Ayelinn liep over de vervloekte begraafplaats heen. De wolken in de donkere lucht boven haar waren samen gepakt op elkaar en stortte grote waterdruppels uit. De donder rolde door de lucht. Ayelinn voelde zich opgelaten tussen de elektrische geladen sferen. Haar vacht rook vochtig en de vonkjes vonkte van haar wangen af. Haar poten deden pijn maar toch bleef ze doorlopen. Ze passeerde een aantal lijken maar keek er niet eens naar om. Uiteindelijk bleef ze zitten. Ze was te moe. Ze moest uitrusten voor ze verder zou gaan. Ayelinn richtte haar blik even op de hemel. Ze zuchtte even zachtjes. Ze zou zo wel weer verder gaan. Ze moest gewoon verder. Waarom was moeilijk te zeggen maar iets in haar zei haar dat ze terug moest. Ze was lang weg geweest. Veel te lang. De meeste zouden haar waarschijnlijk niet eens meer herkennen. Ayelinn spitste haar oren toen ze andere stappen achter zich hoorde. Het enige geluid dat de eeuwige regen en de donder doorbraken.

Guardian's ogen flitsten open in een fractie van een seconde. Meteen probeerde hij te ademen, maar iets hield dat tegen. Een donkere massa om hem heen drukte de lucht uit zijn longen, en blokkeerden zijn mond. Meteen raakte hij in paniek, want zijn longen begonnen pijn te doen van het niet ademen, en zijn hoofd begon te kloppen. Instinctief begon hij te wurmen, en probeerde hij zijn kop en poten te bewegen, zodat hij hieruit kon komen. Al snel verplaatste het goedje zich door zijn gewurm een stukje, waardoor hij nu met zijn handen er doorheen kon bewegen. Alsof hij aan het zwemmen was, en terug moest zwemmen naar het wateroppervlakte, duwde hij zichzelf door de massa heen, en brak er ook uiteindelijk doorheen, doordat de bovenste laag nat en slap was geworden van de regen. Wanneer hij zijn kop uit de prut geduwd had, sloot hij zijn ogen, en begon hij luid en diep te ademen. Eindelijk lucht, frisse lucht. Pas toen hij eindelijk genoeg lucht in zich had, en weer op normaal tempo kon ademen, opende hij zijn ogen en keek om zich heen. Het eerste wat hij zag, en meteen tegen aan keek wanneer hij zijn ogen opende, was de grafsteen die in de grond gestoken stond. Wat stond daar nou op? Guardian kreunde zacht toen hij de rest van zijn lichaam uit de grond moest trekken, en sleepte zich daarna van het gat weg. Hij stond op, en klopte de modder van zijn vacht af. Daarna richtte hij zijn blik weer naar de grafsteen. Na de inscriptie gelezen te hebben, viel zijn mond van verbazing open. Op de grafsteen stond toch echt zijn naam! Hij wreef moeizaam in zijn ogen, en las het daarna nog eens goed.

'De liefste Pokémon die ik ooit heb gekend.
Het beste maatje die ik ooit heb gehad.
Jammer dat het niet langer heb mogen duren.
Rust in vrede, mijn vriend.'

