Een kleine Riolu zat in de kleermakerszit op een rots. Zijn ogen waren gesloten en zijn zwarte flaporen zweefde op horizontale hoogte naast zijn kop. Zijn ademhaling ging op een regelmatig tempo heel rustig. Adem in.... Adem uit... Adem in.... Adem uit en zo ging dat de hele tijd door. Af en toe kwam er een blauwe gloed die om zijn lijfje straalde maar verdween na een paar seconden weer. De tijd ging voorbij, de meeste pokemon die eerst heel raar naar de Riolu hadden gekeken en zich hadden afgevraagd waar hij mee bezig was lette nu niet eens meer op hem en deden hun ding. Het ging van ochtend naar middag en nog steed zat Riolu op de rots. Bewegingloos, het enige waar je aan zag dat hij nog leefde was aan zijn ademhaling, zijn zwarte flaporen en de blauwe gloed die af en toe verscheen. Riolu zat in een heel andere demensie, hij betrad zijn Aura. Riolu moest het diepste van zijn aura bereiken, zo kwam er een enorme kracht los, een kracht die alleen Riolu en Lucario kunnen beheersen. Met deze kracht had Riolu dan de power om Aureon te betreden, dan kon hij naar zijn ouders op zoek gaan, de koning en koningin van Aureon. Maar hoe hij ook zijn best deed het lukte niet...

Aleera had een poosje naar Riolu gekeken hoe zij achterbaks zich een beetje uitsloofde op een rots.
Ze keek met een brede grijns toe en bedacht hoe het maar niet lukte met haar blauwe gloed.
Lachend liep ze naar Riolu toe en bekeek haar van top tot teen.
''Weet je hoe belachelijk je eruit ziet als je zo dom kijkt.'' zei ze en ze trok haar bovenlip op om haar mooie, lange en scherpe tanden te showen.
''Je zou andere pokémon niet beter aan het lachen krijgen. Wat doe je hier eigenlijk? De pokémon willen rust, en hoeven niet zo nodig verblind te worden van jou blauwe gloed die best wel lijkt op een kapotte lamp.''
En ze imiteerde een lamp na die de hele tijd flikkerde en het tot slot niet meer deed.

(Riolu is een mannetje XD)

Riolu ving een geluid op van een stem maar negeerde het, wel kwam er een kwade frons in zijn geizcht. Wat wist die domme pokemon er nou van? Toen ze begon over die lamp en hij merkte dat ze hem niet met rust zou laten opende hij zijn ogen. 'ach hou je mond' zei hij mompelend, bijna onhoorbaar. Zijn flaporen gingen weer naar beneden hangen en de blauwe gloed verdween. Riolu stond op en sprong van de rots af, hij keek de pokemon die een Poochyena bleek te zijn onderzoekend aan. Hij had haar eerder gezien maar waar? 'ken ik jou?' vroeg hij zacht, zijn rode ogen weken niet van de Poochyena af.

''Ach, hou je mond?'' zei ze schaterend van het lachen. ''Kan je niks beters verzinnen, jij kleine modderpokémon.''
zei ze nog steeds met een grote grijns.
''En waar zou je mij van kennen dan? Zeker stoer doen dat je mij kent hmm? Ach dat zou ik ook zeggen als ik niks beters te doen had dan een beetje met een lamp spelen.'' zei Aleera zelfverzekerd en charmant.
''Ja, je kent mij inderdaad. Dat heb je goed onthouden domkop.'' ze liep naar Riolu toe en klopte op zijn kop.
''Goh, het is nog hol ook. Ik had ook niks beters verwacht van een leegkop als jou.''
Aleera liep rondjes om Riolu heen om haar beter te onderzoeken.
''Ja, je kent mij. Ken je de nacht nog van de volle maan en De Duistere Vergadering? Dat moet je je wel herinneren.. tenzij je écht heel dom bent.
Trouwens.. het valt me op dat jij nog heelhuids daar weg bent gekomen, geen enkele verdwaalde pokémon is ooit nog teruggekomen aangezien ze allemaal te dom waren om naar het meer te lopen, wat dus geen goed idee was.'' en ze stond stil voor de snoet van Riolu.

