Aleera bloosde. ''Ja ik heb inderdaad gelopen.. maar ehhm ik vertel mijn droom wel even..'' veranderde ze snel van onderwerp. ''Ik droomde dat m'n baas me voor de zoveelste keer zou brandmerken. Maar daar ben ik aangewend. Als ze boos is dan pakt ze haar toverstok en doet mij pijn of ze brandmerkt me op sommige plekken waarvan 't behoorlijk pijn doet. Maar ik zal altijd van haar blijven houden.'' en ze keek verwachtingsvol opnieuw naar de maan in de hoop dat haar baas misschien ook aan haar denkt.

Niet begrijpens luisterde Riolu naar haar verhaal, 'Je baas deed je pijn en toch hield je van haar?' zei hij zacht alsof harde woorden ieder moment de rust konden verstoren. Riolu snapte het niet, waarom zou je van iemand houden die je alleen maar pijn deed? Riolu had ook zo'n baas maar hij hield absoluut niet van hem, integendeel bij elke gedachte aan die gruwelijke man voelde Riolu een enorme haat in zich opkomen. Riolu keek Aleera aan, wachtend op een antwoord.

(kort bericht, sorry moet gaan!)

Aleera had het idee dat Riolu haar niet begreep maar dat hoefde ook niet.
Ze wist nu dat ze een andere kant had, terwijl ze die nooit had laten merken.
''Ik hield van haar zoveel als ik maar kon.. en zei ook van mij. Maar als de Heer haar kwaad deed dan reageerde ze dat op mij af. Zo doet ze dat altijd, en ik vind 't niet erg. Ik voel niks.'' zei ze zo dapper mogelijk en ze veegde snel een paar tranen weg. Aleera wou niet laten merken dat ze aan het huilen was bij de gedachte wanneer haar baas haar mishandelde.

Riolu luisterde weer naar Aleera zonder haar te onderbreken en dacht diep na. Ook al kon hij het niet begrijpen dat een pokemon van een mens kan houden, toch respecteerde hij Aleera's gevoelens voor haar baas. 'Wil je wat eten?' vroeg hij aan haar nadat hij zijn knorrende maag voelde. Zo te zien had ze al wat gegeten maar ze had vast nog meer honger. Riolu stond op, rekte zich uit en keek daarna weer naar Aleera. Opeens voelde hij zich weer heel schuldig en keek hij sip naar de grond 'Aleera... sorry nog van gister.. ik... eh.. het was niet mijn bedoeling' hij hoopte met heel zijn hart dat Aleera hem vergaf.

Aleera zag hoe Riolu opstond en sip naar de grond keek en dat tegen haar zei.
''Ik weet dat je je schuldig voelt.. maar daar kon jij niks aan doen, dat deed een andere jij.
En natuurlijk vergeef ik je, ik hoef je eigenlijk nergens voor te vergeven want jij hebt niks gedaan.'' zei ze geruststellend aangezien ze wist dat Riolu om vergiffenis vroeg.
Ondertussen hoorde ze haar maagje keer op keer knorren en ze irriteerde zich aan het gevoel.
''Ik haat honger hebben, jij ook? Het is niet erg maar ik haat dat branderige gevoel in m'n buik.
Het heeft opzich wel een herinnering maar dat maakt niet uit, als je het wilt kan ik je het vertellen?''
Zei ze en ze deed express een glimlach op.

Tot zijn opluchting vergaf Aleera het hem en er verscheen weer een glimlach op zijn gezicht 'bedankt' zei hij zacht. Er kwam weer een opheldering in zijn ogen en hij luisterde naar Aleera 'wacht.. ik ben zo terug!' riep hij terwijl hij al wegliep. Hij keek om zich heen, het viel hem nu pas op dat er hier aardig wat fruitbomen stonden. Riolu koos een appelboom en sloeg met zijn Focus punch tegen de stam. De boom trilde en liet een aantal appels los die op de grond vielen. Riolu raapte ze op en liep weer terug naar Aleera 'alsjeblieft! zei hij terwijl hij de appels tussen hen in legde. Riolu ging zitten en pakte een appel waarvan hij een hap nam. Nadat hij die had doorgeslikt keek hij weer naar Aleera 'wat wilde je me vertellen?' vroeg hij met een grijns op zijn gezicht.

