Op vier poten liep ze langs het kasteel, haar kasteel. Ze was niet van plan naar binnen te gaan. Nee. Ze moest er achter zijn. Eenmaal achter het kasteel aangekomen liep ze op een aantal struiken af en kroop ze er tussendoor. Er was een hol wat haar deed denken aan een hol wat Pokémon weleens creëerden voor hun kinderen en familie. Maar, dit was niet daarvoor. Ze ging op twee poten staan en sprong het hol in. Hier was het pikkedonker, maar dat maakte haar niet uit. Haar ogen lichtten rood op en meteen zag ze alles. Je kon vier kanten op. Noord, Oost, Zuid en West. Ze wist dat ze richting het zuiden moest, zodat ze onder het kasteel aan zou komen. Ze zette zich op vier poten en begon te rennen, door de donkere gang, die zeker niet meer dan één meter hoog en breed was, maar zeker wel tientallen meters lang. Toen ze eenmaal aankwam bij een andere splitsing, sloot ze haar ogen. Ze moest naar rechts. Als je rechtdoor ging zou je bij een doodlopend einde uitkomen. Als je naar rechts ging, kwam je aan bij de plek waar zij heen wilde. De plek die ze de Chiave nog moest laten zien. Ze zette zich af en nam de afslag naar rechts. Het duurde even, maar toen zag ze licht. Ze begon wat harder te rennen en.. Zette zich af toen ze bij de opening kwam. Ze viel zo ongeveer vijf meter naar beneden en landde sierlijk op haar twee voeten en haar rechterhand. Ze keek voor zich uit, naar de vele hutten en huisjes die er stonden, de grotten.. En, dan verderop, de grote grot aan het einde van deze plek. Groudon’s voormalige grot. Dit.. Dit was de Underground City, een ondergrondse stad, zoals de naam al zei. Het leek veel op een mensenstad, behalve dat de hutjes er veel lieflijker uit zagen en het hier uitgestorven was. Niemand wist nog van deze plek, maar de Chiave zou het spoedig moeten vinden.. Het was de meest veilige plek in heel PokéRPG. Gewonden zouden hierheen gebracht moeten worden, en hier zouden de nieuwe vergaderingen plaats moeten vinden. Niemand zou hen af kunnen luisteren. Ze grijnsde haar tanden bloot.

Nog maar net bekomen van een ramp, rende Levy door het chiave gebied heen. "Nergens..nergens ben ik veilig" Mompelde Levy. "God.." Zei levy, terwijl hij naar de luct keek. Het keek mistig en donker tegelijk. "Alweer een bui die er aan komt..Wanneer stopt het nou?!" Levy liep boos weg richting het kasteel. Hij liep langs het kasteel af en ging achteraan ergens op een steen zitten. Levy zat in de buurt van een hol, dat raar genoeg bedekt was met struiken. Levy pakte een oran berry tevoorschijn. "Die heb ik wel verdiend" Levy knikte blij en stopte de oran berry in zijn mond. Levy leek weer genezen, maar hij had nog steeds een paar pijntjes over. Opeens zag Levy een grote bes in de struik zitten. "Die ziet er lekker uit.." Zei levy. Levy kon de verleiding niet weerstaan en sprong op de bes af. Levy greep de bes van de struik. Langzaam maar zeker merkte Levy dat hij naar een tunnel was gesprongen. Hij zat nu in het begin van de tunnel. Levy zag niets. Het was pikkedonker. "Hallo..is daar iemand??" Levy strompelde verder. Zou het uitgegraven zijn door pokémon? Levy schudde zijn hoofd. Na een tijdje lopen botste Levy tegen een wand aan. "Godverdomme.." Klonk er als echo in de tunnel. Levy nam de zuiderlijke route. Levy wist niet meer waar hij was. "Ik heb mezelf weer in de nesten gewerkt.." Zuchtte Levy. Levy ging zo snel als hij kon door het de gang heen, en botste weer tegen iets. Weer de wand. Levy voelde aan de gangen. Het was een splitsing. Levy dacht diep na.. Er kwam niks uit. Zoals gewoonlijk dus. Levy wist niet of dat hij de goeie weg zou nemen, maar hij had een keuze gemaakt. Levy stapte door de gang heen. "Ik zie..licht.." Levy slikte. "Eindelijk!" Levy lachte en rende naar het licht toe. Opeens hield de grond op. Levy viel onverwachts naar beneden. Levy draaide zijn staart naar onderen en landde er op. "Ik heb maar geluk met zo'n staart..anders was ik misschien wel neer gesmakt op de grond en had ik misschien wel wat gebroken" Levy ging weer op zijn poten staan en klopte zich af. Er waren een soort van huisjes en hutjes te zien. Levy keek naar de omgeving. Het leek uitgestorven. Levy keek toen naar een grot, een stuk verderop. "Nog meer duisternis.." Levy keek geïrriteerd naar de grot, maar ging er toch op af. "Hallo..is daar iemand..?" Levy keek naar de grot. Hij stond er nu recht voor. Levy stapte in de grot.

Voetstappen klonken merkwaardig luid in de donkere gangen. Een gedaante was de enige lichtbron in de gang. Het licht was niet erg sterk, maar toch net sterk genoeg om te zien of hij moest afslaan of hij ergens op trapte. Het licht was afkomstig van een vlam, een staartvlam van een Monferno, die een rood, opgevouwen stuk stof vasthield. Een waterdruppel viel op zijn vlam, die even rookte en kleiner werd, maar zijn oorspronkelijke vorm weer aannam. Blitzy's lichaam rilde toen hij die waterdruppel over zich heen kreeg. Hij hield zijn staart iets meer in de lucht en toen zag hij de oorzaak van de druppels; stalactieten. Dat was het bewijst dat deze grotten al miljoenen jaren oud waren. En deze gang liep waarschijnlijk onder het Rainwbow Lake. Blitzy sprintte verder tot hij zeker wist dat hij voorbij de stalactieten was. De gang liep na een tijdje meer bergaf. Stenen rolden naar de diepte toen hij ertegen trapte. De gang werd steiler en steiler. Blitzy greep naar de grond, die meer een muur leek. En toen ging de grond helemaal horzontaal. Blitzy boorde zijn nagels in de rots. Het leek erop dat hij geen andere keus had. Hij liet de rots los en gleed naar beneden. Hij probeerde zijn nagels zo diep mogelijk in de rots te boren om zijn val te breken. Toch kwam hij op de grond terecht...

