[topic voor: Feathers, Aleran, Guardian.]

Feathers liep door het timerise forest. De dode bladeren knisperden onder haar poten. In dit seizoen kon je niet jagen in het bos. Het geluid van de bladeren veraadde je en de prooien waren allang weg.
Feathers was hier ook niet om te jagen. Nee, ze was hier enkel om te genieten van die heerlijke herfstgeur die het bos verspreidde, wat veel pokemon aantrok. Ineens hoorde ze niet alleen de bladeren onder haar poten, maar ook ergens anders. Verderop in de bosjes. Ze stopte abrupt met lopen en keek geconcentreert en met haar ogen tot spleetjes geknepen door het bos heen, maar ze zag niks. Of beter gezegd: ze zag niemand. ''Wie is daar??!'' riep ze hardop, en bleef om zich heen kijken, alsof er ieder moment iets op haar kon afspringen.

Aleran liep door het Timerise Forest en liet zich meewaaien met de melodie van de wind. ''Wat is het hier toch elke dag zo prachtig mooi weer!'' riep hij vol vreugde. Zijn liefde voor het bos was gestegen sinds hij hier alleen maar vriendelijke pokemon had ontmoet die ook inderdaad zijn vrienden waren. Wooshie had hij hier ontmoet toen hij voor het eerst in het bos was en Riolu hielp met het gevecht. En zo kon hij d'r wel nog tig opnoemen. Hardstampend rende hij over de bladeren. Aleran hield toch zoveel van het geritsel! Plotseling hoorde hij een luide stem aan de andere kant van de bomen komen. ''Wie is daar??!'' zei het wezen. Ineens herkende hij de stem. ''Feathers! jij bent het, tijd niet gezien!'' liet hij van zich horen. En hij stapte vol vreugde richting de plek waar hij de stem hoorde.

Feathers wachtte een tijdje. Het geritsel werd steeds luider, omdat Aleera er nu stampend overheen rende. Feathers snoof luid. De bosjes begonnen te bewegen, en Feathers klauwde haar nagels stevig in de grond, en stond klaar om elk moment op diegene die uit de bosjes kwam te springen. Misschien was het toch een onoplettende prooi. Wie weet.. Maar toen kwam Aleera uit de bosjes vandaan, en meteen veranderde Feathers' gespannen houding en een ontspannen houding. Een glimlach verscheen op haar gezicht en die werd steeds groter. ''Hee Aleera! blij je te zien!'' zei Feathers opgewekt tegen de poochyena. Ze stapte rustig op hem af en keek naar beneden, -dat moest wel, want ze was een stuk groter dan Aleran- en ze stak droog haar tong uit. ''Hou jij ook zo van het bos in de herfsttijd, Aleran?'' vroeg ze aan hem.

Aleran sprong uit de bosjes en zag Feathers ontspannen staan. ''Zo, dus je wou me aanvallen!'' zei ze grijnzend voor de grap. En hij stak ook zo'n tong uit toen hij zag dat Feathers ook een grapje maakte met de hoogte van de twee pokémon en ook d'r tong uitstak. ''Hou jij ook zo van het bos in de herfsttijd, Aleran?'' hoorde hij Feathers zeggen. ''Ja, tuurlijk! Het is het beste seizoen wat er maar is! En in de winter kan ik je raken met een sneeuwbal of twee'' zei hij alweer plagend en keek met een sneaky blik in z'n ogen. ''En jij, ben je ook een sneeuwfan?'' vroeg hij nieuwsgierig. Want natuurlijk wou hij weten of ze van sneeuw hield. Dan konden ze een spectatulair sneeuwballen gevecht houden. En misschien kregen ze dan wel pokémon toeschouwers die hun aanmoedigden.
Natuurlijk waren dat wel baby-pokémon, die het natuurlijk heel knap vinden dat een oudere pokémon een kunstje doet wat hun nog niet kunnen bedacht Aleran.

''Aanvallen ja, en opeten. Kan ik lekker Kipsaté van je maken'' Zei Feathers met een melig lachje. Ze keek even naar boven. De zon was verdwenen, en het was donker geworden, en dat had ze niet eens gemerkt. De bomen waren kaler geworden, en het maanlicht scheen er soms vaagjes doorheen, als er geen wolken voor de maan zaten. Het was vandaag geen volle maan, en de maan was ook niet weg, het was er precies tussenin. Halve maan.

