Op haar korte pootjes rende ze door het gras. Voor haar kwam dit wel tot haar middel, dus leek het net alsof ze door een oerwoud rende. Sterker nog, als ze op vier pootjes zou rennen, zou ze helemaal onder het gras verdwijnen. Hope giechelde, liet zich op haar voorpoten vallen en rende verder. Ze was onzichtbaar! Niemand zou haar kunnen zien wanneer ze zo door het struikgewas sloop. In de werkelijkheid staken de punten van haar oren boven het gras uit, maar dat kon de kleine Pichu natuurlijk niet weten. Zij zag niemand, dus kon niemand haar zien. Hope lachte zachtjes in zichzelf. Ze deed net alsof ze op een missie was in een dicht oerwoud. Ze moest een onschuldig Caterpie redden van een gemene Beedrill. De Pichu dook, rolde en vocht tegen grassprieten. Lachen en hijgend rolde ze om en bleef toen op haar rug liggen. Haar borst bewoog snel op en neer, maar en stond een grote grijns op haar gezicht. Buiten was geweldig! Ze had lang in het kasteel gezeten, hoe lang wist ze niet. De kleine pokémon had nog niet echt besef van tijd. Maar nu mocht ze eindelijk naar buiten! De eerste keer was samen met haar broertjes en zusjes geweest, maar het was ook leuk om eens in je eentje de boel te verkennen.

Hope richtte zich op en keek naar het kasteel. Wauw, wat was ze ver weg! Zo ver was ze nog nooit van huis geweest. Even overviel haar een gevoel van angst. Het kasteel leek veel kleiner nu ze ver weg was, ze kon het zo tussen haar pootjes nemen. Maar dat betekende ook dat ze héél hard en hééél ver moest rennen als er iets engs achter haar aan zou komen. Hope keek angstig om haar heen, maar zag enkele wuivend, groen gras, ritselende bomen en struiken waarin sappige berry’s hingen. Ze hield zichzelf voor de gek, het was hier helemaal niet gevaarlijk! De Pichu lachte even om zichzelf en kwam overeind. Zag ze daar nou een zoete Pecha Berry? Ze kneep haar ogen wat samen en zag inderdaad een roze, licht hartvormige bes hangen. “Jaaa, Pecha!” lachte ze vrolijk, waarna de pokémon zich in beweging zette. Ze rende naar de struik, haar oren deinden vrolijk op en neer, maar plotseling verdween de grond onder haar voeten.

Een schreeuw kwam uit haar mond terwijl ze naar beneden viel. Met een plof landde ze op de harde grond en ze rolde een stukje een tunnel in. Tranen liepen over haar wangen en een hartverscheurend gehuil kwam uit haar keel. Dat deed zeer! Haar hele kont deed pijn! Hope snikte en wreef met haar pootje over haar achterwerk. Ze keek eens om zich heen, waar was ze eigenlijk? Het leek een soort tunnel.. Hope keek omhoog, naar het gat waar ze in was gevallen. Daar kwam ze nooit alleen omhoog! De Pichu wierp een blik naar achteren. Misschien leidde de tunnel wel naar een andere uitgang. Alleen kon je wel vier kanten op. Vier! Hope kwam overeind, koos een richting en begon door de gang te lopen.

De tunnel was niet erg hoog, maar een kleine pokémon zoals zij kon er makkelijk door lopen. Dat lopen was niet makkelijk met een pijnlijk achterwerk. Ze liep tientallen meters, hoe lang wist ze niet. Ze kwam bij een splitsing, maar liep gewoon rechtdoor. Dat bleek een fouten beslissing toen deze na een meter of 20 dood liep. Hope begon weer te huilen, ze wilde eruit! Ze rende terug en ging bij de splitsing nu de andere tunnel in. Daar liep ze verder, met een pijnlijk achterwerk, pijnlijke benen en tranen in haar ogen. Het duurde maar en het duurde maar, totdat er eindelijk licht verscheen aan het eind van de tunnel. Ondanks de pijn in haar benen begon Hope te rennen. Ze snakte naar zonlicht en het zien van de blauwe lucht. Dit zag ze echter niet.

Opnieuw verdween de grond onder haar voeten en dit keer viel ze nog veel verder naar beneden. Hope gilde en lande pijnlijk op de grond. Ze rolde een stukje door en bleef toen snikkend liggen. Ze wilde niet meer, ze had het gehad. Ze wilde haar mama, haar papa, eten, drinken en slapen. Hope had helemaal niet door waar ze was, ze zag niet de fakkels aan de wand van de enorme grot waar ze zich in bevond. Ze zag niet de huizen, gemaakt op pokémon formaat. Ze zag niet, maar ze voelde. En wat ze voelde was niet zo prettig..

~755 woorden!~

''Hmm.'' Vragend keek de Eevee naar een kleine opening die zich voor haar in de muur bevond. Ze was aan het twijfelen over of ze er nu wel of niet in zou gaan. Aan de ene kant kon ze iets nieuws ontdekken, dat waarschijnlijk wel al bekend was, maar aan de andere kant zou ze kunnen verdwalen en in de grot vast blijven zitten. Met nog steeds haar bruine ogen gericht op de enorme opening, staarde ze naar binnen. Zouden er pokemon in zitten? Een van haar pootjes kwam in beweging en zette een stap naar voren. Was dit wel een goed idee? Nog een pootje die naar voren ging. Wat als ze verdwaalde? Ze bleef even staan. Tja, wat dan? Bedenkelijk keek ze naar de grond. Als ze er nou op gokte dat er wel pokemon binnen zaten, kon ze die toch gewoon vragen om te helpen? Natuurlijk wist ze dat lang niet alle pokemon zo vriendelijk waren, maar het was het proberen waard, toch? Daarbij kon ze zichzelf nu wel verdedigen, zo onderhand. Tuurlijk, twee aanvallen waren vast niet genoeg voor een heftig gevecht, maar dat hoefde voor haar ook niet. Nee, gewoon die twee aanvallen waren genoeg voor haar. Daarbij kon ze Quick Attack gebruiken om te ontsnappen, ook al zou ze niet weten waar ze naartoe moest.Vastberaden vervolgde ze haar pad weer, naar de opening in de muur. Wat haar ook te wachten stond, ze liet zich nu niet meer tegenhouden.

''Heb ik weer,'' mompelde ze en keek droog naar de t-splitsing die zich op haar pad bevond. Welke kant moest ze nou op? Vlug wierp ze een blik achterom, maar schudde toen haar hoofd. Nee, als ze hier uit wilde komen, was dat op een andere plek, en niet terug. Het feit dat er misschien maar een uitgang was kwam niet in haar op. Ze gaf zich nu niet meer zomaar gewonnen. Na wat nagedacht te hebben besloot ze voor links te gaan. Ze had blijkbaar goed gekozen, aangezien ze niet op een doodlopende weg uitkwam. Het was eigenlijk best donker hier. Maar goed dat ze nog net iets kon zien, het zou moeilijk zijn geweest als ze de muren niet kon afscheiden van haar pad. Dat zou pas pijnlijk zijn geweest. Na een tijdje doorgewandeld te hebben kwam ze weer voor een keuze te staan. Opnieuw koos ze een weg, en hoopte dat dat de goede zou zijn. Waarom was ze eigenlijk ook alweer hier? Ze zuchtte, toen ze een pijnsteek voelde in een van haar poten. Geweldig, ze was dus al moe gelopen. Niet dat ze nu ging stoppen, koppig liep ze gewoon door, totdat ze plots geen grond meer voelde. Geschrokken keek ze omlaag, te laat, aangezien ze haar evenwicht verloor en naar beneden denderde. Ze slaakte een kleine schreeuw, die abrupt gestopt werd door een plof, veroorzaakt door haar kleine lichaam die op de grond knalde. ''Ngh.'' Vlug krabbelde ze overeind en keek naar boven. Wow, dat ze die val overleefd had. Vervolgens keek ze om zich heen, en zag toen de huizen die her en der verspreid stonden. ''Huh?'' was het enige wat ze uitbracht, terwijl ze er fronsend naar staarde.

