Met lichte passen liep de Leafeon geruisloos door het bos. De vele geuren die de bos te bieden had waren hartelijk welkom in haar neusgaten. Het was lang geleden dat ze in een gebied was geweest waar ze zich thuis voelde. Lange slapenloze nachten, zware reizen en voor wat? Dat wist ze niet. Kalm zuchtte Seda eventjes kort. Vele onbeantwoorde vragen… En er zou waarschijnlijk nooit een antwoord voor komen. Rustig baande de Pokémon zich een weg door het bos. Af en toe beroerde de zonnestralen haar vacht. Het was lente, maar aan vele bomen waren al bladeren gekomen, die de zonnestralen hardnekkig tegenhielden. Hierdoor werd het verkoelende effect van de schaduw geaccentueerd. Ze genoot ervan. De natuur. Maar toch trokken haar gedachte haar volle aandacht weer.

Iedere keer, die stemmen. Aanlokkelijk, maar ook afstotelijk. Ze leken haar te roepen. Haar moeder had haar verboden het bos in te gaan, maar het leek alsof het bos wou dat ze naar hem toe kwam. Haar iets wou vertellen. Ze was jong, en bij jonge Pokémon neemt de nieuwsgierigheid vroeg of laat altijd de overhand.
Het was vroeg in de ochtend. De dageraad was prachtig. De dauwdruppels hingen nog steeds aan de grassprietjes en blaadjes. Vol ontzag keek Seda ernaar. De natuur was werkelijk prachtig. Wanneer er een zacht, maar helder, stemmetje haar oren binnen kwam draaide ze met een ruk haar hoofd richting de plek waar hij vandaan moest komen. Het bos. Voorzichtig en weifelend liep ze eropaf. Ze wou weten wie haar riep, en nog belangrijker: Waarom. Nerveus en bang betrad de kleine Eevee het bos. Ze hapte een keer naar adem, om deze vervolgens in te houden. De stemmen begonnen harder te roepen, en ze werden steeds angstaanjagender. Het joeg haar angst aan, maar iets vertelde haar dat ze door moest blijven lopen. Een kans zoals deze zou ze nooit meer kunnen krijgen. Vanaf dat moment ging alles snel.

Wild schudde Seda haar hoofd, ze wou er niet aan denken. Nee, die tijd was voorbij. Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren. Het zou nog wel een tijdje duren. Voordat ze over die episode van haar geschiedenis heen zou zijn… Misschien zou ze er wel nooit overheen komen. Het ergste was nog dat ze zelf een van hun was geworden. Daarom wou ze eraan ontsnappen, maar hoe hard ze ook probeerde steeds wisten ze haar weer te vinden. Eigenlijk kon je ze niet omschrijven met ‘ze’. Het waren schimmen, nietszeggende schimmen. Uit een vaag verleden. Ze legden je een lot op, waaraan je niet kon ontsnappen. ‘Ego sum vox vocis of Silva’ prevelde de Leafeon zachtjes. Ze schrok overduidelijk van haar eigen woorden. Opnieuw schudde ze haar hoofd, dit deed ze vaker als ze probeerde een gedachte van zich af te schudden. Langzaam keek ze op, een boomstam. Geruisloos en lichtjes sprong ze erop. Zoekend keek ze om zich heen, hopend om wat afleiding te vinden. Ze hoorde wat geritsel. Met een ruk draaide ze haar kop richting de plek waar het vandaan moest komen.