''Hmm.. ik vertel 't je wel.'' zei ze terwijl ze ook op de appel kauwde.
''Het is wel het laatste negatieve verhaaltje want we moeten tenslotte niet sip blijven!
Mijn baas liet me vaak uithongeren omdat ze dacht dat ik daardoor sterker zou worden, dat ik meer krachten kreeg en dat ik daardoor misschien wel legendarische krachten mee kon opwekken. Maar dat kan natuurlijk niet.
Alleen legendarische pokémon hebben legendarische krachten. De gewone pokémon hebben dat natuurlijk niet, helaas.
Niet dat ik dat erg vind hoor, het is juist leuk om gewoon een sterveling te zijn. In de pokémon wereld dan.
Hier ben ik doodgewoon. In de échte wereld kan ik mensen uitdagen en ze kapot bijten.
Vooral de vijanden van mijn baas smaakten goddelijk.'' en ze likte haar lippen.
''Sorry, ik liet me eventjes mee slepen.. Maar ik moest dus m'n eigen vlees verdienen en als ik dan alleen op straat liep werd ik soms wel is gevangen, maar daar kan geen mens iets tegen doen. Ik heb tenslotte klauwen.''
En ze sloeg ze kwaad uit en deed een krab aanval in de appel zodat al het zoetige sap eruit stroomde zodat ze het op kon drinken.
''Ik lijk net een vampier af en toe, maar ik hou d'r van om mensen leeg te zuigen en het malse vlees te fileren en op te eten als toetje.'' zei ze grinnikend.
''Trek je niet te veel van mij aan, ik eet heus geen pokémon op hoor.'' zei ze terwijl ze ondertussen weer door at.

Riolu werd een beetje misselijk van haar verhaal, niet dat hij haar nu als een bedreiging zag want ze zei dat ze geen pokemon at maar toch... Riolu had het ook niet zo op mensen maar om ze te vermoorden en te eten? Een rilling gleed over zijn rug. 'jugh, ik hou het bij appels' zei hij met een grijns terwijl hij nog een hap nam. Riolu dacht na over de legendarische kracht die haar baas bij Aleera wou opwekken, Riolu geloofde wel dat in iedere pokemon een speciale kracht zat...
Riolu nam nog een hap en al snel had hij alleen nog maar het klokkenhuis over, die gooide hij weg en hongerig begon hij aan een tweede. 'Maar.. hoe ben je hier dan terechtgekomen?' vroeg hij nieuwschierig aan Aleera.

''Hoe ik hier ben terecht gekomen?'' Herhaalde ze alsof ze het niet begreep.
''Nou ik weet niet precies wat er gebeurde maar ik werd op het begin van de dag opgesloten in een stikhok.
Niet dat dat veel schade heeft voor mij, want dark pokemon kunnen daar eenmaal tegen. Het was er behoorlijk donker. Een pichu zou er bang zijn geworden, maar ik ben het gewend om opgesloten te zitten.
Na een uur of 4 werd ik eruit gehaald.. had ik zo'n vermoeden. En ik werd meegenomen in een vrachtwagen, of hoe mensen dat ook noemen, en naar m'n baas gebracht. Ik boog voor haar en ze had een kwade bui, had ik in de gaten. Ze overlegde met de man die mij naar haar had gebracht en ik hoorde zoiets als 'dumpen' en dat soort dingen. Dus de man sleepte me mee in m'n nekvel terwijl ik toe hapte om hem te bijten. Ik wou natuurlijk bij m'n baas blijven. Nadat ik die man door z'n arm had gebeten bloedde het flink en ik vond het een goede actie, maar vlak daarna kreeg ik een stroomschok door een of ander apparaatje wat mensen maken. Dus werd ik voor een paar uur verlamd, had ik zo'n idee.
Ik weet niet wat er daarna gebeurde maar ik ben flauwgevallen denk ik nadat ik verlamd was geraakt.
En toen belandde ik hier in pokéRPG toen ik wakker werd. Ik denk dat die mensen weten waar pokéRPG is.
En ik hoop dat ik terug kan naar m'n baas, ik wil dat ze me weer ophaalt..
Ik mis haar vreselijk en ik wil weten waarom ik hiernaartoe ben gebracht..'' en Aleera begon erge dingen te denken.
''Misschien hoeft ze me niet meer.. misschien ben ik ingeruild.. misschien wil ze dat ik eerst legendarisch wordt???
Misschien.. ben ik niet goed genoeg geweest.'' en ze kon het niet laten en begon te huilen.
De tranen stroomden voorzichtig maar vloeiend over de appel.