Tenminste, totdat ze een gedempte gil hoorde. Meteen schoot haar blik om zich heen, maar zag niks. Ze besloot haar oren maar te vertrouwen en liep de richting op waarvan ze dacht dat het geluid daar vandaan kwam. Uiteindelijk vond ze de kleine Pichu, die snikkend op de grond lag. Eerst bleef ze versteend staan, verrast omdat er zo'n klein wezentje hier was. Vervolgens leek ze uit die staat te komen en rende ze gehaast op het gele wezentje af. ''Gaat het wel?'' vroeg ze vlug, voordat ze bij de Pichu stond. Pas toen ze er was bestudeerde ze het lijfje om te zien of ze wonden zag. Arm ding, zou ze net zo hoog zijn gevallen als haar? Haar blik schoot naar boven, maar zag niks. Ze snoof even, en richtte haar blik weer op de Pichu, bezorgd. ''Ben je verdwaald?'' vroeg ze toen. Iets wat voor de hand lag, aangezien het beestje nog jong was en er geen ouders in de buurt waren.

- Ik kom jou irriteren -

Hope lag op de grond, haar gezicht in het zand. Daardoor hoorde ze ze de voetstappen, ook al werden de trillingen veroorzaakt door kleine pootjes. De kleine Pichu snikte nogmaals, haar lijfje deed nog steeds pijn. ''Gaat het wel?'' Hoorde ze een stem zeggen. Een jonge stem, vrouwelijk. Mama? Die gedachte sterkte de kleine pokémon en Hope tilde haar hoofd op. Ze zag een bruine pokémon met een witte kraag. Geen mama. ''Ben je verdwaald?'' Vroeg de pokémon nu met een vreemde toon in haar stem. Dezelfde toon waarmee haar moeder soms sprak en Hope realiseerde zich dat de bruine pokémon bezorgd was. Bezorgd, dus dan zou ze haar geen kwaad doen.

De Pichu duwde zichzelf langzaam overeind, totdat ze rechtop zat. Ze snikte nog een paar keer, terwijl ze met haar pootje in haar oog wreef. “Het doet pijn.” Jammerde ze. “Ik wil naar mama.” Nu klonk haar stem vastbesloten. Met haar gouden ogen keek ze omhoog naar de bruine pokémon. “Waar is mama?” vroeg Hope, maar toen kwamen er nog veel meer vragen in haar naar boven, die ze er ook meteen maar uit gooide. “Hoe heet je? Wat ben je voor pokémon? Woon je hier? Kan jij me terug brengen?” Ratelde de kleine Pichu, terwijl ze met hoopvolle ogen naar de pokémon tegenover haar keek. Als deze pokémon hier woonde wist ze vast wel waar die tunnel op uit kwam en kon ze haar terug brengen naar het kasteel! Een rommelt geluid klonk uit haar maag en Hope’s gezicht betrok. Ze had honger. Ze smakte even met haar lippen. En dorst. Misschien kon de bruine pokémon haar ook eten drinken brengen!

~Minder lang dan de eerste, maarja. En Hope is verder helemaaaal niet verwend xD~

De Pichu leek te reageren, iets wat Chiara opluchtte. Toch zorgde het gesnik nog steeds voor een bezorgd gevoel. “Het doet pijn. Ik wil naar mama.” Ai, ze had dus gelijk gehad. Niet dat het zo bijzonder was, het was te makkelijk geweest om te raden. “Waar is mama?” De Eevee keek de Pichu moeilijk aan. Ze had geen idee waar de moeder was, laat staan wie het was. Ze wist nieteens zeker of het wel één van de evoluties van deze pokémon was. Het kon nog altijd dat de vader een Pikachu of Raichu was. Ze wist nieteens wie de Pichu was. “Hoe heet je? Wat ben je voor pokémon? Woon je hier? Kan jij me terug brengen?” Wow, ze had niet gedacht dat ze overspoeld zou worden met vragen. Ze kon het haar niet kwalijk nemen, natuurlijk. Toen ze de blik in de Pichu's ogen zag besloot ze maar te antwoorden.

Goed, wat was de eerste vraag ook weer? O, ja. ''Ik heet Chiara, en ik ben een Eevee. Ik woon hier niet, ik was hier toevallig aan het verkennen, en ik zou je misschien terug kunnen brengen,'' antwoordde ze. Ze was vastbesloten om de Pichu te helpen, maar ze had eigenlijk geen idee waar ze naartoe moest. ''Hoe heet jij eigenlijk?'' vroeg ze nu op haar beurt. Vervolgens keek ze om zich heen, en besloot om maar te ruiken. Misschien vond ze doormiddel van geur wel een uitweg. Een geur van buiten. Op dat moment hoorde ze het gerommel van de kleine Pichu. Euh, misschien kon ze maar beter haar geur gebruiken om iets te eten te vinden, alhoewel je dat waarschijnlijk alleen buiten vond. Hé, kon ze niet de geur van iets eetbaars vinden? Dat was vast makkelijker. Een Pecha Berry ofzo. Opnieuw snoof ze de lucht op, maar rook alleen iets flauws. Niet de geur die ze hoopte te ruiken. Nogmaals wierp ze een blik op de Pichu, merkend dat zij iets groter was dan het jonge wezentje. Beseffend dat deze nog steeds pijn kan hebben glimlachte ze. ''Klim maar op mijn rug.'' Waarschijnlijk hield ze haar wel, ook al estond er een kans dat ze dat niet kon. Zo ging het verplaatsen tenminste makkelijker, en hoefde de Pichu niet met pijn te lopen.

De Eevee leek eerst een beetje overweldigt door haar vragen, maar daarna gaf ze antwoord. ''Ik heet Chiara, en ik ben een Eevee. Ik woon hier niet, ik was hier toevallig aan het verkennen, en ik zou je misschien terug kunnen brengen,'' Chiara, Eevee, terugbrengen. Dat prentte de Pichu goed in haar geheugen. Hope bestudeerde de pokémon voor haar. Een bruine pokémon met een witte kraag en lange oren, dat was dus een Eevee. Ze vond het fijn om iemand te kunnen bekijken, het leidde haar af. ''Hoe heet jij eigenlijk?'' vroeg Chiara toen. De Pichu keek haar nu recht aan. “Ik heet Hope!” zei ze wat verbaasd. Waarom wist de Eevee dat niet? Ze had altijd een beetje het gevoel gehad dat haar ouders belangrijk waren. Leiders die in een kasteel woonden en een vallei bezaten. Maar blijkbaar kende Chiara haar niet. Misschien kende ze haar ouders!

''Klim maar op mijn rug.'' Zei Chiara plotseling. Hé, dat idee beviel haar wel! De Pichu kwam overeind en waggelde naar de Eevee toe. Even schatte Hope de hoogte in. Een Eevee was niet heel groot, maar een Pichu was erg klein en zij was nog maar een maand oud! Hope nam een klein aanloopje en zette zich af. Met een plof lande ze op haar buik overdwars op Chiara’s rug. “Oef.” Pufte ze. Hope draaide een kwartslag en sloeg haar andere voetje ook over Chiara’s rug, zodat ze in een amazone zit zat. “Ik wil naar mijn kasteelhuis, naar Shadowmama.” Zei ze vastbesloten tegen Chiara. Die wist vast wel waar het kasteel was en wie Shadow was. Hope had niet helemaal door dat ze de Eevee nu als een soort taxi gebruikte, maar dat kon de kleine pokémon eigenlijk niet zo veel schelen. Ze wilde alleen maar naar huis.

~Mwuhahaha, de Chiarataxi!~

“Ik heet Hope!” was het antwoord op haar vraag. Hope, best een mooie naam eigenlijk. En hij had een betekenis. Die van haar ook wel, maar niet zo direct als die van de Pichu. De verbaasde toon in Hope's stem had ze wel gehoord, maar niet echt op gelet. Bijna meteen nadat ze had duidelijk gemaakt dat Hope op haar rug mocht zitten liep ze op haar af. Eerst bekeek ze Chiara even. Vast omdat Eevee's zelf niet groot waren, maar nu moest het wel lukken, dacht ze. Normaal gesproken waren Pichu's en Eevee's ongeveer evengroot. Hope, echter, was nog jong en dus nog best klein. Geen probleem, toch? Niet veel later voelde ze de Pichu op haar rug belandde. Een beetje onverwacht, maar ze hield nog stand. Ze veerde alleen een beetje mee met haar poten. Hope ging uiteindelijk goed zitten, wat voor Chiara het teken was om te vertrekken.