† Guardian, 09-10-09

Guardian snoof. Wie had dat daar neergezet? Feathers, zijn vriend die hem heeft zien sterven, of de trainer die hem de laatste paar maanden van zijn leven heeft beroofd van zijn vrijheid? Hij gokte op het tweede. Feathers had hem op zijn eigen verzoek doodgebeten, maar hij had de tranen in haar ogen kunnen zien, en de bange verdrietige rilling in haar kunnen voelen. Ze had het niet gewild. Maar de trainer was nog dicht bij, en die had hem vast meegenomen naar hier. Pokémon werden niet zo vaak begraven hier in PokéRPG. Achja. Guardian snoof weer. Zijn beste vriend? Hij had die trainer gehaat. Zijn hele leven had hij in vrijheid geleefd, maar toen werd hij gevangen. Die paar maanden dat hij bij de trainer geleefd had waren de meest zware en slopende maanden in zijn leven. Hij was het niet gewend om bevelen op te volgen, om andere Pokémon pijn te moeten doen. Om zijn vrienden nooit meer terug te kunnen zien, om dat hij geforceerd werd om met de trainer mee te gaan. Guardian schudde zijn kop. Maar dat was helemaal niet het belangrijkste. Hoe was hij weer tot leven gekomen? Hij was toch echt dood geweest. Hij zweeg even. Hoe lang had hij wel niet in dat graf gelegen? Hoe veel dagen, weken, maanden of misschien wel jaren was hij verder? De enige manier om daar achter te komen, was om hier weg te lopen, en PokéRPG door te zoeken, om oude bekenden te vinden. Guardian rilde even. De regen maakte zijn vacht nat en koud. Hij zou maar gaan lopen, dan kreeg hij het misschien warm.

Hij schudde de laatste prut tussen zijn teentjes vandaan, en liep daarna over het kerkhof. Het was donker, en het was stil. De regen leek in deze stilte oorverdovend, totdat er ergens een bliksemflits ontstond, en er een knal klonk. Guardian rook om zich heen. Hij rook niet alleen natte prut. Nee, hij rook ook een andere Pokémon! Hij begon uit enthousiasme harder te lopen, en het duurde ook niet lang voordat hij de grijze Pikachu in het zicht kreeg. Ze viel niet erg op in het grijzige regenachtige landschap, vol met grafstenen en bomen die ook nog zijn zicht belemmerde. Maar... Was dat nou Ayelinn? Guardian stopte met lopen, en draaide zijn koppie schuin, alsof hij het zo beter kon bekijken. Ja, volgens hem wel. Zoveel grijze Pikachu's waren er daarbij niet. Ayelinn was de enige grijze Pikachu die hij ooit had gezien. Maar hij durfde niet te roepen. Straks was het toch iemand anders. Je wist het nooit. Hij kwam nog dichterbij, nu in een rustigere en voorzichtigere pas. Toen hij pas echt dichtbij kwam, zag hij dat ze haar oren spitste. Ze had zijn voetstappen gehoord. ''Ayelinn?... ben jij dat?..'' fluisterde hij toch, nadat hij wat moed bij elkaar geraapt had. Hij stopte weer met lopen en keek met grote nieuwsgierige ogen naar de Pikachu, en wachtte tot ze reageerde.

(Omg, inspiratie ofzo? Ik weet niet of ik zoveel terug kan posten hoor )

Ayelinn hield haar ogen voor een moment gesloten maar bleef alert op geluid. Toen ze ze weer opende liet ze haar blik even over het treurige landschap glijden. Begraafplaats, een woeiende storm en een depressieve Pikachu. Hoe ongelofelijk cliché was dat wel niet?! Ook zij had zo haar redenen gehad om lang afwezig te zijn. ''Stomme mensen'' mompelde ze zachtjes. Er was een trainer die haar op een van haar reizen had gevangen. Eentje die ze notabene had gehouden om zelf te trainen. In het begin had de trainer geprobeerd aardig te doen. Zo stroperig aardig dat het ervanaf droop. Maar Ayelinn was er niet ingetrapt. Ze wist dat zodra ze de trainer zou vertrouwen ze haar vrijheid nooit meer terug kon winnen en ze weigerde zich daaraan over te geven. Ze was eigenwijs, opstandig en koppig tegen de trainer geweest. De enige die ze wenste te elektrocuteren was hem al moest ze zich vaak inhouden daarvoor om hem niet te doden. Dat had hij nou ook weer niet verdiend. Hij dacht immer gewoon een Pokémon te hebben gevangen. Niet een agressieve, eigenwijze Pikachu die niks van mensen moest hebben. En van de meeste Pokémon trouwens ook niet. Uiteindelijk was Ayelinn gewoon weggelopen. Tot ziens trainer en een fijn leven verder zonder mij. Zo was ze eigenlijk hier weer beland en toen had ze het gevoel gekregen door te moeten lopen. Alsof ze naar iets op zoek was.

