Het was een koude dag. De hele dag regende het pijpenstelen. Geen enkele Pokémon zat nu buiten te lopen. Ze waren in holen of grotten. Maar sommige Pokémons hadden geen onderduik plek en ze hielden zelfs gewoon van de regenen. Tonu was zo'n Pokémon. Hij kon wel in een hol schuilen maar hij hield erg van de regen. Telkens dat de regendruppels langs zijn lichaam op de grond terecht kwam voelde hij zich kalm. Maar een hete dag zou hij liever meiden terwijl hij een gras soort was. Toen de druppels groter werden besloot hij gewoon sneller te gaan lopen. Hij wandelde meer dan dat hij rende. Sprinten deed hij enkel bij trainingen. Hij hief zijn kop wat op en deed zijn best wat modder te ontwijken. Anders moest hij weer zichzelf schoonmaken. Dus daar had hij geen zin in.

Tonu kwam aan bij een kale gebied. Er waren enkel een paar zwarte takjes en de geur van iets brandends dronk zijn snuit binnen. Hij hield zijn kop weer laag terwijl hij een teken van zijn groepsgenoten zocht. Maar tevergeefs vond hij niemand. Met een zucht ging hij op de kale grond zitten. Hij verveelde zich en raakte daar gefrusteerd van. Hij probeerde zichzelf te vermaken door naar de regendruppels te happen. De lol was 2 tellen erna al weg. Tonu sperde toen zijn bek wat wijder open en schoot een Seed Bomb nar de licht toe. De Seed Bomb raakte de meeste regendruppels precies. Hij bleef dit doen totdat de regen op hield. Als een puppy maakte hij een korte jank geluid en ging toen weer verveeld naar voren staren. Zijn oren vielen bijna voor zijn kop , omdat ze zo nat waren evenals zijn staart. Wat kon hij nou doen?

Voorzichtig, met langzame, zorgvuldige passen liep de Umbreon door het gebied. Iedereen die in dit gedeelte van de vallei leefde kende haar naam. Akira, leidster van de Guerra. Ze wisten wie ze was.. Of toch niet? Zelfs Shiny kende haar niet helemaal zoals ze was. Zoals altijd hing haar staart laag, maar deze keer ook haar kop. Hetgeen waar ze vroeger altijd van gedroomd had was een grote familie. Haar zussen zag ze nooit meer, even als haar ouders. Waar ze blij mee was, maar toch. De Guerra.. Die kon ze niet zien als familie. Zo zat die groep niet in elkaar. Ze kneep haar ogen dicht. Toen ze ze opende, zag ze waar ze was. De plek waar ze aangekomen was in dit gebied. Maar, zelfs daar had ze geen aandacht meer voor. Haar gedachten schoten terug naar het woord 'Familie'. Nee. Ze zou dat nooit krijgen. Nooit zou ze zoiets krijgen wat men een familie noemde. Nooit.. Opnieuw was ze gedwongen haar ogen dicht te knijpen. Ze haalde diep adem toen ze ze na een tijdje weer opende. Waarom.. Waarom stond ze eigenlijk aan deze kant? Wat zou er gebeuren als de dat niet zou doen? Ze wist dat ze hier thuis hoorde, maar waarom was ze dan toch anders dan de meesten? Ze moordde niet graag, omdat het volgens haar niet nodig was om iedereen te vermoorden. Ze gáf echt om haar leden, en ook om jonge Pokémon. Nooit, maar dan ook nooit zou ze het over haar hart kunnen verkrijgen om een jongeling te doden. Waarom? Misschien.. Misschien omdat ze niet zou willen dat als zij ooit een jong had, dat die zou sterven. Nee. Ze wist zeker dat dat toch al nooit zou gebeuren. En, gebeurde het wel.. Zou ze het beschermen tegen al het goede en kwade van deze wereld.

Ze haalde even diep adem en keek weer voor zich uit. Ze merkte dat het regende, iets wat ze hiervoor nog niet eerder had opgemerkt. Ze was te ver in haar gedachten weggezakt. Ze zag een gedaante verderop en besloot er op af te gaan. Toen ze zag dat het Tonu was, keek ze met een lichte grijns toe. Ze keek toe hoe hij naar de regen hapte, en hoe hij een Seed Bomb afvuurde. En nog veel meer. Uiteindelijk hield de regen op. Akira haalde even diep adem. Hij was zo.. Speels. Ook heel anders dan de rest. Waarom.. Waarom was hij hier? “Hallo, Tonu,” zei Akira zacht en ze grinnikte. Haar natte oren hingen naar beneden, even als haar staart. Haar kop had ze weer omhoog, zodat hij niet aan haar kon zien dat ze ergens over had lopen piekeren. “Leuk hè, de regen?” grinnikte ze, zodat hij wist dat ze alles gezien had.

'Hallo, Tonu,'klonk er. Tonu wist gelijk dat het Akira was. Normaal gesproken zouden zijn oren overeind gaan maar ze waren te doorweekt. Maar toen Akira grinnikte kreeg hij kippenvel. Hij had haar enkel vals zien grinniken. 'Leuk hè, de regen?'sprak Akira. "Uhmm..ja"sprak Tonu twijfelend. Was dit nou de Akira die hij kende?. "Ben jij nou de echte Akira?"vroeg hij droog met een korte glimlach. Het klonk wel wat spottend maar het was niet echt zo bedoelt. Hij keek kort naar de heldere lucht. De zon scheen maar het voelde nog steeds koud aan. Er ontstond kippenvel op zijn huid. "Ik dacht dat je de anderen aan het trainen was of wegstuurde?"sprak Tonu toen lachend. Hij draaide zijn kop naar haar toe. Ze leek anders. Maar wel vriendelijker.
Een paar Spearow's landde verderop bij een half verrotten boom. Ze keken kort naar de 2 maar gingen toen weer elkaar schoonmaken. Ze pikten bij elkaar's veren. Tonu dacht aan de ene keer dat hij zich bij Guerra aansloot. Hij viel toen ook vleg soorte aan doordat ze bij een karkas zaten. Maar deze keer deed hij niets enkel , omdat hij dat van Akira had geleerd. Helaas was hij wel de jongste van de groep maar niet de domste. Nu hij jong was kon hij alles vlug opnemen. "Maar.."sprak Tonu zacht"....Hoe gaat het met je?"vervolgde hij. Hij keek haar even nieuwsgierig aan. Hij wist eigenlijk niet veel over haar. Dus was dit een goede gelegenheid ervoor. Zeker , omdat hij geen echte vrienden had in de groep.

