Een gedaante bewoog zich snel door het moeras. Haar blauw zwarte vacht viel op. Ze had geluk dat ze zo snel was. Pas sinds kort was ze hier, dus moest ze het gebied verkennen. De modder deed haar niks; ze landde tegen bomen en duwde zich met zo'n kracht weer weg dat ze de grond niet hoefde te raken. Dit was niet alleen schoner, maar ook veiliger.

Bij een klein plasje helder water stopte ze. Met een sierlijke salto landde ze keurig bij het beetje water. Haar rode ogen schoten wantrouwig heen en weer terwijl ze haar kop langzaam liet zakken om een slok te nemen. Echt lekker was het niet, maar ze moest het ermee doen. Aangezien het niet bepaald veel was kon ze al snel weer bij het water weg, om haar verkenning te vervolgen.

Blue landde op een tak en luisterde aandachtig. Ze had iets gehoord, dat wist ze zeker. Die dingen die aan haar hoofd hingen gingen strak staan terwijl ze geconcentreerd luisterde. De tak was glad. Blijkbaar was hij nat geweest en was het toen gaan vriezen. Het was best hoog, en uit het zicht van de Pokémon beneden. Er kwam niet meer geluid.. Dus Blue vervolgde haar verkenning in het moeras, nog altijd even waakzaam.

Een zelfde zwart/blue gedaante legde zijn blauwe handje dankbaar steunend tegen een stam. Zijn ademhaling ging in een snel regelmatig tempo, wat erop duidde dat hij had gerend. Boven hem kraste een murkrow die duidelijk kwaad was dat de Riolu in de buurt van zijn nest stond. Riolu keek op, maar liep toen weer verder.

Uiteindelijk kwam hij bij een stuk grond waar het behoorlijk nat en modderig was. Hij zette zich stevig af en sprong op een rots die midden in het lage water stond. Rustig liet hij zich door zijn pootjes zakken en ging hij zitten. Hij liet zijn blik een keer goed door de omgeving glijden om er zeker van te zijn dat hij hier alleen was. Een zacht geluid vanuit de verte, duidde erop dat hij dit niet was. Snel stond Riolu weer op, afwachtend op het wezen dat in aantocht was.

Blue hield snel halt toen ze de andere Riolu zag. Ze verschool zich tussen de dichte bladeren van een boom, maar had het gevoel dat dit niet hoefde. het was immers een andere Riolu, en misschien kende ze hem. Behendig sprong ze uit de boom, en met een sierlijke salto landde ze vlak voor de modder. Ze keek aandachtig naar de Riolu met haar rode ogen. Ze kende hem niet, maar hij zag er ook niet gevaarlijk uit. Zwijgend probeerde ze zijn kracht in te schatten. Helaas was dat altijd al een van haar zwakke punten geweest. Blue wachtte ze reactie van Riolu af, terwijl ze strak en waakzaam naar hem bleef staren.

Geritsel van bladeren, vervolgens een verschijning van een Riolu. Zijn rode ogen keerde zich naar de hare. Ze keek hem onderzoekend aan, maar zweeg. Zef was Riolu ook een tijdje stil. Rustig stond hij op en knikte hij bij wijze van begroeting 'En wie mag jij wezen?' vroeg hij met een kort glimlachje op zijn gezicht. Zijn stem was vriendelijk, hiermee wilde hij aan tonen dat hij geen kwaad in de zin had. Riolu sprong en kwam een paar meter van de Riolu verwijdert weer op de grond.

(ghehe, te kort aan inspiratie vandaag, geloof ik x3)

Blue deed lichtelijk geschrokken een paar passen achteruit. De toon van de Riolu was aardig, maar de vraag klonk niet zo.. Blue had geleerd om niet altijd op de toon te letten, maar ook op de andere kenmerken van manieren van spreken. "B-Blue," zei ze, waarna ze nog een stapje achteruit deed. Bijna gleed ze uit in de zachte aarde onder haar donkere pootjes. Gelukkig kon ze nog net haar evenwicht vinden en bleef ze gewoon staan, klaar om aan te vallen als het nodig was.

