Het lijkt wel jaren geleden dat ik voor het laatst in Pokérpg was. Toch ben ik hier niet weggeweest. Of wel. Ik weet het niet meer. Het enige dat ik nog weet is dat ik besloten had een teruggetrokken bestaan te leiden in een grot, en mijn herinneringen daarvoor. Ik leefde van kleine Pokémon die zich in de grot begaven. Of toch niet. Ik weet het niet meer. Mijn leven was nooit echt leuk geweest. Uit pure haat ben ik bij de Guerra gegaan. Foute keus. Ik had plezier in het vermoorden van andere Pokémon, hun pijn te doen, hun ingewanden eruit te trekken terwijl ik hun bloed proefde... Diep in mijn hart voelde ik dat het niet goed was. Of toch niet. Ik weet het niet meer. Met een zucht wend ik mijn kop naar de zon, of de maan. Ik zou het niet weten, ik zie niets. Ik leef in mijn eigen duisternis. Altijd al, trouwens. Vanaf het moment dat ik uit het ei kwam. Of toch niet. Ik weet het niet meer.

Ik voel iets nats over mijn wangen glijden. Het komt in mijn mond, het smaakt zout. Tranen? Waarom zou ik huilen? Ik voel me niet verdrietig. Eigenlijk voel ik helemaal niets. Nooit ook gedaan. Of toch wel? Ik weet het niet meer. Mijn verleden is troebel. Mijn toekomst is leeg. Waarom leef ik?

"De dood mag me persoonlijk komen halen..." Fluister ik, en laat me moe op de grond zakken, wachtend op mijn lot.

Met langzame passen liep de Growlithe over de rotsen. Hier was ze eigenlijk nog nooit geweest, maar daar was een rede voor. Ze hield persoonlijk niet van rotsen en die zooi, ze had veel liever het zachte en veilige gras onder haar pootjes. Sora zuchtte en keek rond. Ze was een tijdje op een plek gebleven, te moe om ergens naartoe te gaan. Ze vroeg zich af wat dat was, maar wist het antwoord daarop gewoon niet. Ze schudde haar hoofd en zette stevig door. Mooi niet dat ze zich weer af liet leiden door zoiets onbenulligs.

De geur van een Raichu kroop haar neus in. Eigenlijk had ze die al langer geroken, maar besteedde er niet echt aandacht aan. Nu ze echter doorhad dat hij of zij in de buurt was, werd ze nieuwsgierig. Zou ze erop af gaan? Nee, ze twijfelde niet langer. Zonder er echt bij na te denken liep ze de richting op waar de geur vandaan kwam. Wie weet, misschien kon ze wel vrienden worden met de pokémon, of misschien kende ze hem al. Dat laatste betwijfelde ze, als het echt een bekende was had ze de geur wel herkend, wat niet het geval was.

Na een tijdje zag ze hem liggen. De Raichu. Het leek alsof hij sliep. Zou ze dan alsnog..? Ja, ze had het zichzelf net gezegd. Vastberaden liep ze op hem af. ''Hallo,'' sprak ze hardop. Ze hoopte niet dat hij echt lag te slapen, dan zou ze nu wel heel erg falen. Misschien lag hij wel te zonnebaden. Ze keek op en merkte dat ze de zon blokkeerde. Oh, oeps. Snel schoof ze opzij, waardoor de zon weer op zijn vacht verscheen. Nu kon hij tenminste niet daarom kwaad worden, toch? Ze liet haar blik glijden over de Raichu, maar constateerde dat hij haar niet bekend was. Achja, nu kon ze tenminste een nieuwe vriend maken, nietwaar?