Onderhand had de geur van een andere Pokémon haar neusgaten bereikt. Haar oren waren nog steeds gespitst. Ayelinn zette al haar spieren op scherp, klaar om direct bij elke onverwachte beweging aan te vallen. De fluisterende stem liet Ayelinn met een ruk omdraaien om haar besluiper tegen de vlakte te smijten. Pas toen ze bovenop hem stond, oren plat en helemaal naar achteren, herkende ze de Pikachu onder zich pas. Haar blik veranderde. Van dreigende en agressief naar verbaasd en zelfs blij verrast. ''Guardian?'' vroeg ze verbaasd. Ze ging direct van hem af en hielp hem overeind. Ze hield haar emoties meteen weer op een laag pitje. ''Ik dacht dat je dood was'' zei ze uiteindelijk en met een klein glimlachje omdat ze niet kon verbergen dat ze toch heel blij was hem weer te zien. Hij was de enige waar ze de afgelopen maanden echt aan gedacht had. Ze had nog vaak om zijn dood getreurt. Het was een flinke klap voor haar geweest dat Guardian gestorven was. Daarom kon ze het nu niet goed bevatten dat hij nu weer levend en wel voor haar neus stond.

[De eerste en de laatste keer dat ik zon inspibom had xD]

Direct nadat Guardian haar naam gefluisterd had, draaide ze zich om. Guardian glimlachte lichtjes toen hij haar gezicht zag, maar binnen no-time werd hij besprongen en tegen de harde koude grond grond aangedrukt. ''Auw...'' kreunde Guardian zachtjes. Zijn spieren waren nog stijf en koud door het in de prut liggen, en dit deed echt pijn voor hem. Hij opende zijn ogen weer er keek verbaasd naar Ayelinn. Haar oren stonden plat naar achteren gericht, en haar blik stond aanvallend en agressief. Guardian hield zijn adem in. Ze zou hem toch niet gaan aanvallen? Maar toen zag hij de herkenning in haar ogen. ''Guardian?'' zei ze verbaasd. Een nieuwe glimlach op zijn gezicht zou haar vraag beantwoorden. Gelukkig ging ze nu van hem af, en hielp hem ook nog overeind. ''Oef.. dankjewel..'' zei hij licht grijnzend, toen hij weer de prut van zichzelf moest afvegen. Daarna keek hij haar aan, en zijn oortjes bewogen lichtjes op en neer. ''Ik dacht dat je dood was'' zei Ayelinn op gegeven moment. Guardian keek erg moeilijk. ''Dat dacht ik zelf ook...'' zei hij, terwijl hij zijn kopje richtte op een grafsteen. Deze was blijkbaar vrij oud, want hij was vies, beschadigd en overwoekerd met klimop, dat ook om de boom heen groeide die vlak bij de steen stond. Klimop was erg sterk, en zou helemaal tot de top van de boom klimmen, om er nooit meer vanaf te gaan. Guardian wreef met zijn linkerpoot over zijn rechterarm heen. Hoe, hoe was hij toch weer tot leven gekomen? Waarschijnlijk zou hij er nooit achter komen. Niet dat dat heel erg was. Hij was tenminste weer levend, en daar ging het om. Hij zou het vergeten, want hij wou niet zijn hele leven met die vraag rondlopen. Hij keek vaagjes naar de natte grond waar hij in stond, en waar hij enkele voetstappen van zich in zag van hem en Ayelinn. En natuurlijk die grote afdruk van zijn rug., toen er ineens een vraag in hem opschoot. ''Ayelinn.. '' begon hij zachtjes. ''Hoe lang ben ik dood geweest?....''