‘Uhmm.. Ja,’ klonk Tonu’s twijfelende stem. Akira schudde haar kop grinnikend heen en weer. ‘Ben jij nou de echte Akira?’ vroeg hij toen, waardoor Akira’s kop scheef kwam te staan. De echte Akira? dacht ze bij zichzelf. Ze richtte haar blik op de grond. Was ze echt zo veranderd als ze bij de groep was? ‘Ik dacht dat je de anderen aan het trainen was of wegstuurde?’ merkte hij toen op. Akira keek hem weer aan. Hij liet haar nu overkomen als een of andere boeman, die altijd maar gemeen deed. Hmnpf. Zo was zij niet.. ‘Maar..’ sprak Tonu, waardoor Akira weer opkeek. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg hij. Even was ze verward. Dat was een vraag die zij al lang niet had gehoord. Ze richtte haar blik weer op de grond. “Ik ben geen boeman, hoor,” merkte ze droogjes op, als antwoord op zijn vraag over wat hij dacht dat ze op dit moment deed. “En.. Ja.. Ik denk dat dit de echte Akira is,” zei ze toen wat vaagjes. “Ik denk dat ik geen antwoord op de laatste vraag weet,” zei ze toen kort. Hoe ze zich voelde was op dit moment onbeschrijfbaar. Ze wist het gewoon niet. Ze keek even naar de lucht, maar richtte haar blik toen weer op Tonu. “Hoe bevalt de.. Groep je tot nu toe?” vroeg ze kalm. Iets anders wist ze niet te zeggen. Als het over de groep ging, voelde ze zich groots, alsof ze een ander persoon was. Ze dacht even terug aan Tonu’s woorden. Ja.. Ze was dus toch heel erg anders bij de groep. Maar, wanneer het over iets anders ging wist ze meestal veel minder te zeggen. Ze ging rustig zitten, en keek Tonu met haar rode ogen aan, rustig wachtend op een antwoord.

~Flutpost, sorry. T_T~

(Geeft niet )
'Ik ben geen boeman, hoor,'sprak Akira droog. Tonu grinnikte kort. Hij wist wel dat ze een vriendelijke kant had maar had het nooit met eigen ogen gezien. 'En.. Ja.. Ik denk dat dit de echte Akira is,'Sprak Akira gevolgd met'Ik denk dat ik geen antwoord op de laatste vraag weet,'. Een beetje verrast bleef Tonu naar haar kijken. Wist ze er nou geen antwoord op. Maar deels was hij ook niet verrast, want zelf had hij er ook geen antwoord op. 'Hoe bevalt de.. Groep je tot nu toe?'Sprak Akira opeens. Tonu keek nogmaals verrast door de vraag op. Zou hij nou eerlijk of gewoon liegen?. Eerlijk zijn was altijd het beste. Hij nam even de tijd voordat hij antwoorde. Het was ook best een moeilijke vraag. Hij kende de rest enkel bij naam en ze leken hem wel te mijden. "Tja,eigenlijk om eerlijk te zijn.."begon Tonu en zuchtte vervolgens. "Ze kennen elkaar langer en ik ben nieuw en ook de jongste. Ik heb ook geen echte band met ze ofzo. Wel met jou en Shiny maar die is klein"Sprak hij met zijn ogen gesloten. Hij had een gevoel dat er een grote brandende steenblok van zijn rug werd gehaald. Hij voelde zich vrij maar hij wou in de groep blijven. Hij voelde zich thuis maar hij had minder van de teamwerk opgemerkt dan dat hij op het eerste gezicht bedacht. Met verbeelding kon je alles leuker of erger maken en dingen zelfs vergelijken. Enkel daardoor maakte hij sommige dingen nog leuk. Maar de anderen gebruikten deze techniek niet en kennen enkel de bloed harde waarheid. "Ik weet dat de harde realiteit belangrijk is maar ze gebruiken hun verbeelding niet. Het lijkt zo kinderlijk maar soms is het eigenlijk een wapen. Je kan het zelfs gebruiken om een plan te maken. En ik bezit die gave. "sprak Tonu op recht. Hij was heel eerlijk over zijn ideeën en kon enkel hopen dat Akira zijn manier van denken kon accepteren. Ookal klonk het soms spottend voor zijn mede groep genoten. Hij opende zijn bruine ogen en keek Akira aan. Wat zou ze antwoorden?

(Eindelijk een goede post )