Ik blijf maar liggen. De zon schijnt fel, ik kan het voelen. Het boeit me niet zo veel, ik lig hier toch om te sterven. Alhoewel dat vast nog een tijdje gaat duren. Opeens voel ik trillingen. Niet hard, niet zacht, de Pokémon waar deze trillingen vandaan komen moet van middelmatige grootte zijn. Ik besteed er maar geen aandacht aan. De trillingen worden steeds harder... "Hallo." Hoor ik opeens. In een reflex gaan mijn oren overeind staan. Ik open mijn ogen en hef mijn gezicht, dat nog steeds nat van de tranen is. Wezenloos kijk ik naar voren, ik zou geen idee hebben waar ik naartoe zou moeten kijken. Ik besluit wat terug te zeggen. "Goeden...dag? Ik wed dat het dag is... Zou u zo vriendelijk zijn even te kijken?" Bah, dat klonk zo niet-mij. Achja, de Pokémon zou het vast wel begrijpen... Er glijden weer tranen uit mijn ogen, maar ik voel geen emotie. Ik snap er niets meer van. Doelloos staar ik voor me uit.


[striks]Flut.[/strike]

Een tweede blinde Pokemon liep door het rotsachtige gebied. Het was Oko, een kleine Deino, die hier rondliep voor een rede. Ten eerste was hij hier nog nooit geweest. Hij hield ervan een gebied te verkennen, zelfs al zag hij er niets van. Hij voelde het wel. Af en toe brokkelde er iets van de grond af doordat hij erop stond, waaruit hij opmaakte dat hij onder een berg liep, of door een soort kloof, want hij was net afgedaald. Hij zou het nooit weten als het hem niet verteld werd, maar dat maakte hem niet uit. Het voordeel van dit gebied was dat het zo ongelofelijk onbewoonbaar was. Er groeiden niet veel planten, en dus geen sprikkelende struiken of bomen om tegenaan te botsen. Af en toe moest hij uitkijken voor een rots, maar daar bleef het wel bij. Maar een paar minuten later hoorde hij een Pokemon praten. Meteen rees hij zijn hoofd hoog op. ''Hallo'' zei de Pokemon, maar was nog een eind van hem verwijderd, dus Oko bedacht maar dat de Pokemon het tegen iemand anders had, en niet tegen hem. En anders kwam hij er nog wel achter. Maar nee, hij had het goed. Hij liep in de richting waar de stem klonk, maar deze keer drong het geluid van een andere stem in zijn oren. Deze Pokemon groette waarschijnlijk terug, en zei toen iets op een vragende toon. Hoe graag Oko het ook wou, hij kon deze zin niet verstaan, omdat hij engels was. Hij zuchtte zachtjes, maar een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Ach, misschien konden de Pokemon ook engels. Hij zou het zo wel zien. Hij stapte stevig door, en stopte net voor de twee Pokemon. Hij wist ook niet hoe hij dat deed, misschien voelde hij hun warmte. De Raichu had verdriet, en tranen gleden over zijn wangen, maar Oko zag dat niet. Hij ging er dus gewoon van uit dat de Pokemon in een neutrale bui waren, net als hem. ''Hello there..'' zei hij, ietwat vrolijk. Maar verder wist hij eigenlijk niets te zeggen, want hij wist niet wat de Pokemon voor hem aan het doen waren. Hij wachtte maar af, zoals altijd.

"Goeden...dag? Ik wed dat het dag is... Zou u zo vriendelijk zijn even te kijken?" De pokémon reageerde tenminste. Wacht.. Wat? Fronsend keek ze de Raichu aan. pas toen besefte ze dat hij blind was. ''Ja, het is dag,'' antwoordde ze droog en slikte. Dit had ze niet verwacht. Op dat moment drong nog een geur haar neus binnen. Eentje die ze herkende, maar die ze niet kon plaatsen. Die pokémon was ze dus waarschijnlijk wel al tegengekomen, maar niet vaak genoeg om hem of haar te herinneren. Ze zuchtte en sloot haar ogen even.

