Salvador liep over de berghelling heen. Inplaats van te stoppen in het struikgewas bij Cristal Lake was hij doorgelopen. Toen de Corphish daar stond had hij het voorgevoel dat het daar ook niet veilig zou zijn. De kreeft had het gevoel dat hij werd bekeken door een onbekende Pokémon. Hij wist niet wat voor een Pokémon het was, maar hij was ook niet van plan om dat uit te zoeken. Het voelde absoluut niet goed en daarom was hij maar doorgelopen zonder zijn reisgenoot iets te vertellen. Hij wilde Chiara niet bangmaken met zijn vreemde voorgevoelens. Het was intussen gaan regenen, wat er voor zorgde dat je makkelijk kon uitglijden op de gladde stenen. Salvador liep stevig door. Dat het regende interesseerde hem niet. De kreeft was wel gewend aan water, hij was immers een Corphish. Hetzelfde gold niet voor Chiara. De vacht van de Eevee was helemaal doorweekt, daarbij was ze ook nog eens zwaar gewond. Salvador keek regelmatig achterom of ze hem nog wel volgde. In al die tijd had hij niks meer gezegd. Hij was niet gewend aan gezelschap en had geen idee waar hij het over zou moeten hebben.

Plotseling hoorde Salvador een harde klap gevolgd door een felle lichtflits. "Mooi is dat. Nu gaat het nog onweren ook." Mompelde Salvador in zichzelf. In het licht van de flits zag hij een grot. Maar toen het licht doofde verdween die weer. De Corphish liep stevig door. In de grot zouden ze wel beschutting vinden tegen de regen. Na nog even gelopen te hebben kwam het tweetal bij de grot aan. Het was wel droog in de grot, maar nog steeds erg koud. Nu kon Salvador wel goed tegen de kou, maar hij kon zich goedvoorstellen dat Chiara het erg koud moest hebben met die natte vacht. Helaas kon hij geen vuur maken. Op zo'n moment wenste hij wel eens dat hij een andere Pokémon was geweest. Op dit moment leek een Vuur type hem wel iets. Dan kon hij tenminste een vuur maken om Chiara op te warmen. Salvador voelde zich enorm waardeloos. Voorzichtig keek hij naar Chiara. Misschien had zij iets te zeggen?

Langzaam sjokte Chiara achter de rode pokémon aan. Hij was niet meteen gestopt bij de struiken, maar doorgelopen. Ergens begreep ze het wel. Hij wilde vast niet het risico lopen om gevonden te worden door de Luxio. Helaas voor haar was vandaag niet zo'n geweldige dag voor haar. Niet alleen was ze weer eens gewond, het begon ook nog eens hard te regenen. Salvador had daar vast geen last van, hij was een waterpokémon, maar zij wel. Haar vacht was compleet doorweekt. Aan de andere kant voelde het wel goed. Het bloed in haar nek werd nu uit haar vacht gespoeld, en dat was iets goeds, niet? Want, wie wilde er nou met een rode vlek in z'n kraag rondlopen? Haar bruine ogen baanden zich een weg naar de pokémon voor haar. Hij was de hele tijd stil geweest. Nu niet, zij had ook nog niks gezegd, maar.. Iets voelde er niet goed. Ze wist alleen niet wat. Was hij verlegen? Nee toch, of wel? In dat geval zaten ze in een lastig parket. Chiara was ook geen makkelijke prater van tijd tot tijd. Maarja, hij had haar wel gered. Dan moest het toch een makkie zijn om een gesprek aan te gaan, of had ze het nou mis?