Ze was dus achtergelaten, wat vreselijk.. Troostend aaide hij over haar pels 'weet je Aleera' zei hij met zijn zachte stem 'voor mij ben je goed genoeg, echt waar, beter nog je bent mijn virendin en ik weet zeker dat je hier ook een leuk leven kan gaan opbouwen, misschien wel een veel betere'. Hij bleef troostend tegen haar praten in de hoop dat ze niet meer verdrietig werd, hij glimlachte lief naar haar. Zelf was Riolu ook hierheen gebracht maar dan door iemand die hem had gered in plaats van achtergelaten. 'ik ben hier ook heen gebracht, voor mijn veiligheid, iemand heeft mij gered van mijn verschrikkelijke baas. Diegene heeft me niks voor niks hier heen gebracht. ik weet zeker dat jou baas dat ook met een reden heeft gedaan, als ze echt van je hield... wist ze dat je hier een goed leven kan opbouwen' Riolu hoopte dat Aleera zich nu wat beter zou voelen.

''Maar je begrijpt het niet.. ze hield van me.. Ze kreeg mij als verjaardagscadeau en sindsdien houdt ze van me.''
zei ze snikkend.
''Ze hield van me.. ze hield van me.. ze hield van me..'' bleef ze nog steeds fluisterend en snikkend tegelijk zeggen.
Toen Riolu haar wou aanraken sloeg Aleera haar weg.
''ZE HIELD VAN ME!'' riep ze hard en met de toon dat ze van haar af moest blijven.
Ze kon het niet geloven en mompelde nog steeds hetzelfde zinnetje.
''Ik wil terug.. ik wil naar m'n baas, ookal zoek ik de hele pokéRPG af.. ik wil d'r terug.
En als ik ooit een uitgang vindt dan zoek ik de hele wereld af! Ik wil haar terug.''
terwijl ze dat zei kreeg ze een schokkende pijn in haar hart.
Ze kreunde pijnlijk en ze wist wat dat betekende.
''Ze heeft me nodig.. ze heeft me nodig.. ze wordt aangevallen..'' zei ze heel zacht en kreunend omdat ze nog steeds die hartstochtelijke pijn had.
''Ze wordt aangevallen!'' riep ze steeds bozer en grommend.
''NIEMAND KOMT AAN MIJN BAAS!'' schreeuwde ze zo hard dat alle vliegpokémon er van schrokken en wegvlogen.

Aleera sloeg hem weg en verbaasd keek hij naar de poochyena die opeens heel anders deed. Hij voelde medelijden, arme Aleera, ze voelde zich vast heel rot. 'Aleera, doe nou niet, ze hield vast wel van je maar waarom liet ze je dan hier achter? Denk na Aleera, je bent hier niks voor niks' zei hij nu iets harder om het goed tot haar door te laten dringen. Ook begreep hij niet wat ze bedoelde met ze wordt aangevallen... hoe wist ze dat? Toen Aleera begon te schreeuwen sprong hij verschrikt naar achter 'wat is er toch?' vroeg hij bezorgd.

(inspiloos XD)

Aleera voelde haar hart uitgroeien. Haar hart werd gemuteerd als ze voelde wanneer iemand haar baas aanviel.
Ze kon het niet laten en ze stond in een snelle draai met veel pijn rechtop.
Ze wou niet muteren en iedereen in pokéRPG doden.. ze kon haar baas toch niet vinden in pokéRPG en al helemaal niet in de echte wereld als ze gemuteerd was.
Dan kon ze toch niet normaal denken..
Aleera probeerde met al haar kracht om het tegen te houden en onder controle te houden.
''Riolu.. astjeblieft.. Richt nog een Aura Sphere op me, en vuur hem af.'' zei ze terwijl haar stem al omsloeg naar steeds zwaarder.

Riolu keek geschrokken toe als Aleera opstaat 'niet doen! je moet rusten!' maar Aleera leek niet naar hem te luisteren, integendeel.. ze wou dat hij nog een Aura Sphere op haar afvuurde 'ben jij gek!' riep hij verontwaardig 'ik ga je niet weer verwonden..' Twijfelend zette hij een stap richting de poochyena 'Aleera, wat is er?' vroeg hij zacht. Er was iets mis, maar Riolu begreep niet wat.