Toen Akira Tonu’s verwarde blik zag, fronste ze licht. Was er iets? Gelukkig antwoordde hij al snel. ‘Tja.. Eigenlijk, om eerlijk te zijn,’ begon hij, waardoor Akira’s frons nog iets erger werd. Was er iets aan de hand? ‘Ze kennen elkaar langer en ik ben nieuw en ook de jongste. Ik heb ook geen echte band met ze of zo. Wel met jou en Shiny maar die is klein,’ zei hij toen. Akira richtte haar blik op de grond. Wat moest ze nu zeggen? Ze wist dat wat Tonu zei gewoon waar was, en ze dacht er zelf ook vaker over na. Geen echte band. Bijna niemand uit de groep had een band met de rest, of zo had ze het idee. Als de leden tijdens de trainingen met elkaar liepen te lachen, dat zou ze fijner vinden dan dit gedoe. Ze waren een groep, maar toch ook weer niet. ‘Ik weet dat de harde realiteit belangrijk is maar ze gebruiken hun verbeelding niet. Het lijkt zo kinderlijk maar soms is het eigenlijk een wapen. Je kan het zelfs gebruiken om een plan te maken. En ik bezit die gave,’ hoorde ze Tonu ineens zeggen. Hierdoor moest ze wel weer op kijken. Ze knikte, maar zei niks. Ze wilde eerst nog antwoord geven op wat Tonu in het begin had gezegd. Na een tijdje dacht ze iets te weten en opende ze haar mond, maar al snel sloot ze hem weer. Nee.. Misschien.. Misschien moest ze gewoon zeggen hoe zij er over dacht. Ja, dat zou misschien helpen. “De band tussen de leden is sowieso niet al te goed, tot mijn spijt,” begon ze rustig. “Ik zelf.. Ik zit al een tijdje bij de groep, en maar bij een paar leden heb ik het gevoel dat ik ze ken,” zei ze toen. Ze sloeg haar blik neer. Shiny.. Van hem wist ze eigenlijk ook veel te weinig, even als andersom. Bij hem had ze niet het gevoel dat ze echt met hem over iets kon praten.. Hij leek haar, tot haar spijt, geen type voor. “Verder, het kan geen kwaad om je fantasie te gebruiken. Dat heb je ook zeker nodig als groepsleider,” zei ze kalm, “maar.. Je moet altijd weten wat de realiteit is en wat fantasie is. Zodra je ze beiden op de juiste manier weet te gebruiken, zit je goed.” Ze grijnsde licht. Ze mocht Tonu wel. Niet om wat er net gezegd was, maar daarvoor eigenlijk al. Misschien omdat hij toch ook net wat anders was. Vriendelijker dan de meesten. Ze slaakte even een diepe zucht en sloeg haar ogen neer.

'De band tussen de leden is sowieso niet al te goed, tot mijn spijt,'Sprak Akira 'Ik zelf.. Ik zit al een tijdje bij de groep, en maar bij een paar leden heb ik het gevoel dat ik ze ken,'. Tonu knikte enkel aandachtig. 'Verder, het kan geen kwaad om je fantasie te gebruiken. Dat heb je ook zeker nodig als groepsleider,'Sprak Akira kalm 'maar.. Je moet altijd weten wat de realiteit is en wat fantasie is. Zodra je ze beiden op de juiste manier weet te gebruiken, zit je goed.'. Een grijns verscheen op het gezicht van Akira. "Ow..Oké"Antwoorde Tonu erop. Hij snapte het. Even wist hij niks meer te zeggen. Hij staarde even naar de grond, denkend om het gesprek aan te houden. "Een betere band met de rest is wel handig voor de oorlog. Dan kunnen ze hun krachten bundelen en waarschijnlijk dan winnen"Sprak hij. Hij sprak het woord 'waarschijnlijk' zacht. Ze konden de oorlog wel winnen maar teveel zelfvertrouwen was slecht. Daardoor kon je weer verliezen. Met deze gedachten keek hij Akira met een opgeheven wenkbrauw aan.
(Slechte post , moet gaan )

‘Ow.. Oké,’ zei Tonu. Akira richtte haar blik op de grond. Ze hadden het over de groep. Konden ze het niet één keer over iets anders hebben? De enigen waarmee ze kon praten waren vreemden of leden uit de groep, want de rest haatte hen zo’n beetje. En, als ze dan met zo iemand praatte, ging het bijna altijd over de groep. ‘Een betere band met de rest is wel handig voor de oorlog. Dan kunnen ze hun krachten bundelen en waarschijnlijk dan winnen,’ zei Tonu. “Ik weet het,” zei ze zacht, maar echt luisterde ze niet. Ze wilde het eigenlijk niet meer over de groep hebben. Ze wilde gewoon.. Iemand uit de groep leren kennen. En dan echt kennen. Ze zakte door haar voorpoten waardoor ze kwam te liggen en legde haar kop op haar voorpoten. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Tonu had haar een beetje van haar stuk gebracht doordat hij het over onderlinge banden had gehad. Hoe was de band tussen haar en Shiny eigenlijk? Soms.. Soms had ze echt liever dat hij weg was, terwijl ze juist de andere keer wilde dat hij er was. Was dit vriendschap, of toch meer? Ze wist het niet meer. Bij bijna niemand uit de groep had ze het gevoel dat het vrienden waren. Rowan en Houndoom vertrouwde ze, maar ze wist niet als wat ze hen moest zien. Tonu.. Zijn jonge geest zorgde ervoor dat het voor haar fijn was om bij hem te zijn, omdat qua leeftijd er weinig tussen hen zat, en hij toch nog vrolijk kon zijn. Heel anders dan zij, dus. Hij was niet de jongste van de groep. Music was jonger dan hij, wist ze. En zij zou niet de enige zijn. Ze slaakte even een zucht en hield haar ogen gesloten. Ze kende het gevoel van vriendschap eigenlijk niet helemaal.. En, ze had op dit moment geen idee meer wat iedereen voor haar betekende. Ze keek Tonu vanonder haar wenkbrauwen aan. “Niet veranderen,” zei ze kalm. “Ook al zijn de meesten van de groep bitter, zo hoef je niet te worden,” zei ze toen zacht. Hij zou misschien geen idee hebben waar ze het over had, maar.. Ze wilde gewoon dat zij met Tonu zou kunnen praten, over andere dingen dan de groep en oorlogen en zo. En, als hij net zo ging worden als de rest.. Dan betwijfelde ze of dit mogelijk was.