Het zag er grappig uit, maar ook raar. Feathers keek daarna weer naar Aleran. ''De herfst is een leuk seizoen, maar ik vind alle seizoenen evenleuk! De herfst met zijn heerlijke geuren, en nieuwe kleuren. De winter met zijn kou, en plezier van de sneeuw. De lente, het seizoen waar de zon weer terugkeert en de bloemen weer bloeien, en de zomer, die warmte brengt en waarin je heerlijk kan zwemmen en spelen'' Zei ze bijna dichterlijk.
Daarna luisterde Feathers naar Aleran, die praatte over sneeuwballengevechten. ''Natuurlijk ben ik sneeuwfan!'' antwoordde ze hem. ''Sneeuwballen gevechten zijn gaaf, gaan we doen!'' zei Feathers blij.

Aleran voelde zich totaal verliefd, voor het eerst eigenlijk. Het werd steeds kouder en donkerder maar dat kon hem geen ene flikker schelen. De liefde die in hem borrelde hield hem wel warm. Er wou een vulkaan die in z'n lijf zat uitbarsten, maar dat kon niet.
Hij kende Feathers nog maar net, dus kon hij dat onmogelijk doen.
Wat zou ze hem dan belachelijk vinden als Aleran gelijk zegt dat hij verliefd op haar is.
Maar misschien was Feathers ook wel verliefd op Aleran, dat wist hij niet.. hij wist het niet meer! Hij besloot maar om niks te zeggen, z'n mondje dicht te houden.
''Zwemmen en spelen in de zomer klinkt gaaf. En in de lente door de bloemen springen en het stuifmeel verspreiden en het zaad, zodat er volgend jaar nog meer bloemen kunnen groeien. Dat is toch fantastisch? En weetje wat ook leuk is in de winter, sneeuwvlokjes met je tong aanraken. Dat is koud maar wel lekker! Het smelt op je tong, ooit geprobeerd?'' zei Aleran zo snel dat hij te snel praatte waardoor hij over-verhit raakte.

Wat Feathers en Aleran niet wisten, was dat er op een afstand van een paar tientallen meters van hen vandaan iets stond, dat een groot gevaar kon vormen. Het was een trainer. Hij was niet oud maar hij wist wel wat hij als trainer moest doen. Pokemon zoeken en vangen. De trainer liep verder door het bos, en keek de hele tijd heen en weer. Hij volgde met zijn ogen alle dingen die bewogen. Tot zijn irritatie waren het de hele tijd alleen maar vallende bladeren.

''Hmpfff..'' zei hij chagrijnig. ''is hier dan ook geen enkele boeiende pokemon?'' schreeuwde hij chaggie terwijl hij keek naar een caterpie die aan het kwijlen was tegen een stuk boomschors aan. Hij liep nog verder door, en zag door de bosjes heen net de staart van Aleran. Langzaam en stil sloop hij verder, zodat hij meer zou zien van de pokemon die daar zat. En toen zag hij dat het een poochyena was. Dat was een van zijn lievelingspokemon! Die moest hij hebben. Hij rende naar voren, pakte een pokeball van zijn riem af en liet er een pokemon uitkomen.

De pokemon die verscheen was een pikachu. De pikachu zag er niet echt blij uit bij zijn trainer, integendeel. Het zag eruit alsof al zijn vrolijkheid uit hem gezogen was. De pikachu was niet precies zoals anderen, maar hij had andere zwarte plekken op zijn oren. Het was Guardian. Guardian keek naar Aleran en rilde. De trainer keek opgewekt. ''Pikachu, doe je donkerschok!'' Guardian wou geen pokemon aanvallen, en zeker niet pokemon uit pokerpg. Maar op een of andere manier deed hij wat de trainer wou, wat hij ook probeerde. Langzaam stapte hij naar voren. er kwamen vonken van zijn wangen af, het teken dat hij bijna de donderschok zou afvuren. Hij probeerde zichzelf nog te stoppen. Hij liep steeds langzamer, maar hij kon niet stoppen.

En toen vuurde hij de donderschok af, en net toen die bijna Aleran raakte, Sprong Feathers ervoor en ving de aanval op. Ze piepte even, en haar haren gingen door de electriciteit in haar lijf overeindstaan. Guardian schudde zijn kop, en de trainer keek verbaast naar Feathers. ''WOW! een Arcanine! die zijn nog veel sterker!'' Doe je donder, pikachu! op volle sterkte!'' Guardian schudde weer zijn kop. ''Nee.. nee...'' fluisterde hij in zichzelf. Donder was een sterke aanval, en daarmee zou hij de jonge Feathers zwaar verwonden. Hij rilde, en keek met smekende ogen naar Feathers. Feathers gromde eerst naar Guardian, maar nu ze die blik in zijn ogen zag was ze stil. Kende ze die pikachu niet? ze had hem vast wel ooit eens ontmoet.

