Met grote passen liep de grijze Umbreon, Akira, door het Skull Forest. Ze had besloten om een Lustro-training te organiseren. Het zou geen standaard training worden. Nee. Het zou een lang parcours zijn, waarin je vele obstakels tegen zou komen, en ook soms zou moeten vechten. Ze grijnsde vals. Even sierlijk als altijd liep ze door, tot ze aankwam op een grote open plek. Hier zou de training beginnen. Ze keek even om zich heen. Ja. Er was genoeg ruimte voor iedereen. Een diepe zucht kwam uit haar keel. Ze achter de startlijn, een streep die ze had gemaakt door steeds een schaduwbal over de grond af te schieten, staan. In haar hoofd telde ze af. Vijf. Vier. Drie. Twee. Eén.. Start!
Ze sprong over de startlijn heen en zette het op een rennen. Het was zo'n 500 meter, een redelijk lange sprint. Maar, het was op vlak terrein, wat het makkelijk maakte. Na die 500 meter kwam je aan bij een lang gedeelte dat onder de modder lag. Je kon er niet in lopen: je zou er zeker in moeten zwemmen. Ze haalde diep adem. Ze zette een snelle aanval in en schoot door de modder heen. Hierna schudde ze haar vacht uit. Met een lichte grijns op haar kop rende ze verder. Zo'n 300 meter. Hier kwam het gedeelte met de omgevallen boomstammen. Ze zette een valse grijns op haar gezicht. Ze hadden steeds andere afmetingen. Over de eerste kon zij, met de kracht die zij in haar poten had, redelijk goed springen. De tweede was al lastiger: ze landde bovenop de stam, en sprong er hierna vanaf. De derde was onmogelijk. Maar, ze wist hoe ze er wel langs kon. Ze grief een gat en kwam er aan de andere kant van de boom weer uit. 3 gehad, nog 2 te gaan, wist ze. Ze zuchtte. De andere boomstam.. Of beter gezegd boomstammen, daar kon je met geen mogelijkheid onderdoor of overheen. Je moest er tussendoor. Ze zette zich op de eerste af. Toen de tweede, de derde.. Tot ze uiteindelijk een geschikte plek vond waar ze er tussendoor kon. Ze schoot door het gat heen en grijnsde. Ze viel naar beneden, op haar vier poten. Een rilling schoot door haar rug. Nog één boomstam te gaan. Ze begon weer te rennen met haar snelle aanval. Niemand, maar dan ook niemand zou deze boomstam gelijk goed kunnen doen. Hij was laag, maar niet laag genoeg zodat je erover heen kon kijken. Toch zou je er makkelijk over heen kunnen springen. Ze wist maar al te goed dat iedereen er waarschijnlijk zo overheen zou springen: ze zouden dan vast komen te zitten in het drijfzand wat erachter zat. Ze grinnikte. Ze sprong óp de boomstam, en sprong met enige moeite over het drijfzand heen. Hierna rende ze door. Ze was er nog niet. Nee. Nu kreeg je het gedeelte waarbij je zo'n ½ kilometer moest ZWEMMEN. Ze hield nieteens van zwemmen, maarja. Voor de waterpokémon zou dit nog wel te doen zijn, maar voor de anderen.. Ze had medelijden met de vuurpokémon. Ze grijnsde licht en sprong het water in. Ze zwom. Ze gebruikte ondertussen een snelle aanval, waardoor ze supersnel door het water schoot. Eenmaal aangekomen aan de kant haalde ze even diep adem. Oh, hier kwam de 180 graden bocht. Het was scherp en zat vol met heuveltjes. Ze begon te draven. Rennen zou hier niet lukken. Ook kon je niet van heuvel naar heuvel springen: ze stonden te ver uit elkaar. Uiteindelijk was ze klaar. Nu kwam je aan bij het gedeelte dat je ondergronds moest gaan, of door een stuk met geisers. De ondergrondse weg was lastiger, maar het gedeelte met de geisers was gevaarlijk. Ze besloot de ondergrondse weg te nemen. Eenmaal daaruit, kwam ze aan bij een aantal pokémon die het gebied wilden beschermen. Ze rende er gewoon voorbij. Ze zouden haar en Shiny niet aanvallen, maar de rest wel. Ze rende verder. Eindelijk was ze bij de finish.
