Een zacht briesje gleed over het veld. Het was warm, iets wat vreemd was gezien de tijd van het jaar. De bomen aan de kant van de velden waren al (bijna) leeg door het feit dat het herfst was. Door de wind hadden de bladeren zich verspreid over het veld en zag je verschillende oranje/bruine vlekken. Elke keer als een briesje over het veld aaide - zoals het eruit zag - zag je de bladeren - en wat gras - wegvliegen, tot ze tegen iets aanwaaiden. Bijvoorbeeld de kleine Pikachu die daar stond.

Het was tijd. De nieuwe groep zou binnenkort echt bestaan. De ondergroep van de Chiave. De Manera, zoals Shadow het genoemd had. Na veel nadenken had Amore besloten dat Douza, Force, Senna, Evora en Pucca naar die groep zouden gaan. Niet omdat ze hun best niet deden. De kinderen waren te jong en Douza kon misschien meer ervaring opdoen in de Manera, zodat hij later opnieuw terug zou kunnen naar de Chiave. Verder waren er vast en zeker genoeg Pokémon die interesse hadden in de Chiave. Die mochten vandaag zichzelf laten zien en mochten laten weten wat ze waard waren, zodat ze toegang konden krijgen tot de Manera, om vervolgens te trainen en dingen te leren, tot ze het waard waren om de Chiave binnen te komen. Een glimlach sierde Amore’s gezicht. Ze sloot haar ogen heel even. Toen ze ze weer opende, waren ze bloedrood.

Een rode donder schoot de lucht in. Een donder, die als roep diende voor de Wanna be’s - de Pokémon die lid wilden worden - en de leden van de Chiave. Ze moesten allemaal weten wat de ondergroep in zou houden, wat Shadow’s nieuwe rang was. Kalm liep ze naar een steen toe en ging er op liggen, terwijl ze voor zich uit keek, benieuwd welke nieuwe gezichten ze vandaag zou zien. Er zou vast wel iemand komen die ze nog niet had gezien, toch? Het moest wel. En.. Als er veel bekende gezichten zouden komen, was het ook al goed. De kinderen hoefden natuurlijk vandaag niet te komen, al mocht het wel. Dit was een bespreking. Ze zouden dan Manera-leden worden, maar ze waren er nog wel wat te jong voor. Glimlachend slaakte ze een diepe zucht en schudde haar hoofd zacht heen en weer. Ze sloot haar ogen even, om ze vervolgens weer te openen. Ze hadden hun diepzwarte kleur teruggekregen, de kleur waarvan het leek alsof het oneindig was. Alsof haar ogen zo diep waren dat je alles erin kon vinden. Amore glimlachte, terwijl ze haar blik richtte op de eerste Pokémon die eraan kwam.

Voor iedereen die bij de Manera/Chiave wilt en voor de Pokémon die al lid zijn van de Chiave! ~

Zwijgend staarde Houndoom voor zich uit. Haar blik gericht op de grassprietjes voor haar, die hen en weer bewogen op het ritme van haar ademhaling. Je zou het kunnen zien als vervelen, of een creatieve manier van jezelf vermaken. Kijken naar grassprietjes. Ze snoof. Kleine rookpluimpjes kringelden omhoog vanuit haar neusgaten, en blakerden de grassprietjes zwart. Het was onschuldig roet, meer niet. Het zou op zijn minst dom zijn om een vuur aanval te gebruiken als ze omgeven was door gras. Het zou dan allemaal op gaan in as. Niet dat de vlammen haar iets zouden doen. Een windvlaag passeerde, en liet haar huiveren. Niet van de kou, maar door het vreemde gevoel dat het haar gaf. Het gevoel om niet beschut te zijn door bomen, of beschermd door de veiligheid van een grot. Het eenzame gevoel van onveiligheid. Alsof ze haar volledige verdediging had laten vallen door zich niet te verbergen. Zo voelde het. Nee, zo moest ze niet denken. Als zij al zichtbaar was voor anderen, zouden anderen ook zichtbaar zijn voor haar. Dat was simpelweg een feit. Meer niet.

Haar aandacht werd afgeleid doordat de hemel rood kleurde, veroorzaakt door Amore’s donder. Langzaam, heel langzaam, trok een frons over haar voorhoofd heen. Zou ze… erop af moeten gaan…? Ze had immers een vreemd soort van tweede kans gekregen, die ze zelf niet eens begreep. Langzaam hief ze haar logge lichaam van de grond, en rekte ze zich zachtjes kreunend uit. Het gras dat ze had platgedrukt kwam langzaam weer overeind. Houndoom begon te lopen. Haar tempo hield ze in. Nee, ze wilde niet als eerste komen. Dat voelde zo.. zo.. vreemd. Aan de andere kant zou ze dan een korte tijd alleen zijn met Amore. Ze zou geen bescherming hebben van de andere Chiave leden hebben, zodat Houndoom haar makkelijk zou kunnen vermoorden… Ze gaf zich een inwendige klap tegen haar gezicht. Godver, aan dat soort dingen wilde ze niet denken. Ze wilde het niet alweer voor zichzelf verpesten. Geïrriteerd spuwde ze op de grond. Ze zou er voor zorgen dat ze dit soort ideeën niet meer zou krijgen. Hoe lang het ook zou duren. Punt uit.

Het kleine, gele lichaam van de Pikachu werd langzaam maar zeker zichtbaar. Houndoom haalde diep adem. Zenuwen gierden door haar lichaam, tezamen met adrenaline. Een perfecte combinatie. Niet dus. Hulpeloos zochten haar ogen naar eventuele andere leden. Ze wilde nu niet alleen zijn met Amore. Niet omdat ze bang was voor haar, maar omdat ze bang was voor zichzelf. “Hoi Amore,” begroette ze de Pikachu, het op de een of andere manier voor elkaar krijgend om haar stem normaal te laten klinken. Ze deed geen moeite om te glimlachen of grijnzen, wetend dat het er toch te geforceerd uit zou komen te zien. Ze liet haar achterwerk weer zakken. Tussen haar en Amore was een afstand van een kleine drie meter. Een afstand die precies goed was voor haar. Zenuwachtig liet ze haar blik in de verte afdwalen. Waarom moest ze in hemelsnaam als eerste zijn gekomen? Waarom had er niet al iemand voor haar kunnen komen? Ze zou het zelfs al hebben gewaardeerd als die pokémon haar had aangevallen, omdat deze dacht dat ze nog steeds bij de Guerra zat. Of zou dat gedeelte daarna pas komen?

In een boom verderop in de peaceful plains zat er iets paars in de boom. Het lag te slapen. Het was Levy, die voor de zoveelste keer aan het luilakken was. De aipom had een lange vakantie genomen van een paar weken, om zich eigen te relaxen. Ook al lukte dit niet zo goed, door dat er vage dingen om hem heen gebeurden. Het was gewoon te stil, in de tijd dat levy aan het luilakken was. Het leek nét, of er iets ging gebeuren. Levy zelf wou er niks over zeggen, hij wachtte gewoon af. Waar zou hij bang voor moeten zijn? De oorlog was voorbij, en waarom zou de guerra meteen weer aanvallen.. Het leek zinloos, maar alles was mogelijk. Levy was nog steeds verzonken in zijn droom.

Opeens vloog er een pelipper boven levy. De pelipper ging wat langzamer vliegen en hij begon ineens te poepen. Levy werd geraakt, en zat nu helemaal onder de poep. "Kakvogel.." bromde Levy die uit zijn slaap ontwaken was. Hij rekte zich uit en wreef daarna in zijn ogen. Opeens zag hij een rode donder in de lucht gaan. "Rustig joh..ik ben net wakker!" Riep Levy. Levy gaapte en wou vooruit lopen, vergeten dat hij in een boom was. Hij viel naar beneden, maar belandde op zijn pootjes terecht, zoals een echte aipom dat zou doen. Ze waren tenslotte bekend door hun balans. Langzaam liep Levy op de rode donder af. Hij was nou niet echt in een stemming om hard te gaan rennen. Het kon toch wel wachten..? Waarschijnlijk niet, wist levy. Hij zette een loopje op, en liep naar de donder toe. "Het zal me weer wat zijn.." gaapte levy nog.

Nieuwsgierig keek Chiara naar de twee kleine pokémon die met elkaar aan het stoeien waren. Een Plusle en Minun, broer en zus... Hoe zou het zijn om een hechte band te hebben met je broer of zus? Een zucht verliet haar kleine bek, terwijl ze rustig opstond. De twee hadden vast meer plezier als zij er niet bij was, toekijkend wat ze allemaal deden. Eigenlijk was ze best moe, omdat ze hiervoor nog even getraind had. De Eevee gooide haar blik even op de lucht. Het was best nog goed weer, ondanks dat het bijna winter was. Achja, weer was onvoorstelbaar, net zoals de meeste dingen. Met een ruk draaide ze zich om toen ze een bekende geur rook. Hij was wel nogal vaag, omdat deze zich wat verder bevond. Hij was bekend... En toch kon ze hem niet plaatsen. Zou ze erop afgaan? Maar was dat dan niet alleen uit nieuwsgierigheid? Als 'ie bekend was, zouden ze vast wel een praatje kunnen maken. Vastberaden liep ze kalm op de geur af, maar ze was nog amper vertrokken of ze zag een rode donder de lucht inschieten. Dit had ze nog nooit gezien, maar door dit wist ze vrijwel meteen dat het Amore was die ze rook. Omdat ze de vorige keer niet een gesprek had kunnen starten met Amore, liep ze erop af. Ze had een tweede kans willen hebben, en vroeg zich af of ze die ook kreeg.
Chiara fronste toen ze niet alleen een Pikachu, maar ook een Houndoom zag staan op de plek waar de geur haar naartoe had gebracht. Kende ze die niet? Die afgebroken hoorn had het haar weer laten herinneren. Amore was op deze Houndoom afgegaan en daarmee was het begonnen. De Houndoom had geen vriendelijke toon tegen haar opgezet, dus Chiara had vernomen dat deze geen lid was van de Chiave. Maar... Wat deed deze dan hier? Vragend staarde ze naar de twee, die nog op grote afstand van haar verwijdert waren. Zou ze erop afgaan? Ze had geen idee of die roep voor haar bedoeld was of niet. Toch leek dit haar de perfecte kans om zich opnieuw aan te melden. Maar ze bleef stokstijf staren naar de twee. Zou ze inderdaad erop af kunnen gaan? Het antwoord op deze vraag werd haar algauw duidelijk toen Houndoom de verte in staarde. Er waren dus nog meer opkomst en zij waren aan het wachten. Zouden ze op de Chiave wachtten? Achja, er was dus geen enkele rede om hier te blijven staan. De Eevee haalde even diep adem en liep toen op een langzame pas op hen af.
''Hallo Amore,'' sprak ze, met een kalme toon. Ze was zenuwachtig, maar liet dat niet merken door een glimlach op haar gezicht te tonen, al duurde die maar even. Chiara ging ongeveer op dezelfde afstand zitten als de Houndoom. Ze liet haar blik even over deze glijden. De Eevee had geen idee hou deze heette, ze had immers maar een klein beetje van het gesprek opgevangen, omdat ze niet wilde afluisteren. Dus gaf ze maar een kort, begroetend knikje, om niet onbeschoft over te komen. Opnieuw vroeg ze zich af of ze hier wel mocht zijn, maar anders zou Amore haar wegsturen, toch?