Guardian sloot zijn ogen, en dacht na. Als hij bij de trainer bleef, zou het niet stoppen. Hij zou de rest van zijn leven dit moeten doen. Pokemon verwonden, vrienden verwonden. Iedereen zou hem haten, en hij zou zichzelf ook gaan haten. Beroofd van zijn vrijheid die eerst eeuwig leek te duren, maar nu ineens afgepakt was. Hij zou het niet aankunnen.. Na een lange tijd denken over zijn toekomst was zijn donder al bijna geladen.


Hij opende zijn ogen weer en keek Feathers aan. Er stonden tranen in de zijne. langzaam en met een trillende stem begon hij te spreken. ''Ik... ik heb geen controle meer over mezelf.. de trainer... ik.. ik kan zo niet langer leven..'' Hij stapte vooruit, en kneep zijn ogen stevig dicht, en een traan rolde over zijn wang. kleine bliksemschichtjes schoten van zijn wangen af tegen de grond aan. Hij slikte nog eens, voordat hij de woorden kon spreken.
''Dood me...''
Zei hij, en het klonk enigzinds emotieloos, maar het was alles behalve emotieloos. Binnenin zijn hoofd vochtten nog steeds allerlij gedachtes tegen elkaar, maar hij had al een beslissing gemaakt. ''Alsjeblieft'' zei hij daarna bijna smekend.


Feathers keek hem peinzend aan. Hem vermoorden? dat kon ze toch niet doen? Een vriend vermoorden? ''Je moet niet denken dat als je mij dood, dat je dan iets verkeerds heb gedaan. Ik kan niet zonder vrijheid. Als ik bij deze trainer zou blijven, zou ik niet van buiten, maar wel van binnen langzaam sterven.. dus.. alsjeblieft..'' Feathers slikte, en ook in haar oog kwam een traan. Ze keek achterom, naar Aleran, en daarna weer naar guardian. De Thunder was volledig geladen, en Guardian moest hem afvuren. En net toen hij dat wou -nee, moest- doen, maakte Feathers toch de beslissing. Ze sprong op Guardian af, en beet hem in zijn nek. De snelste manier om dood te gaan, was je nek breken. Dan voelde je niks meer. Feathers deed dit, want het laatste wat ze wou, was iemand waarom ze gaf, pijn doen.


Ze hoorde iets zacht kraken, waardoor ze walgde van haarzelf, maar iniedergeval hoefde Guardian nu niet langer te blijven bij de trainer. Ze legde Guardian zachtjes neer op de grond. Ze had haar tanden alleen gebruikt om te klemmen, niet om te bijten. Er was geen bloed te zien. Het was gewoon.. alsof ie sliep. Feathers' lip begon te trillen, en de tranen rolden in hoog tempo naar beneden. Ze vielen op de grond, waarna ze meteen weer verdwenen. ''Dag Guardian.. we hielden van je'' zei ze zachtjes. Ze gaf een zacht likje over Guardian's zachte vachtje, en draaide zich om, omdat ze anders in huilen zou gaan uitbarsten. Ze snikte, en rende weg. Een eindje verderop ging ze zitten, met haar kop naar de grond gericht. Had ze er echt goed aan gedaan? Vaagjes hoorde in de verte een trainer schreeuwen. Een rilling gleed over haar rug.

Aleran was alleen overgebleven met de Guardian die inmiddels in de hemel naar Feathers glimlachtte voor de vrijheid en de trainer die nog heel veel vriendelijke pokémon had gevangen. Toen Feathers was weggerend baalde de trainer er verschrikkelijk van en wou hij nu Aleran tenslotte hebben om toch nog z'n hachje te redden. Maar dat liet Aleran niet zo snel gebeuren. Hij vond het wel zielig toen Feathers in huilen uitbarstte en hij pikte het niet hoe hij de blik zag in Guardian's ogen. Het zette hem wel aan het denken hoe de trainer de pokémon's ziel kon veranderen zonder enige benul te hebben dat de trainer dat heeft gedaan. Aleran zag de hele tijd voor hem hoe Feathers steeds in huilen uitbarstte. Hij kon het niet aanzien en rende het pad achterna waar de sporen van Feathers nog te zien waren. Op het einde van het doodlopende bladerenpad zat Feathers met haar rug naar hem toegekeerd. Aleran twijfelde of hij wat zou zeggen. Maar hij bedacht zich want Feathers had hem toch waarschijnlijk gehoord door de ritselende bladeren. Aleran's onderlip trilde heel erg omdat hij ook een potje wou gaan zitten janken. Ookal kende hij Guardian niet lang, hij heeft hem wel eens gezien. En hij wist zeker dat de pikachu geen slechte was. En dat maakte het juist zo bijzonder. ''Feathers?..'' zei hij twijfelend. ''G...gaat het met je?'' fluisterde hij met een trillende onderlip terwijl hij rustig poot voor poot dichterbij kwam.