“Ik wil naar mijn kasteelhuis, naar Shadowmama.” Kasteel? Lag er een kasteel in PokéRPG? Vast wel, anders zei Hope dat niet. Het klonk wel lastig in Chiara's oren, maar het feit dat kastelen meestal groot waren, en dus makkelijk te vinden, luchtte haar weer op. Wat het woord Shadowmama betreft... Had Shadow kinderen? Dat wist ze niet, en dat terwijl ze nog met Shadow had rondgetrokken. Maar ach, ze kende de pokémon in kwestie, dus moeilijk was dat ook niet. Ze had nu dus twee keuzes, of het kasteel vinden, of Shadow, mocht die al niet in het kasteel zijn. ''Hou je goed vast,'' sprak Chiara, voordat ze een snelle pas aannam. Hoe sneller ze hieruit waren, hoe sneller ze bij hun doel waren, toch? Op dat moment realiseerde ze zich iets. Ze was door vallen hier terecht gekomen, wat betekende dat de uitgang zich boven hen bevond. Ze had geen vleugels, dus kon niet vliegen. Ze kon ook niet zweven. Nu moest ze dus zelf een uitgang vinden, hier, op de grond. Zou dat moeilijk zijn? Voor ze er erg in had rende ze langs de plek waar zij net terecht was gekomen. Oké, daar hoefde ze al niet te kijken. Fijn, nu zaten ze vast, mocht ze zoiets niet vinden. maar, ach, misschien was het wel de goede keus geweest om hier te verkennen, anders had ze Hope niet gevonden.

Zag ze het nou goed? Daar was een kleine opening, net groot genoeg voor hen twee om erdoor te passen. Eigenlijk was het dus wel goed om zo klein te zijn. Op het laatste moment versnelde ze haar pas een beetje en rende op de opening af. Het paste inderdaad nog net! ''Nog even en we zijn er uit. Daarna duurt het niet lang meer of we zijn bij het kasteel,'' sprak Chiara hard genoeg zodat de Pichu het kon horen. Ze had besloten om naar het kasteel te zoeken. Eén, zo leerde ze waar die lag. Twee, daar was ze er zeker van dat Hope veilig zou zijn. Shadow kon misschien wel in een gevecht zitten, en als ze haar dan vonden hadden ze een probleem.

Langzaam werd de opening groter en kwam uiteindelijk uit bij de grootte van een normale grot, waar ze daarnet nog door had gelopen. Alleen nu was ze wel bij een vreemd stuk. Ze wist in ieder geval dat ze niet naar echts moest, dan kwam ze vast weer uit bij dat ondergronds stadje. Eigenlijk best raar, een stad maar er waren geen pokémon. Ze had haar gedachte nog niet afgemaakt of er verscheen een Geodude. Er waren dus wel pokémon, misschien kon hij helpen. Ze wilde haar mond open doen, maar zag toen dat de Geodude regelrecht op hen afstormde. Niet goed. Helemaal niet goed. Net op tijd ontweek ze hem, maar hij knalde nu wel tegen de muur aan, wat hem nog laaiender maakte. Waarom was hij nou eigenlijk kwaad, wat had zij hem misdaan? Ze slikte, en begon te twijfelen. Het was beter om te vluchten, nu ze Hope op haar rug had. Als Hope hier niet was geweest was ze vast in gevecht geraakt. Voordat de Geodude de kans kreeg weer op hen af te stormen laadde Chiara haar Shadow Ball op. Bijna meteen vuurde ze hem af, waardoor er niet veel kracht achter zat, maar dat hoefde ook niet. De zwart-paarse bol was juist op de grond gericht, wat een explosie en een hoop stof veroorzaakte. De pokémon die hen net probeerde aan te vallen kon ze nu niet meer zien, en zij hem ook niet. ''Hou je nu nog beter vast,'' sprak Chiara weer, draaide zich om, en zette haar Quick Attack in. Fijn, nog een rede om hier sneller uit te komen...

- Zomg, monsterpost o3o -

Hope kon Chiara’s gezicht niet zien, dus ze wist niet of haar Eeveetaxi nu wel begrepen had waar ze heen wilde. Net toen ze het nog een keer wilde zeggen, besloot Chiara te vertrekken. ''Hou je goed vast,' waarschuwde ze, waarna de pokémon in beweging kwam. Hope greep snel wat plukken vacht vast. Die dikke, witte kraag was handig om je aan vast te houden! Ze hobbelde nogal heen en weer, maar het werd makkelijker toen ze een beetje mee ging in Chiara’s bewegingen. Hoewel alles haar nog steeds zeer deed, inclusief haar maag, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Dit was leuk! De Eevee rende een stuk langs de rotswand, tot ze door een kleine ingang dook. Hope maakte zich klein en legde haar oren plat, zodat ze niet langs het steen zouden schuren. ''Nog even en we zijn er uit. Daarna duurt het niet lang meer of we zijn bij het kasteel,'' Hope knikte, maar realiseerde zich toen dat Chiara dat natuurlijk niet kon zien. “Dankjewel Chiara!” zei ze daarom vrolijk, terwijl ze de witte kraag een knuffel gaf.

De gang werd groter en groter, totdat het overging in een andere gang. Daar verscheen opeens een pokémon. Tenminste, Hope nam aan dat het een pokémon was, want over het algemeen hadden stenen geen armen en een gezicht. De rots stormde op hun af, Hope gilde, maar Chiara sprong opzij. Waarom deed die steen zo gemeen? Ze wilden alleen maar naar huis! Plotseling schoot haar nieuwe vriendin een paars zwarte bol op de steen af. Wauw, wat cool dat ze dat kon! Voordat Hope er wat over kon zeggen had Chiara zich al om gedraaid en rende ze er vandoor. Hope keek voorzichtig achterom en zag dat de rots boos met zijn vuist naar hun schudde. “Stomme steen.” Zei Hope boos. ''Hou je nu nog beter vast,'' zei Chiara opeens. De Pichu greep zich beter vast en de Eevee schoot er vandoor. “Chiara,” zei Hope luid, om boven de het geluid van de wind uit te komen, “wat was dat voor pokémon?” Hope zag de rotsen super snel voorbij schieten en ze kreeg een misselijk gevoel in haar maag. Snel deed ze haar ogen dicht. Zo voelde het net alsof ze vloog!

~hmm, minder monsterachtig ~

“Chiara.” Haar oren gingen ietwat op en neer bij het horen van haar naam. “wat was dat voor pokémon?” Ze kon nog net de stem van de Pichu horen. Voor ze antwoord gaf remde ze beetje bij beetje af. De witte straal achter haar verdween, de snelheid nam af, totdat ze op een normaal tempo liep. ''Dat?'' begon ze en keek even op. ''Dat was een Geodude,'' sprak ze. De Pichu had vast geen idee wat een Geodude nou eigenlijk was. ''Geodude is een steensoort, wat betekent dat elektriciteit geen effect heeft. Ook normale aanvallen hebben niet zo'n effect. Alleen gras en water hebben een goed effect op een steen-pokémon,'' legde ze uit. Hopelijk snapte Hope het zo wel. Jammer genoeg kon ze niet achterom kijken. Dat kon ze wel, maar niet om Hope's gezichtsuitdrukking te zien. Ze zuchtte en stapte flink door. Ging ze eigenlijk wel de goede kant op? Ze fronste even bij die gedachte. Zou ze... Ze zou toch de bloemen kunnen ruiken als ze in de buurt van een uitgang waren? Het was immers lente, dus de bloemen waren volop in bloei. Vlug snoof ze wat lucht naar binnen, maar rook geen zoete bloemengeur dat ze wel gehoopt had.