De Riolu stapte een paar passen achteruit, zo te zien vertrouwde ze hem niet. Dit was dan ook vrij logisch, vroeger toen hij voor het eerst in pokeRPG was, was hij precies zo. De Riolu zei dat ze Blue heette. Hij glimlachte, maar liep geschrokken een paar passen naar voren toen ze bijna uitgleed. Gelukkig wist ze zich te herstellen en stond ze na een tijdje weer rechtop. 'Ik ben Riolu, gewoon Riolu' zei hij nog steeds op een vriendelijke toon. Even liet hij zijn rode ogen door de omgeving wenden, het was nog steeds erg stil in het moeras, op hun en de murkrow na dan. Al snel keerde hij zijn gezicht weer terug naar Blue. 'Als ik het goed heb ben jij hier nieuw, tenminste, ik heb je hier nog nooit gezien.' zijn glimlach verdween eventje 'Zou je me misschien willen vertellen waar je vandaan komt?' vroeg hij met een ondertoon van hoop in zijn stem.

Blue fronste. Niet iedereen zou meteen vragen waar ze vandaan kwam. "Ik ben nieuw, ja," zei ze, redelijk kortaf. "Ik kom uit een gebied dat Hemera genoemd word. maar, ik ben er al lang niet meer geweest." ze keek nog steeds onderzoekend naar Riolu. Hem vertrouwen wou ze wel, maar ze kon het gewoon nog niet. Zo was ze niet; zo had ze het niet geleerd. "En jij?" snoof ze, nog steeds kortaf. Ze versmalde haar rode ogen terwijl ze nogmaals Riolu van top tot teen onderzocht. helaas kon uiterlijk misleidend zijn..

(inspiloosheid heerst xD)

Hemera... Blue zei dat ze hier vandaan kwam. Niet het antwoord waar Riolu op had gehoopt, maar hier kon zij ook niks aan doen. Een beetje teleurgesteld keek hij naar de grond. De vraag van Blue deed hem echter weer op kijken en hij beet zachtjes op zijn lip 'Eehm.. ik ben de prins van Aureon. Helaas heb ik mijn vaderland nooit kunnen vinden' zei hij zachtjes. Riolu besefte dat hij zich een beetje vreemd gedroeg tegenover Blue, niet echt een goed begin tegenover iemand die maar weinig mensen vertrouwd. Op zijn blik verscheen weer een vriendelijke glimlach 'Let maar niet op mij, ik had gehoopt dat je van Aureon vandaan kwam, dit kon me helpen het land terug te vinden. Ik weet niet of je ervan gehoord hebt..' even viel hij stil, misschien vertelde hij haar nu iets te veel waar ze niet echt wat aan had. 'Sorry' zei hij uiteindelijk maar, in de hoop dat Blue hem nu niet voor een rare freak aanzag.

Blue sloot haar ogen en vouwde haar armen in elkaar. Dus, de Prins van Aureon.. Ze had gehoord over een plaats met vele Riolu en Lucario. Zij hadden een prins die was verdwenen. Het precieze verhaal kenden alleen Pokémon die erbij waren geweest. Dat wat Blue had gehoord was een zeer aangepaste versie.

Maar, wie weet had hij het verhaal ook gehoord en wou hij alleen maar zien hoe ze reageerde. "Ik heb veel van Aureon gehoord, maar de meeste verhalen zijn nep. Als jij echt de prins bent wil ik het echte verhaal horen.." Blue opende haar ogen en keek op een vreemde manier naar Riolu. Ze wou hem duidelijk testen. Precies zoals ze geleerd had; anderen testen tot je zeker weet dat ze de waarheid spreken.

Tot zijn verbazing had Blue veel gehoord overn Aureon. Tenminste, dit beweerde ze. Zijn oogjes werden groot, een licht van hoop verscheen weer in zijn blik. Blue zei dat ze het echte verhaal wilde horen. Riolu zuchtte, over zijn verleden vertellen deed hem behoorlijk pijn in het hart, maar misschien was dit de enige manier om meer over zijn vaderland te weten te komen. 'Ik weet niet precies wat er is gebeurd, het enige wat ik weet was dat stropers op de oeroude kracht uit waren die alleen de koning en de kroonprins van Aureon bezitten. Normaal kun je Aureon alleen bereiken door het binnenste van je Aura te vinden. De stropers hebben dit na kunnen bootsen en zijn Aureon binnengekomen. toen hebben ze mijn ontvoerd, als ei. Meer weet ik dus niet, ik weet niet wat er met mijn ouders zijn gebeurd, wat er met Aureon is gebeurd..' even kneep hij zijn oogjes stijf dicht en probeerde hij het verdriet te verbergen. 'En het ergste is nog, ik verdien het niet om kroonprins te zijn. Ik kan niet eens mijn aura beheersen, laat staan Aureon te vinden en terug te kunnen keren..' zij hij er zachtjes achteraan. Riolu opende zijn oogjes weer en keek Blue aan 'Als me niet geloofd, wil ik het best aan je laten zien..'.