Feathers veegde haar snuit af, en keek naar de grond, die verlicht was door de maan. Ze was nu op een plek die veel meer open was. Nu kon je de hele hemel zien. Feathers keek naar boven, naar de maan, en naar de sterren. Het was prachtig. Een van de sterren leek feller te schijnen dan de anderen, en Feathers wist dat Guardian daar boven was. Weer begon ze te huilen, en ze merkte niet dat Aleran nu achter haar stond. Ze keek naar de ster. ''Je bent beroofd van je vrijheid, en nu je leven, maar in de hemel zal je weer vrij zijn'' Fluisterde Feathers naar de ster met een zwakke, schokkerige stem.


''Ik hoop dat je daar gelukkiger bent dan hier..'' Zei ze nog erna. Ze droogde haar tranen af met haar poten, maar toch kon ze het niet helpen dat er nog af en toe een traan verscheen. Ze dacht aan Guardian. Ze kende hem eigelijk wel goed. Ze was een hele tijd pokerpg uit, en Guardian ook. Ze kwamen elkaar tegen, en hebben een hele tijd samen gereisd. Het was de gezelligste tijd van haar leven.

Op dat moment had ze voor de eerste keer een vriend. Een echte vriend. Ze hebben samen gelachen en gepraat, en veel leuke dingen meegemaakt. Het maakte haar verdrietig dat ze dat niet meer kon meemaken met hem, maar het maakte haar tegelijkertijd blij. Blij dat ze het heeft mogen meemaken. Ze hoorde geritsel achter zich. Ze draaide zich om en keek gelijk in de ogen van Aleran. ''aleran. Godzijdank ben je er, en heeft de trainer je niet gevangen..'' Zei ze opgelucht. Verder zei ze niks.

Aleran zag de verdrietige oogjes van Feathers en hij moest zelf ook bijna huilen. Hij kan 't niet uitstaan als iemand huilt, dan moet hij zelf ook huilen. Rustig ging hij naast haar zitten en keek ook naar de maan. ''Wat is de maan toch elke nacht weer prachtig, is het niet?
En de sterren fonkelen er zo mooi bij. Die ene ster daar, die zwakkere.. zou dat Guardian niet zijn? Zou het niet mooi zijn dat elke overleden pokémon zwakke ster mocht uitkiezen en daar z'n leven weer opnieuw opbouwen? Dat je licht steeds sterker wordt en tenslotte uitstraalt als een zonnetje. Zou dat niet prachtig zijn?'' en Aleran moest huilen van z'n eigen tekst wat hij net verteld had tegen Feathers.

(godverdomme, huil nu ook.)

Feathers ogen waren rooddoorlopen van de tranen, en ze snikte nog een keer.
''Ja, dat zou erg mooi zijn, Aleran'' zei ze zachtjes. Ze liep naar Aleran toe en ging tegen hem aan zitten. Ze dacht er aan hoe deze gebeurtenis zou zijn geweest als ze Aleran niet had ontmoet. Dan had ze haar enige vriend verloren. Maar nee. Het lot was haar gunstig gezind. Ze had een nieuwe vriend gevonden. Zou dit toeval zijn, of iemand daarboven dit allang al gepland? Bij die gedachte keek ze weer even naar boven. Zwijgend keek ze Aleran aan. ''Ik ben blij dat ik jou als vriend heb, Aleran'' zei ze na een tijdje. Het werd al bijna ochtend. De sterren waren verdwenen en de lucht begon eindelijk kleur te krijgen. Feathers glimlachtte. Morgen zouden de sterren er weer zijn. ''Tot morgen, Guardian'' zei ze zo zacht dat het onverstaanbaar was.