(Moet je vaker doodgaan xD)

Ayelinn kon het niet helpen licht terug te grijnzen naar Guardian toen hij de prut weer van zich af veegde. ''Je dacht toch niet echt dat ik jou aan zou vallen of wel?'' vroeg ze daarna met een plagende grijns. Iets van haar oude zelf, wat ze al jaren onderdrukte, kwam weer naar boven. Ze wist niet waarom. Waarschijnlijk was het gewoon Guardians aanwezigheid. Oude herinneringen. De pijn die ze had gevoeld om zijn dood. De blijdschap die ze met veel moeite moest inhouden om het feit dat hij nu weer leefde. Nu pas merkte ze hoezeer ze hem gemist had. Ze had nooit weg moeten gaan. Dan was Guardian ook nooit gestorven. Dan had ze hem kunnen helpen. Dan was alles anders geweest. Precies ja, geweest. Het was nu gebeurd en daar was niets aan te veranderen. Net als het feit dat hij nu weer leefde. Ayelinn voelde dat ze daar gewoon dankbaar voor moest zijn en verder geen vragen moest stellen. Wie weet zou ze er op den duur ooit nog wel achterkomen. Ze had niet door dat ze de hele tijd naar Guardian aan het kijken was terwijl die waterval aan gedachten over haar heen spoelde als een orkaan. Ietwat beschaamd wendde ze haar blik af en richtte die op een willekeurig punt aan de horizon. Maar Guardians vraag deed haar smaragdgroene ogen zich weer in de zijne kijken. ''Hoe lang je dood bent geweest?'' herhaalde Ayelinn zachtjes. ''Ik zou het niet weten Guardian. Ik ben zelf ook tijden weggeweest. Ik proef pas sinds een paar dagen weer de smaak van vrijheid moet je weten. na jou dood ben ik niet meer hier geweest. Ik ben rond gaan reizen om sterker te worden. Nog sterker. Het was nooit genoeg maar ik denk dat ik dat alleen deed om afleiding te zoeken. Toen ben ik gevangen door een trainer. Ik ben pas sinds een paar dagen weer op vrije voeten. Nou ja, eigenlijk meer een voortvluchtige'' vertelde ze en keek weer afwezig naar de horizon.

[lol xD en over de ogen, Gu heeft blauwe, niet te zien op deze zwart-wit ava xD]

