[Omg lame. Had per ongeluk mn eigen post verwijderd XD]
Zijn oren bewogen lichtjes, reageerden op het geluid van de vogelPokémon die waren ontwaakt en hun vroege gezang lieten horen. De Pikachu ontwaakte langzaam, opende zijn ogen moeizaam en een voor een. Hij was nooit een ochtendmens geweest. zo vroeg leken zijn oogleden als aan elkaar geplakt. De gele muis opende zijn mond wijd voor een gaap, en wierp zichzelf daarna op zijn kont. Ten eerste keek hij om zich heen, naar de plek waar hij de vorige avond ingestort was. Hij herinnerde zich eigenlijk niks meer van vorige avond, alleen het moment dat hij zich neer liet vallen en zich verwonderde over de schoonheid van de open sterrenhemel. Het was klaarhelder geweest, de lucht. Alleen de maan, de vele duizenden sterren en af en toe een klein wolkje, die door de toch vrij krachtige wind al snel weer uit zijn gezichtsveld waaide. Het was prachtig geweest. En deze ochtend was niet minder mooi. De temperatuur was een stuk hoger dan in de laatste paar maanden, zo rond de 16 tot 19 graden, zoals hij het nu voelde. Er waaide af en toe een klein briesje wind door zijn korte vacht, iets wat het nog aangenamer en frisser maakte. Het gras was weer een stuk groener dan voorheen. En hoewel de bomen hier nog kaal waren, kon je als je heel goed keek de hele kleine groene knopjes al opmerken. Het werd lente. Een gedachte die Guardian verblijdde. Hij hield totaal niet van de duisterheid en de kou die de winter met zich meebracht. Zijn vacht was goed aaneengesloten en warm, maar toch te kort om het lang goed vol te kunnen houden als het echt koud werd, laat staan als er sneeuw lag. Zodra hij nat werd verloor zijn vacht zijn isolerende kracht en moest Guardian ergens zien op te drogen voordat hij zo koud werd dat hij ziek zou worden. Over nat worden gesproken.. In dit weer zou het nog wel eens plezant kunnen zijn. Hij stond nu volledig op en zwalkte richting het water. Het water van het Regenboogmeer, het Rainbow lake, had een mooie blauwe kleur en was bovendien erg helder. Ook was het aan de randen niet te diep, waardoor je er rustig kon pootjebaden zonder te vrezen dat je per ongeluk in een diep gedeelte zou kunnen geraken. Hij schuifelde langzaam het water in, en werd meteen weer in twijfel gebracht. Koud! Het mocht dan wel warm zijn, maar het zou nog veel langer warm moeten zijn om het water wat te verwarmen. Dit voelde gewoon bijna hetzelfde als in ijswater stappen. Een bepaalde nare pijn leek diep door te dringen in zijn poten. Hij slikte even, liep nog een stukje verder, gooide met enige tegenzin wat water in zijn gezicht om echt wakker te worden, en liep toen toch in een versnelde pas het water weer uit. Daar liet hij zich neerploffen in het gras, wreef wat over zijn gezicht heen en staarde daarna naar het landschap om hem heen. Het was prachtig. Heel Inciala was prachtig. Mooier dan elk ander gebied waar hij ooit was geweest. Wat hem betreft ging hij hier nooit meer weg. Hij genoot. En genieten, dat deed hij niet vaak. Hij sloot zijn glinsterende blauwe ogen en slaakte een opgeluchte zucht. Hij hield zichzelf echter alert, want hij meende ergens een geluid op te vangen. Zou hij dan toch niet alleen zijn?