Blitzy zakte door zijn benen en beet in het zand. Hij moest van minstens zes of zeven meter gevallen zijn. Traag schudde hij het zand uit zijn kop en greep de rode lap, die uit zijn plooi was gevallen. "Godver, nu is m'n cape vuil." vloekte hij. "Ik moet echt een bergplaats voor dat ding vinden.." Na een tijdje de donkere gang opnieuw gevolgd te hebben, ving zijn netvlies eindelijk wat kleur. Er kwam licht uit een gang. Blitzy volgde het licht. Hij moest weten waar het vandaan kwam. Hij bleef rennen en rennen totdat hij voor een tweede keer op de grond plofte. Toen hij rechtstond voelde hij zijn pupillen groot worden. Hij was in een soort van ondergrondse stad terechtgekomen.

Overal waren er huisjes en grotten. Aan het einde van de stad was er een soort grote grot. Blitzy liep door alle kleine straatjes en steegjes, totdat hij maar toegaf dat hij verdwaald in de stad was. Hij sprong naar een gebouw dat niet al te hoog was, en greep zich naar de richel van een dak, dat niet gemakkelijk was met één hand omdat hij zijn cape moest vasthouden. Hij gooide zijn cape op het dak en hees zich omhoog. Toen zag hij de grot opnieuw. Hij greep zijn cape opnieuw sprong naar een ander dak, dan naar een hoger dak, dan naar een schoorsteen en dan op een iets lager dak. De grot was nu dichtbij, en een gele, bekende gedaante stond in de opening. '..al..o..' galmde er door de verlaten stad. 'I.. aar.. and..' Blitzy schudde zijn kop. Het moest zijn verbeelding geweest zijn. Hij sprong van het dak af, en liep naar de grot. "Hallo Amore." grijnsde hij toen hij bij de Pikachu stond.

Amore’s rode ogen kleurden weer normaal, waarna ze met een snelle blik om zich heen keek. Ze ging rechtop staan en liep met grote stappen door het stadje heen, tot ze aankwam bij de grot. De grot van Groudon. Een rilling schoot over haar rug toen ze voor de grot stond. Er was iets aan de grot.. Alsof er een soort krachtveld omheen zat. Je kon gewoon voelen dat het van een legende geweest was.. ‘Hallo Amore.’ Verbaasd keek ze op. “Hallo, Blitzy,” grijnsde ze. Hierna keek ze de grot weer in. Langzaam maar zeker zette ze toch haar stappen en ging ze naar binnen. Haar ogen lichtten weer rood op. Het was donker, maar ze kon alles zien, gelukkig. Plots vingen haar oren een geluid op. Voetstappen. Iemand die op twee voeten liep, maar niet de voetstappen van Blitzy. Deze gedaante woog minder, waardoor de voetstappen minder zwaar klonken.. Ze draaide zich om en snoof. Haar ogen stopten met licht geven, zodat degene die aankwam haar niet zou zien. ‘Hallo.. Is daar iemand..?’ hoorde ze degene vragen. De stem was bekend, Levy. Toen Amore zag hoe hij de grot in stapte, liet ze haar ogen rood oplichten. “Voel je dat niet?” vroeg ze verbaasd. Ze haalde diep adem. “Kan je niet voelen dat je hier niet hoort te zijn? Voel je de kracht niet die van deze grot komt?” vroeg ze toen. Misschien had hij er gewoon niet op gelet. Ze haalde even diep adem. “Welkom, dit is de ondergrondse stad. En.. De grot waar we nu in staan.. Is Groudon’s oude huis,” zei ze toen.

~Sorry voor fluttigheid. =o~

Hoog boven op het kasteel, leunend met zijn rug tegen één van de grote torens, bevond zich een Riolu. Hij had zijn ogen gesloten en leek te slapen, maar zodra zijn blauwe oren een geluid opvingen maakte een spitsende beweging duidelijk dat hij wakker was. Kalm opende zijn ogen en zijn blik viel op een kleine gele gedaante die zich snel over het landschap bewoog. Riolu had niet lang nodig om te weten wie die gedaante was en zodoende sierde een warme glimlach zijn gezicht. Amore.
Hij zat te hoog om gezien te kunnen worden, maar zelf had hij zicht over een groot gedeelte van Chiave. Hij zag dan ook hoe Amore naar de struiken rende en hier uiteindelijk tussen verdween. Nieuwschierig naar wat ze daar deed stond hij op. Hij zette zich met zijn krachtige zwarte poten af en sprong naar beneden. Met behulp van de vele uitstekende stenen en gaten wist Riolu zich gemakkelijk een weg naar beneden te bewegen. Het duurde dan ook niet lang voordat zijn poten zich weer op vaste grond bevonden. Na even om zich heen te hebben gekeken zette Riolu zich weer af, om dit keer naar de plek waar hij Amore voor het laatst gezien had heen te rennen.

Verbaasd staarde hij naar de struiken voor zich, zich afvragend wat Amore hier te zoeken had. Misschien was ze gewoon op zoek naar wat bessen geweest en nu al lang weer verdwenen. Aarzelend schoof Riolu het struikgewas wat opzij, zodat hij er tussen kon stappen.
Waarneer je de struiken instapt verwacht je dat vele takjes en gebladerte je lichaam zouden raken, maar, integendeel, Riolu ontdekte een ruimte, een hol. Zijn hart leek even een prongetje te maken. Zou ze...? Nee, hier was het nog te vroeg voor.

Er was iets vreemds aan dit hol, iets krachtig. Riolu had het al meteen gevoeld zodra hij naar binnen was gestapt. Zijn zwarte flaporen trilden, wat erop duidde dat er zich hier een sterke aura bevond. Het was echter zo vervaagd dat de Pokémon of het voorwerp van wie die sterke aura afkomstig moest zijn, niet meer aanwezig was. Misschien had Amore dit geweten en was ze daarom het hol binnen gekropen. Riolu wist het niet, maar had het gevoel hier snel achter te komen. Moeizaam nam hij het pad dat zij ook zojuist had genomen, met behulp van zijn gave aura's aan te voelen. Bovendien, Riolu zou Amore overal kunnen vinden, misschien zelfs zonder zijn gave.

Het gevoel werd steeds sterker en uiteindelijk moest Riolu halt houden om niet naar beneden te vallen. Hij bracht zijn blik naar beneden en gokte op zo'n 4 à 5 meter. Makkelijk te springen dus. Dit deed hij dan ook. Sierlijk sprong Riolu naar beneden en lande hij als verwacht op zijn poten. Meteen kreeg hij het merkwaardig uitziende dorpje in zicht. Verbaasd en bovenal verrast om ziets als dit te zien te krijgen rechtte hij zjn rug. Overal stonden kleine houten hutjes, die verlicht werden door brandende fakkels. Brandende fakkels.. iemand moest die hebben aangestoken. Hij fronste. Waarschijnlijk was Amore hier eerder geweest. Riolu besloot haar te gaan zoeken, of beter gezegd, hij besloot zijn zoektocht naar haar te vervolgen.

