Langzaam trippelend liep de Luxio het stadje in. Hij had best honger en vroeg zich af waar hij eten kon krijgen. Maar waar hij eigenlijk het meest aan dacht was de Lustro. Hij werd eruit gegooid, omdat hij niet was op komen dagen voor de training. Hij voelde zich onvoldaan, maar eigenlijk had hij zelf al getraind. Het zou zinloos zijn geweest om twee keer te gaan trainen, toch?
Wat maakte het eigenlijk ook uit? Dan kijkt hij de volgende keer wel beter uit, als die er is. Hij hoopte eigenlijk van wel, maar het kon zijn dat de leider hem niet meer vertrouwde. Hij deed trouwens toch niet veel in die groep, ookal zou in een groep zitten wel fijn zijn. Luxor stopte even, duwde zijn snuit de lucht in en snoof. Hij rook geen eten, dat best jammer was. Hij had gedacht dat de stad wel wat lekkers te bieden had, maar blijkbaar niet. Vervolgens liep hij een stukje door. Nu hij erover nadacht, dit is zijn eerste keer hier. Misschien is de boel verkennen wel een goed idee. En nadat hij iets heeft gegeten, zou hij op zoek gaan naar de leider van de slechte groep, om zijn excuses aan te bieden, en te vragen of hij een tweede kans zou krijgen.

Met een bedenkelijk gezicht, rook Houndoom aan een van de veel hoopjes vuilnis die zich in de stad hadden verzameld. Alhoewel het echt een stad was, kwam ze er niet al te vaak andere pokémon tegen. Een spookstad, dat was waarschijnlijk het goede woord. “Bah…” gromde Houndoom, en ze wendde haar kop van het vuilnis af. Er viel geen enkel restje vlees tussen te bekennen. Ze kwam langzaam weer in beweging, beseffend dat ze best triest bezig was. Zoeken naar vlees tussen vuilnis, terwijl ze net zo goed op jacht kon gaan. Bovendien zou ze zich tijdens het jagen moeten inspannen, iets wat ze tegenwoordig steeds minder deed. Hè, straks zou ze nog uit conditie raken… Ze sloeg haar ogen neer. Zou het mogelijk zijn om op jacht te gaan in de stad? Het kon interessant zijn, omdat ze zich er een stuk minder kon bewegen dan op een open veld. Ze stak haar neus de lucht in, en nam alle geuren in zich op.
Meowth, Poochyena, Grimer, Luxio… Nah, die waren allemaal niet lekker. Bovendien druiste het tegen haar ongeschreven regels in om een andere jager op te eten.

Met een zucht liet ze haar kop weer zakken. Vandaag zou ze blijkbaar niet aan jagen toekomen. Ach ja, ze kon wel een dagje zonder. Dat moest wel lukken. Ze begon te lopen, zonder werkelijk een bestemming. Ze had zich vandaag een vaag soort van dag vrij gegeven. Niet dat zoiets echt mogelijk was, maar het ging om het idee dat ze niet in het Guerra gebied was. Dat ze in haar eentje op stap ging, zonder daarbij door iets tegen te worden gehouden. Ja, dat was hoe ze het graag wilde zien. Helaas wist ze maar al te goed dat er vroeg of laat iets zou gebeuren waardoor haar korte rust voorbij was. Zo was het altijd al geweest, en zo zou het waarschijnlijk ook blijven. “Bwaaaah…” bracht ze klagend uit. Ze wilde rust, maar dit begon gewoon saai te worden. Niemand die ze tegenkwam, niemand die ze af kon snauwen, niemand die ze kon proberen te ontlopen. Zelfs een lid van de… de… Schaavu, of iets in die richting, zou haar vrolijk maken.

Ze had een nieuwe rang gekregen en was daarbij, als ze er over nadacht, qua ranghoogte omlaag gegaan. Van tweede leidster, naar trainer. Ook wel Espada. Misschien was haar nieuwe rang ook wel een stuk beter. Ze had nooit echt iets gevoeld voor iets wat ook maar een beetje met leiderschap te maken had, maar toch... het voelde alsof ze zonder reden was gedegradeerd, alhoewel daar absoluut geen sprake van was. Een trainer, dus. Vaagjes dacht ze terug aan de dagen bij haar vroegere roedel. Hoe hadden de oudere Houndoom haar vroeger getraind? Misschien was dat wel iets wat ze kon gebruiken. Een tevreden glimlach bedekte langzaam haar gezicht. Maar half besefte Houndoom dat ze ergens tegenaan was gelopen. Ze schudde zich wakker uit haar dagdroom, en keek fronsend omlaag, om te zien waar ze tegenaan was gelopen.

