“Ik kan niet wachten..” sprak Evening met een grijns. Shadow liet zelf ook een grijns op haar gezicht verschijnen. Het voelde geweldig om iemand te kennen die er precies hetzelfde over dacht. Hoewel ze wist dat hij op bepaalde momenten een andere mening kon hebben, liet hij bij haar meestal alleen zijn zachte kant zien. Met een rede? Shadow wist het niet en het maakte haar ook niet uit. Hij was zoals hij was. Zijzelf besefte dat ze waarschijnlijk ook vooral lief deed als hij in de buurt was. Dat ging gewoon automatisch. De stem van Force werkte haar uit haar gedachten. Hij groette hen, en als vriendelijke reactie richtte Shadow haar blik op hem. “Ik ben Force,” stelde hij zich voor.

Shadow grinnikte heel zachtjes. Het was helemaal niet nodig van hem om zich voor te stellen. Ze had hem weliswaar niet echt ontmoet, maar wist van zijn bestaan. Ze kon zich niet meer herinneren of ze ooit op hem had gepast, amar dat maakte ook niet uit. “Hallo, Force,” had Evening gereageerd. Shadow had niet veel tijd om zelf ook te reageren. Amore begon namelijk met haar 'speach'.

“Als eerste de melding dat Houndoom weer aan onze kant staat. Toon respect naar haar, beoordeel haar niet op wat ze in het verleden heeft gedaan. Want.. Ik kan jullie met alle gemak vertellen wat ík heb gedaan en dan kunnen jullie mij daarop beoordelen. Bovendien zullen jullie vast ook niet een verleden zonder fouten hebben. Van fouten leer je. Het enige wat je kan doen is iets doen om je fouten te herstellen. Houndoom heeft die kans aangegrepen. Zorg dat je dat ook doet wanneer de kans komt.” Shadow had haar ogen halverwege gesloten. Amore had natuurlijk totaal gelijk. Ze was niet voor niets leider geworden. Iedereen had wel eens iets 'slechts' gedaan. Of je dat nou wilde toegeven of niet. Shadow vond dat er geen reden was om het te verbergen. Als iemand haar er naar zou vragen, zou ze toegeven dat ze gemoord had. En niet zo'n beetje ook..

“Maar, dat was niet waarover ik jullie wilde spreken. De Chiave is een kleine groep, zoals jullie weten. Misschien te klein, maar misschien ook niet. Er komt een nieuwe groep. Een ondergroep van de Chiave, waar leden wel toegelaten worden; waar ze getraind en getest worden, zodat we kunnen zien wie het waard zijn om de Chiave te betreden. De groep zal de naam Manera krijgen en zal geleid worden door Shadow. Ik zal niet vragen wie daar commentaar op heeft, want ik durf te wedden dat niemand dit heeft. Ze leidde namelijk hiervoor - samen met mij - de Suerte. Voor de nieuwelingen; dat was de groep die er was vóór de Chiave er was. Ik wil graag weten of jullie allemaal interesse hebben in de Chiave en Manera, of dat jullie hier zijn omdat jullie gewoon super nieuwsgierig zijn. Als het tweede het geval is, wil ik jullie verzoeken te vertrekken. De kinderen: Force, Senna, Evora en Pucca, zullen naar de Manera gaan. Force heeft zich goed bewezen in de oorlog, maar ik denk dat hij nog veel kan leren. Hetzelfde geldt voor Douza. Je was goed, hebt niets fout gedaan. Ik wil echter dat je meer training hebt, dat je meer leert. Dan zullen we je met open armen ontvangen in de Chiave. Houndoom zal de Chiave betreden. Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven.” De grijze Raichu opende haar ogen weer. Dus, iedereen met interesse zou naar haar toe moeten gaan? Dan kon ze maar beter haar enthousiasme tonen. “Gefeliciteerd met je rang, Shadeuwsje..” sprak Evening. Shadow richtte haar blik heel even op hem. Een brede glimlach stond op haar gezicht. “Dank je wel,” grinnikte ze. Haar blik gleed toen weer af naar de rest van de Pokémon. Force zat dus al bij haar.. Net als de andere kinderen van Amore, waar ze enkele keren op had moeten passen. Ook haar eigen kinderen zouden, vanzelfsprekend, bij haar in de groep komen. Hoewel Houndoom net van de andere kant kwam mocht zij meteen naar Chiave. Iets wat Shadow een dubbel gevoel gaf. Aan de ene kant was ze het er mee eens. Tenslotte kende zij Houndoom al langer en vertrouwde ze haar volledig. Aan de andere kant kwam ze net van de Guerra, en hoewel Amore had gezegd dat dat niet uitmaakte gaf het Shadow tweifels. Voornamelijk omdat ze bang was dat de anderen verkeerd gingen reageren. Haar blik bereikte Danger, een Houndoom wie lang geleden ook tot haar vriendenkring behoorde. Ze vrieg zich af wat er met hem gebeurd was. Dat vroeg ze zich ook af van levy. Hij zat bij Chiave, maar ze zag hem vrijwel nooit. Alleen nu en toen in de grot toen ze de gewonden hielp.. Een zucht verliet haar mond, waarna ze haar enthousiaste gezicht weer opzette. Ze moest nu niet afdwalen of depressief worden. Tenslotte moest ze een goede indruk maken. Op de Pokémon die ze al kende en de nieuwelingen, natuurlijk. Wie zou er als eerste naar voren stappen?

- 881 woorden aan pure zinloosheid -

'Ik ben nooit ‘goed’ geweest, tenzij je het feit dat ik nu bij deze groep zit beschouwt als ‘goed’ worden,” Sprak Houndoom. “En dat je Guerra leden natuurlijk van nature beschouwt als ‘slecht’.'En ik heb me bedacht, omdat ik wel erg dom zou zijn als ik het aanbod had afgeslagen. Denk ik,' Vervolgde ze. "Zo beschouw ik het" Zei Douza oprecht terwijl hij weer naar Houndoom's poten keek. Vreemd genoeg voelde hij zich teleurgesteld, maar waarom? Terwijl hij niks wist te zeggen kllonken er andere stemmem om hem heen terwijl hij enkel zuchtte. Hij was anders.
'Houd je nieuwsgierigheid voor je, Douza. Houndoom moet niet bestookt worden met vragen,” Sprak een stem opeens. Douza draaide traag zijn kop wat en zag waar de stem vadaan kwam; van Amore. 'Ik neem het woord,' Vervolgde ze. Douza draaide zijn gehele lichaam naar haar om terwijl zijn ogen langzaam afdwaalde van Houndoom's poten.
'Maar, dat was niet waarover ik jullie wilde spreken. De Chiave is een kleine groep, zoals jullie weten. Misschien te klein, maar misschien ook niet. Er komt een nieuwe groep. Een ondergroep van de Chiave, waar leden wel toegelaten worden; waar ze getraind en getest worden, zodat we kunnen zien wie het waard zijn om de Chiave te betreden,'sprak Amore. Amore had iedereen aangekeken ok hem waarna een kippenvel door zijn rug ging. 'De groep zal de naam Manera krijgen en zal geleid worden door Shadow. Ik zal niet vragen wie daar commentaar op heeft, want ik durf te wedden dat niemand dit heeft. Ze leidde namelijk hiervoor - samen met mij - de Suerte. Voor de nieuwelingen; dat was de groep die er was vóór de Chiave er was,' Legde Amore kalm uit. 'Ik wil graag weten of jullie allemaal interesse hebben in de Chiave en Manera, of dat jullie hier zijn omdat jullie gewoon super nieuwsgierig zijn. Als het tweede het geval is, wil ik jullie verzoeken te vertrekken,' sprak ze. Douza grinikte enkel en keek om of er Pokemons weggingen. Hij draaide weer zijn kop terug en keek weer serieus naar Amore.
'De kinderen: Force, Senna, Evora en Pucca, zullen naar de Manera gaan. Force heeft zich goed bewezen in de oorlog, maar ik denk dat hij nog veel kan leren. Hetzelfde geldt voor Douza. Je was goed, hebt niets fout gedaan. Ik wil echter dat je meer training hebt, dat je meer leert. Dan zullen we je met open armen ontvangen in de Chiave. Houndoom zal de Chiave betreden. Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven.”Sprak Amore.

Douza hoorde de namen van Amore's en Riolu's kinderen. Zijn ogen gingen daarna naar Force, die ook werd genoemd. Toen Douza's naam werd gezegd keek hij wat verbaast naar Amore en keek hij naar de grond, van schaamte. De woorden die daarna volgden trooste hem niet. Vandaar dat hij een raar gevoel had voordat Amore wat zei. Teleurgesteld in zichzelf sloot hij zijn ogen en dacht nergens meer aan en vergat hij echt alles om zich heen. Een gevoel van dat hij had gefaald ging door hem heen , maar niemand en zelfs hem zelf niet kon hem troosten. Alles was zwart en hij was in kleur in zijn gedachten. In zijn gedachte zag hij Melodie langszweven die net voor hem stopte. 'Jij hoort niet in de PokeRPG, ik ook niet.' Sprak Melodie die Melodie helemaal niet leek te zijn. Aan het begin van haar zin klonk het net als vroeger maar de einde van de zin klonk als de brul van een Charizard en een Tyranitar. Douza schrok licht bezweet wakker en keek om hem heen. Met zijn kop laag liep hij onhandig naar Shadow toe en ging hij wat schuin tegenover haar zitten. Vervolgens hief hij zijn kop weer wat op en probeerde hij een brede glimlach te maken, maar het wer enkel een zeer klein glimlachje. "Ik ben dus Douza, was vroeger lid van de Chiave."had hij enkel gezegd. Zijn linkervoorpoot schoot naar voren, richting Shadow. Misschien moest hij het verleden achter zich laten, zeker de dood van Melodie. Hij had nu kans om nieuwe vrienden te maken en nieuwe avonturen te beleven.

(wtf heeft iedereen, mijn posten zijn maar de helft zo lang, of zelfs minder xD)

Levy keek in de rondte. Hij kreeg dus antwoord op zijn vraag. Wow. Maar wat voor een antwoord. Levy keek geïrriteerd naar amore. Hij moest zichzelf inhouden, het was tenslotte de leider van de chiave. "Ook goeiemorgen.." Mompelde levy zacht, zodat niemand hem hoorde. Velen keken naar levy wat hij bij houndoom had gedaan. Hij snapte het nu pas, dat houndoom goed was geworden. Kon hij er wat aan doen dat hij het niet wist. Houndoom was tenslotte al vaker over gestapt. Eerst was ze goed, toen slecht, toen goed, toen slecht en nu weer goed. De gedachte alleen al dat houndoom misschien weer zou overstappen. Het maakte levy zenuwachtig. Opeens begon levy te trillen. Wat als het zo was?? Hij keek stevig in houndoom haar ogen. Opeens schudde levy zijn hoofd en liet de gedachte los. "Laat ook maar.." Zei hij. Zuchtend ging levy op een steen zitten, het zinnigste wat hij nu kon doen was luisteren naar de anderen. Misschien stak hij er wel wat van op.. Wie weet. Afwachtend wat de anderen zouden vertellen. Opeens zag hij de eevee. Hij herkende de eevee.. Het was chiara! Levy had chiara maanden geleden geholpen om bij de chiave te komen, zo te zien zat ze er nu bij, bij de manera dan. Een grijns verscheen op levy's gezicht. Hij stak zijn duim op naar chiara. Levy ging nu weer luisteren naar wat de anderen te zeggen hadden.

''De laatste tijd heb ik er nog maar weinig last van. Wat Oran berry's en goed rusten deden wonderen.'' Gelukkig, de laatste keer zag het er niet zo goed uit. In de tussen tij dwas er nog een Houndoom bijgekomen. Wacht eens... Herkende ze die niet ook? Nu ze terug dacht wist ze weer wie het was. De eerste pokémon hier in PokeRPG die ze ontmoet had en die haar tevens ook nog gered had uit het water van de Untamed Rivers. Danger als ze zich niet vergiste. Hij leek geen aandacht aan haar te besteden, dus was ze vast en zeker uit zijn geheugen verdwenen. Maar hij niet bij haar, zo'n redding zou ze nooit van haar leven vergeten.

Aandachtig luisterde de Eevee naar wat Amore te zeggen had. Shadow... Zij was de grijze Raichu. Chiara had haar maar één keer gezien, maar niet om met haar te praten. Nee, degene die met haar praatte was Amore. Ze twijfelde even, omdat ze niet graag met vreemde praatte, maar het zou toch moeten. Haar blik viel op de Aipom, die haar blijkbaar had opgemerkt. Hij had zijn duim opgestoken. Was dat voor haar bedoeld? Ze keek hem even raar aan, maar begreep dat hij haar nu wel had herkend. Met een vage blik in haar ogen liep ze verder richting Shadow. Oh, Arceus, wat moest ze eigenlijk zeggen? Een simpele hallo en dan haar naam, gevolgd door de zin,''Ik heb interesse in de Manera''? Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Chiara keek op en zag dat een Elektrike haar voor was. "Ik ben dus Douza, was vroeger lid van de Chiave." Hij deed het toch ook gewoon zo? Geen rede dus om in paniek te raken. Het werd tijd dat ze wat socialer werd en dat ging beter als ze in de Manera terecht zou komen. Vastberaden vervolgde ze haar pad weer opnieuw. ''Ik ben Chiara en ik heb interesse in de Manera.'' Nieuwsgierig staarde ze naar de Elektrike, Douza. Hij had in de Chiave gezeten, dus waarom meldt hij zich nu aan bij de Manera? Achja, hij zal zijn eigen rede wel hebben. Haar blik gleed langzaam naar de grond. Zou ze nu een kans maken in de Manera?

