Met grote stappen kwam Tora het moeras uit, en grijnsde even naar de Raichu achter haar. Hierna stapte ze stevig door, richting de rivieren. Zonder nog om te kijken, liep ze verder. Haar gedachten waren bij Yellow, Thunder, de rest van haar familie en.. Night. Hoe zou het met hen gaan..?
Eindelijk aangekomen, weggezakt in gedachten, liep Tora naar de rivier. Toen ze de stromende rivier hoorde, schrok ze wakker uit haar gedachten. Ze keek wat om zich heen, en liep toen naar een stuk waar het water wat rustiger was, en ondiep. Rustig stapte ze het water in, en veegde de modder van haar voeten, haar buik, etc. af. Rustig keek ze om, of de Raichu waarmee ze hierheen was gegaan ook nog kwam.

Verderop lag een klein stroompje waar Tunder bij zat. Hij staarde droevig het water in. Ayelinn had hem verlaten. Dat wíst hij gewoon! Hij zuchtte even en sloeg toen met zijn staart in het water. Hij snikte even. Zijn spiegelbeeld kronkelde. Toen hij zichzelf weer kon zien, verpestte een traan het spiegelbeeld op nieuw. Tunder keek naar Tora, zij stond aan de andere kant van de rivier.

Tora zuchtte even, maar besloot wat rond te kijken, of er ook anderen waren. Toen ze Tunder zag, grijnsde ze. Ze sprong via wat stenen die in de rivier stonden naar hem toe, en grijnsde, ''Tunder!'' Riep ze grijnzend uit. Ze wist niet echt hoe ze hem nu moest begroeten. Een vermoordende-Knuffel geven, een hand schudden.. Hoe? Ze beet zachtjes op haar lip, en keek hem grijnzend aan.

Tunder keek op en veegde snel zijn tranen weg. 'Haai Tora!' Zei hij tegen haar en zuchtte toen even. Het was over tussen hem en Ayelinn hij zat er echt mee. Nja, even gezellig doen vrolijkte hem vast op! Hij keek naar Tora. 'Enne, hoeist?' Vroeg hij toen dom.

Nu pas merkte Tora op dat hij aan het huilen was, ''Gaat het wel?'' Vroeg ze rustig. Ze legde haar hand op zijn schouder, en keek hem vragend aan, ''Met mij gaat het goed, ik wil eerder weten hoe het met jou gaat, nu..'' Zei ze rustig, ''Waarom huilde je?'' Vroeg ze na een korte stilte.

'Ayelinn, ik weet zeker dat ze me niet meer moet.' Zei hij en plofte wanhopig op zijn kont. Hij zuchtte diep. 'Tora, het is verwarrend, Ayelinn is weg nu en ik weet niet meer wat te doen.' Zei hij. Een stroomstootje kwam uit zijn wang. Hij zuchtte nogmaals diep.

''Ach, jongen toch,'' zei ze rustig tegen hem. Ze zuchtte, en keek hem aan, ''Het komt wel goed..'' Stelde ze hem gerust, en ze ging naast hem zitten, ''Hetzelfde is tussen mij en Night. Hij is er niet, en ik weet ook niet meer hoe het zit. Alleen, ik weet het te accepteren. Je moet gewoon..'' Even stopte ze, ''Er is niks meer aan te veranderen, je moet doorgaan met je leven. Ayelinn was vast niet de ware, dan. Die moet je gewoon nog vinden.''

Tunder zat in gedachte. Hij knikte maar wat. Hij dacht na over hun eerste ontmoeting, Tora en Ayelinn, Zij waren samen toen Tunder Ayelinn de voltackle ging leren, Tora? Zou zij.. Nee! Hij schudde zijn kop, Tora was de ware vast niet. Toen Tunder Tora nogmaals goed bekeek twijvelde hij toch!

Tora keek even zuchtend toe hoe hij wat dom knikte. Hij leek diep in gedachten gezonken te zijn. Toen hij ineens zijn kop schudde, en haar aan keek, hief ze haar wenkbrauwen op. ''Ehm.. Is er iets, Tunder?'' Vroeg ze rustig aan de Raichu, en ze keek hem aan.

Tunder stond op. 'Ehh nee hoor!' Zei hij tegen Tora en grijnsde even. Tunder keek naar de grond. Zou zijn gevoel er wéér naast zitten over niet? Hij zuchtte even. 'Je hebt eigenlijk wel gelijk, ik moet verder leven.' Zei hij tegen haar.

''Oke,'' zei Tora rustig, en ze keek hem aan. Ze zag dat hij ergens mee zat. Ook zij zuchtte weer, en knikte toen hij zei dat hij verder moest leven, ''Zo mag ik het horen,'' zei ze rustig, en ze gaf hem iets wat op een.. Knuffel moest lijken. Toen ze hem losliet, plofte ze neer op haar rug. Vergetend dat ze hier was gekomen met Karai, om de modder van zich af te wassen, ookal was het bij haar al helemaal weg.