Aleera werd steeds groter en woester en ze leed veel pijn aangezien ze uit haar huid werd gescheurd.
''RIOLU! VOOR DE LAATSTE KEER, VUUR EEN AURA SPHERE OP ME AF. SNEL! VOORDAT IK HEEL POKÉRPG VERNIETIG.'' gilde ze keihard terwijl haar stem zo laag werd dat je d'r nauwelijks kon verstaan.
Ze gilde en schreeuwde van pijn en af en toe kotste ze bloed uit.

Aleera werd groter, met grote ogen keek hij naar de eerst zo lieve poochyena die nu op een mutant wezen begon te lijken. De harde woorden van Aleera deden hem pijn en drongen diep tot hem door, hij moest haar weer aanvallen maar dit wou hij helemaal niet, 'maar...' zei hij met een bibberend stemmetje. Hij sloot zijn ogen en creeërde een Aura sphere die hij met tegenzin op Aleera afvuurde. Hij opende weer zijn ogen die nu een bange en verdrietige blik hadden.

Aleera voelde de Aura Sphere op d'r en het kwam precies tegen haar hart aan.
Ze krimpte en werd weer een kleine poochyena zoals ze er aan het begin uitzag.
Toen ze weer klein en snoezig was stond ze daar.. vuil en bloederig en pijnvol.
Ze keek nog een keer naar Riolu en viel toen neer. Het werd zwart voor haar ogen.
''Baas.. het spijt me, ik heb gefaald.'' zei ze teneergeslagen en het klonk als een verdrietige emotie.
Toen hoorde ze niks meer...

Aleera kreeg de Aura sphere tegen haar borstkas en kromp weer ineen. Trillend stond hij te kijken naar de nu nog meer gewonde poochyena die uiteindelijk door haar poten zakte. Riolu rende naar haar toe 'Aleera?' vroeg hij verdrietig. Was dit zijn schuld, of die van iemand anders? Wat was er eigenlijk gebeurd? Twijfelend raakte hij haar aan 'Aleera?' zei hij nu nog verdrietiger, er kwam eigenlijk alleen nog maar een schor piepend stemmetje uit zijn keel. Een traantje rolde over zijn wang 'niet dood gaan' was het laatste wat hij zei voordat hij naast haar neerknielde.

Aleera hoorde een liedje in haar hoofd die niemand anders hoorde.
Het was een zacht maar kwaadaardig liedje, die haar baas soms wel is heeft gezongen voor haar.
''I believe in you.. ♫'' ging het door haar hoofd heen.
Ze kreeg haar herinneringen terug en dat was een teken dat ze misschien op deze manier bij haar baas terug kon zijn..
Aleera voelde zich gevleid bij de gedachte dat haar baas voor haar zong op een stille avond met volle maan, terwijl zij er af en toe door heen roept.

Riolu meende iets te horen en keek op, niet zeker wetend of het van Aleera kwam. 'Aleera?' vroeg hij weer zacht, hij legde voorzichtig zijn handje op haar kop, ze was gloeiend heet. Waarschijnlijk had ze flinke koorts. Riolu trok zijn hand weer terug en er kwam bloed van Aleera op zijn hand. Hij moest iets aan die wonden doen, anders bloede ze dood. Riolu stond op en rende naar het beekje, onderweg plukte hij zoveel mogelijk bladeren. Bij het beekje aangekomen maakte hij ze één voor één nat. Ook vond hij de genezende waterkers die langs het beekje gloeide, die had hij niet eerder opgemerkt. Riolu plukte de vochtige plant en spoot het genezende sap op de bladeren. Nadat hij daarmee klaar was liep hij weer naar Aleera 'dit kan even prikken maar het is goed voor je wonden' zei hij tegen haar in de hoop dat ze bij bleef. Riolu legde de bladeren één voor één op de grootse wonden die over haar lijfje waren verspreid. Bij één wond was er flink wat huid gescheurd en dat maakte hem misselijk, Riolu wist dat deze vroeg of laat gehecht moest worden en aangezien hij de enige hier was... Riolu stond op en keek om zich heen, verderop lagen een paar stenen. Hij liep er op af en gebruikte zijn Focus punch om de stenen te verpulveren. Hij pakte het kleinse en scherpste stukje die hij goed als naald kon gebruiken. Nu moest hij nog draad vinden... Riolu merkte een spinnarak op en vroeg aan de kleine insect pokemon die er om bekend stond dat ze heel goed waren met spinnenweb, of hij wat draad mocht lenen. De Spinarak knikte en maakte een lange stevige draad die hij aan Riolu gaf. Dankbaar knikte hij naar de Spinarak en liep hij toen weer naar Aleera, nu kwam het moeilijke werk. Hij knielde voor Aleera neer en maakte de eerste steek met de naald. Het deed vast pijn maar het moest gehecht worden anders liep het niet goed met haar af. Met een nat blad stelpde Riolu het bloeden en na een diepe zucht die uit zijn mond ontsnapte begon hij met hechten...
Na een flinke tijd keek Riolu naar het resultaat, het was misschien niet zo netjes als de mensen deden maar het hield haar huid bij elkaar en zorgde ervoor dat het ophield met bloeden. Met ondertussen zijn met bloed bedekte handjes veegde hij zijn bezwete hoofdje af. 'alles komt goed Aleera, dat beloof ik je' zei hij gerustellend tegen de poochyena.