"Wow.." kwam er zacht uit zijn mond. Een enorme grot bevond zich voor zijn voeten. Maar, dit was niet hetgene waarom hij halt had gehouden. De energie die van deze grot afkwam was zo sterk dat het hem beangstigde. Wàt had hier geleefd?
Stemmen deden hem opkijken en nu pas vielen hem de roodgloeiende ogen op. Ze zei iets, haar stem weergalmde tussen de rotswanden, maar ze stond nog te verweg om te horen wat. Ook stond er een andere Pokémon bij haar, een Pokémon die goed opviel vanwege zijn brandende staart. Blitzy. Riolu grijnsde en stapte naar binnen. Als zij er waren was er vast niks om je zorgen over te maken.

Toen hij het groepje eenmaal had bereikt zag hij dat Levy er ook stond. Hij maakte een knikkende beweging, zijn gebruikelijke begroetingsgebaar en keerde zijn blik toen op Amore. Deze maakte net haar verhaal af. 'Welkom, dit is de ondergrondse stad. En.. De grot waar we nu in staan.. Is Groudon’s oude huis.' Een lichte schok schoot door zijn lichaam heen bij het horen van die naam. Groudon.. Een herinnering doemde meteen in zijn kop op. Amore lag bewusteloos op de grond, Groudon die op haar afliep om het af te maken en hij die daar even als versteend had gestaan. Uiteindelijk was hij naar voren gesprongen en had hij een enorme steenlawine laten veroorzaken, de enige manier om Groudon tegen te houden. Het was hem gelukt de enorme Pokémon te stoppen, voor even. Riolu vroeg zich af voor hoe lang hij eigenlijk nog onder het gesteente had gelegen. Vast niet lang.
Verwoed schudde hij eenmaal zijn kop en kwam hij tot de ontdekking dat hij nog steeds niks had gezegd. Hij probeerde zijn mondhoeken te vormen tot een glimlach en gaf Amore toen een zachte kus op haar voorhoofd. Iets wat hij wel vaker deed. "Hoe lang ken jij dit al?" vroeg hij toen grijnzend, benieuwd naar wat haar bedoelingen met deze stad waren.

Douza was op zoek naar iets voedzaams en vond wat bessen die hij gulzig op at. Hij moest steeds denken aan die zwart gele gedaante. Hij wou niemand vertellen wie dt echt was maar die zou echt niks van de Chiave weten. Want hij wist gewoon dat het hier een nieuweling was. In zijn gedachte botste hij tegen een muur op en schudde zijn kop heen en weer. "Watte?"sprak hij uit. Hij zag een groot kasteel en keek naar een gat in de muur. "Een grot"zei hij vrolijk. Waarna hij de grot inging. Hij rook een bekende geur en besloot er heen te gaan. Toen hij er eenmaal was waren er 2 richtingen die je op kon. Hij liep gewoon rechtdoor , naar het zuiden. Hij zag opeens niks meer voor zijn ogen maar hij wist dat hij bij bewustzzijn was. Hij zag na een paar minuutjes de contouren van de gang en rende door. Hij raaktte uitgeput en merktte helaas ook dat het klein maar wel lang was. Uitgeput kwam hij op de grond terecht en zag een splitsing. Hij ging vervolgens gewoon zijn snuit achter na. Want hij rook vele bekende geuren. Hij rende met ogen gesloten en geconcentreerd op zijn reuk vermogen door. Uiteindelijk zag hij Riolu,Levy en Amore. "Hey"sprak hij buiten adem uit terwijl zijn ogen inmiddels al geopend waren.

Haar roodoplichtende ogen focusten zich op een nieuwe gedaante die binnenkwam, maar het duurde niet lang voor hij herkend werd. Automatisch gleed er een glimlach op Amore’s kop. Eenmaal aangekomen bij hen was hij even stil, en zij kleurde lichtjes rood. Het was niet lang geleden dat ze hem had gezien.. Integendeel.. Maar, de laatste keer dat ze hem had gezien.. Rustig, dacht ze. Ze haalde een keer diep adem. Riolu glimlachte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Hoe lang ken jij dit al?’ vroeg hij aan haar. “Al heel lang,” besloot ze rustig te zeggen. “Toen Groudon hier nog leefde wist ik het, dus ik zorgde ervoor dat niemand van de Chiave, wat destijds Suerte heette, deze plek zou vinden. Dat moest ik Groudon beloven. Anders mochten we niet in zijn leefplaats leven. De Kleine Vallei. Altijd al van hem geweest. Maar, nu hij de Canyon heeft, gaf hij ons deze plaats. En.. Aangezien we hier door niemand, zelfs niet door Vogelpokémon, gehoord kunnen worden, denk ik dat dit perfect is als nieuwe schuilplaats. Niemand heeft toegang tot dit gebied, maar, als ze het al vinden, zullen ze dit nooit vinden.” Ze grijnsde haar tanden bloot. “Deze grot, is denk ik perfect voor de leiders. Groot, en de energie die eraf komt.. Fascinerend,” grijnsde ze. “De andere huisjes zijn voor de leden. Het kan nooit kwaad om een plek te hebben waar je kan schuilen. Of..” Ze keek Riolu even aan en wendde haar blik toen weer af. “Hier kan je ook uitrusten, en de gewonden kunnen hier goed verzorgd worden,” zei ze toen rustig. En je kan de kleintjes hier grootbrengen, dacht ze er grijnzend achteraan. Ze haalde diep adem. ‘Hey,’ klonk een bekende stem. Amore keek op, haar roodoplichtende ogen schoten meteen naar de gedaante en namen deze in zich op. “Hallo, Douza,” zei Amore rustig, waarna ze weer naar Riolu keek.

'Hallo, Douza,'sprak Amore rustig. Douza glimlachtte en keek even rond. Het was wel knus met kleine huisjes waar hij gelijk heen ging. Hij ging in 1 van d huisjes liggen en sloot zijn ogen. Hij viel bijna in slaap maar een stukje stof maaktte hem gelijk wakker. "Hatsjoe!"zei hij. Hij wreef over zijn neus en glimlachtte beschamend. Hij stond weer op en keek weer rond. Na een pooje merkte hij ook Blitzy op en knikte naar hem. Hij was pas iets van ander halve maand hier en nu al hoordde hij bij een geheime , goede groep met een missie. Hij had ook al veel vrienden maar hij had tot nu toe geen vijanden maar die zouden snel genoeg komen. Hij dacht weer eens aan de zwart gele gedaante en was benieuwd of de leiders dat gedaante kenden. Maar hij wou ze niet storen. "Hmm.."zei hij terwijl hij een rondje liep in de grote ruimte. "Een Shiny Manectric"gromde hij zacht. Zijn vader was een Shiny Manectric en ook zeer gevaarlijk. Maar eens was er een grote storm en een bliksem raaktte de hele groep. Toen bleven zijn ouders dood stil liggen. Hij rende weg van de plek met tranen. "Wat was ik een zwakkeling toen"zei hij met een zucht. Hij bekeek even de plek en iedereen en besefte dat , dat toen was. Als zijn vader nog leefdde dan moest hij zelf vrezen voor zijn leven , omdat hij die storm had gemaakt. Wel per ongeluk. Hij oefende toen enkel zijn elektrische aanvallen en toen kwam de storm. Maar nu zijn vader misschien leefdde , kon zijn moeder ook nog leven. Met al die vragen in zijn kop liep hij naar zijn huisje en ging daar rusten. Hij had een onrustige droom terwijl hij meestal tevreden sliep.