Ze kwam weer aan bij de open plek en viel hijgend neer. Oke. Deze training was goed genoeg. Ze liet een luide roep horen naar alle lustro-leden. Hierna bleef ze even rustig liggen. Ze zou hen zo wel vertellen wat ze moesten doen..

Een luide roep weerklonk. Shiny opende zijn ogen en keek heen en weer. Het kwam uit de Skull Forest. Hij grijnsde, er verscheen een witte straal achter hem. Even later was ze in het goeie gebied. Ze zag de startlijn. Dus een Parcours? Akira was slim geweest een parcours te vinden. De Lustro leden werden lui. Hij rende door, over de 500m lange veld. Even later kwam hij bij een modderig gedeelte, het was duidelijk dat je door het modder moest zwemmen. Het was niet stevig genoeg om op te lopen. Zijn hoofd bleef boven het modder en hij schoot snel door de modder heen. Hij schudde zich snel uit tijdens het rennen. Uiteindelijk zag hij de omgevallen boomstammen. Dit was makkelijker dan hij dacht, hij sprong over de eerste boomstam alsof het niks was. Maar de 2e boomstam was groot vergelijke de 1e boomstam. Dat was duidelijk te zien. Hij sprong bovenop de boomstam. En zette zichzelf toen af. Even later rende hij weer over de grond. Dat was de 2e boomstam. Nog een paar te gaan en ze kwamen bij een andere gedeelte. Zoals verwacht, kwamen er meerdere boomstammen. Er was een hele grote boomstam. Het was onmogelijk om eroverheen te springen. Zelfs als hij er eerst op moest springen. Zelfs die sprong zou hij niet halen. Hij keek heen en weer. Hij moest er ergens doorheen kunnen. Hij keek naar een gat. Dus hij moest ondergronds? Hij sprong in de lucht en dook de grond in. Even later kwam hij achter de 3e boomstam vandaan. Shiny keek blij naar achteren. Maar al snel besloot hij weer naar voren te kijken. Uiteindelijk kwam hij bij meerdere boomstammen. Ook over deze boomstammen kon je niet heen springen. En de grond was te zwak voor een Dig. Hij keek heen en weer. En zijn oog viel op een gat tussen de boomstammen. Hij sprong er snel door heen en lande aan de overkant. Uiteindelijk zag hij de laatste boom, deze was heel laag. Dat was raar. Aangezien de bomen er voorheen hoger waren. Of er zat iets achter de boom, of deze boom was gewoon per ongeluk gevallen. En hoorde dus niet bij het parcours. Hij sprong over de boomstam en keek vlug naar beneden. Waar hij drijfzand zag. Dus hij had toch gelijk. Hij keek naar de overkant. Met geluk kon hij het nog halen. Er verscheen een witte straal achter hem, en hij dook op de grond af. Zijn voorpoten kwamen op het normale grond. Maar zijn achterpoten zaten in het drijfzand. Hij trok zich er snel uit en ging door met het parcours. De laatste boomstam was slim bedacht. De meeste pokemon zouden er vast in vallen. Er verscheen een geniepige grijns op zijn gezicht. Maar zijn grijs verdween al snel toen hij het water zag. Moest hij nu echt zwemmen? Hij sprong in het water en hij begon te zwemmen terwijl hij een snelle aanval deed. Het was dan ook snel afgelopen. Hij was snel aan de overkant en verwachtte dat de parcours bijna af zou zijn. Hij stopte even en haalde diep adem. Daarna ging hij op een rustig tempo door. Maar hoe dichterbij hij kwam. Hoe sneller hij ging. Hij mistte de 180 graden bocht. Hij slipte heel even uit. Maar rende al snel weer door. Uiteindelijk kwam hij bij een splitsing. Hij besloot ook door de ondergrondse te gaan. Hij bleef doorrennen en doornennen tot hij bij de finish kwam. Het was een open plek. Daar zag hij Akira liggen. Er verscheen een grijns. Hij stopte moe voor de akira met een grijns, op zijn gezicht.

