de wind te waaien, en ze kreeg het gevoel dat ze niet meer alleen was...

[Ik heb een verzoek gedaan of mijn naam veranderd mag worden, vandaar dat ik haar naam niet typ ]

Met genot zette Kurai haar tandjes in de appel die ze tussen haar pootjes probeerde te klemmen. Een poging die niet helemaal slaagde, omdat de appel nog groter was dan haar hoofd, Maar ja, hij smaakte goed en dat was het belangrijkste. Het was jammer dat ze hem nu op de grond moest opeten en hem niet mee kon nemen naar haar tijdelijke holletje, maar dat moest ze dan maar voor lief nemen. Voor zo’n lekker appeltje had ze wel iets over.

Terwijl ze verder knabbelde hoorde ze achter de struiken beweging. Een Pokémon waarschijnlijk. Onoplettend als Kurai was, besloot ze niet haar appeltje extra goed in de gaten te houden, maar te gaan kijken naar de Pokémon achter de struikjes. Ze was nog maar net bij haar appeltje weg of die werd al weggegrist door een snelle Rattata. Kurai keek de Rattata moedeloos aan. Daar ging haar appeltje. Ze was niet snel genoeg om de Rattata in te kunnen halen, dus er zat niets anders op dan naar ander eten te zoeken.

Eerst was die andere Pokémon echter aan de beurt, dacht Kurai, toen ze weer geritsel hoorde. Ze sprong door de struikjes heen en keek al gauw naar de rug van een vulpix – een vuurvos pokémon. ‘Eh… hoi?’ zei ze uit het niets. Ze had eigenlijk niet de intentie gehad om te gaan praten met de Pokémon, maar de groet was er zomaar uit gekomen. Daar had ze wel vaker last van: dat iets zomaar over haar lippen rolde, zonder dat ze het wilde. ‘Wat doe je hier?’ vervolgde ze.

(sorry, hij is een beetje vaagjes geworden, maar ik hoop dat je er wat mee kunt?)

(Ik vind het helemaal niet vaag hoor )

De wind waaide nog steeds, maar Luna liep door. Ze sprong over een grote boomstam heen die op haar pad lag. Ze hoorde de struiken ritselen, en er kwam een Pokémon uitgesprongen. Van schrik sprong Luna ook naar achter en knalde tegen de boomstam op. Toen ze zag dat het een Pachirisu was, herstelde ze zich weer en liep weer wat dichterbij de Pachirisu. "Hoi" zei Luna glimlachend terug. Toen moest ze nadenken, want tja.. wat deed ze hier eigenlijk? "Volgens mij ben ik gewoon dit gebied ingelopen, perongeluk, want ik weet niet wat ik hier doe, ik denk dat ik gewoon rondreis" zei ze twijfelend. Ze vond het wel een beetje een raar antwoord, maar ja, iets anders had ze niet echt. "En jij dan?" vroeg ze dan maar, "Wat doe jij hier en hoe heet je?". Toen stopte de wind met waaien. Het was wel een vreemde dag, en de wind deed ook raar, vond Luna, maar de Pachirisu leek haar wel aardig, en wie weet zouden ze vrienden worden? Nee Luna, dacht ze corrigerend, niet te hard van stapel lopen, want wie weet heb je het wel helemaal mis. Luna wist dat ze niet te hard van stapel moest lopen, maar de Pachirisu leek haar echt aardig.

[Sorry, hij is een beetje kort :S en vandaag kan ik niet online meer komen, moet naar een verjaardag]

Gelukkig praatte de Vulpix vriendelijk terug. Kurai had in een opwelling “hoi” naar de Pokémon geroepen. Als ze een beetje pech had gehad had de Pokémon haar meteen aangevallen, maar dit was waarschijnlijk een aardige Pokémon. Mooi zo, want Kurai had eigenlijk nog nooit gevochten en dacht ook niet dat ze zou kunnen winnen als ze eens zou moeten vechten. Ze had nog maar één keer in haar vijfjarige bestaan een schok uit kunnen delen, maar dat was van de schrik en hij was nieteens super sterk geweest of zo. Ze had geen flauw idee hoe ze haar donderschokken onder controle zou kunnen houden. De Vulpix vertelde dat ze gewoon aan het rond reizen was. Wat toevallig! Zij zelf was ook gewoon aan het rondreizen! Ze wilde dit net tegen de Vulpix zeggen, toen de Pokémon het haar zelf al vroeg. ‘Wat doe jij hier en hoe heet je?’ vroeg de Vulpix. ‘Kurai,’ antwoorde Kurai direct. ‘En ik loop ook gewoon wat rond. Ik ben op zoek naar een nieuw huisje. Eigenlijk ben ik altijd op zoek naar een nieuw huisje. Ik ben niet zo honkvast, snap je. Ik ben hier alweer een beetje uitgekeken en wil eigenlijk een beetje naar de andere kant van het land toe. Gewoon, nieuwe Pokémon zien. Nieuwe gebieden zien. Ik hou wel van wat nieuwe dingen in het leven. Mijn ouders wonen al hun hele leven op dezelfde plek, maar dat vind ik maar saai.' En met de volgende vraag eindigde ze haar woordenwaterval: 'Maargoed, hoe heet jij eigenlijk?'