'Hoe lang ken jij dit al?' vroeg Riolu's stem. 'Al heel lang,' antwoordde Amore. 'Toen Groudon hier nog leefde wist ik het, dus ik zorgde ervoor dat niemand van de Chiave, wat destijds Suerte heette, deze plek zou vinden. Dat moest ik Groudon beloven. Anders mochten we niet in zijn leefplaats leven. De Kleine Vallei. Altijd al van hem geweest. Maar, nu hij de Canyon heeft, gaf hij ons deze plaats. En.. Aangezien we hier door niemand, zelfs niet door Vogelpokémon, gehoord kunnen worden, denk ik dat dit perfect is als nieuwe schuilplaats. Niemand heeft toegang tot dit gebied, maar, als ze het al vinden, zullen ze dit nooit vinden.' Blitzy voelde zich opeens veel veiliger. 'Deze grot, is denk ik perfect voor de leiders. Groot, en de energie die eraf komt.. Fascinerend,' Blitzy's blik flitste door de grot, het was inderdaad dé perfecte vergaderplaats. 'De andere huisjes zijn voor de leden. Het kan nooit kwaad om een plek te hebben waar je kan schuilen. Of.. Hier kan je ook uitrusten, en de gewonden kunnen hier goed verzorgd worden,' "Oh, echt?" zei Blitzy met een blik op de huisjes. 'Hey,' klonk Douza's stem. 'Hallo, Douza.' zei Amore. "Hoi," sprak Blitzy vlug voordat hij hem voorbijliep, de stad in.

Blitzy zocht vlug naar een huisje dat er goed uitzag. Hij stond stil bij een huisje met twee verdiepingen, en deed traag deur open. Binnen was er enkel een stoffige tafel, vier stoelen, en een kast. Blitzy stapte op de trap, die luid kraakte achter iedere trede. Boven stond er enkel een bed. Hij moffelde zijn cape vlug onder het bed. Als hij zijn cape nodig zou hebben, zou hij terugkomen naar deze plek, en zijn cape halen. Net toen hij het huisje uitwandelde en de deur dichtdeed, viel het hem op dat alle huisjes op elkaar leken, daarom brandmerkte Blitzy de deur met een verschroeide "X". Nu zou het veel gemakkelijker zijn om het huis terug te vinden. Achter goed te gecontroleerd te hebben of hij een weg vond om de straat van het huis te bereiken, sprintte hij terug naar de opening van de grot. Toen hij terug was, had Douza ook een huisje gevonden. "Hallo, Riolu." sprak hij nahijgend van zijn sprint.

Met rustige stappen liep Force door het kasteel, het kasteel waar de vergaderingen van Chiave plaats zouden haten. Force kwam langs allerlei verschillende gangen. Was hij nou verdwaald? Hij leunde tegen de muur aan, maar raar genoeg ging hij daar door heen. Was het een illusie? Hij kwam in een mooie kamer uit. Hij liep richting het raam en keek er droog naar. Hij stak zijn hoofd uit het raar, ah, het gebied zag er mooi uit van boven. Force klom wat verder en ging op het rand staan. Hij voelde de wind tegen zich aan waaien. Dat voelde heerlijk. Vergeten dat hij bij de raam stond zette hij een stap naar voren. Hij viel al snel naar beneden.. Fuck.. Force keek even heen en weer, zijn oog viel op een paar bosjes. Als hij nou met zijn voeten op de bosjes zou landen, zou hij zachter terecht komen. Hij dook richting de bosjes heen, en maakte een salto zodat hij op zijn 2 pootjes zou landen. Hij lande perfect op de bosjes maar verloor al snel zijn evenwicht. Hij wankelde wat en viel toen achterover, in een hol. Hm.. dit had hij nog niet gezien.. Hij keek even heen en weer, het was zo donker. Force sloot zijn ogen, en opende al snel weer zijn ogen. Ze gloeide groen, en hij zou nu makkelijk in het donker kijken. Hmm.. Misschien kon hij het gebied ondergrond ook verkennen? Force keek verschillende kanten op, welke kant zou hij op moeten gaan. ''Ine, mine, mute..'' zei hij droog. Hij richtte zijn vinger op de verschillende gangen. En het besloot om naar de zuiden te gaan. Op 4 poten rende hij door de gang heen. Hij keek soms heen en weer, de gangen zagen er wel leuk uit. Hij kwam uiteindelijk uit bij een splitsing, hij kon links en rechts gaan.Welke zou hij moeten kiezen? Force gokte op rechts te gaan en dan ging hij ook. Het duurde even voordat hij licht zag. Hij keek naar de grond, het was rond de 4 meter diep. En er stonden Pokémon.. Hij sprong naar de grond toe en lande keurig op 2 poten terecht. ''Eey!'' sprak hij droog. Hij keek naar de Pokémon, Amore, Riolu, Levy, Douza, Blitzy.. Bijna alle Chiave leden waren er. Behalve Melodie, Shadow en Evening. Maar Shadow en Evening konden hoogstwaarschijnlijk niet komen.

Allerlei huisjes waren te zien. Dat was leuk! Nu kon hij een normale huis hebben, als ze hier dan mochten wonen. Zijn oog viel op Blitzu die een brandmerk op een deur verschroeide, hij had zo te zien die huis gekozen. Dus ze mochten een huisje. Force liep op 4 poten langs verschillende huisjes. Hij kwam uiteindelijk uit bij een huisje met twee verdiepingen. De huis zag er leuk uit van buiten.. Dus misschien ook van binnen. Hij opende de deur, het huis leek groter van binnen dan van buiten. Hij keek even heen en weer, een normale kast, een paar stoelen, een tafel. Ook zaten er hier en daar een paar plantjes en ramen. Force liep naar de kast en keek er even in, er zaten allemaal verschillende dingen, berries, poffins en nog een paar dingetjes. Force grijnsde droog, er was nog eten. Nu kon hij het op eten, als het goed was. Nu moest hij laten zien dat dit zijn huisje was. Hij liep naar de deur. En met behulp van zijn IJzer staart kon hij een Pikachu gezigd in de deur slaan. Daarna liep hij naar binnen. De naar was geel gekleurd, de grond was bruin gekleurd. Dat was grappig, het waren de kleuren van een Pikachu! Force ging de trap op en kwam nu op de tweede etage. Hier zat een kleren kast, wat Force niet helemaal snapte aangezien Pokémon geen kleren aan deden. Er waren een paar doeken in een kast. Daar naast zat een bed. Force ging even op de bed zitten en keek droog naar het plafond. Hij had hoogstwaarschijnlijk al veel gemist..