Een niet al te grote Pikachu, Secret, spitste haar oren toen ze een roep hoorde. De roep was van Akira, één van haar leiders. Ze grijnsde. Wat zou Akira willen? Achja.. Ze zou er heen moeten. Ze sprong met een sierlijke beweging uit de boom waar ze in zat. Ze snoof zacht en keek om zich heen. Ze moest naar het Skull Forest. Ze zette zich op vier poten en begon te rennen, met een snelle aanval, natuurlijk. De weg van het Timerise naar het Skull Forest was niet al te lang, dus ze kwam snel aan. Ze keek naar Akira, die uitgeput op het veld lag. Ze zag aan de ene kant van het veld de startlijn, aan de andere kant de finishlijn. Ook zag ze Shiny net aankomen. Ze grijnsde. Oke. Het was dus een parcours. Dat zou makkelijk worden. Met haar grootte kon ze overal makkelijk overheen en onderdoor. Zonder ook maar iets te zeggen ging ze achter de startlijn staan, en telde ze in haar hoofd af. Ze begon meteen met een snelle aanval. De eerste vijfhonderd meter zouden zo snel voorbij zijn. En, inderdaad. In tegenstelling tot wat ze verwacht had, waren er geen obstakels. Ze kwam aan bij een modderig gedeelte. ''He, bah, nee,'' bromde ze. Dit had ze niet aan zien komen. Ze keek even snel om zich heen, maar het was echt de enige weg. ''Op hoop van zegen dan maar,'' mompelde ze. Ze zette haar voorpoot in de modder. ''Iel, iel, iel,'' sprak ze hysterisch. Toch stond ze er na een tijdje helemaal in. ''Iel, iel,'' ging ze hysterisch door, terwijl ze zich moeizaam voortbewoog. Toen ze uiteindelijk de modder uitkwam schudde ze haar vacht uit, die helemaal bruin was. Ze liet haar ogen rood oplichten en deed een ontlading. De modder vloog alle kanten op. Helemaal vrolijk omdat ze weer schoon was, rende ze door. Plots zag ze boomstammen. Oh, dit zou makkelijk worden. Zonder problemen sprong ze over de eerste heen. De tweede was wat hoger. Zonder problemen sprong ze erop, en vervolgens er aan de andere kant weer af. Toen ze eenmaal bij de derde aankwam, gromde ze zacht. Moest ze nou echt ondergronds? Achja. De gaten waren al voor haar gegraven. Opnieuw blij dat ze zelf niks hoefde te doen, ging ze door naar de vierde boomstam. Of nee, boomstammen. Ze fronste. Hoe zou ze hier langs moeten? Misschien moest ze klimmen! Achja.. Als dat de bedoeling zou zijn, zou ze bovenin vast wel iets kunnen zien. Dus, ze besloot via de boomstammen omhoog te springen. Plots zag ze een kleine opening tussen twee boomstammen. Natuurlijk, daar kon ze doorheen! Ze glipte er tussendoor. Na nog een tijdje rennen kwam ze aan bij de laatste boomstam. Zonder de tijd te hebben er bij na te denken sprong ze eroverheen. Ze landde in het drijfzand. ''He, gadver,'' bromde ze. Ze dacht na, terwijl ze langzaam naar beneden zonk. Plots wist ze iets. Haar ogen begonnen weer rood licht te geven en ze deed een ontlading. Het drijfzand werd aan de kant geduwd. Ze had net genoeg tijd om er uit te springen, voor het weer terug kwam. Geamuseerd rende ze verder, tot ze het water zag. Water? Dat was niet fijn. Voor de vissen. Water geleid electriciteit. Iedereen wist dat. Dus, als zij er in ging zwemmen, zou de volt in het water stijgen. Ook voor de volgende pokémon die gingen zwemmen zou dat niet fijn zijn. Achja. Boeiend. Dan kon ze de laatste modderresten uit haar vacht krijgen. Met een sierlijke beweging dook ze het water in. Ze zwom rustig naar de overkant, en kwam hier het water uit. Ze schudde haar vacht uit. ''Ah, prachtig,'' sprak ze tegen zichzelf, blij met haar gele vachtje. Ze besloot snel door te rennen. Helaas bleek dat geen goed idee te zijn. Bij de bocht schoot ze uit, en knalde ze bijna tegen een boom aan. ''Oeps,'' mompelde ze droog. Ze liep weer terug naar het pad, en liep rustig over de heuveltjes. Toen ze daar na een tijdje voorbij was, kwam ze aan bij het volgende gedeelte. Je kon kiezen: ondergronds, of langs de geisers. Ze besloot langs de gijzers te gaan. Met haar Agility, behendigheid, aan, schoot ze langs de geisers. Soms sprong er één aan, maar dan was ze snel genoeg om het te ontwijken. Na de geisers stond er een groepje pokémon. Eén kwam naar haar toe, haar uitdagend voor een gevecht. Het was een Misdreavus. Ze knikte. Oke. Fijn. Haar ogen begonnen rood licht te geven en ze deed een donder. De Misdreavus werd geraakt. Ze grijnsde vals. Ze sloot haar ogen, en luisterde. De Misdreavus kwam op haar af. Ze deed een ontlading. De Misdreavus vluchtte. Ze hief een wenkbrauw op. Oke. Dat was te makkelijk. Met een grijns ging ze door. Ze kwam aan bij de open plek waar ze ook begonnen waren. Ze zag Akira en Shiny, beiden waren ze heel moe. Ze zuchtte. Ook zij was moe, natuurlijk. Daarom besloot ze tegen een boom aan te gaan zitten, een stuk van Akira en Shiny verwijderd. Ze sloot haar ogen, en genoot van de stilte.