Riolu luisterde naar de poochyena en hij werd steeds kwader, wie dacht deze pokemon wel niet dat ze was? Toen ze op zijn hoofd klopte wou hij haar bijna aanvallen maar Riolu hield zich in, aanvallen was nu wel het domste wat hij kon doen aangezien de poochyena waarschijnlijk een gevecht wou... Althans dat dacht hij omdat ze zo praatte. De poochyena wist nog waar hij haar van kende, hij had haar dus toch al eens eerder gezien, in het donkere bos.. wat was haar naam ook al weer? Toen schoot het Riolu te binnen, Aleera... Hij hoorde haar opmerking over het heelhuids terugkomen 'misschien ben ik toch niet zo dom als jij denkt' zei hij met een beetje een gemene grijns op zijn gezicht.

''Hoezo dat?'' zei ze ondeugend maar een klein tikje verbaasd. ''Nee, misschien ben jij toch niet zo dom als ik dacht. Misschien ben je juist nog dommer dan ik dacht. Ik bedoel, je grijnst om niets.''
En ze sloeg haar klauwen uit. ''Ik heb al jaren geen vrienden meer gehad.'' begon ze over een ander onderwerp.
''Niet dat dat iets uitmaakt. Maar ik heb nog nadat m'n baas me heeft vrijgelaten hier nog geen enkele vriend gehad. Behalve Wooshie dan. Maar dat is gewoon een stuk schroot. Ze laat zich overhalen voor dingen die ze niet eens hoeft te doen. Ze is mijn partner geweest, voor heel eventjes dan. Wooshie is veel té aardig voor mij.
Ik behoor tenslotte tot de duistere kant.'' zei ze tevreden en liet haar kopje zachtjes hangen maar wel met een grijns op haar gezicht.
''Je had haar gezicht moeten zien toen ik zei dat ik d'r partner niet meer wou zijn. ZE HUILDE!
Dat kan je toch niet menen, ik wist dat ze zielig was.. Maar zo erg?'' en ze begon te lachen maar dan niet van vreugde maar een duistere gemene lach kwam er uit haar bek.

Riolu wou het negeren maar de woorden van Aleera drongen toch zijn oren binnen, zijn vuist begon te trillen van woede. Aleera mocht hem dan misschien uitschelden, dat negeerde hij toch wel, maar als ze over zijn vrienden begon werd hij pas echt kwaad. 'niemand beledigt mijn vrienden!' riep hij kwaad en creeërde een Aura Sphere die hij afvuurde maar niet op haar richte, het was gewoon een waarschuwing. Op dat moment gebeurde er iets raars, Riolu ging zonder dat hij het zelf wilde in zijn Aura status. Zijn zwarte flaporen begonnen weer te zweven en de blauwe gloed verscheen weer om zijn lijfje die dit keer niet meer weg vaagde. Maar er was iets anders... Riolu's ogen bleven dit keer open en veranderde van kleur! Ze werden helderblauw en als je goed in zijn ogen keek zag je iets wat geen pokemon waarschijnlijk ooit had gezien, zijn aura. Riolu voelde dat hij niet meer de controle had over zijn eigen lichaam hij kon alleen nog maar voelen en zien wat er ging gebeuren. Riolu of beter gezegd zijn lichaam, vuurde een tweede Aura sphere af. Maar deze wat dit keer vele male groter, eentje die Riolu nog nooit met zoveel kracht had kunnen maken. Hij vuurde hem af richting Aleera. Met een enorme snelheid ging de Aura sphere op Aleera af en op dat moment raakte Riolu weer uit zijn 'trance'. 'Nee!' riep Riolu verschrikt, als deze Aura Sphere Aleera zou raken zou het fataal zijn voor haar, of beter gezegd hij zou haar vermoorde... Riolu begreep het niet, wat was er zojuist gebeurt? Was dit die innerste Aura waar Wooshie het over had gehad? Was dit die enorme kracht? Maar waarom kon Riolu het dan niet beheersen?