Na een stilte, zuchtte ze eventjes. Ze liet zich op haar rug vallen, en keek naar boven. Ze sloot haar ogen. Haar eigen woorden galmden door haar kop, 'Je vindt de ware wel..', dat zei ze wel tegen iedereen.. Maar.. Was het waar? Zijzelf was nu al 16 jaar.. Had vroeger een lange relatie gehad met Night, buiten dit gebied, en een korte hier. Maar, hij bleek 'hem' dus niet voor haar te zijn. Wie was 'Hém' dan wel..? Even keek ze naar Tunder, en hierna weer naar de wolken. Nouja.. Veel Raichu's kende ze niet. Die Karai niet, dat was zeker. Hij was de ex van haar half-nichtje, daar zou ze nooit mee gaan. Tunder..? Nee, vast niet. Toch beet ze even op haar lip. Zij en Tunder waren bijna even oud, en ze kende hem ook al een tijdje. Toen bij de Abondoned Factories was hij bezorgd geweest, en ze mocht hem wel graag.. Weer keek ze even moeilijk. Nee, vast niet.. Maakte ze zichzelf wijs. Ze was wel een beetje rood aangelopen, maar, verder zag je niks aan haar.

Tunder liet zich ook vallen en keek naar de wolken. Hij wist niets meer te zeggen. Hij keek even naar Tora. Zij kón de ware niet zijn, maar ergens twijfelde hij. Hij was de laatste tijd vaak bij haar en ze mochten elkaar. Hij zuchtte opnieuw en keek toen naar Tora. Ze was rood geworden. 'Is er iets Tora?' Vroeg hij toen. Meschien had zij het zelde idee als hij.

''Nee..'' Mompelde ze, en ze ging snel weer zitten. ''Er is..'' Ze dacht even na, ''Niks.. Helemaal niks..'' Oke, dat gelooft hij toch niet.. Bedacht ze toen, ''Ik dacht na over wat ik zelf zeg, altijd. Dat iedereen de ware wel vindt. Maar,'' ze maakte haar zin niet af.. Hij begreep waarschijnlijk wat ze zeggen wilde.

Tunder luisterde. 'Jij be- ik bedoel jij vind de ware wel.' Zei hij en gin toen naast Tora zitten. Ze hadden het zelfde probleem. Hij zuchtte. Toen keek Tunder wat rond. Waarom had hij ooit gedacht dat Tora de ware kon zijn ze waren toch gewoon vrienden toch?

Tora luisterde naar wat hij zei, en grijnsde. Waarin zou hij zich versproken hebben? ''Jij be..?'' Grijnsde ze. Ze bekeek hem even; rond de 17/18 jaar, nét wat groter dan haar.. Nouja. Ze wendde haar blik weer af. Ze merkte niks meer van Karai.. Misschien was hij haar niet meer gevolgd, zou kunnen.. Ze dacht verder na. Tunder was aardig, maar.. Misschien zou hun vriendschap verpest worden.. Dat wilde ze niet..

Tunder grijnsde. Wat moest hij nu verzinnen. Tunder ging naast Tora zittten en zuchtte even. Wat kon je nu doen in een situatie zoals dit. Hij keek even naar zijn poten. Hij kon Tora moeilijk vol likken. Hij grijnsde even, hij zag het al voor zich, hij moest zeker weten dat Tora hém ook leuk vond!

''Weet jij al iemand?'' Besloot Tora te vragen. Het blosje op haar wangen verdween niet, maar, dat kon haar niks schelen. Ze vond hem leuk, leuk-leuk.. Grijnzend keek ze even voor zich uit. Wat zou zíj moeten doen? Nouja, zomaar het zeggen was ook.. Vaag. En, om nou zo'n beetje het duidelijk te maken met een mega-knuffel zou.. Dodelijk zijn. x]

Tunder keek naar Tora. 'Meschien weet ik al iemand, maar dan moet ik het ook nog van haar weten.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij keek naar Tora en gaf haar een uitdagende blik. xD

Tora keek hem met één opgeheven wenkbrauw aan. Oke, hij vond dus iemand leuk.. Toen ze zijn uitdagende blik zag, ging haar andere wenkbrauw ook omhoog. ''Je kijkt me eng aan..'' Zei ze vaag. Haar blosje werd nog wat erger, en ze grijnsde licht.

Toen kon Tunder het niet meer houden. Hij barstte in lachen uit en rolde over de grond. 'Tora, jij maakt altijd van die stomme opmerkingen.' Zei hij en veegde met z'n pootje de tranen weg. Hij keek naar de grond.

Toen hij in lachen uitbarstte, werden haar ogen groot. ''Ehmn.. Oke..'' Zei ze dom. Grijnzend keek ze hem aan, en snoof. Nu weet ik het zeker.. Dacht ze, en ze grijnsde nog breder. De uitdagende blik had haar aan het denken gezet.. Vond hij háár leuk, of een ander..?

Tunder grijnsde en keek weer naar Tora. Ze zou hem een totaale idioot vinden, stom! Hij keek naar zijn poten. Toen hij kleine schokjes langs het gras liet gaan. Hij keek ernaar.

Toen Tunder stopte met lachen, naar zijn poten keek, er schokjes uit zijn wangen kwamen, en hij vervolgens zijn blik daarop richtte, hief Tora haar wenkbrauwen op. Zijn plotselinge verandering had haar verbaasd. ''Is er wat?'' Vroeg ze, en ze keek hem vragend aan..

'Geen idee, ik doe dat altijd als ik wat stroom kwijt moet.' Zei hij tegen haar en zuchtte toen diep. Toen veranderde de schokjes en een enorme straal. 'Ik moest een beetje veel kwijt!' Zei hij tegen haar. Hij grijnsde.

''Oke,'' zei ze droog. ''Maar dat bedoelde ik niet. Je humeursverandering,'' zei ze toen kalm. Ze keek hem aan: Haar blik zo kalm, maar toch ook o-zo doordringend. Met één opgeheven wenkbrauw bleef ze hem aankijken, ondertussen nadenkend.