Aleran voelde de pijn van Feathers in zijn hart branden, hoe erg zij Guardian mistte was haar niet gegund. ''Die stomme, trainer ook!'' had hij in gedachten. Aleran zag de ochtend aankomen.. het licht werd roze, de zon kwam op. Hij hoorde Feathers iets onverstaanbaars zeggen, maar hij hoefde het niet te weten. Het ging waarschijnlijk over Guardian, de laatste woordjes.. en dat was gewoon een momentje voor d'r zelf. Hij voelde Feathers steeds meer tegen hem aanleunen. Eigenlijk vond hij het wel fijn, maar hij moest op zoek gaan naar die trainer. Voordat hij de twee pokémon of misschien wel andere ging verwonden.
Aleran twijfelde of hij het eerst zou vragen aan Feathers, of ze mee wou. Hij dacht van wel, haar goeie vriend was zo in één keer van d'r afgenomen. En ze moest hem nog zelf doden ook. ''F..f..f..Feathers?'' vroeg hij verlegen en beschamend. ''Wil je misss.. miss.. misschien mee zoeken naar die trainer? Dan kunnen we een einde maken aan dit probleem!''

Feathers keek naar de lucht die langzaam roze werd, of oranje. Het was er een beetje tussenin. De vogel-pokemon ontwaakten en zongen hun lied. Het dauw op het gras verdween langzaam doordat de zon het verdampte. Feathers draaide haar kop om naar die van Aleran, en glimlachtte. ''Tuurlijk ga ik mee!'' zei ze daarna, en langzaam verdween haar glimlach, en begon ze serieus te kijken. ''We moeten die trainer uitschakelen, hoe dan ook. Voordat hij meerdere pokemon dit aandoet'' Zei ze vastberaden en stond op. Ze keek om zich heen, en stak haar snuit in de lucht om de geur van de trainer op te kunnen pikken. ''Hij is naar het zuiden gegaan'' Zei Feathers fel en rende die kant op. Ze vertrouwde er weer op dat Aleran achter haar aan zou komen.

Aleran grijnsde, Feathers wist zeker al dat hij achter haar aan zou lopen als een braaf hondje. Gehoorzaam rende hij achter haar aan en ze kwamen al snel op het spoor waar de trainer gelopen had. De afdrukken stonden in de slijmerige modder die was onstaan omdat de trainer waarschijnlijk water gemorst had. ''Hmm..'' zei hij geheimzinnig. ''Aan deze zand-modder te zien heeft hij waarschijnlijk geen water meer.'' Aleran grijnsde nu nog breder omdat de trainer waarschijnlijk al een paar uur geen water heeft gehad. En met deze hitte heb je wel water nodig. ''Aan deze sporen te zien heeft hij een paar uur terug op dit pad gelopen en al een tijdje geen water meer gehad.'' En hij begon keurig en stappend naast Feathers te lopen.

Feathers had al een eindje gelopen. De geur van de trainer was nu heel sterk, dus ze waren bijna bij hem. Ze keek naar haar vacht. Er zaten bolletjes op, van kleefkruid afkomstig. Feathers vond natuurlijk dat dat niet kon en schudde zich uit, en de bolletjes vlogen in het rond. Feathers grijnsde een beetje toen ze Aleran zag, met een paar van die bolletjes op zijn gezicht geplakt. Na een minuutje begon Aleran te raaskallen over dat de trainer geen water meer had, en dat het heet was.

''Heet?'' vroeg Feathers dom. ''T is al bijna winter. voor hem is het niet heet, hij heeft geen vacht'' zei ze lachend. Maar haar lach verdween weer snel. Voor hun stond de trainer. Met een boze blik in zijn ogen. Feathers ontblootte haar tanden. ''Zwakkeling.. je kunt ons nooit aan, je bent gewoon een zielepiet!'' blafte ze tegen de trainer. De trainer keek haar raar aan. Hij leek na te denken. En net toen hij een pokeball tevoorschijn wou halen sprong Feathers op hem, en drukte hem tegen de grond. ''Sterf...'' zei ze ijzig, en gaf hem een klap tegen zijn hoofd.