Aleera voelde, ookal was ze in coma, de grote steken van haar wonden op haar lichaam.
Het bloed prikte en stroomde nog steeds uit haar huid, ookal was het niet veel meer.
Ze voelde een grote stekelijke pijn bij haar ribben en wist dat het huid gescheurd was, aangezien het vlak bij het hart is en daar heeft Riolu haar verwond met de Aura Sphere.
Opeens voelde ze zich licht worden en zag een witte gloed ver weg.
Ze liep er naar toe en dacht aan de wijze lessen die haar baas haar had geleerd.
''Je moet de zompelaar negeren, ookal ben je in levensnood. Het red je niet, je moet het negeren.'' zei ze altijd wanneer ze een wit licht zag in de moerassen.
Ze bedacht zich en rende een andere kant op. ''Ik ben slim, ik ga niet op de Zompelaar af. Ik wil nog niet dood gevonden worden.'' zei ze rustig en ze keek welke kant ze op zou gaan in de moerassen..
Daar was alles tenslotte drassig en vies en plakkerig maar ze moest er toch doorheen.
Door haar pootjes elke keer rustig neer te zetten en rustig op te tillen kalmeerde het haar. Ze keek rustig rond of er ergens een uitgang was, maar ze was omringd door zwarte bomen met enge gezichten die ze nog nooit eerder had gezien.
Ze werd een beetje bang en dacht aan nog een wijze les van haar baas. ''Zing altijd als je bang wordt.'' en ze luisterde naar haar gedachten.
''Seems an awful waste.. I mean.. with the price of meat..'' zong ze rustig en blij, dat lied maakte haar altijd rustig en blij aangezien haar baas dat altijd zong. Het schudde tenslotte haar erge gedachten af en deed haar denken aan haar liefdevolle baas die toch zo'n mooie stem heeft.
Opeens werd het heel licht om haar heen en ze werd bijna verblind.
Er klonk uit het niets zomaar een stem dat verdacht leek op haar baas.
''Je hebt de eerste opdracht volbracht. De puzzelstukjes zijn gevonden en je moet nu de volgende ontrafelen.''
Het was een zachte en rustige stem, totaal niet boos.
Zonder dat ze het wist bloosde ze en wou ze zo graag dat ze bij haar baas was.
''Ik kom eraan, mijn lief.. ik kom je redden, ik sla de inbrekers van je af en bijt ze in hun benen.. vers vlees is altijd lekker. Zolang jij maar veilig bent.'' en toen op dat moment zag ze een visioen hoe inbrekers haar huis inbraken en hoe zij haar toverstok van haar nachtkasje afgristte en de mannen wouden vervloeken.. maar ze hadden haar al vast met een mes op haar keel gericht.
Ze schrok en deinsde van schrik achteruit en zag toen dat ze op het strand terecht was gekomen.
De krabben spuwde bubbeltjes en ze stond op een rots voelde ze.
Het was al bijna avond en de zon ging onder met een rode gloed.
De bellen knapten allemaal in de lucht toen ze bij de zon kwamen.
Het leek alweer een raadsel en het had te maken met de zon en de krabben, maar ze snapte het niet.
Moest ze zelf de bellen knappen voordat het bij de zon kwam.. of moet ze de krabben laten stoppen.
Ze wist het niet en haar hoofd bonkte van al haar gedachtes en het bloed wat eruit stroomde.
Zelfs in haar coma zag ze dat ze half open lag maar ze gaf niet op.
''Een echte poochyena overleeft alles.. zelfs haar ergste nachtmerrie!'' zei ze grommend en ze liet haar kop hangen.
''Er is geen tijd om na te denken over goedheid.. alles is slecht, de hele wereld moet overgenomen worden door demonen!'' zei ze rustig, omdat haar baas dat ook een keer had gezegt.
Toen ze dat gezegt had had ze in de gaten dat haar stem oversloeg en dat ze de pijn niet meer voelde.
Het gaf haar moed om de uitspraken te zeggen en te zingen wat haar baas deed.
Ze voelde dat ze één was met haar baas en ze hoorde haar gedachtes ook door haar hoofd heen bonken waardoor haar hoofd nog meer bloedde en bonkte.
''High-born and low.. my love'' zong ze rustig en ze voelde dat ze bezeten was, ze hoorde niet haar eigen stem maar die van iemand anders.. het was echt waar, ze waren samen één waardoor haar stem met de hare gevoegd was.
''Eat them slow and feel the.. hmm hmm hmm'' zong ze met bezeten ogen.
Ze had geen normale ogen meer maar gloedzwarte met een tintje rood-geel.
Opeens stopte de krabben met bellen spuwen en ze liep naar ze toe.
''Wat heeft dit te betekenen?'' zei ze onder invloed van een demoon. ''Ga door met je werk en zorg dat de natuur blijft draaien!''
Er was weer een nieuwe demoon in haar gekomen om haar te helpen, dacht ze.
Wie ben jij, vroeg ze in haar gedachten.
Ik ben je nieuwe vriend en je hebt me nodig om dit mysterie uit te pakken.
Misschien heb je wel hulp nodig, misschien wel niet.. ligt eraan hoe slim je bent, en dat is helemaal aan je zelf...
galmde het door haar oortjes maar niemand zei wat. Het was allemaal in haar hoofd in de gang.
Ze draaide haar hoofd en keek naar de zon en de Ditto's die daar in het water dreven, die waarschijnlijk van het water lagen te genieten.
Haar pootjes liepen richting de zee en ze liep het water in, het zout prikte heel pijnlijk in haar wonden maar dat maakte haar niks meer uit.
''Hallo pokémon.. horen jullie niet in grotten te liggen?'' zei ze onbegrijpend.
En ze herinnerde iets wat weer door haar hoofd flitste. ''Vertrouw nooit mensen of dingen die ergens zijn waar ze niet horen te zijn of te liggen. Dat zijn namelijk hallucinaties.'' hoorde ze weer met een vertrouwde stem.
''Dat is het..'' zei ze zacht. ''Jullie zijn maar hallucinaties!'' en de Ditto's verdwenen langzaam maar zeker uit het zicht.
Ze stond nog steeds in het prikkende zoute water wat verschrikkelijk veel pijn deed maar daar trok ze zich nogmaals niks van aan.
Plotseling werd het verschrikkelijk donker. Té donker. Het was duister en zwart voor haar ogen.
Het water werd weggezogen en ze voelde dat ze omlaag werd getrokken.
Voor haar gevoel was dat dat ze in de zee werd getrokken en verdronk, maar dat was niet zo.
Iemand had haar vast bij haar poten en toen ze langzaam door de zachte bodem zakte hapte ze naar adem en deed haar ogen wijd open.
''Wat.. wat.. wat is dit voor plaats..'' zei ze langzaam en ze hijgde.
Aleera was aangekomen op een plaats waar veel brand was. Ze kreeg 't bloedheet en begon te zweten en de vlammen kwamen rustig maar zeker naar Aleera toe en ze bonden zich in de wonden van haar lichaam.
Ze gilde en voelde hoe het vuur over haar lichaam heerstte.
Niemand antwoordde maar ze wist dat dit ook te maken had wat haar baas heel veel had meegemaakt.
Het was een boeman, want Aleera's angst was vuur.. en hoe Wooshie daarin verbrandde, die gedachte deed haar veel pijn.
Toen kwam er een stem uit het niets en die leek op Wooshie.
''Help me..'' kwam er zacht uit de verte. ''HELP ME..'' gilde ze keihard..
En ze hoorde hoe de vlammen haar huid verschroeidde en hoe haar schild kapot knetterde.
''NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE..'' Ze wist dat Wooshie dood ging en zij kon er niks aan doen.
Het vuur had haar in de macht en ze kon zichzelf niet onder controle houden.
Ze moest hieruit zien te komen maar hoe.. en toen kwam er een hele pijnlijke donderflits door haar hoofd.
Het was wit en de donder ruisde door haar oren. Haar baas schreeuwde tegen mensen die zij eng vond.
Die mensen wouden haar baas vermoorden maar toen gilde ze de spreuk die de boeman wegjaagd.
Ze wist de spreuk niet meer maar dat had ook geen nut, want ze was geen dooddoener.
Ze was maar een simpele kleine pokémon die bij haar thuishoorde.
En plotseling hoorde ze een klein maar sterk zinnetje door haar hoofd echoën.
''Niet alles is wat het lijkt.. my dear.. Niet alles is wat het lijkt..'' bleef het zich herhalen.
En ze begon mee te praten met de stem in haar hoofd.
''Niet alles is wat het lijkt.. my dear.. Niet alles is wat het lijkt..'' zei ze fluisterend maar kalm.
De prikkende pijn verdween uit haar lichaam en het vuur ging weg..
Ze zag haar baas veilig voor haar ogen en Aleera rende er naar toe.
''Bellatrix.. gaat het.. Astjeblieft zeg wat tegen mij.'' maar ze reageerde niet.
Waarschijnlijk was dit alleen maar het gedeelte wat er gebeurt was nadat ze was aangevallen.
Ze zag haar op de grond liggen en kijken naar de inbrekers die wegrenden.
Bellatrix zag er niet gewond uit en Aleera was opgelucht.
Waarschijnlijk schreeuwde wat tegen de inbrekers en ze had haar natuurlijke achterbakse gezicht.
Aleera streek over de wang van Bellatrix, ookal voelde ze het niet.
Maar op dat moment ging er wat door haar hoofd heen.
''Bedankt dat je me hebt gered, mijn lieveling. Je bent een schat en ik kom je op een dag weer ophalen.
Wanneer het hier veilig is ben je welkom.''
En toen vervaagde alles... het zoomde uit en op dat moment werd Aleera wakker en schrok.
''Riolu..'' zei ze zachtjes en geschokt.. ''Ik zag haar.. ik zag Bellatrix! Ik zag mijn baas! Ze komt me op een dag ophalen..'' en ze begon te huilen..
''Oh Riolu ik ben zo blij.. ik ben heel vaak aangevallen maar ik voelde niks door mijn kracht..'' en ze kon wel van geluk springen in Riolu's armen maar ze ging alleen recht overeind zitten.
''Ik ben zo blij..'' en ze glimlachtte breed.

