Met een diepe zucht liet de Eevee zich op de grond ploffen. Ze had geen idee hoe ze moet beginnen met zoeken, laat staan naar wat. Ja, naar aanwijzingen, maar hoe kan je nou weten dat het aanwijzingen zijn? Ze keek even rond. Deze plek kwam haar bekend voor. Hier had ze Danger en Zira ontmoet, die ze een tijdje niet meer gezien heeft. Nu ze nadacht, de enige die ze steeds tegenkwam was Julia. Zij had het voor elkaar gekregen te evolueren en sterker te worden, maar Chiara eigenlijk niet. Ze had eigenlijk geen idee óf ze wel wilde evolueren. En als ze evolueerde.. Wie zegt dat ze dan niet de verkeerde evolutie nam. Zelf is ze ook niet echt sterker geworden. Ze heeft dan wel een nieuwe aanval geleerd, maar die heeft ze niet eens onder de knie...
Misschien was het wel een goed idee om de aanval even te oefenen. Misschien krijgt ze dan ideeën waar ze moet zoeken en leert ze de aanval tegelijkertijd wat meer. ''Oké,'' sprak ze moedig. Ze knikte even, ging in de goede houding staan en richtte alle energie op één punt. Voor haar bekje verscheen een paars/zwarte bol, die steeds groter werd. Op gevoel liet ze hem los, maar er was één probleem. Ze had niet ergens op gemikt, dus waar ging hij heen? Verstijfd bleef ze staan, terwijl ze zag waar de aanval heen ging. Een struik werd volop geraakt, waarna ze een keiharde ''Auw, gek'' hoorde. Een Nuzleaf kwam de struiken uit, hij zag er niet al te blij uit. ''Sorry,'' sprak Chiara blozend, maar de Nuzleaf was niet vergevingsgezind. Hij kwam rennend op Chiara af, die van schrik zo snel mogelijk omdraaide en zelf wegrende.

Na een tijdje keek de Eevee achterom. ''Geen Nuzleaf te bekennen,'' zuchtte ze opgelucht. ''Ik lijk wel gek, waarom kom ik nou weer in zo'n situatie terecht?'' Ze ging even zitten om van de schrik te bekomen. Opeens kreeg ze het idee om naar de Peaceful Plains te gaan, sinds daar een tornado is geweest die ze heeft overleefd. Ze stond vastberaden op, maar werd onderbroken door een geritsel van de bosjes. ''Oh nee, d..d..de Nuzleaf,'' piepte ze van schrik. Haar stem was overgeslagen en ze bleef verstijfd staan. Gelukkig voor haar was het een Nidoran. ''Waar sta jij naar te kijken?'' mompelde deze. ''Niks,'' antwoordde ze blozend. Ze schudde even met haar hoofd, verbeeldde ze nu zelfs dingen?

“Uguu~!” zei de Mijumaru zacht. Ze keek naar haar spiegelbeeld, terwijl ze aan de waterkant zat. Ze was aangekomen in een gebied genaamd PokéRPG. Voor zover ze wist waren er hier weinig tot geen Mijumaru’s te vinden. Ze grinnikte zachtjes. Ze was benieuwd of ze hier geaccepteerd zou worden, vrienden zou kunnen maken. Ze pakte haar schelp van haar buik en keek ernaar. Met deze had ze verschillende Pokémon van mensen aangevallen, toen deze haar uitdaagden tot een gevecht. Dat was de reden waarom ze naar PokéRPG vertrokken was, het gebied wat de mensen nog niet kenden. Ze grinnikte zacht en zette zich toen af. Ze sprong het water in en ging onder. Met haar grote ogen keek ze om zich heen. Water Pokémon keken haar kalmpjes aan en zwommen langs haar. Ze stak haar handje omhoog en zwaaide naar hen, maar ze werd compleet genegeerd. Daarom zonk ze naar de bodem en plofte ze neer op haar kont. Ze ging liggen en keek omhoog. De zon scheen op het water, wat er prachtig uit zag. Vele Pokémon zwommen langs, wat haar een eenzaam gevoel gaf; niemand zag haar. Daarom ging ze rechtop staan en zette ze zich af. Haar staart begon te bewegen terwijl ze zwom, om extra vaart te maken. Door de vaart die ze gemaakt had vloog ze het water uit en knalde tegen iemand op. “Uguu~!” riep ze pijnlijk uit, terwijl ze over haar kop wreef Snel stond ze op en keek ze degene waar ze tegen aangebotst was aan. “Sorry..!” riep ze toen uit, niet wetend wat ze zou moeten doen. “Het spijt me..” zei ze toen en ze keek naar de grond. “Mijn naam is..” zei ze toen zacht, waarna ze de Pokémon weer aan keek. “Amaya.” Ze grijnsde licht, hopend dat de Pokémon niet boos zou zijn..