'Niet veranderen,'Sprak Akira 'Ook al zijn de meesten van de groep bitter, zo hoef je niet te worden,'. Tonu keek er raar van op maar toen hij even naar haar keek begreep hij het. Ook haar houding liet zien dat ze het niet meer over de groep wou hebben. Hij begreep het wel en zweeg. "Vertel eens meer over jezelf, bijvoorbeeld je familie en geschiedenis"Vroeg Tonu met een zwakke glimlach. Hij ging vervolgens zitten en zette zijn oren overeind. Hij was inmiddels weer droog en hij gebruikte zijn fotosynthese om meer energy te krijgen. Maar doordat hij niet zeker wist of Akira eigenlijk wou antwoorden , begon hij maar. "Dat ik een Leaf Warrior werd genoemd is niet helemaal waar. Enkel wat groepsgenoten noemde mij zo. Maar ik was toen nog een zeer jonge Eevee die van het natuur hield. Mijn ouders waren een Vaporeon en een Flareon. Ze kregen mij ongwenst en behandelde mij niet echt 'goed'. Ze lieten mij altijd overbodige dingen doen, zoals alle blaadjes die er voor de hol lag verwijderen. Zelf sprak ik vol zelfvertrouwen tegen ze dat ik het niet meer leuk vond. Maar toen kwamen die 2 harde klappen. Sindsdien zweeg ik en sprak ik enkel wanneer er om gevraagd werd. "Sprak Tonu. Hij mijdde de blik van Akira. Dit deed pijn om het te vertellen. Net zo pijnlijk als toen hij de 2 harde klappen kreeg. Een zucht verliet zijn bek. Alsnog was hij toen nog vriendelijk gebleven. "Toen ik eens op stap ging met anderen kwam ik in een prachtige bos. Een mostige rots lag recht voor mijn neus en vervolgens verscheen er een Ivysaur. Hij gebruikte gelijk al zijn Vine Whip en wierp mij weg. Vervolgens had ik wat Schaduw Balls en Tackle's gebruikt om hem uit te schakelen. Maar toen het gevecht eindelijk beëindigt was, Waren mijn poten moe evenals de rest van mijn lichaam. Ik viel op het mostige rots en evolueerde uit het niets in een Leafeon. Toen ik een Leafeon was geworden besloot ik gelijk het gebied te verlaten. Maar ik kwam een Flareon tegen. Een vrouwelijke. Al vlug erna waren wij partners maar ze was ook partners met een andere Pokémon en sindsdien heb ik haar nooit meer gezien."Sprak Tonu. Op het einde van zijn verhaal begon hij lichtjes te happen naar de lucht. Hij had van binnen veel pijn gekregen maar Akira wist nu meer over zijn geschiedenis. Zeker over de Flareon hield hij het kort. Hij had al teveel pijn in zijn binnenste om er erg diep in te gaan. Zijn ogen werden vochtig en traag keek hij Akira aan. "Hmm.."Sprak hij zacht en schor. Doordat hij verdrietig was had hij het gevoel dat zijn nek samengedrukt werd. Maar hij ademde rustig en het gevoel was weg. Ook zijn ogen waren niet meer vochtig. Maar de pijn was er nog. Nieuwsgierig bleef hij Akira aankijken. Nu was het haar beurt om haar hart te luchten.

‘Vertel eens meer over jezelf,’ zei Tonu. Akira fronste. ‘Bijvoorbeeld je familie en geschiedenis,’ vervolgde hij. Akira’s ogen werden groot. Moest ze hem vertellen.. Wie ze was? Gelukkig begon Tonu al snel te praten, waardoor zij niet hoefde. Hij vertelde over zijn naam ‘Leaf Warrior’, en hoe hij behandeld werd vroeger. ‘Maar ik kwam een Flareon tegen. Een vrouwelijke. Al vlug erna waren wij partners maar ze was ook partners met een andere Pokémon en sindsdien heb ik haar nooit meer gezien,’ sloot hij zijn verhaal af. Akira richtte haar blik op de grond. Dus.. Hij had ook al eens een partner gehad. Ze grinnikte eventjes. ‘Hmm..’ zei hij. Ze besloot het onderwerp te veranderen. Ze zou hem wel vertellen wat zij had meegemaakt. Ze haalde diep adem..

“Samen met mijn zusje en één van de oudere zussen was ik de enige die nog niet geëvolueerd was. Mijn ouders waren een Espeon en een Flareon. Mijn broers en zussen hadden allen een eigen evolutie gekozen. De enigen die nog over waren, waren Espeon, Umbreon en Flareon. Ik weigerde om in een Espeon of Flareon te evolueren, aangezien ik net zo wilde worden als mijn Meester. Mijn ouders hadden een lievelingetje uitgekozen. Mijn jongere zusje. Ik hield er niet van om bij hen in de buurt te zijn, dus ging ik altijd weg. Naar mijn Meester. Hij was.. Anders dan alle anderen. Hij trainde me, en ik.. Ik mocht hem heel graag. Uiteindelijk werd hij gearresteerd. Hij vertelde mij mijn droom te volgen. Dit deed ik. Ik vertrok naar PokéRPG, en joinde de Guerra. De rest is niet heel erg belangrijk. Ik heb hem ooit vermoord, en heb mijn dromen waar gemaakt. Leidster van de groep die eraan werkt om het leefgebied over te nemen.” Ze grinnikte zacht en keek Tonu met een kalme blik aan. “Ik werd toen ik hier was partners met Shiny.. Toen hij weg ging, was het even over, maar nu..” Ze grinnikte zacht. Ze had gedaan alsof ze hem haatte, maar dat kon ze niet. Nee.. Hem écht haten.. Dat was onmogelijk. Hoe irritant hij soms ook kon zijn.. Ze schudde grinnikend haar kop heen en weer en keek Tonu toen aan. “Hij was toen de leider van deze groep. Ik werd leider dankzij hem. Toen hij het gebied uit ging, nam ik de groep over, en sindsdien ben ik de leidster,” beëindigde ze haar verhaal.