Ayelinn keek met haar bloedmooie groene ogen in de zijne, die een puur blauwe kleur hadden. Guardian kreeg een tintelend gevoel van binnen. Dat had hij altijd gehad wanneer hij dicht bij deze Pikachu was. Ze was zo bijzonder, anders. En daarbij ook streng en hard. Maar tegen hem niet. Guardian merkte dat zijn wangetjes warm werden, en hij wendde zijn blik verlegen af van de hare. Niet dat Ayelinn zou merken dat hij bloosde, zijn wangen waren natuurlijk altijd al rood, dus het zou niet te zien zijn. Maar anders zou hij naar haar gaan staren, en dan zou ze hem vast een weirdo vinden. Ayelinn herhaalde zachtjes de vraag van Guardian, en zei daarna dat ze het niet zou weten. Guardian liet een klein zuchtje horen. Hij was licht teleurgesteld dat ze het niet wist, maar daar kon ze ook niks aan doen. Daarbij zou hij het later toch aan Feathers kunnen vragen, als hij haar kon vinden. Hij schudde zijn kop. Vergeet die vragen maar, het gaat nu om Ayelinn. Hij keek haar weer aan, en luisterde aandachtig naar haar verhaal. ''Ik ben zelf ook tijden weggeweest. Ik proef pas sinds een paar dagen weer de smaak van vrijheid moet je weten.'' zei ze eerst. Guardian knikte. Aha. Dat verklaarde het. Maar de smaak van de vrijheid, wat zou dat te betekenen hebben? Guardian bewoog zijn oortjes van boven naar beneden, en luisterde verder. '' na jou dood ben ik niet meer hier geweest. Ik ben rond gaan reizen om sterker te worden. Nog sterker. Het was nooit genoeg maar ik denk dat ik dat alleen deed om afleiding te zoeken. Toen ben ik gevangen door een trainer. Ik ben pas sinds een paar dagen weer op vrije voeten. Nou ja, eigenlijk meer een voortvluchtige'' Guardian zijn mond viel zowat open van verbazing. Was Ayelinn ook al gevangen geweest door een trainer? Guardian bibberde. Hij had nu helemaal geen zin meer om te vertellen wat er voor zijn dood gebeurd was. Waarom hij dood wou gaan die keer. Omdat hij gevangen was door een trainer, en niet meer weg kon komen. Maar Ayelinn was wél van de trainer weggekomen. Hoe wist hij niet. Hij kon niet wegkomen doordat de trainer hem elke keer weer in die bal opgesloten hield. Weglopen? Hij was een keer weggelopen, toen de trainer hem losliet in zijn tuin. hij werd opnieuw gevangen en hij kreeg een bandje om, die hem een pijnlijke schok gaven als hij te ver van het huis wegliep. En zo hadden de mensen nog veel meer gruwelijke dingen bedacht die hem ervan weerhielden om weg te lopen. En alleen om dat stomme joch tevreden te houden, omdat het zijn eerste Pokémon was. Nou, hij zocht maar een nieuwe. Guardian schrok weer uit zijn flashback en keek Ayelinn aan. En toch voelde hij zich nu een slappeling, omdat het haar wel was gelukt. Nou ja, hij zou zijn mond er maar over houden. Hij liep naar Ayelinn, en ging vermoeid naast haar zitten. Hij keek over het duistere kerkhof. ''Wat brengt jou eigenlijk hier op deze koude, kille plek?'' vroeg Guardian, terwijl hij voor zich uit staarde.

Ayelinn zag de verbazing op Guardians gezicht. ''Heb jij hetzelfde door gemaakt?'' vroeg ze daarom. Het zou wel heel toevallig zijn. Ayelinn geloofde niet echt in toeval. Alles gebeurde met een rede, daar geloofde zij in. Ze volgde Guardian met haar blik toen hij naast haar kwam zitten. Daarna ging ook haar blik weer afwezig voor zich uit. Het duurde even voor de vraag van Guardian echt tot haar was doorgedrongen. '''Ik weet het niet echt'' zei ze uiteindelijk. Vervolgens zweeg ze weer even. Alsof ze goed moest nadenken over de woorden die ze daarop zou zeggen. ''Iets in me zei me dat ik terug moest. Geen idee waarom maar mijn gevoel heeft me over het algemeen niet bedrogen dus ik luister er maar na. Ik zoek iemand...denk ik. Misschien een bekende. Hoe het ook zij, als ik hier niet naartoe was gegaan dan had ik jou niet terug gezien'''zei ze en keek even opzij naar Guardian. De regen was minder geworden maar had zijn werk verricht. De grond was vochtig en vol met modder en prut. Haar grijs/zilveren vacht zat onder de prut en vol met klitten maar het deerde voor nu niet. Koud had ze het wel maar dat liet ze niet merken. Ayelinn was een gehard iemand. Ze zou niet snel aan haar emoties, gevoelens en behoeften toegeven. Ze wou geen medelijden van anderen. Ze vond het wel best en ze hoefde geen bemoeienis van anderen. Maar bij Guardian was dat anders. Hij mocht het best weten als ze pijn of verdriet had. Maar zelfs tegenover hem hield ze zich nog steeds erg in. Macht der gewoonte kon je het noemen.