Blue moest het toegeven.. De toon waarop Riolu dit vertelde was zo anders dan de toon van al die anderen die het vertelden. En het verschilde zó van de rest, dat het niet anders kon. Of Riolu was een verdomd goede leugenaar, maar dat was bijna onmogelijk.

"Rustig maar, ik geloof je," zei Blue. Haar toon was heel anders dan zonet. Ze liet haar armen rustig naast haar hangen. Langzaam stapte ze richting Riolu. Nog nooit had iemand zo snel haar vertrouwen gewonnen, en het voelde ook.. vreemd. "Ik heb veel geleerd in mijn eerste jaren. Mijn leven was constant in gevaar. Ik moest vaak op wacht staan als de anderen sliepen.." De gedachte aan de tijd dat ze nog broers en zussen had was vreselijk, maar ze liet niks van haar emotie doorschemeren. "Uiteindelijk was ik de laatste, samen met Vader. Ik ben gevlucht. Wat hij heeft gedaan weet ik niet. Hij was op zijn minst niet zo laf om weg te gaan. Uiteindelijk bleek het ook dom te zijn geweest, want ik werd gevangen door een mens. De trainingen waren te zwaar voor me, en ik besloot te staken. Hij liet me weer vrij, gelukkig. En toen.. toen moest ik vluchten. Ik werd steeds achtervolgd door mensen. Uiteindelijk ben ik hier gekomen, een gebied zonder mensen.." Het drong pas later tot Blue dor dat ze net haar hele leven aan Riolu had verteld. Hij had het slecht gehad, net als zij. "Hemera is lang geleden overgenomen door een Duister Wezen. Wat het is weten we niet, maar overal had hij spionnen en dus was je nergens veilig en kon je niemand vertrouwen.." Blue balde haar kleine pootje tot een vuistje, zonder dat ze het door had. Zoals ze al had gezegd was ze laf geweest. Ze had haar vader moeten helpen. Nu was ze alleen.. Waarschijnlijk kwam ze hier nog wel aardige Pokémon tegen, maar de kans was ook groot dat haar einde nu juist dichterbij was.

Riolu ontspande zich wanneer Blue zei dat ze hem geloofde. Toen begon ook zei haar verleden te vertellen en met grote rode oogjes luisterde hij geduldig. Blue had het behoorlijk zwaar gehad, een golf van medelijden vulde zijn kleine lichaampje. Geen wonder dat ze gevlucht was. Riolu glimlachde gerustellend 'Geen zorgen, hier ben je veilig. Dit weet ik omdat ik hier heen ben gebracht door degene die mij heeft gered van de stropers. Ondertussen woon ik hier al een tijdje en geloof me, het is hier een prachtige plek om te wonen' voor een tweede keer beet Riolu zachtjes op zijn lip wat erop duidde dat hij ergens over nadacht 'Zelfs zo mooi dat ik betwijfel dat als het me ooit lukt mijn aura te kunnen beheersen, ik wel terug kan keren naar Aureon'. Riolu wende zijn blik naar de hemel en slaakte een diepe zucht. Eerst was Amore een reden geweest waarom hij niet erug wou keren. Maar zei had hem verlaten. Alhoewel, amore was teruggekeerd, maar dit was in Riolu's ogen niet meer de Amore die ooit zijn hart had gestolen. Ze had hem eerder gebroken. Even werden zijn oogjes waterig, maar toen hij dacht aan al de vrienden die hij hier had en aan het prachtige gebied waar hij nu in leefde verdween het verdrietige gevoel. Hij keek weer terug naar Blue en glimlachde zachtjes.