'Samen met mijn zusje en één van de oudere zussen was ik de enige die nog niet geëvolueerd was. Mijn ouders waren een Espeon en een Flareon. Mijn broers en zussen hadden allen een eigen evolutie gekozen. De enigen die nog over waren, waren Espeon, Umbreon en Flareon. Ik weigerde om in een Espeon of Flareon te evolueren, aangezien ik net zo wilde worden als mijn Meester. Mijn ouders hadden een lievelingetje uitgekozen. Mijn jongere zusje. Ik hield er niet van om bij hen in de buurt te zijn, dus ging ik altijd weg. Naar mijn Meester. Hij was.. Anders dan alle anderen. Hij trainde me, en ik.. Ik mocht hem heel graag. Uiteindelijk werd hij gearresteerd. Hij vertelde mij mijn droom te volgen. Dit deed ik. Ik vertrok naar PokéRPG, en joinde de Guerra. De rest is niet heel erg belangrijk. Ik heb hem ooit vermoord, en heb mijn dromen waar gemaakt. Leidster van de groep die eraan werkt om het leefgebied over te nemen.'Had Akira gesproken. 'Ik werd toen ik hier was partners met Shiny.. Toen hij weg ging, was het even over, maar nu..'sprak ze met een grinnik. " En nu is het weer aan"dacht Tonu. Hij koppelde soms een einde aan zinnen die niet helemaal gesproken werden. 'Hij was toen de leider van deze groep. Ik werd leider dankzij hem. Toen hij het gebied uit ging, nam ik de groep over, en sindsdien ben ik de leidster,'Sprak Akira.

Tonu knikte en luisterde enkel aandachtig naar haar. Zij had ook een harde tijd in haar jeugd gehad. Hij kende weinig Pokémons met een slechte jeugd. Hij was diep van binnen jaloers op de Pokémon die een goede jeugd hadden gehad. Hij staarde naar de grond en hief zijn kop vervolgens weer op. Kort keek hij Akira aan. Hij wist het zeker. Hij had een vriend en een leidster in één. Iets wat niet elke Pokémon kon hebben. "Oké.."begon Tonu"...Dus Shiny had je eigenlijk de kans gegeven om leidster te worden?". Het was meer als opmerking bedoelt, niet echt als een vraag. "Wie was eigenlijk je meester, of wat voor en soort Pokémon was het?Een Umbreon?Een Gengar?"Vroeg Tonu aan Akira. Hij was nieuwsgierig geraakt naar haar. Nu hij meer van haar wist wou hij ook meer weten. Elke stuk informatie was goed. Enkel zo kon hij Akira, zijn leidster beter begrijpen als ze stil viel tijdens een mededeling of training.

Even dacht Akira terug aan haar tijd met haar meester. Hij trainde haar alsof ze een ding was, in plaats van een persoon. Hardhandig, gemeen. Ze kwam vaak vol met wonden thuis. Maar, ze was er hard van geworden. Ze zou nu alles aankunnen. Gebroken poten had ze gehad, alles. Nooit zou ze zich terugtrekken, nooit zou ze een teken van zwakte kunnen laten zien. Dat ging tegen alles in wat ze had geleerd. Ze richtte haar blik op de grond. Als haar meester haar nu zou zien.. Ze hoefde niet te vragen wat hij zou zeggen. Dat wist ze. ‘Zozo! Dit had ik niet verwacht! Maar, trainen jij! Zo kom je nooit verder, luie kip!’ Ze slaakte een diepe zucht.. Wat had ze ooit in hem gezien..?
‘Oké.. Dus Shiny had je eigenlijk de kans gegeven om leidster te worden?’ klonk ineens de bekende stem van Tonu. Akira schrok wakker uit haar dagdroom. “Hè? Oh.. Uh.. Ja,” zei ze droogjes. ‘Wie was eigenlijk je meester, of wat voor en soort Pokémon was het? Een Umbreon? Een Gengar?’ vroeg Tonu toen. Akira grinnikte. “Het was een Umbreon. Dat was waarschijnlijk de reden dat ik blij was met Shiny als leider. Dat deed me denken aan alles wat ik had meegemaakt, hoe slecht het ook kon zijn soms, en.. Dan voel je je nou eenmaal thuis,” zei ze kalmpjes. Ze grijnsde licht. Ze sloeg haar blik weer neer op de grond en begon na te denken. Meestal, als ze zich af wilde sluiten van haar binnenste, ging ze trainen. Harde trainingen, waar de Guerra-trainingen voor doetjes leken. Misschien moest ze dat maar weer eens gedaan.. Dan kon ze haar frustratie een beetje kwijt..

~Flut.~

'Hè? Oh.. Uh.. Ja,'Sprak Akira. Tonu merkte gelijk aan haar stem dat ze in haar gedachte ergens anders was. 'Het was een Umbreon. Dat was waarschijnlijk de reden dat ik blij was met Shiny als leider. Dat deed me denken aan alles wat ik had meegemaakt, hoe slecht het ook kon zijn soms, en.. Dan voel je je nou eenmaal thuis,'. Tonu knikte en dacht aan zijjn training bij de Burning Tower. Hij had toen wel meer dan 20 vuur Pokémons verslagen. "Hij had ook mij een stevige training gegeven, namelijk iets meer dan 20 vuur Pokémons verslaan in de Burning Tower"Sprak Tonu. Maar vlug zette hij een flauwe glimlach op. Hij leek wel op te scheppen. Iets wat hij nooit deed. Verward keek hij naar Akira, met zijn oren naar beneden. Er was iets waardoor hij begon op te scheppen maar met iets wat ook echt waar was. "Maar het zal nog 2 dagen duren totdat ik mijn volledige energy terug heb, maar ik heb het gevoel dat ik sterker ben geworden en veel ervaring heb opgenomen, iets wat je krijgt door enkel je best te doen"Sprak Tonu verder. Hierbij sloot hij zijn ogen voor een korte tijd. Enkel om zijn zelfvertrouwen te laten dempen. Maar niet teveel, zeker voor de oorlog. "Maar.."begon hij zacht. "..Zullen we een gevecht doen, enkel voor de lol. Dus niet té heftig maar wel serieus."ging hij verder. Zachtjes begon hij te kwispelen. Elke keer dat hij zijn staart maar een beetje bewoog hoorde je een 'krak' geluid. Het verbrande deel van zijn staart kraakte en viel vervolgens weg en maakte plaats voor een nieuwe 'bladhuid'. Nog steeds nieuwsgierig bleef Tonu naar Akira kijken, zou ze het wel willen?