(Niet zo heel erg groot, maar ik moet weer gaan leren, dus hou ik het kort x3)

Felicity zat gewoon, wachtend op iets… Maar wat precies? Ze hoorde een boel Pokémon praten, maar geen een tegen haar. Ze was alleen… Kende niemand. Waarom was ze hier ook al weer gekomen? Om eenzaamheid te voelen, zoals vroeger? Nee. Ze was hier om bij de Chiave te komen… Of althans, te zorgen dat ze hun kon helpen. Omdat hun anderen hielpen, toch? Nou, dat zei men dan. En zij wou alles doen om anderen te helpen, waarom wist ze niet. Misschien wel omdat ze zich wou bewijzen tegenover degene die ze hielp. Ze wist altijd dat de meeste haar bespotte omdat ze blind was, dachten dat ze een hulpeloze Luxray was. Eigenlijk niet eens waardig om een grote sterke Pokémon te zijn zoals een Luxray te zijn. Dat ze haar kracht misbruikte – niet kon gebruiken – omdat ze blind was. Maar zo was het niet, helemaal niet. Haar blindheid was soms een soort van geschenk uit de hemel voor haar geweest. Zo wist ze geen vooroordeel te trekken over andere Pokémon, door hun uiterlijk. En durfde ze ook meer: ze kon de gevaarlijkheids graad nooit schatten omdat ze de situatie niet kon zien. Ze zwaaide een keer met haar staart. Ze twijfelde… Maar de tijd zou haar vertellen of ze echt bij de groep zou horen of niet. Als deze groep echt zo vredelievend zou zijn als men zei; zouden ze het accepteren als ze zich toch niet thuis voelde daar.

‘Ik neem het woord,’ klonk een stem. Rustig draaide Felicity haar kop richting de stem. Het moest waarschijnlijk – aan de stem te horen – de leidster zijn van Chiave. Ze begon eerst met een soort kleine uitleg over ene Houndoom. Het verbaasde Felicity eigenlijk vrij weinig dat ze de Pokémon niet kende. Ze wist nu wel dat ze niemand op deze plek hier kende, en vooral niet de Pokémon die bij deze groep hoorden. ‘Maar wat maakte het uit, nu had ze tenminste de kans om anderen te leren kennen. Maar, dat was niet waarover ik jullie wilde spreken. De Chiave is een kleine groep, zoals jullie weten. Misschien te klein, maar misschien ook niet. Er komt een nieuwe groep. Een ondergroep van de Chiave, waar leden wel toegelaten worden; waar ze getraind en getest worden, zodat we kunnen zien wie het waard zijn om de Chiave te betreden,’ ging de stem verder. Een glimlach krulde zich rond de blauwe lippen van de Luxray. Het stond dus al vast dat ze in dat groepje vast toegelaten zou worden. En het woord trainen beviel haar. Ze zou altijd een eeuwige achterstand houden, en deze zou ze vrijwel nooit helemaal kunnen inhalen – met dank aan haar missende zintuig – maar daarom wou ze juist getraind worden, om het beste uit de rest te halen. ‘De groep zal de naam Manera krijgen en zal geleid worden door Shadow. Ik zal niet vragen wie daar commentaar op heeft, want ik durf te wedden dat niemand dit heeft. Ze leidde namelijk hiervoor - samen met mij - de Suerte. Voor de nieuwelingen; dat was de groep die er was vóór de Chiave er was,’ ging de stem verder. Ze gokte niet meer, maar trok conclusies. Ze zou in de Manera komen, dat stond vast. En dan zou Shadow haar leider worden. Shadow bleek al ervaring te hebben met leiderschap, dat bleek uit de woorden die de leidster van Chiave had gezegd. Een lichte bewondering ontstond in de Luxray, al de Pokémon hier hadden hun eigen specialiteit. Maar des te meer begon ze te twijfelen over of ze wel zou slagen voor de komende test. Ze had geen specialiteit… En ze kon niet eens zien… Wat moest er van haar worden? ‘Ik wil graag weten of jullie allemaal interesse hebben in de Chiave en Manera, of dat jullie hier zijn omdat jullie gewoon super nieuwsgierig zijn. Als het tweede het geval is, wil ik jullie verzoeken te vertrekken.’ De woorden drongen niet echt tot Felicity door. Ze was te ver weg gezonken in haar gedachtes. Ze twijfelde enorm. Wat als ze niet zou slagen? Niet zo denken, als je nu al denkt dat het je niet gaat lukken, zal het je ook niet lukken, zei ze streng tegen zichzelf. Ze rechtte haar rug en luisterde naar de rest van het verhaal. ‘De kinderen: Force, Senna, Evora en Pucca, zullen naar de Manera gaan. Force heeft zich goed bewezen in de oorlog, maar ik denk dat hij nog veel kan leren. Hetzelfde geldt voor Douza. Je was goed, hebt niets fout gedaan. Ik wil echter dat je meer training hebt, dat je meer leert. Dan zullen we je met open armen ontvangen in de Chiave. Houndoom zal de Chiave betreden. Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven,’ waren de laatste woorden die de leidster nog te schenken had aan de Pokémon. Felicity voelde zich best rot. Ze kende die zogeheten Douza niet, maar toch vond ze het spijtig voor hem… Of haar, ze kende de Pokémon per slot van rekening niet. Wel viste ze uit de woorden dat hij of zij hiervoor al bij Chiave zou moeten hebben gezeten, maar dat hij nu dus was… Afgezakt naar Manera. Ineens schoot Felicity iets te binnen. Ze moest zich bij Shadow melden. Maar hoe? Ze wist niet wie Shadow was, kon haar niet vinden doormiddel van uiterlijke kenmerken die men haar zou vertellen. Een beetje verloren keek de Luxray – met haar blinden ogen die niets zagen – om zich heen, wat moest ze nu doen?

- Meh, hoe moet Fel Shadow kunnen vinden ?
Help meh please? -

Ze keek hem aan en meteen reageerde zijn lichaam door een glimlach op zijn gemaskerde gezicht te laten verschijnen. Haar perfect zwarte ogen boorde zich in de zijne, en leken zich niet op een ander doel te willen richten. Riolu zelf keek ook niet weg, echter hield hij zich met iets anders bezig. Hij had zich naast Amore op de steen gevestigd en probeerde te onthullen waarover de Pikachu twijfelde. Het aanvoelen van emoties kon soms een uitkomst zijn, maar Riolu had altijd het gevoel dat het bij hem enkel vragen opbracht. Als hij nou ook eens gedachtes kon lezen, was het plaatje compleet. Maar, enkel Lucario's konden dat. Riolu zuchtte zacht en besloot zich niet meer op Amore's emoties te focussen. Bovendien, het waren enkel twijfels, geen verdriet, die op den duur zelfs veranderde in verlichting. Wat het ook was geweest, Amore had iets bedacht wat haar gerust stelde.

Haar blik gleed naar de andere, en die van Riolu volgde. Hij merkte de blinde Luxray op en was benieuwd waarom ze hier was verschenen. Ook de Eevee die hij herkende van het meer, Dragonite en Danger bleven hem niet onopgemerkt. Zouden die zich alle vier bij de groep willen aansluiten? Riolu grijnsde licht, de Manera was een goede idee geweest. Zijn grijns verscheen echter als sneeuw voor de zon toen de Aipom in zijn gezichtveld verscheen. Onwetend als hij was viel hij Houndoom aan. Een actie die was te verwachten, maar alsnog zeer ongepast kwam. Houndoom hoorde nu bij hem en moest als gelijke behandeld worden. Iets wat de rest van de leden snel duidelijk gemaakt moest worden. Riolu kwam overeind, maar Amore wist echter al een elektrische aanval af te vuren. Arme Levy had dit echter niet zien aankomen en werd volop geraakt. 'Is Houndoom goed geworden?' vroeg hij verontwaardigd. 'Nee, ik bescherm iemand van de Guerra en laat haar lekker toekijken hoe ik een bespreking met jullie houdt,' antwoorde Amore sarcastisch. Riolu schudde grinnikend zijn kop en nam weer plaats op de steen. Het zou even verwarrend zijn voor de leden, maar hij wist dat Amore het zou gaan verduidelijken. Vandaar dat hij er meteen het zwijgen oplegde, toen ze aankondigde dat ze het woord zou nemen.

.. 'De kinderen: Force, Senna, Evora en Pucca, zullen naar de Manera gaan. Force heeft zich goed bewezen in de oorlog, maar ik denk dat hij nog veel kan leren. Hetzelfde geldt voor Douza. Je was goed, hebt niets fout gedaan. Ik wil echter dat je meer training hebt, dat je meer leert. Dan zullen we je met open armen ontvangen in de Chiave. Houndoom zal de Chiave betreden. Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven.' Riolu had al die tijd stilzwijgend op de steen gezeten, zijn armen in elkaar gevouwen en zijn blik gevestigd op de grond. Hij voelde dat Douza zeer teleurgesteld was over het feit dat hij niet meer in de Chiave was, maar Riou schonk er geen aandacht aan. De Electrike moest leren dat Amore dit niet voor haar lol had besloten en er echt een gegronde reden voor had. Hij was er simpel genoeg nog niet klaar voor, had nog veel te leren. En - zoals Amore al had vermeld - zou hij, als hij zich had bewezen, weer hartelijk worden ontvangen. Riolu zuchtte zacht en richtte zijn blik toen weer op Amore en de rest van de groep, benieuwd of de vier Pokémon waarvan hij veronderstelde dat ze voor de groep waren, ook daadwerkelijk naar Shadow zouden stappen.

Douza en de Eevee vonden hun weg. De Electrike was nog steeds niet echt blij met de woorden van Amore, maar Riolu kon voelen dat hij het ook begon te accepteren. Hij glimlachte licht en liet zijn blik toen over de rest glijden. Hij merkte de Luxray op, wiens ogen een niets zienende blik hadden. Uit haar beweging en emoties kon hij opmaken dat ze niet wist wat te doen. Riolu kwam overeind en liep op haar af, dusdanig zo dat ze hem zou opmerken. "Hallo Luxray," groette hij vriendelijk. "Ik ben Riolu, één van de leiders van Chiave." Het was moeilijk om met een Pokémon die niets kon zien contact te maken. Normaal kijk je in iemands ogen als je diegene aanspreekt, maar nu was dit niet mogelijk. Vandaar dat Riolu zijn blik op haar gehele lichaam liet vallen. Hij glimlachte, iets wat hij gebruikelijk deed, ook al zou Felicity dit niet kunnen zien. "Ik neem aan dat je hier bent omdat je geïntresseerd bent in de groepen?" besloot hij uiteindelijk te vragen.

- Ik los het maar ff zo op. ;p -

“Ik neem het woord,” kondigde de pikachu aan. “Als eerste de melding dat Houndoom weer aan onze kant staat. Toon respect naar haar, beoordeel haar niet op wat ze in het verleden heeft gedaan. Want.. Ik kan jullie met alle gemak vertellen wat ík heb gedaan en dan kunnen jullie mij daarop beoordelen. Bovendien zullen jullie vast ook niet een verleden zonder fouten hebben. Van fouten leer je. Het enige wat je kan doen is iets doen om je fouten te herstellen. Houndoom heeft die kans aangegrepen. Zorg dat je dat ook doet wanneer de kans komt,” zei ze kalm. Ze glimlachte. “Maar, dat was niet waarover ik jullie wilde spreken. De Chiave is een kleine groep, zoals jullie weten. Misschien te klein, maar misschien ook niet. Er komt een nieuwe groep. Een ondergroep van de Chiave, waar leden wel toegelaten worden; waar ze getraind en getest worden, zodat we kunnen zien wie het waard zijn om de Chiave te betreden,” sprak ze. “De groep zal de naam Manera krijgen en zal geleid worden door Shadow. Ik zal niet vragen wie daar commentaar op heeft, want ik durf te wedden dat niemand dit heeft. Ze leidde namelijk hiervoor - samen met mij - de Suerte. Voor de nieuwelingen; dat was de groep die er was vóór de Chiave er was,” zei ze kalm. “Ik wil graag weten of jullie allemaal interesse hebben in de Chiave en Manera, of dat jullie hier zijn omdat jullie gewoon super nieuwsgierig zijn. Als het tweede het geval is, wil ik jullie verzoeken te vertrekken,” zei ze, haar stem rustig. “De kinderen: Force, Senna, Evora en Pucca, zullen naar de Manera gaan. Force heeft zich goed bewezen in de oorlog, maar ik denk dat hij nog veel kan leren. Hetzelfde geldt voor Douza. Je was goed, hebt niets fout gedaan. Ik wil echter dat je meer training hebt, dat je meer leert. Dan zullen we je met open armen ontvangen in de Chiave. Houndoom zal de Chiave betreden. Verder zal iedereen bij Shadow mogen vragen of hij of zij bij de Manera kan, als je niet bij de Chiave hebt gezeten. De leden van de Chiave die niet op zijn genoemd, zullen gewoon in de Chiave blijven.”

Zo. Dus er kwam een nieuwe groep, een groep die mischien wel toegankelijk voor haar was? Geleid door Shadow? Daar was deze bijeenkomst dus voor. Ze wierp een blik op de grijze Raichu. Durfde ze wel te vragen of ze lid mocht worden? Ze was niet erg slim, en ook erg jong. Iniedergeval jonger dan de meeste anderen die hier waren. Ze haalde even diep adem, en zette een stap naar voren. ''Shadow,'' Sprak ze zelfverzekerd. Ze moest niet overkomen als iemand die niet durfde te praten. ''Ik wil me graag aanmelden bij de Manera.'' Zo, dat was eruit. Afwachtend keek ze naar Shadow, onzeker van binnen. Ze was bang dat ze niet aanvaard werd. Raar werd gevonden. Ze zuchtte, niet lettend op de andere Pokémon. Oh, ze wou dat Silverbreeze er was... Haar partner. De enige met wie ze haar gevoelens durfde te delen. Ze geeuwde. Mischien was het haar jeugd die haar zo onzeker had gemaakt.

