Ik voelde dat de blikken van mijn vrienden op me gericht waren. Ze mochten er niks mee te maken hebben! Dat klonk als een domme reden, om de waarheid te verzwijgen. Daar was ik mee eens, maar er zat een bedoeling achter. Die bedoeling was makkelijk te raden, voor een goede vriend; ik gaf om hen. Als ze er mee zouden bemoeien, dan zouden ze dit soort dingen vaker bleven, maar wel 10 keer zo erg. Ik overdreef niet. Die Akis Rin had niet eens vrienden, dus snapte hij niet hoe pijnlijk zijn acties waren, geestelijk en mentaal. Eerst verteld dat een goede vriend van me hier kwam. Met zoiets nogmaals begon het. En het resultaat was dat ik op de grond lag, bloedend voor de ogen van mijn vrienden. Nog steeds verlangde ik om terug naar Tokyo te gaan en te zeggen dat het goed met me ging. Helaas, kon dat niet. Kort keek ik op, en zag ik de bezorgde gezichten van Ilva, Trevor en Avani. Ik wilde op dit soort momenten alleen zijn, en niet de aandacht trekken. Om de aandacht van me weg te houden, wilde ik hen ook niet afkatten. Maar ja, er kwam eens een dag dat je nare keuze's voor handen had; een dilemma. Spoedig zag ik Ilva en Trevor naar me toe komen, terwijl ik even weg van hen keek. De pijn die ik leed, negeerde ik. Nu zouden ze zeker vragen of het goed met me ging en moest ik wel'ja'antwoorden. Even keek ik naar Avani. Zij zat in een slechtere staat dan ik, en nu kreeg ik de aandacht? Ilva en Trevor wist ik weer aan te keken. 'Masaomi?' vroeg Ilva aarzelend, terwijl ik naar een niet bestaande punt verderop keek. Ik wilde niet in hun gezicht liegen. 'Gaat het?...' Ik wist totaal niet hoe ik moest reageren. Ik wilde uit deze situatie komen. 'Misschien is het beter als je even gaat zitten,'stelde Trevor voor. Ik volgde zijn advies direct op, en ging op mijn knieën zitten, nog starend naar het niet bestaande punt. "Het gaat.."zei ik zachtjes.

Ineens bewoog Avani best raar. Direct keek ik op, en zag ik hoe ze haar kop tussen haar knieën verborg. Mijn hart sloeg een slag over, toen Trevor bezorgd haar naam had uitgesproken. No, het was mijn schuld. Trevor had bij Avani moeten blijven! was het eerste wat in me op kwam. Maar ik herstelde me. Ik moest niet zielig lopen doen, maar juist hen helpen. Al wilde ik nog helpen, terwijl ik in een niet al te beste staat was. Mijn spieren deden pijn bij elke beweging, ik had last van mijn rug en schrammen zaten verspreid over mijn lichaam, buiten mijn rechterarm. Ineens schreeuwde Avani uit, en voelde ik de hart in mij keel kloppen. "Avani!" reageerde ik geschrokken, en stak mijn hand naar haar uit, maar toen leek alles wat ik zag te verdubbelen. Gelijk plaatste ik mijn handen voor mijn ogen. Ik was niet bang om Avani's toestand te zien, maar ik probeerde mijn zicht te herstellen. Ik was nog pas wakker en moest me herstellen van.. tja, alles. Ik kon weinig. Wacht! Ik greep met mijn hand iets in mijn broekzak en haalde de Japanse wapen van Akis uit en gaf deze aan Ilva. "Probeer iets te vinden.. voor Avani!" met deze 'mini' katana kon ze plantenstengels er makkelijker mee afsnijden, maar het was de vraag of ze echt veel van kruiden wist. Ik was immers een dokter. Net nadat ik de wapen had losgelaten, volgde weer een golf van duizeligheid en hield ik weer mij handen voor mijn ogen, terwijl de pijnkreten van Avani het gebied vulde. Meer dan die ene wapen geven, kon ik haast niet. Een zachte 'sorry'van Trevor hoorde ik nog, waarna ik zijn stappen hoorde die richting Avani gingen. Moeizaam hees ik mezelf overeind. Avani kon ik niet helpen, maar Carolus..? Ja, dat kon ik wel. Wankelend wist ik bij Carolus aan te komen, en ging ik tegenover hem zitten. Ik zou doorzetten, ondanks mijn duizeligheid. Voorzichtig greep ik enkele stekels en trok deze voorzichtig uit zijn vlees, en legde deze naast me neer. De wonden bloedden wel, maar eerst moest het gif eruit vloeien. Soms greep ik naast de stekels, maar Carolus had mijn toestand wel gezien. Aandachtig ging ik verder, terwijl ik kracht in mijn armen verloor, maar toch deze stekels eruit wist te trekken. "Het.. komt goed.."zei ik glimlachend tegen Carolus, moeizaam dan. Ik kon nog wel iets doen. Carolus helpen.