‘Hij had ook mij een stevige training gegeven, namelijk iets meer dan 20 vuur Pokémons verslaan in de Burning Tower’ zei Tonu. Akira grinnikte. Het was dus maar beter dat Shiny geen trainer meer was. ‘Maar het zal nog 2 dagen duren totdat ik mijn volledige energie terug heb, maar ik heb het gevoel dat ik sterker ben geworden en veel ervaring heb opgenomen, iets wat je krijgt door enkel je best te doen,’ zei hij toen. Akira knikte. Ze was het volledig met hem eens. ‘Maar.. Zullen we een gevecht doen, enkel voor de lol. Dus niet té heftig maar wel serieus,’ zei hij toen. Akira fronste. Werd ze nu serieus.. Uitgedaagd? Wauw, dat gebeurde ook niet veel meer. Ze zag hoe Tonu met zijn staart heen en weer ging en wendde haar blik af naar de grond. “Oké dan,” begon ze zacht, “maar onthoud.. Ik zal je niet sparen.” Met een valse grijns op haar grijze kop keek ze hem weer aan. Hij was niet veel jonger dan zij, maar.. Zij was de leidster van de Guerra. Makkelijk zou ze niet verslagen worden. Ze had al een keer eerder met hem gevochten, maar.. Nu was hij hoogstwaarschijnlijk, en hopelijk, wel beter geworden dan toen. Zijzelf had weinig getraind, dus nu zou het voor hem iets makkelijker moeten zijn dan vorige keer, maar ze had zo het gevoel dat zij nog altijd in het voordeel was.
Ze sprong meteen vooruit. Haar kop laag, zodat ze haar nek niet zou breken. Ze legde haar kop onder Tonu’s borstkas en probeerde hem zo met een flinke zwaai naar achteren te gooien, om vervolgens een schaduwbal op deze Leafeon af te vuren. Ze zwiepte zacht met haar staart heen en weer en zakte door haar voorpoten. Niet om een speelse houding aan te duiden, maar om meteen weg te kunnen springen als Tonu een aanval op haar afvuurde.

Gelijk al duwde Akira haar kop tegen zijn borstkas aan. Even hapte hij naar de lucht en duwde met zijn voorpoten op de achterhoofd van haar. Een zwaai vervolgde maar hij duwde zijn poten nog harder op de achterhoofd van Akira zodat haar kop enkel op het levensloze zand zou komen. Tonu trok zich met een zweep van Akira's lichaam af. Maar enkele zweetdruppels schoten langs zijn kop op de grond. Ze weegde meer dan hij had verwacht. De staart van haar begon heen en weer te gaan en ze kwam dichter bij de grond. Een grijns verscheen op het gezicht van hem. Hij laadde eerst een Energy Bal en schoot die recht op haar af. Gevolgd door een Seed Bomb. De Seed Bomb kreeg een felle groene kleur door de Energy Bal. Het was niet erg verblindend maar hij gebruikte het als wapen. Vervolgens deed hij een Iron Tail op de grond en kwam zo in de lucht terecht. Vervolgens zette hij een Leaf Blade en een Iron Tail in. Even bleef hij in de lucht hangen waarna hij een Double Team deed. Alle Leafeon's deden een salto en landde op de grond. Wat zand schoot omhoog. Dat was een Sand Attack. Waarna ze allemaal richting Akira gingen. De echte Tonu genoot ervan. Die gekke combinaties die hij vroeger had bedacht waren nutteloos. Hij voelde wat zand langs hem heen gaan. De combinatie aanval leek meer op een Leaf Blade en een Iron Tail maar dan gemengd met een Rol uit aanval.

(Yeah!50 berichten )

Een groene Energie bal kwam op haar af, gevolgd door een Seed Bomb. Akira sloot haar ogen. Haar grote grijze ogen gingen zacht heen en weer. Toen de aanvallen bijna bij haar waren, opende ze haar ogen, die blauw gloeiden. Een blauwe gloed kwam om de aanvallen heen en verpulverde hen. “Goed, maar je hebt meer nodig om mij te verslaan,” zei ze kalm. Ze keek Tonu aan, die in de lucht zat. Al snel verschenen er veel meer Leafeon’s, landden ze op de grond en deden ze een zand aanval. Akira’s ogen kleurden wit en golven kwamen er vanaf, waardoor het zand terug ging naar Tonu. Vervolgens deed Akira een paar passen naar achteren. Ze zakte door haar voorpoten. Ze keek toe hoe het zand richting de illusies ging, zodat deze zouden verdwijnen. Hierna richtte ze haar blik op Tonu. De illusies hadden haar toch weinig uitgemaakt. Ze had geleerd om de echte onder hen te herkennen. Ze haalde diep adem en zette zich af, waardoor ze de lucht in vloog. Ze opende haar bek en vuurde een paars/zwarte straal naar Tonu af, haar Dark Pulse. Vervolgens landde ze met een sierlijke beweging op de grond en deed ze haar Dubbelteam. Alle Umbreon’s stonden rondom Tonu. Nu zouden ze eens wat laten zien.. De Umbreon’s openden hun bekken en ze vuurden een schaduwbal af. Vervolgens kleurden hun ogen wit en kwamen er golven vanaf; een Hidden Power. De twee aanvallen kwamen op Tonu af. Akira grinnikte. Als Tonu de Schaduwballen allemaal kon breken, wat een wonder zou zijn, zouden de golven van de Hidden Power wel moeten raken. Ontwijken zou niet lukken, want het waren golven, die gingen ook omhoog. Ze wachtte af wat Tonu’s reactie was..