''Hello there..'' Langzaam opende ze haar ogen weer en keek de pokémon aan die net gesproken had. Ze herkende het figuur en de stem. Ze kende ook de taal waar de pokémon in sprak; engels. Dankzij dit kenmerk kon ze zich herinneren welke pokémon het was, en waar ze hem tegen was gekomen. ''Nice to see you again, Oko,'' sprak ze en grijnsde breed. Hij kon dit echter niet zien, jammer genoeg. Hij had haar bij hun ontmoeting verteld dat hij blind was. ''It's been a while,'' sprak ze weer. Zou hij haar stem herkennen? Ze vond het fijn om weer iemand te zien die ze kende, aangezien dat vrijwel nooit gebeurde. Het enige nadeel was nu wel, zij was de enige die kon zien. De andere twee pokémon waren blind. Ze zuchtte weer, maar wel zacht. Ze was blij met de ontmoetingen, maar... Dit was eigenlijk best vaag. Hoe groot was de kans dat je één blinde pokémon tegenkwam, laat staan twee. Om nog maar te zwijgen om ze allebei tegelijk tegen te komen. Zo kon je zien dat de wereld eigenlijk best klein was, ondanks het feit dat het zo groot leek.

- Baah, inspiloos -

"Ja, het is dag." Antwoordde de onbekende Pokémon. Dag, dus? Dat had ik al vermoeden. Vriendelijk dat de onbekende Pokémon antwoord gaf. Opeens voel ik trillingen, er komt een andere Pokémon aan. "Een andere..." Fluister ik. "Hello there." Sprak de andere Pokémon. Ik slik, ik wil niets terugzeggen. Het was nota bene Engels, ik kan geen Engels. "Nice to see you again, Oko." "It's been a while." Het klonk als geheimtaal. Tranen borrelen op in mijn ogen. "Ga weg!" Schreeuw ik. Een krachtige donder verlaat mijn lichaam. Ze zijn onbekend. Ik wil niets onbekend, niemand mag in mijn duisternis komen! "G-Ga we-e-eg..." Huil ik als een klein kind. "Ik weet het niet meer..." Fluister ik, en verstop mijn kop in mijn voorpoten. Waarom weet ik niet. ...Ik voel me alleen, niemand begrijpt me...



Flutflut.

''Nice to see you again, Oko,'' Klonk er in zijn oren. Het was moeilijker om een stem te herinneren dan een beeld van iemand, maar toch wist hij wie er hier tegen hem praatte. Hij was tot nu toe nog maar twee vrouwelijke Pokemon tegengekomen, dus dat kon hij nog wel onderscheiden. ''It's been a while,'' Oko zijn mondhoeken krulden meteen om en vormden een glimlach op zijn gezicht. Wat was het toch heerlijk om een Pokemon te kunnen herkennen zonder je zucht. ''Indeed, Sora.'' hij zei natuurlijk expres haar naam erbij, om te bevestigen dat hij wist wie er voor hem stond. Hij richtte zijn kop naar waar hij haar stem het laatst gehoord had. Hmm.. fijn. Maar wie was de andere Pokemon die bij hen lag? Oko draaide zijn kop, maar had hem nog niets terug horen zeggen, en dus wist hij niet welke kant hij op moest kijken. Stomme blindheid. De andere Pokemon wist vast niet dat hij blind was. Als dat zo was, dan vond hij Oko er vast uitzien als een idioot. Ugh.. hij schudde zijn kop, en staarde lukraak een kant op. Hij zag niets, maar hij voelde wel dingen. De zon scheen zwakjes, dus er waren vast lichte wolkenvelden die de zon af en toe afschermden. Maar het was wel warm. Niet een lekker soort warm. Het was plakkerig, of zweterig. Dat soort warm waardoor zijn onderste laag nekharen aan zijn huid ging plakken. Tja, hij hoorde ook eerder in het hooggebergte thuis. Door zijn dikke vacht was het voor hem slimmer om daar te wonen. Op grote hoogtes was er zelfs sneeuw geweest. Heerlijk. Maar hij moest zich maar aanpassen, want hij woonde daar niet meer. Hij zou hier blijven, want hier kwam hij tenminste Pokemon tegen die hem niet meteen aanvielen, maar hem in plaats daarvan aanspraken. Misschien was dat hier normaal, maar in zijn oude gebied niet echt. De stilte tussen de Pokemon werd verbroken door een schreeuw. "Ga weg!" Oko schokte achteruit. Was dit de derde persoon die hier was? Wat schreeuwde hij tegen hen, en waarom? Net was hij nog rustig aan het praten met Sora. Een donderschok verliet het lichaam van de Raichu. Oko hoorde het niet optijd, en voelde hierdoor de donder als een pijnlijke steek tegen hem aan slaan. ''Ouch!'' zei hij, meer geschrokken dan bezeerd. "G-Ga we-e-eg..." de Pokemon huilde als een klein kind dat gevallen was. Oko rees zijn wenkbrauw op, en stapte wat achteruit. Hij wist nu dat de Pokemon voor hen waarschijnlijk een elektrisch type was, en draak-Pokemon konden daar goed tegen. Maar je wist maar nooit. Hij wist niet hoe sterk de Pokemon was. Snel draaide hij zijn kop heen en weer, wachtend op een reactie van Sora. Wist zij wat er hier aan de hand was?