Een lichtflits en een knal haalde de Eevee uit haar gedachte. Lekker, ging het nu ook nog onweren? Ze konden beter een schuilplaats vinden. Zo te zien dacht Salvador er hetzelfde over. Hij liep al meteen stevig door, op een opening in een muur af. Een grot, huh? Chiara liep vlug achter hem aan. Eenmaal binnen schudde ze het water van zich af. Het was natuurlijk niet genoeg om haar vacht te laten drogen, daar liep ze nog wel een tijdje mee rond. Vervolgens ging ze zitten en richtte zich op de Corphish. ''Waar waren we?'' sprak ze op een vriendelijke toon, terwijl ze hem een glimlach schonk. ''Ik geloof dat we ons net voorstelde,'' sprak ze toen, terwijl ze een nadenkend gezicht trok. ''Toch?''

"Waar waren we?" Sprak Chiara terwijl ze een vriendelijke glimlach schonk. "Ik geloof dat we ons net voorstelde, toch?" Salvador knikte, maar zei verder niks. Hij was niet gewend aan gezelschap en was bloednerveus. Naar zijn idee kon de Eevee elk moment verschrikt opspringen en gillend wegrennen. Maar dat deed ze niet, althans nog niet. Nu zou ze waarschijnlijk sowieso niet rennen met die wond in haar nek, maar ze zat daar rustig te glimlachen. Wachtend totdat hij iets zou zeggen. Het was dat de Corphish niet kon zweten, maar anders was het met straaltjes van hem afgelopen. Hij probeerde Chiara niet aan te staren, maar zijn blik keerde telkens weer terug naar de Eevee. Buiten stortregende het nog steeds, anders was hij waarschijnlijk gewoon vertrokken. Salvador voelde zich erg ongemakkelijk en het liefst was hij gevlucht, maar hij kon Chiara toch niet zo achterlaten? Hij mocht dan wel geen sociale vaardigheden beheersen, hij was niet harteloos. Alhoewel hij soms het gevoel had dat hij net zo goed geen hart zou kunnen hebben.

Salvador zonk weg in zijn gedachten. Chiara en de grot vervaagden en voor hem verscheen een groot helder blauw meer. Aan de rand van het meer speelde een groepje Marill. Vanuit het struikgewas keek Salvador op hen neer. Plotseling verschenen er rimpels en kleine golfjes in het water van het meer. Het volgende moment brulde er een een woest uitziende Gyarados in blinde razernij. De gigantische Pokémon dook op het groepje Marill af zonder enig teken van medelijden. De blauwe muizen gilden van angst. Op dat moment aarzelde Salvador geen moment en sprong tussenbeide. Met zijn schaar sloeg hij de waterslang tussen zijn ogen zodat deze zijn evenwicht verloor en omviel. De Gyarados kwam al snel weer overeind, nog woedender dan eerst. Alleen deze keer was zijn woede niet op de Marill gericht, maar op de dappere Corphish. De Gyarados vuurde een massieve waterstraal af op Salvador die deze ontweek door omhoog te springen. Hij wilde het monster nog een flinke mep tussen zijn ogen verkopen, maar deze herpakte zich snel en beet hem in zijn staart. Na enkele seconden, die voor Salvador wel minuten leken te duren, liet de Gyarados hem los en slingerde hem naar de grond, waar hij insloeg als een meteoor. De waterslang keek spottend neer op de Corphish die in de krater lag. Gelukkig had zijn harde schaal hem beschermd. En alsof er niets gebeurd was stond Salvador op en ging de Pokémon met een aantal reusachtige stenen te lijf. Na een nog aantal Rock Slide aanvallen viel de Gyarados bewusteloos in het water en zonk. Daarna richtte de uitgeputte Salvador zich weer op de Marill die zich angstig in het struikgewas verscholen. De Corphish stak vriendelijk zijn scharen uit, maar de blauwe Pokémon deinsde alleen maar verder achteruit. "Ga weg! Eng lelijk monster!" Riep een van hen uit. "Jij ben net zo erg als die Gyarados, misschien nog wel erger!" Riep een andere Marill. Er trok een rode waas over Salvador's ogen... "¡No!" Schreeuwde hij uit en meteen vervaagde het meer en de groep Marill weer.