Deze post is merendeels een kopie, maar ik heb geen tid om er iets goeds van te maken.

Felicity liet haar kop hangen. Wat als dit al een teken was dat ze het nooit zou halen om ooit in Manera, laat staan Chiave te komen? Een zucht verliet haar mond. Misschien had ze dan toch valse hoop gehad, zoals meerdere keren. Het voelde als een soort van schok wanneer ze trillingen voelden van voetstappen die op haar afkwamen, zwakjes hief ze haar kop op. Misschien was het wel iemand die haar wou helpen de weg te vinden naar Shadow… Er kwam een klein beetje hoop opborrelen in de Luxray. ‘Hallo Luxray,’ groette de Pokémon haar met een vriendelijke stem. Een onderdrukte glimlach vormde zich op het gezicht van Felicity. ‘Ik ben Riolu, één van de leider van Chiave.’ Vrijwel gelijk bij het horen van die zin knikte Felicity respectvol, ze moest zich inhouden geen buiging te maken voor Riolu. Om… Nou, ze dacht nu aan een spreekwoord dat eigenlijk niet echt toepasselijk was met haar aandoeningen, maar toch was het wel zo: ze stond oog in oog met een van de leiders van Chiave. Haar hoop om lid te kunnen worden van Manera groeide weer. Een gesprek met een van de leiders van Chiave moest wel iets betekenen, en aan de stem van Riolu te horen zou het vast niet iets slechts zijn. Of hij moest het soort Pokémon zijn dat altijd een vriendelijke toon had in zijn stem. Ze voelde haar vacht tintelen, dat gevoel kreeg ze altijd als ze voelde dat iemand een glimlach op haar richtte. Ze kon zo’n soort dingen in haar bijna tienjarig bestaan op deze wereld wel voelen.

‘Ik neem aan dat je hier bent omdat je geïnteresseerd bent in de groepen?’ vroeg Riolu uiteindelijk. Felicity had de woorden al verwacht, maar ze wist nog steeds niet welke woorden ze moest gebruiken. Ze besloot maar om zichzelf eerst ook voor te stellen, dan kon ze in haar gedachtes nog wat meer nadenken over haar woorden voor een antwoord. ‘Aangenaam, Riolu. Het is een eer je te ontmoeten. Mijn naam is Felicity,’ stelde ze zichzelf voor. Normaal maakte ze zich altijd groot om goed over te komen, toch nog krachtig ondanks haar blindheid. Maar tegenover Riolu besloot ze maar zichzelf te zijn. Ze zou er later toch niets aan hebben als ze een triomfantelijke indruk had gemaakt op haar, misschien, toekomstige leider. Want dan kwam het meer aan op je daden en niet op hoe je overkwam.
Ze zweeg een paar tellen, waarna ze maar besloot een hap adem te nemen en te spreken. ‘Dat heb je goed opgemerkt. Ik heb veel gehoord over de groepen, natuurlijk meer over de Chiave dan Manera, maar toch ben ik in beiden evenveel geïnteresseerd. Het enige probleem is…’ Haar stem ging verloren in de wind. Ze vond het niet leuk om de volgende woorden te zeggen, maar toch zou ze ze hoe dan ook over haar lippen moeten krijgen. Ze nam een nieuwe hap adem en vervolgde haar verhaal: ‘Ik ben dus blind, zoals je al kun zien. En ik zou me moeten melden bij Shadow. Maar ik ken hem of haar niet, dus weet ik ook niet waar hij of zij kan uithangen. En als iemand me uiterlijke kenmerken zou vertellen zou ik Shadow alsnog niet kunnen vinden omdat ik niet kan zien… Dus… Dat is dus het probleem dat zich rondom mijn blindheid heeft gevormd om mij aan te melden bij Manera.’ Ze was blij dat het eruit was. Ze had gedacht dat ze nog meerdere pauzes zou nodig hebben, maar uiteindelijk bleek het dat als ze eenmaal aan het praten was het er als een luie dakje over haar lippen rolde, zonder dat ze er erg in had. Ze draaide haar oren fier naar voren, zodat ze elk komende woord van Riolu zou meekrijgen. Het was belangrijk dat ze er nu met haar hoofd bij bleef en dus goed zou luisteren en niet afdwaalde in haar gedachtes.

{ Dank U Schön (;
Ghehe, heb wel niet zo'n lange post.
Maar er viel niet echt veel in te zeggen xd }

De eerste die naar Shadow toe stapte was de Electrike die al bij de Chiave had gezeten. Amore had hem naar Manera gestuurd, had ze gezegd. Dat hij naar haar toe stapte begreep Shadow niet helemaal, maar ze besloot er niet moeilijk over te doen. Hij had het waarschijnlijk al zwaar met deze keuze. Aan de manier hoe zijn kop hing wist Shadow dat zeker. Ze voelde zich schuldig voor de Electrike, maar kon er niks aan doen. Het enige wat ze kon doen was hem een hogere rang geven. Maar mocht dat omdat ze medelijden met hem had? Nee, natuurlijk niet. Maar wel omdat hij bij Chiave gezeten had. Ze werd uit haar gedachten geschud door een andere Pokémon die bij haar was komen staan. “Ik ben Chiara en ik heb interesse in de Manera.” Haar blik gleed naar de Eevee die bij haar voeten stond. Ze glimlachte. Eevee had ze altijd al een leuke Pokémon gevonden.

Shadow wilde net haar mond openen om tegen de twee te praten toen een derde Pokémon bij haar kwam staan. Deze was een stuk groter dan haar en zag ze dus eerder dan de Eevee. Haar blik gleed omhoog en ontmoette de ogen van de Dragonite. “Shadow.Ik wil me graag aanmelden bij de Manera.” het verbaasde Shadow hoe angstig iedereen deed. Waren ze bang dat ze hen zou opeten of zo? Was het eng om bij de Manera te mogen? Waren ze door haar grijze uiterlijk bang dat ze eigenlijk bij de Guerra hoorde? Als dat laatste het geval was hadden ze vast de laatste jaren slapend doorgebracht. Of buiten PokéRPG, natuurlijk. Shadow haalde diep adem, wachtend tot er nog iemand zich bij haar voegde, maar die kwam niet, en begon toen te spreken.

“Douza,” – haar blik wendde zich weer naar beneden, naar de Electrike, – “Amore's woorden zijn niet beledigend bedoeld. Je kan down blijven voor zolang als je wil, en aangezien ik nu je leider ben zal ik er voor je zijn om je te troosten als het echt niet gaat. Als je goed je bent blijft doen zal je binnen de kortste keren weer in Chiave zitten,” sprak ze, waarna een lichte glimlach zich op haar gezicht vormde. “Ik benoem je tot Dakila; een gewaardeerd lid. Je hebt al bewezen dat je iets waard bent door wat je gedaan hebt in Chiave, dus vind ik dat je meer waard bent dan een gewoon lid. Gefeliciteerd.” Shadow merkte hoe serieus ze klonk, alsof ze al veel langer haar leden moest toespreken. Natuurlijk had ze ook in Suerte de leidersrang gehad, maar.. Amore had toch meer gedaan, dat kon ze niet verschuilen. Ze draaide haar kop een klein stukje, zodat ze Chiara in beeld kreeg. “Chiara..” begon ze. Wat zou ze met haar doen? Ze kende de Eevee niet echt goed. Had ze haar ooit al eens ontmoet? Misschien. Als het zo was was er waarschijnlijk niks erg zinnigs gebeurd, want ze kon het zich niet herinneren. Haar glimlach verdween en haar serieuze gezicht verscheen weer. “Ik ken je niet goed, maar zou er vast geen spijt van krijgen om je beter te leren kennen. Iets aan jou.. Iets aan jou trekt mij aan, op een of andere manier. Ik kan het niet uitleggen, dus vergeet maar wat ik net zei.” Ze zuchtte. Bij Douza was het zo makkelijk geweest. Waarom was het dan zo moeilijk bij Chiara? “Ook jou wil ik de Dakila rang geven. Ik vertrouw er op dat je hier geen misbruik van maakt. Gefeliciteerd.” Meteen wendde ze haar blik af naar Swift. Chiara en Douza hadden de Dakila rang, maar wat moest Swift dan? Deze Pokémon was al geëvolueerd. Hoewel dat niet altijd iets zei over hoe de Pokémon echt was had het toch iets.. intimiderends. Maar ze kon toch niet iedereen tot Dakila benoemen? Nog enkele tellen dacht ze na voor ze haar besluit nam. Daar moest ze aan gaan wennen; snelle besluiten nemen. “Swift, je bent zeker geen slechte Pokémon, anders was je hier niet. Ik zie aan je dat je nog jong bent en nog veel hebt te leren. En dat is goed! Stel je open voor nieuwe dingen en leer zo veel je kan. Voor je het weet ben je dan lid van Chiave. Ik werwelkom je van harte in de Manera als Liyano; gewoon lid.” Ugh, wat was ze stom bezig. Zou ze voor iedereen die ze kende en niet kende iets gaan verzinnen? Haar vrolijke bui liet haar de domste dingen zeggen. Dat was gezellig, maar haalde voor haar gevoel ook haar image omlaag. Ach, wat maakte het uit? Ze was liever een gezellige leider die om haar leden gaf dan een altijd serieuze leider die nooit eens om een grapje kon lachen. Een zucht verliet haar mond. Drie gedaan, hoeveel nog te gaan? Haar blik gleed af naar Evening. Een vragende uitdrukking verscheen op haar gezicht. Doe ik het wel goed? vroeg ze zich af. Als ze het niet goed deed, zou iemand er wel iets van zeggen. Toch..?

Een Eevee voegde zich bij Shadow en al vlug bleek het dat ze bij de Manera wilde horen. Douza glimlachte richting de Eevee en draaide zijn kop weer naar Shadow. Wat wist hij eigenlijk over haar? Hij had haar maar een enkele keer gezien. De zin wat de Eevee uitsprak was kort maar duurde lang voor hem. Dat was best vreemd. ‘Ik ben Chiara en ik heb interesse in de Manera.’Zei de Eevee. Dus ze heette Chiara, best een originele naam. Een schaduw kwam over hem heen en het zonlicht dat op Douza scheen had vlug zijn warmte verloren. Hij draaide enkel zijn kop wat naar achteren en zag een Dragonite staan. Zijn pupillen vergrootten zich. Vreemd genoeg leek de Dragonite nog jong maar dat maakte niet veel uit. 'Shadow,' begon de Dragonite. Uit de stem van de Dragonite merkte hij op dat de Dragonite, vrouwelijk was. Douza’s blik schoot kort naar Shadow waarna hij de Dragonite weer aankeek. '’Ik wil me graag aanmelden bij de Manera.'Vervolgde de Dragonite. Douza glimlacht deze keer ook naar de Dragonite. De Manera bestond pas net, maar had zeker al 3 leden binnengehaald, maar zou Shadow hen accepteren. Zijn ogen schoten terug naar Shadow en wachtte af.

‘Douza,’Klonk er uit de mond van Shadow. Douza’s blik veranderde van vrolijk naar aandachtig. Hij voelde hoe zijn hart wat sneller ging van de zenuwen. Van de buitenkant liet hij niks merken en bleef hij kalm naar haar kijken. Wat zou ze gaan zeggen? Die vraag ging de hele tijd in zijn kop. ‘Amore's woorden zijn niet beledigend bedoeld. Je kunt down blijven voor zolang als je wilt, en aangezien ik nu je leider ben zal ik er voor je zijn om je te troosten als het echt niet gaat. Als je goed je bent blijft doen zul je binnen de kortste keren weer in Chiave zitten,’ vervolgde ze. Douza knikte en wilde zeggen dat hij zich niet geheel beledigd voelde maar zijn kaken leken wel vastgeklemd. Net op dat moment schoot er een oude herinnering in hem op.

Heel Chiave zat in hun schuilplaats en Riolu en Amore sprak de leden aan. Amore zei wat over de risico’s en sprak ook over dat je niet waardig sterft. Toen ze vroeg of iedereen het begreep zweeg hij, net als de anderen. Behalve, Melodie. Haar stem klonk luider in de herinnering dan het in het echt toen was. Ze beweerde dat je juist waardig kan sterven, waarna Riolu ingreep.

“Ik voel me niet erg beledigd, maar ik was gewoon even somber op mezelf. Ik zit nu toch in de fase van acceptatie en nu heb ik een kans om mezelf te verbeteren en meer te leren. Ik was toen nog niet geheel ontwikkeld,”Antwoordde Douza rustig. Een gevoel van verbazing en trots ging door hem heen. Hij zei eerlijk zijn mening. Net als wat Melodie had gedaan in die ene herinnering. Hij zat net pas in zijn fase evenals in de Manera en had al iets geleerd. Een glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Ik benoem je tot Dakila; een gewaardeerd lid. Je hebt al bewezen dat je iets waard bent door wat je gedaan hebt in Chiave, dus vind ik dat je meer waard bent dan een gewoon lid. Gefeliciteerd.’ Vervolgde Shadow verder. “Bedankt, Ik zal voortaan bewijzen dat u niet de verkeerde keuze heeft gemaakt,”Antwoordde Douza weer kalm. Hij bewoog zijn kop toen naar Chiara. Wat zou Shadow over haar zeggen?

‘Chiara..’Begon toen Shadow weer. Zo begon Shadow ook tegen hem. ‘Ik ken je niet goed, maar zou er vast geen spijt van krijgen om je beter te leren kennen. Iets aan jou.. Iets aan jou trekt mij aan, op een of andere manier. Ik kan het niet uitleggen, dus vergeet maar wat ik net zei.’Vervolgde ze. Douza hief zijn wenkbrauw wat op. Het antwoord van Shadow klonk een beetje aarzelend. ‘Ook jou wil ik de Dakila rang geven. Ik vertrouw er op dat je hier geen misbruik van maakt. Gefeliciteerd.’Zei ze toen tegen Chiara. Douza glimlachte naar de Eevee. “Gefeliciteerd, Chiara”Sprak hij rustig met een vrolijke naklank.