De Eevee keek oplettend naar de bosjes, waardoor ze niet doorkreeg dat aan de ander kant van haar een pokémon op haar afkwam. Dit kreeg ze pas door nadat ze een duw kreeg. ''Waah,'' riep ze geschrokken uit, waarna ze neerviel. Langzaam krabbelde ze overeind, terwijl ze naar de pokémon keek. “Uguu~!” hoorde ze het wezentje zeggen. Chiara hield haar kopje scheef. De pokémon die voor haar lag had ze nog nooit van haar leven gezien. “Sorry..!” riep het wezentje toen. Het was zo plotseling dat de Eevee haar evenwicht bijna verloor en weer op de grond terecht zou komen. “Het spijt me..” zei ze nog een keer, waarna ze naar de grond keek. ''Het geeft niet...'' sprak Chiara zacht, terwijl ze verbaasd haar ogen afwendde. “Mijn naam is..” Deze woorden zorgde ervoor dat Chiara haar weer aankeek. “Amaya.” Ze grijnsde licht. Chiara glimlachtte terug. ''Ik heet Chiara.'' De Eevee keek vragend naar Amaya. ''Wat voor pokémon ben je eigenlijk? Ik heb nog nooit eerder zo één gezien,'' sprak ze zacht. Hopelijk kwam ze zo niet brutaal over. Chiara had veel pokémon gezien in haar leven, maar zo iemand als Amaya is ze nog nooit tegengekomen. Niet dat ze zo'n wezentje hier in Pokérpg was tegengekomen. Plotseling vielen de woorden van SilverBreeze haar in. Ze dacht even na, maar kwam tot de conclusie dat deze pokémon er niks mee te maken kan hebben. Ze zeggen weleens schijn bedriegt, maar Chiara vertrouwde erop. Door deze toestand was ze vergeten dat ze eigenlijk naar Peaceful Plains zou gaan, maar daar wachtte ze wel even mee. Ze kan hier niet zomaar weglopen, dat was brutaal. ''Daar ben je!'' hoorde de Eevee plots achter zich. Gschrokken draaide ze zich om en zag dat het de Nuzleaf was, waar ze daarnet voor vluchtte. ''Oeps,'' mompelde ze zacht.

‘Ik heet Chiara,’ stelde de Eevee zich voor. De Mijumaru, Amaya, keek haar met een brede glimlach aan. ‘Wat voor Pokémon ben je eigenlijk? Ik heb nog nooit eerder zo één gezien,’ vervolgde Chiara. Amaya hief één wenkbrauw op. Nog nooit een Mijumaru gezien, dus.. Ze had dus gelijk.. Geen tot weinig soortgenoten zou ze hier vinden. “Een Mi-” Ze werd onderbroken. ‘Daar ben je!’ klonk een stem, die overduidelijk niet van de Eevee voor haar was. Verbaasd keek Amaya op. Een Nuzleaf werd zichtbaar. ‘Oeps,’ hoorde ze Chiara zacht zeggen. “Een Mijumaru,” besloot Amaya rustig te zeggen, voor ze naast Chiara ging staan. Het was overduidelijk dat Chiara deze Nuzleaf niet mocht, dus zou ze laten zien wat ze kon. Ze opende haar bek en vuurde een IJsstraal af, die de Nuzleaf volop raakte. Ze grijnsde licht en legde haar hand op de schelp op haar buik. Toen ze die eraf haalde, zag ze hoe de Nuzleaf haar met een O_O-face aankeek. Ze hield de schelp met haar rechterhand vast en hield hem bij haar linker arm, waarna ze hem als een soort frisbee weggooide, en hij de Nuzleaf tegen het hoofd raakte. Als een boemerang keerde hij terug en ving ze hem met een klein sprongetje, waarna ze hem weer op haar buik deed. Ze zag hoe de Nuzleaf een stap naar achteren deed, zich omdraaide, en wegrende. Ze keek grinnikend naar Chiara, waarna ze op de rivier af liep. Ze pakte haar schelp en waste hem even, waarna ze hem weer op haar buik deed. Vervolgens liep ze weer naar Chiara toe, zwijgend. Ze was benieuwd wat Chiara van haar acties vond. Waarschijnlijk had ze het wel vreemd gevonden dat die schelp van haar buik af kon, omdat heel veel dachten dat het gewoon vast zat, maar de aanval die ze deed toen ze de schelp gooide, werd ook wel een Shell Blade aanval genoemd.