Hij zat nog steeds in grot met Chiara en hij besefte dat de Eevee hem waarschijnlijk had horen schreeuwen. Nu vond ze hem waarschijnlijk echt een volslagen idioot. "Wie roept er nu zomaar '¡No!'?" Dacht Salvador. Zelf wist hij wel waarom. Het laatste stuk van zijn herinnering wilde hij zich gewoon niet herinneren. Daar was het te gruwelijk voor. Het viel hem op dat Chiara nog steeds in dezelfde vriendelijke houding zat. Alsof de tijd stil had gestaan, terwijl er voor zijn gevoel toch zeker wel tien minuten voorbij waren. Ook had Salvador geen idee of ze iets tegen hem gezegd had, als het zo was had hij haar niet gehoord. Daarvoor was hij te ver in gedachten verzonken. De Corphish keek zijn gezelschap nog eens aan. "Zou zij die eindeloze stilte kunnen verbreken?"

De Corphish knikte enkel, en zei verder niks meer. Een stilte viel. Een hele lange stilte. Chiara beet op haar onderlip. Werd er nu geacht dat ze nog meer zou gaan zeggen? Ze wist niks. Helemaal niks. Hulpeloos wierp ze een blik op Salvador, maar die leek in gedachte te zijn verzonken. Een klein grijnsje ontstond op haar gezicht. Normaal gesproken zou ze nu ook in gedachte zijn verzonken, maar dat mislukte dit keer. Zou het komen omdat ze net een van de meest angstige momenten in haar leven mee had gemaakt? Nee, dan zou ze daar wel over dromen, nietwaar? De vorige keer.. Wacht, de vorige keer? De Eevee dacht diep na. De vorige keer had ze niet zoveel geluk gehad te zijn gered. De vorige keer had ze voor dood tegen een boom gelegen. De vorige keer spoorde haar verlies haar aan om te trainen. Zou ze dat nu ook moeten doen..? Chiara schudde lichtjes haar hoofd. Natuurlijk moest ze meer trainen! Ze moest haar hele leven sterker willen worden!

Haar gedachtestroom werd gebroken door een plotse schreeuw van Salvador. De Eevee richtte haar vriendelijke blik op de Corphish, die waarschijnlijk iets in het spaans gezegd had. Zonder het door te hebben hield ze haar hoofdje een tikje scheef en gaapte hem vragend aan. Ze besloot er verder niet naar te vragen. In plaats daarvan, probeerde ze het onderwerp te veranderen. Niet dat ze die hadden, maargoed. ''Je bent niet echt een prater, of wel?'' vroeg ze, haar oren zakte een tikje omlaag, terwijl haar bruine ogen nog steeds op Salvador gericht stonden. ''Ik ook niet echt..'' grinnikte ze erachter aan. ''Hoe komt het?'' Voor iemand die niet echt een prater was, stelde ze wel veel vragen. Toen ze zich dat realiseerde, trok ze een onschuldig gezicht. Ze kon het ook niet echt helpen.. Misschien kwam zo wel een gesprek op gang, al was het maar een kleintje. Als dit zo doorging, zou het nog een stille boel worden, met enkel het geluid van de regen op de achtergrond.

Inplaats van te vertrekken of hem een vreemde blik toe te werpen besloot Chiara om te proberen het gesprek op gang te krijgen. ''Je bent niet echt een prater, of wel?'' Vroeg de Eevee vriendelijk. Salvador schudde kort met zijn hoofd, wat nogal moeilijk ging als je geen nek had. ''Ik ook niet echt..'' Grinnikte de bruine Pokémon. ''Hoe komt het?'' Salvador bleef nog steeds stil en keek de Eevee een beetje verbaasd aan. Hij snapte er niks van. Waarom was ze nou nog steeds hier? Waarom rende ze niet gillend weg? En nog wel het vreemdste van alles was, waarom praatte ze tegen hem alsof hij een normale Pokémon was? De Corphish kon er geen touw aan vast knopen. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Maar eigenlijk vond hij het wel leuk dat er eindelijk iemand aandacht aan hem besteedde en aardig tegen hem deed. Chiara leek zijn gezelschap wel op prijs te stellen. Salvador wilde eigenlijk niet praten over de reden waarom hij zo stil was, maar hij vond dat hij niet eeuwig kon zwijgen tegen de Eevee. Daar was ze veel te aardig voor. Misschien kon hij zelfs eindelijk een vriend maken! Van binnen werd Salvador al helemaal warm bij de gedachte. Met veel moeite zette de Corphish zijn zenuwen opzij en begon te spreken.