Shadow keek toen gelijk weer naar de Dragonite. Douza draaide zijn kop weer en keek recht naar de Dragonite. Dragonite’s waren zeker sterker dan een Eevee en een Electrike in het alemeen dan. Maar deze Dragonite was nog jong. Douza’s kop draaide weer naar Shadow. Wat was de beste oplossing? ‘Swift, je bent zeker geen slechte Pokémon, anders was je hier niet. Ik zie aan je dat je nog jong bent en nog veel hebt te leren. En dat is goed! Stel je open voor nieuwe dingen en leer zo veel je kan. Voor je het weet ben je dan lid van Chiave. Ik verwelkom je van harte in de Manera als Liyano; gewoon lid.’ Sprak Shadow. “Gefeliciteerd, Swift” sprak hij weer op dezelfde manier als hoe hij het tegen Chiara had gezegd. De staart van Douza dat altijd gewoon stil zat bewoog heen en weer. Hij was blij en opgelucht op de een of ander manier. Hij had nieuwe Pokemons ontmoet die hij echt nooit eerder had gezien. Dat was het leukst aan groepen; je ontmoette altijd nieuwe personen.

{Via Word heb ik echt veel inspiratie, alleen heb ik geen zin om het steeds te openen ...En ik ben verkouden -.-'}

Chiara keek toe hoe ook Swift zich bij het groepje voegde. Ze liet even een glimlach verschijnen gericht op Swift, om vervolgens weer met een normale blik in haar ogen naar Shadow te kijken. Ze was benieuwd over wat deze te zeggen had. De Eevee had het geeneens meer erg gevonden als ze er nu weer niet bijzat, ze vond het al geweldig dat verscheidene kenissen hier aanwezig waren, wat eigenlijk best wel raar was om zo te denken erover.
‘Douza. Amore's woorden zijn niet beledigend bedoeld. Je kunt down blijven voor zolang als je wilt, en aangezien ik nu je leider ben zal ik er voor je zijn om je te troosten als het echt niet gaat. Als je goed je bent blijft doen zul je binnen de kortste keren weer in Chiave zitten,’ sprak Shadow. Chiara bekeek de Elektrike even, hij had het vast moeilijk gehad de laatste tijd, ze vroeg zich af waarom. “Ik voel me niet erg beledigd, maar ik was gewoon even somber op mezelf. Ik zit nu toch in de fase van acceptatie en nu heb ik een kans om mezelf te verbeteren en meer te leren. Ik was toen nog niet geheel ontwikkeld,” antwoordde Douza kalm. Ze had geen idee waar het over ging, maar ze begreep de woorden van de Elektrike wel, ook al had ze hier niks mee te maken. ‘Ik benoem je tot Dakila; een gewaardeerd lid. Je hebt al bewezen dat je iets waard bent door wat je gedaan hebt in Chiave, dus vind ik dat je meer waard bent dan een gewoon lid. Gefeliciteerd.’ Douza was dus een gewaardeerd lid, maar dat was eigenlijk wel te verwachten, door hetgeen wat Shadow zei.
‘Chiara..' Bij het horen van haar naam keek ze op, naar Shadow. ‘Ik ken je niet goed, maar zou er vast geen spijt van krijgen om je beter te leren kennen. Iets aan jou.. Iets aan jou trekt mij aan, op een of andere manier. Ik kan het niet uitleggen, dus vergeet maar wat ik net zei.' Chiara trok een verbaasd gezicht. Ze vroeg zich af wat dat betekende. Niemand anders had dat ooit tegen haar gezegd, als ze het zich goed herinnerde. ‘Ook jou wil ik de Dakila rang geven. Ik vertrouw er op dat je hier geen misbruik van maakt. Gefeliciteerd.’ Opnieuw keek ze stomverbaasd van wat ze te horen kreeg, ze had niet verwacht meteen een gewaardeerd lid te zijn. Eindelijk beseffend dat ze in de Manera zat werd ze overspoeld door vrolijkheid, wat ze nog maar net kon inhouden. Ze had hard getraind hiervoor en was blij dat ze een doel in haar leven gehaald had. Nu moest ze er alleen voor zorgen dat ze er niet uitgegooid wordt. “Gefeliciteerd, Chiara,” weerklonk de vrolijke stem van Douza. ''Bedankt, jij ook,'' antwoordde ze en glimlachte. Ze keek er nu al naar uit om vrienden met hem te woorden. Tenminste, ze dacht dat ze wel vrienden met hem kon worden. ‘Swift, je bent zeker geen slechte Pokémon, anders was je hier niet. Ik zie aan je dat je nog jong bent en nog veel hebt te leren. En dat is goed! Stel je open voor nieuwe dingen en leer zo veel je kan. Voor je het weet ben je dan lid van Chiave. Ik verwelkom je van harte in de Manera als Liyano; gewoon lid.’ Opnieuw werd Chiara vrolijk. Ook Swift zat erbij! Die kende ze al een beetje, dus vrienden worden met haar was niet zo moielijk. Douza was haar net voor met feliciteren, maar dat betekende niet dat zij dat niet meer hoefde te doen. ''Gefeliciteerd, Swift. Ik hoop dat we een leuke tijd samen krijgen.'' Dat laatste bedoelde ze ook op Douza. Maar ze wist eigenlijk al bijna zeker dat ze een fijne tijd hadden, buiten de oorlogen om. Maarja, ze zeggen weleens, niks is sterker dan vriendschap.

Er kwam hoop op in de Luxray, blijkbaar wilde ze zich werkelijk bij de groep voegen. Het deed Riolu goed om te zien hoeveel Pokémon deze motivatie hadden. Hij kon voelen dat ze het echt meende. Dat ze zich serieus wilde inzetten voor het goede, om hun thuis en de Pokémon te beschermen. Ze bezaten een dapper hart, een heldere geest en lieten zich niet tegenhouden door angst of hun handicap - in dit geval de Luxray als voorbeeld genomen -. Riolu bewonderde deze Pokémon, al maakte hij er zelf ook een deel van uit. Het gaf hem een soort nieuwe hoop. De hoop dat zijn kinderen in een veilige leefomgeving konden opgroeien. Dat pokeRPG beschermt zou worden door hen die zich hiervoor inzetten. En, stiekem hoopte hij er enigszins ook op dat de groepen uiteindelijk zo goed zouden groeien, dat hij wat meer tijd met Amore, Force en zijn dochters kon besteden. Misschien was dit egoïstisch, maar Riolu zag niet in waarom hij niet naar een normaal gelukkig leven zou mogen streven.

‘Aangenaam, Riolu. Het is een eer je te ontmoeten. Mijn naam is Felicity.' Riolu keek op, naar de Luxray die zich zojuist had voorgesteld met de naam Felicity. Ze zweeg een paar tellen, en Riolu wachtte geduldig totdat ze antwoord op zijn vraag zou geven. ‘Dat heb je goed opgemerkt. Ik heb veel gehoord over de groepen, natuurlijk meer over de Chiave dan Manera, maar toch ben ik in beiden evenveel geïnteresseerd. Het enige probleem is…'
Weer viel er een korte stilte. Tussen hun twee dan. Op de achtergrond weerklonken de vele stemmen van de andere leden. Riolu nam plaats op een steen, een minder grote als de vorige weliswaar, en liet zijn rode ogen weer op Felicity vallen. Deze vervolgde haar verhaal. 'Ik ben dus blind, zoals je al kun zien. En ik zou me moeten melden bij Shadow. Maar ik ken hem of haar niet, dus weet ik ook niet waar hij of zij kan uithangen. En als iemand me uiterlijke kenmerken zou vertellen zou ik Shadow alsnog niet kunnen vinden omdat ik niet kan zien… Dus… Dat is dus het probleem dat zich rondom mijn blindheid heeft gevormd om mij aan te melden bij Manera' klonken haar woorden. Riolu had al die tijd aandachtig geluisterd, maar bevochtigde nu zijn lippen om ook wat te zeggen. "Felicity," begon hij kalm. "Je lijkt me een verstandige Pokémon. Ik weet niet hoe het is om blind te zijn, maar.. ik weet wel dat Pokémon zoals jij zich niet laten tegenhouden door een handicap. Vertel me dan waarom je je wel laat tegenhouden door twijfels?" Hij keek haar aan, in die glazige witte ogen. Er verscheen een zachte glimlach op zijn gezicht. "In een wereld als deze kun je niet verwachten dat er alsmaar hulp wordt aangeboden. Ik vind het knap dat je al zo ver bent gekomen, maar ik denk ook dat je tot meer in staat bent. Als je werkelijk waar wilt bewijzen dat je je blindheid kan overtreffen, wil ik dat je Shadow nu zelf gaat vinden, zonder dat ik je zeg waar ze is." Zijn woorden klonken misschien hard, maar hij bedoelde het goed. Felicity zou het niet redden in de groepen als ze constant op de hulp van andere moest wachten. Nee, ze moest het zelf doen, ondanks haar blindheid. Ze zou Shadow wel vinden. Als ze zich maar concentreerde op haar andere zintuigen. Haar gehoor bijvoorbeeld..

Ze draaide een rondje om haar as en ging op haar buik liggen. Ze sloot haar ogen en liet haar oren zakken, tot ze als een klein, geel bolletje op de steen lag. Ze was klein, maar iedereen wist dat ze niet onderschat mocht worden. Vooral de Pokémon die bij de oorlog geweest waren hadden dit meegemaakt. In haar kleine, miezerige lichaam had een gigantische explosie plaatsgevonden, die alles en iedereen die onbeveiligd was af had kunnen maken. Gelukkig was Melodie er, met haar krachtige Protect die een groot deel van de Chiave had kunnen beveiligen. Ze haalde even diep adem. Dit was echter niet de enige keer dat haar leden een voltexplosie hadden meegemaakt. Ze hadden er ooit al één gevoeld, maar die was minder sterk geweest dan die van haar was. Het was de voltexplosie van Secret, haar dochter die destijds nog leefde. Het was in de andere oorlog geweest. Secret had de oorlog afgemaakt met een simpele voltexplosie, die zij onder controle had gekregen. Voor haar was het nog onbekend of ze het ooit onder controle zou krijgen; ze hoopte het enkel te kunnen activeren - op één of andere manier - wanneer het echt nodig was.
Door dit gingen haar gedachten naar de groep die er ooit geweest was, maar die allang weg was: de Suerte, geleid door haar en Shadow. Hoe groot was die geweest? Groter dan de groep Pokémon die hier nu waren? Ja, dat moest wel. Aangezien.. Aangezien iedereen hier in de Suerte had gezeten. Of, bijna iedereen. En dan nog Achi erbij, en vast nog wel een paar Pokémon die ze zich nu al niet meer kon herinneren. Ze haalde diep adem en viel in slaap.

Haar oren zakten naar beneden terwijl haar ogen zich openden. Ze had niet lang geslapen, maar Riolu zat niet meer naast haar. Hij sprak tegen de blinde Luxray, wiens naam haar een raadsel was. Het leek haar een sterke, interessante Pokémon. Ze gaapte een keer en glimlachte. Kleine schokjes kwamen uit haar wangen, waarna ze zich rechtzette. Ze richtte haar blik op Shadow en ging zacht met haar oren heen en weer. Chiara en Douza hadden een hoge rang gekregen. Zacht knikte ze. Ze hadden het verdiend. Ze liep kalm op Shadow af. “Shadow,” zei ze kalm. Ze haalde diep adem en fronste. “Denk je dat je dit alleen aankan? Je kan ook iemand uit de Chiave halen om je te helpen, als soort.. Onderleider. Natuurlijk zal ik je altijd helpen met je leiderstaken, maar.. Ook ik zal je niet altijd kunnen helpen,” zei ze rustig tegen de grijze Raichu. Een glimlach sierde haar gele kop. “Dus.. Heb je iemand die je graag als.. Onderleider zou willen benoemen?” vroeg ze toen. Het was fijner als er een onderleider bij kwam bij de Manera. En.. Ze hoefde geen antwoord te hebben van de Raichu om te weten wie dit zou worden. Ze grinnikte zacht, haalde een keer diep adem. Haar blik gleed een keer over de groep Pokémon die zich hier verzameld had om één reden: het betreden van de groep. Háár groep. Oké, Riolu was ook leider.. Maar.. Zij was nog altijd degene die de groep had opgericht, even als de Suerte. Haar groep. Een trots gevoel beklom haar en ze glimlachte.

