(Moonwalker, je hoeft echt niet je naam 20x te herhalen in je antwoord. Je mag heus wel hij, hem of een lidwoord gebruiken hoor Want ik gebruik ook niet in elke zin de naam Aleera, dat klinkt namelijk zo.. saai.)

Aleera zag Moonwalker vertrekken en keek Riolu een beetje vaag aan. ''Wat heeft die hier nou weer te zoeken.'' zei ze met een kort zuchtje. ''Ik begrijp hem opzich wel, maar wat is geld? Ik heb m'n ex-baasje wel is horen praten over geld onderhandelen maar dat was ook niet veel. En wat doet geld hier in de pokéRPG?'' zei ze allemaal zo snel dat het Riolu het allemaal een beetje te veel werd. ''Sorry'' en ze kreeg een klein blosje op d'r wangetjes. ''En wat moeten we allemaal met 17 appels? Ik kan heus wel proberen zelf te lopen voor een appel.''

Riolu wende zijn blik weer naar Aleera en knikte begrijpend. Zelf snapte hij de Lucario zijn bedoeling met de appels ook niet echt. 'Laat ze maar liggen, ik zie dat andere pokemon er van profiteren maar ik heb ze niet nodig' zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Als hij een appel wou zou hij ze zelf wel kunnen halen, daar had hij echt geen hulp voor nodig. Riolu zuchte, en begon weer naar de hemel te staren. Hij dacht na over wat Moonwalker had gezegd bijna iedere vechtpokemon weet iets over jou dat zinnetje spookte de hele tijd door zijn hoofd.

Aleera keek rustig rond en zag allerlei vlieg en gras pokémon de appels pakken en opeten. De pokémon genoten er van, maar Riolu en Aleera konden zelf wel wat eten halen, als het nodig was. Geen pokémon hoefde het voor ze te halen, ookal waren ze nog zo zwak. Ze konden heus wel voor hun eigen zaakjes zorgen.
Aleera zag een Pidgeotto van de appel eten waar een kleine worm in zat. De Pidgeotto genoot ervan hoe de worm om genade smeekte. Maar Aleera hoefde er niet aan te denken om wormen te eten. Ze moest al kokhalzen bij de gedachte die ze had. Regelmatig kwam er een zuchtje wind die ook een schel geluid maakte. Het deed niet veel goeds aan haar oren, maar het kon haar niks schelen. Het was lekker rustig in 't gebied waar de twee pokémon lagen en niemand stoorde hun, op de Lucario na dan. Allerlei pokémon waren rustig aan het slapen of genieten van de dag waarvan er weinig goeds van over was, De twee pokémon waren al die tijd, nadat de Lucario langs was geweest, dood stil geweest. Ze hadden geen woord tegen elkaar gezegt.

Vele pokemon genoten van de appels en Riolu keek ernaar. Het zag er allemaal zo vredig uit...
Maar Riolu wist dat dat niet de werkelijkheid was, integendeel, pokeRPG werd bedreig door stropers en trainers en dan had je ook altijd nog je eigen problemen. Riolu slaakte een diepe zucht, maar je had altijd nog je vrienden en goede herinneringen die je zouden steunen. Een phanpy kwam aansjokken en pakte met haar kleine slurfje een appel. Vrolijk stopte ze de gehele appel in haar mond en at ze hem in één keer op. Nadat ze dit had gedaan ging ze opzoek naar de volgende. Riolu moest grinniken om de pokemon maar liet haar verder met rust. Hij wende zijn blik naar Aleera die zo te zien ook genoot van de rust. Wel zag ze er niet zo heel goed uit, haar gehechte wond moest nodig vervangen worden. 'Aleera?' vroeg hij zachtjes na een eindelose stilte 'heb je veel last van die wond?' hij wou niet dat ze pijn had, niet na alles wat ze voor hem had gedaan.