~Je zei op ‘t laatste iets over een aanval, maar er stond niks van het uitvoeren, dus die heb ik genegeerd. ~

(Ik had ze ook uitgevoerd, maar ach ja )
Akira ontweek zijn combinatie aanval. Vervolgens stuurde ze een Dark Pulse op hem af.Vlug deed hij een Leaf Blade en stopte hij de Dark Pulse. Een kleine explosie ontstond erbij. Opeens waren er meerdere Umbreon's die een Schaduw Bal en Hidden Power naar hem stuurden. Hij bleef kalm en deed ook zijn Double Team. Vervolgens deden alle Leafeon's een Roar waardoor de aanval van de Umbreon's werden tegengehouden. Vervolgens deed de échte Tonu een Dig aanval waarna de andere Leafeon's verdwenen. Vlug maakte hij zijn eigen gat dicht. Hij had de aanval vermeden. Akira kon dus wel weten wie de échte Tonu was. Daar wist hij wel wat op. Hij had zijn Double Team best vaak gebruikt maar die waren enkel handig. Ondergronds deed hij een Leaf Blade en een Iron Tail. Vervolgens deed hij een Double Team. Ze kwamen via een Dig aanval weer boven de grond en rolde alle kanten uit. En als Akira een aanval deed op de échte Tonu had hij zijn Leaf Blade en Iron Tail gereed. Hij was benieuwd hoe Akira deze combinatie aanval kon vermijden.
(Ik vertrek pas om 10 voor half 11, om naar school te gaan. Ben half 5 ofzo terug )

Akira zag hoe Tonu onder de grond verdween en vervolgens de neppe Leafeon’s verdwenen. Ze sloot haar ogen en liet haar oren zacht heen en weer gaan. De neppe Umbreon’s verdwenen, en de echte bleef roerloos staan. Toen ze geluiden hoorde, sprong ze achteruit, waardoor ze Tonu de grond boven kon zien komen, met nog veel meer Leafeon’s. De Leafeon’s schoten alle kanten op en Akira keek met een geïrriteerde blik om zich heen. Ze sloot haar ogen en liet deze opnieuw zacht heen en weer gaan. Na minder dan twee seconden opende ze weer en sprong ze de lucht in, waardoor ze één van de Leafeon’s ontweek. Vervolgens richtte ze haar blik op de Leafeon, die de echte moest zijn. Ze liet zich voor hem vallen. Haar ogen kleurden blauw en ze gooide hem met een flinke zwaai de lucht in. De aanval zou onmogelijk te ontwijken moeten zijn. Haar verschijning voor zijn neus en het uitvoeren van de psychic duurden minder dan twee tellen, en in die tijd zou hij haar misschien nog niet eens opgemerkt hebben in verband met het rollen. Ze keek even snel om zich heen en opnieuw kleurden haar ogen wit. Golven schoten alle kanten op, richting de echte en neppe Leafeon’s. De echte Tonu zou dit heel misschien kunnen ontwijken, maar de neppe Leafeon’s zouden hier in ieder geval door verdwijnen. “Serieus blijven. Niet de hele tijd spelen met je Dubbel Team, het is enkel ergerlijk,” zei ze rustig. Bij een normale Pokémon kon dit, maar niet bij een Pokémon die de echte kon herkennen.

Tonu vloog door de Psychic door de lucht. Hij landde toen hard op de grond. Hij liet een korte kreun horen en beet op zijn lip. Zijn lip begon enkel te bloeden. Opeens werden de ogen van Akira wit en golven gingen alle kanten op. Weer deed hij zijn Dig.'Serieus blijven. Niet de hele tijd spelen met je Dubbel Team, het is enkel ergerlijk,'Sprak Akira. Hij kon haar stem nog horen ondergronds. Vlug maakte hij ook de ingang dicht maar dat deed hij meestal automatisch. Hij bewoog zich nauwelijks en ademde traag. Even dacht hij kort terug aan de Energy Ball die hij met Seed Bomb combineerde. Maar hij dacht enkel kort na waarna hij een Seed Bomb recht naar boven richtte. Het kleine stukje grond dat boven hem lag viel op hem maar het was grotendeels zand. Maar de enkele stenen raakte zijn vacht. Vervolgens sprong hij uit het gat. Zijn Seed Bomb ging gelukkig alle kanten uit waardoor Akira waarschijnlijk afgeleid zou zijn. Toen hij weer op de grond was geland lanceerde hij een Schaduw Ball gevolgd door zijn Grass Knot. Die aanval had hij kort geleden geleerd. Vervolgens deed hij zijn Grasswhistle. Hopend dat hij Akira met Grass Knot of met zijn GrassWhistle geraakt had.

Een Seed Bomb kwam omhoog. Akira’s rode ogen gleden richting deze aanval, maar ze bleef verder in precies dezelfde houding staan. Haar oren bewogen zacht heen en weer, waardoor ze Tonu’s plaats vast kon leggen. Ze bleef voor zich uit staren terwijl de Seed Bomb alle kanten op vloog, en deed af en toe een stap opzij om te ontwijken. Maar, verder bleef ze gericht op Tonu. Ze zag hoe hij boven de grond uit kwam en bukte zich. Hij deed een schaduwbal. Zelf sprong ze op zij, waardoor de Schaduwbal en de Seed Bomb elkaar raakten, waardoor ze explodeerden. Zijn Grass Knot was dezelfde kant op gegaan. Zijn Grass Whistle kwam wel op haar af, maar ze sprong een aantal flinke stappen naar achteren, waardoor deze aanval ook niet raakte. Ze grijnsde licht. Tonu’s strategie snapte ze niet helemaal.. Het leek een beetje op kinderspel. Hij viel aan zonder veel na te denken en vuurde veel aanvallen achter elkaar af. Akira schudde haar kop zacht heen en weer. Ze zakte door haar voorpoten en sprong met een snelle aanval op Tonu af. Haar voorpoten zette ze tegen zijn borstkas, zodat ze hem omver kon duwen. Ze bracht haar bek naar zijn nek, en klapte haar tanden hard op elkaar dicht, net twee centimeter van zijn nek af. “Gevecht afgelopen,” zei ze kalm, waarna ze weer op sprong. Ze keek Tonu vanuit haar ooghoeken aan en grinnikte zacht. “Je bent niet zwak, maar het is beter om aan je strategieën te werken, zodat de vijand niet alleen maar een paar keer op zij hoeft te springen,” zei ze toen, waarna ze door haar voorpoten heen zakte, en vervolgens door haar achterpoten, waardoor ze liggend op de grond terecht kwam. Haar staart ging zacht heen en weer, terwijl ze haar kop op haar poten legde. Ze gaapte even luid. Misschien zou ze zo maar eens moeten gaan pitten ergens, of zo.