- Post Gerust (; -

Met rustige vleugelslagen zwoof Mistake over het bos. Alsof er niks kon gebeuren floot ze een liedje, terwijl ze zo zacht met haar vleugels sloeg dat ze nauwelijks de lucht opmerkte. Zachtjes begon ze te neuriën, wat langzaamaan zacht zingen werd. “I never found the words to say, you’re the one I think about each day, and I know no matter where life takes me to, a part of me will always be.. with you,” fluisterde ze haast, maar toch was het nog net verstaanbaar voor de Pokémon in de boomtoppen. Ze liet zich wat dalen, maar niet al te hard. Straks zou ze nog vallen. En op zo’n mooie dag als deze mocht dat gewoon niet gebeuren, dan zou het geen mooie dag meer zijn. Ze botste bijna tegen een Mamepato op tijdens het denken. “Kijk uit!” kraste de Mamepato schel, waarna hij nors verder vloog. Hij maakte harde vleugelslagen, in tegenstelling tot Mistake. Deze keek de Pokémon verbaasd na. Niet alleen was de Mamepato zeer onvriendelijk tegen haar, maar hij was ook de eerste Mamepato die Mistake zag. Ze keek hem nog even na, waarna ze zuchtend met haar ogen rolde en verder vloog. “Kejk uit. Yeah right,” snoof ze. Geweldig. Haar dag kon niet meer stuk. Ze wou gaan landen, maar besloot om dat maar niet te doen. Straks zou ze nóg een Pokémon tegenkomen die dezelfde persoonlijkheid als de Mamepato. Mistake wou niet eens wéten hoe die Pokémon mocht heten. Het zou wel zoiets zijn als ‘Stupibird’. Grinnikend om haar eigen grap – die niet eens grappig was – vloog ze verder. Ze zou vliegen tot ze wat vermoeid was, zodat ze dan een logische reden had tot landen.
“Charge Beam!” klonk het door het bos. Een Zeburaika had het op Mistake gemunt. Met een krachtige stoot schoot hij de Charge Beam recht op de Swablu af. Deze werd geraakt aan haar vleugel. Vlug vloog ze verder, maar werd geraakt door een tweede Charge Beam. Door deze werd ze hoog de lucht in geblazen, om vervolgens geparalyseerd naar de grond toe te storten. Uit alle macht probeerde ze haar verlamde vleugels te bewegen, maar dat lukte niet. Net toen Mistake de hoop opgaf kreeg ze gevoel in haar wolkachtige vleugels. Ze maakte krachtige slagen met haar vleugels, zodat ze net langs de grond scheerde en zichzelf de lucht weer in duwde. Ze werd echter krachtig vooruit geduwd door een Hyper Beam. Mistake vloog langs de meeste bomen, maar raakte ééntje. Ze gleed van de grote tak af waar ze tegenaan was gebotst. Met een klein plofje landde ze dichtbij de Leafeon. Ze kreunde zachtjes van de pijn, maar ook van de gebeurtenis. Als ze nou goed had opgelet was dit alles nooit gebeurd. Het was weer een Mistake, wat ze had gemaakt. Ze opende haar ogen, die ze richting de Leafeon draaide. “Hello there,” kreunde ze droogjes, gevolgd door een zucht. “How gaat het?” vroeg ze, waarna ze haar ogen sloot. Niet omdat ze flauwviel, maar omdat ze vermoeid was. Dat was niet zo vreemd na de hele gebeurtenis. De Leafeon zou eventueel nog kunnen denken dat ze flauwviel, al hoopte Mistake van niet.

Seda was van de boomstam afgesprongen en al een stukje in de richting gelopen van het geluid. Ineens kwam er een Swablu uit het niets uit het struikgewas vliegen, om vervolgens met een plofje dichtbij Seda te landen. De Pokémon zag er uitgeput uit. Bezorgd keek Seda ernaar, leefde ze überhaupt nog wel? Een geluid in de vorm van gekreun vulde Seda haar oren, het was afkomstig van de Swablu. Opgelucht zuchtte de Leafeon toen ze zag dat de vogel Pokémon haar ogen opende. Ze draaide ze zelfs richting haar. ‘Hello there,’ kreunde ze vervolgens. Het was nogal droogjes. De Swablu zuchtte eerst voordat ze weer wat zei. ‘Hoe gaat het?’ vroeg ze, terwijl ze haar ogen weer sloot. Ze gaat toch niet flauwvallen? dacht Seda nogal bezorgd in haar hoofd. Snel liep ze nog wat dichter naar de Swablu toe en snuffelde een beetje aan haar. Ze was overduidelijk aangevallen door iets of iemand. Kalm liet Seda haar kop zakken, zodat ze recht in de Swablu haar ogen kon kijken als ze die weer open deed. ‘Dat kan ik eerder vragen aan jou, heb je veel pijn en hoe voel je je eigenlijk?’ vroeg ze bezorgd, zonder nog aandacht te schenken aan de eerdere woorden van de Swablu. Schuw keek ze om zich heen. Als de veroorzakers hiervan nog dichtbij waren moesten ze oppassen. Ze zou misschien de Swablu in haar bek kunnen pakken en wegrennen. Of ze zou kunnen vechten, maar dat was haar stijl niet. Ze schudde de gedachte maar van zich af en richtte zich weer tot de Swablu. Ze was niet ernstig gewond, meer moe en geschrokken schatte Seda in. Maar misschien dat ze haar kon helpen met een Wish aanval… Maar dan moest ze eerst weten hoe erg de verwondingen waren. Kalm wachtte ze op het antwoord van de Swablu. Als ze maar niet echt flauwgevallen zou zijn, want anders zou ze hier voor niets staan wachten en dan zou haar onoplettendheid misschien fataal kunnen worden als ze aangevallen zouden worden.

