Water kletterde naar beneden en spatte van de kale rotsen waaruit de waterval was opgebouwd. Geen schouwspel van licht, geen spelende waterpokémon, geen regenbogen die ontstonden doordat zonlicht werd gebroken in het prisma van de waterdruppels. Hier was het stil, op het geruis van het water na, geen levende ziel had zijn thuis gevonden bij de Sombra Waterfalls. Rowan staarde naar het water, terwijl op op geruime afstand van de ijskoude spetters lag. Hij wist niet waarom hij hier was, wat hem hierheen had getrokken. Hij wist alleen dat hij hier nu al geruime tijd lag, stil als een standbeeld, maar zijn hoofd zo druk als een bijenkorf vol werkende Beedrill. Hij keek om zich heen. Hoge rotswanden torenden boven hem uit en lieten geen enkele straal zonlicht door. De Luxray zuchtte, legde zijn kop op zijn poten en staarde levenloos voor zich uit. Zijn leven stond op zijn kop. Hij had zijn principes achteloos aan de kant geschoven. Dat was nodig geweest en het had gewerkt. Hij was in rang geklommen bij de Lustro en hij had contact gezocht met de hogeren in rang. Dat had alleen niet zo goed uit gepakt. Rowan klemde zijn tanden op elkaar en ademde sissend uit. Hij mocht zich niet zo laten beïnvloeden. Houndoom was zijn meerdere, zijn leider. Wat er bij het meer was gebeurt was vreemd geweest, prettig haast, maar het had nooit gemogen. Rowan keek boos naar het klotsende water en begon steen voor steen zijn vertrouwde muur weer op te bouwen.

Spark op een rots boven een waterval. Zijn ogen waren gesloten, zijn staart hing slap naar achteren. Het was hier een rustige plek, waar hij niet snel gestoord zou worden. En als hij gestoord zou worden, zou dat gedaan worden door iemand van Lustro, omdat deze plek alleen bereikbaar was voor leden daarvan. Hij opende zijn ogen, en keek rond. Toch had hij het gevoel dat hij niet de enige was. Er was nog iemand. Hij sprong naar een andere rots. Weer keek hij rond, maar zag niets. Hij was dus niet ergens op de rotsen. Een grijns verscheen op zijn kop. Hij moest dus beneden zijn! Ooit had hij Secret iets doen wat 'Waterfall diving' heette. Een ideaale manier om beneden te komen. Hij liep naar een rots, pal boven een waterval, en sprong. Het enige wat je nu zag was een gele vlek in het neervallende water, die langzaam de rivier/beek/meer [Ik weet niet wat er is onder de watervallen] naderde. Hij kletterde tegen het water aan, en kwam een minuutje later boven. Hij zwom naar de waterkant, en zag een Luxray staan. Al druipend rende hij ernaartoe, tot hij naast hem stond. ''Hoi...'' Zei hij kortaf. De Luxray zag er niet uit als een vijand. Mischien kon hij vrienden sluiten met de Luxray? Vrienden had hij niet, dus dat zou een voordeel zijn.

Rowan gromde binnensmonds. Zijn innerlijke muur vertoon veel scheuren, veel afgebrokkende delen. Het cement was er tussen uit gewrikt zoals klimop dat kon doen. En net als deze plant woekerden vreemde gevoelens, ideeën en idealen door zijn hoofd. Nooit had hij getwijfeld, maar er was iets in hem ontwaakt dat volledig tegenstrijdig was met hoe hij zijn leven de afgelopen 10 jaar had geleefd. Zijn gevoelens voor Houndoom, de angst, de vreugde en alle andere tegenstrijdige dingen dat het opriep, nestelden zich stevig in zijn hoofd, niet van plan om weg te gaan. Nogmaals gromde Rowan, zijn ogen gesloten. Een plonzend geluid haalde hem met een ruk uit zijn gedachten.

In één vloeiende beweging stond hij overeind, instinctief in een aggressieve houding met zijn nekharen overeind. Zijn priemende, gele ogen staarden naar het duistere water waaruit een oranje Raichu tevoorschijn kwam. Hij ontspande wat, het kon haast geen vijand zijn. Dit gebied werd enkel bezocht door Guerra leden. Maar hij had nog maar weinig leden ontmoet, dus hij was op zijn hoede. De pokémon rende naar hem toe. Rowan keek naar zijn natte vacht en schudde in gedachten zijn hoofd. Dat water moest ijzig zijn en bovendien was het een elektrisch type. ''Hoi...'' zei de Raichu kortaf toen hij binnengehoorsafstand was. Rowan snoof even, de geur prikte in zijn neus en hij rook de statische elektriciteit. “Gegroet.” Antwoorde hij afstandelijk. Hij kneep even zijn ogen samen en bestudeerde de onspannen houding van de pokémon. “Mijn naam is Rowan, Ayuda bij de Guerra.” Hij kon er niks aan doen, zijn stem had een trotse ondertoon toen hij voor het eerst zijn nieuwe titel gebruikte.

EDIT: Ik heb Lustro even in Guerra veranderd. Ik neem aan dat we gewoon moeten doen alsof de verandering al geweest is?