Luna was blij dat de Pokémon vriendelijk was. Daar had ze eigenlijk ook best wel behoefte aan, want ze had al heel erg lang geen Pokémon gezien. "Kurai? Wat een leuke naam!" zei Luna glimlachend en welgemeend. Kurai vertelde haar dat ze ook aan het rondreizen was omdat ze er niet van hield om lang in hetzelfde gebied te wonen. "ja, dat kan ik me best wel voorstellen, dat je zin hebt om nieuwe gebieden te ontdekken" zei Luna. Toen was er even een stilte en Luna staarde naar de grond. Toen keek ze Kurai aan, "Sorry!" zei ze oprecht, "Ik heb nog niet eens gezegd hoe ik heet". "Ik heet Luna", en Luna zuchtte even, maar glimlachte toen weer. "Ik weet dat dit een rare vraag is," begon ze twijfelend, "maar vonden je ouders het wel goed dat je ging rondreizen? Ik bedoel.. je bent best jong". "Sorry als je me een bemoeial vindt" zei ze er direct achteraan, en meteen kreeg ze spijt van haar vraag, want dat zou ze zelf ook geen leuke vraag vinden. Ze lachte verontschuldigend naar Kurai en hoopte innig dat Kurai haar geen bemoeial vond en haar aan zou vallen ofzoiets, want dat was geen goede start en zo zou ze helemáal geen vrienden maken. Ze keek naar Kurai en wachtte tot ze haar antwoord zou geven. Hopelijk had ze geen fout gemaakt..

[Sorry het is een beetje een vaag bericht :S]

Nadat de Vulpix had gezegd dat ze Kurai een leuke naam vond – Kurai wist niet of de Pokémon het meende of niet, maar het kon haar niet zoveel schelen, de Vulpix probeerde in ieder geval aardig te doen – was Kurai begonnen met het een en ander te vertellen over wat ze hier deed. Het was een ware spraakwaterval, zoals je van de Pachirisu kon verwachten. Veel Pokémon zouden na Kurai’s eerste zin al zijn afgehaakt en weg zijn gerend, maar de Vulpix bleek een geduldige of nieuwsgierige Pokémon te zijn, want ze bleef staan. Kurai kon dat wel waarderen. Ze vond het altijd maar raar als ze Pokémon tegen kwam die niet van een gezellig praatje hielden. Niet kletsen? Wat deden ze dán de hele dag?

Enfin, de Vulpix merkte op dat ze het wel kon begrijpen dat iemand graag verhuisde. Kurai knikte vriendelijk en keek haar toen afwachtend aan. Ze had namelijk naar de naam van de Vulpix gevraagd en ze verwachtte dat de Vulpix zich zo meteen zou voorstellen. Het antwoord bleef echter een tijdje uit. Wist de Vulpix soms niet meer hoe ze heette? Gosh… dat zou ook zielig zijn voor de arme vuurpokémon! Net toen de Pachirisu haar vraag aan de Vulpix wilde herhalen, antwoordde de Pokémon al. ‘Sorry! Ik heb nog niet eens gezegd hoe ik heet. Ik heet Luna.” ‘Aangenaam!’ antwoordde Kurai met een grote lach op haar kleine gezichtje en ze vervolgde wat rustiger: ‘Luna is ook een mooie naam. ’t Heeft iets romantisch… of zo.’ Kurai wist niet waar ze die zin vandaan haalde. Ze praatte over de naam alsof ze wist wat romantisch was. Als er íemand niet romantisch was, dan was het Kurai wel.

‘Ik weet dat dit een rare vraag is, maar vonden je ouders het wel goed dat je ging rondreizen?’ De vraag die Luna stelde, kwam voor Kurai als een verrassing. Voor haar was het de gewoonste zaak van de wereld om rond te reizen – eigenlijk al voordat ze goed en wel geboren was. Het zat gewoon in haar en ze kon er met haar gedachten gewoon niet bij dat er wel eens ouders zouden kunnen zijn die hun kinderen verboden datgeen te doen wat in hun bloed zat. ‘Ach,’ antwoordde ze dus. ‘Je bent geen bemoeial hoor, gewoon nieuwsgierig zou ik het noemen. Ben ik ook. Maar mijn ouders vonden het prima hoor. Hebben ze weer wat meer rust thuis en daarbij ben ik al vijf jaar,’ – Kurai sprak het uit alsof het al een hele leeftijd was, maar ze was zich er best van bewust dat vijf jaar nog best jong is – ‘en ik … ik weet eigenlijk niet. Mijn ouders vonden het gewoon prima dat ik wegging. Leuk voor mij, zeiden ze steeds. Als ik maar geen gekke dingen ging doen en af en toe nog eens even langs zou komen, thuis.’ Kurai zweeg even en ging toen op een bekennende toon verder. ‘Nee, zo ging het eerlijk gezegd niet helemaal… Eigenlijk wilden ze me niet laten gaan, maar ik heb net zo lang gezeurd tot ik wel mocht.’