Midden in een open veld stroomden verschillende vlammetjes nét boven het gras, de afstand tussen het gras en het vuur was nog net groot genoeg om het gras niet te laten branden. De eigenaar van het vuur keek diep geconcentreerd naar de vlammen. Blitzy probeerde door middel van imitatie en concentratie zijn vuurkracht beter kunnen raken op kritieke plaatsen. Kleine vlammetjes gingen in een rij traagjes naar hem toe, en dan begonnen de vlammen rond zijn lichaam te dansen. Op het moment alle vlammen rond hem dansten, ging al zijn concentratie naar zijn uitgestrekte armen, De kleine vlammetjes gingen naar zijn handen toe, vormden één grote bal en- BOEM! Een grote vuurbal vloog de lucht in. Blitzy concentreede zich nu op de rode vlek in de lucht en deed zijn armen langzaam achteruit. De vuurbal keerde zich om kwam langzaam op hem af. Op het juiste moment zou hij de vuurbal laten scheiden in twee stukken, maar zijn aandacht werd één seconde afgeleid door een rode bliksemstraal. Één seconde. Één seconde was hij afgeleid en hij was de controle kwijt over zijn vuurbal. Hij kwam langzaam op hem afgevlogen, totdat hij een grote knal hoorde, en zijn ogen niets meer zagen.

Blitzy lag weggeschroeide stukjes gras. De vuurbal was op hem ingeslagen omdat hij één seconde was afgeleid door.. een Rode Donder! Meteen was alle sufheid van die klap verdwenen. Amore had de Chiave nodig! Hij sprong recht. Alle aandacht was nu gericht op de plaats van de donder. Traag begonnen zijn beenspieren te bewegen, sneller, sneller, en steeds maar sneller. De Plains waren zo onmetelijk groot, maar toch zag hij uiteindelijk een gele, zwarte, een bruine en een paarse schim, die zwarte schim.. Het was Houndoom! Was ze gekomen om Amore te doden? Blitzy gromde luid, vriend of niet, hij kon Amore niet gedood laten worden. Hij liep sneller en sneller naar Houndoom af. op een paar meter afstand, sprong hij. Enkel verliep de sprong niet zoals hij wou, hij stootte tegen iets onzichtbaars, en voelde hij een licht schokje. Tot zijn verbazing zag hij Amore, die een Protect deed. 'Kalm aan,' zei Amore rustig. 'Ik wil niet dat je iemand aanvalt enkel omdat hij of zij bij de Guerra hoort. Pas als ze iets doen wat ongeoorloofd is, is het toegestaan om aan te vallen. Je moet je niet verlagen naar hun niveau, Blitzy,'Kon je me niet zeggen dat ze was overgelopen sist hij niet hoorbaar. 'Er is niets aan de hand. Bovendien.. Als er wel iets zou zijn.. Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen?' zei Amore. ''Sorry, ik wist niet dat Houndoom naar onze zijde was overgelopen.'' zei hij kort, terwijl hij zijn lichaam overeind hielp.

‘Hoi Amore,’ klonk de stem van de naderende Pokémon, Houndoom. Ze was goed herkenbaar door de afgebroken hoorn. Amore glimlachte. Houndoom leek zich niet helemaal op haar gemak te voelen, maar zelf had ze nergens last van. Houndoom had aan de kant van de Guerra gestaan, maar ze had geleerd iemand daar niet op te beoordelen. Dat zou alleen maar meer problemen geven. In de verte zag ze nog een Aipom - hoogstwaarschijnlijk Levy - aankomen, maar zijn tempo was zo sloom dat het nog wel even zou duren voor hij er was. Ook Chiara kwam aan. ‘Hallo Amore,’ groette ze. “Hallo, Chiara,” groette Amore beleefd terug en ze glimlachte. Ze mocht de Eevee wel..

Haar gevoelige oren pikten nog een geluid op. Het geluid van naderende voetstappen. De voetstappen kwamen steeds dichterbij en gingen steeds sneller. Amore draaide zich om en zag daar een Infernale - Blitzy -. Hij had zijn blik gericht op Houndoom. Oh oh.. “Houndoom!” riep Amore uit en ze sprong voor Houndoom. Ze hield haar twee handen voor zich, beiden omgeven door elektriciteit. Het duurde niet lang voor een Protect zich om haar en Houndoom heen sloot, met wat gele elektriciteit eromheen. Geen rode, omdat ze Blitzy geen pijn wilde doen. Ze wachtte even tot het gevaar geweken was, om vervolgens de Protect te laten verdwijnen.
Ze liep op Blitzy af. “Kalm aan,” zei ze rustig. “Ik wil niet dat je iemand aanvalt enkel omdat hij of zij bij de Guerra hoort. Pas als ze iets doen wat ongeoorloofd is, is het toegestaan om aan te vallen. Je moet je niet verlagen naar hun niveau, Blitzy,” zei ze toen kalm, waarna ze Houndoom even fronsend aankeek, maar toen haar blik weer richtte op Blitzy. “Er is niets aan de hand. Bovendien.. Als er wel iets zou zijn.. Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen?” vroeg ze met een lichte glimlach. Als Houndoom van plan was geweest aan te vallen, had ze genoeg tijd gehad om zichzelf weg te krijgen hier, toch? Bovendien zou ze er dan niet zo rustig bij gelegen hebben. “Houndoom hoort nu bij ons. Ik wil dat je respect naar haar toont en je excuses aanbiedt,” zei ze, als een soort kleuterjuf.

Vervolgens liep ze weer naar haar plek toe en ging ze op de steen liggen. Ze sloot haar ogen. Houndoom hoorde weer bij hen. Maar.. Ze moest opletten. Ze gebruikte haar oren, zodat ze elk geluidje kon horen. Als er ook maar iemand aankwam, zou ze het weten. Ze moest voorkomen dat iemand Houndoom aan zou vallen. Ook al was Houndoom sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Houndoom zou het waarschijnlijk een stuk hardhandiger doen dan zij en dat zou alsnog geen goede indruk geven. Alles moest goed gaan op dit moment, wilde ze complicaties in de toekomst voorkomen. Ze slaakte een diepe zucht en bleef kalm liggen, terwijl ze zich focuste op alle geluiden om zich heen.

Shadow sloot haar ogen. Alles ging zo snel.. Nog niet heel lang geleden had ze het te horen gekregen; zij zou de ondergroep van Chiave moeten leiden. Vaak had ze er aan getwijfeld of Amore daarmee wel de goede keuze gemaakt had. Maar, elke keer opnieuw had ze dat weten te verdringen. En nu was er een enorme rode donder te zien die aanduidde dat de Chiave eindelijk haar ondergroep zou krijgen; Manera.

Lichte zenuwen trokken door het lichaam van de grijze Raichu. Maar waarom? Omdat ze nog steeds aan zichzelf twijfelde? Dat was niet nodig. Ze had immers een plan, iets waardoor niet álle druk op haar schouders gelegd zou worden. Alsnog was zij de echte leidster en moest ze toch alles draaiende weten te houden. Ze drong de twijfels weg door zichzelf steeds weer te vertellen dat Amore in haar vertrouwde. De twijfels waren nergens voor nodig. En toch, toch bleven de lichte zenuwen door haar lichaam glijden. Was dit omdat ze niet wist of de rest haar wel als leidster wilde?

De velden waren zo open dat je makkelijk in de verte kon kijken. Shadow zag het groepje Pokémon dan ook al van ver af staan. Amore's gele vast viel meteen op. Er was ook een donkere gedaante, vermoeddelijk Houndoom, een Pokémon met iets van vuur en iets kleins wat ze niet meteen herkende. Nog verder weg naderde een kleine paarse vlek die Shadow meteen voor Levy aan zag. Wat miste ze de tijd dat zij met hem, Houndoom en Achi lol trapte. Maar helaas was die tijd voorbij, en het kon ook onmogelijk terugkeren. Haar vaart verminderde, waardoor de witte straal achter haar verdween. Moest ze een elektrische schok hun kant op sturen? Nee, dat zou zinloos zijn. Ze zouden Shadow toch wel aan zien komen. Bovendien was ze niet de stilste.. Waarschijnlijk had Amore haar al gehoord.

Op zo'n vijf meter afstand van de Pokémon stopte Shadow met rennen en zette ze zich op haar achterpoten. Ze herkende nu ook Blitzy en Chiara. Die tweede kende ze niet goed, maar ze had haar naam wel eens voorbij zien komen. Haar blik gleed over iedereen en viel toen op Houndoom. De neiging om haar hyperactief te omhelzen onderdrukte ze. Het was duidelijk dat Houndoom zich ongemakkelijk voelde. Zou ze terugkrabbelen? Nee, daar geloofde Shadow niet in. Maar om de Houndoom toch was meer vertrouwen te geven stapte ze meteen naar haar toe. Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze haar mond open trok. “Lekker weer vandaag, hè?” Ze grinnikte droogjes, waarna ze naast Houndoom plaats nam op haar achterwerk. Haar blik gleed nogmaals over iedereen heen. Er waren niet bepaald veel Pokémon gekomen.. Betekende dit dat niemand tegen Guerra durfde te strijden? Een zucht verliet haar mond. Als dat zo was, maakten ze misschien wel geen kans tegen de groep.. Ze schudde haar kop direct na dat gedacht te hebben. Nee, de Guerra zal nooit overleven, gromde ze tegen zichzelf. Wij hebben Amore, Riolu, en nu Houndoom.. Terwijl ze die naam dacht gleed haar blik weer af. Ze moest echt eens ophouden met al dat getwijfel. Dat was nergens goed voor. Bovendien.. Zou dat haar tijdens oorlogen en trainingen alleen maar afleiden. Trainingen, daar kon ze beter even over nadenken. Want als de Manera er dan eindelijk was, moest ze natuurlijk wel wat trainingen organiseren.