Aleran keek toe hoe Feathers de trainer een klap tegen z'n hoofd gaf. Een straaltje bloed kwam eruit, omdat ze waarschijnlijk haar klauwen had gebruikt.
Hij wist geen manier om het lichaam te dumpen maar had wel wat geleerd de laatste dagen.
''Laten we het lichaam door de natuur laten opruimen. Dat gebeurt toch na ongeveer 500 jaar?'' en hij moest dom lachen om z'n eigen flauwe grap. Hij liep naar Feathers toe en hij likte zenuwachtig de oortjes van Feathers schoon als teken van liefde.
''Ik wil je al een tijdje iets vertellen..'' begon hij nerveus. ''Ik ken je nog niet zo lang, maar ik voel iets voor je.'' de zweetdruppels vielen van z'n hoofd en hij liet z'n kopje hangen.
''Mijn hart tintelt wanneer ik je stem hoor, en naar je bloedmooie ogen kijk.'' vertelde hij dom maar toch liefdevol.

''Door de natuur laten opruimen?'' Vroeg Feathers. Ze keek naar de trainer, die nog leefde. ''Hij leeft nog...'' zei Feathers erna. De trainer opende zijn ogen weer en kreunde. Feathers gromde. ''Het is jouw schuld... het is jouw schuld dat Guardian dood wou... ''
Feathers greep de trainer bij zijn keel en werpte hem weg, zo ver ze kon. Een paar seconden later hoorde je in de verte een doffe klap. ''Zo..'' zei ze. ''Nu mag ie opgeruimd worden'' Ze liep weg, want ze wou weg van de plek waar de geur van de trainer hing. Even later ging ze zitten. Hier was het mooi. De bomen hadden bladeren in alle kleuren. Groen, bruin, geel, rood.. het was prachtig. De zon scheen nu fel voor een herfstmiddag, de wolken waren eindelijk een beetje weggetrokken. Toen begon Aleran tegen haar te spreken. Dus hij voelde echt iets voor haar... Feathers glimlachtte. ''Oh Aleran.. ik zal het niet langer verzwijgen.. I LUV OE!'' zei ze dom, en sprong op Aleran. Ze likte zijn hele gezicht af en grijnsde.

[laat aleran evolueren! xD]

Aleran werd besprongen door de mooiste pokémon van het heelal. Hij voelde zich dolgelukkig. Zo gelukkig had hij zich nooit gevoeld. De omgeving maakte het helemaal af. Het was echt een liefdesplekje voor de twee pokémon. Zijn hart bloeide en bonkte zo hard en groot als het maar kon. Opeens voelde Aleran zich heel licht worden en hij gaf ook licht op een rare manier. ''Ff..Feathers?! Wat gebeurd er met me?'' en hij raakte in paniek.
''Feathers! Help me!'' en Aleran was nog een witte vlek. Hij werd helemaal warm terwijl Feathers nog steeds boven op hem lag. Het voelde opzich wel lekker aan. En Aleran kreeg weer z'n kleur terug maar hij was verandert. Hij bekeek z'n poten van top tot teen en z'n staart was groter en mooier in kleur en vorm. ''Wat.. ben ik groot!'' zei hij eerst twijfelend en daarna blij. ''Ik ben even groot als jou! Dit is de gelukkigste dag van m'n leven!'' riep hij blij en hij likte de wangetjes van Feathers nauwkeurig en liefdevol af.

[Zoek plaatje voor me, schatteke? :$]

Feathers omhelsde Aleran en greep hem zo sterk vast dat ze hem vast plat kneep xd
Toen hij licht begon te geven schrok ze en sprong ze achteruit. Aleran leek in paniek, en wist niet wat het was. Feathers keek nog even goed naar het witte licht, en herrinnerde zich nu wat het was. Ja, ze wist het. Hij was aan het evolueren. Omdat het toch niet lang zou duren, zei ze niks. Toen Aleran klaar was met evolueren, kwispelde ze overdreven. ''Wauw! je bent een mihtyena!'' riep ze blij. Wat Aleran daarna zei was waar. Ze waren even groot, en dus pastten ze nog beter bij elkaar! Feathers glimlachtte breed.

Aleran besprong Feathers dolsblij en likte haar gezicht af. ''Ik heb een partner! Ik heb een partner!'' schreeuwde hij door het hele Timerise Forest. Sommige pokémon keken hem heel poep aan. Maar dat kon hem geen ene flikker schelen! ''Weetje..'' zei Aleran plots verlegen.
''Weetje.. weetje.. weetje.. dat je lekker bent?'' en hij bloosde zo rood als het maar kon.
Hij bloosde wel vaak omdat hij smoor en smoor verliefd was op Feathers.
Eigenlijk voelde hij zich wel stoer dat hij nu verandert was in een grotere pokémon die even groot was als een Arcanine.