Een behoorlijk opgelaten Houndoom sjokte met langzame passen voort. Ze was voor de eerste keer in het Lustro gebied, en ze vond het niet bepaalde een mooie plek. Ze had haar verwachtingen over het gebied vanaf het begin al op een laag pitje gezet, zodat ze geen ernstige teleurstelling had moeten verwerken. “Het kan altijd erger…” mompelde ze tegen zichzelf. Een luide roep had geklonken, die overduidelijk van Akira af was gekomen. Moest ze komen? Een lichte frons verscheen op haar gezicht. Ja, dat leek haar maar het beste om te doen… Ze zette er wat meer vaart in, en sprintte vervolgens met volle vaart in de richting waar de roep vandaan was gekomen. Eenmaal aangekomen, keek ze vaagjes naar Akira en Shiny die uit lagen te hijgen in het gras. Twee lijnen waren duidelijk zichtbaar. Vaagjes kon ze nog net een Pikachu weg zien schieten. Was het misschien een of ander vaag spel? Het leek er in ieder geval wel op… Een hindernisbaan, schatte ze. Ze gaf een kort knikje naar Shiny en Akira, voordat ook zij aan de hindernisbaan begon. Ze rende niet op volle vaart, het niet nodig vindend om al haar energie te verspillen aan alleen een stuk veld. Als dit het enige onderdeel was van de zogenaamde hindernisbaan, zou het een makkie worden… Een groot modderig landschap lag voor haar, dat haar nog het meeste deed denken aan een enorm moeras. Was dit de tweede hindernis? Met een walgende uitdrukking stapte ze in de modder. Het was niet zo erg als water, wat voor haar een schrale troost bleek te zijn. Na een paar meter door de modder gewaad te kunnen hebben, was het te diep geworden om er nog te kunnen staan. Ze zou een poging moeten doen om te zwemmen. Wist ze eigenlijk nog wel hoe dat moest? Ze had het nooit echt geleerd, veronderstellend dat het niet nodig zou zijn. Waarom zou een vuur pokémon überhaupt vrijwillig het water in duiken? Ze trappelde verwoed met haar poten. Nee, op die manier kwam ze zeker niet vooruit… Misschien als ze haar Iront Tail gebruikte als een soort buitenboord motor? Haar staart begon helder wit te schijnen, en verwoed zwiepte ze hem heen en weer. Langzaam merkte Houndoom dat ze vooruit begon te komen. Ze gebruikte haar poten alleen nog maar om niet kopje onder te gaan, en liet haar staart de rest van het werk opknappen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze weer grond onder haar voeten voelde. Haar staart was opgehouden met gloeien, en Houndoom plantte haar poten dankbaar in de steeds ondieper wordende modder. “Eindelijk…” zuchtte ze. Ze schudde zich verwoed uit, maar kreeg lang niet alle modder van zich af. “Bah…” mompelde ze. Een niet al te grote boomstam doemde voor Houndoom op. Was dat het volgende wat ze moest doen? Over de boomstam heen springen? Ze draafde op de boomstam af, en zette zich van de grond af. Netjes landde ze er bovenop. Lichtjes snuivend keek ze om zich heen. Een tweede boomstam? Hij was in ieder geval groter dan de eerste, maar niet groot genoeg om er niet overheen te kunnen. Simpel sprong Houndoom van de eerste stam af, en draafde op de volgende stam af. Ook hier sprong ze weer op, om een goed zicht te hebben op wat er komen ging. Een huivering liep over haar rug, alleen al aan de gedachte om weer door een modderpoel heen te moeten. Of erger, door water heen. Ze huiverde opnieuw.