De eerste die arriveerde, na Amore, was een Eevee. Dezelfde Eevee die ze ook een tijdje terug had gezien. De naam van de Eevee had ze echter gemist. Ze begroette Amore, zoals het hoorde, en gaf Houndoom een kort knikje. Houndoom’s rechter mondhoek trok systematisch omhoog. Een knikje ter begroeting, meer was het niet. Maar waarom voelde het dan wel zo? Houndoom gaf een knik terug naar de Eevee, voordat ze haar blik weer liet ronddwalen. Duurde het altijd zo lang voordat iedereen was verzameld? Of lag het gewoon aan het feit dat niet iedereen zo dichtbij was geweest als haar? Haar blik vond een vlam in de verte, die hun kant op kwam. Een frons trok over Houndoom’s voorhoofd heen. Het was een Infernape, die steeds sneller en sneller begon te rennen, met zijn blik duidelijk op haar gericht. Fijn, daar begon het al. Ongeduldig zwiepte haar staart heen en weer. Was hij van plan om haar aan te vallen? De spieren in haar achterpoten trokken samen, klaar om op te springen. Want als dat het geval was, zou ze zichzelf verdedigen. Niks doen terwijl ze werd aangevallen? Kom nou zeg…

Ze wilde zich afzetten en op de Infernape afspringen, op het moment dat Amore voor haar sprong, en haar Protect gebruikte. Wat..? Haar achterpoten trilden door de spanning die er op stond. Het elektrisch versterkte schild hield de aanval tegen. Met moeite weerhield Houndoom zich ervan om haar tanden te ontbloten, en naar Amore te grommen dat ze aan de kant moest. Dat ze zich niet moest bemoeien met het gevecht. Nee, dat zou verkeerd zijn geweest. Amore was niet de tegenstander. En de Infernape ook niet. Hij viel alleen maar aan… Om Amore te beschermen. Houndoom ontspande haar spieren, en draaide haar kop weg. “Hmpf,” snoof ze. “Kalm aan. Ik wil niet dat je iemand aanvalt enkel omdat hij of zij bij de Guerra hoort. Pas als ze iets doen wat ongeoorloofd is, is het toegestaan om aan te vallen. Je moet je niet verlagen naar hun niveau, Blitzy,” zei ze toen kalm. Blitzy? Houndoom draaide haar kop terug, en keek verbaasd naar de Infernape. Was hij geëvolueerd? “Er is niets aan de hand. Bovendien.. Als er wel iets zou zijn.. Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen? Houndoom hoort nu bij ons. Ik wil dat je respect naar haar toont en je excuses aanbiedt.”

Ze hoort bij ons. Zulke simpele woorden waren het. Houndoom’s mondhoeken trokken voorzichtig omhoog, twijfelend, niet zeker of het normaal was om niet geforceerd te glimlachen. ''Sorry, ik wist niet dat Houndoom naar onze zijde was overgelopen,'' was Blitzy’s antwoord. Overgelopen, daar had je dat woord weer. Het was definitief. Dat woord hoorde thuis op de lijst van dingen die ze haatte. Met een scheve grijns op haar gezicht keek ze naar Blitzy. “Ook leuk om jou weer te zien,” zei ze. Haar stem had een lichtelijk verveelde toon. Een toon die ze er liever uit had gefilterd. Ze beet op haar onderlip, en draaide haar kop weer weg. Verdomme, waarom was het in hemelsnaam zo moeilijk om hem normaal te begroeten? Bij elk woord dat ze uitsprak, had ze het gevoel dat ze zichzelf een stomp in haar maag gaf. Aan de andere kant konden het natuurlijk ook nog steeds de zenuwen zijn die er voor zorgden dat ze buikpijn begon te krijgen. Een van de twee, in ieder geval.

Een bekende geur die steeds sterker werd, drong door tot haar neusgaten. Shadow. Ze stopte met het bijten op haar nu aan de binnenkant lichtjes bloedende lip, en draaide haar kop om naar de grijs gekleurde Raichu te kunnen kijken. De Raichu stapte op haar af, vrolijk glimlachend om een reden die Houndoom niet kon plaatsen. “Lekker weer vandaag, hè?” zei Shadow, om vervolgens naast haar te gaan zitten. Met moeite weerhield Houndoom zich er van om met grote ogen van verbazing naar Shadow te staren. Lekker… weer..? Kort twijfelde Houndoom over haar reactie. Shadow bedoelde het goed. Tenminste, dat dacht ze in ieder geval. Houndoom knikte, en grijnsde lichtjes. “Voor deze tijd van het jaar; inderdaad,” reageerde ze. Dat zelfs zo’n simpele zin zo vreemd aan kon voelen. Zou het erg lang duren voordat zo’n zin weer normaal aan zou voelen? Shadow schudde met haar kop, duidelijk in gevecht met haar eigen gedachten. Een korte grinnik ontsnapte uit Houndoom’s bek. Misschien.. zou het helemaal niet zo lang hoeven te duren voordat ze weer aan de situatie was gewend.

Swift sloot haar ogen. Wat een mooie dag... Ze hield van dagen als deze, vooral in deze seizoenen. Het was zo apart, en dat vond ze leuk. Haar familie zou deze dag echt gehaat hebben. Zij vonden dat deze seizoenen bedoeld waren voor bitterkoude en grauwe dagen: Niet voor zonnige, mooie dagen. Hoe zou het zijn met haar broer en zus? Al een lange tijd had ze ze niet gezien. Al waren ze nog zo slecht, ze gaf toch om ze. Omdat het familie was. Ondanks dat ze haar altijd treiterden, er waren wel leuke momenten geweest. Alles had zijn goede kanten, zelfs haar familie, die puur en dan ook echt puur slecht was. Nog steeds was het een raadsel waarom zij wel goed was, en de rest van de familie niet. Mischien moest ze er eens onderzoek naar doen. Veel van haar familie wist ze eigenlijk niet. Mischien kon ze haar broer eens opzoeken? Die had vast antwoord. Hij wist altijd veel. Swift opende haar zwarte ogen, en keek rond. Ze... Hoorde stemmen. Nee, niet zomaar stemmen, bekende stemmen. Zelden hoorde ze bekende stemmen, grotendeels omdat ze niet veel vrienden had. Waar kwamen de stemmen vandaan? Haar blik gleed over het veld. Een paar Jumpluff, spelend in de wind... Een grote groep Starly's... Nee, tot nu toe niets bijzonders. Ze keek verder, en zag uiteindelijk de bronnen van het geluid: Een Pikachu, een grijze Raichu, een Infernape, een Aipom, een Eevee, en een Houndoom. Wacht... Ze kende de Pikachu, Raichu, en Eevee. Het waren Amore, Shadow, en Chiara! Een tijdje geleden had ze Chiara nog gezien. Shadow al een hele tijd niet, en Amore al heel lang niet meer. Enthousiast klapte ze haar vleugels uit, vastbesloten om naar de Pokémon toe te gaan. Haar vleugels waren lichtelijk hersteld, en weer goed in staat om te vliegen. Ze was er blij mee. Vliegen was een goede manier als je geen zin had lange stukken te lopen. Ze klapperde een paar keer met haar lichtblauwe vleugels, en steeg op. Al gauw kreeg ze goede hoogte, en vloog voorwaarts naar de Pokémon. Een metertje van ze verwijderd daalde ze, proberend niet al te veel wind op te wekken. Uiteindelijk raakte haar sterke achterpoten de grond. ''Amore! Shadow! Chiara!'' Riep ze opgewekt. Het was altijd leuk bekenden tegen te komen. ''Lekker weer vandaag, hè?'' Hoorde ze de grijze Raichu spreken. Dus ze gingen over het weer praten? Gelukkig, dan was er vast niets aan de hand. Ze wou iets terugzeggen, maar iets weerhield haar. Ze was hier namelijk de jongste, en om dan zomaar wat over het weer terug te zeggen...

Douza was enkel wat meer op zichzelf gegaan na de oorlog. Hij moest ook nog eens rusten van al die inspanningen dat hij geleverd had aan een Leafeon. Zijn poten droegen zijn lichaam ergens naar toe, maar hij was er niet bij en wachtte af waar zijn poten hem zouden brengen. Al leek hij erg afwezig, intussen was hij diep in zijn gedachte aan het denken. Aan het denken over een evoluatie. Blitzy was sterker geworden. Ook had een andere Electrike eens gemakkelijk een Donder steen uit een rots gehaald terwijl het bij hem niet lukte. Hij zuchtte, waarom was hij zo zwak? Zijn pupillen werden weer groter en hij begon wat duidelijk te ademhalen en zijn stappen werden beheersend. Hij was weer in het nu. Hij stopte met lopen toen hij een grote rode donder zag. Zijn pupillen werden nog groter;Het Donder aanval van Amore!

Vlug versnelde Douza zijn pas terwijl hij allemaal elektriciteit in zich opnam. Doordat hij een Electrike was nam hij veel elektriciteit op door vlug te rennen. Om zijn lichaam kwam een onbedoelde voltlaag. Zou Amore in gevaar zijn? Dat ging elkaar door zijn grote,horizontale kop. Door de snelheid die hij maakt zag hij nauwelijks de bomen om hem heen en alles wat op zijn pad lag, alsnog ontweek hij vreemd genoeg die. Zijn pas verslapte toen de rode donder stopte en hij vaag wat Pokemons zag o.a. Amore! Hij zag Blitzy,Levy, een zwartgrijze Raichu, een Houndoom,Levy en een onbekende Eevee. Die Houndoom kende hij. Hij gromde zacht en klemde zijn kiezen op elkaar en wachtte even. Hij wou weten of die Houndoom nou hun bedreigde of niet. Minuten gingen voorbij terwijl er geen gevecht ontstond. Zijn pupillen werden weer groot terwijl de voltlaag dat nog steeds om hem heen zat verdween. "Oke..Vaag?"Sprak hij zacht waarna hij naar ze toe liep.
"Hoi Amore, Wat is er?" Vroeg hij nieuwsgierig met een vrolijke naklank. Hij was ook gerustellend doordat de Houndoom dat hij bij de oorlog zag, vreemd genoeg aardig leek. Wachtend op een antwoord ging hij maar zitten en hijgde hij kort. Nu voelde hij de vermoeidheid over zich heen gaan van al dat rennen, wat eigenlijk voor niks was, maar Amore kon bepalen of zijn geren echt voor niks was. Zijn gehijg verminderde terwijl hij om zich heen keek. Het was rustig en hij hoorde de anderen wat zeggen maar reageerde niet op.

Krampachtig zonk de jonge Riolu door zijn poten. Zijn rug gloeide, maar hij had de afgelopen maanden geleerd die pijn te verbijten. De zweep was een vijand geworden, een grote vijand, evenals de wezens die die zweep vasthadden. Zo'n vijand kon je niet bevechten, noch jezelf tegen verweren. Negeren was de enige optie, of overgeven. Maar, dit laatste zou hij nooit doen. Nooit, niet aan hen.
'Schiet op, mormel!' Schreeuwde één van die boosdoeners op de achtergrond. Weer trok er een pijnscheut door zijn rug. Riolu kneep zijn ogen dicht, maar bewoog geen spier. Hij voelde dat de trainer het opgaf, en glimlachte zwakjes. 'Het heeft geen nut baas, hij luistert niet.' Zware voetstappen, van schrik opende Riolu zijn ogen. Die aura, nee.. 'Oh, en of hij gaat luisteren,' klonk de lage stem. Gerinkel van metaal, Riolu verstijfde, te bang om om te kijken. 'Geloof me, hij gaat doen wat wij zeggen. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen.' Ondanks dat zijn ogen een andere kant op waren gericht, wist hij gewoon dat de man zijn arm hief. Weer kneep hij zijn ogen stijf dicht, harder dan eerst, zich klaarmakend voor het ergste.