Riolu begon zachtjes tegen Aleera te praten. ''Aleera, heb je veel last van die wond?'' zei Riolu. ''Ja, eigenlijk best wel..'' zei Aleera rustig, in de hoop dat Riolu gewoon lekker bleef liggen. Ze wou niet dat Riolu misschien flauwviel omdat hij nog zo zwak was. ''Astjeblieft, je hoeft echt niet voor mij spullen te zoeken hoor. Blijf gewoon liggen, straks val je nog flauw of breek je iets. En ik wil ook niet dat je je zorgen om mij maakt. Begrepen?!'' zei ze met een klein glimlachje en niet te streng. Ze probeerde boos te klinken, maar dat lukte nou eenmaal niet omdat ze verging van de akelige pijn.

(Sorry da'k laat antwoord, m'n pa had ff internet stekker eruit getrokken o.O)

(geeft toch niet )

Riolu luisterde naar Aleera maar was te koppig om te gehoorzamen.Bovendien voelde hij zich al een stuk beter dankzij de goede zorg van haar. Nu was het tijd om haar te helpen. Voorzichtig stond Riolu op en probeerde niet de pijn die hij had te laten blijken. Even keek hij om zich heen, Riolu wist niet of het slim was de wond nog een keer te hechten aangezien het al behoorlijk ontstoken was. Toen verscheen er plots een pokemon die hem uitstekend kon helpen. Een chimeco kwam tevoorschijn en profiteerde van de gevallen appels. Ze had Riolu nog niet opgemerkt en ze keek dan ook verbaasd op wanneer deze naar haar toe kwam gestrompeld. Riolu wist dat Chimeco's wonden konden genezen met hun speciale gave: Heal bell. Voor hem was het niet gunstig aangezien zijn wonden op dit moment geestelijk waren, een ziekte kon Chimeco niet genezen. Maar voor Aleera kwam dit goed uit, zij was degene met de meeste wonden. 'Chimeco, wil je alsjeblieft mijn vriendin helpen? Ze heeft een grote wond en jij bent de enige die haar ervan kan ondoen.' De chimeco keek hem even vragend aan maar zodra ze de poochyena in de het oog kreeg leek er een uitdrukking van medelijden op haar gezicht te verschijnen. Ze knikte naar Riolu en tot zijn opluchting vloog ze richting Aleera. Riolu strompelde achter haar aan en een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht 'geen zorgen Aeera, deze chimeco kan je helpen' zei hij zacht tegen haar.

Aleera was nog niet zo lang in de RPG wereld dus kende ze nog bijna geen enkele pokémon. Ze had in totaal twee vrienden en dat waren Wooshie en Riolu. De rest van de pokémon die Aleera kenden waren alleen maar bang voor haar, of vonden haar te egoïstisch. Toen ze de Chimecho zag aankomen werd ze zenuwachtig en wist ze niet wat hij/zij zou doen. Wanneer Riolu die zachtje woordjes sprak werd Aleera wat rustiger en wist ze dat de pokémon geen kwaad wou doen. Als dat wel zo was, was ze er geweest want Riolu kon weinig doen en Aleera kon bijna niet bewegen want anders zou ze misschien wel een bloed uitstorting krijgen en dan was ze zo dood. ''H.. h.. hallo..'' zei ze nerveus..

Riolu keek naar de Chimeco die boven Aleera ging zweven. Ze schudde wat met haar lange staart en ze liet een mooi gezang in de vorm van een belgeluidje horen. Gekleurde lichtkringen kwamen van haar bel af en sloten zich weer om Aleera. Riolu keek er verwonderd naar en zag hoe de wonden van Aleera langzaam geneezden.Nadat de Chimeco klaar was verscheen er een glimlach op haar snoet. 'Bedankt' zei Riolu tegen haar waarop de Chimeco antwoorde; 'Graag gedaan!'. Ze vloog terug naar de appels en ging weer verder met haar avonmaal. Riolu wende zijn blik naar die van Aleera 'hoe voel je je nu?' vroeg hij met een lichte toon van bezorgdheid in zijn stem. De wonden waren groot en deels verdwenen, het enige wat je nog kon zien waren littekens, maar die kon de Chimeco niet genezen. Ook de wond die gehecht was, was nu vervangen door een groot litteken. Het zag er allemaal goed uit en Riolu hoopt dat Aleera zich ook zo voelde.