Ze was blij dat Riolu haar niet had onderbroken tijdens haar zegje, over haar probleem. Normaal werd ze altijd hard handig onderbroken als ze iets vertelde. Omdat men haar niet serieus nam, ze dachten dat ze geen idee waar ze het over had, of ze dachten dat ze zich aanstelden. En dan had je ook nog anderen die uit medelijden al gelijk hun hulp aanboden, zonder te weten wat er nou echt gaande was. Ze wees ze dan altijd vriendelijk af, terwijl ze vanbinnen diep gekwetst was. Zij had altijd respect getoond tegenover de andere Pokémon om haar heen, maar anderen schenen soms niet echt de moeite willen doen om een blinde Pokémon als een normale Pokémon te zien. En daar was Felicity haar zelfvertrouwen de dupe van, en niet zo’n klein beetje. Haar blik, die altijd glazig en nooit gefocust kon zijn, was afgedwaald naar de grond. Dat deed hij altijd als ze aan dingen zoals dit dacht. Het waren de nadelige tijden uit haar leventje, dat toch al zo kort was. Pas bijna tien jaar. ‘Felicity,’ klonk Riolu zijn kalme stem weer. Gelijk richtte ze haar oren richting de Pokémon en hief ze haar kop op, waardoor het leek alsof ze hem aankeek. Maar niets daarvan was minderwaar; voor haar gevoel keek ze hem ook aan, zonder hem eigenlijk te zien. ‘Je lijkt me een verstandige Pokémon. Ik weet niet hoe het is om blind te zijn, maar… Ik weet wel dat Pokémon zoals jij zich niet laten tegenhouden door een handicap. Vertel me dan waarom jij je wel laat tegenhouden door twijfels?’ Het respect dat ze eerder had gevoeld voor de Pokémon begon nu pas echt te worden. Eerst had ze het gewoon gehad uit manieren; je moest respect hebben voor je meerderen en ouderen, dat was gewoon iets dat je vanaf kinds af aan leerde. Felicity had dit natuurlijk ook geleerd, maar ze ergerde zich er eigenlijk nogal erg aan. Ze had zoveel ouderen leren kennen – toen ze nog een ondeugende Shinx was – en haar ouders vertelden haar dan dat deze ouder was, en dan kwam de geforceerde respect altijd wel vanzelf. Maar in sommige van deze gevallen was die oudere Pokémon geen haartje slimmer noch verstandiger dan haar. En nu, nu er geen ouders meer waren die je vertelde of degene tegenover je ouder was of niet, kon ze zelf uitmaken wanneer ze iemand echt respecteerde en wanneer niet. Natuurlijk respecteerde ze anderen snel, omdat ze nogal aardig van aard was. Maar sommige kregen meer respect dan anderen. En Riolu was een perfect voorbeeld van een Pokémon dat bijna het meeste respect kreeg die ze kon geven. Dit kwam mede omdat hij een van de leiders was van Chiave en mede door het feit dat hij een heleboel wijsheid tot zijn beschikking had.
‘In een wereld als deze kun je niet verwachten dat er alsmaar hulp wordt aangeboden. Ik vind het knap dat je al zover bent gekomen, maar ik denk ook dat je tot meer in staat bent. Als je werkelijk waar wilt bewijzen dat je je blindheid kan overtreffen. Als je werkelijk waar wilt bewijzen dat je je blindheid kan overtreffen, wil ik dat je Shadow nu zelf gaat vinden, zonder dat ik je zeg waar ze is.’ Het voelde als haar hart een slag oversloeg tijdens de woorden van Riolu. Haar oren liet ze abrupt zakken en haar ogen sperden zich open. Sommige woorden van hem kon je complimenterend opvatten… Maar anderen waren nogal hard, maar hij had wel gelijk. Dit was zoals het er in de echte wereld aan toe zou gaan. Daar kon ze niet aan iemand hulp gaan vragen.

Ze slikte eventjes, waarna ze knikte. Ze zou haar andere zintuigen gebruiken, en zo een stapje verder komen bij haar doel om haar blindheid te overwinnen. Haar overgevoelige zenuwen zouden nu niets uithalen. Ze wist niet hoe Shadow rook, dus haar om nu in de lucht naar haar geur te gaan zoeken werd ook uitgesloten. Toen viel het haar in: haar gehoor. Ze zou net zo lang rustig blijven zitten en luisteren naar de stemmen om haar heen tot ze de naam van Shadow hoorde. En dan in een zin die tot Shadow zelf gericht was. Rustig sloot ze haar ogen. Haar oren bewogen hectisch heen en weer. Het was moeilijk om geconcentreerd te blijven op die ene naam, terwijl er zoveel andere Pokémon waren die praten, en andere geluiden maakten. Ze bleef een paar tellen zitten, tot ze het ineens hoorde. ’Shadow’ Gelijk draaide ze haar kop richting de plek waar het geluid vandaan kwam. ’Denk je dat je dit alleen aankan?’ Ja. Dat was de plek waar ze naartoe was. Die zin was tot Shadow gericht, geen twijfel mogelijk. Ze zwaaide een keer met haar staart en liet hem rusten al wijzend naar de richting waar Shadow zou moeten zijn volgens haar. Ze richtte zich weer met Riolu, met een blije en dankbare glimlach. ‘Dank je Riolu,’ begon ze zachtjes, ‘Als ik ooit iets voor je terug kan doen, hoef je maar een gil te geven.’ Natuurlijk waren die woorden te verwachten, maar ze vond het een soort van verplichting om ze te zeggen. Rustig stond ze op, ze moest zich nu echt gaan vertonen voor Shadow. Voordat het te laat zou zijn om zich nog aan te melden. In een rustig drafpasje liep ze richting Shadow. Op een paar meter afstand hield ze halt en liet ze haar achterste zakken tot deze de grond raakte. Ze hoorde de eerste stem nog wat vragen stellen aan Shadow, dus wachtte ze rustig af tot het haar beurt was om te spreken. Maar het gevoel van trots dat ze nu voelde, omdat ze alleen Shadow had gevonden, hield haar wel een tijdje bezig tot de tijd van spreken daar was.

Eerste post was gedelete.
Door vaag foutje *facepalm'd*
En deze is minder goed, dus sorry

De eerstvolgende die zich richting Shadow begaf was geen nieuw lid met interesse voor Manera. Nee, het was Amore. Wat zou er aan de hand zijn? Shadow knipperde twee maal vragend met haar ogen. Daarna klonk de vriendelijke stem van Amore. “Shadow, denk je dat je dit alleen aankan? Je kan ook iemand uit de Chiave halen om je te helpen, als soort.. Onderleider. Natuurlijk zal ik je altijd helpen met je leiderstaken, maar.. Ook ik zal je niet altijd kunnen helpen,” sprak ze, waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde. “Dus.. Heb je iemand die je graag als.. Onderleider zou willen benoemen?” Shadow sloot grijnzend haar ogen. Ja, hier had ze zeker over nagedacht. Ze had het niet kunnen laten om dit ook al te bespreken. Zou Amore dat erg vinden? Vast niet, want uiteindelijk zou hij het toch te weten komen. Hoogstwaarschijnlijk wist Amore zelfs al wie Shadow had uitgekozen. De grijze Raichu haalde diep adem en richtte toen haar blik op Evening. Moest ze het tegen de leden zeggen? Ja, natuurlijk. Waarom vroeg ze zichzelf zo'n domme vraag? Als lid moest je weten wie er hoger in rang stond. Ze haalde diep adem, richtte haar blik op de drie Pokémon die ze net had toegelaten en sprak toen: “Bij deze meld ik dat Evening Hari zal worden; onderleider. Behandel hem met respect.” Ze grijnsde, waarna ze opnieuw haar blik naar haar partner afwendde, voor ze door had dat er weer iemand bij haar was gaan staan. De laatste die niet bij Chiave gezeten had. Een Luxray met een glazige blik in haar ogen van wie Shadow de naam niet wist.

Maar, de naam was niet belangrijk. Deze Pokémon was naar haar toe gekomen, wat betekende dat ze interesse had in de Manera. Heel dapper voor een blinde Pokémon. Ze grijnsde, hoewel ze wist dat de blinde Luxray dat niet zou zien. Vervolgens haalde ze diep adem en opende ze haar mond om te spreken. “Ik weet je naam nog niet, maar dat komt nog wel. Het eerste wat mij aan je opvalt zijn je ogen. Je bent blind, en dat is een hele uitdaging voor je. Velen zullen je verkeerd inschatten en.. ik weet hoe dat is. Ik ben een Raichu maar mijn vacht is grijs, waardoor bepaalde Pokémon al snel het beeld van mij krijgen dat ik aan de 'slechte' kant zou staan.” Even was ze stil, waarbij haar blik strak op de Luxray gericht was. Omdat ze niks zag vond Shadow het nodig dit uit te leggen. “Dat ik ook bevooroordeeld ben betekent nog niet dat ik weet hoe je je voelt. Blind zijn is iets heel anders. En toch is het duidelijk dat je kracht hebt, anders was je niet tweemaal geëvolueerd. Ik wil je dolgraag verwelkomen bij Manera als Liyano en ik zal met alle plezier wat extra trainingen voor je andere zintuigen regelen, als je dat wil.” Een tevreden grijns vormde zich op haar gezicht. Was dit alles? Haar blik gleed nogmaals rond, hopend dat er nog meer Pokémon waren die bij de Manera zouden moeten komen, maar de rest zat er al bij of was al lid van Chiave. Shadow zuchtte opgelucht. Als dit alles was zou het eerst makkelijk worden. Hoewel ze natuurlijk ook haar kinderen zou krijgen.. Gelukkig had ze Evening nog. Als ze de taken konden verdelen zou het niet moeilijk worden. De kleintjes van Amore en Riolu waren ook niet echt lastposten – op Pucca na. Ze zag geen reden om niet vol enthousiasme te beginnen aan deze taak. Misschien kon ze meteen al beginnen. Maar, met wat? Een idee schoot haar kop meteen al te binnen. Haar blik gleed af naar Amore, terwijl ze zich afvroeg of de Pikachu het goed zou vinden als ze de groep meteen aan de slag zette. Hoewel het nogal een zinloos en kinderlijk klusje leek kon het vast geen kwaad om dit te doen. Een glimlach verscheen op Shadow's gezicht terwijl ze er aan dacht. Als het aan haar lag zouden de groepsleden nog veel plezier krijgen.

Een brede glimlach kwam op het gezicht van zijn partner nadat hij zijn felicitatie had uitgesproken. Ze grinnikte op die manier waarvan Evening zowat smolt. Ze bedankte hem hiervoor. Uiterst onnodig, want het was natuurlijk logisch dat Evening haar feliciteerde. Hij was haar partner, en zou haar overal in steunen, wat ze ook deed, wat voor rang ze ook had. Hij moest ook laten zien dat hij er totaal achter stond. Wel vroeg hij zich af wat hij ging doen als Shadow leider was van de Manera. Hijzelf had het blijkbaar ook goed gedaan, want hij zat nog in de Chiave. Het zou raar zijn, beide in andere groepen. Ach, hij kon vaak genoeg kijken hoe ze de groep zou leiden. Shadow keek een andere kant op, en Evenings blik ging eveneens die kant op.

Er stapten een voor een Pokémon naar Shadow toe, om aan te geven dat ze interesse hadden in de Manera, en zich erbij wouden aansluiten. De eerste was een Manectrike, en het was zeer duidelijk dat hij teleurgesteld was. Evening kon het niet laten licht te glimlachen. Ja, degradatie en teleurstellingen hoorden er ook bij. Douza was een sterke Pokémon, en als ze in de Manera zat zou ze nog meer ervaring opdoen. Evening wist zeker dat ze gauw genoeg weer naar de Chiave kon. Daar zou Shadow voor zorgen. De tweede Pokémon was een Eevee. Deze had niet zo’n moeite met naar voren stappen. Deze Eevee was onbekend voor Evening, en had nog niet in de Chiave gezeten. “Ik ben Chiara en ik heb interesse in de Manera.” Deze Pokémon zei dan ook meer dan Douza.

“Shadow.Ik wil me graag aanmelden bij de Manera.” Klonk weer een andere stem. Een hele andere Pokémon van een heel andere grootte was richting Shadow gelopen. Een Dragonite stond voor Evening en Shadow, en Evening moest omhoog kijken, wou hij het hoofd van deze Pokémon kunnen bezichtigen. Maar eindelijk begon Shadow te praten. Eerst tegen de Manectrike, zodat die niet langer in spanning hoefde te wachten. Ook zij had het idee dat de Pokémon snel zou leren. “Ik benoem je tot Dakila; een gewaardeerd lid. Je hebt al bewezen dat je iets waard bent door wat je gedaan hebt in Chiave, dus vind ik dat je meer waard bent dan een gewoon lid. Gefeliciteerd.” Evening glimlachte. Hopelijk werd Douza nu wat vrolijker. Ze moest de Manera niet zien als ieta wat ‘Minder’ was. Als je in een van de groepen zat, bewees je al dat je lef had. Niet elke Pokémon meldde zich ervoor aan.

“Chiara..’’ zei Shadow, tegen de Eevee. “Ik ken je niet goed, maar zou er vast geen spijt van krijgen om je beter te leren kennen. Iets aan jou.. Iets aan jou trekt mij aan, op een of andere manier. Ik kan het niet uitleggen, dus vergeet maar wat ik net zei.” Evening hief een wenkbrauw op. Iets aan de Pokémon trok aan haar? Dat klonk raar. “Ook jou wil ik de Dakila rang geven. Ik vertrouw er op dat je hier geen misbruik van maakt. Gefeliciteerd.” Evening knikte. Ondanks het feit dat Shadow haar niet kende, gaf ze haar net zo’n hoge rang. Evening zou dat zelf niet gedaan hebben, maar legde zich neer bij de keuze van Shadow. Misschien kon ze de sterkte van een Pokémon wel veel beter schatten als hijzelf kon. Daarbij kon de Pokémon haarzelf snel goed bewijzen met een hoge rang. Ze kreeg verantwoordelijkheid, een last op haar schouders. Als ze dat niet aankon, zag Shadow dat vrijwel meteen.

“Swift, je bent zeker geen slechte Pokémon, anders was je hier niet. Ik zie aan je dat je nog jong bent en nog veel hebt te leren. En dat is goed! Stel je open voor nieuwe dingen en leer zo veel je kan. Voor je het weet ben je dan lid van Chiave. Ik verwelkom je van harte in de Manera als Liyano; gewoon lid.’’ Deze Pokémon was zeer groot en imponerend, maar ze was jong en misschien niet zo sterk als ze er uit zag. Daarom gaf Shadow haar ook de rang van normaal lid; als ze zich bewees kon ze toch hoger komen. Evening merkte op dat Shadow’s blik zijn kant op ging, met een vragende uitdrukking. Twijfelde ze nu al aan zichzelf? Evening kreeg een grijnsje op zijn gezicht, en knipoogde naar zijn partner. Je doet het goed… Wou hij hiermee zeggen, en hopelijk begreep Shadow dit.