[dit word een kudpost, sorry. Het is laat, ik ben moe, en m'n handen zijn gewoon aan het koken, omdat ze zoveel moeten typen. Maar ik moet terugposten, vind ik xD]

''Heb jij hetzelfde door gemaakt?'' kwam die vraag, waar Guardian juist geen zin in had om antwoord op te geven. Maar de vraag werd gesteld door Ayelinn, dus hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om niet te antwoorden. Hij draaide zijn kop naar haar toe, en zuchtte. Zijn oortjes hingen ietsje naar beneden. ''Ongeveer ja...'' antwoordde hij kort, en hij hoopte dat Ayelinn zag dat hij het onderwerp liever wou vermijden, zodat ze er niet over door zou gaan vragen. Gelukkig antwoordde Ayelinn op zijn vraag, over waarom ze hier nou precies was. Gelukkig, ander onderwerp. Guardian zuchtte licht glimlachend van opluchting, en zijn oortjes bewogen al wat meer naar boven. 'Ik weet het niet echt'' Zei ze, waarna ze weer even zweeg. Guardian kon zien dat ze erg over haar antwoord aan het nadenken was. ''Iets in me zei me dat ik terug moest. Geen idee waarom maar mijn gevoel heeft me over het algemeen niet bedrogen dus ik luister er maar na. Ik zoek iemand...denk ik. Misschien een bekende. Hoe het ook zij, als ik hier niet naartoe was gegaan dan had ik jou niet terug gezien'' zei ze, en keek daarna naar hem. Guardian glimlachte. Dat was waar. Ze was hier naartoe gekomen, terwijl hij hier was. zou het iets met het lot te maken hebben? Guardian hoopte het ergens wel. Hij had Ayelinn altijd al leuk gevonden, vanaf de eerste keer dat hij haar zag. Maar ze had het vast niet door. Dat gaf Guardian een tegenstrijdig gevoel. Aan de ene kant vond hij het fijn dat ze het niet doorhad, want hij schaamde zich er op een of andere manier voor. Misschien was ze helemaal niet geïnteresseerd in hem, misschien had ze zelfs al een ander. Niet gek, met al die mannelijke Pikachu's die in het lente seizoen rondliepen, opzoek naar een partner. Daar zaten vast veel leukere, aardigere en minder moeilijke mannetjes in als Guardian was. Aan de andere kant vond hij het echter jammer. Want het kon ook het omgekeerde zijn, dat ze single was, of zelfs zoekend. Dan vond hij het juist fijn als ze wist dat hij haar leuk vond. Maar hij bleef het maar voor zich houden. Het volgende signaal moest van Ayelinn komen, wat hem zou overtuigen om het te zeggen. Guardian schraapte zijn keel dommig om de stilte te verbreken. Hij wist eigenlijk niks te zeggen. Hij wist wel wat hij wou. Hij wou niet meer op deze donkere, regenachtige plaats zijn. Hij wou liever naar een wat lichtere plek, en droger. PokéRPG was een erg grote vallei, waardoor het ook verschillend weer in de gebieden was. Daardoor kon je altijd op zoek gaan naar een droge plek. Hij stond op, en keek naar Ayelinn. ''Laten we naar een iets minder sobere plaats gaan..'' verzocht hij haar vriendelijk. Op zijn gezicht stond een aarzelende glimlach.

