Er lag een kleine Zigzagoon langs de kant van een van de gevaarlijkste rivier van pokerpg. Hij lag half proestend van al het water wat hij uithoestte. Hij was nu ongeveer een maand bij zijn moeder weg. Wat hem niet zo goed beviel. Had begon omdat de eerste 2 weken hij geen vast voedsel kon eten .wat hij maar 1 week kon vol houden door alleen water en zijn eigen uitwerpselen te eten. Dat kon hij alleen nog maar weten. Toen hij iets ouder was waren zijn tandjes kleine puntjes geworden toen hij dus 1 week oud was at hij gras. Wat niet erg voedzaam was maar hield hem wel nog die ene week in leven. Hij had met geluk die 2 weken overleefd alleen was er wel een nadeel hij was erg uitgedroogd. Was hij ook maar nooit zo stom geweest om in een meer te springen en zijn moeder kwijt te raken die ene dag. Dat was echt niet slim geweest. Maar die andere 2 weken waren gegaan op bessen. Totdat hij gister en eergister zulke lekker bessen vond dat hij zoveel at. Dat hij niet kon wat eigenlijk niet zo slim was want deze bessen waren erg vergiftigd. Hij was op een geven moment bewusteloos in de rivier gevallen en was er hier weer uit gekomen.


hoe kon ik nou zo dom zijn. Dacht balder. En hij hoeste nog wat water uit *proest* en er vloog ene hoop water uit zijn mondje er zat bloed bij. De wind waaide zachtjes door de haren van Balder de zon scheen als een laser op zijn huidje. Omdat hij niet kon lopen of kruipen werd bewegen erg moeilijk. Hij had de hoop al opgeven hij was zijn moeder kwijt en nu ookal bijna zijn leven hij sloot zijn oogjes klaar om te sterven Of er moest nu toch een pokemon komen die een wonder kon brengen of hem gewoon kon genezen bessen hadden geen zin meer. Hij ademde langzamer. Niks aan tedoen dacht balder. En hij wou gaan stoppen met ademen tot hij een pokemon zag tenminste dat dacht hij .

Met gekruiste benen zak Melodie op een platte steen, midden in de rivier. Water kabbelde langs haar en versnelde bij de randen van de steen, iets wat vaker altijd deed daar waar een obstakel lag. Dit zag ze echter niet, want haar ogen waren gesloten. Ze hoorde de stroom wel. Ze hoorde waar hij stroomde, hoe hij versnelde en hoe hij werd verstoord door een nieuw opstakel. De Shiny Gardevoir opende haar ogen en stond in een sierlijke beweging op. Haar rode ogen speurden de rivier af, totdat ze vond wat haar oren al hadden gevonden. Een kleine pokémon dreef op de rivier en peddelde net op dat moment naar de oever. De pokémon, die ze nu herkende als een Zigzagoon, hoestte en water sproeide uit zijn kleine bek. Melodie vernauwde haar ogen, schatte de afstand naar de oever en sprong van haar steen. Ze had natuurlijk kunnen teleporteren, maar daar werd je alleen maar lui van.

Ze rende naar de Zigzagoon en knielde bij hem neer. Zijn ogen waren gesloten en zijn ademhaling was uitermate zwak. Melodie zuchtte even. Waarom waren er zoveel pokémon die hulp nodig waren? Hoeveel pokémon had ze nu al genezen in de afgelopen week? Alsof ze er op vertrouwden dat pokémon zoals zij hun zouden redden. Ze schudde even haar hoofd en liet haar handen boven de kleine pokémon zweven. Ze concentreerde zich, haar handen kleurden geel en het aura droop er als een vloeistof vanaf, ookal was dit het helemaal niet. Het verspreide zich over de Zigzagoon. Ze gaf het wondje op zijn poot, haalde het water uit zijn longen en schonk hem wat van haar eigen energie. Toch was er iets wat ze niet weg kreeg. “Nee he`, vergiftigt.” Mompelde ze. Melodie trok de Recover terug en stond op. Nu teleporteerde ze wel, de tijd drong. Bij een bosje vol Pecha Berry’s verscheen ze weer en in een snelle beweging greep ze er twee uit de struik. Meteen verdween ze weer en een seconde later knielde ze neer bij het hoofd van de Zigzagoon. Ze pakte zijn hoofd, trok zijn bek een stukje open en kneep in de bes. Het paarse sap stroomde in zijn bek en ze tikte tegen zijn kin zodat hij zou slikken.