Ze voelde wat lucht verschuiven bij haar lichaam. Mistake herkende dit als gesnuffel. Ze opende haar ogen toen ze dit besefte, maar kwam er al snel achter dat het van de Leafeon was. Ze vormde – voor zover ze dat kon – een glimlachje op haar snavel. “Dat kan ik eerder vragen aan jou, heb je veel pijn en hoe voel je je eigenlijk?” klonk het bezorgd. Dat was de stem van de Leafeon, kon Mistake zien. Ze knipperde kort met haar ogen. “Of course heb je geen pijn als je een Hyper Beam tegen je kont aan krijgt en ook nog eens tegen een tak aan botst,” sprak de Swablu zachtjes, waarna ze zich omhoogduwde met haar wolkachtige vleugeltjes. Het was niet bedoeld als sarcasme, maar op de verkeerde toon was het wel sarcasme. Gelukkig gebruikte Mistake wel de goede toon. Toch was het wel duidelijk dat ze pijn had en niet alleen door haar zin. Ze grijnsde voorzichtig. “Maar naast de pijn voel ik me wel goed,” ging ze verder. Het was zeer duidelijk dat ze haar zin nog niet had afgemaakt, maar ze staakte haar zin omdat ze in het Nederlands de zin wou afmaken, terwijl ze hem alleen in het Engels kon vormen. Ze slikte, misschien kon de Leafeon geen Engels. Mistake besloot de zin anders te vormen, maar moest daar kort bij nadenken. “Dus ik ben niet ziek of verder gewond. Hoop ik,” zei ze ten slotte. Ze floot even, waarna ze haar inmiddels vies geworden vleugels in elkaar vouwde. Ze was wat duizelig, maar stond wel stevig op de grond. Ze wou haar vraag opnieuw stellen, maar misschien zou de Leafeon automatisch vertellen wie ze was en hoe het met haar ging.
De struiken ritselden. Geschrokken keek Mistake naar de struik. Ze verwachtte dat er een Zeburaika uit zou komen of zelfs die, die ze eerder had gezien. Maar nee, het was geen Zeburaika, dat kon de Swablu wel zien. Een slank figuur sloop uit de bosjes. Het was zeker weten geen Zeburaika, aangezien deze Pokémon geen strepen had. Nee, het was een Pokémon die veel bekend stond als de Reparudasu. De katachtige Pokémon ontblootte haar tanden toen ze naar Mistake keek. Een Swablu zou een makkelijk maaltje zijn. Vijandig staarde ze naar de Leafeon. Die Pokémon stond haar alleen in de weg. Ze zou haar eerst uit de weg ruimen, dan kon ze de Swablu makkelijk pakken. Ze schatte noch de Leafeon als de Swablu sterk in, dus de gedachte dat ze dit kon winnen vulde haar hele kop. Ze laadde een aanval op: Shadow Ball. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was vuurde ze de aanval af op de twee, mikkend op de grond tussen hun. Dit veroorzaakte een lichte stofwolk. Dat ze de Swablu nu zou pakken zou té voorspelbaar zijn, dus ze wachtte even. Intussen deed ze stilletjes haar Claw Sharpen. Toen ze daarmee klaar was, was de stofwolk bijna verdwenen. Grinnikend staarde ze naar de twee, hun reactie afwachtend. Dit merkend floot Mistake een keertje. Waarom moesten ze nou zo vaak in de problemen komen? Ze deed Mirror move: De Shadow Ball raasde over de grond, de Reparudasu latend vallen. Mistake richtte vlugjes haar blik naar de Leafeon. Zouden ze aanvallen, of vluchten..?