Met zijn vuurrode ogen staarde Riolu naar het steentje in zijn hand. Hij draaide het een paar keer om, om de zijkanten te kunnen bekijken, en liet het toen weer terug op zijn borst vallen. Met een zucht liet hij zijn arm hangen. Zij hadden altijd gewild dat hij zou evolueren, om de kracht te kunnen onthullen die toentertijd in hem verborgen zat. Een zielige poging tot het beheersen van die kracht. Misschien.. Misschien was dit wel de reden waarom Riolu niet wilde toegeven aan dit proces. Niet vanwege die kracht, maar vanwege het feit dat de stropers het gewild hadden. Hem ertoe wilde dwingen, maar hij al die tijd voet bij stuk had gehouden.
De Everstone dat met behulp van een koord om zijn nek hing, voelde koud aan op zijn borst. Soms werd het warm, waaruit Riolu kon opmaken dat het zijn evolutie wist te stoppen. Het was bizar. Zijn lichaam wilde evolueren, sterker worden, maar zijn geest wilde alles behalve dit. Waarom was hij mentaal niet sterker? Waarom had hij zo'n dom steentje nodig?

Een donder kleurde de hemel voor enkele seconden felrood, merkwaardig dichtbij. Zo dichtbij dat Riolu de wegspringende vonken kon onderscheiden. Hij keek op, wetend wie de eigenaar was van die donder, en liet zijn blik over de velden schieten, totdat het de gele gedaante spotte. Dit ging vrij gemakkelijk vanwege zijn positie in een grote boom. Van de tak - waar hij op dat moment op lag - afspringen, deed hij echter niet. Hij bleef zitten, zwijgend kijkend naar de Pokémon die één voor één op de donder afkwamen.
Levy, Blitzy, Chiara, Shadow, Swift, Douza. Maar, het was vooral Houndoom waar hij zijn aandacht op vestigde. Hij vertrouwde haar, omdat Amore en Shadow dit ook deden, maar je kon het hem niet kwalijk nemen dat hij er zo'n zijn gedachtes over had. Het zou niet de eerste keer zijn dat een Pokémon hem verraadde. Toch, haar aura. Het had hier en daar zijn donkere plekken - ze was tenslotte in een strijd met zichzelf -, maar was toch opvallend helder. Hij had er een goed gevoel bij. En misschien was het juist dat gevoel dat hem deed twijfelen, of in ieder geval een bepaalde waakzaamheid bij hem opwekte.

Een tijdje had Riolu gaande geslagen wat er zich op de plek niet ver van hem vandaan afspeelde. Blitzy had Houndoom willen aanvallen, een moment waarbij Riolu bijna uit de boom was gesprongen, maar gelukkig - en enigszins natuurlijk - had Amore hem tegen weten te houden. 'Kalm aan. Ik wil niet dat je iemand aanvalt enkel omdat hij of zij bij de Guerra hoort. Pas als ze iets doen wat ongeoorloofd is, is het toegestaan om aan te vallen. Je moet je niet verlagen naar hun niveau, Blitzy.' Zonder het echt door te hebben maakte Riolu een zacht knikkende beweging. 'Er is niets aan de hand. Bovendien.. Als er wel iets zou zijn.. Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen? Houndoom hoort nu bij ons. Ik wil dat je respect naar haar toont en je excuses aanbiedt,' vervolgde Amore. Niet lang hierna ontstond er een gesprek over het weer. Tenminste, dat was wat Riolu er uit had kunnen halen. Hij schudde grinnikend zijn kop en hees zichzelf toen overeind met behulp van zijn armen. Voorzichtig, om zijn rug niet te belasten, zette hij zichzelf op zijn twee zwarte poten en sprong hij toen sierlijk de boom uit. Zijn voetkussens maakte een zacht ploffend geluid toen hij op de grassige bodem landde. Het springen ging nu al een stuk beter, de wond vormde niet meer een blokkade in zijn zenuwstelsel. Zorgvuldig zette Riolu zich af en liep hij op het groepje af, er niet verbazend van opkijken als ze hem al hadden opgemerkt. Hij liep naar de steen waar Amore op lag, boog voorover en drukte toen zachtjes zijn lippen tegen haar voorhoofd. Verwachtend dat ze haar ogen open zou doen, keek hij haar aan. Hij trok zijn mondhoeken omhoog en draaide zich toen om richting de rest. Een knikkende begroeting, ook richting Houndoom. Woorden waren niet nodig. Als ze hem wat wilde vragen of iets te vertellen hadden, konden ze altijd bij hem terecht. Hij draaide zich weer om. "Alles goed?" vroeg hij toen zachtjes aan de Pikachu met perfect zwarte ogen.

“Voor deze tijd van het jaar; inderdaad,” was Houndoom's antwoord. Hoewel Shadow steeds meer van de oude Houndoom terug hoorde komen zat er nog steeds iets in haar stem wat haar niet beviel. Toch kon ze gewoon niet boos zijn op haar vroegere vriendin. Ze was te blij dat ze weer terug kwam, te blij met haar nieuwe leiderschap.. Ze merkte hoe zelfvoldaan ze klonk, maar besteedde daar geen aandacht aan. Er was niemand die het verbood om jezelf eens een comlimentje te geven. Normaal was Shadow zo onzeker, hoewel ze toch voor zichzelf op durfde te komen. En nu had ze iets om naar uit te kijken, Iets waar zíj het middelpunt van werd. Het zou moeilijk worden in het begin, en dat wist ze. Ondanks dat ze al eens leider van Suerte was geweest. Suerte, hoe lang geleden was dat inmiddels al wel niet? Te lang geleden. Suerte was een open groep geweest waar iedereen gewoon bij mocht. Doordat Chiave dat niet was had het veel minder leden. Het werd tijd dat de ledenlijst werd opgefrist met nieuwe strijders. En het zou niet lang meer duren voor dat ook echt gebeurde.

Nieuwe Pokémon kwamen aan, maar Shadow besteedde niet veel aandacht aan ze. Ze knikte slechts naar iedereen, als teken dat ze ze gezien had. Zodra het even rustig was wendde ze haar blik weer af naar Houndoom. Haar onzekerheid was te zien in haar ogen. Shadow was niet de beste in het aflezen van emoties, maar dit kon ze wel overduidelijk zien. Ze wilde iets zeggen om de Houndoom gerust te stellen, maar wat? Houndoom had natuurlijk gelijk gehad dat ze echt veranderd was. Shadow wist echter niet hoe, dus was het ook lastig om de juiste woorden te kiezen. Ze wist niet zeker of het geruststellend was als ze zichzelf bleef, hoewel ze al helemaal geen saaie drol wilde proberen te zijn. De oplossing? Vriendelijk glimlachen en gewoon improviceren.

“Houndoom.. Het zal in het begin onwennig zijn, maar uiteindelijk moeten ze je accepteren. Of ze dat nou willen of niet,” sprak de grijze Raichu. Een grinnik volgde de gesproken tekst haar mond uit. Wat een zinloze woorden. Hier was ze vast zelf ook al achter gekomen. Haar vreugde nam haar blijkbaar over en zorgde dat ze geen nuttige woorden meer uit haar mond kon brengen. Ach, wat maakte het uit? Soms waren domme opmerkingen gezellig. Ze herinnerde zich hoe ze vroeger was. Die tijd was gezellig, ja, maar ze wilde niet weer zo worden. De tijd van Altijd-Melig was voorbij en had plaats moeten maken voor een tijd waarin Shadow een groep ging leiden. Eerst Suerte, en nu de Manera.. Shadow liet haar blik nogmaals rond gaan. Er waren nu een stuk of 7 Pokémon.. Vrij weinig, vond Shadow. Zouden er nog meer komen? Ze miste de Quilava van wie ze zielsveel hield. Wilde hij niet bij Chiave? Een frons verscheen op het voorhoofd van Shadow en ze drukte zachtjes haar tanden in haar lip. Nee, natuurlijk zou hij nog komen.. Hij had altijd voor de goede kant gestreden, dus waarom zou hij daar nu mee ophouden?

Een zeer bekende rode donder had de lucht weer enkele seconden versierd, een teken van Amore dat de Chiave leden zich weer moesten verzamelen om over iets belangrijks te praten. Gelukkig was ik niet al te ver van die plek verwijderd, en liet ik mezelf rennen op een rustig tempo. De oorlog was voorbij, dus waar zou het gesprek nu over gaan? Zou het dan eindelijk gebeuren, zou de nieuwe groep, de Manera, er aan komen? Ik slaakte een kleine zucht. De laatste tijd had ik helaas steeds meer last van migraine. Het hield me uit mijn slaap, en ik was dan ook doodmoe. Hopelijk verborg mijn vacht mijn enorme wallen goed genoeg, zodat niemand zich over mij zou ontfermen. Zoals ik al veel vaker in mezelf gezegd had; De anderen zijn er veel en veel slechter aan toe dan mij. Mijn pijn was lang niet zo hevig, en een bijzaak. Het was dan ook niet hun probleem, en ik zou zelfstandig een oplossing vinden. Gewoon.. normaal doen.

Het was verassend warm vandaag, als je keek naar hoe dicht we al bij het winterseizoen zaten. Ik heb nooit van kou gehouden, en zat de wintermaanden ook het liefste binnen, of in ieder geval op een plek waar het warm en beschermd was. Maar vandaag was het weer slechts verfrissend, en de zon had ervoor gezorgd dat de grassprieten niet meer hard en bevroren waren. Want dat mistte ik ook als de winter aangebroken was; het zachte lichtgroene gras dat kriebelde onder je zolen. Diezelfde sprieten waren bevroren slechts hard en breken af onder je poten. Ik schudde mijn hoofd even, en draaide mijn kleine puntige oren. Stemmen.. ik hoorde al stemmen. Het leken er veel te zijn, dus het was Amore reeds weer gelukt om Pokémon te verzamelen. Van wie de stemmen waren was me nog niet helemaal duidelijk, ik moest nog dichterbij komen dan ik nu was. Vanaf een heuvelachtige verhoging waar ik naartoe was gerend keek ik op de groep neer, en zag daar bekende gezichten.

Een glimlach sierde Evening’s gezicht wanneer hij zag wie er allemaal stonden. Amore, Riolu, Chiave leden, een paar nieuwelingen en bovenal zijn partner. Hij versnelde direct zijn pas, en de heuvel zorgde ervoor dat hij de groep nog sneller kon naderen. Wel moest hij ervoor zorgen dat hij niet té hard ging, anders zou hij struikelen over zijn eigen poten. Eenmaal aangekomen bij de groep was hij eerst even stil, omdat sommige Pokémon nog aan het praten waren. Misschien stopten ze nu wel, nu hij aangekomen was. Ach, het maakte ook niets uit. Stilletjes liep hij richting Shadow en ging ongeveer een meter van haar vandaan staan, en keek even alle andere Pokémon aan. Even sloot hij zijn ogen. Ghe, een openingszin had hij niet. Hij vroeg zich af of Amore de Pokémon al had verteld wat het doel van deze verzameling was. Hij wou niet diegene zijn die een al beantwoorde vraag ging stellen, en besloot daarom maar een snelle blik naar Amore te wenden. De blik in zijn ogen zei precies hetzelfde, maar dan onhoorbaar.