''Zeg Hope, hoe oud ben je precies?'' Ze probeerde de stilte een beetje te breken tijdens het lopen, dus zei ze maar het eerste wat in haar op kwam. Daarbij was ze er nieuwsgierig naar. Op dat moment zag ze zwak licht. Zou dat van buiten zijn? Ze verhoogde haar tempo een beetje, waardoor ze een soort van aan het snelwandelen was. Naarmate ze verder liep hoe groter de opening leek te worden. Ja, het was echt van buiten! Een brede glimlach verscheen op Chiara's gezicht. Ondanks dat ze niet lang binnen was geweest vond ze het toch fijn weer zonlicht te zien.
''Oké, het kasteel,'' mompelde ze, eenmaal buiten. Ze keek even om zich heen en besefte dat ze op de plek was uitgekomen waar ze naar binnen was gegaan. Dat betekende dat ze niet rechts moest opgaan, maar naar links, omdat ze rechts geen kasteel had gezien, toch? Vast wel. Ze draaide haar lichaam en volgde het pad dat naar links liep. Misschien wist Hope de weg wel en kon ze het haar uitleggen, mocht ze het niet kunnen vinden. Voor nu moest ze zich maar focussen op het zoeken, ofzo. Intussen kon ze wel een gesprek aangaan met het gele wezentje op haar rug.

- Faalpost is faal -

Chiara minderde vaart voordat ze antwoord gaf. “Dat was een Geodude.” Hope hield haar kopje scheef. Een Geodude? Wat een rare naam. ''Geodude is een steensoort, wat betekent dat elektriciteit geen effect heeft. Ook normale aanvallen hebben niet zo'n effect. Alleen gras en water hebben een goed effect op een steen-pokémon,'' Hope knikte enthousiast. Dat waren handige dingen om te weten! Zij was een elektrisch soort, dus ze zou in het nadeel zijn tegen een Geodude. Er was nog zo veel te leren! Ze kende nog maar weinig soorten pokémon en er waren een heleboel. Chiara was nu aan het wandelen, maar wel heel vlug. Snelwandelen dus. ''Zeg Hope, hoe oud ben je precies?'' vroeg de Eevee. Daar moest ze even over na denken, omdat ze nog maar weinig besef van tijd had. Maar laatst had haar papa gezegd dat ze naar buiten mochten, omdat ze een maand oud waren. “Een maand!” antwoordde Hope daarom, hoewel ze geen idee had hoelang een maand eigenlijk duurde.

Hope leunde een beetje opzij, zodat ze langs Chiara’s hoofd kon kijken. Er was licht aan het eind van de tunnel! De Eevee had het ook gezien, want haar pas versnelde. Hope greep zich weer goed vast, maar vond het moeilijk om stil te zitten. Ze was bijna weer buiten! Haar kont en benen deden al veel minder zeer, maar ze had nog steeds honger. Chiara liep steeds dichter naar het licht toe, totdat ze naar buiten stapte. Chiara liep verder over een pad dat Hope, natuurlijk, niet kende. Toch zag de Pichu allemaal hoge rotswanden, dus ze waren wel in de vallei. Waarschijnlijk waren ze ergens aan de rand en konden ze straks de vallei in kijken.

Daar had Hope gelijk in, want ze kwamen al gauw een bocht om en hadden ze een wijds uitzicht over de vallei. “Kasteelhuis!” riep Hope enthousiast, terwijl ze met haar pootje naar het kasteel in het midden van de vallei wees. Jeetje, ze was echt ver van huis! Toen viel haar goudkleurige oog op een struik met bessen. “Pecha!” riep de Pichu, waarna ze zich van Chiara’s rug liet glijden. Ze rende naar de struik toe, plukte een bes en ging zitten om de bes te verorberen. Ze at met grote happen en al gauw was de eerste bes in haar buikje verdwenen. Ze plukte een tweede en terwijl ze kauwde bestudeerde ze haar redder in nood. “Chiara, wat voor type pokémon ben jij dan?” vroeg ze met een nieuwsgierig gezichtje.

''Wow.'' Dat was het enige wat ze uitbracht toen ze de vallei zag. Wat een mooi uitzicht. “Kasteelhuis!” hoorde ze de Pichu enthousiast roepen terwijl ze met haar pootje ernaar wees. Een glimlach sierde Chiara's gezicht. ''Je bent in een mum van tijd thuis,'' sprak ze toen. Ze wilde weer verder lopen, alleen nu weer wat sneller, maar ze voelde het gewicht van haar rug wegzakken, wat haar tegenhield om een stap te verzetten. Vragend keek ze achterom en merkte dat Hope iets had gevonden. Een struik vol Pecha Berry. Zoet dus. Zou Hope daar gek op zijn, zoete dingen? Zij in ieder geval wel. Ze had nu alleen geen honger. De Eevee draaide zich om, liep rustig naar Hope toe en ging tegenover haar liggen. “Chiara, wat voor type pokémon ben jij dan?” Ze keek vragend op. Die vraag had ze niet echt verwacht, maar goed. ''Ik ben van het 'normale' type. Maar ik kan in verschillende types evolueren,'' antwoordde ze en keek vervolgens even naar de lucht. Hope was nog jong, één maand oud. Zou ze weten wat evolutie was? ''Evolutie komt bij bijna elke pokémon voor. Je lichaam veranderd dan, en je wordt sterker. Als voorbeeld, jij bent nu een jonge Pichu. Jou evolutielijn kent twee stages. Eerst evolueer je in een Pikachu, en dan in een Raichu, net als je moeder,'' probeerde ze uit te leggen, haar blik weer gericht op het gele wezentje dat voor haar zat. Hopelijk begreep Hope al die informatie allemaal. ''Maar, dat hoef je nu nog niet te kennen, je mag het weer meteen vergeten als je wilt,'' besloot ze er aan toe te voegen. Ze hoefde het nog eigenlijk niet te begrijpen.

''Heb je nog broertjes en zusjes?'' Ze besloot maar van onderwerp te veranderen. Ze voelde zich op het moment een lerares, en daar was ze absoluut niet goed in. Er was geen twijfel mogelijk dat Hope nog broertjes en zusjes had, ze vroeg het ook alleen maar om het gesprek van onderwerp te veranderen. Zij zelf had dat nooit gehad, een broertje of zusje. Best jammer, ze had graag willen weten hoe zoiets was. Samen kattenkwaad uithalen, voor elkaar opkomen.. Natuurlijk was er ook een nadeel aan een broer of zus. Je kon het ook niet met elkaar vinden, maar dat betwijfelde ze in Hope's geval. Jonge pokémon konden elkaar niet haten, toch?

- Sorry, inspiloos -

“Ik ben van het 'normale' type. Maar ik kan in verschillende types evolueren,” Hope bestudeerde de Eevee tegenover haar en nam een bedachtzame hap. Kon je type veranderen wanneer je evolueerde? Dat was raar! ''Evolutie komt bij bijna elke pokémon voor. Je lichaam veranderd dan, en je wordt sterker. Als voorbeeld, jij bent nu een jonge Pichu. Jou evolutielijn kent twee stages. Eerst evolueer je in een Pikachu, en dan in een Raichu, net als je moeder,'' Hope hield haar kopje even scheef. Werd ze niet meteen zoals mama? Ze vroeg zich af hoe een Pikachu eruit zag. Ze wilde graag sterker worden! Dan kon ze mama en papa helpen met.. wat ze ook aan het doen waren. Ze wilde gewoon graag helpen! ''Maar, dat hoef je nu nog niet te kennen, je mag het weer meteen vergeten als je wilt,'' De kleine Pichu lachte even. “Ik wil het juist graag weten!” zei ze enthousiast en geheel waarheidsgetrouw. Ondanks haar jonge leeftijd was ze ontzettend nieuws- en leergierig.

''Heb je nog broertjes en zusjes?'' vroeg Chiara toen. Hope knikte enthousiast met haar hoofd, waarbij haar oren om haar hoofd flapten. “Ja, ik heb twee broertjes en twee zusjes. Purity, Tiny, Angel en Summer.” Somde ze op, waarbij ze op haar vingers telde om zeker te weten dat ze niemand vergat. “Normaal zijn we altijd samen, maar ik ging vandaag alleen buiten spelen en toen raakte ik verdwaald en toen kwam jij me redden!” Hope lachte naar de Eevee. Ze vond het fijn om een nieuwe vriendin te hebben. “Heb jij ook broertjes of zusjes? Hoe oud ben je eigenlijk? En hoe ken je mijn mama?” ratelde de Pichu. Ze zat altijd vol vragen en kon haar mond nu eenmaal niet houden. Wat in je hoofd zat moest eruit.

