Douza liet soms wat woorden over zijn lippen komen na haar woorden, maar duidelijke hints dat hij echt goed naar haar woorden luisterde kreeg ze niet. Ze had ooit het begrip ‘knikken’ naar haar hoofd toe gegooid van haar ouders, ze hadden haar met veel moeite geleerd wat het was. Maar voor haar bleef het nog altijd; je kin op tillen, naar je borst brengen en vervolgens je weer focussen op de persoon voor je, naast je… Of gewoon je gesprekspartner. Volgens haar ouders was het teken dat je iets snapte, maar waarom moest je daar een teken van geven? Natuurlijk was het een feit dat ze niet echt iemand was van lichaamstaal, omdat ze toch niets zou kunnen zien. Maar je kon toch ook een simpele ‘Oké’ uit je keel laten komen? Of was dat werkelijk teveel gevraagd… Natuurlijk als spionnen wel, maar dat zou zij toch nooit kunnen worden. Als spion moest je kunnen zien, en dat kon ze niet.
Felicity deed haar best al haar aandacht gericht te houden op Douza, maar haar overgevoelige zintuigen – op haar ogen na – begonnen hun tol te eisen. Ze had een prikkelend gevoel en voelde zich opgewekt. Alsof iets anders zo’n energie uitstraalde dat het haar ook beďnvloedde. Maar ze kende het gevoel… Dat gevoel dat ze kreeg als haar vader haar vertelde zich te verstoppen, en daarna kreeg ze het gevoel. Het harde geluid van een donderinslag volgde. Dat gevoel had te maken met elektriciteit, was ze later achter gekomen. Haar vader had de gewoonte om eerst een Charge aanval te gebruiken, waardoor zij dat tintelende en prikkelende gevoel kreeg. Waardoor ze opgewekt werd. Een beetje zoekend bewoog ze haar oren heen en weer; er was hier een andere elektrische Pokémon die op het punt stond een stukje van zijn of haar kracht te gebruiken.
Nee, ze was niet meer met haar aandacht bij Douza. En hoopte van binnen dat hij niets belangrijkst zou zeggen, want dan zou ze het op dit moment missen. Ze zou niet weten wanneer ze zich weer moest focussen op de Electrike. Ze zou immers zijn mond niet kunnen zien bewegen; als teken dat hij wat zei. Opeens, in een flits, voelde Felicity dat het prikkelende gevoel verdween… Het maakte plaats voor een waarschuwend gevoel. Ze richtte haar oren fier naar voren, zachtjes hoorde ze het ruizen in de wind; het geluid van stroom… Bliksem. Maar… Het kwam op haar af! Waarom? Werd ze misschien gediscrimineerd, nu al, omdat ze blind was? Of was er een vijandelijke Pokémon binnen gedrongen, die het gelijk op haar gemunt had omdat ze in zijn of haar ogen de zwakste schakel was? Kalm sloot de Luxray haar ogen, het maakte niets uit nu, eerst zorgen dat ze niets opliep. Rustig zette ze een paar stappen naar achter; de afstand tot waar de stroom zou komen goed inschattend. Ze liet zich in haar verdedigpositie zakken, klaar om op de belager te springen indien nodig.
‘Mijn naam is Amore,’ klonk een stem opeens. Was hij op haar gericht? ‘Leidster van de Chiave,’ volgde er, ‘Je moet altijd oplettend zijn.’ Ja, het was op haar gericht… Dat moest wel. Want zij was ook degene waarop de aanval zonet was gericht. Rustig rechtte ze haar rug en opende ze haar ogen weer, zonder er het nut eigenlijk van te kunnen ‘zien’. ‘Als je met de groep bent misschien nog meer dan anders. Je bent blind, maar niet zwak, zoals Shadow net al zei. Ik weet dat je bepaalde voordelen uit je blindheid kunt halen; Een aanval zoals Flash of Sand Attack zal bij jou niet werken. Je moet wat meer trainen, maar dan zal er ook voor jou een grote toekomst in het verschiet liggen,’ ging de stem van Amore verder. Er volgde een tinteling, Amore moest vast en zeker naar haar glimlachen. ‘Ik heb grote verwachting voor jou… Eh… Wat is je naam, liefje?’ Felicity liet een zwakke glimlach zich sieren rond haar lippen. ‘Ik ben Felicity, aangenaam,’ stelde ze zichzelf voor. Ze had de neiging om te fronsen. Dit was nu de twee leider… Leidster, in Amore haar geval, die tegen haar sprak. Had haar blindheid daarmee te maken? Werd ze daarom voor getrokken, of viel ze daarom extra veel op vergeleken met de anderen? Ze duwde het maar weg, hopend dat het gewoon een beetje toeval zou zijn… Of dat ze haar gewoon wilden laten weten dat ze haar accepteerden.