Ayelinn merkte zelf de stilte niet bepaald op. Net zoals Guardian zat ze zo met haar eigen gedachten te spelen. Ze was niet echt gek. Ze zag Guardian wel kijken, ze zag dat hij zijn blik soms beschaamd wegdraaide als zij hem recht aankeek. Bovendien had ze zoiets als vrouwelijk intuïtie. Ze voelde het gewoon aan dat Guardian zich een beetje tegenstrijdig voelde. De rede dat ze niets zei was omdat ze zelf niet bepaald wist hoe ze ermee om moest gaan. Het was zo lang geleden dat ze iets voor iemand gevoeld had. Ze wist niet hoe ze hem kon laten merken dat hij niet hoefde te vrezen voor een afwijzing. Ze kon goed vechten. Ze kon goed uit haar woorden komen. Meestal dan. Maar liefde... Dat was iets heel anders. Dat was te lang geleden. Ayelinn keek om toen Guardian opstond en haar recht aankeek. Ze hoorde zijn woorden wel maar het duurde even voor het allemaal doordrong. Daarna, plotseling, glimlachte ze openlijk en warm na hem. Geen ingehouden glimlachje waarvan je alleen maar de hondhoeken zag bewegen. Nee dit was een echte brede glimlach. ''Het wordt hier wel erg luguber hé?'' vroeg ze zacht terwijl ze ook opstond. Over het algemeen had ze geen problemen met luguber maar het was nu niet het moment om de koppige Pikachu uit te gaan hangen. Toen schoot er ineens iets door haar kop heen. Een kleine hint die ze wellicht aan Guardian kon geven. Ayelinn grinnikte even zachtjes. ''Kijk me niet zo aarzelend aan. Guardian, bij een normale vraag hoef je niet te vrezen voor een afwijzing'' zei ze zacht tegen hem. Ze hoopte dat hij de hint begreep. Ze liep verder maar bleef na een paar passen staan en keek om naar Guardian. ''Kom je nog of hoe zit dat?'' vroeg ze. Maar het klonk verafvan afkeurend. Eerder met ingehouden lach.

Ayelinn stond ook op. ''Het wordt hier wel erg luguber hé?'' zei ze vervolgens tegen hem. Guardian glimlachte breed, en knikte. ''Ja, het is hier niet echt bepaald... vrolijk'' zei hij licht grinnikend. Daarna keek hij haar aan. Weer begon ze te spreken. ''Kijk me niet zo aarzelend aan. Guardian, bij een normale vraag hoef je niet te vrezen voor een afwijzing'' zei ze met een stem zo zacht als zijde. Guardian zijn oortjes bewogen op en neer, en hij draaide zijn kopje verbaasd schuin. Klonk dat nou.. als een hint? Het leek er wel heel erg op. Niet hoeven vrezen voor een afwijzing. Zou ze bedoelen dat..? Nee, vast niet. Maar het liet Guardian wel weer nadenken over dat hij het toch misschien een keer moest vragen. Maar dit was natuurlijk niet de juiste plek. Hij keek naar Ayelinn die een paar passen weg liep, en daarna omkeek naar hem. ''Kom je nog of hoe zit dat?'' zei ze op een grappige manier. Weer verscheen er een brede glimlach op het gezicht van Guardian. Hij strekte zijn pootjes even, en zette zich daarna op alle vier zijn pootjes. ''Ik kom er al aan!'' riep hij met een uiterst vrolijke stem naar de grijze Pikachu. Hij rende door tot hij pal naast Ayelinn stond en bleef toen weer staan. Hij draaide zijn kop weer naar achteren, en zag ergens in de verte nog de grafsteen staan waar zijn naam op stond. Wat als iemand die hem kende dat grafsteen zou vinden? Ach, hij had een verhaal en dat zou hij vanaf nu gewoon vertellen. Hij had absoluut geen zin om om de waarheid heen te draaien. Hij keek weer terug naar Ayelinn, en keek haar onderzoekend aan. Haar uiterlijk verveelde hem nooit. Haar grijze vacht glom, waardoor het eerder zilver leek, en haar groene ogen staken er mooi bij af. ''Hmm.. laten we maar gaan dan..'' zei Guardian, om de stilte te verbreken. Hij dacht even na. Waar zouden ze naartoe gaan? Er waren zoveel prachtige gedeelten in PokéRPG. Hij zou het aan Ayelinn vragen. Misschien had ze wel een lievelingsplekje ergens in PokéRPG. Hij schraapte zachtjes en onopvallend zijn keel. ''Waar zou jij heen willen gaan?'' vroeg hij opgewekt tegen Ayelinn. Zijn staart bewoog tevreden heen en weer.