Seda was blij toen de Swablu haar ogen weer opende, ze was dus niet flauwgevallen. ‘Of course heb je geen pijn als je een Hyper Beam tegen je kont aan krijgt en ook nog eens tegen een tak aanbotst,’ was het zachte antwoord van de Pokémon. Er tekende zich een lichte frons af op Seda haar gezicht. Er zat geen sarcasme in haar stem, maar de manier waarop ze dingen beschreef kwam wel weer een tikje sarcastisch over. ‘Maar naast de pijn voel ik me wel goed,’ voegde ze er nog aan toe, met een grijnsje. De Leafeon verwachtte nog wat meer woorden achter haar zin, maar het leek alsof de Swablu er niet op kon komen. Misschien kwam het om het feit dat ze in twee verscheidene talen sprak. Zelf had Seda hier ook veel problemen mee gehad. Maar nu niet meer, ze had geprobeerd haar tweede taal te vergeten, maar soms kwamen er woorden uit haar mond waarvan ze het niet eens doorhad. In het begin was het wel lastig; je wist het woord wel in die andere taal, maar niet in het Nederlands. Ze zette een warme glimlach op haar gezicht en wachtte rustig af. ‘Dus ik ben niet ziek of verder gewond. Hoop ik,’ maakte de Swablu tot slot haar zin af. Begrijpend knikte Seda. ‘Ik ben blij dat te horen.’ Ze keek eventjes om zich heen, ze had het gevoel dat ze bekeken werden. Maar er was niemand anders te bekennen. Een beetje onzeker richtte ze zich weer op de Swablu. Ze hapte één keer naar adem, maar net toen ze haar bek open wou trekken om antwoord te geven klonk er een geluid in haar oren: het geritsel van struiken. Ze kende dit geluid maar al te goed. De Swablu schrok er nogal van en keek richting de struik waar het vandaan kwam. Kalm volgde Seda haar blik; ze had hier geen goed gevoel bij. Een smal katachtig gestalte kwam uit de struiken. Paars, katachtig en slank… Overduidelijk de kenmerken van de bouw van een Reparudasu. Proberend de Swablu een hint te geven over haar plannen ontblootte de Reparudasu haar tanden. Natuurlijk, een Swablu zou een uitstekend tussendoortje vormen voor een Pokémon zoals haar. Maar Seda, Seda was te groot en zou enkel en alleen in de weg staan. De vijandigheid waarmee ze naar Seda staarde zorgde ervoor dat het zweet bij de Pokémon uitbrak. Bang tilde ze een poot op en hief ze haar kop op, bang om te vechten. Ze wou niemand pijn doen… Maar als die Reparudasu zo doorging had ze geen keuze. Seda was zo in haar gedachten verzonken dat ze de Shadow Ball totaal niet zag aankomen. Instinctief kneep ze haar ogen dicht, om te voorkomen dat er stof in zou komen. Ze hoestte, door het stof. Toen de stof was weggetrokken schudde Seda haar hoofd, ze moest bij de les blijven. De Reparudasu grinnikte, nogal een uitdagend gebaar. Een beetje verstijfd keek Seda ernaar, wat moest ze nu doen?... Ze wou niet vechten. De fluit van de Swablu deed haar weer terugkeren naar de realiteit, de harde realiteit. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de Swablu een aanval deed, waarna er tweede Shadow Ball kwam, maar deze keer afkomstig van haar. Blijkbaar moest ze een aanval in de trans van Mirror Move hebben gedaan. De Reparudasu viel hierdoor. Ze zouden nu weg kunnen vluchten… Maar ze wist niet zeker of dat de Swablu het nog wel kon volhouden weer een soort van te vluchten. Ze moest iets doen om nog meer tijd te rekken. Ineens wist ze het. Langzaam opende ze haar mond en begon ze een soort van zacht zang geluidje te maken. De Swablu zou toch wel op tijd doorhebben dat ze nu een Grass Whistle aanval zou gaan doen. Anders zou ze ook in slaap vallen, maar Seda kon haar prima dragen, dus zo’n groot probleem zou het alsnog niet kunnen worden. Langzaam vervolgde ze haar liedje, steeds wat harder. Uiteindelijk galmde het rustig door het bos heen, een rustgevend melodietje, doelend om luisteraars ervan in slaap te sussen.