"Ik ben niet gewend aan gezelschap." Zei hij. Salvador sprak zacht, rustig, duidelijk, met een licht Spaans accent en hij klonk een beetje nerveus. "Ik heb heel lang alleen rond gereisd door onherbergzame gebieden. Door een gruwelijke gebeurtenis moest ik mijn geboorteplaats verlaten, maar het is een beetje moeilijk uit te leggen." Vertelde hij. "Ik zal het proberen duidelijk te maken. Zoals je kunt zien ben ik een Corphish." Legde hij uit en wees met een schaar naar zichzelf. "Wij zijn niet erg geliefd om overduidelijke redenen. Iedereen vindt ons eng, lelijk en meedogenloos. Het is voor mij dus erg moeilijk om vrienden te maken. De meeste Corphish beginnen hier dan ook niet aan, maar ik wilde bewijzen dat ze het mis hadden. Dat ze fout zaten met hun vooroordelen. Helaas zagen de andere Pokémon mijn goede bedoelingen niet. Iedere keer weer werd ik afgewezen en weggestuurd, maar ik gaf niet op. Ik bleef het proberen tot op een zekere dag. Op die dag deed zich een incident voor waarbij ik mijn zelfbeheersing verloor. Iedereen was geshockeerd door mijn actie, daarom gaf ik toe aan de vooroordelen en besloot ik mijn geboorteplaats te verlaten. Van af die tijd zwerf over deze aardbol op zoek naar Pokémon die mij zouden acepteren zoals ik ben, maar die heb ik tot nu toe nog niet gevonden. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik ze nog ooit ga vinden..." Vertelde Salvador en eindigde daarmee zijn verhaal voordat hij emotioneel zou worden. Hij keek Chiara nog eens aan. Hopelijk had hij haar niet te erg overvallen met zijn verhaal.

Na wat getwijfelt te hebben besloot de Corphish haar toch te vertellen waarom hij niet zo'n prater was. Chiara luisterde aandachtig naar zijn verhaal. Verschillende gedachtes spookten door haar heen. Waarom pokémon zo gemeen konden zijn, bijvoorbeeld. En waarom Salvador al zijn vertrouwen had verloren in de rest, omdat de meesten hem niet zouden accepteren. De Eevee dacht even na over haar woorden, trok toen een vastbesloten gezicht en deed haar mond open. ''Die vind je wel. Je moet alleen weten waar je moet zoeken,'' begon ze, terwijl ze ging zitten. Ze keek hem nog steeds op dezelfde manier aan terwijl ze haar verhaal vervolgde. ''Je hebt er trouwens al één gevonden.'' Niet zeker wetend of ze zoiets wel had moeten zeggen met die gezichtsuitdrukking keek ze de Corphish verwachtingsvol aan. Zou hij het op prijs stellen wat ze hem nu vertelde? Vast wel. Een eenzaam leventje leiden was niet niks. Zij was zelf nooit eenzaam geweest. Nouja, bijna nooit. Er waren momenten dat ze wenste dat ze broers of zussen had. Er waren momenten dat ze wenste dat ze er toch niet alleen voor stond in deze kille wereld vol kritiek. En dat was de wereld ook, dat werd alleen maar meer bevestigd door Salvador's verhaal. Chiara had een bloedhekel aan vooroordelen. Voor haar zouden ze positief kunnen zijn, maar ze beschouwde het als negatief. Van haar werd niet verwacht dat ze een goede vechter zou kunnen zijn. Zij was schattig. Zij was vredelievend. Zij was.. Slap.. De Eevee schudde opnieuw haar hoofd. Daar wilde ze nu absoluut niet aan denken. Ze had trouwens gezelschap, dus waarom was ze met haar gedachten aan het afdwalen? Een beetje verward richtte ze haar blik weer op Salvador. ''Zou het nog wat uitmaken.. Als ik vraag of we.. Vrienden kunnen zijn..?''