Ayelinn grinnikte even kort toen Guardian zijn oren op en neer bewoog. Het zag er op de een of andere manier schattig uit. De grinnik veranderde in een brede glimlach toen er op Guardians gezicht ook een glimlach verscheen. Ze wachtte tot hij naast haar stond voor ze verder zou lopen. Maar ze bleef weer staan met gespitste oren toen hij vroeg waar ze heen wou. ''Geen idee'' zei ze langzaam na een korte stilte. ''Ik ben zo'n tijd weg geweest dat ik niet eens meer weet hoe mooi PokéRPG kan zijn. In elk geval wel naar een plek die niet heel erg druk is. Ik kan daar niet zo goed tegen'' zei ze zachtjes. Ayelinn kon niet tegen drukte. Dan kreeg ze het benauwd. Dat voelde zo verstikkend. Dan zou ze helemaal doordraven en zou haar slechte ik weer omhoog kruipen uit zijn cocon. Net nu ze besloten had om opnieuw te beginnen. Ze zou nog steeds wel van zich afbijten, maar ze wou minder gewelddadig zijn. ''Waar wil jij heen?'' vroeg ze uiteindelijk. Misschien dat Guardian wel een mooi rustig plekje wist.

Het was heel even stil nadat Guardian zijn vraag gesteld had. ''Geen idee..'' zei Ayelinn toen. . ''Ik ben zo'n tijd weg geweest dat ik niet eens meer weet hoe mooi PokéRPG kan zijn. In elk geval wel naar een plek die niet heel erg druk is. Ik kan daar niet zo goed tegen'' Guardian knikte. Hij hield wel van gezelschap, maar het lag er aan op wat voor manier. Met een paar vrienden was het leuk, of met je familie. Maar als je bijvoorbeeld door een stad wandelt, en overal om je heen is het zo druk dat je alleen maar vooruit kan schuifelen, dan kon Guardian ook langzaam gek worden. Dan wurmde hij zich het liefste snel door alle Pokémon heen, het boeide hem niet hoe ze reageerden. Als hij maar weg was en gewoon weer vrij kon gaan lopen en rennen. Zijn oren zakten naar beneden toen Ayelinn een vraag stelde. Hij draaide zijn kop weer naar haar toe en keek haar aan. Nog even nadenkend over de vraag die hij net maar vaagjes had gehoord. Maar het ging in ieder geval over waar hij heen wou. Guardian snoof nadenkend. Om Ayelinn tevreden te stellen zou hij haar naar een rustige stille plek moeten meenemen. Maar zonder dat het er meteen sober was, zoals hier op het kerkhof. Hij wist het al. De Abandoned Factories. Zoals de naam al zei, was het verlaten door mensen, die hier waarschijnlijk een hele tijd geleden nog in PokéRPG woonden. Iets had ze weggevaagd. De natuurrampen? De legendarische beesten die het gebied moesten beschermen tegen indringers? De legendarische Pokémon spraken er geen woord over, dus niemand wist het behalve hun. Nou ja, boeiend. Nu over de fabrieken. Het was er heerlijk rustig. En de natuur hadden de gebouwen ondertussen nogal overwoekerd. Onkruid groeide bij de uitgangen tussen de tegels door, en tegen de buitenste muren klommen stevige takken klimop. Dus het was er ook nog vol met natuur, waar je wel vrolijk van werd. ''De fabrieken..'' zei Guardian met een glimlach tegen Ayelinn. Zijn oortjes rezen op van plezier, terwijl hij een ondeugende blik opzette. Hij zette zich af met zijn achterpootjes en speerde er ineens vandoor. ''Wie er het laatste is!'' klonk zijn schreeuw nog, voordat hij nog een puntje was aan de horizon.