Nu liep er weer iemand naar Shadow toe. Niet iemand die zich wou aanmelden voor de Manera, maar de goede oude leidster van de Chiave. Amore liep richting Shadow en begon vriendelijk tegen haar te spreken. “Shadow, denk je dat je dit alleen aankan? Je kan ook iemand uit de Chiave halen om je te helpen, als soort.. Onderleider. Natuurlijk zal ik je altijd helpen met je leiderstaken, maar.. Ook ik zal je niet altijd kunnen helpen,” Evening keek naar de uitdrukking op Shadow’s gezicht. Daar had hij zelf nog niet aan gedacht. Een onderleider, iemand die haar altijd kon steunen en helpen.. “Dus.. Heb je iemand die je graag als.. Onderleider zou willen benoemen?” Evening sloot zijn ogen even, en keek daarna weer naar zijn geliefde Shadow. Onderleider; het leek de perfecte taak en rang voor hem. Hij stelde het zich al voor. Maar hij schudde zijn hoofd. Niet te vroeg juichen. Ze kon ook iemand anders noemen, iemand die veel sterker is, veel beter dan hij. Maar toch.. ze koos hem toch wel?


Haar blik ging naar Swift toe. Evening pruilde even. “Bij deze meld ik dat Evening Hari zal worden; onderleider. Behandel hem met respect.”. Evening zijn ogen werden groot. Maar.. Het was waar.. Ze had hem zojuist benoemd tot onderleider? Een gelukkig gevoel borrelde diep in hem op. Hij boog zich naar Shadow en gaf haar een klein snel likje over haar wang. Hij wou hem wel langer laten duren, maar hij wist dat Shadow nog meer werk om te doen had. ‘’Dankjewel..’’ fluisterde hij nog zacht in haar grijze oor. Daarna boog hij weer terug en zette een serieuze blik op. Als hij gerespecteerd wou worden, moest hij zich hier niet als kleuter gedragen. Zeker niet omdat er Pokémon bijzaten die hem nog niet kenden, zodat ze een verkeerde indruk van hem kregen. Hmm.. Hij had er zin in, en zou de taak van medeleider serieus nemen. Al had hij nog nooit eerder geleid, en moest Shadow hem eerst wat dingen uitleggen. Maar dat zou goed komen.

Een Luxray was nu aan komen lopen. Weer zo’n grote Pokémon. Evening voelde zich een onderdeurtje als hij naar die Pokémon keek, en toch stond hij hoger in de rang dan hun. Hoger, terwijl ze hem met gemak in een paar happen op zouden kunnen eten. Evening grijnsde even bij dit idee. “Ik weet je naam nog niet, maar dat komt nog wel. Het eerste wat mij aan je opvalt zijn je ogen. Je bent blind, en dat is een hele uitdaging voor je. Velen zullen je verkeerd inschatten en.. ik weet hoe dat is. Ik ben een Raichu maar mijn vacht is grijs, waardoor bepaalde Pokémon al snel het beeld van mij krijgen dat ik aan de 'slechte' kant zou staan.” Evening zijn blik ging weer naar Shadow. Hij had daar eigenlijk nooit over na gedacht. Die grijze kleur had hij nooit gekoppeld aan de gedachte aan slechte Pokémon. Die waren ook vaak duister gekleurd ja, maar Shadow’s vachtkeur vond hij alleen maar mooier staan. Ze was niet als anderen, en dat maakte haar nog specialer dan dat ze al was.


“Dat ik ook bevooroordeeld ben betekent nog niet dat ik weet hoe je je voelt. Blind zijn is iets heel anders. En toch is het duidelijk dat je kracht hebt, anders was je niet tweemaal geëvolueerd. Ik wil je dolgraag verwelkomen bij Manera als Liyano en ik zal met alle plezier wat extra trainingen voor je andere zintuigen regelen, als je dat wil.” Evening knikte. Het was inderdaad zeer dapper dat deze Pokémon zich aanmeldde voor de Manera, ondanks haar ‘handicap’. Maar dat bewees alleen maar dat ze niet alleen fysiek maar ook mentaal erg sterk was. En Evening had vernomen dat als je ene zintuig niet werkte, de andere zintuigen een stuk beter werden. De Luxray kon worden getraind op het gebruiken van haar gehoor en haar reukvermogen, en misschien had ze nog wel meer manieren om dingen waar te nemen.

Evening slaakte even een voldane zucht, en keek naar Shadow. Er leken niet meer Pokémon aan te komen. Was dit het dan, de Manera? Samen met de kinderen van Amore en Riolu en hopelijk later hun kinderen was het een vrij grote en sterke groep. Een glimlach sierde zijn gezicht. Samen een groep leiden leek voor hem een wonderdroom. Zachtjes pakte hij een poot van Shadow vast en gaf er een licht kneepje in. Hij vond het geweldig dat hij iets belangrijks samen met shadow kon doen. Maar het leek alsof Shadow een idee in haar hoofd had. Evening grijnsde. ‘’Wat is er, Shadow? Wat voer je in je schild?’’ vroeg hij vrolijk aan haar, terwijl hij haar gezicht in de gaten bleef houden.

Kalm wachtte Felicity af, terwijl ze ook nog wat woorden meepikte. Een Pokémon genaamd Evening was benoemd tot Hari – onderleider -, hij zou vast en zeker iemand zijn die het vertrouwen van Shadow volledig had gewonnen. Ze had, als ze nu kon zien, de grond gezien. Meestal als niemand iets tegen haar zei hield ze zich gedeisd en liet ze haar kop altijd een beetje zakken, dan kon ze zich beter richten op haar gehoor. ‘Ik weet je naam nog niet, maar dat komt nog wel.’ Langzaam hief Felicity haar kop op, de woorden waren op haar gericht. Ze had haar glazige ogen op Shadow gericht, zonder haar te kunnen zien. ‘Het eerste wat mij aan je opvalt zijn je ogen. Je bent blind, en dat is een hele uitdaging voor je. Velen zullen je verkeerd inschatten en… Ik weet hoe dat is. Ik ben een Raichu maar mijn vacht is grijs, waardoor bepaalde Pokémon al snel het beeld van mij krijgen dat ik aan de “slechte” kant zou staan.’ Zwijgend knikte Felicity. Ze had nog nooit een Raichu gezien, en wist dus ook niet wat voor kleuren ze zouden moeten hebben. Maar blijkbaar dus geen grijs. Maar als ze eerlijk was kende ze ook geen kleuren, ze kende niets dat de maken had in die trans. Want daarvoor zou je moeten kunnen zien, en dat kon ze niet. Wat ze ook zou doen.
‘Dat ik ook bevooroordeeld ben betekent niet dat ik weet hoe jij je voelt. Blind zijn is iets heel anders. En toch is het duidelijk dat je kracht hebt, anders was je niet tweemaal geëvolueerd. Ik wil je dolgraag verwelkomen bij Manera als Liyano en ik zal met alle plezier wat extra trainingen voor je andere zintuigen regelen, als je dat wilt.’ Een onderdrukte glimlach krulde zich rond de blauwe lippen van de Luxray. Ze snapte wel al dat Liyano iets moest zijn als een normaal lid, of een ‘wannabe’ die nog in proeftijd was. Ze zou wel zien. Waar het nu om ging was dat Shadow haar had toegelaten.

Dankbaar knikte ze. ‘Dank je, Shadow. Ik zou waarschijnlijk ook niet kunnen voelen hoe jij je gevoeld moet hebben. Maar onze… Dingen die ons anders maakten van de anderen worden soms nogal slecht opgevat door de buitenwereld, als je me snapt.’ Zonder dat ze het doorhad keek ze net langs Shadow. Terwijl het haar bedoeling was de leidster van Manera een soort van aan te kijken met haar doelloze ogen. ‘En het zou me een eer lijken om extra trainingen te krijgen voor mijn andere zintuigen, die wel goed functioneren.’ Ze draaide haar hoofd een klein beetje, waardoor ze – zonder dat ze het ooit zou merken – de ogen van Shadow kruiste met de hare. ‘Nogmaals bedankt,’ sprak ze vriendelijk, met een warme glimlach op haar gezicht. Ze was erg blij dat ze nu de kans zou krijgen om haar overige zintuigen verder te perfectioneren. Of ja, verder te trainen. Perfectioneren was eigenlijk iets onnodigs. Wat perfectie bestond niet, en dat wist Felicity maar al te goed. Maar soms was precisie al genoeg. Ze was nieuwsgierig naar de andere leden, wou ze leren kennen. Maar omdat ze niemand kon zien, en anderen ook niet echt duidelijke bewegingen maakten – die ze dan zou kunnen voelen – kon ze niemand aanspreken. Hooguit Shadow, maar ze wist al dat die met andere zaken bezig was. Vast wat dingen bespreken met Evening, gokte ze nuchter. Ze zwaaide een keer met haar staart, om deze vervolgens om haar voorpoten heen te krullen. Ze zou wel wachten… Zoals altijd. Wachten tot iemand haar misschien zou aanspreken.

'Gefeliciteerd, Swift. Ik hoop dat we een leuke tijd samen krijgen.' Had Chiara gezegd. Douza draaide zijn kop weer op en glimlachte. Vrienden zouden ze zeker worden. Zijn ogen gleden toen naar Riolu die bij een Luxray stond. De ogen van de Luxray waren grijs en vreemd. De Luxray was blind. De glimlach op zijn gezicht verdween en maakte plaats voor medeleiden. Alsnog was het 2 evoluaties doorgegaan, dus zou die Luxray wel pit hebben. Douza luisterde naar wat Shadow, Evening, Riolu en de Luxray tegen elkaar zeiden. Hij hoorde dat Evening de onderleider werd, maar dat leek Douza logisch. Shadow en Evening waren partners. Maar waarom was Evening niet gewoon de 2de leider net zoals Riolu was met Amore bij de Chiave. Douza schudde zijn kop. Het was niet zijn zaak dus zou hij er zich d'r buiten houden. Ineens zag hij dat de Luxray een soort tst kreeg; namelijk het vinden van Shadow. Nieuwsgierig volgde Douza alle passen die de blinde Luxray maakte. Na een ogenblik had ze Shadow gevonden en sluitte ze zich aan bij de Manera. Dus die Luxray was een nieuw lid? Eigenlijk had hij dat al kunnen weten.

De Luxray liet Douza denken aan diegene die Melodie had vermoord. Hij sloot vervolgens zijn ogen. Dat was een mannetje en zat bij de Guerra. Alle Pokemons van de dezelfde soort hoefden niet allemaal zo te zijn. Douza zuchtte vervolgens diep en keek weer naar de blinde Luxray. De Luxray leek eenzaam en kon natuurlijk niet de andere leden zien. Weer kwam de medelijden gevoel in hem op. Aarzelend zette hij 1 stap waarna hij dacht aan toen hij naar Houndoom liep. Hij aarzelde en leek daardoor zwak. Ditmaal snoof Douza kort waarna hij zelfverzekerde stappen naar Felicity verzette. Hij zag enkele takken en besloot er hard op te staan met zijn poten zodat de Luxray hem kon opsporen. Ook liep hij door het gras en hoorde je de grassprietjes langs zijn vacht aan. Net voor de Luxray nam hij diep adem en blies toen even hard uit. "Hallo, ik ben Douza" besloot hij maar te zeggen. Hij glimlachte vervolgens daarbij, maar wist dat de Luxray het niet zou kunnen zien. "Ik zit ook in de Manera net als jij" ging hij verder. Het klonk heel erg vreemd en kinderachtig, maar hij wou gewoon enkel goed bevestigen wat zijn naam was en in welke groep hij zat. Met zijn ogen keek hij recht naar Felicity's ogen die helaas doelloos voor zich uitkeken.

Er gingen duizenden vragen door het hoofd van de Luxray. Vragen die waarschijnlijk nooit beantwoord zouden worden. Meestal kwamen die vragen altijd als ze zich alleen voelde. Ze kon niets zien, dus kon ze ook niemand anders zien. Wat ervoor zorgde dat ze zich snel alleen voelde. Vond ze het erg? Soms wel, soms niet. Ze kon zo wel altijd alles netjes op een rijtje zetten. En ook een beetje nadenken over het verleden. Ze draaide een oor in de richting van waar ze een trilling meende te voelen. Het kon een verbeelding zijn, een verbeelding tegen de eenzaamheid. Maar er volgde meer trillingen, geen verbeelding dus. Daarna het geluid van takjes die kapot werden getrapt. Nee, dit was absoluut geen verbeelding. Aan de trillingen die ze voelde en de grassprietjes, die ze geplet hoorde worden onder de poten van de andere Pokémon, kon ze opmaken dat hij of haar richting haar liep.Al snel verliet een zachte zucht haar mond. Die takken… Hij of zij was er expres op gaan staan, zodat ze hem of haar zou opmerken. Felicity haar hart kromp een beetje ineen. Nog steeds toonden anderen haar medelijden. Ondanks het feit dat ze een Luxray was, de laatste evolutie van een Shinx. Ze had er hard haar best voor gedaan, en hoopte – doormiddel van evolueren – minder medelijden op te wekken bij anderen. Maar ze had tegenwoordig door gehad dat sommigen nog steeds dachten dat ze hulpeloos was. Het was waar dat haar leven soms niet echt gemakkelijk was door het feit dat ze niet kon zien, maar ze was niet hulpeloos. Nee, ze was verre van hulpeloos. Ze had geleerd haar… ‘handicap’ soms zelf als een groot voordeel te gebruiken tegenover anderen. Nee, ze was niet hulpeloos.