''Auw!'' bracht Luxor geschrokken uit. Hij moest een beetje omhoog kijken om in de pokémons gezicht te kijken. Tot zijn verbazing was het een Houndoom, dat niet alleen, het was een bekende Houndoom. ''Euhh.. Ken ik jou niet ergens van?'' sprak hij, met een verwarde blik in zijn ogen.
Plots herrinerde hij zich weer het gebeuren in Chrystal Lake. Deze Houndoom had hem de les gelezen. Aan de ene kant wel goed, maar aan de andere kant irriteert het hem als iemand hem zegt wat hij moet doen. Luxor snoof. Zou ze bij die slechte groep horen, eigenlijk? Hij had geen idee, en eerlijk gezegd boeide hem dat niet. Áls ze al bij die groep zat was ze heus niet de leidster van die groep. Hij zuchtte even. Hij had honger, en geen tijd voor dit. Tenminste... Tenzij zij ook naar eten zocht. Bovendien kende ze deze plek vast beter, dus als hij nou vroeg waar hij eten moest vinden, wist ze het vast wel. ''Jij bent toch die Houndoom van Crystal Lake?'' vroeg hij dan uiteindelijk. ''Ken je deze plek? Vast beter dan mij...'' Het laatste mompelde hij, aangezien zij vast niet wilde weten dat hij hier nog nooit was geweest. Hopelijk wist Houndoom een goede plek om te jagen, anders moest hij zijn neus maar achterna gaan.

''Euhh.. Ken ik jou niet ergens van? Jij bent toch die Houndoom van Crystal Lake?'' vroeg de Luxio waar ze tegenop was gelopen. Crystal Lake, eh? Was ze daar een Luxio tegen gekomen? Houndoom fronste, in een poging het zich weer te herinneren. Crystal Lake… Crystal Lake..? Ja, het kon best kloppen. Als ze zich het goed herinnerde, had ze daar een Shinx geïrriteerd door hem te vragen waarom hij een bepaalde pokémon had gedood. Iets in die richting, in ieder geval. Hij was vast geëvolueerd sinds de laatste keer dat ze hem had gezien. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ze hem niet direct herkend had. Of ze begon gewoon oud te worden, en haar geheugen liet haar daarom in de steek. ''Ken je deze plek? Vast beter dan mij...'' Houndoom knikte, en grijnsde zachtjes. “Ik woon al een jaar of acht in Pokérpg. Natuurlijk ken ik deze plek…” Houndoom hield haar kop scheef, terwijl ze de Luxio vragend aankeek. Het zou wel erg vreemd zijn, als ze na zo’n lange tijd nog niet wist hoe Pokérpg eruit zag. Natuurlijk waren er nog steeds een paar verborgen plekken die ze niet kende. Alleen kende ze die plekken meestal niet omdat ze haar niet interesseerden, of omdat ze er op de een of andere manier niet aan toe was gekomen. “Waarom doet het er toe of ik deze plek ken?” vroeg ze met een gemaakte vriendelijkheid. Dat ze de Luxio één keer eerder tegen was gekomen, betekende voor haar niet dat ze hem ook direct vertrouwde. Een enkele ontmoeting betekende voor haar niet meteen dat ze iemand compleet vertrouwde. In ieder geval, nu niet meer. Onwillekeurig liet ze haar blik over de Luxio heen dwalen. Hij was minstens een jaar of 7 jonger dan haar, gokte ze.

“Ik woon al een jaar of acht in Pokérpg. Natuurlijk ken ik deze plek…” Luxor grijnsde. Het was ook best een domme vraag. “Waarom doet het er toe of ik deze plek ken?” vroeg ze, dit keer vriendelijk. Tenminste, zo klonk het. Luxors grijns verdween. Zijn knorrende maag zou eigenlijk al voldoende zijn om te vertellen waarom, maar tot zijn ergernis maakte deze geen geluid. Hij liet zijn kop hangen, zuchtte, en sprak:''Ik heb honger, en ken deze plek nog niet zo goed. Sterker nog, dit is mijn eerste keer hier. Weet jij misschien een plek waar ik eten kan vinden?'' Hij keek op, met een rare blik in zijn ogen, die hij nog nooit had gehad. Hij schrok op toen zijn maag toch begon te knorren. Droog keek hij zijn buik aan, terwijl hij herhaaldelijk een scheldwoord in zijn gedachten schreeuwde. Vlug keek hij de Houndoom weer aan en merkte nu pas dat één van haar hoorns was afgebroken. Hij zou willen weten waarom, maar wilde niet brutaal zijn tegen haar. Ze had immers een hoge rang in de Guerra, en daarbij was ze ouder dan hem. Wat eigenlijk ironisch was, bij hun vorige ontmoeting wist hij dit niet, dus deed zoals hij wilde tegen haar. Hij had wel een les geleerd van haar, maar dat wil niet zeggen dat ze vriendelijk tegen hem zou moeten doen. Hij sloeg zijn ogen neer. Het verleden had pijnlijke momenten. Hele pijnlijke momenten.

[Kort, maar ben nu even inspiloos]