Blue keek fronsend naar Riolu. Ze luisterde naar wat hij zei, en knikte. Ze keek een beetje medelijdend naar hem toen hij zijn blik op de hemel richtte. "Gaat het een beetje..?" vroeg ze onzeker. Het was niet makkelijk om iemand te troosten die ze nauwelijks kende. Ook Blue liet haar blik even naar de hemel glijden. In de verte zag ze iets.. maar wat? Ze kneep haar ogen samen om beter te kunnen kijken toen er opeens iets op haar neusje viel.. het sneeuwde. Zachtjes snoof ze. Sneeuw was altijd koud en je werd er erg nat van als het ontdooide. Ze hield niet van sneeuw, zelfs al had het best veel gesneeuwd in Hemera. Een paar vlokjes vielen op haar kop. Lichtelijk gefrustreerd schudde ze haar kop zodat de sneeuw er af viel. "Ik heb nooit van sneeuw gehouden.." zei Blue zachtjes. Ze ving een vlokje met haar poot en liet hem langzaam smelten..

Riolu knikte zachtjes 'Ja hoor' probeerde hij zo vrolijk mogelijk te zeggen. Een wit vlokje sneeuw dat op zijn neus lande deed hem verbaasd naar de lucht kijken. Al snel vielen er meerdere zodat er uiteindelijk al een heel kleine laagje op de grond verscheen. 'Ik heb nooit van sneeuw gehouden..' zei Blue. Riolu keek op en glimlachte 'Tsja, het is maar hoe je het bekijkt' zei hij 'ik heb ook liever de lente, maar toch kun je van de winter iets gezelligs maken... Bijvoorbeeld de Kerst'. Sinds kort had Riolu met deze feestdag kennis gemakt, vroeger wist hij er de betekenis niet eens van. Stropers deden er niet aan, tenminste, niet in de buurt van de Pokemon. Het was het hele jaar vechten,trainen en bevelen op volgen, nooit een vrije dag. Maar hier in pokeRPG was je vrij, Kerstmis was een soort van herinnering aan deze vrijheid en vrede waar Pokemon hard voor gevochten hadden. De sneeuw zorgde voor een smerige natte bodem in het moeras en Riolu trok met een vies gezicht zijn zwarte pootje uit de modder. 'Misschien is het slim om ergens anders heen te gaan, dan kun je zien dat de sneeuw ook voor hele mooie dingen kan zorgen.' zei hij tegen Blue. Hij zou haar meebrengen naar het Timerise forest, als ze wilde tenminste. Hier was het prachtig als het had gesneeuwd. Blue zou het vas mooi vinden.

Blue trok ook haar pootjes uit de modder, maar ze moest ze ook weer neerzetten. Ze gromde zachtjes. Met een sierlijke beweging sprong ze, gevolgd door een achterwaartse salto die haar naar een tak bracht. Riolu's idee was best goed, moest ze toegeven. Ze grijnsde lichtjes terwijl ze zich aan het dikke deel van de boom vasthield. "Oké," zie ze, nog steeds lichtjes grijnzend. Ze was benieuwd waar Riolu haar heen zou brengen. Als haar pootjes maar niet al te smerig werden. Modder liet sporen achter, en dat was niet bepaald handig als je moest bespioneren.

Riolu keek toe hoe Blue op een tak sprong en grijnsde lichtjes. Ook hij zette zich af en lande keurig naast haar. Hij knikte eventjes en maakte zich toen klaar voor een tweede sprong. Ook deze keer belande hij, zoals verwacht, op een tak. Op deze plek in het moeras stonden veel bomen, erg gunstig als je niet van de natte bodem hield. Even keek hij achterom naar Blue en glimlachte, vervolgens begon hij aan de toch naar het Timerise forest. Riolu sprong van tak naar tak en wist zich iedere keer goed staande te houden. Dit was niet makkelijk aangezien het behoorlijk glad was vanwege de sneeuw. Af en toe keek hij achterom om te kijken of hij Blue in het oog kreeg.

Blue volgde Riolu's voorbeeld en sprong achter hem aan. Ze was gewend door bomen te springen, en deed dat dan ook met plezier. Ze hield Riolu goed in de gaten, en zorgde dat zij af en toe ook in het zicht was, met tegenzin. Al snel merkte ze dat ze het moeras achter zich lieten, en dat ze op ander terrein kwamen.. maar waar?

(Geen inspiratie x'3)