Pas toen ze merkte dat de ander gestopt was met lopen, en nu dicht bij haar moest staan, richtte ze haar aandacht op de Pokémon. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, toen ze hoorde dat hij of zij hard uitblies. Ze voelde zich zwaar beledigd en gekwetst door deze Pokémon. Maar ze wist dat het alleen maar goed bedoeld was. Ze wou het ook waarderen, werkelijk waar, maar het was moeilijk. Want iedereen in haar situatie zou nu beledigd zijn geweest. En sommigen zouden zelfs weg gelopen zijn, of op de ander zijn uitgevallen. Maar zij deed geen van beiden, ze hield zich rustig in. ‘Hallo, ik ben Douza.’ Felicity draaide haar hoofd richting de Pokémon – genaamd Douza -. Ze maakte uit de naam op Douza vast een mannelijke Pokémon moest zijn. Ze voelde haar vacht prikkelen, hij moest blijkbaar glimlachen, gokte ze simpelweg. ‘Ik zit ook in de Manera, net als jij,’ klonk zijn stem opnieuw. Kalm trok Felicity haar mondhoeken omhoog, waardoor een warme glimlach ontstond. ‘Aangenaam Douza. Ik draag de naam Felicity,’ stelde ze zichzelf voor. Ze trok eventjes met haar oren, om ze vervolgens naar voren te richten; richting Douza. ‘En wat leuk dat jij ook bij Manera zit,’ reageerde ze zachtjes. ‘Sorry dat ik het vraag…’ Haar stem was nog zachter dan voorheen, en ze liet haar oren een beetje zakken, ‘Maar zoals je al kunt zien ben ik blind… En ik kan dus niet zien wat voor Pokémon je bent. Dus zou je me misschien een handje kunnen helpen door me te vertellen wat voor Pokémon je bent?’ Ze voelde zich slecht na dit te hebben gevraagd… Heel slecht. Ze vond het ergste aan blind zijn dat ze niet kon zien tegen wat voor Pokémon ze nou stond te praten. Wat voor leeftijd hij of zij had, welk geslacht… Welk soort. Alles. Het zou gewoon grof zijn als ze het fout zou hebben qua soort, niet? Ook al was ze blind. Dus moest ze het altijd vragen, wat ervoor zorgde dat het er nog eens lekker werd ingewreven. Afwachten bewoog ze een keer haar oren heen en weer.

‘Aangenaam Douza. Ik draag de naam Felicity,’Stelde Felicity haar voor. Weer leek de naam qua Douza's mening vreemd maar origineel. ‘En wat leuk dat jij ook bij Manera zit,’sprak Felicity verder.‘Sorry dat ik het vraag…’. Nieuwsgierig hief Douza zijn kop wat hoger en bewoog hij met zijn staart heen en weer. Wat zou ze vragen? Dat hij moest weggaan? Dat hij het onderscheid van goed en slecht niet wist? Douza's staart zat weer stil en een twijfelend glimlach kwam op zijn gezicht. Hij dacht weer aan Houndoom maar schudde zijn kop wat waarna hij Felicity weer aankeek. Wat was haar vraag? ‘Maar zoals je al kunt zien ben ik blind… En ik kan dus niet zien wat voor Pokémon je bent. Dus zou je me misschien een handje kunnen helpen door me te vertellen wat voor Pokémon je bent?’ vroeg Felicity vervolgens aan hem. "Ik ben een Electrike,"antwoordde Douza kalm. "Maar heel diep van binnen ben ik een Manectric dat ooit ontwaakt,"zei hij met een kort gegrinnik. Voor de grap begonnen hij toen wat korte grommen te doen waarna hij zich wat schaamde. Een beschamend lachje kwam op zijn gezicht. Hij gedroeg zich te kinderachtig voor zijn leeftijd. "Sorry, soms doe ik zo....Kinderachtig"besloot Douza maar te zeggen. Hij draaide zijn kop naar de grond en later weer naar Felicity. "Er zijn nog andere leden in de Manera. Chiara, Swift, Evening en Shadow. Shadow ken je al en Swift is een Dragonite. Evening een Quilava en Chiara een Eevee. "Legde Douza uit waarna haar weer naar de grond keek. Weer maakte hij een domme indruk. De Luxray zou zich beledigd voelen dat hij zei welke Pokemon ook de rest was. Even beet hij op zijn lip. Om andere domme dingen tegen te gaan besloot haar maar iets te zeggen dat enkel vriendelijk kon betekenen. "Je bent niet blind,je kan alle trillingen voelen met je poten en oren. Maar zo kan je wel weten welke soorten de andere zijn en je ze makkelijk kan herkennen," zei hij zacht. Weer beet hij op zijn lip. Enkel domme dingen verlieten zijn bek waarna hij zweeg. Waarom deed hij bijna alles fout?

‘Ik ben een Electrike,’ beantwoordde Douza haar vraag. Rustig knikte de Luxray. Een Electrike… Ze zou waarschijnlijk nooit kunnen weten hoe die Pokémon er nu uitzag, maar ze kon proberen de trillingen te onthouden die hij maakte, en de geluiden. Felicity hief haar kop weer op, toen ze merkte dat Douza weer wat ging zeggen. ‘Maar heel diep van binnen ben ik een Manectric die ooit ontwaakt,’ voegde hij er nog aan toe, gevolgd door een kort gegrinnik. Manectric moest dus zijn evolutie zijn… Zachtjes grinnikte Felicity mee, wanneer Douza wat grom geluidjes liet horen. Ze vond zijn humor wel leuk. Dat was een goed teken, want dan zouden ze het in de toekomst vast goed met elkaar kunnen vinden, toch? ‘Sorry, soms doe ik zo… Kinderachtig,’ sprak de Electrike plots. Eventjes kreeg Felicity een frons op haar gezicht. Ze wist niet hoe oud Douza was… Maar grapjes zoals die van hem hoorden bij een gesprekje, althans dat vond zij dan. Ze zuchtte, terwijl ze haar hoofd langzaam schudde. Rustig richtte ze zich weer op de Electrike terwijl ze een warme glimlach op haar gezicht toverde. ‘Je bent niet kinderachtig, je bent grappig. En daar zit een groot onderscheid tussen,’ sprak ze vriendelijk. Ze kon uit de woorden wel afleiden dat Douza niet echt een hoge eigendunk van zichzelf had. Niet dat ze dat erg vond; sommige Pokémon hadden dat wel, en dan ergerde ze zich kapot aan ze. Ineens schoot haar iets te binnen. Eerdere woorden hadden gezegd dat Douza afgezakt was van Chiave naar Manera… Wellicht had dat ook wat te maken met zijn… Onzekere gedrag? Ze wist niet hoe ze het moest plaatsen, maar ze wist honderd procent zeker dat Douza normaal heel wat zekerder was.

‘Er zijn nog andere leden in de Manera.’ Felicity draaide haar kop richting Douza, zodat ze hem een beetje aankeek. Zonder hem echt te zien. ‘Chiara, Swift, Evening en Shadow. Shadow ken je al en Swift is een Dragonite. Evening een Quilava en Chiara een Eevee,’ legde Douza uit. Een dankbare glimlach verscheen op het gezicht van de Luxray. Ze was blij dat hij het haar allemaal eventjes vertelde. Dan wist ze tenminste tegen wie ze het had, als ze met iemand uit de Manera praatte. ‘Dank je, Douza, dat je me dat eventjes allemaal meld. Ik zal er in de toekomst veel aan hebben,’ bedankte ze hem vriendelijk. Ze voelde twee tegen strijdige gevoelens. Aan de ene kant was ze Douza dankbaar, maar aan de andere kant voelde ze zich ook licht beledigd. Waarschijnlijk omdat ze soms nogal koppig en eigenwijs kon zijn; want haar eigenwijze kant had nu gezegd dat ze daar ook zelf wel achter had kunnen komen. Maar ze koos altijd voor de meest vriendelijke optie. Nou, de meeste keren. Soms liet ze ook gewoon de onvriendelijke kant de touwtjes in handen nemen en kon het haar nog weinig schelen hoe de ander zich zou voelen na haar woorden. Maar bij Douza deed ze het niet. Hij leek haar een verstandige en aardige Pokémon. En was tevens ook een mede lid.

‘Je bent niet blind.’ Verbaasd draaide Felicity haar kop weer richting Douza, had hij haar ogen nog niet gespot? ‘Je kunt alle trillingen voelen met je poten en oren. Maar zo kan je wel weten welke soorten de anderen zijn en je ze gemakkelijk kan herkennen,’ vervolgde Douza zijn woorden zachtjes. Opnieuw krulde er zich een warme glimlach rond Felicity haar lippen. Begrijpend knikte ze. Hij had gelijk. ‘Zoals ik soms tegen mezelf zeg: I’m not blind, I just can’t see. En je hebt ook helemaal gelijk. Alleen om alle trillingen van alle Pokémon apart te onderscheiden kost jaren van training. En ook al ben ik er nu al mijn hele leven mee bezig; ik zal het waarschijnlijk nooit helemaal volledig beheersen. Maar dat maakt niets uit. Als ik een paar kleine hintjes heb kan ik er meestal al uitkomen wie ik tegenover me heb,’ ze slaakte eventjes een zucht, ‘Maar het enige probleem is dat ik nog niet zoveel verscheidene Pokémon ken. Dus vandaar dat ik jouw soort ook niet kende, Douza.’ Maar nu kende ze zijn soort – Electrikes – wel, en zou zij ze ook blijven herinneren. Want dat deed ze met ieder soort. ‘Maar alles heeft zijn voor- en nadelen, denk ik altijd maar zo,’ sprak ze nog eventjes zachtjes, ‘Want anderen ook denken over mijn ogen. Ik ben er erg dankbaar voor. In sommige opzichten natuurlijk niet. Maar in een paar situaties in mijn leven… Waren ze mijn redding geweest.’ Ze had haar warme glimlach vervangen door een onderdrukte glimlach, die nogal afwezig was. Ze was namelijk een beetje in haar gedachtes aan het zinken. Weer een beetje alert hief ze haar kop op en trok ze een beetje met haar oren, hopend dat ze geen woorden van Douza had gemist.

Moet eventjes uitkijken dat ik andere mensen er niet uit... post ?

De blinde Luxray kwam hun kant op en een glimlach sierde Amore’s gezicht. Dit kon nog leuk worden. Zij en de Luxray waren van hetzelfde type, maar volledig verschillend van elkaar. Maar.. Ze kon de Luxray misschien toch helpen, al zou Shadow dat ook goed kunnen. Ze grinnikte zacht. Misschien kon ze wat onverwachts doen, kijken wat de reactie van de blinde Pokémon zou zijn. Dat was immers iets waar ze van hield; onverwachte acties om het reactievermogen van haar leden te testen. Haar leden; de Manera viel daaronder. Ze grinnikte zacht en sloot haar ogen voor een tel, om ze vervolgens weer te openen. Ze besteedde geen aandacht aan het feit dat Shadow Evening tot onderleider benoemde. Ze kende hem niet goed genoeg om erover te oordelen, maar vertrouwde haar beslissing, al was het waarschijnlijk deels toch een beetje vriendjespolitiek, zoals het genoemd kon worden. Maar.. Dat was goed voor een groep. De band tussen de hogere rangs leden moest perfect zijn, om harmonie in de groep te kunnen scheppen.
‘Ik weet je naam nog niet, maar dat komt nog wel. Het eerste wat mij aan je opvalt zijn je ogen. Je bent blind, en dat is een hele uitdaging voor je. Velen zullen je verkeerd inschatten en.. ik weet hoe dat is. Ik ben een Raichu maar mijn vacht is grijs, waardoor bepaalde Pokémon al snel het beeld van mij krijgen dat ik aan de 'slechte' kant zou staan,’ klonk Shadow’s stem plots. Amore keek op, bleef zwijgen. ‘Dat ik ook bevooroordeeld ben betekent nog niet dat ik weet hoe je je voelt. Blind zijn is iets heel anders. En toch is het duidelijk dat je kracht hebt, anders was je niet tweemaal geëvolueerd. Ik wil je dolgraag verwelkomen bij Manera als Liyano en ik zal met alle plezier wat extra trainingen voor je andere zintuigen regelen, als je dat wil,’ vervolgde de grijze Raichu. Amore haalde even diep adem.

Trainingen.. Hmmn. Een frons ontstond op haar gezicht en ze dacht na. Hoe kon ze de Pokémon het beste testen? Ze wilde zien wat de Pokémon al kon, voor ze wist wat er verbeterd moest worden. Shadow zou dit alleen kunnen, maar ze was geïnteresseerd, iets wat niet vaak meer gebeurde bij haar. En, zoals de meesten onderhand wel wisten, als ze iets in haar hoofd haalde, was dat er bijna niet uit te krijgen.
Als het goed was kon de Luxray de elektriciteit om zich heen voelen, zoals zij dat ook kon. Dat was geen probleem voor een elektrische Pokémon, wist ze. Daarom zou de Luxray - misschien met de nodige training, maar misschien nu ook al - een elektrische Pokémon met gemak kunnen spotten.
Misschien.. Misschien kon ze iets doen met elektriciteit. Als ze nou haar volt als eerste liet stijgen, om vervolgens een bliksemstraal naar de poten van de Pokémon te schieten, zou ze kunnen laten zien of ze dat allemaal al onder controle had. Natuurlijk, haar oren waren beter dan die van de gemiddelde Pokémon, omdat één ander zintuig - haar ogen - uitgeschakeld was, dus zou de Luxray - als ze snel genoeg was - de bliksemstraal ook kunnen ontwijken door alleen haar oren te gebruiken.
Ze zag hoe Douza bij de Luxray stond en snoof zacht. Haar volt liet ze stijgen, waardoor haar ogen rood oplichtten. De rood oplichtende ogen waren voor de Luxray niet te zien, maar de grote lading elektriciteit viel waarschijnlijk wel op. Ze liet schokjes over haar vacht rollen en schoot een bliksemstraal naar de poten van de Luxray, waarna ze haar volt weer liet dalen.