OOC: Ik negeer Douza's post, aangezien dit een privétopic is.

Balder die altijd nog op de grond lag. Proeste nog wat water uit. Tot hij een pokemon op een steen sprong. Hij kon de pokemon wazig zien en hij moest zijn kleine oogjes fijn knijpen. Hij zag dat het een Gadevior was maar wel een raar kleurtje dacht hij. Voor zo ver hij nog kon denken. De Gadevior sprong van de steen af en rende naar Balder toen Balder net op het land lag. Balder keek raar naar de pokemon.”Laat me dood gaan.” Zei Balder zachtjes. Hij had toch geen kans meer op leven. Totdat de pokemon op been langs hem ging staan haar warme handen op balders buik legde. Opeens werd balder geel.”Wat doe je….” Probeerde balder nog uit gebrengen. Maar hij viel in slaap. Hij werd wakker toen de pokemon opeens ophield met de gele aanval.’nee he, vergiftigt.’ Riep de Gardevior. “Ja duh!” Riep balder dom. Hij keek de Gardevior aan. Wat zou die er tegen kunnen toen. Ze pakte een best en kneep hem fijn in balder mondje. Die die al had opgemaakt. Balder ging op zijn zij liggen en zei.”Dankje. MAMA!” En hij kroop naar de pokemon toe en ging bij haar liggen. Wachtend op het antwoord van de Gardevior.

De Zigzagoon leek zichtbaar te herstellen. Melodie glimlachte naar de kleine pokémon. ”Dankje. MAMA!” riep de Zigzagoon opeens. Verbaasd keek ze toe hoe hij bij haar kwam liggen. Beschermend legde ze haar handen op de pokémon. Blijkbaar was hij heel erg jong. “Ik ben je moeder niet kleintje.” Zei ze vriendelijk. Tegelijkertijd keek ze rond. Waar was zijn moeder eigenlijk? Hoe kon het zijn dat zo’n kleine pokémon alleen rondzwierf, gewond nog wel. Haar ogen bleven even op de rivier rusten. Het water stroomde, het geluid klonk kalmerend. “Ik ben Melodie. Wat is jouw naam?” vroeg ze toen. Ze richtte haar blik weer op de Zigzagoon en probeerde even kalmerend over te komen als de rivier.

OOC: Let op je leestekens!

(zal ik doen)

Balder keek naar de Gardevior die zei.’ik ben je moeder niet kleintje.’ Balders oogjes werden groot en er kwamen kleine traantjes uit zijn ogen. Ze drupte naar beneden naar de grond. Het raakte de grond de grond werd daar vochtig.”Maar ik ben mijn mamaa kwijt!” en hij begon nog harder tehuilen. Hij was dan misschien wel 1 maand maar dat was ook niet alles. Hij had nog lang niet alles geleerd. Dit had hem wel een stuk sterker gemaakt dan andere baby’s die altijd bij hun moeder bleven. Opeens hield hij op met huilen hij moest niet zo zielig doen hij moest hard blijven.”Mijn naam is Balder!” Antwoorde Balder op de vraag van Melodie zo hete de Gardevior. Balder was opeens blij dat de pokemon hem had gered maar dat liet hij niet merken. Hij voelde zich niet meer goed. Neeh hij voelde zich emotieloos zin om weg te vluchten van hier. Als hij groter was pokemons te doden. Een heel raar gevoel. Al zijn blije emoties waren opeens weg niks was meer het zelfde geworden in die paar minuten. Een raar gevoel vond Balder het. Als het maar snel over gaat. Dit is zeker een bijwerking van die bessen. Dacht hij. Kijkend wat Melodie nog te zeggen had keek hij rustig een beetje