Douza werd wakker en zag door zijn raam Blitzy een X maken op zijn deur. En bij de linkerkant zag hij Force zijn huis schilderen. Hij besloot ook even zijn huis op te knappen. Er lag een bank,tafel,en houten stoelen . In een kast 1 meter verderop lagen handige spullen. Hij opende die met zijn poot en zag kleden,verf,voedsel en nog wat handige spullen. Hij glimlachtte en nam de trap om naa de 2de verdieping te gaan. Eenmaal boven zag hij een bed, een kast en nog een kleed. Hij liep naar zijn bed toe en voelde hoe zacht die wel was. Vanuit zijn bed keek hij naar buiten en zag een plantenbak net voorbij zijn vensterbank. Hij rende gelijk naar beneden naar zijn kast met spullen. Hij greep wat tuin spullen en liep ermee naar boven. Hij zette in zijn planten bak wat aarde en legde er vervolgens viooltjes in. Hij rende weer met zijn spullen naar beneden en hij legde die bij zijn voordeur. Vervolgens liep hij naar de kast van zijn 'huiskamer' en pakte wat hout en spijkers. Hij maaktte een hek om zijn huis door eerst een stuk hout in de grond de slaan en vervolgens met wat kracht de spijker erin te duwen met zijn poot. Na een ogenblik was hij klaar en versapreidde hij wat aarde binnen de hek en plantte hij er allemaal zaadjes in. "Natuurlijk"zei hij vrolijk. Blij fluitend nam hij zijn spullen weer mee en legde die in de kast. Vervolgens deed hij een bliksemstraal op zijn huisje die nu echt zijn eigendom was."Klaar"zei hij voldaan en nam nogmaals de spullen naar de kast. Van vermoeidheid plofte hij op zijn bank dat met wat bladeren was bedekt en zelf al van hout was.

"Oh hey amore" Zei Levy. Levy keek verrast op. "Leuke plek is dit.." Levy keek goed rond. Zijn nieuwsgierigheid van de grot hield meteen op en hij stormde op de huisjes af. "Een nieuw thuis.." Levy keek naar een huis. "Ik kan niet in timerise forest wonen als er rampen gaande zijn" Levy knikte. Zeker van zichzelf ging levy bij een huisje staan dat wat hoger lag. Het was op de rotswand gebouwd. Het werd vastgehouden door grote wortels van een boom, die er groeide. "Perfect voor mij." Zei Levy. Levy wist niet waarom er een boom ondergronds groeide maar het beviel hem wel. Levy keek toen naar wat er gebeurde. Blitzy was er al, douza..force..en riolu! Blitzy, force en douza waren ook al druk bezig aan hun huis zag Levy. Blitzy had een X op zijn deur gemerkt. Levy vond het wel lollig. Hij kon zijn huis nu onderscheiden uit de anderen. Levy keek toen naar Force. Hij was aan het schilderen. "Ik zal maar beginnen aan mijn eigen huis" Levy stormde naar binnen en rende door het huis heen. Levy stopte opeens. Hij stond stokstijf toen hij de koelkast zag. "E-eten.." Levy kwijlde op de grond en deed de koelkast open. "Wat heb ik een geluk met de vorige eigenaar van dit huis.." Levy deed de koelkast deur open. "Niks." Levy smeet de koelkast deur weer dicht en stompte op z'n hoofd. "wat nog meer.." Levy keek denkend naar zijn huis. Het had een tv nodig..een computer, en verschillende kamers. En natuurlijk eten. Wat was een tv eigenlijk? Levy wist het niet want dat was nog niet uitgevonden. Had hij de koelkast in zijn gedachten dan gezien? En de pc? Het bleken allemaal fantasieën van Levy.

Force stond weer op en liep richting het raam. Een zucht verliet zijn mond. Zo'n huisje was wel leuk, maar het was jammer dat je zo veel moeite moest doen om er naar toe te gaan. Eerst naar het Chiave gebied, waar je op moest letten dat niemand je volgde. Dan in een hol, bij het kasteel en dan van een 5 meter hoge ding afspringen. Maarja, het was beter dan niet, en de bedden waren hier heerlijk zacht. Force liep weer de trap af en plofte op een van de vele stoelen, die ook heel erg zacht was. Daarna liep hij weer naar de kast. Hij opende het, hier en daar zaten een paar bedorven bessen en andere vieze dingen. Deze gooide hij weg. Daarna liep hij naar een hoekje die op een keuken leek. Er zat iets wat op een kraan leek, het kon water vast houden. En er zat ook water in. Ook deze dingen had Force nooit gezien. Force keek even droog naar de grond, nu hij er over na dacht. Het was een geheim gebied in een geheim gebied in een geheim gebied. PokeRPG was al geheim voor de mensen, Chiave was geheim voor de Pokemon en dan was er nog een geheime ondergrondse plek. Niemand zou hun hier vinden, het was veel te goed verstopt! Dus Guerra zou hun nooit vinden.

- Jongens, het is niet de bedoeling dat er meubels etc. in de hutjes staan. Dingen zoals een koelkast, verf, computer of tv zijn erg onrealistisch in de wilde Pokémonwereld. Daarom vraag ik jullie je post te editen, of whatever. In ieder geval die erg onrealistische dingen eruit te halen (stoelen van hout ofzo mogen wel). Bedankt voor jullie medewerking. x] -

'Al heel lang,' was haar antwoord. Riolu wierp haar een verwonderende blik, nieuwschierig naar wat ging volgen. 'Toen Groudon hier nog leefde wist ik het, dus ik zorgde ervoor dat niemand van de Chiave, wat destijds Suerte heette, deze plek zou vinden. Dat moest ik Groudon beloven. Anders mochten we niet in zijn leefplaats leven. De Kleine Vallei. Altijd al van hem geweest. Maar, nu hij de Canyon heeft, gaf hij ons deze plaats.' Aha, een vriendelijke Groudon dus. Niet zo één zoals Riolu zich kon herinneren, gelukkig maar. 'En.. Aangezien we hier door niemand, zelfs niet door Vogelpokémon, gehoord kunnen worden, denk ik dat dit perfect is als nieuwe schuilplaats. Niemand heeft toegang tot dit gebied, maar, als ze het al vinden, zullen ze dit nooit vinden.' Riolu begon te grijnzen, evenals Amore. 'Deze grot, is denk ik perfect voor de leiders. Groot, en de energie die eraf komt.. Fascinerend,' vervolgde ze. Riolu knikte, het was inderdaad een geschikte veilige plek. Niet alleen voor de leiders. Zijn grijns ging over tot een warme gelukzalige glimlach. 'De andere huisjes zijn voor de leden. Het kan nooit kwaad om een plek te hebben waar je kan schuilen. Of.. Hier kan je ook uitrusten, en de gewonden kunnen hier goed verzorgd worden.' Ze zei er niks over en van haar uitdrukking was niks af te lezen, maar toch wist Riolu waar ze aan dacht. Tenminste, dit vermoedde hij. Zijn gedachtes waren namelijk zelf ook bij zijn toekomstige kinderen. Glimlachend pakte hij haar handje vast, "Ik vind het prachtig hier," sprak hij vervolgens.