- Beetje weinig, maar ik wilde even eens een keer niet een tekst kopieëren. Als ik dat wel had gedaan was mijn post groter geweest. -

Salvador keek Chiara met grote ogen vol ongeloof aan. Meende ze dat nou of droomde hij? De Corphish kneep zachtjes in zijn arm, maar hij werd niet wakker. Het was dus geen droom! De Eevee had echt gezegd dat ze zijn vriend wilde worden. Salvador kon wel haar wel omhelzen van blijdschap, maar hij hield zich in. Chiara zag er niet al te stevig uit en bovendien was ze nog steeds gewond. Het laatste wat de Corphish wilde was zijn nieuwe en tevens enige vriend doodknuffelen. De barrière die er voor had gezorgd dat Salvador zo verlegen en teruggetrokken was verdween in het niets. De Corphish straalde helemaal en schuifelde iets dichter naar de Eevee toe. Het duurde nog een paar seconden voor hij iets uit kon brengen. "Je hebt geen idee hoe blij ik nu ben." bracht Salvador uiteindelijk stotterend uit. Daarna begon hij voor zijn doen vrij druk te praten.

"Nu weet je meteen hoe ik hier ben gekomen. Ik kwam eigenlijk naar Crystal Lake om te zwemmen, ik had namelijk al een paar dagen geen water meer gezien. Ondanks dat ik niet gezwommen heb kan ik dat niet meer zeggen. " Sprak Salvador en keek naar buiten waar het water nog steeds met bakken uit de lucht viel. "Maar nu vroeg ik me af, wat deed jij bij Crystal Lake? Waarom viel die Luxio jouw toen eigenlijk aan? Kende jij hem soms?" Salvador keek Chiara doordringend aan en vroeg zich af of hij haar niet overdonderde met al die vragen. "Als je nog iets wil weten of ergens hulp mee nodig hebt, vraag het dan maar gerust. Daar zijn vrienden voor." Voegde de Corphish er nog aan toe. Ook al had hij geen idee of hij de Eevee wel kon helpen, toch zou hij zijn best doen en het proberen. Dat was een van de mooie dingen van vriendshap had hij gehoord. Je kon je vrienden helpen met dingen die ze zelf niet voor mogelijk hadden gehouden en die vrienden konden op hun beurt jouw dan weer helpen. Hoe wel Salvador nog nooit een vriend had gehad was hij vastbesloten om alles te doen om Chiara, en in de toekomst misschien wel andere Pokémon, te helpen. Alleen door er aan te denken kreeg de Corphish al een warm gevoel van binnen.