Aleera zag wat er gebeurde met Riolu en ze schrok. Ze wist dat dit ging gebeuren maar niet hoe.
Plotseling kreeg ze een Aura Sphere op haar afgestuurd en ze had geen tijd om weg te rennen.
Aleera was geraakt en ze viel gewond neer op de grond.
''Zo, dus het is je gelukt.'' zei ze met de stem die ze nog had, ookal fluisterde ze bijna.
''Ik weet hoe je je aura moet bereiken en dat heb je zojuist gedaan. Het was express om je boos te maken, ookal doe ik dat wel vaker. Maar ik moest je echt boos krijgen. En ik weet dat je voor je vrienden opkomt, dat doet natuurlijk iedereen. Het was natuurlijk niet de bedoeling om Wooshie zo uit te buiten maar het moest even.
Sorry daarvoor.''
En ze sloot met een kleine gebroken glimlach haar ogen. ''Vaarwel Riolu, het was een eer om je te helpen. Ik hoop dat ik op deze manier bij m'n baas terecht kan.''

Riolu keek geschrokken naar de poochyena die de Aura sphere volop tegen zich aankreeg en gewond op de grond viel. Hij hoorde wat ze zei en zijn woede werd vervangen door angst en verdriet. 'Nee!' riep hij nog eens en rende naar Aleera toe 'niet dood gaan, alsjeblieft, niet door mijn schuld'. Tranen bigelden over zijn wangetjes, dit had hij echt niet gewild, waarom moest dit zo gaan? Waarom had hij geen controle over zijn aura? Riolu knielde bij Aleer neer op de grond en aaide haar pels, gewoon om haar gerust te stellen 'luister, ik zorg ervoor dat je beter wordt, hoor je me? alsjeblieft Aleera, ga niet dood!' . Zijn hele lijfje trilde van angst en de tranen die van zijn wangen vielen maakte natte kuiltjes in de grond.

Aleera voelde hoe erg de pijn was en hoe Riolu naar haar toe stormde.
Ze hoorde de lieve woordjes die Riolu zei en ze wou woorden uitbrengen.. zinnen.. maar het lukte niet.
Hoe erg het ook was, ze voelde de pijn steeds heviger worden en het witte licht stond al aan haar kant.
Des te heviger de pijn des te meer ze kreunde van pijn.
Haar bloed kookte en het snakte naar vrijheid zodat het vrij kon stromen.
Ze probeerde te praten maar het lukte niet goed maar op een of andere manier kon ze wel iets uitspreken.
''A..a...astjeblie..f..f..t....v..v...ermo..ohoo..ord..me..'' fluisterde ze met al haar kracht in Riolu's oren.

Riolu keek met waterige ogen naar Aleera die daar gewond op de grond lag. Hij moest haar helpen! Aleera zei iets wat veel moeite voor haar koste en het klonk als 'vermoord me'. Een schok ging door het kleine lijfje van Riolu, nee dat nooi! 'ik ga je niet vermoorden Aleera, ik ga je beter maken, ga alsjeblieft niet dood...' Riolu stond op en keek in het rond 'ik ben zo terug' fluisterde hij zacht. Riolu liep naar een laaghangende boom en plukte er zoveel mogelijk de balderen vanaf waar hij bij kon. Toen liep hij weer terug naar Aleera en legde de bladeren, bij de dichtsbijzijnde boom, in een soort bedje. Hij knielde hij weer naast Aleera en duwde hij zo voorzichtig mogelijk zijn handjes onder haar lichaampje. Hij tilde de Poochyena op zijn rug en liep stapje voor stapje naar de boom toe. Hij probeerde haar zo min mogelijk pijn te doen, wat moeilijk ging met al die wonden. Bij de boom aangekomen legde hij Aleera in het zachte bedje van bladeren die hij zojuist had gemaakt. Tegen de tijd dat hij klaar was hijgde hij van inspanning. Zijn blauwe handje ging weer over haar vacht 'zo, zie je wel, Aleera, alles komt goed' Hij bleef tegen haar praten in de hoop dat ze zo bij hem bleef. Ondertussen schoten de gedachtes door zijn koppie, hij moest nu iets bedenken om Aleera weer beter te krijgen...

Aleera voelde hoe Riolu zachtjes en hulpvol voor haar zorgde. Maar het hoefde voor haar niet.
Riolu kon haar niet helpen, in geen enkele mogelijkheid.
Ze zou naar de hel gaan, maar wel met een goed gevoel dat ze nog iemand geholpen heeft in haar leven.
Ookal zou ze op haar kop krijgen daar.
Het zachte bedje wat Riolu voor haar had gemaakt was goddelijk en zacht.
Ze kon zich er wel in begraven, zo goed voelde het voor haar ondanks de pijn die nog steeds gloeide.