~Yay, 'en toen, en toen' verhaaltjes xD~

Hope knikte driftig, waarbij haar oortjes met haar hoofd mee bewogen. “Ja, ik heb twee broertjes en twee zusjes. Purity, Tiny, Angel en Summer. Normaal zijn we altijd samen, maar ik ging vandaag alleen buiten spelen en toen raakte ik verdwaald en toen kwam jij me redden!” antwoordde Hope haar vraag met een glimlach op haar snuit. Het was aanstekelijk, aangezien Chiara er ook een op haar gezicht toverde, zonder het echt door te hebben. “Heb jij ook broertjes of zusjes? Hoe oud ben je eigenlijk? En hoe ken je mijn mama?” Wow, dit was zeker een nieuwsgierige Pichu. Niet dat Chiara het erg vond, zij vroeg immers ook dingen aan Hope. Om te beginnen met de eerste vraag. ''Nee, ik ben enigskind, dus ik heb geen broertjes of zusjes gehad om mee te spelen,'' sprak ze, nog steeds met een glimlach op haar smoel. Ze had eigenlijk geen broertjes of zusjes nodig gehad om dat mee te doen. Ze vond óf zelf wel iets om uit te proberen, óf andere vriendelijke pokémon die met haar wilde spelen. ''Ik ben negen jaar,'' gaf ze als antwoord op de tweede vraag. Dat was eigenlijk niet al te oud, op zo'n leeftijd begon je leven net pas. Chiara was eigenlijk zelf nog een kind, als je het anders bekeek. Op de volgende vraag dacht ze even na. Shadow kende ze pas sinds kort. Het was niet zo'n lange tijd geleden dat ze nog met de Raichu een paar gebieden had afgereisd. Wanneer had ze Shadow eigenlijk voor het eerst ontmoet? In Crystal Lake, als ze zich niet vergiste. Alhoewel, toen hadden ze nog niet echt met elkaar gesproken. Shadow was toen gekomen voor Amore, niet voor haar. Dus dat kon ze het beste achterwege laten en een meer gepast antwoord verzinnen.

''Ik heb je moeder ontmoet toen ik me inschreef voor de Manera,'' besloot ze maar te zeggen. Het klonk zo raar om Shadow moeder te noemen. Tenminste, voor haar dan. Voorheen wist ze nieteens dat de Raichu kinderen had. ''Later was ik haar weer tegengekomen en hebben we wat tijd samen doorgebracht,'' voegde ze uiteindelijk toe. Op dat moment merkte ze dat de zon opeens verdween. Nouja, het werd opeens iets donkerder. Ze keek op, en zag dat er wolken voor waren verschenen. Hè nee, ging het nu ook nog regenen? Ze hoopte van niet, maar als ze de kleur van de wolken zo zag was dat wel het geval. ''Ik geloof dat we zometeen moeten schuilen,'' sprak ze op een niet echt vrolijke toon. Nog voor ze haar zin had afgemaakt voelde ze al een druppel op haar bruine vacht. Ze had niet verwacht dat het zo snel al ging regenen. Daarbij had ze de wolken nog nieteens aan zien komen. Was ze zo afgeleid geraakt door het gesprek met Hope? Blijkbaar wel, ja. Ze zuchtte even. Als ze snel waren, konden ze het kasteel nog halen, maar dan moest ze op een heel hoog tempo gaan rennen. Quick Attack hoog. Zou ze dat volhouden?

Chiara glimlachte en begon haar vragen te beantwoorden. Ze was enigskind, wat betekende dat ze geen broertjes of zusjes had. Het was maar goed dat Chiara dat er even bij zei, wat Hope had dat woord nog niet eerder gehoord. De Eevee vervolgde haar verhaal door te vertellen dat ze 9 jaar oud was. Hope hield even haar kopje scheef. Was dat eigenlijk oud? Zelf was ze net wat ouder dan een maand en ze vond zichzelf al behoorlijk groot! Dus dan was ze over nog een maand volwassen ofzo, dus dan klonk 9 jaar echt bejaard. Maar Chiara zag er helemaal niet oud uit! Hope had geen idee of pokémons eigenlijk wel uiterlijk verouderden, dus misschien zei dat wel helemaal niets. Ze kon er maar beter niet over nadenken, haar kleine kopje kon het nog niet bevatten. ''Ik heb je moeder ontmoet toen ik me inschreef voor de Manera. Later was ik haar weer tegengekomen en hebben we wat tijd samen doorgebracht,'' Hope hield haar kopje scheef en keek Chiara vragend aan. "Wat is een Manera?" vroeg ze nieuwsgierig. Misschien was het een soort pokémon.

Hope volgde Chiara's blik en zag dat er wolken waren verschenen. ''Ik geloof dat we zometeen moeten schuilen,'' sprak de Eevee, waarna de eerste druppel al op Hope's snoet viel. Bah, ze hield niet van regen! Hope kwam overeind, waggelde naar de Eevee en klom weer op haar rug. "Regen bah!" zei Hope boos. "Stoute wolken." mopperde ze, waarna ze zich tot Chiara richtte. "Waar gaan we schuilen?" Het begon nu te miezeren en Hope keek boos naar de lucht. Ze wilde niet nat worden!

~Okee, bagger xD Maar wilde even posten (:~

"Regen bah! Stoute wolken," mopperde Hope, toen ze weer op Chiara's rug ging zitten. De Eevee moest even grinniken, alhoewel haar dat snel verging. Het ging steeds harder regenen, en ze had er een pesthekel aan als haar vacht door en door nat was. Dan plakte alles zo vast aan haar lichaam. Een rilling ging even over haar rug toen ze daar aan dacht. Liever niet. "Waar gaan we schuilen?" De Eevee trok een nadenkend gezicht. Tja. ''Als we het kasteel redden kunnen we daar schuilen, met een beetje geluk. Anders moeten we iets anders vinden,'' sprak ze uiteindelijk, en begon weer haar pas te versnellen. Ze had er niet echt het vertrouwen in dat ze het écht ging redden, aangezien het wel erg snel ging met de druppels die naar beneden vielen. Ze besloot dus maar om zich heen te kijken om te zien of ze iets anders kon vinden.

Uiteindelijk had ze een soort hol gevonden, die groot genoeg was voor hun beide om erin te passen. Ze checkte eerst of er iemand in zat, wat niet het geval leek te zijn, gelukkig. Vervolgens stapte ze naar binnen, en keek even rond. Het was ruim genoeg voor hen, klaarblijkelijk. Nu ze een plek hadden bereikt konden ze het gesprek weer voortzetten, toch? Chiara probeerde zich de vraag van Hope weer te herinneren, wat niet lang duurde. ''De Manera is de 'goede' groep hier in PokéRPG. Nouja, het is niet de enige. Er is ook nog een groep boven de Manera, maar daar hebben we het nu niet over,'' pakte ze haar verhaal weer op. ''Je moeder leidt de groep, vandaar dat ik haar heb leren kennen.'' Ze glimlachte zwakjes, terwijl ze haar bruine ogen op Hope richtte. Ze was zelf al flink nat geworden, maar de Pichu waarschijnlijk nog meer. Was ze maar een vuurpokémon, dan konden ze opwarmen op het moment. Ze zuchtte, keek toen naar buiten en zag dat het pijpestelen regende. Geweldig, ze zaten hier dus nog wel effe...

- Inspiratiedip, ofzo... -

Het begon harder te regenen en Hope kromp ineen. Ze was nog nooit nat geworden door regen. Het voelde raar, steeds een drup en dan was je nat op die plek, terwijl je verder nog droog was. Pats, weer een druppel op haar pootje en pets, nu een midden op haar hoofd. Ze had wel eens regen gezien, maar toen had ze binnen gezeten, in het kasteel. Hope liet haar oortjes wat hangen. Ze miste haar mama.. ''Als we het kasteel redden kunnen we daar schuilen, met een beetje geluk. Anders moeten we iets anders vinden,'' Sprak Chiara, waarna ze begon te lopen. Of eigenlijk was het meer rennen. Hope dook ineen en probeerde een beetje te schuilen achter Chiara’s hoofd, wat meesterlijk mislukte. De Eevee keek zoeken om zich heen, iets wat Hope meer voelde dan dat ze zag, omdat ze zo ineengedoken zat. Blijkbaar waren ze nog niet bij het kasteel en zocht Chiara een schuilplek. Dit vermoeden werd bevestigd toen haar rijdier vriendin afsloeg en de regen opeens ophield.