Vele verhalen hadden haar oren bereikt. De meeste besteedde ze geen aandacht aan. Maar aan eentje wel: eentje over een bepaalde groep. De naam ervan werd vrijwel nooit genoemd, en als dat wel het geval was zeiden ze het zo zacht dat ze het niet kon verstaan, tot haar grote teleurstelling. Maar er werd gezegd dat het een groep was, bestaand uit maar een klein aantal Pokémon. Maar toch durfde deze Pokémon het op te nemen tegen bijna al het slechte in Pokérpg. Felicity raakte al snel in de ban van de verhalen erover. Ze probeerde te weten te komen hoe ze met deze groep in contact kon raken, maar tot nu toe kwam ze iedere keer weer af bij het begin. Ze voelde het als haar plicht om de onschuldige te helpen, en dat was eigenlijk wat die groep deed, althans dat haalde ze uit de woorden van de anderen. Hoe haar obsessie begon met het helpen van andere was ze allang vergeten. Misschien was het omdat ze zelf een tijd lang hulpeloos was geweest en dus wist hoe het voelde… Maar het liefste wou je dan eigenlijk niet geholpen worden, dan wou je liever dat je iets deed waardoor je niet meer hulpeloos was en in het middelpunt kwam te staan, opvallen in een goede manier dus. Maar het maakte de Luxray eigenlijk niets meer uit waarom dat ze anderen hielp, ze deed het gewoon; en daar ging het om. Ze zou alles doen om onschuldige Pokémon te helpen, ook al bracht dat haarzelf in gevaar. Het was wel fijn dat men haar onderschatte omdat ze niet kon zien. Maar in sommige tijden zag ze haar blindheid als een geschenk, en niet als een kwelling noch vloek.

Diep snoof Felicity de lucht om zich heen in. Ze had weer wat verhalen gehoord… En deze keer had ze een grote hoeveelheid informatie gekregen. De groep waarover ze al die tijd zoveel had gehoord was de Chiave. En was ook een naam Manera gevallen, maar wat die betekende… Nou Felicity was zo blij geweest dat ze de naam van de groep te weten was gekomen dat haar gehoor tijdelijk een soort van uitstond en ze dus niet had gehoord wat Manera nou precies was. Maar het zou wel iets met Chiave te maken hebben. Ook had ze gehoord dat er binnenkort nieuwe leden geworven zouden worden, maar wanneer? Dat was de hamvraag.

Ze was al een paar dagen aan het rondzwerven, opzoek naar een of ander teken… Iets dat haar een richting zou aangeven. Het leek op een gegeven moment meer op doelloos rondzwerven dan echt iets zoeken. Vooral met haar witte, naar niets kijkende ogen. Haar oren bewogen echter de hele tijd heen en weer. Ze gaf haar gehoor geen enkele seconde wat rust. Zelfs tijdens het slapen was ze alert, maar eigenlijk was ze dat sowieso al; je wist maar nooit wanneer een Pokémon met een slecht humeur je tegemoet kwam. Ineens hoorde ze een angstaanjagend, maar bekend geluid. Het geluid van donder. Met een ruk draaide ze haar hoofd richting de plek waar het volgens haar gehoor vandaan moest komen. Het geluid galmde oorverdovend door het bos. Een blije glimlach krulde zich rond haar lippen. Dit was het teken.

Zo snel ze kon rende de Luxray in een rechte lijn erop af. Ze was veraf van de plek waar ze moest zijn. Wel viel het haar binnen dat ze wellicht niemand zou kennen… Niet eens de leider, of leiders. Maar dat weerhield haar niet ervan om te proberen in de Chiave te komen. Ze zou en moest haar plicht volbrengen, en als de Chiave hetzelfde deed zou dat alleen maar gunstig voor haar zijn. Ze betastte de grond iedere keer maar lichtjes, en het leek alsof ze over de grond zweefde. Ze moest zich niet uitputten, stel dat ze zich moest bewijzen. Vooral omdat ze blind was wouden anderen nog wel eens kijken of ze het waard was, ze miste ten slot van rekening een zintuig. Een van de belangrijkste zintuigen.
Ze hoorde Pokémon in de verte, haar neusgaten werden gevuld met verscheidene geuren van verscheidene Pokémon. Langzaam rende ze af en liep ze verder in een soort van rustig drafpasje. Toen ze voelde dat de zon haar vacht beroerde hield ze halt. Ze keek gewoon vooruit, ze deed niet eens de moeite om haar blindheid te verbergen. Ze was er inmiddels trots op geworden, gehecht geraakt. Ze rook allemaal geuren, wist vele te onderscheiden. Maar het zou altijd een gok blijven of ze precies wist tegen wat voor Pokémon ze nou aan het praten was. Misschien zouden ze haar wegsturen, denken dat ze verdwaald was. Maar ze had het gevoel van niet. Rustig ging ze zitten en wachtte ze af totdat iemand tegen haar zou spreken.

Hoeft niet alles te lezen,
Laatste alinea is het belangrijkste.

Er waren te weinig Pokémon. Waarom? Waren ze bang? Bang om te sterven? Of wisten ze niet wat haar oh zo bekende rode donder inhield? Altijd wanneer er zo’n donder omhoog schoot, was het een roep naar iemand, meestal naar de groep. Een donder, zo groot als deze, was bijna altijd gericht naar de groep. Bovendien.. Het gerucht had zich al door PokéRPG verspreid: de Chiave zou weer leden aan gaan nemen. Velen waren bang. Niet alleen voor het vechten, maar.. Ze schenen ook bang te zijn voor de groep zelf, omdat het zo geheim was. De meesten kenden haar alleen als een harteloze Pikachu, die misschien beter thuis zo zijn in de Guerra. Dit kwam waarschijnlijk door het feit dat haar ogen vaak bloedrood gekleurd waren als er iemand aankwam die ze niet kende. En, de Pokémon werden dan meestal bang, waardoor ze hen nooit leerde kennen, maar geen goede eerste indruk gaf. Ze haalde diep adem, hield haar ogen gesloten. Houndoom.. Ze moest ervoor zorgen dat niemand haar aanviel. Ze mocht geen ruzies binnen de groep krijgen.
Ze ving wat woorden van Shadow en Houndoom op. Ze schenen het te hebben over.. Het weer. Ja, joh. Interessant. Maar, daar ging het Amore niet om. Houndoom was geaccepteerd door haar en Shadow. Dit moest wat waard zijn. De rest zou haar snel accepteren. Althans, dat hoopte ze. Het geluid van een Pokémon die zich door de lucht verplaatste werd duidelijk en Amore keek op. Een Dragonite - degene die ze met Chiara en de Mijumaru op het veld had gezien - landde op het veld. ‘Amore! Shadow! Chiara!’ riep ze. Amore grinnikte. “Hallo daar, Swift,” groette ze de Dragonite kalm. Het duurde niet lang voor er een Electrike aan kwam, bekend onder de naam Douza. ‘Hoi Amore, wat is er?’ vroeg hij. “Dat zal ik straks vertellen,” antwoordde ze kalm. Ze sloot haar ogen weer en haalde diep adem.

Opnieuw kwamen er voetstappen. Dat ritme zou ze uit duizenden kunnen herkennen. Ze hoefde haar ogen niet te openen om te weten wie er aan kwam. Ze hield haar ogen nog heel even gesloten, wachtend tot hij dichterbij was. Toen hij voor haar stopte en zijn lippen even op haar voorhoofd drukte, kwam er een glimlach op haar gezicht. Ze wachtte tot zijn aanraking stopte en opende haar ogen. Voor haar stond Riolu, voor haar één van de meest dierbare Pokémon op deze wereld. Toen Riolu zich even omdraaide, krabbelde ze overeind en ging zitten. De steen was niet bepaald hoog, dus ze kwam nu maar net boven Riolu uit. Hij was wel breed; groot genoeg voor hen beiden. Daarom schoof ze op en keek ze hem glimlachend aan. Toen hij zich omdraaide en vroeg of alles goed ging, knikte ze met een glimlach, om vervolgens met haar hand zacht op de plek naast haar te kloppen. Het was allemaal zo makkelijk. Met Riolu had ze bijna geen woorden nodig om te laten merken wat er was. Ze zou zich nooit vervelen, als ze zijn ogen maar had om in te kijken. Ze haalde diep adem en bleef hem aankijken, waardoor ze niet eens opmerkte dat Evening en een Luxray die ze nog niet eerder gezien had er aan kwamen.

Niet veel later verscheen er een Aipom, gevolgd door een Infernape, die razend op Houndoom af kwam rennen. Verstijft bleef Chiara zitten, hopende dat het snel voorbij zou zijn. Amore was ervoor gesprongen en had een protect uitgevoerd. “Ik wil niet dat je iemand aanvalt enkel omdat hij of zij bij de Guerra hoort. Pas als ze iets doen wat ongeoorloofd is, is het toegestaan om aan te vallen. Je moet je niet verlagen naar hun niveau, Blitzy.” Blitzy... Die naam kwam bekend voor bij haar, maar ze kon hem niet plaatsen. “Houndoom hoort nu bij ons. Ik wil dat je respect naar haar toont en je excuses aanbiedt." Dus... Ze hoorde eerst bij de Guerra? Vandaar dat Blitzy haar aanviel.

Steeds weer verscheen er een pokémon die onbekend was voor haar. De enige die ze enigszins eerder had gezien was Shadow. Op de één of andere manier kwam de Aipom haar ook bekend voor. Wacht eens... Levy, toch? Hij had Amore voor haar geroepen, toen ze zich wilde aanmelden bij de Suerte. Zou hij haar nog herkennen? Vast niet. Vanuit haar ooghoeken merkte ze een Dragonite op, die ze vrijwel meteen herkende. Swift. Die had ze een tijdje geleden ontmoet in de Peaceful Plains, hier dus, en daarna nog een keer in... Timerise Forest..? Vragend keek ze voor zich uit. Zo lang geleden was dat toch niet? Ze had geen idee meer wie die andere pokémon was, maar dat maakte ook niks uit. Ze had toch niet echt het gevoel dat ze die weer zou tegenkomen. ''Amore! Shadow! Chiara!'' De Eevee schrok op uit haar gedachten, en staarde vervolgens de Dragonite aan. ''Haai, Swift,'' sprak ze glimlachend. Toch nog een bekende. Vervolgens kwam er een Elektrike aan. Chiara kon zich niet herinneren er eentje ontmoet te hebben, dus dit was een volslagen vreemde. Even vroeg ze zich af of van dit groepje pokémon ook leden zaten van de Chiave. Amore sowieso, de grijze Raichu vast en zeker ook... Levy zou er ook in moeten zitten, hij zat namelijk ook in de Suerte en als hij hier is zou dat wel moeten. Met andere woorden, die roep was dus niet alleen voor de leden.