Riolu zat bij Aleera, hij had zijn knietjes opgetrokken en zijn armen daaromheen geslagen. Hij keek naar Aleera die in coma op de grond lag. Hij hoopte, nee hij bad dat ze weer bij kwam, dat ze straks weer wakker werd en weer helemaal was genezen. Langzaam ging de tijd voorbij en Riolu bleef over Aleera waken. Al heel vaak had hij naar het beekje toe gelopen en de genezende bladeren vervangen zodat haar wonden goed konden genezen, en hij had haar ondertussen vieze bedje vervangen door schone nieuwe zachte bladeren. Al heel vaak had hij Aleera zo goed mogelijk ontsmet en schoongemaakt en zelf kon hij ook wel een bad gebruiken aangezien hij onder het bloed zat. Maar Riolu sloeg daar geen acht op eerst moest Aleera beter worden. Hij was bekaf en het zweet droop van zijn voorhoofd maar hij bleef doorwerken.
Er was nu al een hele dag voorbij en het begon avond te worden en nog steeds was Aleera niet wakker geworden. Riolu had het vuur weer wakker gemaakt om de bacteriën te verjagen en ook om haar goed warm te houden. Het werd nog later, een hoothoot liep ergens in de verte zijn klaagelijke nachtroep horen. Riolu keek even op maar wende daarna zijn blik weer naar Aleera, ze had de hele dag vaak bewogen en zachte geluidjes laten horen maar ze bleef wel in coma, waarschijnlijk had ze een nare droom ofzoiets. Dit keer bewoog ze weer... Riolu's ogen begonnen te stralen want ze werd wakker! Met een zacht stemmetje fluisterde ze zijn naam. 'ja ik ben er Aleera, rustig maar' en nadat hij dit had gezegd begon ze te huilen en vertelde ze hem iets over haar baas. Een beetje niet begrijpend keek hij haar even aan maar kwam al snel in beweging en zorgde ervoor dat ze weer ging liggen. 'rustig Aleera, je moet veel rusten, vertel me straks maar wat er is gebeurd, eerst moet je genezen' zei hij terwijl zijn hartje als een gek tekeer ging. Hij was zo blij dat Aleera weer bij kwam!