“Een Mijumaru,” sprak Amaya, voor ze naast haar kwam staan. Chiara schrok even toen Amaya haar bek opende, om een ijsstraal af te vuren. De Nuzleaf werd geraakt, maar het was nog niet afgelopen. Amaya haalde de schelp van haar buikje af, terwijl ze haar houding aannam. Amaya gooide hem op de pokémon af, die opnieuw werd geraakt. Het zag best pijnlijk uit. Chiara's mond viel open van verbazing toen de Nuzleaf wegvluchtte. Amaya was intussen naar de rivier gelopen, om haar schelpje te wassen. Chiara keek een zwijgend naar de pokémon. Het voelde niet goed dat iemand anders haar vuile werk opknapte, terwijl zij niks deed. Daarbij was ze niet zo'n vechter, maar ze had het eigenlijk zelf moeten doen. De Mijumaru had nu wel bewezen dat ze sterk was. Alleen was het wel vreemd dat de schelp van haar buik af kon. Het zag er eigenlijk uit als een goocheltruc, vond Chiara. Maarja, ieder zijn eigen krachten, toch? Ze heeft die van zichzelf nog niet volledig onder controle... Amaya kwam intussen zwijgend naar haar toe gelopen. ''Dankjewel,'' sprak Chiara. Dankjewel? Is dat alles wat ze kon zeggen. Een pokémon met twee aanvallen verslaan is niet niks. Eigenlijk was ze sprakeloos, ze had niet gedacht dat Amaya tot zoiets in staat zou zijn. Dus toch schijn bedriegt, herhaald Chiara verscheidene keren in haar gedachten. Opeens kreeg ze een vaag gevoel. Niet lang daarna hoorde ze een luid geknor, dat van haar maag vandaan kwam. ''Ehehe...'' stamelde ze vaag. ''Volgens mij heb ik honger,'' sprak ze, dat het nog vager maakte.

‘Dankjewel,’ hoorde ze Chiara zeggen. “Geen dank,” antwoordde Amaya zacht. Wat moest ze anders zeggen? Ze slaakte eventjes een diepe zucht en richtte haar blik op de grond. Wat moest ze zeggen..? Ze wist het niet. Ze was niet gewend aan gesprekken met vreemden. Plots klonk er een laag geluid. Amaya keek geschrokken op en richtte haar blik op Chiara ‘Ehehe..’ stamelde deze. Amaya hief haar wenkbrauwen op en keek Chiara droogjes aan. ‘Volgens mij heb ik honger..’ verklaarde Chiara. Amaya richtte haar blik weer op de grond. Ze richtte haar blik op de bomen die langs de kant stonden. Als het goed was zouden ze hier ergens Oran Bessen kunnen vinden, te voelen aan de grond. Ze keek met een snelle blik om zich heen en richtte haar blik toen op een bosje met bessen. “Momentje,” zei ze rustig. Ze keek even naar de rivier die tussen hen en de bessen zichtbaar was. Chiara zou daar niet zo makkelijk als zij door komen, gezien de stroming. Dus, zou ze zelf de bessen moeten gaan halen. Ze rende op de kant af en dook sierlijk het water in. Het duurde niet lang voor ze aan de andere kant boven kwam, het water uit klom en op het bosje af liep. Ze keek even naar het water. Hoe moest ze de bessen meenemen? Ach.. Chiara zou het niet erg vinden als ze nat waren, want ze dronk toch ook water? Haar handen had Amaya niet nodig bij het zwemmen, dus moeilijk zou het niet gaan. Ze pakte een stuk of vijf bessen en sprong het water weer in. Ze gebruikte haar voeten en staart om vooruit te komen, legde de bessen aan de kant, klom er zelf op, pakte de bessen weer en liep op Chiara af. Ze legde de bessen droogjes neer en keek Chiara af. “Eh, hier,” zei ze droogjes.

“Momentje,” hoorde ze Amaya zeggen. Vlak daarna sprong het wezentje het water in. Chiara vroeg zich af wat ze ging doen, maar kwam daar al snel achter. Ze bloosde even toen ze de pokémon aan zag komen met bessen. Amaya knapte weer het vuile werk van haar op, dat haar geen fijn gevoel gaf. De volgende keer als zij iets nodig had, ging zij het wel voor haar halen. Dat was vastbesloten. “Eh, hier,” hoorde ze opnieuw. Chiara keek Amaya aan, die de besjes voor haar had neergelegd. Dankje, glimlachtte Chiara, met haar ogen gesloten. Ze opende snel haar ogen weer. ''Dankjewel... Euh, je mag ook wel wat, hoor,'' sprak ze tegen Amaya. Het was niet de bedoeling dat ze zelf niks zou eten, tenzij ze geen honger had natuurlijk. Chiara pakte een bes van de grond, ging liggen en begon er rustog aan te knabbelen. Hopelijk nam Amaya er ook wat van, anders schaamde ze zich een beetje. Misschien wil Amaya wel mee naar de Peaceful Plains, maar dan moest ze wel niet verraden dat ze een missie had. Het zou vaag zijn als ze daar over begon, laat staan dat ze het wel mocht weten. Chiara moest hoe dan ook daar naartoe. ''Euhm, Amaya,'' begon Chiara langzaam. Ze richtte zich naar Amaya. ''Wil je misschien mee naar de Peaceful Plains? Daar zijn veel pokémon, misschien dat je daar meer vrienden kan maken?'' De Eevee wist niet zeker of Amaya wel zin had in meer vrienden, maar het was wel een excuus om erheen te gaan. Zolang ze maar niet wist waarom Chiara erheen ging.