Er verscheen nog een tweetal leden, Douza en Force. Riolu begroette hen met een glimlachend knikkend gebaar en keek toen toe hoe de leden één voor één wegrende, waarschijnlijk om een leuk hutje voor henzelf uit te kiezen. Hij grinnikte en keerde zich toen weer tot naar Amore. Mooi zo, ze waren even met zijn tweeën. "Hoe gaat het nu met je?" vroeg hij zacht, terwijl hij even zachtjes in haar handje kneep.

Douza ging even snel weg als dat ze gekomen was, om zich een huisje toe te eigenen. Amore grijnsde haar tanden bloot. Ook Blitzy ging weg. Hij had blijkbaar ook al snel een huisje gevonden. Force kwam ook aan, zei niks, maar ging meteen een huisje binnen. Amore onderdrukte een grinnik. Hij was nog veel te jong om zelfstandig te wonen. Levy ging ook al snel op zoek naar een huisje. Toen zij en Riolu eindelijk alleen waren, richtte ze haar zwarte ogen op hem. ‘Hoe gaat het nu met je?’ vroeg hij droogjes. Ze haalde diep adem. “Goed,” zei ze droogjes. Ze haalde diep adem. “Ik vraag me af wanneer Force het moet weten, hoe ik het hem moet laten weten, wanneer..” Ze richtte haar blik op de grond. “Zou hij het verkeerd oppakken? Ik weet het niet..” Ze fronste even. “Ik ben benieuwd wat jij nu eigenlijk voor hem bent,” zei ze, waarna ze haar blik weer op Riolu richtte. “Een soort stiefvader?” vroeg ze zich droogjes af, en ze hief haar wenkbrauwen op. “Ach, ik maak me vast en zeker zorgen om niks,” zei ze toen droogjes. Toch zat die laatste vraag nog in haar kop. Zou Force Riolu hierdoor als een soort stiefvader gaan zien? Riolu was wel de vader van Force’s halfbroers en -zussen, wat toch wel iets betekende. Bovendien.. Ach.. Force had er nooit problemen mee gehad dat ze met Riolu ging, dus, misschien zou hij hier wel positief op reageren. Hij was praktisch opgegroeid zonder broers en zussen: Secret stond aan de andere kant, Trouble en Smile lieten zich nooit zien. Misschien vond hij het juist wel spannend.. Ze slaakte een diepe zucht en richtte haar blik even op de grond.

~Flut.~

'Goed.' Een antwoord die Riolu graag wilde horen. Een glimlach sierde zijn gezicht en zwijgend luisterde hij naar de rest wat ze wilde vertellen. 'Ik vraag me af wanneer Force het moet weten, hoe ik het hem moet laten weten, wanneer.. Zou hij het verkeerd oppakken? Ik weet het niet..' Riolu zag dat ze haar blik op de grond liet vallen, alsof ze er heel erg mee zat. 'Ik ben benieuwd wat jij nu eigenlijk voor hem bent,' vervolgde ze toen. Ze keek hem weer aan. 'Een soort stiefvader?' Hij glimlachte, "Mischien." Zou het echt zo zijn? Force die hem zag als een soort stiefvader? Riolu wist hier ook geen antwoord op te geven, maar hij hoopte natuurlijk dat het waar zou zijn. Hij mocht Force graag, maar wist niet of dit wederzijds was, al geloofde hij wel dat als Force het echt vervelend had gevonden dat Amore weer met hem was gegaan, hij dat vast wel duidelijk had gemaakt.
'Ach, ik maak me vast en zeker zorgen om niks,' zei Amore. Rustig liet Riolu haar handje los, ging hij achter haar staan en sloeg hij toen zijn armen om haar heen. Ook helde hij zijn kop wat naar links zodat hij zijn blik nog op haar gezicht kon vestigen. "Alles komt echt wel goed, dat beloof ik," sprak hij toen met een warme glimlach op zijn uitdrukking.

Toen ze voelde hoe Riolu haar hand los liet, keek ze hem aan. Nee, dacht ze. Ze wilde op dit moment maar één ding, en dat was bij hem zijn. Ze wilde niet dat hij haar losliet. Toen hij een paar passen zette, wilde ze achter hem aan gaan, maar hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Meteen was ze weer rustig. Hij hield zijn kop een beetje naar links en ze keek hem grijnzend aan. ‘Alles komt echt wel goed, dat beloof ik,’ zei hij glimlachend. Ze knikte. Ja. Alles zou goed komen. “Ja,” zei ze zacht. Ze haalde een keer diep adem. Alles was goed. Slechter zou het niet meer worden, daar zou ze persoonlijk voor zorgen. Ze haalde diep adem. “Ik denk dat ik het hem wil gaan vertellen,” zei ze rustig, waarna ze haar blik weer naar de grond richtte. “Ik weet dat dit er weinig mee te maken heeft, maar.. Als Tora mij eerder verteld had dat ze niet mijn echte moeder was, was ik minder boos geweest. Ik wil niet dat het.. Geheim is voor hem, of zo,” zei ze rustig. Hierna draaide ze zich voorzichtig om, Riolu’s blik vasthoudend. “Behalve als jij er een probleem mee hebt,” zei ze toen zacht, waarna ze met haar vinger rondjes begon te maken op zijn borstkas. “Anders.. Wil je met me mee?” vroeg ze rustig. Ze wist precies waar Force nu zat, had goed opgelet toen hij het huisje binnen ging. Ze haalde diep adem, niet wetend of Riolu het wel aan iemand zou willen vertellen. “En.. Ik denk dat ik daarna liever even niet al te veel bij de groep ben,” zei ze toen zacht. Hij begreep vast wel waarom. Ze wilde alleen zijn. Met hem erbij, natuurlijk. En misschien Force. Maar, niet de hele groep. Dat was.. Te veel.