Aleera kon niet meer slapen, niet na wat er is gebeurd.
''Ik kan niet slapen, astjeblieft.. ik wil niet rusten.. ik ben zo blij dat m'n baas veilig is.. ze komt me binnenkort halen! ze komt me binnenkort halen! wanneer het daar veilig is.. komt ze me halen!'' en ze werd zo blij dat ze niet in de gaten had dat ze nog open wonden had en sprong ze in het rond.
''Ze komt me halen!! Ze komt me halen!!'' bleef ze maar herhalen.
Op een moment zonder dat ze het verwachtte flitste er hevige schokken door haar hoofd.
Het voelde alsof er bliksemschichten op haar hoofd af kwamen, alsof zij een bliksemgeleider was.
De donder schokte in haar oren en haar lichaam stond onder stroom.
Ze schudde heen en weer alsof ze zichzelf niet meer kon beheersen.
Toen klonk er een stem wat niet in haar gedachten was maar in pokéRPG.
''Het is jammer voor je Aleera, maar je baas heeft je verlaten. Ze heeft een geintje met je uitgehaald. Vroeger heeft ze een vloek over je uitgesproken, in je slaap. En daardoor denk jij dat zij in gevaar is, maar dat was maar een illusie. Het was een doden spreuk. Je bent bezeten door demonen. Je ziel zal voor altijd leven in de hell. En je lichaam wordt hier achtergelaten. Avada Kedavra!'' En Aleera viel neer en bewoog niet meer.