''Hoe gaat het met je wonden, Swift? Al wat beter?'' vroeg ze aan de Dragonite. Zoals Swift er nu uitzag, ging het al een stuk beter met haar. De vorige keer dat ze Swift had gezien zag het er een stuk erger uit, en zou ze niet kunnen vliegen, wat ze net deed. Het ontging Chiara even dat er weer wat pokémon waren verschenen, die ze toch niet kende. Een Riolu, die overigens naar Amore toe was gelopen, een Quilava en een Luxray. Achja, voor nu kende ze tenminste al één van de pokémon die hier zaten. Wie weet, misschien komen er nog wel een paar bekende, alhoewel ze dat zou betwijfelen.

Zijn stappen landden op het zachte groene gras, waarvan sommige grassprietjes verdord waren. Voorzichtig schonk de Houndoom een blik aan de hemel, waar weinig wolkjes in stonden. Weinig wolkjes die de zon konden bedekken. Misschien dat het daarom zo warm was. Natuurlijk was het niet bloedheet, maar voor de herfst was het warm. De Houndoom sloot zijn ogen voor de helft, waarna hij trachtte te luisteren naar een zwerm Pidgey. Ze waren weliswaar ver weg, maar toch was hun kenmerkende gekras duidelijk te horen. Even kreeg hij het verlangen naar vleugels, of in ieder geval de mogelijkheid tot vliegen. Hij kon zich niet goed voorstellen hoe dat nou voelde. Het voelde vast en zeker vrij: je voelde enkel de lucht, geen aarde onder je poten, geen bomen waar je tegenaan kon lopen. Lucht. Dat was het enige wat je voelde. Danger zuchtte zachtjes. Hij werd ruw uit zijn ‘dagdroom’ gewekt door het chaotisch worden van het gekras. Als reflex schoten zijn ogen open, zodat hij nog net een beetje van een rode Thunder kon zien. Wacht.. Een rode? Verbaasd knipperde hij met zijn ogen. Waarom was die aanval rood, terwijl hij normaal geel was? Hij rilde. Straks was het een slechte Pokémon, die hem niet zou accepteren in zijn territorium. Een gevoel van aarzeling bekroop zijn lichaam. Nee, nee.. Hij zou niet naar die Pokémon gaan. Maar aan de andere kant zou hij dat wel moeten doen. Misschien was het voor hem bedoeld. Hij begon met een rustige pas te lopen, die hij al snel versnelde, zodat het rennen werd. Hij merkte een verlamde Pidgey op, maar hielp deze niet: hij was geïnteresseerd in de aanval, niet in de Pidgey.

Verderop merkte hij een groep Pokémon op. Een paar kon hij met moeite uit zijn geheugen vissen, maar de meesten had hij nog nooit gezien. Misschien was het een soort theekransje? Dan was het vast niet de bedoeling dat hij deze zou verstoren. Danger snoof, waarna hij een kwartslag draaide. Nee, misschien was het juist de bedoeling dat hij zou komen. Al snel begon hij te lopen, maar draaide hij zich naar het groepje tijdens het lopen. Eenmaal bij het groepje beland bleef hij staan. Wat nu? Hij zou wel simpelweg iedereen kunnen begroeten, maar hij liep de kans om ze allemaal te kennen. En omdat hij ze niet kende zou het lastig worden hun bij de naam te begroeten. En er zat een groot verschil tussen droog ‘hallo’ en vrolijk ‘hoi’. Droog ‘hallo’ was voor onbekenden. Zou hij dan tegen iedereen droog ‘hallo’ moeten zeggen? Hij zou wel moeten, al klonk het vreemd tegen bekenden. Niet wetend wat hij nu moest doen bleef hij staan, met een irritant gevoel van onzekerheid dat een gevoel van buikpijn veroorzaakte.

''Hallo daar, Swift.'' Groette Amore haar. ''Long time, no see'' Zei Swift ter begroeting tegen de Pokémon. Haar zus zei dat altijd tegen andere Pokémon die ze een lange tijd niet had gezien, dus het zou wel goed zijn. Wacht eens... Waarom gaf dit het gevoel dat ze Amore eigenlijk niet al zo'n lange tijd had gezien? Ze dacht even na. Die keer bij de Peacefull plains, met die Pokémon gehuld in een cape... Die had wel een heel andere stem, maar nu ze Amore zag, deed het haar heel erg denken aan de Pikachu. De manier waarop die Pokémon praatte, deed haar toch echt denken aan Amore. Die kalme, vastbesloten manier. Eentje die alleen van Amore had kunnen zijn. Raar. Wacht... Waren er geen geruchten dat Amore dood was? ''Amore! Je bent niet dood!'' Zei ze dommig, alsof ze Amore pas net gezien had. Alle andere Pokémon hadden er niets over gezegd... ''Errr, laat dat maar zitten.'' Zei ze met een scheve grijns op haar kop. Soms kon ze echt eigenaardig doen. ''Haai, Swift,'' Hoorde ze de Eevee zeggen. ''Hoi!'' Zei ze terug, op haar bijna altijd opgewekte toon, en keek om haar heen. Er waren al heel wat Pokémon gekomen. Mischien was dit een meeting, ofzoiets. ''Hoe gaat het met je wonden, Swift? Al wat beter?'' Hoorde ze de stem van Chiara. Haar wonden... ''De laatste tijd heb ik er nog maar weinig last van. Wat Oran berry's en goed rusten deden wonderen.'' Zei ze terug tegen de Eevee. Voor de tweedde keer keek ze rond. Dit 'theekransje' moest wel een reden hebben. Achja, Amore zou het vast wel vertellen.

Flutpost, fluuutpost...

Ze had hem net uit haar kop gezet en vroeg zich af wie er nog zouden komen toen ze hem zag. Evening rende een heuvel af. Meteen zette Shadow zich op haar voeten, met een glimlach op haar gezicht. Haar ogen draaiden zo ver ze konden, zodat ze Houndoom even in zicht kreeg. Wist zij al van haar partnerschap met Evening? Als het niet zo was zou ze er nu achter komen. Ze zag hoe hij om zich heen keek, maar stil bleef. Ze wilde iets zeggen tegen hem, iets waarmee ze meteen duidelijk maakte dat ze partners waren. Maar wat kon ze zeggen zonder hoerig over te komen? Ze besloot hem gewoon te verrassen. Al grinnikkend stapte ze op hem af. Ze wist dat hij haar al gezien had, maar had toch zin om vervelend te zijn. Ze 'omhelsde' hem van achteren, waarbij ze haar handen over zijn ogen legde. Lieflijk grinnikte ze terwijl ze hem een lik over zijn wang gaf. Daarna liet ze haar armen zakken en liep ze naar zijn voorkant toe. Dat er nog een Luxray en een Houndoom bij kwamen had Shadow niet door. Ze was te blij met alles. Pas nu besefte ze hoe blij ze was met haar partner. Niet alleen omdat er veel Pokémon waren die er geen hadden, maar ook omdat ze zeker wist dat hij ook van haar hield. Ze wist ook zeker dat ze hem een belangrijke taak wilde toeschuiven in Manera. Ze sloeg haar armen om zijn nek, zodat ze makkelijk bij zijn oor kon. “Heb je er al zin in?” fluisterde ze, waarna ze lieflijk grinnikte. Hierbij had ze het niet alleen over zijn taak in de Manera, maar ook over iets anders. Iets wat ze lang geleden besloten hadden en nu pas zou komen.. De hele periode had ze er naar uitgekeken en nu zou het bijna zover zijn. Ze drukte haar lippen liefkozend tegen zijn wang, waarna ze weer haar lippen naar zijn oor toe bracht. “Ik wel,” glimlachte ze. Haar armen werden losser en ze liet ze van zijn schouders af glijden, zodat haar handen uiteindelijk de zijne vasthielden en ze goed in zijn ogen kon kijken. Ongelofelijk hoe lang ze al verliefd op hem was. Bij Karai was het anders geweest. Karai.. Hoe zou het met hem gaan? Zou hij ook ergens in een groep zitten en oorlog voeren, of zou hij net als vroeger rond touren en optredens geven? Het maakte niet uit, want hij was verleden tijd. Evening was het heden en, als het aan Shadow lag, ook de toekomst. Ja, als het aan haar lag zouden ze voor altijd bij elkaar blijven en samen oud worden. Want, dat zouden ze worden. Evening was zeker niet zwak en Shadow ook niet. Als de Guerra niet opeens tien keer zo sterk werd zouden ze enorm oud kunnen worden. Haar blik gleed even rond, hoewel haar gedachten er niet echt bij waren. Uiteindelijk spotte ze Houndoom weer. Ze grinnikte droogjes en bloosde licht, terwijl ze dommig haar tong naar buiten stak. Als je haar zo zag staan, met haar tong een stukje uit haar mond, zou je nooit verwachten dat ze op het punt stond een groep te leiden. En toch was het zo.

Levy kwam dichterbij. Hij was er bijna! Wow, in de tijd dat hij dat stuk had gelopen waren er al heel veel pokémon bij komen staan. Hij herkende ze allemaal..Amore..Riolu..Shadow..blitzy..houndoom..Evening..Opeens was levy stil. "wacht..houndoom..?" Levy keek nog eens en wreef in zijn ogen. "Die is hier vast om de chiave aan te vallen.." Bromde Levy. Hij balde zijn vuist en stortte zich op houndoom. Levy sprong de lucht in en maakte zijn staart klaar om een focus slag te doen. Zijn staart begon te gloeien en..hij miste. De focus slag was tegengehouden! "Maar..maar..hoe?!" Levy keek in de rondte. Het was waarschijnlijk een waarschuwing van iemand, maar.. alleen de chiave pokémon stonden er. Ze leken geen verwondingen te hebben of angst voor houndoom, of naja..iets dergelijks zoals dat. "Wat is hier aan de hand..?" Levy keek met een felle blik naar houndoom en snoof naar haar. "En wat doe jij hier.." Zei levy met een nog steeds gebalde vuist. De vuist van levy kreeg nu een lichte schok om zijn vuist heen. Het was een thunderpunch..klaar om afgeschoten te worden. Levy grijnsde en sloeg toen naar houndoom toe. Er schoot iets voor. Levy werd tegengehouden door amore. Ze had een rode bliksemsstraal recht voor hem heen geschoten. Levy kon zich eigen niet tegenhouden en sloeg in de bliksemsstraal. Raak. Levy zijn haren stonden overeind door de elektriciteit. Naja, nu wist hij tenminste wie hem tegen had gehouden. Maar dan was nog de vraag, waarom zou ze dat hebben gedaan? Was ze ook slecht geworden, en wou ze houndoom verdedigen..? Nee..dat niet. "Is houndoom goed geworden?" Vroeg levy net iets te hard.