~It’s all right, It’s okay.. <3~

'Ik denk dat ik het hem wil gaan vertellen,' sprak ze zacht. Riolu keek haar aan, wetend dat ze het over Force had. 'Ik weet dat dit er weinig mee te maken heeft, maar.. Als Tora mij eerder verteld had dat ze niet mijn echte moeder was, was ik minder boos geweest. Ik wil niet dat het.. Geheim is voor hem, of zo,' vervolgde ze. Hij maakte een knikkende beweging met zijn kop, om aan te tonen dat hij het begreep. Ondertussen had Amore zich omgedraaid, naar hem toe, terwijl Riolu zijn armen om haar heen hield geslagen. 'Behalve als jij er een probleem mee hebt.' De mondhoeken op zijn gemaskerde gezicht vormde zich tot een glimlach, "Tuurlijk niet." Hierna vroeg ze of hij met haar mee wilde, waar hij meteen "ja is goed," op antwoorde. Tuurlijk vond Riolu het geen probleem om het aan Force te vertellen. Het was juist beter, zo hadden ze geen geheimen voor de jonge pikachu, iets wat anders wantrouwen op kon wekken. 'En.. Ik denk dat ik daarna liever even niet al te veel bij de groep ben.' Weer knikte Riolu, waarna hij zijn armen van haar losliet en haar handje beetpakte. "Kom, laten we het hem vertellen," sprak hij. De glimlach op zijn gezicht maakte duidelijk dat hij er totaal geen problemen mee had.

Riolu liet merken er geen problemen mee te hebben en zei dat hij mee kwam naar Force. Ook liet hij merken dat hij het oké vond dat ze even weg wilde blijven bij de rest. Toen hij haar los liet, zuchtte ze diep. Hij pakte haar handje al snel beet. ‘Kom, laten we het hem vertellen,’ zei hij, met een glimlach op zijn gezicht. “Ja,” antwoordde Amore. Ze haalde een keer diep adem en begon te lopen, Riolu’s hand niet los latend.
Al snel kwamen ze aan bij het huisje waar ze Force naar binnen had zien gaan. “Hier zit hij,” zei ze kalm. Ze klopte even met de achterkant van haar hand op de deur, maar opende de deur zelf al snel. Ze sloot haar ogen. Haar oren bewogen zacht heen en weer, tot ze eenmaal wist waar Force zat. Boven. “Boven,” zei ze droogjes tegen Riolu. Met een snelle blik keek ze om zich heen en zag toen de trap. Nog altijd met Riolu’s handje beet liep ze naar boven. Eenmaal aangekomen bij Force haalde ze diep adem. “Force,” zei ze zacht. Ze keek naar hem, terwijl hij op een soort bedje zat. “Riolu en ik moeten je iets vertellen..” zei ze rustig. Aan de manier waarop ze het zei, zou Force, als hij logisch na zou denken, het heel misschien zelf kunnen raden. Maar, ze verwachtte dat zij en Riolu het gewoon moesten gaan zeggen..

~Flut.~

- Eigenlijk was Force beneden, maar ik zet in deze post wel neer dat hij naar boven gaat -

Force liep naar het raam en keek er even door, niet veel was te zien aangezien er een andere hut recht voor zijn raam stond. Geen mooi uitzicht dus, dat was wel jammer. Force liep op een rustig tempo opnieuw naar boven, soms keek hij heen en weer. Al snel kwam hij weer in het kamertje met het soort bed. Even liep hij naar het raam in deze kamer, vanaf hier had je wel een mooi uitzicht, je kon bijna alles beneden zien, Amore, Riolu, ook kon je de andere hutten goed zien. Zijn oog viel al snel weer op Amore en Riolu die de richting van zijn huisje op liepen. Ze kwamen zo te zien binnen. Force hoorde verschillende geluiden. Je hoorde de deur open gaan en daarna de stem van zijn moeder. Daarna hoorde je iemand op de trap lopen en al snel zag hij beide Amore en Riolu. 'Force,' zei ze zacht. Force bleef haar kalm aan kijken. 'Riolu en ik moeten je iets vertellen..' zei ze daarna rustig. Force wist nog niks te zeggen. Wat zouden ze aan hem willen vertellen? Het kon van alles zijn, maar als zij en Riolu het beide wou vertellen zou het vast over de familie gaan. ''Zeg het maar,'' sprak hij rustig. Hij wist niet wat hij moest verwachten.. Maar het zou beter zijn om het gelijk te weten.

~Oeps. o.o~

‘Zeg het maar,’ waren de drie woorden die Force uitsprak. Amore knikte. “Nou,” begon ze, maar toen begon ze na te denken. Hoe moest ze dit zeggen? Het was iets wat Force op verschillende manieren op kon vatten. Hij kon vrolijk zijn, of boos.. Ze wist het niet, kon niks zien aankomen. Daarom besloot ze even diep adem te halen en kort na te denken, om het vervolgens maar gewoon te zeggen, zonder overal omheen te draaien. “Riolu en ik krijgen kinderen,” zei ze, haar stem kalm. “Wat betekent dat jij halfbroertjes en/of -zusjes krijgt,” zei ze toen. “En het leek ons wel zo lief om je dit te vertellen voordat ze er zijn en.. Voordat iemand anders het weet,” zei ze toen. Ze sloot haar ogen heel even, hopend op een positieve reactie. Ze probeerde zich te verplaatsen in Force, om misschien iets aan te kunnen zien komen. Als zij daar had gestaan, was ze blij geweest. Force’s broer waren weg, zijn zus dood. Op sommige momenten kon je je dood irriteren aan je broers en zussen, maar je ging automatisch van ze houden. Ze haalde diep adem. Zij had geen broers of zussen, kende haar ouders niet, maar.. Zou blij zijn als ze een zus bleek te hebben, wist ze. Maar, Force kon het altijd anders opvatten..

~Flut. >.<~

'Nou,' begon Amore. Force bleef kalm kijken naar Amore, nog steeds probeerde hij te bedenken wat het zou zijn, toen zijn moeder het opeens zei. 'Riolu en ik krijgen kinderen.' Force sloot zijn ogen, niet meer zo kalm als daarvoor. 'En het leek ons wel zo lief om je dit te vertellen voordat ze er zijn en.. Voordat iemand anders het weet,' zei ze daarna. ''Het is inderdaad lief om het te vertellen,'' sprak Force wat droogjes. ''Maar hebben jullie er niet over na gedacht? We zitten midden in een oorlog en dan besluiten jullie kinderen te nemen. Als de kinderen uit het Chiave gebied komen, word er bekend dat je nog leeft. En als ze hier blijven dan kan niemand voor ze zorgen, omdat wij in die tijd aan het vechten zijn voor PokeRPG,'' sprak Force daarna. Hij keek droog naar Amore. Aan de ene kant vond hij het wel leuk, hij zou een paar nieuwe broers en zusjes krijgen die hopelijk wel normaal zouden blijven en aan de goeie kant zou staan en aan de andere kant, zou er weer kans zijn om een voltexplosie Pichu te krijgen wat erg slecht was.