Een oran berry! Dat was het, hij moest snel een oran berry vinden, en wat koud water... Riolu stond weer op en zei tegen Aleera dat hij even weg ging. Zoekend keek hij om zich heen, en al snel spotte hij een beekje dat zich een weg door het mos baande. Maar hoe moest hij het water naar Aleera krijgen? Gelukkig spotte hij een zuringblad, die waren niet alleen bekend om hun genezing ook waren ze heel groot en kon hij er makkelijk wat water in vervoeren. Riolu plukte een blad en liep er mee naar het kleine beekje. Hij dompelde het blad eventjes in het water en liep daarna weer terug naar Aleera. Nadat hij Aleera wat te drinken had gegeven legde hij het blad op haar koppie. Nu moest hij een oran berry vinden, dat knapte ze vast ook wat van op. Maar waar kon hij er één vinden? Er was maar één manier om daar achter te komen en ondanks Riolu het nu best wel eng vond vanwege de gebeurtenis van net, moest hij toch in zijn aura status. Riolu sloot zijn ogen en zocht via zijn aura de omgeving af, hij voelde Aleera, de bomen, het water, en na een tijdje zoeken ving hij een oran berry boom op. Riolu opende zijn ogen weer, de boom was een eindje verderop maar in zijn snelle aanval was hij er binnen een paar seconden. Hij begon te rennen en ging over tot een snelle aanval.Riolu vond de boom snel, aangezien er grote blauwe bessen in hingen en hij hem al had gevonden met zijn aura. Hij plukte 3 oran berry's en rende weer terug naar Aleera. 'Hier Aleera, eet dit, hier zul je je beter van voelen' zei hij zacht terwijl hij de oran berry voor haar hield.

Aleera bewonderde Riolu om wat ze deed voor maar een kleine zielige kwaadaardige poochyena die het niet eens waard was om geholpen te worden aangezien ze toch alleen maar vervelend deed tegen andere pokémon.
Ze dronk het blad leeg en even later kwam Riolu aan met een paar bessen.
Heel voorzichtig probeerde ze pijnloos de bessen op te eten uit Riolu's pootje.
Ze voelde zich al een stuk beter en wou proberen op te staan maar daarvoor was ze nog te zwak, ookal wist ze dat niet.
Het ene pootje na het andere zette ze neer.
Toen ze eindelijk op vier poten stond wou ze proberen te lopen maar viel toen gelijk weer neer op het zachte bedje.

Tot zijn opluchting merkte Riolu dat Aleera al wat opknapte. Hij zag dat ze viel toen ze probeerde op te staan en voorzichtig pakte hij haar vast. 'Aleera, doe nou rustig aan, probeer niet meteen op te staan, je lichaam heeft veel rust nodig' zei hij tegen haar 'Ik blijf hier, net zolang totdat je beter bent'. Vastbesloten ging Riolu bij haar zitten, hij had een enorme steek in zijn borst, hij voelde zich zo schuldig...
Langzaam zakte de zon steeds meer naar beneden, het werd avond en vele pokemon zochten hun warme grot,nest of hol op om zich klaar te maken voor de nacht. Nog steeds zat Riolu bij Aleera, af en toe liep hij met het blad naar het beekje om het weer nat te maken en Aleera te voorzien van water en soms legde hij de bladeren goed zodat haar bedje zo comfortabel mogelijk bleef. Riolu's zwart poten voelde zwaar aan, hij was dan ook al de hele middag bezig. Maar Riolu wou over Aleera te blijven waken, hij moest haar beschermen als er een gemene wilde pokemon kwam. Ze was nu een makkelijke prooi dus Riolu was vastbesloten wakker te blijven. Het was notabene zijn schuld...

Aleera zag hoeveel moeite Riolu deed voor haar maar ze vond dat hij ook rust nodig had.
''Riolu, ga astjeblieft slapen.'' zei ze weer normaal, ze had haar stem teruggekregen vanwege die oran berry's.
''Het is al nacht en jou ogen worden ook zo zwaar. Je hebt je nachtrust nodig. Het wordt morgen weer een drukke dag.'' zei ze met een vertrouwelijke glimlach.
Ze kreeg het best wel koud maar ze liet het niet merken. Duistere pokémon moeten tenslotte tegen de kou kunnen.