(Harry p. xD)

Aleera scheen geen last te hebben van haar wonden en vrolijk sprong ze in het rond. Zo te horen kwam haar baas haar halen en Riolu vroeg zich af wat ze allemaal had gezien in die droom. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, Aleera voelde zich zo te zien stukken beter, zijn werk was gelukkig voor iets geweest. Maar die glimlach verdween als sneeuw voor de zon wanneer Aleera opeens raar begon te schokken en toen bewegeningloos op de grond neerviel. Een duistere stem klonk door heel pokeRPG en ook Riolu ving deze boosaardige woorden op. Maar Riolu deed niet de moeite om ernaar te luisteren want zo snel als zijn vermoeide pootjes hem nog konden dragen was hij naar Aleera toe gerend. 'Aleera! Aleera! word wakker!' riep hij angstig, terwijl hij haar zachtjes schudde. Een vreemd gesnik ontsnapte uit zijn mondje, ze mocht niet dood gaan! Niet na alles waar zij voor had moeten vechten, niet door één of andere stomme spreuk die haar vermoorde na alles wat ze hadden doorstaan. Riolu's tranen leken niet te stoppen en zonder dat hij het zelf merkte begon zijn lijfje weer te blauw te gloeien...

(Jep o.o I love Bellatrix Black Lestrange ;$ Dus is ze m'n baas in pokéRPG enzo.. speelt btw ook Sweeney todd, als je die kent? Kijk m'n profiel. En dan dat plaatje eronder ;D)

Aleera schokte niet meer en haar ziel werd uit haar lijfje gezogen. Haar ziel keek naar Riolu die van alles deed om Aleera wakker te maken en beter te maken. Aleera's ziel vloog naar beneden aangezien ze een slechte pokémon is geweest.
Een duistere demoon vloog in Aleera's lijfje en ze voelde dat ze met d'r rug tegen Riolu aankeek.
Dus deed ze haar ogen heel snel open maar bewoog zich niet.
Haar ogen waren anders dan normaal, ze waren donkerzwart.. gewoon hartstikke zwart.
Ze hoorde Riolu vreemd huilen en ze voelde een blauwe gloed ergens in de buurt.
''Hoe durf je Aleera zo te behandelen! Ze heeft het respect er niet voor over om zo behandeld te worden.
Aleera heeft je hulp niet nodig, het lukt haar ook wel zelf om beter te worden. Trouwens dat heeft ze niet eens nodig hulp van een andere kleine pokémuggle.'' zei de duistere demoon. Ondertussen wanneer ze praatte groeide d'r lichaam groter dan normaal.