Hope richtte zich op en keek met haar goudkleurige ogen om zich heen. Ze waren in een soort hol, net hoog genoeg om zo samen in te passen. De Pichu liet zich van Chiara’s rug glijden en schudde haar kopje wild heen en weer, waardoor er spetters in het rond vlogen en haar oren heen en weer flapten. “Regen bah.” Mopperde ze zachtjes, terwijl ze het water een beetje van zich af probeerde te vegen. Hope ging op de grond zitten en keek naar buiten. Het regende al best hard en ze was blij dat ze nu beschut zat. Toen Chiara weer begon te praten richtte ze haar blik op de Eevee. ''De Manera is de 'goede' groep hier in PokéRPG. Nouja, het is niet de enige. Er is ook nog een groep boven de Manera, maar daar hebben we het nu niet over,'' Hope hield haar kopje scheef terwijl ze nadacht. Een goede groep? Moest je dan in een groep zitten om goed te zijn? “Ik ben ook goed!” zei Hope, haast opstandig. “Dus dan moet ik ook in die groep! Uh..” Hope fronste even. “Wat doet een ‘goede groep’ eigenlijk?” vroeg ze toen. Want tsja, wat viel er eigenlijk onder goed? En waarom was er een goede groep? Was er soms een andere groep die niet goed was? Een slechte groep? Hope wreef even met haar handje onder haar kin terwijl nadenkend naar de regen staarde. Zo veel te leren en zo weinig tijd! Ze wist namelijk niet of haar ouders haar dit ook konden of zouden vertellen, dus kon ze beter Chiara uithoren!

“Ik ben ook goed! Dus dan moet ik ook in die groep! Uh.. Wat doet een ‘goede groep’ eigenlijk?” Chiara keek zowel verbaasd als grinnikend naar de Pichu, die aan een stuk door bleef ratelen. Ze vond het wel schattig. Aan de andere kant kon ze zichzelf wel wat aandoen wat ze Hope allemaal vertelde. Misschien was er wel een rede waarom Hope niet van de Manera afwist, alhoewel haar dat sterk leek. Amore had zelf gezegd dat de Manera ook voor de kleintjes waren. De Chiave, dat was de echte goede groep. ''Een goede groep zorgt voor de orde in, in dit geval, PokéRPG,'' antwoordde Chiara uiteindelijk. ''Maar de groepen kennen ook veel gevaren, dus lijkt het me verstandig om eerst ervaring op te doen en sterker te worden,'' voegde ze toe. Zijzelf had het ook niet echt, maar ze bedoelde ermee dat Hope ouder moest worden. Het was niet verkeerd om een jonge pokémon toe te laten tot een groep, maar dat betekende ook weleens dat je moest vechten, en dat zag Chiara de Pichu niet doen. Zeker niet op zo'n jonge leeftijd.

''Het ziet ernaar uit dat het nog even blijft regenen,'' mompelde Chiara, lichtelijk geïrriteerd van het weer. Ze was ondertussen gaan liggen tegen de zijkant van het holletje. Haar bruine ogen waren naar buiten gericht. Ze was aan het staren naar de wolken, alsof ze elk moment iets verwachtte uit de grijze massa die ervoor zorgde dat water naar beneden goot. ''Je kunt dus nog even niet naar huis,'' sprak Chiara weer en richtte haar blik op de Pichu. Hopelijk was Hope niet teleurgesteld, alhoewel ze waarschijnlijk wel begreep dat Chiara niet door de regen ging rennen. Ze wilde niet dat één van hen ziek werd, alleen om zo snel mogelijk bij het kasteel te kunnen zijn, terwijl je hier ook kon schuilen. Regen mocht soms dan behoorlijk vervelend zijn, soms... Soms was het wel gezellig. Vooral als je dan dicht bij elkaar kon zitten, om elkaar warm te moeten houden. Dat deed haar denken aan haar thuis, aan haar ouders. De Eevee zuchtte. Hope zou haar moeder vast ook missen, ondanks het feit dat ze die misschien nog niet zo gek lang geleden had gezien. Ze was nog jong, dus het was begrijpelijk. Dat zou zij vast ook hebben gedaan op die leeftijd.

Chiara leek na te denken over haar antwoord, iets wat Hope irriteerde. De Pichu wiebelde ongeduldig heen en weer, maar hield haar mond gesloten totdat de Eevee antwoord gaf. ''Een goede groep zorgt voor de orde in, in dit geval, PokéRPG,'' antwoordde Chiara uiteindelijk. ''Maar de groepen kennen ook veel gevaren, dus lijkt het me verstandig om eerst ervaring op te doen en sterker te worden,'' Hope hield haar kopje een beetje schreef terwijl ze nadacht. Orde houden? Wat hield dat in? Dat ze de baas waren over de andere pokémon? Op zich paste dat wel in het totaal plaatje. Ze woonde in een kasteel en dan waren haar ouders vast een koning en koningin. Dat maakte van haar een prinses! Hope glimlachte even gelukzalig. Toen bracht ze haar gedachten weer terug naar het gesprek. Goed, om in de goede groep te kunnen moest ze dus sterker worden. Dat betekende dat ze moest trainen! Alleen wist ze helemaal niet hoe dat moest.

Haar ogen gleden naar Chiara die waarschijnlijk geen idee had dat Hope al zo diep over haar woorden nadacht. ''Het ziet ernaar uit dat het nog even blijft regenen,'' mompelde ze en Hope volgde haar blik naar buiten. De regen vormde een grijze deken voor de grot en belemmerde het zicht. Veel verder dan een meter of vier kon je niet kijken. ''Je kunt dus nog even niet naar huis,'' Chiara richte haar blik op de Pichu en Hope liet haar hoofdje een beetje hangen. Ze verlangde naar huis, ze was nog nooit zo lang weggeweest. Toch begreep ze wel dat ze nu niet konden reizen. Regen was bah. Maar goed, om terug te komen op hun gesprek. “Chiara, kan jij mij trainen?”vroeg Hope plotseling. Ze was wel erg recht door zee, maar nuances waren nog niet weggelegd voor de jonge Pichu. “Want ik wil sterker worden en bij de goede groep komen en goede dingen doen!” ratelde ze er achteraan, zodat de Eevee zou begrijpen hoe dringend het was. Was dit niet een beetje haar lotsbestemming, als dochter van Shadow en Evening, leiders van de goede groep? Gelukkig vond ze deze lotsbestemming ook nog eens leuk, dat maakte het een stuk gemakkelijker!

“Chiara, kan jij mij trainen?” De Eevee keek ietwat geschokt naar de Pichu. “Want ik wil sterker worden en bij de goede groep komen en goede dingen doen!” Oh god, wat moest ze doen? Het was waarschijnlijk haar schuld dat Hope dit nu wilde, aangezien ze voorheen nog nieteens wist over de Manera. Wat zou Shadow wel niet zeggen als ze dit te horen kreeg? En al zou ze de Pichu kunnen trainen, kon ze hoogstwaarschijnlijk alleen helpen met Quick Attack, die ze heel toevallig van Shadow geleerd kreeg. Ze was niet van het elektrisch soort, dus kon ze daar ook geen aanvallen van. Chiara beet even op haar onderlip. Zelf was ze ook nog maar een hulpeloos dier die training nodig had. Zoveel aanvallen kende ze zelf nieteens en nu vroeg een zeer jonge Pichu haar hier ter plekke of ze haar wilde trainen. Wat had ze zich nu weer op de hals gehaald...? aan de andere kant kon ze zo laten zien dat ze iets betekende voor de Manera, en de jonge leden trainen. Misschien zelfs wel de nieuwe 'leiders' mocht de rest het niet meer aankunnen of doen, wat ze eigenlijk betwijfelde.