Luna kon zien dat Kurai het fijn vond dat ze luisterde, en zelf had ze er ook geen problemen mee. Ze hield er ook niet van om onderbroken te worden, en iemand anders dus meestal ook niet. "Dankje" zei ze blozend, toen Kurai zei dat ze het een romantische naam vond.

Luna moest wel even lachen toen Kurai een verhaal vertelde en zichzelf daarna verbeterde. Ze bedoelde het niet lullig, maar Kurai vertelde het zo grappig. Maar toen besefte ze dat het best onbeleefd is om te lachen als iemand anders niet eens weet waaróm je lach, en zei: "Dan ben je wel een doorzetter, als je uiteindelijk toch mocht". Luna begon Kurai echt aardig te vinden, en hopelijk was dat wederzijds. Plots begon haar maag hoorbaar te knorren. Luna begon te blozen, "Ik heb al een tijdje niks gegeten" legde ze uit, "is hier ergens fruit of zijn er andere eetbare dingen?".

(Tis een beetje kort :S sorry, was inspiloos)

Een trotse grijns verscheen op het gezicht van de Pachirisu, toen ze verteld had dat ze net zolang tegen haar ouders gezeurd had tot ze weg mocht. Zeuren was natuurlijk geen eigenschap om trots op te zijn, maar Kurai vond het stiekem best goed van haarzelf dat het gelukt was om op reis te gaan. Ze was zelfs zó trots op zichzelf, dat het haar even ontging dat Luna om haar stond te lachen. Het eerste wat ze weer echt meekreeg, was dat de Vulpix opmerkte dat ze dan wel een doorzetter moest zijn. Kurai haalde haar schoudertjes op. ‘Ach…’ zei ze, niet goed wetend wat ze anders moest zeggen. Het kwam niet zo vaak voor dat ze een complimentje kreeg en de woorden van Luna vatte ze toch echt wel als een heus compliment op!

Plotseling hoorde ze een knorrend geluid. Ze keek even naar haar eigen maagje, maar kwam al snel tot de conclusie dat het geluid niet van haar afkomstig was, maar van Luna. De Vulpix had honger en legde vluchtig uit dat ze al een tijdje niets meer gegeten had. ‘Is hier ergens fruit of zijn er andere eetbare dingen?’ vroeg de Pokémon. Hierop knikte Kurai. ‘Ja, er is hier fruit,’ zei ze. ‘Ik had net nog een appeltje, maar die is helaas gejat. Er zijn hier meer Pokémon die wel van een lekker hapje eten houden.’ Ze grijnsde schaapachtig en wees naar een plek achter de struiken. ‘Een eindje verderop staat de appelboom. Als je een beetje geluk heb is er inmiddels al weer een appel naar beneden gevallen, en anders zul je de boom in moeten klimmen.’ Kurai lachte vrolijk. Ze zag de Vulpix nog niet zo gauw een boom in klimmen.

De kleine Pachirisu stond te grijzen en was duidelijk trots op zichzelf. Luna glimlachte vriendelijk, want trots zijn op jezelf was niks mis mee, toch? Toen ze had gezegd dat Kurai dan wel een doorzetter was, was zij even stil geworden. Blijkbaar wist ze niet goed wat ze moest zeggen.

Tot haar opluchting zei Kurai dat er in de buurt fruit was, maar dat haar appeltje was afgepakt. Luna wilde nét vragen waar dat fruit dan was, toen Kurai zei: "Een eindje verderop staat een appelboom. Als je gelukt hebt is er een appel naar beneden gevallen, en ander zul je de boom in moeten klimmen". Ze lachte, en Luna dacht dat Kurai hetzelfde dacht als zij; dat een Vulpix niet zomaar in een boom klimt. Luna lachte naar Kurai, "Zullen we dan maar snel gaan voordat iemand ze al allemaal op heeft?". Ze wachtte niet op antwoord, en rende weg in de richting die Kurai had aangewezen. Luna hoopte wel dat Kurai haar achterna zou komen. Ze sprong door de struiken en even later zag ze een grote appelboom. Ze had geluk, er lag namelijk nog één appel op de grond. Ze rende er snel op af voordat iemand anders hem kon pakken. Plots rende er een Rattata over de grond en pakte de appel. "Hé!" riep Luna een beetje boos, "Dat is mijn appel!". De Rattata deed er niks op uit en rende weg. Zuchtend ging Luna zitten en wachtte tot Kurai (hopelijk) kwam. Hopelijk kon zij de boom in en een appel halen, anders had ze een probleem.

- Inspiloos, sorry -