- Flutheid -

Samen stapte ze Force's huisje binnen. Amore sloot haar ogen en de beweging aan haar oren maakte hem duidelijk dat ze probeerde te horen waar de Pikachu zat. 'Boven,' zei ze uiteindelijk. Riolu knikte en liep met haar de trap op, richting Force. Toen ze hem eenmaal hadden bereikt besloot Amore gelijk te beginnen. 'Force, Riolu en ik moeten je ies vertellen.' Het was goed dat ze Riolu er ook meteen bij betrok, zo kon Force al min of meer verwachten dat het met de familie te maken zou hebben. Zwijgend richtte Riolu zijn blik op Amore, wachtend op een teken dat hem duidelijk zou maken of hij het moest vertellen of zijzelf dat zou doen. Uiteindelijk bleek dat Amore het zelf wilde vertellen, wat hij natuurlijk best vond. 'Riolu en ik krijgen kinderen. Wat betekent dat jij halfbroertjes en/of -zusjes krijgt.' Hij keerde zijn blik weer richting Force, zijn reactie afwachtend. De Pikachu sloot zijn ogen, maar deed verder niks. Waarschijnlijk omdat Amore er nog wat aan toevoegde. 'En het leek ons wel zo lief om je dit te vertellen voordat ze er zijn en.. Voordat iemand anders het weet,' sprak ze. Riolu knikte, zijn blik niet van Force loslatend. Uiteindelijk reageerde deze met; 'Het is inderdaad lief om het te vertellen.' Een sarcastische opmerking waaruit Riolu kon opmaken dat hij het niet zo erg vond. Was dit wel het geval geweest, had hij wel anders gereageerd. Er verscheen een ietwat kleine glimlach op Riolu's gemaskerde gezicht.
'Maar hebben jullie er niet over na gedacht? We zitten midden in een oorlog en dan besluiten jullie kinderen te nemen. Als de kinderen uit het Chiave gebied komen, word er bekend dat je nog leeft. En als ze hier blijven dan kan niemand voor ze zorgen, omdat wij in die tijd aan het vechten zijn voor PokeRPG.' De glimlach verdween en nam plaats voor een ernstige uitdrukking. "Force," begon Riolu kalm. "Wij zijn de leiders van Chiave, denk je dat wij daar niet al over nagedacht hebben?" Een zachte zucht verliet zijn mond. "Het is lief van je dat je je zorgen maakt, maar wij zijn hun ouders. Ik denk dat we ze heus wel kunnen beschermen." Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht, om Force duidelijk te maken dat hij het niet gemeen bedoelde. "Bovendien, in de kleine vallei zijn ze veilig, ze zullen hier niet zo snel met de Guerra te maken krijgen," vervolgde hij, nog altijd met een kalme stem. Riolu snapte waar Force zich druk over maakte, maar ze hadden echt geen kinderen nemen als ze wisten dat het voor hen allen een bedreiging kon beteken. Nee, Riolu zou zijn familie altijd beschermen en hij wist dat hij hier ook tot in staat was.

‘Het is inderdaad lief om het te vertellen,’ zei Force droogjes. Amore grijnsde. ‘Maar hebben jullie er niet over na gedacht? We zitten midden in een oorlog en dan besluiten jullie kinderen te nemen. Als de kinderen uit het Chiave gebied komen, word er bekend dat je nog leeft. En als ze hier blijven dan kan niemand voor ze zorgen, omdat wij in die tijd aan het vechten zijn voor PokeRPG,’ zei hij toen. Amore wilde net antwoord geven toen Riolu begon te spreken. ‘Force,’ begon hij. ‘Wij zijn de leiders van Chiave, denk je dat wij daar niet al over nagedacht hebben? Het is lief van je dat je je zorgen maakt, maar wij zijn hun ouders. Ik denk dat we ze heus wel kunnen beschermen. Bovendien, in de kleine vallei zijn ze veilig, ze zullen hier niet zo snel met de Guerra te maken krijgen,’ zei hij toen. Amore knikte, en schraapte haar keel, om te laten merken dat zij ook nog wat wilde zeggen. “Weet je,” zei ze rustig en ze haalde diep adem. “Dit is juist de perfecte timing. De enige Pokémon die dit gebied kennen, zijn wij. Niemand die hier komt die geen Chiave-lid is. Bovendien.. Niemand buiten de groep zal mij in deze tijd nodig hebben, dus ik heb meer dan genoeg tijd voor hen,” zei ze toen en ze haalde diep adem. “Ik weet het.. De oorlog. Ik zal zorgen dat het snel afgelopen is. Maar, jij was ook al vroeg weg.. Wie zegt dat zij het niet aan kunnen? Als we ze duidelijk kunnen maken in de Kleine Vallei te blijven, is er geen gevaar,” zei ze toen rustig en ze grijnsde licht. “Geloof me.. Ik zorg dat niemand in deze familie nog iets overkomt,” zei ze met een zachte grom in haar stem.

‘Wij zijn de leiders van Chiave, denk je dat wij daar niet al over nagedacht hebben? Het is lief van je dat je je zorgen maakt, maar wij zijn hun ouders. Ik denk dat we ze heus wel kunnen beschermen. Bovendien, in de kleine vallei zijn ze veilig, ze zullen hier niet zo snel met de Guerra te maken krijgen,’ zei Riolu. Force knikte droogjes, hij had al een punt. 'Weet je. Dit is juist de perfecte timing. De enige Pokémon die dit gebied kennen, zijn wij. Niemand die hier komt die geen Chiave-lid is. Bovendien.. Niemand buiten de groep zal mij in deze tijd nodig hebben, dus ik heb meer dan genoeg tijd voor hen. Ik weet het.. De oorlog. Ik zal zorgen dat het snel afgelopen is. Maar, jij was ook al vroeg weg.. Wie zegt dat zij het niet aan kunnen? Als we ze duidelijk kunnen maken in de Kleine Vallei te blijven, is er geen gevaar. Geloof me.. Ik zorg dat niemand in deze familie nog iets overkomt,' zei Amore snel daarna. Weer knikte Force. ''Oke, het is wel goed,'' zei Force wat droogjes. Force vond het klinken alsof hij toestemming moest geven, al bedoelde hij het niet zo. ''Wat zullen het zijn, Riolu of Pikachu's?'' zei Force droog. Hij had nog nooit gehoord van twee verschillende Pokémon die samen een baby kregen. En zou er kans zijn dat er een Riolu met groene ogen geboren zou worden? Dat zou wel grappig zijn..