“Mijn naam is Amore,” stelde ze zichzelf voor. “Leidster van de Chiave,” vervolgde ze. “Je moet altijd oplettend zijn. Als je met de groep bent misschien nog meer dan anders,” zei ze toen. “Je bent blind, maar niet zwak, zoals Shadow net al zei. Ik weet dat je bepaalde voordelen uit je blindheid kunt halen. Een aanval zoals Flash of Sand Attack zal bij jou niet werken. Je moet wat meer trainen, maar dan zal er voor jou een grote toekomst in het verschiet liggen,” zei ze kalm en ze glimlachte, al zou de Luxray dat niet zien. “Ik heb grote verwachtingen voor jou.. Eh..” Een frons ontstond op haar gezicht. “Wat is je naam, liefje?”

Vol interesse keek ze naar het gesprek dat gaande was tussen Douza en Felicity. De Luxray was blind, maar dat wilde niet zeggen dat het een domme pokémon was. Chiara dacht juist het tegenovergestelde hiervan en bewonderde het feit dat ze al twee keer geëvolueerd was ondanks dat ze blind was. Even overwoog ze om zich bij de twee te voegen, maar ze wilde het gesprek niet verpestten. Daarbij kon ze nu ook meteen observeren hoe ze hier met elkaar omgingen. Gewoon als vrienden, wat ook te verwachten was. Een glimlach sierde de Eevee haar kop, waarna ze zich weer tot Swift wendde. Lichtjes verbaasd hield ze haar kop een beetje schuin. Swift zag er prima uit vanwege de genezing van haar wonden, dus een simpele 'Hoe gaat het?' was niet op zijn plaats. Gefeliciteerd had ze haar al, dus dat ging ook niet. Hoe kon ze het gesprek dan op gang zetten? Vragend staarde ze de Dragonite aan. Nu ze erover nadacht, Chiara voelde zich best gekleineerd door Swift, vanwege haar lengteverschil met de Dragonite, maar Swift zag er nog jong uit. ''Swift, hoe oud ben je eigenlijk?'' floepte ze er uit, zonder er erg in te hebben. Even verstarde ze, maar algauw kreeg ze het besef dat zo een gesprek kon voortzetten. Een opgeluchte zucht ontsnapte, ze had nu niet echt zin om te vertrekken en te trainen. Niet dat ze van plan was weg te gaan, daar had ze al helemaal geen zin in. Niet met al deze pokémon. Daarbij was het misschien beter elkaar te leren kennen, zodat je wist waar je mee te maken had.

Haar blik gleed van Swift naar Amore toen ze een bliksemstraal opmerkte. Waarom zou ze dat doen? Amore liep rustig op de Luxray af, waardoor Chiara al een idee kreeg waarom. Of het het goede idee was was een tweede. De Eevee keek opnieuw toe naar het gesprek met de Luxray. Het zag ernaar uit dat meerdere pokémon interesse toonde in haar blindheid, maarja, je kwam ook niet elke dag een blinde pokémon tegen. En een geëvolueerde was ook bijzonder. Evolutie... Zelf had ze er nog niet over na gedacht of ze wilde evolueren. Eigenlijk was ze best blij met zichzelf met hoe ze nu was, dus waarom zou ze willen veranderen? Haar blik gleed rond, bijna alle pokémon hier waren geëvolueerd, op Riolu en Douza na, zichzelf niet meerekend. Misschien hadden ze een speciale rede hiervoor, of trainde ze nog om te evolueren. Zelf trainde ze ook, maar niet om te evolueren. Als ze het goed had moest ze een steen bezitten om te evolueren. Geen gewone steen, maar een evoltuesteen, want een Eevee was een evolutiepokémon. Er waren twee evoluties waar ze geen steen voor nodig had. Espeon en Umbreon. De één kwam voort uit de dag, de ander uit de nacht. Maar deze pokémon spraken haar niet echt aan. Chiara keek weer naar Swift. ''Swift, waarom wilde jij evolueren?'' vroeg ze vol belangstelling. Misschien had Swift wel geen rede en was ze gewoon zomaar geëvolueerd. Maar misschien had ze die juist wel. Chiara hoopte het tweede, misschien dat dat haar nog aanspoorde om erover na te denken, alhoewel ze dat betwijfelde.

'Dank je Riolu. Als ik ooit iets voor je terug kan doen, hoef je maar een gil te geven.' Riolu glimlachte en keek toe hoe de Luxray zich omdraaide en zich bij het groepje voegde. Een 'voor mij geld hetzelfde' was niet nodig. Hij was één van de leiders, uiteraard dat hij altijd voor zijn leden zou klaarstaan. Even gleed zijn blik naar het koord om zijn nek, dat de drager was van een kleine Everstone. Hij zuchtte zacht en stond toen op, om vervolgens ook naar Shadow en de rest toe te lopen. Daar eenmaal aangekomen pikte hij meteen op dat Evening zojuist tot onderleider was vernoemd. Een keuze die te verwachten was. Hijzelf was ook 'gekozen' door Amore, zijn partner. De Chiave was haar idee geweest, wat haar ook tot een soort .. hoofdleidster maakte. Niet dat hij daar erg in had. Riolu glimlachte en nam weer plaats op een steen in het gras. Deze kleine verplaatsing was eigenlijk nutteloos geweest, hij kon de rest ook van die afstand horen, maar als je afgezonderd van de rest zat maakte je meer de indruk om niet gestoord te willen worden. En - ook al waardeerde Riolu de rustmomenten- nu was hij toch wel vrij geïntresseerd in de nieuwe leden. De Eevee en Dragonite waren voor hem nog onbekend, als meende hij de Eevee eerder te hebben gezien. Terug bij het meer, toen Amore en Shadow hem hadden verteld over de Houndoom en de Manera. Erg lang geleden was dit niet, de Eevee had het dus blijkbaar onthouden. Of, ze was een kennis van Amore of Shadow.

Het opzettelijke duidelijke gekraak van takken deed Riolu opkijken. Zodra hij de bron van het geluid had gespot, schudde hij zuchtend zijn hoofd. Douza.. Alhoewel de Electrike het goed bedoelde, had hij nog veel te leren. Gelukkig scheen Felicity het niet erg te vinden. Ze was ietwat gekwetst, maar ging gewoon een normaal gesprek met hem aan. Met een hangend oor luisterde Riolu vaag naar de woorden die er vielen. Zijn gedachtes namen echter een hele andere koers. Het viel hem op dat hij steeds vaker in gedachtes verzonk. Dusdanig zo vaak dat het zijn nachtrust verstoorde. Hij kon er niks aan doen, het leek wel alsof zijn geest een eigen wil had. Hij had bovendien vrij veel meegemaakt de afgelopen tijd. Wat hem nog het meeste bezig hield was de oorlog. En dan niet het vechtgedeelte, maar het gedeelte waarin hij op sterven had gelegen. Er was meer geweest dan alleen Melodie die hem weer tot leven had gewekt. Iets, of iemand had zijn protect tot stand gehouden en hem en zijn dochter beschermd van de voltexplosie. Iemand had hem in leven gehouden, terwijl hij er zelf toch heel zeker van was geweest dood te zijn. Dus, dan was het leven hem eigenlijk terug geschonken, toch? Ja hoor, daar ging hij weer. Riolu schudde zijn kop en liet zijn blik toen weer op de rest vallen, zichzelf bevelend niet meer na te denken. Nouja, niet daarover in ieder geval.

'Zoals ik soms tegen mezelf zeg: I’m not blind, I just can’t see. En je hebt ook helemaal gelijk. Alleen om alle trillingen van alle Pokémon apart te onderscheiden kost jaren van training. En ook al ben ik er nu al mijn hele leven mee bezig; ik zal het waarschijnlijk nooit helemaal volledig beheersen. Maar dat maakt niets uit. Als ik een paar kleine hintjes heb kan ik er meestal al uitkomen wie ik tegenover me heb,' hoorde hij Felicity zeggen. Trillingen. Ze hadden het al een tijdje over die trillingen, wist hij zich te herinneren. Nieuwschierig draaide hij zijn oren tot het gesprek. Riolu had verstand van trillingen. Nouja, meer van aura, maar het lag dicht in de buurt. Als Shadow inderdaad trainingen op ging stellen waarbij de gehoor- en gevoelszintuigen werden getest, kon hij misschien wel helpen. En wie weet stak hij er ook wat van op.

Het bekende geluid van knetterende vonken deden hem zijn kop snel naar achter draaien. Amore vuurde een bliksemstraal af, waarom? Hij volgde de hoeveelheid volt met zijn rode ogen en kreeg toen het doel waar ze op schoot in het vizier. Meteen werd hem het duidelijk, en hij ontspande. Amore had er een goede bedoeling bij gehad, natuurlijk. Riolu schonk haar even een glimlach zodra hun blikken elkaar kruiste, waarna hij kalm zijn ogen sloot. Zijn oren waren echter nog altijd nieuwschierig op de woorden van de rest gericht.

‘Je bent niet kinderachtig, je bent grappig. En daar zit een groot onderscheid tussen,’sprak Felicity. Een gerustgestelde gevoel kwam in Douza's poten en verspreidde zich naar de rest van zijn lichaam. 'Dank je, Douza, dat je me dat eventjes allemaal meld. Ik zal er in de toekomst veel aan hebben,’zei Felicity weer. Douza sloot vervolgens zijn ogen. Hij moest beter nadenken voordat hij wat zei, want hij wist dat de Luxray zich licht beledigd voelde. Douza opende weer zijn ogen en toverde een glimlach op zijn gezicht. Felicity liet niet blijken dat ze licht beledigd was, maar alsnog begreep Douza dat ze dat wel deels was. ‘Zoals ik soms tegen mezelf zeg: I’m not blind, I just can’t see. En je hebt ook helemaal gelijk. Alleen om alle trillingen van alle Pokémon apart te onderscheiden kost jaren van training. En ook al ben ik er nu al mijn hele leven mee bezig; ik zal het waarschijnlijk nooit helemaal volledig beheersen. Maar dat maakt niets uit. Als ik een paar kleine hintjes heb kan ik er meestal al uitkomen wie ik tegenover me heb,’legde Felicity uit. Aandachtig had Douza naar haar geluisterd. "Niemand kan iets precies beheersen, maar met vriendschap en hintjes kom je inderdaad best ver," Antwoordde Douza erop. Opeens kwam er iets in hem op. In de Manera zaten er tot nu toe 6 Pokemons, inclusief hem. Een kleine groep werd altijd hechter dan een zeer grote groep. Er zou dus sowieso een grote vriendschap tussen de leden komen. Ook hadden ze verschillende type's , maar donder kwam wel 3 keer voor. Douxza kon ook vuur technieken dus met Evening zou er 1,5 vuur Pokemons zijn. Weer kwam er een glimlach op zijn gezicht. Hij kon vreemd genoeg 2 type's aanvallen, eigenlijk 3 als je Ice Fang meerekende. Een geluid vanuit Felicity's mond maakte Douza wakker uit zijn gedachte. ‘Maar het enige probleem is dat ik nog niet zoveel verscheidene Pokémon ken. Dus vandaar dat ik jouw soort ook niet kende, Douza.’kwam er uit Felicity's mond vandaan,‘Maar alles heeft zijn voor- en nadelen, denk ik altijd maar zo,’. Douza knikte. Zo dacht hij namelijk ook. ‘Want anderen ook denken over mijn ogen. Ik ben er erg dankbaar voor. In sommige opzichten natuurlijk niet. Maar in een paar situaties in mijn leven… Waren ze mijn redding geweest.’zei Felicity. Weer knikte Douza, hij begreep haar situatie wel. Wat zou ze eigenlijk bedoelen met dat er situaties waren dat het handig was? Als een soort directe antwoord kwam in Douza's kop dat het nuttig zou zijn bij een Hypnosis, Sand Attack aanval. Om zo'n immumiteit voor die aanvallen te hebben was best handig, maar je moest er een tol voor betalen. Je kon niks waarnemen met je ogen.

Opeens schoten er kleine schokjes langs de vacht van Douza. Er was een hoge voltage in de buurt. Gelijk draaide Douza zich alert om en keek hij alle kanten op. Net rechts van hem zag hij dat Amore's ogen rood werden. Douza zag dat het een soort training of een test was door de gezichtsuitdrukking wat op Amore's gezicht te zien was. Douza trok zijn lichaam terug en maakte zo min mogelijk geluid. De bliksemstraal schoot net voor Felicity's poten in, op de plek waar Douza net had gezeten. Hij hoorde vervolgens voetstappen uit de richting waar de rode bliksem vandaan kwam. Amore kwam aangelopen. Douza zweeg en zag hoe Amore haar mond open deed. Wat zou ze zeggen? Douza knikte kort naar haar ter begroeting maar hief daarna zijn wenkbrauw nieuwsgierig op. 'Mijn naam is Amore,' begon Amore,'Leidster van de Chiave,' vervolgde ze. 'Je moet altijd oplettend zijn. Als je met de groep bent misschien nog meer dan anders,' zei Amore verder. Douza keek daarbij wat naar zijn poten waarna zijn blik steeds naar Felicity en Amore ging.'Je bent blind, maar niet zwak, zoals Shadow net al zei. Ik weet dat je bepaalde voordelen uit je blindheid kunt halen. Een aanval zoals Flash of Sand Attack zal bij jou niet werken. Je moet wat meer trainen, maar dan zal er voor jou een grote toekomst in het verschiet liggen,' zei Amore kalm. Vervolgens zag Douza een glimlach op Amore's gezicht verschijnen. 'Ik heb grote verwachtingen voor jou.. Eh..'zei Amore,'Wat is je naam, liefje?'Douza's blik ging toen volledig naar Felicity. Vervolgens rustte Douza zijn achterwerk op de zachte grond en keek hij even om zich heen. Het was ineens best stil. Chiara sprak met Swift en voor de rest was het best vreemd stil. Hij draaide zijn kop terug en wachtte af tot Felicity zou antwoorden.