(Even een kort berichtje omdat ik huiswerk moet maken, tot vanmiddag ofzo. Als jij er dan nog bent, en anders post ik wel gewoon )

Aleera ontspande zich en liet het allemaal maar gebeuren. Ze had geen idee wat haar te wachten stond en ging gewoon rustig en ontspant liggen. Heel lichtjes voelde ze dat haar worden geheald werden.

(oke )

Riolu ging naast Aleera zitten en liet een diepe zucht horen. Het was niet fijn om ziek te zijn maar gelukkig voelde hij zich al iets beter. Dankzij Aleera was de misselijkheid en de meeste hoofdpijn wel verdwenen. Wel had hij nog steeds een heel raar gevoel in zijn lichaam. Het voelde niet echt als een ziekte. Riolu wist bijna zeker dat dit zijn aura was die een flinke klap had gekregen vanwege de 'trance'. Hij sloot even zijn ogen en liet alles maar een beetje over zich heen komen.

(We zitten al een paar posts beetje dood te doen, weetje xD Weetje.. best wel kut o.o Want ik had fucking lang verhaal geschreven in m'n map, en nu moet ik dat gaan wissen omdat een Chimecho nu aan het healen is xD Terwijl ik in m'n map had geschreven dat Zuster Joy me hielp. Maar ik pas 't wel aan ;D)

De Chimecho was nog steeds bezig met de wonden te healen. Het duurde ook een tijdje voordat een wond weer bij elkaar was geschraapt. Aleera voelde de energie weer terug in haar lichaam komen. Bij het prikkelende zachte kietelende gevoel ontblootte ze haar tanden om te laten zien dat ze genoot. Het was best ontspannend voor haar. Ze vond het alleen jammer dat ze Riolu niet kon redden omdat dat een ziekte was van binnen en niet van buiten. Nadat de Chimecho klaar was verdwenen de grijze wolken uit het zicht en kwam de zon midden op de plek waar de grote eikenboom stond. De boom waar Aleera en Riolu onder lagen kwamen ook een heleboel pokémon uit omdat ze ook aan het schuilen waren voor de regen. Aleera bleef kalm liggen, sloot haar ogen en ademde zachtjes in en uit. Haar buikje ging ook op en neer omdat haar longen weer beter werkten.
Aleera was van binnen in haar lichaam ook een beetje weggeschroeid door die grote wond die op haar buik zat. Maar door de aardige Chimecho, die inmiddels weg was met een paar appels, was ze weer aardig hersteld.

(oh sorry, dat wist ik ook niet xD dan vervang je de zuster Joy toch met een chimeco? )

De zon brak door de wolken en liet zijn warme stralen landen op de grote eikenboom. Riolu genoot van de warmte op zijn ondertussen best wel vermoeide lijfje. Hij keek naar Aleera en zag dat zij ook hetzelfde deed, zo te zien voelde ze zich al een stuk beter. Riolu moest gapen en hij opende zijn mondje.
Na weer een lange tijd stilte besloot Riolu wat te vragen 'Hoe wist jij eigenlijk dat ik opzoek was naar mijn innerlijke aura? Had je zeker van Wooshie?' een glimlach verscheen op zijn gezicht bij de gedachte aan de squirtle.Dankzij Wooshie wist Riolu wie zijn ouders waren en waar hij vandaan kwam. 'Zijn jullie goede vrienden?' vroeg hij nieuwschierig.

Een Numel kwam voorbijgelopen en zag de twee pokémon rustig zitten. De zon was inmiddels weer tevoorschijn gekomen en je zag overal weer vliegpokémon in de lucht. Carmilla hield van de zon, maar de maan was voor haar de zevende hemel. De gele gloed die soms door de bomen heen rees, was zo fantastisch voor haar. De maan was eerlijk gezegt het grote liefje van Carmilla.

Riolu staarde naar de vele pokemon die genoten van de appels of van het zonnetje die op hun vachtje scheen. Ook vele vliegpokemon waren weer de lucht in gevlogen om te genieten van de frisse herfstwind en de heldere dag. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij sloot zijn ogen. Maar na een tijdje leek hij het gevoel te hebben dat hij werd aangestaard. Vermoeid opende Riolu zijn ogen en niet veel verder van hen vandaan stond een numel. 'Hallo..' zei hij zacht tegen haar 'wie ben jij?'.