Op het grasveld lag een kleine Pikachu. Een warme bries kwam tegen zijn vacht aan zodat hij zijn ogen sloot. De dagen na de oorlog waren rustig geweest, hij had ervan genoten. De wonden die hij had opgelopen tijdens de oorlog waren al genezen, al had hij er niet veel opgelopen. Zijn gevecht was kort geweest vergelijke de andere gevechten en de meeste klappen vind zijn moeder op. Hij opende zijn ogen weer om naar de blauwe lucht te kijken. Een rode bliksem straal schoot de lucht in, hij hoefde niet na te denken over van wie de bliksemstraal aanval was. Hij kende amper pokemon die rode bliksemstralen konden afschieten. Hij, zijn zus, secret, en zijn moeder. Zijn zus was dood dus die kon het sowieso niet zijn, en al zou ze niet dood zijn je kon de kracht verschil in de bliksemstraal van Amore en Secreet duidelijk zien. Hij stond moe op. Hij hoefde vast niet naar haar toe te gaan, de bliksemstraal was duidelijk gericht op Pokémon die in Chiave wouden. Dat gokte Force tenminste. Hij ging op 4 poten staan om vervolgens langzaam te beginnen met lopen. Het ging heel erg langzaam. Zover hij wist was het niet heel erg belangrijk. Dus als hij later zou komen dan andere Chiave leden zou dit niks uitmaken. Hret duurde even maar hij begon dichterbij te komen. Hij kneep zijn groene ogen tot speeltjes om alvast te kunnen zien wie er stonden. De eerste wie hem opviel was een Dragonite, de grootste van de stel Pokémon. Snel later zag hij ook 2 Houndoom's, een Infernape en een Luxray. En snel daarna ook de rest, Amore, Riolu, Shadow, Evening, Levy, Douza, Chiara. Dus nog niet al te veel Pokémon. Hij stopte vlak naast de Luxray en bekeek de groep weer even. Hij kende de meeste Pokémon. 'En wat doe jij hier..' Pas nadat Levy het had gezegd viel Force op dat Houndoom, van de Guerar, ook bij het groepje stond. Niemand viel haar aan, maar waarom? Levy stond klaar om aan te vallen, en dat deed hij dan ook. Bliksem verscheen om de vuist van de Aipom. Hij sprong op Houndoom af maar werd tegengehouden door een bliksemstraal van Amore. Levy kon niet op tijd stoppen zodat hij wel geraakt moest worden door de rode bliksemstraal. 'Is houndoom goed geworden?' vroeg de Aipom nu. Logisch. Dat was ook het enige wat Force zou kunnen bedenken. Ze stond bij de Chiave leden en niemand viel haar aan, en de gene die haar aanvielen werden tegengehouden door zijn moeder. Maar hoe konden ze haar zo makkelijk vergeven voor wat ze had gedaan? Zou er niet een kans kunnen zijn dat ze zei dat ze was overgelopen aan de goeie kant maar eigenlijk spioneerde voor Guerra? Hij keek haar even droog aan, Amore wist vast wel wat ze deed. Als zij haar vertrouwde moest de rest van de groep dat maar ook. Hij ging door met het kijken naar de Pokémon die er stonden en stopte zijn blik uiteindelijk bij Shadow en Evening. Dus dat was Shadow. Hij had gehoord dat ze grijs was, maar dit was de eerste keer dat hij het zelf kon zien. Misschien moest hij zichzelf eens voorstellen? Hij begon richting de Raichu en Quilava te lopen en stopte recht voor hun. De twee Pokémon waren groter dan hem en hij keek dus letterlijk, en figuurlijk, naar ze op. De Quilava leek stoer en de Raichu leek wijs. Al verdween dat toen ze haar tong uit haar mond liet hangen. ''Ehh, hallo,'' begroette hij de twee Pokémon. ''Ik ben Force.'' Hij keek ze zo aan dat het bijna eng begon te worden.

~ Inhoud een beetje flut ~

Nog enkele Pokemons kwamen erbij die Douza niet kenden. Amore had enkel wat geheimzinnig leek tegen hem gezegd waarna hij zich omdraaide en wat tussen de Pokemons liep. Hij zag Force aankomen en wou gedag zeggen, maar die ging al naar Evening en Shadow toe. In het midden van de menigte ging hij zitten en sloot hij zijn ogen. Hij hoorde iedereen's gepraat dat voornamelijk over Houndoom ging, die niet aanviel. Maar waarom? Douza kwam weer traaag overeind en grijnsde breed terwijl hij vragend naar Houndoom keek. Zijn poot schoof naar voren, de andere naar achteren. Hij aarzelde even, maar besloot uiteindelijk naar haar toe te gaan. Met enkele stappen was hij bij de Houndoom gekomen. Maar de afstand die hij had gelegd leken lang te duren.
Douza trok zijn kop omhoog en keek recht naar de kop van de Hounndoom. Nu pas merkte hij dat ze een deel van een hoorn mistte. Hij besloot er maar niks over te zeggen. Kort beet hij op zijn lip waarna hij zijn bek opende. "Ben..Jij,goed?"Vroeg hij met een aarzelende ondertoon terwijl hij de rest om zich heen vergat. "En waarom bedacht je je?"Vroeg hij vlug daarna waarna hij zijn blik afwendde. Misschien kon hij dat beter niet vragen. Nogmaals beet hij op zijn lip terwijl het gras om hem heen bewoog door een zachte briesje. Langzaam keek Douza weer naar Houndoom's gezicht en wachtte geduldig op een antwoord. Wat zou het antwoord zijn?

Terwijl hij op een antwoord wachtte besefte hij dat hij beter die vraag later kon stellen. Of het liefst niet. Amore zou het waarschijnlijk ook zo uitleggen, maar de Chiave leden zouden zeker niet zo veel geduld hebben. Douza keek weer naar beneden, maar wel nog redelijk op zijn ooghoogte naar voren. Hij wou iets doen ,ten minste zijn gevoel wou dat. Hij bewoog zijn poot wat naar voren en herhaalde die beweging in zijn kop. Voor hem heersde er een saaie sfeer en dat maakte hem wat gek. De andere Pokemons spraken ook met elkaar en hij, hij was eenzaam. Sinds Melodie's dood voelde hij zich enkel als stof in de wind. Terwijl hij zich als een zandkorrel zag vliegen door de eeuwig waaiende wind, keek hij weer op. Nogmaals zag hij het gezicht van de Houndoom. HAad ze al een antwoord gegeven terwijl in gedachten was of was ze nog aan het denken over de vraag?

Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer pokémon bij. De pokémon die Houndoom al kende gaf ze een kort knikje als teken van herkenning, anderen nam ze alleen kort in zich op. Ze wilde zich interesseren in de pokémon, maar wist daar geen nut voor te vinden, waardoor ze al vrijwel meteen weer afhaakte. “Houndoom.. Het zal in het begin onwennig zijn, maar uiteindelijk moeten ze je accepteren. Of ze dat nou willen of niet,” hoorde ze Shadow zeggen. Houndoom deed een poging om te glimlachen. Als het aan haar lach, zouden ze haar niet eens hoeven te accepteren. Nee, ze was al blij genoeg als ze deden alsof ze nog steeds een Guerra lid was, dat om de een of andere onverklaarbare reden met hen optrok. Zoiets zou prima voor haar zijn. Zo zou ze niet haar best hoeven te doen om te veranderen naar iets waarin ze zichzelf niet meer wist te herkennen. Niet dat ze in de eerste instantie al van plan was geweest om zich te veranderen, maar het ging om het idee.

Na een tijdje voegde een mannelijke Houndoom zich bij de groep. Kort fronste Houndoom. Wacht, was dat niet…? Danger. Zijn blauwe ogen verraadden wie hij was. Houndoom trok een scheve grijns als teken van herkenning, voordat ze haar blik weer afwendde. Goh, lang geleden dat ze hem had gezien, eigenlijk… Bewegingen in haar ooghoek vingen Houndoom’s aandacht, waardoor haar blik automatisch die richting op gleed. Shadow had haar armen om de Quilava, die al wat eerder aan was gekomen, heen gelegd, en scheen nu tegen hem te praten. Houndoom wendde haar blik weer af. Een vreselijk gevoel van schuld bekroop haar, en gaf haar het gevoel alsof haar maag plotseling aan het imploderen was. Fantastisch gevoel, hoor. Niet dus. En Levy die haar ook al wilde aanvallen, maakte het er niet veel beter op. Bah, er zou een plant moeten zijn waar maagtabletjes aan groeiden. Dat zou nog eens een uitvinding zijn.

Met moeite hield ze haar van buikpijn vertrokken gezicht strak, toen een kleine Pikachu haar aanstaarde. Ze staarde terug, haar eigen rode ogen al even groot makend als zijn ogen waren. In verhouding, in ieder geval. Ze wilde wegkijken, en opgelucht naar adem kunnen happen, toen haar blik die van een elektrike trof. Ah, nee toch… Ze beet zachtjes op haar onderlip, om niet alsnog een gezicht van pure walging te trekken. "Ben.. jij… goed?" vroeg de Elektrike. Zijn ondertoon was aarzelend. Een teken van zwakheid, dat aarzelen. Een teken dat ze zelf vaak genoeg had vertoont, nu ze er bij nadacht. "En waarom bedacht je je?" vroeg ze nu, haar blik haastig weer afwenden. Was de Elektrike bang voor haar, iets wat ze nog kon begrijpen, of was ze niet zeker of ze wel het recht had om de vragen te stellen?

Houndoom haalde diep adem, deed een poging om haar buikpijn te negeren, en maakte zich klaar om antwoord te geven. Een vraag als ‘ben jij goed’ was in feite niet echt moeilijk om te beantwoorden. Ze schudde met haar kop. “Ik ben nooit ‘goed’ geweest, tenzij je het feit dat ik nu bij deze groep zit beschouwt als ‘goed’ worden,” antwoordde Houndoom. “En dat je Guerra leden natuurlijk van nature beschouwt als ‘slecht’.” Houndoom wilde nog iets zeggen, maar besloot om haar mond te houden. Ze zou natuurlijk een preek kunnen geven over wat zogenaamd ‘goed’ en ‘slecht’ was, maar daar zou de Elektrike niks mee opschieten. “En ik heb me bedacht, omdat ik wel erg dom zou zijn als ik het aanbod had afgeslagen. Denk ik,” gaf ze antwoord op de tweede vraag.

Een diepe zucht kwam uit de mond van de Pichu. Het was vreemd. Houndoom, Shadow, Douza waren allemaal ouder dan haar, maar toch stond zij hoger in de kansverdeling. Verdiende ze dit wel? Betekende dit enkel dat haar verleden en ervaringen haar sterk hadden gemaakt, of was de reden voor dit omdat ze het doorzettingsvermogen had gehad om de groep op te richten? Ze wist het niet. Maar, met de vorige oorlog had ze maar al te goed gemerkt dat de groep respect voor haar had. Ze was klein, één van de kleinste hier. Jong, maar niet één van de jongste hier. Ze slaakte een lichte zucht. Er was geen twijfel mogelijk over het feit dat ze het goed had gemaakt. Leider van de groep, moeder van een stel kinderen.. Ze had een geweldige partner. Misschien.. Misschien had ze het echt niet beter kunnen treffen, hoe miserabel haar leven af en toe ook mocht lijken.