[Niet zo'n lange post, sorry.]

Riolu hoorde de stem van Aleera en keek op 'nee, maak je maar niet druk over mij' zei hij terwijl er een glimach op zijn snoet verscheen. Omdat Riolu met zijn aura ook gevoelens van andere kan voelen, merkte hij dat Aleera het koud had. Dat was dan ook niet zo gek, haar lichaam stopte al haar energie in het hele van haar wonden en het aansterken, dus had het geen energie meer over om haar warm te maken. Riolu plukte nog wat bladeren en legde die over haar heen. Daarna bergde hij wat takken bij elkaar en legde hij die bij elkaar op een stapeltje wat verderop van Aleera vandaan. Omdat Riolu geen vuursoort is moest hij de natuur gebruiken om vuur te maken. Riolu pakte twee vuurstenen die hij had gevonden en ketste die tegen elkaar aan, op het stapel hout had hij droog gras neergelegd en na een paar vermoeiende pogingen met de vuurstenen kreeg hij het vuur wakker. Hij ging bij Aleera zitten en glimlachde terwijl hij naar het vuur staarde dat hun beide zou verwarmen.

Ze zag hoe het vuur aanging en voelde zich ook een beetje schuldig.
Ze had Riolu niet moeten lastigvallen en nu heeft hij een grote last van mij.
''Het spijt me voor deze overlast.'' en ze wist dat Riolu haar gevoelens zou weten.
''Je hoeft echt niet voor mij op te blijven, je oogleden worden al zwaarder en je moet je niet zo druk maken over mij ik ben tenslotte maar een kleine domme pokémon die ruzie zoekt.''
Het bloed bonkte door haar hele lichaam aangezien het al bezig was met het helen van haar huid.

Riolu pikte het geluid van Aleera's stem op en wende zijn blik naar haar. Zij voelde zich dus ook schuldig.. 'Aleera, geloof me, je bent geen overlast, ik ben je juist dankbaar dat je me wou helpen met mijn aura, het is alleen door mijn schuld mis gegaan..' zei Riolu eerlijk 'en je bent geen kleine domme pokemon, je bent juist een hele lieve pokemon, een vriend...' Riolu probeerde een glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen. De zon was nu echt helemaal verdwenen en de maan had haar plaats al ingenomen samen met de sterren. Het vuur zorgde voor een oranje gloed bij het 'onderkomen' van Riolu en Aleera en ook voor een aangename warmte. Even liet Riolu zijn blik op de maan vallen maar wende die al gauw weer naar Aleera. Tot zijn opluchting had ze het gered en was ze nu bezig met genezen. Riolu had zich geen raad geweten als ze wel was gestorven. Maar gelukkig was dat niet gebeurt.

Ze probeerde zich om te draaien in het bedje en keek naar de prachtige sterren en de maan.
''Hoe mooi het toch altijd elke avond is. De maan doet me denken aan mijn baas.. en de sterren zijn haar volgelingen..'' en ze gniffelde.
''Oeps.. zei ik dat hardop?'' vroeg ze en ze schaamde zich zodat je zag dat er een rood blosje op haar wangetjes stond.
''Sorry.. ik vind de maan altijd het beste middel om tot rust te komen.'' fluisterde ze bijna en haar oogleden werden zwaarder en zwaarder.
Ze viel in slaap zonder dat ze het wist.

Riolu dacht na over wat Aleera zei, de maan zien als haar baas... Riolu begreep niet wat Aleera daarmee bedoelde, vond ze haar baas dan aardig? Riolu had nare ervaringen met mensen en al helemaal met zijn baas, maar misschien was dat met Aleera anders.. Riolu wou dit vragen maar merkte dat ze al in slaap was gevallen. Hij glimlachte, mooi haar lichaam kwam in ieder geval goed tot rust. Riolu keek weer naar het vuur en voelde hoe zijn oogleden steeds zwaarder werden en na een tijdje viel hij ook in een lichte slaap. Maar Riolu bleef alert, bij elk verdacht geluidje werd hij wakker om over Aleera te waken.