Bij de volgende hindernis lagen meerdere boomstammen op elkaar gestapeld, zodat het onmogelijk was om er overheen te kunnen. Graven leek Houndoom heen optie, want ze had zo’n vaag vermoeden dat de twee uitsteeksels op haar kop dan nog wel eens klem zouden kunnen komen te zitten. Hoe moest ze er dan overheen? Lichtjes snuivend sprong ze weer van de boomstam af. Er moest toch een manier zijn om er langs te kunnen komen? Ze begon er langzaam langs te komen, opzoek naar een mogelijk gat. Ze duwde een keer tegen een tak in de hoop dat hij krakend stuk zou gaan, maar haar hoop was tevergeefs. Hij gaf niet mee. Ze liep een stukje verder, en vond eindelijk een plek die goed genoeg scheen te zijn. Houndoom liet zich op haar buik glijden, en drukte haar kop tegen de grond. Het moest toch wel lukken als ze laag genoeg bleef? Ze was nauwelijks een paar centimeter verder, toen ze merkte dat haar hoorns bleven haken. “Verdomme…” siste ze geïrriteerd. Ze gaf een harde ruk met haar kop, en hoorde een hard krakend geluid. Ze had de tak weten los te breken zodat ze verder kon. Het enige nadeel was wel dat de tak zelf nog aan haar hoorn vast zat. “Hmpf,” snoof Houndoom, en ze kroop weer verder. Toen ze eindelijk onder de boomstam door was, leek het er verdacht veel op dat ze haar hoorns had vervangen voor een groot gewei. “Eraf!” gromde ze. Ze schudde verwoed met haar hoofd, en schraapte met haar kop over de grond. Ze zou toch moeilijk verder kunnen gaan met een gigantisch gewei op haar hoofd, dat haar niet eens toebehoorde? Toen bleek dat niet alle takken eraf gingen, besloot ze maar om verder te gaan mét gewei. Hij was tenslotte al wat kleien als hij net was geweest… Ze draafde naar de volgende boomstam toe. Hij scheen laag te zijn, maar nét niet hoog genoeg voor Houndoom om er overheen te kunnen kijken. Ze liep een paar passen terug, en zette zich van de grond af. Haar nagels hakten als messen in de boom, ervoor zorgend dat ze er niet gelijk aan de andere kant afviel. Vaagjes zag ze een hoop zand voor de boomstronk liggen. Zou er soms iets met het zand zijn? Het zeker voor het onzeker nemend, besloot ze om er maar niet in te springen. Slechts haar achterpoten raakten het zand. Langzaam voelde Houndoom haar achterkant naar beneden zakken. Vaagjes keek ze om, nu pas beseffend dat het drijfzand was waar ze in was gaan staan. Behoorlijk opgelucht dat ze er niet helemaal in was gesprongen, hees ze haar achterpoten met enige moeite nu ook uit het zand. Was dit de laatste hindernis? Haar hoop werd genadeloos verbrijzeld bij het zien van het vele water voor zich. “Nee…” haar stem droop af van de afgunst. Toch geen water...? Ze gromde geërgerd. Hadden ze deze hindernisbaan soms speciaal zo gemaakt om haar te kwellen? Ze haatte water, en het was volgens haar algemeen bekend dat haar hoorns overal en nergens aan vast konden blijven zitten als ze niet oppaste. Was er misschien een of andere verborgen brug? Nee, die was er zo te zien niet. Misschien… een boot? Nee, ook niet. Tenzij ze er een kon maken… Ze keek hoopvol naar de omgevallen boomstammen achter haar. Helaas, die waren niet groot genoeg. Schattend keek ze uit over het water. Ze moest er overheen, daar was ze zeker van. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes, en kon nog net de overkant zien. Zou ze het overleven als ze een poging deed om de overkant te bereiken? Een vaag idee kwam bij haar op. Ze trippelde vervolgens tevreden naar het water toe, hopend dat haar nieuwe “Wat..” siste ze, kwaad naar het water kijkend. Elektriciteit? Steeds kwader wordend begon Houndoom te vloeken. Wat was dit allemaal voor onzin! Ze klemde haar kaken op elkaar, opnieuw een poging doend om het water over te steken. Een tweede schok ging door het lichaam. Hij hield aan, omdat Houndoom vastberaden verder het water in liep. “Op hoog van zegen….” mompelde ze knarsetandend. Houndoom haalde diep adem. Bij de uitademing verscheen er een vlammenwerper, die deze keer Houndoom moest helpen aan de overkant te komen. Met stijf dichtgeknepen ogen duwde Houndoom haar bek onderwater. Het vuur was deze keer haar motor, en duwde Houndoom weg van de kant. De grond gleed weg onder haar poten, en ze kreeg water binnen via haar neusgaten. Houndoom kneep haar ogen stijver dicht, hopend dat ze niet midden op het water stil zou moeten blijven staan omdat ze teveel water binnen had gekregen. Vaagjes voelde ze dat haar achterpoten weer de grond raakten. Happend naar adem stopte Houndoom haar vlammenwerper, en ging over in een rochelende hoest. Zelfs toen ze al een paar minuten weer op het land was, hoestte ze nog steeds. Trillend probeerde ze om te stoppen met hoesten. Ze liet haar blik over het water glijden, en kneep haar ogen opnieuw dicht. Nooit meer hoopte ze om nog te hoeven zwemmen. Ze haatte water, en dat had ze altijd al gedaan. Beseffend dat ze nog steeds door en door nat was schudde Houndoom zich uit. Haar takkengewei zat er nog steeds, wat haar mateloos irriteerde. Waarom wilden die verdomde takken niet van har hoorns afgaan… Na nog een aantal minuten te hebben nagehoest, besloot ze om weer verder te gaan. Ze scheen twee verschillende paden tot haar beschikking te hebben. Langs geisers, of ondergronds. Uit geisers kwam stoom, een andere vorm van water. Nee, ze had al meer dan genoeg water binnen gekregen… Met een langzaam drafje liep ze door de tunnel die ondergronds ging. Het was pikkedonker, wat voor menig pokémon een probleem had kunnen zijn. Houndoom die net zo goed kon zien in het donker als in het licht, stoorde zich er niet aan. De gangen waren niet al te breed, en op vele plaatsen staken boomwortels uit. Een Graveler blokkeerde Houndoom’s pas, vastbesloten haar te bevechten. De Graveler rolde zich op tot een gigantische bal, in een poging om Houndoom plat de rollen. Geïrriteerd sprong Houndoom op de Graveler af. Haar staart gloeide weer helder wit, zoals altijd als ze een Iron Tail deed. Met een harde klap raakte ze de Graveler. Met grote precisie zette Houndoom zich af, zodat ze hem in de nauwe ruimte die er was tussen het plafond en de Graveler kon passeren. De Graveler rolde verder, terwijl Houndoom weer verder draafde. Een Haunter scheen het volgende obstakel te zijn dat haar aanviel. Hij probeerde Houndoom aan te vallen met een Confusion, totaal vergeten dat zoiets niet op haar werkend. “Wegwezen,” gromde Houndoom. Geïrriteerd vuurde ze een Shadow Ball op de Haunter af. Hij was raak, en zorgde ervoor dat Houndoom weer verder kon gaan. Een klein glimpje licht was zichtbaar. En na eerst nog lastiggevallen te zijn door een grote groep Zubat die steeds om haar heen cirkelden, was het Houndoom gelukt om de grot uit te gaan. Vaagjes zag ze een paar meter verderop Shiny, Akira en een Pikachu liggen die blijkbaar ook een Lustro lid was. Ze snoof lichtelijk geïrriteerd. De meeste takken waren er inmiddels af, op een paar na. Ach, wat zou het ook… Ze liep de laatste paar stappen tot aan de lijn, en liet zich vervolgens een paar meter verder op de grond neerploffen alsof ze een zoutzak was. Opnieuw hoestte ze. Dat rot water ook… Ze legde haar kop op haar poten neer, en staarde doelloos voor zich uit. Haar adem ging gejaagd, en het was duidelijk dat het nog wel even zou duren voordat haar longen weer geheel watervrij waren.