Chiara keek droog toe hoe de Corphish zich voorzichtig in zijn arm kneep. Ze kon het hem echter niet kwalijk nemen, waarschijnlijk had hij die zin vast nog nooit gehoord van iemand. Ze vond zijn reactie juist wel grappig. "Je hebt geen idee hoe blij ik nu ben." Chiara schonk hem een vriendelijke glimlach. Waarschijnlijk had ze ook geen idee van zijn blijdschap, maar het feit dat hij al blij was, was voor haar genoeg. Uit het niets begon Salvador zijn verhaal weer. De Eevee keek hem eerst verbaasd aan, aangezien hij daarnet niet veel had gezegd, maar later verscheen diezelfde glimlach weer op haar snoet. Nu hij wist dat ze hem als vriend beschouwde en hij hetzelfde kon doen, was het vast makkelijker voor hem om een gesprek te beginnen. "Nu weet je meteen hoe ik hier ben gekomen. Ik kwam eigenlijk naar Crystal Lake om te zwemmen, ik had namelijk al een paar dagen geen water meer gezien. Ondanks dat ik niet gezwommen heb kan ik dat niet meer zeggen," sprak de Corphish. Chiara luisterde aandachtig. Vervolgens voelde ze zich schuldig. Het was haar schuld geweest dat hij niet gezwommen had, of niet..? "Maar nu vroeg ik me af, wat deed jij bij Crystal Lake? Waarom viel die Luxio jouw toen eigenlijk aan? Kende jij hem soms?" De Eevee keek vragend op. ''Eh..?'' mompelde ze zacht, waarschijnlijk kon Salvador het nieteens horen. Toen ze de vraag nogmaals in haar hoofd herhaalde begon ze na te denken.

''Nee, volgens mij niet. Ik weet nieteens waarom hij me aanviel.. Vast in een chagrijnige bui? Ik liep alleen maar per ongeluk tegen hem aan.. En ik ging naar het Crystal Lake voor het uitzicht,'' legde ze uit. ''Het water en dat licht erin.. Het kalmeert me altijd,'' voegde ze er nog aan toe. Vervolgens keek ze de Corphish met een kleine grijns aan. Toen herinnerde ze zich de laatste keer dat ze die plek bezocht had. Was dat toen net met die Luxray..? Haar nederlagen hadden eigenlijk alleen maar daar plaats gevonden, maar toch bleef ze die plek steeds weer bezoeken. Zou ze het Salvador vertellen van die Luxray? Nee, dat interesseerde hem vast weinig op het moment. Misschien was het beter als ze dat voor een andere keer bewaarde, mocht ze hem vaker zien. En ze had het gevoel dat ze hem inderdaad vaker ging zien. Hij was vanaf nu immers een vriend, niet? En hij bevond zich overigens in het gebied, dus moeilijk was het niet. Ze zouden elkaar vaker kunnen bezoeken, ofzo? Niet dat Chiara een eigen plekje bezat en ze betwijfelde of Salvador dat ook had. Zij was meer een rondtrekkende pokémon, ook al bleef ze in het gebied. Een rede om hier te vertekken had ze namelijk niet en zeker niet nu ze net in de Chiave zat.

"Als je nog iets wil weten of ergens hulp mee nodig hebt, vraag het dan maar gerust. Daar zijn vrienden voor." De Eevee richtte haar bruine ogen weer op de kreeft. Ze wilde eerst haar hoofd schudden, om aan te geven dat ze op het moment geen hulp nodig had, maar toen ze zich het gevecht in Crystal Lake herinnerde, bedacht ze zich. Salvador had namelijk een aanval gebruikt die zij ook kon leren. Eentje waar ze haar voordeel mee kon doen. Het had de Luxio namelijk overdonderd. Ze twijfelde even. Zou het teveel gevraagd zijn..? Maar met een 'leraar' erbij, iemand die de aanval al kende, ging het leren van een aanval wel makkelijker. Zou ze de sprong maar moeten wagen? Ze beet even op haar onderlip, maar besloot toen om haar moed bij elkaar te rapen. Hij had het immers aangeboden, niet? ''Eigenlijk.. Is er wel iets waar je me mee kan helpen..'' Begon ze, nog altijd twijfelend. Ze keek hem vragend aan. ''Zou je me.. Dig willen leren?'' Hopelijk hoefde ze verder niets toe te voegen. Hoewel Salvador haar vriend nu was, kon ze het niet riskeren hem over de Chiave te vertellen. Ze kon hem wel vertellen waarom ze het wilde leren. Ze wilde sterker worden. Dat was rede genoeg, nietwaar? Het enige dat ze dan achterwege hoefde te laten, was de Chiave. Chiara keek hem hoopvol aan. Hopelijk overdonderde ze hem hier niet mee...