Ze hoorde hoe de Pokémon om haar heen gesprekken vormden, zich opdeelden in kleine groepjes. Geen van de gesprekken was bedoeld voor haar. De woorden van de Pokémon om zich heen wekten haar interesse niet, dus richtte ze haar perfect zwarte ogen weer op Riolu. Ze gleed met haar nagels zacht over de steen, tot haar vingertoppen de palm van haar hand raakten. Ze haalde diep adem. Ze was weer te weinig alleen met hem. Waarom? Had ze het te druk? Ze beet zacht op haar onderlip. Wat nou als ze het echt te druk had om alleen met hem te zijn? Zou dat betekenen dat ze.. Moest kiezen? Kiezen tussen hem en haar leiderschap?
Nee. Dat mocht niet. Ze was nu eenmaal de leider, daar zou niets aan veranderen. Als ze geen tijd meer had, zou ze een onderleider aanstellen, zodat zij en Riolu ook wat tijd voor zichzelf hadden. Ja.. Dat was een goede oplossing. Een zucht van verlichting kwam uit haar mond, blij dat ze niets op hoefde te geven waar ze aan gewend was, waar ze misschien niet meer zonder kon.
Ze keek even op toen ze voetstappen hoorde. Ze was er zo aan gewend oplettend te zijn, dat ze bijna elk geluid op leek te merken. Ze keek naar Evening en fronste. Hé.. Hij was er dus ook. Hierna keek ze naar de Luxray die aangekomen was, die - aan haar ogen te zien - blind was. Ze glimlachte. De Pokémon was voor haar volledig onbekend. Interessant. Ook Danger kwam eraan en ze knikte voorzichtig naar de Houndoom.

Hierna kwam Levy. Enkel kwam hij weer met een mongolen actie. Hij probeerde Houndoom aan te vallen. “Niet weer, hè?” vroeg ze zacht. Ze zette zich snel overeind en veerde omhoog. Een glimlach ontstond op haar gezicht en haar ogen kleurden rood. Ze gaven licht. Voor de Pokémon die haar nog nooit zo hadden gezien zou het er misschien angstaanjagend uit zien, voor de rest was het normaal geworden. De glimlach werd groter en ze vuurde een bliksemstraal af, die recht voor Levy’s neus langs zou moeten gaan. Hij moest stoppen, of hij werd geraakt. Een onverwachtse aanval. Ten eerste een goede training - hij was niet op volle kracht, nog lang niet - en ten tweede een goede manier om Houndoom te verdedigen.
Levy scheen de aanval niet op tijd te kunnen ontwijken en werd geraakt. Amore glimlachte en landde sierlijk op de steen, waar ze weer op ging liggen. ‘Is Houndoom goed geworden?’ vroeg Levy. “Nee, ik bescherm iemand van de Guerra en laat haar lekker toekijken hoe ik een bespreking met jullie houdt,” zei ze, haar stem vol sarcasme. “Natuurlijk, Levy,” mompelde ze toen zacht.

Ze zag hoe Force aan kwam en knikte, maar zei niets. Hij ging naar Shadow en Evening toe. O ja, hij kende hen nog niet. Ze glimlachte, blij dat hij hier ook nog wat aan had. Ze had hem al even niet gezien. Douza stelde een paar vragen aan Houndoom. Amore wachtte rustig, luisterde naar Houndoom’s antwoord, om vervolgens Douza aan te kijken. “Houd je nieuwsgierigheid voor je, Douza. Houndoom moet niet bestookt worden met vragen,” zei ze, luid genoeg voor iedereen om te kunnen horen. Ze stond op, liet haar ogen weer zwart worden. “Ik neem het woord,” kondigde ze aan. Ze wachtte even tot iedereen stil was.
“Als eerste de melding dat Houndoom weer aan onze kant staat. Toon respect naar haar, beoordeel haar niet op wat ze in het verleden heeft gedaan. Want.. Ik kan jullie met alle gemak vertellen wat ík heb gedaan en dan kunnen jullie mij daarop beoordelen. Bovendien zullen jullie vast ook niet een verleden zonder fouten hebben. Van fouten leer je. Het enige wat je kan doen is iets doen om je fouten te herstellen. Houndoom heeft die kans aangegrepen. Zorg dat je dat ook doet wanneer de kans komt,” zei ze kalm. Ze glimlachte.

“Maar, dat was niet waarover ik jullie wilde spreken. De Chiave is een kleine groep, zoals jullie weten. Misschien te klein, maar misschien ook niet. Er komt een nieuwe groep. Een ondergroep van de Chiave, waar leden wel toegelaten worden; waar ze getraind en getest worden, zodat we kunnen zien wie het waard zijn om de Chiave te betreden,” sprak ze. Ze keek elke Pokémon even individueel aan. “De groep zal de naam Manera krijgen en zal geleid worden door Shadow. Ik zal niet vragen wie daar commentaar op heeft, want ik durf te wedden dat niemand dit heeft. Ze leidde namelijk hiervoor - samen met mij - de Suerte. Voor de nieuwelingen; dat was de groep die er was vóór de Chiave er was,” zei ze kalm. “Ik wil graag weten of jullie allemaal interesse hebben in de Chiave en Manera, of dat jullie hier zijn omdat jullie gewoon super nieuwsgierig zijn. Als het tweede het geval is, wil ik jullie verzoeken te vertrekken,” zei ze, haar stem rustig. Vreemd, hoe ze eraan gewend was geraakt om voor een grote groep te spreken.
“De kinderen: Force, Senna, Evora en Pucca, zullen naar de Manera gaan. Force heeft zich goed bewezen in de oorlog, maar ik denk dat hij nog veel kan leren. Hetzelfde geldt voor Douza. Je was goed, hebt niets fout gedaan. Ik wil echter dat je meer training hebt, dat je meer leert. Dan zullen we je met open armen ontvangen in de Chiave. Houndoom zal de Chiave betreden. Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven.” Ze richtte haar blik even op Danger en fronste, benieuwd of hij interesse had. Zo ja, zou ze hem toelaten tot de Chiave. Hij had een grote kracht, wist ze. Bovendien kende hij verschillende leden. Het zou geen kwaad kunnen.

Hoop dat 't duidelijk is zo. ~

Hij bleef eerst een tijdje kijken naar alle nieuwe Pokémon die kwamen aanlopen, rennen of springen. Sommige waren oude bekenden, maar er zaten zeker ook nieuwe gezichten voor hem tussen. Het waren ineens allemaal zeer forse Pokémon, allemaal groter dan hem. Met een vage uitdrukking op zijn gezicht staarde hij naar de Luxray, Dragonite en Houndoom die aan kwamen bij de groep. Terwijl hij zo geconcentreerd aan het kijken was, kwam er langzaam een grijze Raichu op hem af. Ineens werd hij omhelst en werden zijn beide ogen bedekt. Even schrok hij, maar hij wist natuurlijk al meteen wie het was. Een grijns kwam op zijn gezicht te staan. Shadow, zijn engel. ‘’Heb je er al zin in?’’ fluisterde ze naar hem, en grinnikte. Evening glimlachte. Bedoelde ze de Manera of..? Hij kreeg een tedere kus tegen zijn wang, en kreeg weer iets naar hem toe gefluisterd.

‘’Ik wel,’’ Evening hief een wenkbrauw op. Ja, ze had het over dat andere. Dat ene dat hij al zo lang met haar wou hebben, en dat er hoogstwaarschijnlijk bijna aan zou komen. Hij had het kunnen zien aan haar steeds wat dikker wordende buik, maar hij had nooit een opmerking er over gemaakt. ‘’…Natuurlijk heb ik er zin in.’’ Zei Evening uiteindelijk, en zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij maakte zich eigenlijk wel een beetje zorgen. Zou hij wel een goede vader zijn? Dikwijls had hij in zijn jeugd jonge Pokémon dood zien gaan, en hij zou altijd voorzichtig zijn met de kwetsbaarheid van zijn nakomelingen. Het was een harde wereld, maar hij wist zeker dat hijzelf en Shadow hun aankomende jongen met hun leven zouden verdedigen. Niemand kon en zou langs ze komen.. Hij probeerde zich voor te stellen hoe hun kinderen er uit zouden gaan zien.

Zouden het Pichu’s worden of Cyndaquils?Of misschien een mix van beide soorten? Dat zou er vast gezellig uitzien, al die kleuren door elkaar heen. Het zou vast prachtig worden. En dat kon ook niet anders, met Shadow als moeder. Ze pakte zijn handen vast en keek hem aan. Evening keek strak in haar ogen, en leek zijn blik er niet meer van te kunnen afwenden, net zoals de eerste keer dat hij haar zag. Een grijns verscheen op zijn gezicht, terwijl hij zijn kop naar het hare bracht en een grote lik gaf over haar neus. Hij grinnikte. ‘’Ik kan niet wachten..’’ Even bleef hij naar haar staren, terwijl hij alle gesprekken en acties van de Pokémon achter hen mistte. Totdat er iemand tegen hen begon te praten. Een kleine jonge Pikachu stond recht voor hen. ''Ehh, hallo,'' sprak hij tegen beiden.''Ik ben Force.'' Zei hij , terwijl hij wat té geïnteresseerd naar ze keek.

Evening keek hem raar aan. Oh wacht, Force. Dat was toch de zoon van Amore? ‘’Hallo, Force.’’ Sprak hij vriendelijk, terwijl een kleine glimlach zijn gezicht sierde. Hij wist niet waarom de Pikachu hen nu ineens aansprak. Wist hij misschien al dat hun twee de belangrijke Manera rollen zouden moeten gaan vervullen? Wanneer Evening opkeek zag hij dat Amore wou beginnen aan een preek. Eerst maakte ze een mededeling over een van de Houndooms die zich bij hen gevoegd had. Maar.. dat was er een van de Guerra? Maar al snel vertelde Amore dat ze nu aan hun kant stond. Hmm.. oké dan.. Evening bestudeerde de Pokémon even. Hoe kon Amore zo snel een vroegere vijand accepteren in de groep? Was het een vriendin van haar? Evening had de neiging Houndoom in het vervolg goed in de gaten te houden, maar hij besloot dat maar niet te doen.

Als Amore haar vertrouwde, zou Evening zich daarbij neerleggen. “Maar, dat was niet waarover ik jullie wilde spreken,.’’ Evening zijn blik ging weer naar Amore. Deze begon te spreken over de Chiave, en dat er een nieuwe groep kwam, waar Pokémon getraind en getest werden, voordat ze Chiave konden betreden. Als het ware was de Chiave dan een soort elitegroep. “De groep zal de naam Manera krijgen en zal geleid worden door Shadow. Ik zal niet vragen wie daar commentaar op heeft, want ik durf te wedden dat niemand dit heeft. Ze leidde namelijk hiervoor - samen met mij - de Suerte.’’ Evening knikte, en glimlachte breed. Shadow had al een keer een groep geleid, dus deze keer zou het haar ook zeker weer lukken. Amore vertelde iedereen in welke groep ze gestuurd zouden worden, en wat voor taak of rang ze kregen.

Hem had ze echter niet genoemd. ‘’Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven.” Evening knikte. Dom keek hij Shadow aan. ‘’Gefeliciteerd met je rang, Shadeuwsje..’’ sprak hij vrolijk tegen haar. Een nieuw tijdperk zou beginnen. Shadow als groepsleider, kinderen die er aan kwamen,.. Het zou een zware tijd worden, maar Evening had er maar al te veel zin in.