Akira had al zijn aanvallen ontweken. Tonu was niet erg verrast maar hij had nog geen echte trategie of iets wat er daarop leek. Maar uit het niets lag hij op de grond met de tanden van haar zeer dichtbij. 'Gevecht afgelopen,' sprak Akira. Ze sprong en landde weer voor hem. Hij hoorde haar grinniken en dat stelde hem wat gerust. 'Je bent niet zwak, maar het is beter om aan je strategieën te werken, zodat de vijand niet alleen maar een paar keer op zij hoeft te springen,'Sprak ze verder. Tonu knikte, hij moest eraan werken maar zwak was hij gelukkig niet. Zijn eerste gevecht tegen Akira was nogal klunzig maar het gevecht van net leek al wat beter. Akira gaapte en Tonu vervolgens ook. Het was aanstekelijk. "Ga maar slapen"sprak Tonu met een glimlach. Terwijl hij even zijn oren glad streek evenals zijn staart. Zijn vacht was ook door de war maar hij liet het zo, het kon toch geen kwaad. Droog bleef hij kijken naar de Spearows die er nog steeds waren. "Ik eet kip en vogels als het moet!"Sprak hij waarna hij zijn tanden aflikte. Vervolgens vlogen de Spearows gelijk al weg. "Verstandige keuze"sprak Tonu zachtjes met een valse grijns. Hij had enkel zin om wat Pokémons te gaan pesten, zeker doordat hij momenteel moe was.

Toen Tonu ook zijn bek opende en gaapte, onderdrukte Akira een zachte grinnik. Het was grappig om te zien. Zij, als leidster van dé ‘slechte’ groep van dit gebied, genaamd PokéRPG, samen met één van haar leden, zaten hier, alsof er niks aan de hand was. Op het moment zagen ze er echt alles behalve angstaanjagend uit. Een buitenstaander zou niet weten dat deze bij hen uit de buurt moest blijven. Akira voelde opnieuw een gaap aankomen. Ze opende haar bek en sloot haar ogen. Tranen kwamen in haar ogen terwijl ze gaapte, zoals vaker als je moe was. Toen ze haar mond dicht deed, smakte ze even wat, waarna ze haar bloedrode ogen opende en Tonu met een slaperige blik aankeek. ‘Ga maar slapen,’ klonk zijn stem zacht. Akira had even nodig voor ze een kleine glimlach op haar gezicht wist te zetten. Ja, slapen.. Dat was op dit moment wel het meest handige wat ze kon doen. Ze zette zich met haar voorpoten een beetje overeind, om vervolgens haar achterpoten ook te kunnen gebruiken en wankelend op te kunnen staan. Ze realiseerde zich plots hoe een buitenstaander hen zou zien. Twee verdwaalde Pokémon, misschien? Zij zag er in ieder geval niet uit als de leider van de Guerra. Ze had bijna geen littekens, die enkele die ze had waren te klein. Behalve die op haar rug, maar die waren gewoon onzichtbaar door haar grijze vacht. Groot was ze niet, in tegendeel. Ze had ook geen zware stem, eerder een wat hogere stem. Ze grinnikte even en liet haar grijze staart zacht heen en weer gaan, waarna ze haar bloedrode ogen weer op Tonu richtte. “Ik ga dan maar,” zei ze zacht. Ze wachtte even, maar wankelde toen slaperig weg.

'Ik ga dan maar,'Sprak Akira vervolgens. Tonu glimlachtte enkel om zijn leider zo anders te zien. Hij kende haar beter nu ze even wat hadden gekletst en hadden gevochten."Fijne dag nog!....vriend en leidster"sprak Tonu met een korte lach. Het klonk raar dat hij dat nou werkelijk had gezegd. Niemand binnen de Guerra zou het zeggen enkel als ze wonden wouden. Even sloot hij zijn ogen. Hij besefte dat hij er zonder wonden was afgekomen, maar niet helemaal door het gevecht. Hij opende zijn ogen weer en keek naar de plek waar Akira net zat. "Leidster.."Sprak hij zacht. Ze was zeker inmiddels al weg. Hij had eindelijk een vriend in Guerra. Iemand die hij echt kon vertrouwen en geheimen kon delen. Maar had hij wel geheimen? Tot nu toe had hij nooit een echte geheim gehad. Hij zuchtte kort en voelde een briesje langs hem heen gaan. Hij genoot er kort van en hief zijn kop wat op. Hij dacht aan het woord 'kennismaken'. Misschien hadden de Guerra leden dat ook nodig. Om elkaar te begrijpen en beter te kunnen samenwerken. Maar het zou wel voor de oorlog moeten en hij had dan de toestemming van een paar hogere rangen nodig. Zijn voorstel zou zeker enkel voor overlast zorgen. Met zijn idee in zijn gedachte besloot hij te vertrekken. Waarheen wist hij niet maar hij zou zeker makkelijk te vinden zijn..als vriend.