[Btw.. ik heb verhaaltje geschreven van 8 pagina's lang in m'n map. En ik ga die nog keer overtypen int Timerise Forest. Enneh.. daar laat ik denk ik Aleera dood gaan. Maar het is gebaseerd op dit verhaal. Over dat ex-baasje enzo. Dat ze btw is teruggekeerd

''Nuhhhhhhhhhh..'' riep ze een beetje dom. Ze keek met vermoeide ogen naar de Riolu.
''Ik ben Carmilla, hoi.'' en ze ging door met blaadjes vreten. Rustig liep ze vermoeid naar de Riolu en de Poochyena die daar rustig lagen op een beschaduwd plekje.

[Sorry inspiratieloos en kapot en moe enzoo..]

(o.O! oke, vind het wel zielig voor Aleera, maarja het is jouw verhaal ben er wel benieuwd naar!)

'Ik ben Riolu' zei hij zacht terwijl hij de Numel onderzoekend aankeek. Ze zag er totaal niet uit als een bedreiging, de meeste Numels waren dan ook erg zachtaardige en rustige wezens. Een glimlach verscheen op zijn snoet 'woon je hier al lang, Camilla?' vroeg hij nieuwschierig.

Aleera keek naar de blaadjesvretende Numel die waarschijnlijk Carmilla heette. ''Hoi.'' zei ze kortaf aangezien ze geen zin had om met de numel te gaan praten. Aleera stond rustig op en pakte een appel die de andere pokémon aan ze gaf. ''Wil je d'r ook 1, Riolu?'' zei ze lief tegen Riolu terwijl ze de Numel negeerde. Ze hoefde niet dat de Numel zich nu welkom voelde en ook van de appels liep te vreten.

'nee dankje, ik zit aardig vol' zei Riolu tegen Aleera, hij wende zijn blik naar de hemel en zag dat het al laat begon te worden. Hij bedacht zich dat hij hier nou al een tijdje was, hoe lang wist hij niet precies, een paar dagen? misschien twee...? Er was zoveel gebeurd, Amore zou vast ongerust zijn en hij had haar dan ook een boel te vertellen. Riolu keek weer naar Aleera, tot zijn opluchting was ze groot en deels genezen, ze zou het nu wel redden. 'Aleera?' vroeg hij zachtjes 'ik denk dat ik moet gaan, het word al laat en het is misschien beter als ik nu naar huis ga. Maar ik ga niet als jij je niet goed voeld' Dit laatste klonk vastbesloten, hij wilde Aleera niet in de steek laten.

Aleera keek frustrerend naar Riolu maar ze wist dat Riolu toch een keer moest gaan ookal voelde ze zich nog niet helemaal beter. ''Ga maar, ik weet dat Amore op je wacht.'' zei ze rustig en met een glimlach op d'r kop.
Aleera zat helemaal vol, ze had zoveel appels gegeten dat er niks meer bij kon. En de Numel stond er ook nog maar een beetje levenloos bij te staan en naar de twee pokémon te kijken alsof ze iets van hun verwachtte.

Riolu knikte 'weet je zeker dat het gaat?' vroeg hij nog een beetje onzeker voordat hij wegliep. Nog even keek hij om en zwaaide hij naar Aleera, een brede glimlach verscheen op zijn gezicht Voordat hij echt tussen de bomen verdween.

(inspiloos sorry -.-')

De Numel stond nog steeds een beetje vaag te kijken want ze snapte er geen ene reet van.
Riolu vertrok zo te zien en glimlachtte naar Aleera. Carmilla pakte nog een paar blaadjes en at dat weer op. Ze had veel honger vandaag omdat ze gisteren zowat niks gegeten had.

(Ook inspiratieloos xD Moet je btw m'n onderschrift zien. Enneh ik vind 't knap weetje, je profiel plaatje heeft red eyes en je onderschrift plaatje heeft blue eyes. Vink knap dat jou Riolu 2 verschillende kleuren ogen heeft )