Chiara liet een zucht ontsnappen uit haar keel, waarna ze de Pichu serieus aankeek. ''Ik ben zelf nog een pokémon die veel moet leren, en sterker moet worden, maar als Shadow het oké vind wil ik je best wat bijbrengen,'' sprak ze uiteindelijk, waardoor ze de vraag van de Pichu eindelijk had beantwoordt. Ze wilde eerst Shadows reactie hierop weten, en of het wel goed was. Dan pas zou ze proberen Hope bij te brengen wat zij al wist, of wat ze net zelf geleerd had. Misschien duurde het nog wel even om zoiets te kunnen, en misschien was ze niet de beste leermeester. Zij had zelf ook hulp nodig gehad met haar Shadow Ball, die ze uiteindelijk niet heeft gekregen. De aanval is nog steeds niet perfect, maar ze had hem eindelijk onder de knie. Ze was eigenlijk blij geweest met de Raichu's hulp voor haar Quick Attack. Als ze haar niet ontmoet had bij de rivier had ze hier nu niet gezeten. Eigenlijk had díe aanval haar leven gered vandaag, en daar was ze best trots op. En zeker om het feit dat ze er een pokémon mee geholpen heeft. De Eevee wierp nog een keer een blik naar buiten, maar merkte dat het er niet beter op werd. Het was bijna zomer, en opeens was er zo'n stortbui verschenen. Was je eindelijk blij dat de winter achter de rug was, inclusief het slechte weer had je dit weer.

- Eigenlijk meer gedachtes dan spreken, hoop dat je der iets mee kunt -

Chiara keek haar wat geschokt aan en Hope's oren zakten een stukje naar beneden. Ojee, ze wilde het vast niet. Of dacht ze dat het niet zou mogen?Maar Hope kende verder niemand anders die haar zou kunnen helpen, Chiara moest het doen! Dus zette de Pichu grote puppy ogen op en keek ze de Eevee afwachtend aan. Haar nieuwe vriendin zuchtte even en keek haar serieus aan. ''Ik ben zelf nog een pokémon die veel moet leren, en sterker moet worden, maar als Shadow het oké vind wil ik je best wat bijbrengen,'' zei Chiara. Hope sprong overeind en maakte een pirouette van plezier "Jaaaaa, dankjedankjedankje!" riep ze blij. "Mama vind het vast goed en dan kan je me alles leren wat je weet en dan word ik heel groot en sterk en dan zal ik ook voor orde zorgen." Hope's gezichtje straalde helemaal. Dit werd geweldig!

Ze probeerde wat te bedaren en ging weer op haar kont zitten, maar echt stilzitten scheen niet te lukken. Ze wiebelde heen en weer terwijl ze naar buiten keek, maar ze zag heel andere dingen. Ze zag zichzelf als grote, sterke Raichu (die ook grijs was, omdat ze nu eenmaal niet beter wist) tegenover een groep donkere, slechte pokémon. Eentje sprong naar voren, maar zij was sneller en ze sprong opzij. Ze sloeg de gemene pokémon op z'n kop en hij viel neer. Een andere pokémon kwam op haar af, maar ze deed een Donder en ook deze slechte pokémon viel op de grond. De rest leek te aarzelen, waarna ze allemaal vluchten. Hope glimlachte gelukzalig. Ja, dat zag ze zichzelf wel doen! Maar dan moest ze eerst trainen en evolueren. Ze richtte haar goudkleurige ogen op Chiara. "Chiara, hoe evolueer je eigenlijk? Zou ik het nu al kunnen?" De Pichu sprong op en keek verwachtingsvol naar haar poten in de hoop dat deze zouden veranderen, maar er leek niks te gebeuren. Teleurgesteld en boos fronste ze haar wenkbrauwen en concentreerde zich nog harder, maar er gebeurde niets. Hope sloeg haar armen over elkaar en plofte weer neer. "Het lukt niet." mompelde ze nijdig.

"Jaaaaa, dankjedankjedankje! Mama vind het vast goed en dan kan je me alles leren wat je weet en dan word ik heel groot en sterk en dan zal ik ook voor orde zorgen." Chiara glimlachte breed. Dat laatste deel wat Hope had gezegd, liet haar een beetje denken aan hoe zij er vorig jaar over dacht. Hoe graag zij wel niet bij de goede wilde horen, maar dat haar poging mislukte. En nu, een jaar later, zag ze een jonge Pichu, dochter van de leidster van die goede groep. Ze maakte er nu deel van uit. Wie had ooit gedacht dat ze haar doel eindelijk had weten te bereiken? Ze was zelfs nog verder dan ze had verwacht. Haar blik gleed naar Hope, die leek te stralen van geluk. Het liefst zou ze nu meteen naar Shadow op zoek gaan, zodat ze zou weten of het was toegestaan. Helaas zat het weer niet echt mee. Hoe lang ging het nog duren voordat deze 'storm' voorbij was. Het was niet echt een regenbui meer. Op dat moment zag ze een lichtflits verschijnen. Hè, geweldig.

"Chiara, hoe evolueer je eigenlijk? Zou ik het nu al kunnen?" De Eevee draaide zich om, en zag de poging van Hope om van vorm te kunnen veranderen. Het mislukte, maar ze gaf de moed niet op. Ze probeerde het nogmaals, totdat ze zich nijdig op de grond liet ploffen. "Het lukt niet." Chiara toverde een klein, scheef grijnsje tevoorschijn. ''Evolutie kan op de meest random momenten gebeuren,'' sprak ze, terwijl ze nadacht over wat ze erna ging zeggen. ''Of je evolueert of niet hangt ervan af. Sommige pokémon hebben een evolutie-steen nodig, andere evolueren door middel van hun kracht niveau, of het tijdstip van de dag,'' voegde ze eraan toe. ''Aangezien jij geen evolutiesteen nodig hebt, zal jij denk ik evolueren in een Pikachu door middel van trainen,'' sprak ze uiteindelijk, na even nagedacht te hebben. Hopelijk ging ze nu niet te snel voor de Pichu. Als ze een antwoord op haar vraag wilde moest ze die natuurlijk wel begrijpen.

Hope keek nukkig naar de stromende regen. Ze wilde nú evolueren! Hoe kon ze anders groot en sterk genoeg worden om voor orde te zorgen? ''Evolutie kan op de meest random momenten gebeuren,'' sprak Chiara. De Pichu bleef voor zich uit staren. ''Of je evolueert of niet hangt ervan af. Sommige pokémon hebben een evolutie-steen nodig, andere evolueren door middel van hun kracht niveau, of het tijdstip van de dag,'' Hier moest Hope even over nadenken. Dus ze kon evolueren door middel van een steen? Haar blik gleed naar een groezelige ter grote van een appel die naast haar lag. Zou ze daarmee misschien..? Nee, dat was belachelijk. Je kon vast niet met elke steen evolueren. En ze kon zich niet voorstellen dat de tijd van de dag invloed had op haar evolutie. Dus dan was het bij haar een kwestie van trainen, toch?

''Aangezien jij geen evolutiesteen nodig hebt, zal jij denk ik evolueren in een Pikachu door middel van trainen,'' bevestigde Chiara. Wauw, dat had Hope al helemaal zelf uitgedokterd! Dus nu moest ze heel veel trainen, aanvallen leren en sterker worden en dan zou ze vanzelf evolueren. Ze vond het wel jammer dat ze niet nu meteen kon evolueren in een Pikachu. Hoe zag een Pikachu er ei0egnlijk uit? Dat wist Chiara vast wel. "Hoe ziet een Pikachu eruit?" vroeg ze met een scheef koppie. Eigenlijk vroeg ze zich ook af hoe evolueren aanvoelde, of het pijn deed. Maar dat wist Chiara vast niet, aangezien ze zelf nog niet geëvolueerd was. Wacht, had de Eevee niet gezegt dat ze in meerdere dingen kon evolueren? "Hee Chiara, in wat voor soorten kan jij eigenlijk allemaal evolueren?" Hope's ogen gleden nieuwsgierig over de pokémon naast haar, alsof ze spontaan van vorm zou veranderen.