‘Dankjewel.. Euwh, je mag ook wel wat, hoor,’ zei Chiara. Amaya grinnikte. “Weet ik,” zei ze kalm. Ze pakte rustig een bes en nam voorzichtig een kleine hap, waarna ze haar blik richtte op de grond. Opnieuw bracht ze de bes naar haar mond, nam een hap, en begon te kauwen, om het vervolgens door te slikken. Zo nam ze nog twee happen voor het kleine besje uiteindelijk op was, zodat ze een tweede kon pakken. Voorzichtig nam ze een hap. ‘Euhm, Amaya,’ klonk Chiara’s stem plots. Amaya richtte haar donkere ogen op Chiara, terwijl ze doorkauwde, zwijgend, wetend dat Chiara toch wel verder zou spreken zonder dat ze wat zou zeggen. Bovendien was het onbeleefd om te praten met volle mond. Zoals verwacht ging Chiara al snel verder. ‘Wil je misschien mee naar de Peaceful Plains? Daar zijn veel pokémon, misschien dat je daar meer vrienden kan maken?’ vroeg ze. Amaya keek even naar haar bes. Ze slikte het stuk wat ze in haar mond had door en haalde diep adem. Ze likte haar lippen kalmpjes af, waarna ze haar donkere ogen weer op Chiara richtte. Peaceful Plains.. Plains was een vlakte of een slagveld. Peaceful was Vredig, Vreedzaam of Kalm. Dus.. Vredige Vlaktes? Ze nam aan dat het niet de vreedzame slagvelden waren. Ze grinnikte even. “Ik ben pas net hier aangekomen,” begon ze zacht, waarna ze grinnikend naar haar bes keek. “Dus ik heb geen idee waar die Peaceful Plains zijn,” zei ze met een frons. “Maar, ik wil er graag heen,” zei ze toen, waarna ze Chiara weer aan keek en kalmpjes een hap nam van haar bes, als teken dat ze klaar was met praten. Ze kauwde voorzichtig op de bes. Oran Bessen waren altijd heerlijk, en goed voor je gezondheid. Ze slikte het door en nam opnieuw een hap, waardoor de bes op was en ze haar handen weer vrij had.

“Ik ben pas net hier aangekomen,” grinnikte Amaya. “Dus ik heb geen idee waar die Peaceful Plains zijn, maar, ik wil er graag heen,” ging Amaya verder. Ze nam een hap van haar bes, en nog één. Tot het op was. ''Ik ga er nu heen, dus als je wilt kan je mee,'' glimlachtte Chiara. Op die manier hoeft ze niet alleen te reizen, waar ze altijd een hekel aan had gehad. Zo lang ze zich kon herinneren ging Chiara altijd op pad met haar ouders, maar sinds ze van hun gescheiden is, heeft ze eigenlijk niemand. Ze heeft wel een keer met Julia gereisd naar Pokémon City. Toen zijn ze nog een restaurant in geweest, met allemaal stenen als lampen. Verschillende soorten, die allemaal konden zorgen dat de Eevee kon evolueren. Helaas weet ze niet in welke ze wil evolueren, laat staan óf ze wel wilde evolueren. Chiara keek Amaya even aan. ''Zeg Amaya, ben je al eens eerder een evolutie van mij tegen gekomen?'' Als ze ja antwoordde zou ze vragen welke, of welke ze het mooiste vond. Zelf is ze wel al een paar tegengekomen, maar degene die ze hier tegen was gekomen was een Flareon. En een Vaporeon, maar Danger, een Houndoom, had die weggejaagd. Chiara was wel vergeten waarom. Ze zuchtte diep, waarna ze de laatste hap van haar bes nam. Haar maag was gevuld en Chiara was tevreden. Ze stond op, afwachtend of Amaya haar zou volgen. Als ze in de Peaceful Plains waren aangekomen zou ze wel even uitrusten.