''Indeed, Sora.'' Hij herkende haar stem dus toch. Ze glimlachte weer, zonder echt een rede. Waarschijnlijk omdat ze herkend werd, ofzo? Achja, lekker boeien. Glimlachen was goed voor je. Beter dan een emo-emotie voelen. Ze wilde haar mond opendoen, maar die werd haar algauw weer gesnoerd. "Ga weg!" Verbaasd hief ze een wenkbrauw op. Opnieuw deed ze haar mond open, om iets te zeggen tegen de Raichu, maar opnieuw kon ze hem weer dicht doen. Een donder verscheen uit de Raichu zijn lijf, waar ze van schrok. Ze was echter wel te laat met ontwijken en werd geraakt. Knarsentandend probeerde ze het vol te houden. ''Wat de...'' mompelde ze, toen de donder ermee ophield. "G-Ga we-e-eg..." De Raichu barstte in tranen uit, wat Sora alleen nog maar meer verbaasde. Oké, die was overduidelijk niet blij.

Niet wetend wat ze moest doen keek ze Oko aan. Die was ook verbaasd. Tenminste, dat leek zo. ''Euhm..'' ze liep op de Raichu af die zijn hoofd achter zijn poten had verstopt. ''Wat is er?'' vroeg ze toen. Ze wist dat het onbeleefd was haar neus in andermans zaken te steken, maar deze hele situatie was gewoon té verwarrend om te begrijpen. Er was overduidelijk iets aan de hand met deze pokémon, en de beste manier om dat te verhelpen was praten. Het leek in haar ogen allemaal zo simpel, maar dat was het niet en dat wist ze maar al te goed. Ze wist hoe het voelde om met problemen te zitten waar je met niemand over wilde praten. Zij kón er met niemand over praten. De Growlithe had op haar eigen houtje ermee weten om te gaan, maar dat wilde niet zeggen dat andere dat ook moesten. Ze had allang besloten andere te helpen die een probleem hadden. Niemand hoefde zo te lijden als zij dat had gedaan. Natuurlijk bestonden er ergere situaties dan zij had meegemaakt, maar dan nog. Het deed pijn. Heel veel pijn. Niet alleen als het je zelf overkwam.

Een zucht ontsnapte uit haar keel, terwijl ze haar blik weer oprichtte. Ze wist niet zeker of Spark wel wilde praten. Hij zag er niet zo uit als iemand die dat graag deed. Toch zat hij te huilen. iets wat de meeste pokémon zagen als hun trots verliezen. Zij echter niet. Tranen maakte je sterk. Daar was ze zelf ook achter gekomen. Ze richtte haar ogen even op Oko, niet wetend of ze het hem moest uitleggen. Daarnet toen ze engels tegen hem praatte was de Raichu uitgebarsten, dus het leek haar niet verstandig om dat nu te doen. Of had ze het mis?