~Laatheid xD~

"Hoe ziet een Pikachu eruit?" vroeg Hope uiteindelijk, een beetje onverwacht op het moment, maar de Eevee had het kunnen verwachten van Hope. Chiara trok een bedenkelijk gezicht. Hoe kon ze dat het beste uitleggen? ''Een Pikachu is groter dan een Pichu, maar behoudt de gele kleur. Zijn staart is stukken groter, in de vorm van een bliksemschicht, en normaal gesproken zijn zijn wangetjes rood,'' begon ze, terwijl ze nog steeds nadacht. ''En de oren van een Pikachu zijn langer en dunner dan die van een Pichu,'' voegde ze er uiteindelijk aan toe, waarbij ze lichtjes glimlachte. Hopelijk had ze het goed uitgelegd voor Hope, zodat die een beter beeld kon vormen over waar ze in zou evolueren als het haar lukte. En misschien hielp dit wel bij haar keuze of ze inderdaad wel wilde evolueren.

"Hee Chiara, in wat voor soorten kan jij eigenlijk allemaal evolueren?" Hope keek haar zijdelings nieuwsgierig aan. Wauw, Hope was echt snel met vragen bedenken en stellen. Of.. Zou ze ze eruit floepen als ze ze eenmaal bedacht had? Opnieuw begon Chiara na te denken. ''Ik geloof vuur, water, gras, elektriciteit, ijs, psychisch en dark,'' sprak ze twijfelend, maar knikte toen ze het goed leek te hebben. Nu ze erover nadacht waren dat best veel keuzes. En in geen van alle had ze interesse. Nouja, misschien wel in een paar, maar het was te weinig om voor die evolutie te kiezen. De Eevee zuchtte. De meeste pokémon hadden geluk met hun evoluties. Het enige wat zij hoefde te doen was kiezen of ze wel of niet wilde evolueren, maar zij moest nog kiezen in wát ze wilde evolueren. Op dat moment zag Chiara dat de lucht wat begon op te klaren. Verderop was weer een stukje blauw zichtbaar. Dat betekende dat de regenbui niet lang meer zou duren, toch? ''Ziet ernaar uit dat je zometeen alweer naar huis kan,'' sprak ze grijnzend, maar liet haar blik niet van het afgebroken stukje tussen de wolken afgaan.

Chiara's beschrijving van een Pikachu was niet super duidelijk, maar Hope besefte zich dat het behoorlijk moeilijk was om dat goed uit te leggen. Eigenlijk kon ze niet wachten om te evolueren! Dan werd ze groter en sterker en beter en sneller en en .. Nouja, ze wilde gewoon graag evolueren. Een Pichu zijn was wel leuk, maar iedereen zou haar altijd als een kind behandelen, omdat ze zo klein was. Hope zette het van zich af en vuurde haar volgende vraag af. Chiara keek haar even zijdelings aan, de Pichu lachte verontschuldigend. Eigenlijk was ze best wel bezig een kruisverhoor af te leggen. Maar er was zoveel te vragen en te leren! Ze kon zich nu eenmaal niet inhouden.

''Ik geloof vuur, water, gras, elektriciteit, ijs, psychisch en dark,'' antwoordde ze Eevee na een korte denkpauze. Hope staarde haar met open mond aan. Zoveel?! Waarom was zij geen Eevee? Dat was zo cool! ''Ziet ernaar uit dat je zometeen alweer naar huis kan,'' grijnsde Chiara, maar Hope liet het onderwerp nog niet vallen. "Dat is zo cool, Chiara! Weet je al wat je wil worden? Word je ook een Elektrisch type? Dat zou gaaf zijn! Dan zouden we samen kunnen trainen," ratelde de kleine Pichu enthousiast. Haar ogen glommen van enthousiasme. Waar zou zij in evolueren als ze de keuze had? Daar moest ze even over nadenken..

OOC: Hehe, beetje vergeten dat dit topic bestond (a)

Hope leek haar opmerking over 'naar huis' te negeren, ze vond het evolutie-onderwerp wel wat, blijkbaar. "Dat is zo cool, Chiara! Weet je al wat je wil worden? Word je ook een Elektrisch type? Dat zou gaaf zijn! Dan zouden we samen kunnen trainen," riep ze enthousiast. Chiara glimlachte peinzend. Ze had er vaak over nagedacht, zonder echt een besluit te hebben genomen over wat ze precies wilde zijn. Uiteindelijk had ze gekozen om gewoon lekker zichzelf te blijven. Dat was voor haar de beste keus geweest. Natuurlijk kon ze nog altijd van gedachte veranderen, maar dat was voor later, niet? De Eevee richtte haar bruine ogen weer op de kleine Pichu. ''Ik heb besloten dat ik voor nu nog niet wil evolueren. Niet alleen omdat ik nog niet weet in wat, maar ook omdat ik voorlopig blij ben met mezelf,'' antwoordde ze simpelweg. Daarbij was het trouwens toch nog te vroeg om te evolueren, ze had nog genoeg training voor de boeg, niet?

''Maar dat ik niet wil evolueren, betekent niet dat we niet samen kunnen trainen. Ook al hebben we verschillende aanvallen, samen trainen gaat gemakkelijker dan in je eentje,'' legde ze toen uit. Daar was ze wel achter gekomen door Shadow. Quick Attack had ze sneller geleerd dan Shadow Ball, dus nam ze aan dat met meerdere trainen makkelijker ging. De Pichu had haar trouwens toch al gevraagd om samen te trainen, niet? Ze had alleen de grijze Raichu haar goedkeuring nodig, natuurlijk. Wie weet, misschien leerde zij ook wel wat nieuws als ze met Hope trainde. Zij wist ook niet alles, maar dat was wel meer dan logisch. Toch hield Hope niet op met vragen stellen. Niet dat ze het erg vond. Toen zij zo jong was, was ze ook best nieuwsgierig. Zij kon het alleen aan haar ouders vragen, en die waren een stuk wijzer geweest dan zij nu was. De Eevee veranderde even van positie, moe van haar huidige houding. Daarna wachtte ze weer of Hope nog vragen had, of gewoon lekker wilde kletsen. Op zijn tijd was dit ook niet erg.

- Ik ook een beetje.. Oeps.. xD -

Chiara glimlachte, alsof ze haar waterval aan woorden grappig had gevonden. ''Ik heb besloten dat ik voor nu nog niet wil evolueren. Niet alleen omdat ik nog niet weet in wat, maar ook omdat ik voorlopig blij ben met mezelf,'' zei de Eevee toen. Hope hield haar kopje vragend scheef, waarbij haar grote oren heen en weer flapten. Ze wilde niet evolueren? Maar dan werd je toch groter en sterker? Maarja, als Eevee was ze ook al heel mooi en sterk, dus misschien was het niet zo erg om een Eevee te zijn. Hope vond een Pichu zijn maar stom. Ze kon geen nuttige aanvallen, ze was overal te klein voor en niemand zou haar ooit serieus nemen als ze zo klein en schattig bleef! Toch legde Hope zich neer bij Chiara's standpunt. ''Maar dat ik niet wil evolueren, betekent niet dat we niet samen kunnen trainen,"vervolgde Chiara toen, "Ook al hebben we verschillende aanvallen, samen trainen gaat gemakkelijker dan in je eentje.'' Hier moest Hope ook even over nadenken. Eigenlijk was het wel logisch. Dan kon iemand je aanwijzingen geven en zeggen wat je fout deed. Dus knikte de Pichu. "Ja, dat is waar. Daarom wil ik ook met jou oefenen, Chiaar!" zei Hope met een brede grijns.

Er viel even een stilte. Hope richtte haar goudkleurige ogen op de regen. het water viel al minder hard naar beneden, maar je zou nog altijd doorweekt raken wanneer je je buiten waagde. Aangezien de jonge Pichu weinig zin had om ziek te worden, bleef ze nog even zitten. Haar gedachten konden nu eenmaal niet stil zitten, dus rezen er al gauw weer vragen op in haar hoofd. Ze wist dat haar mama en papa goed waren en dus ook de Chiave. Ze hielpen andere pokémon en beschermden het land. Dat had ze net van Chiara geleerd. Maar wat deed een slechte pokémon dan? "Chiara," zei ze langzaam. "Mama is goed, net als papa en wij en de Chiave. Maar wanneer ben je dan slecht? Wat doet een slechte groep eigenlijk?" Haar gezichtje stond heel wat serieuzer dan de vorige keren. Ze vond dit dan ook een heel wat serieuzer onderwerp. Want wat als ze iemand tegen kwam en die aardig vond maar die bleek dan 'slecht' te zijn? Ze moest het leren herkennen!