Aleera hoorde af en toe door haar dromen heen hoe Riolu wakker werd, ze hoorde tenslotte geen geluid.. maar ze voelde het hoe Riolu over haar waakte.
Het voelde goed om eens een keer veilig te zijn en niet aangevallen te worden.
Na een lange tijd voelde ze niet meer dat Riolu wakker werd en had ze een lange droom.
Ze droomde over haar baas die haar behandeldde als oud vuil maar Aleera aanbidde haar toch.. vrijwillig.
Ookal is ze klein en achterbaks.. ze voelde liefde voor haar baas, daarom voelde ze ook liefde voor de maan, omdat die met haar baas te maken heeft.
Ze zag voorzich hoe haar baas haar toch af en toe een knuffel gaf, maar soms toch wel is martelde omdat haar baas d'r dag niet had.
Maar ze voelde zich daar ook veilig, even veilig als hoe ze nu bij Riolu ligt.
Haar baas had opzich wel vaker haar dag niet maar ze voelde hoe het was om op verschillende plekken gebrandmerkt was met een duister teken.
Toen ze voorzich zag hoe haar baas weer met een bloedhete ijzerstok aankwam schrok ze paniekerig wakker.
Aleera hoopte dat Riolu niet wakker was geworden maar van de schrik kon ze zelf niet meer slapen.
Ze zag hoe de maan glinsterde in het maanlicht en ze stond rustig op, ookal bonkte haar lichaam er nog flink op los.
Rustig liep ze een beetje een eind van Riolu af en liep naar een andere boom waar een paar trossen bessen aan hingen.
Langzaam en pijnvol at ze het op en voelde de heerlijke smaak van pitloze bessen in haar mond.
Wat had ze die smaak toch een lange tijd niet meer geproefd en ze liet zich meegaan met de smaak.
''Hmm..'' zei ze zacht en liefdevol.
Toen bedacht ze zich dat Riolu nog sliep en keek snel om, ze hoopte dat hij niet wakker was geworden en liep stilletjes terug naar haar zachte bedje.
Rustig maar zeker plofte ze neer en keek met een liefdevolle glimlach naar Riolu.

Eventjes was Riolu helemaal ingedut, ook hij droomde, maar hij begreep de droom niet.
Het was zwart om hem heen op een blauwe gloed in de verte na. Riolu wou erheen rennen maar een hand hield hem tegen, hij draaide zich om en zag tot zijn schrik dat de hand veranderde in een enorme klauw. Riolu schrok en rende achteruit waardoor hij in een gat viel. Hij voelde het nare gevoel in zijn buik dat je hebt als je valt, en deze diepte leek oneindig te duren. Tijdens het vallen keken rode ogen hem aan en hij hoorde een stem die door zijn hoofd sneed. Hij begreep niet wat de stem zie en Riolu kneep zijn ogen dicht om zich klaar te maken voor de smak die hij zou maken wanneer hij op de grond zou belanden..
Riolu werd wakker en keek eventjes verward om zich heen, het was maar een droom, gewoon een rare droom. Hij wende zijn blik naar Aleera die achter hem lag, ze had haar ogen gesloten maar Riolu voelde dat ze wakker was. 'Aleera?' fluisterde hij, hij wilde weten of het al beter met haar ging.

Aleera hoorde dat Riolu tegen haar praatte en ze deed haar oogjes open.
''Ja Riolu? Wat is er?'' zei ze zacht maar lief.
''Heb jij ook al nare dromen? Ik weet niet wat het is vannacht maar het is geen leuke nacht. Misschien komt het door mijn wonden.'' en ze keek naar de wond op haar buik die ze half zag aangezien ze op haar zij lag.
''Het ziet er al beter uit..'' zei ze rustig terwijl ze nog steeds naar de wonden keek.

'ach.. ik had gewoon een rare droom, waar ging die van jou over?' vroeg hij nieuwschierig terwijl haar naar haar wonden keek. Tot zijn opluchting zagen ze er inderdaad al wat beter uit. Riolu wende even zijn blik op de omgeving, het vuur was gefdoofd en had nog rood gloeiende as achter gelaten. Riolu merkte dat de grond iets was omgewoeld, hier en daar waren wat kleine voetsporen in de grond gedrukt en verderop bij een bessenstruik zag je dat er van was gegeten. 'heb je gelopen?' vroeg Riolu aan Aleera die de voetsporen herkende.